Terrified 11

AUTHOR:Unbroken/Rovi
BLOG:http://strangersandunbrokenangels.blogspot.com/

NOTE: Thanks for reading. Malapit na itong matapos. Sana po magustuhan ninyo.






Usok.

Langit.

Fog?

Bakit maulap?

Hindi ko alam kung tama ito. But this totally feels right. Maputing usok. Kakaibang pakiramdam. It brought me to a certain nostalgia. It made me realize things that happened in the past and it made me feel an extreme euphoria. Hindi ko alam kung tama ito pero alam kong dito ako sasaya.

Nakita ko ang dahan-dahang pagiba ng mukha ni Raf. Batid sa kanyang mukha ang matinding saya sa aming mga ginagawa. Kita ko ang naglalagablab na pagnanasa sa kanyang mga mata. On my part, ibayong kilig at libog ang kumukurot sa aking kabuuan.

Patuloy kami sa paglanghap ng usok na nakakaadik. Iba ang dala nito lalo na sa akin na matagal nagpigil para dito. Patawarin nyo ako, alam kong pinilit nyong itama ang mga kamalian ko in the past at sobrang naaappreciate ko yun. Pero alam kong mas sasaya ako sa mga nangyayari sa buhay ko ngayon. Sobrang saya ko sa ginagawa ko. I never felt this happy. I never felt this contented. This is such a very different thing to me. This is the thing that I entirely want to happen for the rest of my life.

“Jared, mahal kita.”

“Mahal din kita Raf.”

Dumampi ang kanyang mga labi sa akin. Parang isang kamelyong uhaw na uhaw sa tubig, ganoon din ang aking mga labing uhaw na uhaw sa kanyang mga halik.

“Sasama ka ba sa akin?”

“Saan Raf?”

“Sa kung saan man ako pupunta.”

“Saan naman iyon?”

“Basta. Sasama ka ba?”

“Siguro.”

“Bakit siguro? Nagdududa ka pa ba sa akin Jared?”

“Ha? Hi-hindi naman.”

“Eh bakit ayaw mo sumama?”

“Ha? Saan ba kasi tayo pupunta?”

“Basta. Sa lugar na dati pa natin dapat pinuntahan.”

Nalito ako sa mga pahayag ni Raf. Saan kami pupunta? At bakit dapat kasama ako? Di na ba kami babalik? Paano na ang pamilya ko? Paano na si Kath? Paano na ang kapatid kong si Mikey?

Nahalata ata ni Raf ang mga agam-agam na bumabalot sa aking isipan. Tumingin ito sa aking mga mata at nakita ko ang pagbuntong-hininga nito.

“Mukhang nahihirapan ka magdesisyon kung sasama ka ah.”

“Ha? Hi-hindi naman.”

“Kung halfhearted ka sa atin, mabuti pang tapusin na natin kung ano man ito.”

Naalarma ako sa narinig. Iiwan na naman ako ni Raf? Bakit? Pagkatapos ng lahat ng sinakripisyo ko para lang mapasunod sya at maging masaya sya? Bakit parang ganoon kadali nya akong bitawan? Bakit parang kayang-kaya nya akong iwanan?

“Sumagot ka Jared.”

Bakit parang ang dali nyang magdispose ng tao? Bakit parang ang dating eh minamanduhan nya ako sa lahat ng desisyon na dapat ako ang nagpapasya? Bakit parang inuutusan nya ako?

“Aalis na ba ako o hindi. Sumagot ka.”

Rinig ko ang pagtaas ng kanyang boses. Ramdam ko ang awtoridad sa kanyang bawat salita. Muli, naramdaman ko na napapailalim ako sa kanyang mga salita.

“Sa-sama naman ako.”

“Sigurado ka?”

Mas naging matigas ang kanyang pagsasalita. Mas naramdaman ko ang galit. Naramdaman ko nalang ang panginginig ng aking mga tuhod. Lahat ng mga iniisip ko ay parang bulang nawala. Mas nanaig ang takot ko na mawala sya sa akin. Parang batang mawawalan ng kalaro, ako ay dali-daling tumango.

“O-oo. Sasama ako sa'yo.”

A smile flashed through his face.

“Dalhin mo na lahat ng gamit mo.”

“Ha? Bakit?”

“Aalis na tayo dito. Magsisimula tayo ulit. Ikaw lang at ako. Tayong dalawa sa ating sariling bahay. Sa ating sariling mundo.”

“Sa-saan tayo pupunta?”

“Naihanda ko na lahat. Wag kang magalala. You're going to have more than what you are having right now.”

“Ta-talaga?”

“Oo.”

Ang talim ng kanyang mga mata. Naramdaman ko ang matinding paninindigan sa kanyang mga salita. Bukod pa doon, nakaramdam ako ng pangamba para sa aking sarili.

For some strange reasons, sumang-ayon ako.

“O-oo sige. Sasama ako. Saan tayo magkikita bukas? At anong oras?”

“Ganitong oras din. Madaling araw. Mga 12:30 am siguro.”

“Si-sige. Saan?”

“Sa may intersection. Kahit saan don. Madali nating matatanaw ang isa't-isa.”

“Intersection? Diba marami ng naholdap at napatay don? Wag don. Ayoko.”

“Hindi yan. Ako ang bahala sayo.”

“Ha? Sige.”

Ginawaran ako ni Raf ng halik sa aking mga labi. Tumayo ito at ngumiti.

“Aasahan kita bukas ng gabi. Pag di ka dumating di mo na ako makikita ulit. Kahit kailan.”

May pagbabanta sa kanyang tono. Nakaramdam muli ako ng pagkaalarma.

“Oo sige.”

Mabilis na lumabas si Raf sa kwarto. Naiwan akong mag-isa sa loob ng aking kwarto. Muli, ako ay niyakap ng lamig. Isang nakakapanindig balahibong sensasyon.

Pinikit ko ang aking mga mata.

Huminga ng malalim.

Nagring ang aking telepono.

“Hello?”

“Kuya?”

“Mikey. Bakit?”

“Di ka daw nagpapasok sa office. Cancelled na din daw ang kasal?”

“Oo.”

“Bakit?”

“Paano mo nalaman lahat?”

“Marami akong mata.”

“Mikey, this is not the best time to fool around.”

“Kuya, ano ulit yung pangalan nung guy na nawala nalang bigla years ago?”

“Bakit? Nagbalik na sya.”

“Gusto ko lang malaman.”

“Raf.”

Tumahimik si Mikey sa kabilang linya.

“Ba-bakit Mikey?”

“Wala lang kuya. Natanong ko lang.”

“Bakit nga?”

“Natagpuan na kasi yung bangkay na hinahandle nung isang barkada kong pulis.”

“Okay.”

“Dati pa daw napatay yung lalaking yun. 5-6 years na din ang nakakalipas. Ngayon lang naresolve yung kaso.”

“Anong kinalaman nyan satin? HA?” may bahid ng sarkasmo ang aking tono.

“Wala naman kuya. Baka lang kasi magkainteres ka.”

“Bakit?”

“Raf kasi yung name nung napatay na lalaki.”

Ako naman ang natahimik.

“Ba-bakit daw napatay yung lalaki?”

“Hmmm.”

“Bakit nga Mikey!”

“Pusher yung Raf na yun. May kausap daw na kukuha ng depektos. Di nagkasundo sa presyo kaya ayun dinukot daw at pinatay.”

Nakaramdam ako ng kakaiba sa mga sinasabi ni Mikey sa akin. Di ko alam pero naramdaman ko nalang ang biglaan paglaki ng aking ulo sa kilabot. Di ko alam kung ano bang nangyayari sa akin. Siguro ay dala lang ito ng aming hinithit kanina. I shouldn't be paying attention. Walang connection ang mga sinasabi ni Mikey. Wala.

“I see.”

“Kuya? Bakit parang nagcacrack ang boses mo?”

“Ha? Hindi ah.”

“Saan pala napatay yung Raf? I mean saan nangyari yung pangdurukot?”

“Saan pa ba kuya? Eh di sa may intersection. Alam mo naman na pugad ng patayan ang lugar na yun.”

Mas lalong bumilis ang kabog ng aking puso.

Naputol ang linya ng telepono.


I T U T U L O Y . . .

Read more...

Terrified 10

Author:Rovi/Unbroken
BLOG:http://strangersandunbrokenangels.blogspot.com/





Bakit madilim? Bakit madilim dito? Nasaan ako?

Masakit ang ulo ko. Sobra. Ano bang nangyari sa akin?

Iginala ko ang aking mga mata sa loob ng lugar na aking kinalalagyan. Wala akong maaninag. Wala. Wala akong maramdaman. Tila ba manhid, tila ba walang buhay. Pinakiramdaman ko ang paligid. Malamig.

Nabaling ko ang aking paningin sa labas. Kita ko ang pagsayaw ng puting kurtina habang ito ay mariing nasisinagan ng ilaw na nagmumula sa buwan. Tila sumusunod ang kurtina sa ihip ng malamig na hangin. Naramdaman ko ang kapanatagan. Muli, isinara ko ang aking mga mata at dinama ang gabi.

Nakapikit ang aking mata habang gising na gising ang aking diwa. Naalala ko ang mga nangyari kaninang umaga. Ang mga kalmot at mga hickey. Ang mamasa-masa kong alaga. Ang mga ungol at sarap na aking nadama. Ang misteryo. Ang pagpunta ni Kath sa aking bahay. Ang aming paguusap. Ang mga paulit-ulit na katanungan. Nakakalito.

All of a sudden, naramdaman ko ang pagkirot ng aking ulo. Tila ba minamartilyo ito sa sakit. Agad akong napaupo sa sakit. Sinapo ng aking mga kamay ang aking ulo. Patuloy ang pagkurot nito sa aking sistema. Napabaluktot ako dahil sa sakit na nararamdaman.

“Ahhhhh!” napasigaw ako.

“Relax Jared.”

“Raf?”

Nagulat ko ng marinig ang boses ni Raf. Sa buong oras na ito ay akala ko mag-isa lang ako sa kwarto. Hindi ko alam na nandito pala si Raf.

“Raf? Nasaan ka?”

Pagkasabi ko noon ay naramdaman ko nalang muli ang init ng kanyang katawan sa akin. Ramdam ko ang pagyakap ni Raf sa akin mula sa aking likod. Pinatong ni Raf ang kanyang baba sa aking mga balikat, amoy ko ang kanyang hininga, tila ba naghalong amoy ng mabangong hininga at ng yosi. It really turns me on.

“Saan ka galing? Bakit di kita nararamdaman kanina?” tanong ko.

Hindi sya sumagot. Naramdaman ko nalang ang pagdampi ng kanyang labi sa aking kaliwang balikaw.

“Raf, Wala na kami. I cancelled the wedding.”

“Alam ko.”

“Huh? Paano?”

“Narinig ko syang nagsisisigaw, humihingi ng tulong. Hindi ko pinansin. Nung wala namang nagrerespond sa mga sigaw nya, nagmadali na syang tumakbo papalayo ng bahay. Sumakay sya sa kotse.”

“Si Kath? Hinayaan nya lang ako? Hindi nya ako inasikaso?”

“Hindi.”

Nakaramdam ako ng kakaiba. Unang pagkakataon ito na marinig ko na di ako inasikaso ni Kath. Parang may mali, parang may kakaiba.

“Paglabas nya narecognize ko na sya nga yung nasa larawan dito sa dingding. Tapos pumasok ako sa loob, nakita kitang nakahandusay. Tumama ata yung ulo mo sa sahig. Pinasok kita sa kwarto at inasakiso.”

Isang mahabang katahimikan.

Tila ba walang gustong magsalita. Ang mga hininga lang ang nagmimistulang musika sa kwarto.

“Nagu-guilty ako Raf.”

“Bakit? Hindi ka ba masaya na ako ang pinili mo?”

“Ma-masaya.”

“Yun naman pala eh.”

“Na-natatakot lang ako sa mga pwede nilang sabihin. Kung bakit ako kumalas. Sobtrang okay ng pagsasama namin ni Kath kaya wala akong pwedeng maging dahilan kung bakit kami maghihiwalay.”

“Hindi yun yon Jared eh. Hindi ka masaya sa kanya. Ako ang makakapagpasaya sayo.'

Tila ba magnet ang mga sinasabi ni Raf. Hindi ko maiwasang hindi tumango. Sa mga sinasabi nya ay para bang assured na assured ang aking kinabukasan.

“Raf, natatakot ako.”

“Bakit?”

“Da-dahil masyado ng magulo lahat. Masyado ng kumplikado. Baka di ko kayanin.”

“Nakikita kita Jared. Alam ko lahat ng sakit na dinaranas mo. Wag kang matakot sa bukas,kahit anong mangyari,andito ako. Ako ang kaisaisang taong hindi tatalikod sa’yo. Ganoon kita kamahal.”

“Salamat Raf.”

“Wag kang magalala. Mahal na mahal kita.”

“Mahal din kita Raf.”

Ginawaran ako ng halik sa aking labi.

Nagtagal kami ng ilang minuto sa ganoong posisyon. Dinama ang init ng isa't-isa. Ang mga maiinit na hininga, ang mga banayad na dampi ng labi aking balat, ang mga marahang haplos. For some strange reasons, nakaramdam ako ng contentment.

Napaliyad ako sa sakit na dala ng aking ulo.

Umalis si Raf sa kama. Tumayo sya at tumayo sa aking harap. Kita ko ang kanyang silhoutte. Napakasexy. Nakita ko na pumamewang si Raf.

“Nakakamiss yung ginagawa natin dati Jared.”

“Ang alin?”

“Yung ginagawa natin dati. Alam mo na yun.”

“Ano nga? Marami tayong ginagawa noon.”

“Di mo na ba talaga matandaan?”

Ako ay tumango.

May dinukot si Raf sa kanyang bulsa. Isang sachet ng di ko malamang bagay.

“Eto? Tanda mo pa?”

Inaninag ko ang hawak nyang sachet. Muling bumalik ang mga ala-ala ng nakaraan. Naramdaman ko ang pagkauhaw at gusto kong sunggaban agad ang pakete pero may boses na nagsasabi sa akin na wag kong ituloy.

Ako ay napalunok.

“Eto Jared oh? Do you remember this?”

“Raf. I stopped it years ago. Ayoko na.”

“Di mo ba namimiss Jared? Miss na miss ka na nito.” sabi ni Raf na parang nanunukso

“Ayoko na. Please Raf. Itigil mo na yan.”

“Dali na Jaaaareeed.”

Umupo si Jared sa sahig, Nilabas nya ang iba pang mga paraphernalia at inihanda ang sarili para sa isang “jamming”. Pinapanuod ko sya sa lahat ng mga ginagawa nya. Bakas sa kanyang mukha ang matinding excited. Makikita mo ang kanyang pagkagat labi na nagpapahiwatig ng kanyang matinding antisipasyon sa mga susunod pa na mangyayari.

“Jared. Ayaw mo ba talaga?”

Di ako nakasagot. Half-hearted ako. Gusto kong magpakatama pero gusto ko namang gawin ulit.

Nakita ko ang pagdila ng apoy ng lighter sa foil na kinalalagyan ng depektos. Nakita ko ang paghithit ni Raf dito. Kita ang walang hanggang kasiyahan sa kanyang mga mata.

“Dali na Jared. Ang sarap oh. Heaven to.”

“Ayoko Raf.”

Mas naging mabilis ang paghithit ni Raf sa depektos. Kita ko ang pangdedemonyo sa kanyang mga mata. Alam kong gusto nyang gawin ko din ang ginagawa nya, ang ginagawa namin noon.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Eto na naman ako sa aking mga kalokohan.

Unti-unting nabalot ng usok ang aking kwarto. Nalanghap kong muli ang usok na nagdala sa akin sa ibang dimensyon noon.

Sa hindi mapaliwanag na dahilan, nilamon ako ng demonyo.

Ako ay tumayo, lumapit sa kung nasaan si Raf, nagpaubaya.

Kita ang ngiti sa kanyang mga labi.

“Welcome back Jared. Welcome back.”

Inabot nya sa akin ang aking parte.

Muli, nalasap ko ang aking matagal ng hinahanap.

Muli, narating ko ang artipisyal na langit.

Muli, naramdaman ko ang kapangyarihan.

Muli, natikman ko ang kapayapaan.

Malakas ako. Sobrang lakas. Walang makakatalo sa akin. Ako ang pinakamalakas na lalaki sa buong mundo. Mahal ako ni Raf. Mahal ko si Raf. Sapat na yun.

Muli, ako ay nalamon ng dilim.


I T U T U L O Y . . . .

Read more...