Si Alexis At Si Mario - complete

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

Note from LOL Admin: This story is written by Mike Juha which is a deconstruction of the story entitled "The Last Leaf" by O' Henry. Ikakatuwa po ng may akda kung mag-iiwan po kayo ng commento pagkatapos ninyong mabasa ang kwentong ito.

********************************

Alexis. Hindi pangalan ng iyan tao kundi pangalang ng puno ng kahoy na nakatayo sa harap mismo ng bintana ng kwarto ko. Ako ang nagbinyag sa kanya sa pangalan na iyan. Simula kasi noong isinilang ako ay siya ring pagsibol ng puno sa mismong lupa na tapat pa sa aking kuwarto. Sabi ng mga magulang ko, sabay daw kaming isinilang sa mundo niyan. At ang malaking ipinagtataka nila ay kapag daw dinadapuan ako ng karamdaman, ang mga dahon niya ay nagkalaglagan o di kaya nalalanta. Para bang may koneksyon ang buhay namin. 

Weird? Siguro ganyan talaga ang buhay; minsan weird… O, baka dahil lang ito sa panipaniwala, pamahiin, o sheer coincidence kaya nabibigyan ng kahulugan ang mga ito. 

Nasa elementary na ako noong personal ko nang inaalagaan Alexis. Habang lumalaki siya, pakiramdam ko ay naging malapit ang kalooban ko sa kanya. Kapag may problema ako, doon ko ipinapalabas ang mga hinaing ko kay Alexis. Sa ilalim ng kanyang lilim, tila isa siyang taong kinakausap ko. At gumagaan naman ang pakiramdam ko kapag nakapagpalabas ng ng aking mga himutok kay Alexis. Kapag masaya naman ako, binabahagi ko rin ito sa kanya na parang isang taong kadikit ko na talaga sa buhay.

Ewan, pero pakiwari ko ay ramdam din niya ang mga nararamdaman ko. Kapag malungkot ako o kaya ay may iniindang sakit sa katawan, nagkalaglagan ang mga dahon niya, o nalalanta. Kapag Masaya naman ako, mistulang ang saya-saya din niya. Masiglang pumapagaypay ang kanyang mga dahon sa bawat ihip ng hangin.

Iyan ang kuwento ng buhay namin ni Alexis.

Read more...

Habal-Habal

By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

***********************************

This photo was taken from caragadiversionsandbeyond

May lugar sa probinsya namin na ang popular mode of transportation ay tinatawag nilang “Habal-habal”. Hindi ko actually alam kung paanu nakuha ang pangalan na to but I think it came from the local word “habal” which means “mating”. Kasi ba naman, ang sasakyan ay isang customized heavy-duty motorcycle lang, lengthened to accommodate 6 or 7 passengers in one trip. You can just imagine all passengers, lalaki at babae, cramped up tightly together na naka-angkas sa motorsiklo habang nagta-travel paakyat o pababa sa lubak-lubak na hindi pa sementadong bulubunduking daan. 

Kaya pag nakita mo ang position ng mga passengers, maiisip mo ang mating position ng mga hayop, na dikit ang mga katawan.

Nakasakay na din ako nito at di maiwasang matawa kapag naalala ang mga kahiya-hiyang experiences kagaya ng may isang beses nasa gitna ako at ang nasa harap koy babae at nang umusung pababa ang motor sa slope, dumikit ang harapan ko sa may likuran nya at sa katagalan, tinigasan din ako. Sigurado ako, napansin nya ang bukol ko dahil nilingon nya ako na para bang gustong matawa o ano... na siguro ang nasa isip ay, “Sarap naman, idiin mo pa...” o kayay “Langyang manyakis na to...!” 

Swerte ka kapag type mo yung nasa likuran o harapan mo (depende na rin sa position preference mo – hehehe) at sagana ka sa tsansing.

Read more...

Someone Like Rhon 4

by JoshX


"IF THIS IS THE real date today, then I came from the future."

Pabulong lang ang pagkakasabi ko noon dahil kahit sarili ko ay hindi halos makapaniwala. Paano ba naman ay computer age at high tech na ang 2011 tapos may ganito pang mangyayaring time-travel ek..ek..

Sa naulinigan niya ay mabilis ding nagsalita si Kenn, "And you expect me to believe that?"

GGgrrrr! Oh My, please let me wake up on this bad dream!

Pero in fairness, hindi rin ganoon ka-bad. Ikaw ba naman ang makatagpo ng ganito ka-gwapong lalaki? Sa isang banda, kung ito nga'y panaginip, partly parang ayaw ko ng magising pa!

"But that was the only possible explanation why I'm here standing in front of you," sabi ko na ramdam na ang unti-unting pagbangon ng inis sa aking dibdib.

Humakbang si Kenn palapit sa akin saka muling nagsalita. "That could be a perfect masquerade, I guess."

Nakapagpakabog ng dibdib ko ang halos isang talampakan na layo na lang ng mukha niya sa akin. Nag-angat ako ng mukha para tumingin sa kaniya ng diretso. "Anong sinasabi mo?"

A sly grin lined Kenn's perfect mouth. Hinawi niya ng kanang daliri ang ilang strands ng buhok na tumakip sa aking kaliwang mata sa paghampas ng malamig na hangin. "I was right the first time I saw you, you're a spy."

Read more...

Someone Like Rhon 3

by JoshX

According to the theory of special relativity, as you move faster and faster and approach the speed of light, your clocks will slow down. If you could reach the speed of light, you clocks would stop. And if you could go even faster than the speed of light, then in principle you could go back in time.

J. Richard Gott

Time Travel in Einstein's Universe

pp.82-83

----------oo0O0oo----------

Nanatili muna ako sa aking posisyon kung saan o anoman ang kinabagsakan ko. Nakikiramdam sa mga parte ng katawan ko na posibleng nasugatan o nabalian. Mahirap ng gumalaw dahil kung sakaling may fracture ako, sa konting galaw siguradong lalala ang aking kundisyon.

Halos manindig ang aking mga balahibo sa biglang pagkaalala ko ng mga nangyari sa eroplano. Sariwa pa sa aking isip ang mga sigawan at takot pati na ang pagkahati ng eroplano at ang pagkatanggal ng seatbelt ko na sinundan ng isang malakas na pwersa na parang humigop sa akin.

Iyon lang ang kakaiba dahil napakabilis ng paglayo ko mula sa sumabog na eroplano. Pati na ang pagbagsak ko ay sobrang bilis din.

Read more...

Someone Like Rhon 2

by JoshX

Fort Stotsenburg

MALAKAS ANG PUWERSANG humila sa akin palayo that I was already miles away sa nasusunog na eroplano sa pagkalas ng seatbelt ko. I felt being thrown away faster than the speed of light!

Ang saglit na pagkaparalisa ng katawan ay nahalinhan ng hindi maipaliwanag na lamig na gumuhit mula sa aking talampakan paakyat sa buong katawan.

Hindi ko na maaninag ang nasa paligid dahil sa bilis ng pagbagsak ko mula sa ere. Pati na ang resistance ng hangin na dapat sana ay pumigil sa akin ay hindi ko rin maramdaman.

It seems so endless na para bang ako si Alice nang mahulog ito sa balong malalim at makapasok sa Wonderland.

Until finally it is over. Naramdaman ko na lamang ang sarili kong bumagsak sa lupa at tuluyan na akong nawalan ng malay...

"HAYAAN MO AKO, isa na lang."

Ligaya pleaded with her eyes half-closed tempting Lieutenant Prince Kenn Wainwright to give in to her for the nth time since last night after leaving the Kings Tavern along Clark Field Avenue and checking inn in this motel.

Read more...