Unexpected Love Chapter 21

Dali dali kong kinuha ang aking cell phone at tinawagan si insan....

Ring...ring....ring.....

Pero walang sumagot sa kabilang linya natatakot ako na baka si insan ay kanila na ring pinag initan dahil sa kanyang pag kami sa amin ni Jom at ang kanyang pag sang-ayon sa relasyon namin ni Jom. Di ko pa alam ang mga susunod kong gagawin lalo na andito ako sa ospital, agad-agad kong tinawgan si Paul, di ko alam kung anidito pa siya sa Pilipinas...

Ring.....ring....ring.....

Kablang linya....

Ako: hello paul..

Kabilang linya....

Ako: pwede mo ba akong matulungan...

Kabilang linya....

Ako: pwede pumunta ka na lang dito ngayon.. nasa ospital ako ngayon sa may ICU dito na lang ako mag papaliwanag please....

Kabilang linya.....

Agad din niyang binaba ang telepono, ilang minuto lang ang nag lipas ay agad kong nakita si Paul na tumatakbo. Pagka kita na pagkita ko sa kanya ay agad ko siyang sinalubong ng yakap sabay iyak...

Paul: Jam... Jam... please... anu problema?

Ako: Paul.... si tita anabeth....(habang umiiyak parin)

Paul: bakit anu nangyari sa kanya?

Ako: di ko alam... naaabutan ko na lang siya walang malay....

Paul: si Jom asan siya?

Ako: di ko rin alam eh... pag baba ko kanina sa kanilang bahay ay wala na akong inabutan kundi si tita na naka handusay na lang...

Paul: kumusta si tita?

Ako: Critical pa ang kanyang kondisyon ang sabi nga ng doktor ay mabuti nga at umabot pa kami kasi daw kung natagalan pa ay di na siguro naagapan pa...

Bakas sa mukha ni Paul ang pagkalito mula sa mga nangyayari, kaya pinilit kong maging mahinahon at doon ko sa kanya ikinuwento lahat ng nangyari simula ng huli kaming nagkita...

Paul: wait..... you mean may kakambal si Jom?

Ako: oo...

Paul: asan siya ngayon? Andito ba siya?

Ako: di ko nga rin alam, pareho sila ni Jom nawawala, di ko na alam pa ang gagawin ko, Paul...

Paul: tahan na... sila anton at aelvin alam na ba nila....

Nawala sa isip ko sila, kaya agad kong dinukot ang aking cellphone at tinext ko sila tungkol sa kalagayan ngayon i tita. Ilang minuto lang din ay agad ko rin silang nakita at bakas din sa kanilang mga mukha ang labis na pag aalala kay tita na nagsilbi na ring ina naming buong barkada, di ko nga alam kung anu ang nagawa kong kasalanan para parusahan ako ng ganito at idamay pa ang mga tao sa paligid ko...

Sa loob ng ospital ay doon kami nagkausap-usap kung papanu ko makakausap si Joana, may kutob kasi ako na may alam siya kung asan sila Jom, pero pinipigilan siya ng kanyang kuya...

Anton: sige tol, ako susubukan ko na puntahan si Joana... ako bahala doon...at ako na rin ang bahala mag paliwanag sa skwelahan kung sakalaing di ka makapasok pati ang mga notes na kakailanganin para sa nalalapit na exam ay ako na bahala don...

Aelvin: ako tol dito ako tutulong sayo sa loob ng ospital, tutulungan kita sa pagbabantay kay tita para naman makapag pahinga ka..

Paul: ako na bahala sa mga gastusin dito, wag ka nang mag alala Jam... sa ngayon angkailanang nating alalahanin ay kung papanu natin matutunton ang kinaroroonan ni Jom at ni Jeffrey...

Ako: maraming salamat, di ko talaga alam kung anu na gagawin ko ngayon, siguro ay nagpakamatay na ako ngayon kung wala kayo ngayon dito..

Paul: Jam... wag ka magisip ng ganyan... sa sinabi mo tungkol sa inyo ni Jom ay di ako magagalit sayo dahil sa alam ko na ikaw naman talaga ang mahal niya pero sana wag ka nang magisip ng ganyan, dahil diyan ako sayo magagalit, ang Jam na kilala ko ay palaban... kaya wag kang magiisip ng ganyan...

Para nabawasan ang bigat na aking dinadala sa mga oras na iyon dahil sa kanila, lalong lalo na kay Paul na kahit na ilang taon aming di niya nakasama ay batid parin sa kanya ang pagiging isang tunay na kaibigan... kahit na nga di na niya responsibilidad na sagutin ang gastusin dito ay sinagot niya parin... lumalim na ang gabi at pansamantalang nag paalan muna sila sa akin para rin daw pag handaan nila ang mga gagawin namin, ako naman ay panadaliang umuwi sa bahay nila Jom para mag palit ng damit... pag pasok na pag pasok ko sa loob ng bahay ay bigla akong nanlumo nang muling sumariwa sa akin ang pag-aalala kung asan sila Jom at Jeffrey, agad akong umakyat sa kwarto at kumuha ng ilang damit pampalit at saka na rin ako nagpalit ng damit, pag baba ko ay narinig kong nag ring ang aking cellphone at nagulat ako nang makita kong pangalan ni Jom ang nagregister sa caller ID... sinagot ko ito sabay pindot ng record at loudspeaker ng phone ko..

Ako: hello Jom...

???: hello insan..... kumusta ka na....

Ako: brad???

Brad: oo ako nga... bakit nagulat ka anu? Bakit ka nga pala napatawag sa kapatid ko kanina?

Ako: brad bakit nasayo ang cellphone ni Jom!!!

Brad: tsk..tsk...tsk.... wag mainit ang ulo insan, ay di na pala... dahil tinalikuran mo na ang sarili mong pamilya dahil lang sa isang bakla....

Ako: brad anung pinagsasabi mo.... itinakwil ako, ayaw kong umalis pero napilitan akong umalis para na rin sa kaligtasan ng buhay ko....

Brad: pero di yan ang alam ko... alam mo Jam, ikaw na nga sana ang papalit sa dady mo bilang isa sa pinakamataas na tao ng ating ankan pero tinalikuran mo lang kami dahil lang sa isang tao...

Ako: Brad!!! Wag kang magsasalita ng gnanyan!!! Asan si Jom!!!

Gusto mo ba siyang marinig.... ooopppsss busy pala siya....

Ako: asan siya!!!!

Read more...

Parafle na Pag-Ibig Chapter 18

By: Mikejuha

Email: getmybox@hotmail.com

Fb: getmybox@yahoo.com

Note: Sa mga gusto palang mag add sa mga model faces natin sa PNP na sina Aljun at Jun, heto po ang mga fb nila:

Gener (Jun): http://www.facebook.com/home.php#!/cricketz.anastacio

Aljun: http://www.facebook.com/home.php#!/alandell.ramirez

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

****************************************

Chapter 18

Napakasaya ko. Iyon ang pinakaunang pakikipagtalik ko sa tanang buhay ko at sa taong minahal ko pa. 

Sa gabing iyon, ilang beses pang naulit ang aming pagpapaalpas ng aming mga pagnanasa.

Nakatulog kaming magkayakap, parehong walang saplot sa katawan bagamat suot-suot ko pa rin ang kuwintas ng ibong-wagas na ibinigay niya sa akin.

Balik-eskuwela. 

Sa bungd pa lang ng pintuan ng aming klase ay may balita kaagad si Fred. “Woi, fwen! May nakakita daw sa inyo patungong terminal noong Friday at ang sweet-sweet daw ninyo!” ang pabulong niyang sambit.

“Huh! Sinabi nino?”

“Iyong estudyanteng nakakita sa inyo, nagpost siya ng comment sa SALMO group natin sa fb! At kinikilig daw siya! Parang mayroong something na raw sa inyo!”

“Sino kaya ang estudyanteng iyon? Ka-tsimoso naman. K-kakahiya tuloy...” ang sagot ko.

“Huwag ka nang mahiya fwend. Kasi, madami din namang boto sa love team ninyo!” Paliwanag ni Fred. “Halika sa computer lab... basahin natin ang mga reaksyon ng mga estudyante!”

At nagtungo nga kami ni Fred sa computer lab. Sari-saring reaksyon ng mga estudyante at followers ng grupo ang nabasa ko. “Wow! Sweet!!!” “Al-Gen for life na!!!” “Bagay na bagay!” “E.. ano kung pareho silang lalaki kung nagmahalan naman?” “Go! Go! Go!” “Kakaiba to!” “Kahit sino pa ang iibigin mo idol, all-out support pa rin kami!” “Haylavetttttttt!” “Anyone idol Aljun, basta wag lang iyong tanginang Giselle!” “Kinikilig akooooooooo!!!!!” “So totoo pala ang kumalat na pic???” “Ok lang iyan idol! Wafu din kaya ni Gener! Bagay na bagay kayo!” “Idol wala iyan sa kung sino kundi sa kung ano ang nilalamann ng iyong puso...” “Good luck Idol Aljun at Jun!” “Waaahhhh! Ngayon ko lang na-figure out na ang ‘G’ na crush ni Aljun ay si ‘Gener’??? Cuteeee!!!!”

“O ano...? Di ba tanggap naman ng mga estudyante?” tanong ni Fred.

“Syempre, mga supporters kaya iyan ni Aljun.” Sagot ko. “Kaya positive ang mga reaksyon nila”

“E... kaninong reaksyon naman ang gusto mong mabasa? Ang sa kampo nina Giselle?” ang may magkahalong biro at sarkastikong sagot ni Fred.

Pabulong na tinanong ni Fred si Aljun, “Idol... kayo na ba talaga ng friend ko?”

Binitiwan ni Aljun ang isang nakakalokong ngiti sabay lingon sa akin at noong makita sa mukha ko na wala akong pagtutol na aminin niya, tumango siya kay Fred.

“Ayiiieeeeeeee!!!” ang pigil at tila naglupasay sa tuwang reaksyon ni Fred. “Homaygadddd! Homaygaaddddd! Panalo ka kapatiddddddd!!!” 

“Huwag ka ngang maingay d’yan!” ang bulyaw ko. “Napapansin ka ng mga tao o.” dugtong ko pa.

“Waahh! Hindi ko lang mapigilan ang sarili fwend. Grabe! I’m sooooo happy for both of you!” sabay kamay sa akin at kay Aljun tapos dugtong ng biro, “Pakain naman d’yan!”

Tawanan.

Tiningnan din namin ang pinost ni Giselle na pictures namin at iyon nga, may mga negative comments. Ngunit hindi naman ganooon kadami kaysa doon sa SALMO. Kaya, hindi na ako nagulat pa. Atsaka, napag-isipisip ko na noong nagdesisyon akong panindigan na lang ang lahat, inexpect ko na talaga ang mga ganito. At hinanda ko na ang sarili. Masarap kaya ang pakiramdam na pinanindigan mo ang isang mahirap na desisyon ngunit ramdam mo naman ang suporta ng taong siyang maha at ng mga kaibigan.

Read more...

Task Force Enigma: Cody Unabia 5 to 7

CHAPTER 5

Parang timang na sinundan ni Kearse si Cody papasok ng bahay. Hindi pa rin ito kumikibo ng maayos kahit ilang sorry na ang ginawa niya. Lalo tuloy siyang kinain ng pagka-guilty. 

Tse! Inaway-away mo tapos magi-guilty ka?

Dinedma niya ang pasaway na isip niya. Kung iintindihin niya kasi iyon ay hindi siya lalong makakagawa ng tama. Nilapitan niya ang walang kibong si Cody na nasa pinto na ng silid niya.

"Cody..." sambit niya.

Lumingon ito at bahagyang ngumiti. Hindi nga lang kasing-kislap ng mata nito ngayon ang mga nakaraang kislap nun.

"Ahm... pwede bang humiram ng cellphone Kearse? Tatawagan ko na lang yung mga kaibigan ko para magpasundo." 

"Huh?" he was stunned by the softness of his voice. Parang hindi ito yung Cody na makulit. Medyo nakilala naman na niya ito kahit saglit pa lang silang nagkakakilala.

"Pwede ba? Wala kasi akong pamasahe eh, nakalimutan kong wala nga pala akong wallet o kahit na ano. Patawag na lang para maka-uwi na ako at wala ka na ring aalalahaning kahina-hinalang tao dito sa bahay mo." 

Aray!

Sapul na sapul siya dun. Napangiwi tuloy siya ng lihim.

"Eh Cody, di mo namang kailangang umalis eh." naiinis nang sabi niya. Ganun siya kapag napu-frustrate.

"Mas mabuti ng ganun Kearse. Maraming salamat sa abala, pero hindi ko rin gustong hindi kayo makampante na may aali-aligid na kahina-hinalang tao dito." malamig pa ring tugon ni Cody pero may bigat sa kanya ang dating ng bawat salita nito.

"Sobra ka naman!" his temper finally snapped. "Sorry na nga ako ng sorry dito eh, pero wala ka pa ring tigil sa pagpapa-guilty sa akin!"

Tiningnan lang siya ni Cody ng parang balewala ang pagkaasar niya ng tuluyan.

"O sige, bahala ka! Iyan ang phone ko!" sabay abot niya rito ng aparato. "Mabuti pang umalis ka na kasi ayaw mo namang tanggapin ang sorry ko!" asar na asar na talagang tugon niya.

Mukha namang nainis na rin ito at hindi binitawan ang cellphone niyang nasa kamay niya pa rin hanggang ngayon. Hindi kasi nito binitawan ang kamay niya ng iabot niya iyon dito.

"What's eating you? Aalis na nga ako di ba? Ikaw pa ang nagagalit?" sabi ni Cody.

"Eh ikaw naman kasi eh, ayoko sa lahat ay yung pinagmumukha akong tanga Cody. Kung ayaw mo ng sorry ko, sabihin mo, mas mauunawaan ko pa iyon!" galit na talaga niyang sabi.

"Argh, aren't you a work of art? Eh kung ginaganito kaya kita?" gigil na gigil na rin nitong sabi.

Kasabay ng pagkasabi nito niyon ay ang pagkabig nito sa kanya ng tuluyan saka sinakop ang kanyang labi.

Napatulala siya.

Read more...

Daglat presents: BOOD HEE part1

Bood Hee

Unang Bahagi: Sa Pagbubukas ng Tabing

“Ahmmm! Ahmmmm! Laklaklaklaklak! Aringkingkingking! Ahmmm! Ahmmmm! Luuuuuh!” pag-oorasyon ni Robert habang tinitimpla ang mga sangkap sa bagong sumpa niyang ginagawa.

“Boom lakalaka! Boom lokoloko! Boom arat arat!” madiing turan ni Robert saka isang nakakabinging putok kasabay ang pagbalot ang makapal na usok sa barong-barong na iyon.

“Tapos na! Sa wakas!” masiglang wika ni Robert saka nagmamadaling tumakbo palabas ng barung-barong.

“Bang!” malakas na putok ng baril ang agad na sumalubong kay Robert pagkalabas niya ng pinto.

Hindi inaasahan ni Robert na napapalibutan siya ng mga sundalo at ngayon nga ay hindi niya alam kung papaanong tatakasan ang mga ito.

“Itaas mo ang mga kamay mo at sasama ka sa amin sa ayaw at sa gusto mo!” sabi ng isang unipormadong sundalo na sa wari ni Robert ay pinaka-pinuno ng grupong iyon.

“Ano kayo nahihibang?” mapagmalaking sagot ni Robert saka muling pumasok sa loob ng barung-barong.

“Shoot to kill!” pautos na sigaw ng lalaking kaninang kausap ni Robert.

“Shoot to kill! Asa bells!” sabi ni Robert sa isip saka dinasalan ang balabal at kanyang isinuot, agad namang naglaho si Robert pagka-suot niya ng balabal.

Matapos ang putukan ay isa-isang pinasok ng mga sundalo ang barung-barong at sa pagkadismaya ay walang bangkay ng isang rebolusyunaryong baklita ang kanilang natagpuan.

“Takbo Robert takbo!” pagmamadali ni Robert sa sarili. “Shit! Malapit nang mawala ang bias ng orasyon!” habol pa nitong bulong.

“Colonel! Ayun! May tumatakbo sag awing iyon!” malakas na sigaw ng isang sundalo na naging sanhi para mapalingon ang lahat sa gawi ni Robert na papatakas.

“Anak ng teteng! Ang bilis namang mawala ng orasyon!” anas na turan ni Robert saka tingin sa hawak na bote. “Hindi naman siguro masama kung gagamit ako ng kaunti! Slight lang naman ang gagamitin ko eh. For my safety naman kaya mapapatawad siguro ako ni commander pag ginamit ko!” tila nakaisip ng solusyon si Robert kaya naman dali-dali siyang huminto at pumulot bato saka pinatakan ng potion bagong gawa kasabay ng pag-oorasyon saka inihagis sa mga sundalong humahabol sa kanya.

“Boom!” isang malakas na pagsabog ang kasunod na naganap. Inulit ni Robert ang orasyon at isa pang mas malakas na “Boom!” ang bumingi sa katahimikan ng gabi at gumimbal sa nagpapahingang kabundukan.

“Char! Kay hihina naman pala ng mga ito!” nakapameywang na pagyayabang ni Robert ng makitang bulagta na ang lahat ng humahabol sa kanya.

Kinaumagahan ay labis na pagtataka ang mababakas sa buong sandatahang lakas na nasa kabundukan dahil sa pambihira at kakaibang pangyayari. Patay ang buong grupo na may tatlong-daang sundalo na hindi makikitaan ng mga sugat.

“Sir! Baka po may bagong gamit ang NPA na hindi natin alam.” wika ng isang sarhento.

“Iyon nga din ang naiisip ko Sergeant Campos!” sagot naman ng heneral na pinuno nila sa operasyong iyon.

“May naiisip po akong plano na maari nating magamit Sir!” suhestiyon pa nito.

“Tell me about it! Sisimulan na natin ang pagsasagawa ng plano mo.” saad ng heneral.

Ilang oras din ang diskusyon nila at –

“Everything is clear! Inaasahan kong magiging maganda ang kalalabasan ng operasyon natin!” saad pa ng heneral.

“Sir! Yes Sir!” sabay-sabay na sagot ng mga sundalong kasama sa pulong.

Kinagabihan habang pababa si Robert ng bundok ay may kung anung bagay ang humila sa kanya para sundan ang nauulinigang mga ungol.

Agad na tinulungan ni Robert ang lalaking sugatan na sa wari niya ay bugbog sarado at magang-maga ang katawan.

“Anong nangyari sa’yo?” simulang tanong ni Robert matapos gamutin ang lalaki.

“Binugbog ako ng mga sundalo.” simulang kwento ng lalaki. “Pinag-tripan ba.” sabi pa nito saka tumingin kay Robert.

Ramdam ni Robert ang sakit na nararamdaman ng lalaki. Hindi niya maipaliwanag ngunit tila kinurot ang puso niya dahil sa malungkot at kahabag-habag na dinanas nito.

“Berto nga pala!” pakilala ni Robert sa sarili.

“Ser..” putol ng lalaki sa sasabihin niya.

“Ser?” tanong ni Robert.

“Sergio!” bibong sagot ng lalaki saka nagbitiw ng isang mapait na ngiti.

“Nice meeting you Sergio!” sagot ni Robert. “Saan ba ang bahay ninyo? Ihahatid kita.” pagboboluntaryo pa ni Robert.

“Sinunog nila ang barrio namin!” sagot ni Sergio. “Kaya nga nila ako ginulpi kasi narinig ko silang papalabasing NPA ang gumawa niyon sa amin.” paliwanag pa nito. “Pinaslang nila ang pamilya ko! Tinusta nila ang nanay at tatay ko sa loob ng bahay namin! Wala silang awa! Pinatay nila ang buong baranggay namin!” buong paghihinagpis na saad ni Sergio saka dumaloy ang mga luha nito.

“Sige lang! Iiyak mo lang!” pag-papakalma ni Robert sa binata saka ito niyakap.

“Sumama ka na muna sa akin! Gaganti tayo sa kanila! Makikita nila ang hinahanap nila!” sabi pa ni Robert.

Patuloy sa pag-iyak si Sergio.

Read more...

Faces of UeL

Woo Jung
as
Jacob Anthony Mathew "JAM" Del Rosario

Mharveerick Reyes Garcia
as
Jeffrey Orlene Micheal "JOM" Del Castillo
&
Jeffrey Del Castillo

MJ Serafica
as
Paul Diaz

Joana
as
Joana Del Rosario

Read more...

Parafle na Pag-ibig Chapter 17

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com


Note: Sa mga gusto palang mag add sa mga models natin na sina Aljun at Jun, heto po ang mga fb nila:

Gener (Jun): http://www.facebook.com/home.php#!/cricketz.anastacio
Aljun: http://www.facebook.com/home.php#!/alandell.ramirez

-Mikejuha-

******************************************

“T-talaga? Ipakilala mo ako sa nanay mo?” ang malakas at nabigla kong pagbigkas, ang mga mata ko ay nanlaki dala ng sobrang excitement at magkahalong kilig at saya.

Natawa siya. Marahil ay hindi niya inaasahang matuwa ako. Inaway ko kaya iyong tao noong nakaraang araw at hindi kami nag-imikan hanggang sa pag-alis niya.

Noong mapansin ko ang reaksyon niyang parang nagulat, mistula naman akong binuhusan ng malamig na tubig at natauhan. Kaya bigla din akong bumawi, “I mean... bakit mo ako ipakilala?” kunyari, nagbago din ang aking mood na parang may halong pagkainis at hindi interesado.

“Bakit ayaw mo?”

“E... ano… gusto. Pero bakit?”

“E, gusto naman pala e. Huwag ka nang madaming tanong. Baka mamaya, magbago pa ang ihip ng hangin.” Biro niya.

“O, e di sige... mapilit ka eh.” Ang nasabi ko na lang. “Oo nga naman. Baka mamaya bawiin pa niya, mahirap na” sa isip ko lang.

“Hindi ka na galit sa akin?”

“Galit pa rin.” Sagot ko, bagamat hindi naman talaga.

Napatitig siya sa akin, mistulang hinuhukay ang kalaliman ng aking isip kung nagsabi ba ako ng totoo. “Gusto mo halikan na kita dito?” ang nasabi niya bigla. Marahil ay alam niyang hindi na talaga ako galit.

“Ummm... Ito, gusto mo?” sabay dikit sa mukha niya ang aking kamao.

“Pwede mo naman akong suntukin ngunit hahalikan kita pagkatapos. Ano, gusto mo?”

Hindi na ako nakasagot. Syempre, sa loob-loob ko, gusto ko ang halik ngunit ayaw ko naman siyang suntukin. Gusto ko sana siyang tanungin kung bakit kailangan ko pa siyang suntukin bago niya ako halikan samantalang pwede naman niya akong halikan agad. Ngunit sa isip ko na lang iyon. Parang gusto ko na rin tuloy hablutin ang harapang waistline ng pantalon niya at hilahin siya papasok sa flat at doon, yayapusin siya ng mahigpit atsaka ako na ang hahalik sa kanya. Miss na miss ko kasi siya kahit isang araw lang na nawala siya. Siguro dahil iyon sa galit ko sa kanya at pagkatapos ay bigla na lang ding sumulpot. Napatitig na lang ako sa kanya.

“Hindi ka na takot na baka may makakita sa atin na magkasama?”

“T-takot pa rin ah. Pero... nand’yan ka naman eh. Bahala na...”

“Hayan.... that’s my boss.” Sabay patama ng marahan ng kanyang kamao sa aking pisngi, na para bang nanggigigil. “Gusto mo halikan na kita dito sa harap ng flat mo?”

Na sinagot ko naman ng pag-irap sa kanya. Iyon bang feeling na gusto mo ngunit nakakainis dahil hindi pa gawin agad. Kakainis.

Read more...