Si Alexis At Si Mario - complete

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

Note from LOL Admin: This story is written by Mike Juha which is a deconstruction of the story entitled "The Last Leaf" by O' Henry. Ikakatuwa po ng may akda kung mag-iiwan po kayo ng commento pagkatapos ninyong mabasa ang kwentong ito.

********************************

Alexis. Hindi pangalan ng iyan tao kundi pangalang ng puno ng kahoy na nakatayo sa harap mismo ng bintana ng kwarto ko. Ako ang nagbinyag sa kanya sa pangalan na iyan. Simula kasi noong isinilang ako ay siya ring pagsibol ng puno sa mismong lupa na tapat pa sa aking kuwarto. Sabi ng mga magulang ko, sabay daw kaming isinilang sa mundo niyan. At ang malaking ipinagtataka nila ay kapag daw dinadapuan ako ng karamdaman, ang mga dahon niya ay nagkalaglagan o di kaya nalalanta. Para bang may koneksyon ang buhay namin. 

Weird? Siguro ganyan talaga ang buhay; minsan weird… O, baka dahil lang ito sa panipaniwala, pamahiin, o sheer coincidence kaya nabibigyan ng kahulugan ang mga ito. 

Nasa elementary na ako noong personal ko nang inaalagaan Alexis. Habang lumalaki siya, pakiramdam ko ay naging malapit ang kalooban ko sa kanya. Kapag may problema ako, doon ko ipinapalabas ang mga hinaing ko kay Alexis. Sa ilalim ng kanyang lilim, tila isa siyang taong kinakausap ko. At gumagaan naman ang pakiramdam ko kapag nakapagpalabas ng ng aking mga himutok kay Alexis. Kapag masaya naman ako, binabahagi ko rin ito sa kanya na parang isang taong kadikit ko na talaga sa buhay.

Ewan, pero pakiwari ko ay ramdam din niya ang mga nararamdaman ko. Kapag malungkot ako o kaya ay may iniindang sakit sa katawan, nagkalaglagan ang mga dahon niya, o nalalanta. Kapag Masaya naman ako, mistulang ang saya-saya din niya. Masiglang pumapagaypay ang kanyang mga dahon sa bawat ihip ng hangin.

Iyan ang kuwento ng buhay namin ni Alexis.

Si Mario. Simula pa pang noong nasa elementary kami, matalik ko na ring kaibigan yan. Hanggang sa nag highschool kami, nag-college, walang nagbabago...

Alam niya ang tungkol kay Alexis ang punong inaalagaan ko. Subalit ang hindi alam ni Mario, mahal ko siya. Itinago ko ang naramdaman ko sa kadahilanang babae ang gusto ng kaibigan ko. Masakit. First year high school ako noong marealize na iba na ang naramdaman ko para sa kanya.

Noong una, inisip kong nasobrahan lang marahil ang pagka-close naming sa isa’t-isa kaya ganoon, palagi ko siyang hinahanap, siya lang ang laging laman ng isip ko. Paano, sobrang sweet ng kaibigan ko. Palagi akong tinitext, na walang araw na hindi ako nakakatanggap ng pagbati o kung ano galing sa kanya. Sa paggising ko sa umaga, text niya ang una kong nababasa, “Morning tol… Kain ka na” at sa gabi bago ako matulog, “Good night tol! Sweet dreams!” Hindi lang iyan, napakabait na pa kaibigan ni Mario, maaalahanin, matulungin. 

Siguro kung hindi lang kami puro lalaki, iisipin kong girlfriend talaga ang turing niya sa akin. Pero hindi rin eh. Kasi ba naman, puro babae ang binubuksang topic kapag kaming dalawa lang ang nagkukuwentuhan. Kung sino ang mga magaganda sa klase, sa campus… Kung sino ang bago, kung sino ang sexy. 

“Tol… nakita mo ang bagong transferee kanina? Shitttt! Ang ganda! Sexy pa at parang birhen ang mukha!”

“Nakita ko nga kanina sa student center tol eh. Maganda nga, pang model ang dating!” Syempre, dapat lang akong makisakay sa usapan. Mahirap na, baka kung malaman niyang iba pala ang nasa isip ko, magbago na ang pakikitungo niya sa akin. Iyan ang kinatatakutan ko.

Ganyan ang mga linya ng pag-uusap namin kapag kami lang dalawa. May hapdi sa puso ngunit wala akong magawa kungdi ang sakyan siya. Best friend ko eh. Ganyan naman siguro talaga ang role ng best friend. Kahit hindi ka interesado sa kuwento niya, makikinig ka, magkunwari na gusto mo, makisakay.

Nasasaktan ako, sa totoo lang, kapag ganoon ang topic palagi. Lalo kasing tumitindi ang naramdaman kong kawalang pag-asa na may mangyari pang maganda sa amin. Pero, sa kabilang banda rin naman, bata pa kami. Nabasa ko kasi sa isang libro na mormal lang daw sa isang teenager ang makaramdam ng kakaiba sa kapwa lalaki. Pagsapit daw sa edad na 23, mawawala lang din naman daw ito ng kusa… sa maraming kaso. Dahil kapag nand’yan pa rin daw ito hanggang lampas 23 ay malamang na iba na nga talaga ang pagkatao ko.

Anyway, sobrang close namin ni Mario na sa palagay ko ay wala na kaming itinatago pa sa isa’t-isa. I mean, except doon sa naramdaman ko para sa kanya. Naalala ko pa nga, sa kanya ako natuto kung paano magparaos sa sarili. Dito nagsimula ng kakaibang naramdaman ko para sa kanya. Hinahanap-hanap ko na ang ginawa naming iyon at palaging sumisiksik sa isip ko ang unang experience kong iyon sa kanya.

Pareho kaming grade 5 pa noon. Nasa kwarto ko kaming dalawa at ang topic ng aming kwento ay as usual, ang paborito niyang topic – babae. Sa kalagitnaan n gaming pag-uusap sa mga nakikita at ikinikuwento niyang pilyong napapansing sexy na mga eksenang pumasok sa isip niya, inilabas niya bigla ang ari niya at hinimas-himas ito. Nabigla man, grabe ang tawa ko sa hitsura niya. Ngunit hindi siya natawa. Seryoso ang mukha niya at bigla ding napawi ang pagtatawa ko sa nakitang seryoso pa rin niyang mukha at tinitigan pa ako.

Hindi ako nakaimik. 

Hinawakan niya ang isa kong kamay at hinila iyon patungo sa kanyang harapan.

Mistulang may bumara sa aking lalamunan sa ginawa niyang iyon, parang nahirapan akong huminga sa hindi inaasahang ginawa niya. Pakiramdam ko ay may gumapang na kung anong kilabot sa aking katawan. Para akong napa-ilalim sa hipnotismo dahil sa titig niya at naging sunod-sunuran na lang ang aking kamay hanggang sa lumapat ito sa kanyang pumipintig-pintig na ari. 

Nakatitig pa rin siya sa akin. Dahil sa hindi naman ako pumalag, iginiya ng kamay niya ang kamay ko sa paghimas-himas ng ari niya, taas, baba, taas, baba, taas, baba… “Ganyan lang tol… ituloy mo lang” bulong niya.

“Ewwww!” sa utak ko lang. Ni pagtingin nga sa ari ng iba ay nahihiya ako, tapos sa kanya, ipinahimas pa… “B-bakit ba? Anong mayroon d’yan?” ang tanong ko noong tila nahimasmasan.

“Basta, masorpresa ka na lang…” ang sagot niya.

Palibhasa, hindi pa ako nakapanood ng bold dahil wala naman kaming player at ni TV nga eh sira-sira pa, wala talaga akong kamuwang-muwang sa ipinagawa niyang iyon. Kaya sinunod ko na lang ang nais niya. Himas, himas, himas, himas… at ewan, parang nasarapan na rin ako sa ginawa ko, na mistulang tumatagas ang laway sa ilalim ng bibig ko at napapalunok na lang ako sa bawat taas-baba ng kamay ko sa kanyang ari.

Habang ginagawa ko iyon, kitang-kita ko naman ang expression sa mukha ni Mario. Marahang iginagalaw niya ang kanyang balakang na mistulng sinabayan ang paggalaw ng aking kamay. Pansin ko naman ang pagpipikit niya sa kanyang mga mata na sinabayan pa ng pagkagat-kagat sa sariling labi. 

Ramdam kong sarap na sarap siya sa ginagawa kong paghimas sa kanyang ari. At sa nasaksihan ko, hindi ko rin maiwasang mag-init at hinimas-himas ko na rin ang sariling pagkalalaki. 

Bagamat nasarapan din ako, hindi ko lubos maintindihan kung ano ang meron sa paghihimas naming iyon. Kaya habang ang isa kong kamay ay humihimas-himas sa kanyang ari, ang isa naman ay humihimas-himas sa sarili ko samantalang ang isang kamay ni Mario ay inilingkis niya sa baywang ko at hinahaplos-haplos ang katawan ko.

Maya-maya, napansin kong umunat ang katawan niya na parang nagdedeliryo sabay bulong na parang inaatake, mistulang nanginginig, “Tol… bilisan mo pa tol, ahhhhhh! Ansarap tollllllllllllllllll! Ahhhhhhh! Ahhhhhhh!” 

At nagulat na lang ako noong may tumalsik na likido mula sa kanyang ari at bumagsak ang mga ito sa kanyang dibdib, tiyan, at ang iba ay sa kanyang pantalon, at brief. Ang iba naman ay tumalsik sa mukha ko. Biglang naudlot ang sarap ng paghihimas ko sa sarili.

“Pwehhh! Ano ba yan?” ang gulat na gulat kong sigaw sa kanya, ang mga mata ay nanlaki.

“Shhhh! Wag kang maingay, tado. Ganyan yan kapag nilabasan na. Iyan ang tamod na sinasabi nila.” Ang paliwanag niya, habang habol-habol pa ang paghinga, bakat sa mukha ang ibayong sarap na nadarama.

“G-ganoon ba? May ganyan palang lumalabas? Hindi ko pa naranasan iyan eh.” 

“Pwes, maranasan mo iyan ngayon… Di tayo hihinto hanggang hindi ka rin labasan.” Ang sagot niya. “Paki-abot nga sa tuwalya tol” utos niya na siya ko namang sinunod.

Pinunas niya ang sarili atsaka hinayaan na lang na nakalantad pa rin ang ari niya. Habang nakaupo ako sa sahig na nakalabas pa rin ang ari, inutusan niya akong tuluyang hubarin ang pantalon. 

Noong nakahubad na ako, inilingkis niya ang isa niyang kamay sa baywang ko habang ang isa naman ay hinihimas niya sa matigas ko pang pagkalalaki. “Easy ka lang, tol…” sabi niya at sinimulan na ang pagtaas-baba ng kamay niya sa ari ko.

Napaungol kaagad ako sa ginawa niyang iyon. “Ahhhhh! Ahhhhhh!” ang pigil kong pag ungol. At dahil sa una ko pa lang iyon, matagal. At marahil ay naisip niyang baka bibilis ang paglabas ng tamod ko, napaigtad ako noong inilapat niya ang kanyang bibig sa utong ko. Sa edad kong magdo-dose, naramdaman kong tila may tumubo na parang bukol sa loob ng aking utong. Ganyan daw iyan kapag nagbibinata kasabay sa pagbabago ng boses. At masakit iyon na nakakakiliti kapag nasalat. Kaya naitulak ko ang ulo niya noong dumampi ang mga labi niya doon.

Napatingin siya sa akin. “Hayaan mo ako tol… didilaan ko na lang” sabi niya. 

Kaya hinayaan ko na lang siya. Ang isang kamay niya ay nakayakap sa baywang ko, ang isa ay humihimas, habang ang dila naman niya ay nilalaro ang kanan kong utong. Dahil sa di maipaliwanag na magkahalong sarap, kiliti, at sakit, napahawak ako sa buhok niya at marahang sinasambunutan iyon. “Tol…. Umph! Ahhhh! Umph! Ahhh! Umph! Ahhh!” ang sambit ko na sinagot naman niya ng ungol din.

Ngunit tumagal pa rin iyon gawa nang hindi pa ako nalabasan. At habang tumatagal, sinisipsip-sipsip na rin niya ang utong ko na lalong nagpatindi sa magkahalong kiliti at sakit na lalo namang paghigpit ko sa paghawak sa buhok niya at paglakas ng ungol ko, “Ahhhhh! Ahhhhh! Ahhhhh! Ahhhhhh!” Para akong mababaliw sa ginawa niyang iyon sa akin. Iyon bang kiliti, sarap at sakit na sobra-sobra na ngunit ayaw ko pang ihinto dahil parang may mas masarap pang pwedeng mangyari at magpaubaya ka na lang.

Hanggang sa hindi na ako nakatiis at mistula na rin akong nagdedliryo, nanginginig ang buong kalamnan at napayakap na lang ako sa kanya ng mahigpit, pinakawalan ang malakas na, “Tollllllllllllll! Ahhhhhhhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhhh! Tollllllllll! Tooolllllllllllllllllllllllll!!!”

At iyon ang una kong karanasan. Pagkatpos noon, nagkahiyaan na rin kami at di na naulit pa iyon.

Ngunit ang hindi niya alam, hinahanap-hanap ko na ang ginawa naming iyon. Doon na nagsimula ang kakaiba kong naramdaman sa kanya. 

Alam ko, mahal ko na si Mario. Ngunit ano ba ang magagawa ko kundi ang magtimpi at itago ang lahat. Kapag ganyang kami lang dalawa ang magkasama, pakiwari koy gusto ko nang bumigay at sabihin sa kanya ang tibok ng puso ko. 

Ngunit, wala akong lakas upang isiwalat ang tunay kong naramdaman. Kaya ang ginagawa ko na lang kapag may libre kaming oras ay dinadala ko siya sa ilalim ng punong si Alexis. Kapag nandoon kami at nakaupo sa umuusling ugat sa ilalim ng lilim niya, aakbayan ko si Mario at palihim na titingala sa mga sanga niya sabay bulong, “Ito iyong mahal ko, Alexis…”

First year college kami noon at ilang araw na lang bago matapos ang pasukan sa second semester. Binigla niya ako noong ipinakila niya sa akin ang una niyang girlfriend. Si Tess. 

Hindi ko alam kung paano sila harapin. Ikaw ba, ang taong minahal mo ng patago, tas heto, bigla na lang ipakilala sa iyo ang mahal niya, kaya mo kayang harapin sila nang nakangiti? Sobrang sakit kaya.

Pinilit ko naman ang sarili. Nagsusumigaw ang isip ko na kumilos ng natural at ipamalas ang ngiti at saya sa mukha upang hindi nila mapansing nagdurugo ang aking puso. Ngunit hindi ko rin ito nakayanan. Sa nakita sa kanilang parang ang saya-saya nila at in love na in love sa isa’t-isa, mistulang tinadtad sa sakit ang aking puso sa nakita at ramdam kong nangingilid na ang mga luha sa aking mga mata.. Kaya dali-dali na lang akong tumalikod at nag-alibi na may gagawin pa sa bahay. Sa pagtalikod na pagtalikod ko kaagad, kusang pumatak ang aking mga luha. 

Sa pag-uwi ko, dumeretso kaagad ako sa kwarto, nag-iiyak. Hindi nabubura ang larawan sa aking isipan ang eksena kung saan ipinakilala ni Mario sa akin ang kanyang girlfriend at ang kasiyahang tila walang pagsidlang sa kanyang mukha habang naghoholding hands sila. Parang nang-iinggit ba... 

Masakit, sobra. Kasi, iyon pa ang unang pagkakataong naranasan ang ganoon katinding naramdaman para sa isang tao at nagkataon pa na kapwa ko lalaki siya, best friend ko, at alam kong hindi ako ang taong puwede niyang mahalin. As in… pangarap na lang talaga siya para sa akin. 

Habang nasa ganoon akong page-emote, napansin ko naman ang sanga ni Alexis sa bintana na mistulang nakadungaw sa akin, inuguy-ugoy ng hangin at tila kumakaway sa akin.

Bumaba ako ng kuwarto at sa ilalim ng lilim ni Alexis, doon naupo, kinakausap siya at ipinalabas ang lahat ng hinaing at hinanakit ko sa tagpong iyon. 

“Alam mo, Alexis, ansakit pala kapag nagmahal ka na nga ng patago, nakikita mo pa siyang may mahal nang iba… Bakit kaya ganito ang nangyari sa akin? Marami namang babaeng nagkakagusto sa akin pero siya pa rin ang tinitibok ng puso ko. Sana… naging katulad mo na lang akong kahoy. Kasi, parang simple lang ang buhay mo. Hindi kailangang magpapanggap, hindi kailangang maghanap ng pagamamahal. Siguro ang sarap ng kalagayan mo. Bagamat hindi mo nakikita ang sa banda pa roon, mas maigi na iyon kasi, napag-isip-isip ko na kapag lalong lumalawak ang mundo ng isang tao, lalo ring naging kumplikado ang buhay niya. Kagaya ko, nakita ko si Mario. Ngunit malawak din ang mundo niya. Nakita niya si Tess at nagmahalan sila. Hindi na niya ako napapansin. Sana kung hanggang dito lang ang mundong saklaw ko, simple lang din sana ang kaligayahan ko. Hindi ko na kalinagan maghangad pa ng kaligayahang hindi naman kayang ibigay sa akin ng ibang tao…” ang bulong ko sa punong si Alexis.

Nasa ganoon akong pakikipag-usap noong may makita aking basag na salamin sa lupa. At ewan ko ba ngunit misutlang may bumulong sa akin na iukit ang naramdaman ko sa katawan ni Alexis. Hawak-hawak ang basag na salamin, inukit ko ang dalawang puso; ang maliit na bahagi ng isang puso ay natakpan ng isa. Inukit ko rin ang pangalan ko sa loob ng isang puso kung saan may nakatusok na sibat. 

Habang inukit ko ang aking pangalan, bigla ring tumagos ang dugo sa aking kamay. “Awtsss!” sigaw ko sa sarili. Nasugatan na pala ako. Ngunit ipinagpatuloy ko pa rin ang pag-ukit kahit na may dugong tumatagos galing sa aking kamay. Tumagos ang dugo patawid sa gamit kong basag na salamin papunta sa pusong inukit at dumaloy ito sa mismong inukit na tumamang sibat dito na parang tunay na nagdurugo nga ang pusong may pangalan ko. Dahil dito, pinatulo ko pa nang pinatulo ang dugo galing sa mga kamay ko papunta sa puso na inukit ko.

Nagmukhang makatotohanan ito. At tunay ko pang dugo ang tumagas mula sa tama ng sibat. Parang isang simbolismo sa tindi ng sakit na totoong nararamdaman ko. 

Bagamat patuloy na nagdurugo ang aking sugat, tinapos ko pa rin ang pagukit sa pangalawang puso. At noong matapos ito, sinadyang hindi ko nilagyan ng pangalan. Syempre, hindi dapat malaman ni Mario na mahal ko siya. At walang sibat na nakatusok sa puso niya. Alam ko naman kasi na masaya siya at hindi rin naman siya natamaan ng sibat ng pagmamahal para sa akin. Ang sibat kasi ay isang simbolo ng “pagtama” o pagdapo sa puso ng isang tao ng pagmamahal. Kumbaga, kapag natamaan ka ng sibat ni kupido, saka mo maramdaman ang pagmamahal para sa isang tao.

“Ikaw lang ang nakakaalam kung anong pangalan niyan… Sikreto natin iyan ha?” ang bulong ko kay Alexis. 

Sa sumunod naming pagkikita ni Mario, tinatanong ko siya tungkol sa girlfriend niya. Ngunit lalo lang akong nasaktan dahil hindi niya sinasagot ang mga tanong ko. Para kasing gusto niyang itago sa akin ang kanilang mga masasayang sandali, mga plano, o lakad. At… hindi ako kasali. Hindi ko alam kung bakit. May malaking katanungan man sa isip ko, ngunit kinimkim ko na lang ang lahat. Sabi ko na lang sa sarili na ganyan nga talaga siguro, kapag ang best friend mo ay nakatagpo na ng babaeng kaniyang mamahalin. Naa out-of-place ka na, hindi mo na siya naiintindihan… nagbabago na siya. Kaya dapat, intindihin ko na lang.

Isang araw, dinala ko si Mario sa bahay at sa paborito naming upuan sa ilalim ng lilim ni Alexis. Sa panahong iyon, sobrang bigat na ng aking nadarama. Pakiramdam ko ay sasabog na ito. 

At hindi ko na napigilan pa ang sariling ibunyag sa kanya ang naramdaman. “Tol… alam mo, mahal kita” sabay yuko at hindi makatingin-tingin sa kanya sa sobrang kaba.

Ngunit inakbayan lang niya ako sabay sabing, “Mahal din naman kita tol eh…”

Ewan pero sa sagot niyang iyon, mistulang binuhusan ako ng malamig na tubig at nawalan na ng lakas upang sabihin pa sa kanya upang i-klaro ang ibig kong sabihin. May gumapang na matinding pagkahiya at takot sa buo kong katauhan na baka magalit siya at hindi na ako papansinin. Nagsusumigaw ang isip kong sabihin na iba ang pagmamahal na naramdaman ko para sa kanya; na mas malalim pa kaysa pagiging magkaibigan. 

Ngunit ang nagawa ko na lang ay ngumiti. At ang lumabas na lang na kataga sa bibig ko ay, “S-sige na nga!”

Natawa naman siya. At ewan kung may napansin siyang kakaiba sa sinabi ko o nagbibiro lang. “Bakit? Ano pa ba ang gusto mong gawin natin? Maghalikan?”

Syempre, kahit biro man iyon, lalo itong nagpatindi sa hiya at takot na naramdaman ko. Kaya binura ko na lang sa sa isip ang planong ituloy na sabihin sa kanya ang lahat.

Noong mapalingon siya sa likuran namin, napansin kaagad niya ang inukit kong dalawang puso. “Waaahhhh! Ikaw ang gumawa nito tol?” sambit niya sabay hipo sa abot-kamay lang na dibuho ko.

“O-oo.” Sagot ko.

“Ang ganda ng pagkaukit… at may pangalan pa!” Tumayo talaga siya at pinagmasdang maigi ito. “Ba’t may pula? Totoong dugo ba iyan o dagta ng puno?” tanong niya noong mapansin ang natuyong dugo na tumagos galing parte kung saan natamaan ng sibat ang puso

“Dugo ko iyan, tol… nasugatan kasi ako sa ginamit kog basang na salamin?”

“Hahaha! Galing naman! Parang sinadya” pagpuri niya. “Saka bakit ang puso mo lang ang may pangalan? Dapat may pangalan din ang isang puso?” tanong niya habang tinitingnan ako.

“Ah.. e…” ang nasambit ko, nag-isip kung ano ang idadahilan. “Ano… a… h-hindi pa naman talaga tapos iyan eh.” Ang lumabas sa bibig kong katuwiran. 

“A, ganoon ba? Sana tapusin mo na yan tol. Maganda e.” Tiningnan niya auli ang inukit ko. “Kapag hindi mo iyan tinapos, ako ang tatapos niyan.” Dugtong niyang biro.

Dahil sa kapalpakan kong sabihin sa kanya ang naramdaman at syempre, kawalang pag-asa na rin na may magandang ibubunga ang naramdaman ko para sa kanya, ipinagpasya kong manligaw na lang din ng babae. 

At nagkagirlfriend naman ako. Si Beth. 

Ilang araw na lang iyon bago matapos ang semester. Ipinakilala ko si Beth kay Mario. Tuwang-tuwa siya noong makilala si Beth. “I’m happy for you tol! Congratulations! Ang galing mong pumili! Tangina, grabe ka! Ang ganda niya!” wika niya. 

Kitang-kita ko sa mukha ng best friend ko ang kasayahan para sa akin. Ngunit lingid sa kanyang kaalaman, habang nagsasaya siya sa pagkakaroon ko ng girlfriend, nasaktan naman ako. Siya kaya ang totoo kong mahal.

Noong matapos na ang semester, hindi ko na mahagilap pa si Mario. Hindi ko alam ang dahilan at ang sabi ng mga kapitbahay nila, lumisan na daw ang pamilya niya at lumipat sa Maynila. Walang address na ibinigay, walang contact. Sobrang pagtataka ko sa bigla niyang pag-alis na hindi man lang nagpaalam.

Dumating ang pasukan na hindi ko na nakikita pa ang best friend ko. Ipinagtatanong ko sa mga ka-klase at mga kaibigan namin kung nag-enrol siya ngunit hindi na daw nila ito nakita at wala silang balita tungkol sa kanya. Matinding kalituhan ang bumalot sa aking utak. Bakit siya umalis nang walang paalam? 

Akala ko, iyon lang ang pait na dadanasin ko, ang sakit na dulot ng pag-iwan ng taong mahal at best friend. Ngunit sa ikatlong araw ng pasukan, dinapuan naman ako ng isang malubhang karamdaman. Dahil dito hindi na rinn ako nakapagpatuloy sa pagpasok. 

Hindi alam ng mga duktor kung anong klaseng sakit mayroon ako. Basta kapag inaatake ako, mistulang umiikot ang paligid ko na parang sumasakay ako sa isang octupos ride. Sinasabayan pa ito ng pagkahilo, pagsusuka at disorientation. Hindi ako makatayo, at kapag igalaw ng kaunti ang ulo, para itong inihahagis. Kaya, nakahiga lang ako palagi dahil delikado ang sakit ko kapag nakatayo ako at bigla itong umatake. 

Tumagal ang karamdamang iyon ng dalawang buwan… naramdaman ko na ang panghihina at ramdam kong malapit na ang aking katapusan.

Hanggang sa isang araw, biglang sumulpot si Mario. “Tol… pasensya ka na, ngayon lang ako nakadalaw sa iyo. Nagkasakit din kasi ako…” ang paliwanag niya.

Pansin ko rin sa katawan niya ang pagpayat at pamumutla. Pero sa pagkakita ko sa kanya, gumapang sa katauhan ko ang matininding pananabik. Namalayan ko na lang ang sariling humagulgol. “Tol… Miss na miss na kita...”

Niyakap niya ako. “Namiss din kita tol… sobra.” At nakita ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya. Ewan, parang may kakaiba sa nakita kong pag-iyak niyang iyon.

Pagkatapos ng mahabang pangungumustahan at kwentuhan, napunta na ang topic sa mga katipan.

“Kumusta kayo ni Beth?” tanong niya.

“Wala na kami tol. Hiniwalayan na niya ako. Kayo ng girlfriend mo?”

“Ah… e…” ang pag-atubili niyang sagot. “N-nagkabalikan din kami ni Tess, tol.”

“Ah… mabuti naman” ang sagot ko na lang, ipinamalas ang isang ngiting pilit.

Sinuklian naman niya ako ng isang ngiti. Ngunit ewan ko ba, kahit sa ngiti niya ay parang may kakaiba talagang hindi ko lubos maintindihan sa mga kilos at glaw niya.

Simula noon araw-araw na akong dinadalaw ni Mario. Doon ko narealize ang katapatan niya. Habang iniwan na ako ng mga kaibigan ko, nandoon pa rin siya, nagbibigay sa akin ng lakas, ng encouragement, ipinadama sa ang halaga ang buhay, pinatatag ang kalooban ko, ipinakita na dapat akong lumaban hanggang sa kahuli-hulihang hininga.

“Alam mo tol, may sasabihin ako sa iyo…”

“A-ano iyon?” ang tanong niyang tila nae-excite sa sasabihin ko.

“Huwag mo akong pagtawanan ha?”

“Bakit ba kita pagtawanan? Ano nga iyon?” giit niya.

“K-kasi, simula noong magkasakit ako, napansin kong namamatay na din si Alexis. Tingnan mo ang sanga niyang nakikita sa bintana ko” turo ko sa bintana kung saan makikita ang isang sanga na may iilang pirasong naninilaw na mga dahong nakakapit. 

Nilingon niya ang sanga. “Oo nga. Pero huwag kang magpaniwala sa ganyan tol. Iba ang buhay ni Alexis, iba naman ang buhay mo…”

“Kasi, napapansin kong habang unti-unting nalalagas ang kanyang mga dahon, unti-unti din akong nanghihina, tol… nawawalan ng lakas, tumitindi ang karamdaman. Mistula akong isang taong wala nang pag-asa at naghihintay na lang ng kamatayan”

“Eto naman o… Hindi ka pa mamamatay, tol. Kaya mo iyan, lumaban ka.”

“Totoo siguro, tol… naniwala akong may kuneksyon ang buhay ko sa buhay ni alexis. Dati-rati, napakasigla ko, at nakikita ko ring napakasigla niya. Noong nasa tuktok ako ng kalusugan, ramdam ko din ang kalusugan ng mga dahon nito. Ngunit ngayon, mamatay na siya at heto rin ako…Alam ko tol, may kuneksyon ang buhay namin.”

“Ayoko ngangn maniwala eh. At burahin mo iyan sa isip mo. E bakit namn ako, wala namang ganyagn kahoy? E di sana mayroon din ako para malaman ko din kung kailang ako mamamatay? Atsaka kung totoo iyan, e di dapat nagkadikit na kayo ng kahoy na iyan para siguradong kapag namatay iyan, patay ka na rin.” Ang sabi niyang may halong pagkainis.

“Ewan ko ba tol… Kasi, dib a alam mong ako kapag nakita ko ang kahoy na iyan? At pakiramdam ko ay ganoon din siya sa akin, Masaya kapag lumalapit ako sa kanya o nasa ilalim ng lilim niya nakaupo at kinakausp siya. Ngunit kapag ganyang nagkalaglagan ang mga dahon at mukhang mamamatay, nagkakaroon din ako ng karamdaman. At ngayong nagkalaglagan na ang mga dahon niya... Ewan. Basta, naniniwala talaga akong kapag namatay ang kahoy na iyan, ganoon din ang mangyayari sa akin, tol.”

“Basta, mali ang iniisip mo. Mali, mali!” pagtutol niya.

“Basta… tingnan mo, kagaya ngayon, hayan, iilan na lang ang natitirang dahon niya, hinang-hina na rin ako...”

Hinid na siya sumagot. Piangmasdan niya ang sangang nakikita sa bintana ko na may iilang dahong naninilaw na lang ang nakakapit. Seryoso ang mukha niya, nag-iisip nang malalim. “Hindi malalaglag ang mga dahon na iyan. Kakapit pa iyan para sa iyo. Ipaglalaban ng mga dahon na iyan ang buhay mo. Promise yan.” Sagot niya.

Ngunit kinabukasan, isang dahon na lang ang natirang nakakapit sa sanga. 

“Tingnan mo, tol, isa na lang ang dahon niya... at hinang-hina na rin ako. Di ko na kaya. Parang bibitiw na rin ako eh.” Ang sabi kong umiiyak kay Mario. “Bukas tol, kapag wala na ang nag-iisang dahon na iyan, wala na rin ako sa mundong ito… Gusto kong malaman mo tol na napakaswerte kong nagkaroon ng kaibigang katulad mo. Maraming salamat sa lahat-lahat; sa pag-aalaga mo sa akin…” ang sabi ko tumutulo ang mga luha. 

Gusto ko sanang dugtungan iyon at sabihin sa kanya ang tunay kong nararamdamn ngunit hindi ko na lang ito itinuloy, sumagi sa isip na isusulat ko na lang sa isang papel ang mga hinaing ko at ang tunay kong naramdaman para sa kanya.

Nakita ko ang pagpatak ng kanyang mga luha. Niyakap niya ako ng mahigpit. “Hindi tol… hindi ako papayag na mawala ka. Lakasan mo ang loob mo tol. Mabubuhay ka pa.” Ang sigaw niya. 

Kinabukasan, laking pagtataka ko noong naroon pa rin ang nag-iisang dahon sa sanga. Hinintay ko ang pagdating ni Mario sa araw na iyon, nasabik na sabihin sa kanya ang pagpapanatili ng dahon sa sanga nito.

Ngunit walan nang Mario pang sumipot.

Kinabukasan, nagulat uli ako dahil nandoon pa rin ang dahon. Pakiramdam ko ay nabuhayan din ako ng loob. Ngunit ang hindi ko maintindihan ay ang hindi na muling pagsipot pa ni Mario.

Dumaan ang isang linggo, dalawang linggo… nandoon pa rin ang dahin sa sanga at unti-unti ring bumuti ang aking kalagayan.

Dahil sa hindi pagsipot ni Mario, nagtampo na rin ako sa kanya. Bumalik-balik sa akin ang nakaraan kung saan ipnakilala niya sa akin ang girlfriend niya. “Marahil ay nagsama na sila at pinagbawalan na siyang bumisita sa akin. O kaya, ay umalis sila sa ibang bansa…” ang sumiksik sa isip ko. Sinasarili ko na naman ang matinding sama ng loob. Umiiyak akong nag-iisa. “Sana, namatay na lang ako. Sana ay nalaglag na lang ang dahon na iyan.” bulong ko sa sarili.

Isang buwan ang nakaraan, hindi pa rin nalaglag ang dahon. At tuluyan na akong gumaling. Nakakalakad na, hindi na inaatake. Sabi ng mga duktor ay maaring nag dormant ang sakit ko at mag-iingat lamang dahil may posibilidad na ito ay aatake muli.

“Anak, ngayong magaling ka na, siguro ay dapat mo nang basahin itong sulat ni Mario para sa iyo… Ayaw niya kasing sabihin ko sa iyo ang totoo hanggang hindi ka pa gumaling…” wika ng inay ko.

Laking gulat ko sa narinig. Hindi ko inaasahan na may alam ang aking ina sa nangyari kay Mario. “Bakit? Nasaan po ba si Mario?”

“Basahin mo lang anak upang malaman mo ang lahat” 

“Dear tol… Pasensya ka na na hindi na ko makakabisita pa sa iyo. Hindi ko na kaya ang katawan ko, tol. May blood cancer ako. Pasenya ka na; itinago ko sa iyo ang karamdaman ko dahil ayaw kong maapektuhan ka; ayaw kong mawalan ka ng pag-asang makikipaglaban. Nais kong magpakatatag ka tol, lumaban sa mga hamon… Ganon din ako tol. Kaso, talagang wala nang lunas ang sakit ko. Sorry…

Pasensya ka na pala na pinakialam ko si Alexis, ag kahoy mo. Alam ko kasing mamamatay na siya ngunit ayoko ring malaglag ang kaisa-isang dahon na siyang nagsilbi mong pag-asa upang huwag bumitiw sa buhay… Kaya upang hindi ito tuluyang malaglag, idinikit ko ito sa kanyang sanga, gamit ng maliliit na alambre. Naway patuloy na magsilbing gabay ito sa iyo, tol, upang lalo kang magpakatatag, at humarap sa mga pagsubok. Isama mo na rin ang dahong ito ito sa mga alaala mo sa akin tol… 

At tungkol sa punong si Alexis, huwag kang mag-alala dahil kahit na namatay siya, may kapalit naman ito. Nagtanim ako ng bagong puno, katabi ng namatay mong kahoy. Sa maliliit pang puno nito ay may isinukbit akong dalawang singsing, may mga pangalan nating dalawa. Lumaki man ang puno at lipusin niya ang mga singsing natin, hayaan mo lang dahil sa pamamagitan nito ay mapag-isa tayo, bahagi ng katawan niya. Ito ang pangarap ko para sa atin tol; ang palagi tayong magsama, walang sinumang makakapaghiwalay…

Sa ilalim ng lupang pinagtaniman ko ng puno, ibinaon ko ang ritrato natin, iyong pareho tayong nakangiti, nag-akbayan bakat sa mga mukha ang saya. May isinulat kang dedication sa likod nito. Ang sabi mo, ‘para sa nag-iisang bestfriend ng buhay ko…’

‘Al-Mar’ pala ang pangalan ng puno, tol, pinagsamang mga pangalan natin, (Alex-Mario). Alagaan mo siya, isipin lagi na sa pamamagitan niya, buhay pa rin ako at palaging dumudungaw sa iyong bintana…”

PS. 

May isa pa akong sikreto. Nais kong malaman mo na mahal na mahal kita. Itinatago ko ang naramdaman kong ito dahil natatakot akong pagtawanan mo, at tapusin ang pagiging magkaibigan natin. Hindi totoong nagkagirlfriend ako tol… pakana ko lang iyon upang sana ay malimutan kita. Ngunit hindi ako nagtagumapay. Ikaw pa rin ang palaging laman ng isip ko, ang pinipintig ng aking puso. Pasensya ka na… nagsinungaling ako…”

Dali-dali akong bumaba at tingingnan ang sinabing kahoy na itinanim niya. 

Nandoon nga siya, berdeng-berde ang kulay ng mga dahon at masayang wumagayway sa ihip ng hangin na mistulang masayang-masaya na sumalubong sa akin. Sa maliit pa niyang puno ay nakit ko ang dalawang singsing na sinabi niya. Hinawakan ko ito at tiningnan ang mga nakasulat sa ilaim; nandoon nga ang mga pangalan namin.

Ngunit doon ako tuluyang napahagulgol noong lumantad sa aking paningin ang inukit kong dalawang magkadikit na puso sa puno ni Alexis. May iniukit na ring sibat na nakatusok sa pangalawang puso at may bakat din ng dugo na dumaloy mula sa tama ng sibat. At may pangalan na rin itong nakaukit - “Mario”.