Task Force Enigma: Cody Unabia 3

CHAPTER 3

Busyng-busy sa pagngatngat ng straw ng binili niyang mocha frappe si Kearse habang nakatitig sa monitor ng mac notebook niya. He was slumped lazily on the comfortable sofa at the slightly dimmed corner of the cafe. Madalas siyang doon maglagi kapag nababagot siya sa loob ng bahay o di kaya naman ay gusto niya ng ibang ambiance kapag nagsusulat. Isa pa, walang paki-alam ang management ng cafe kahit ilang oras ng nakasalampak ang customer doon at isang piraso lang ng kape ang i-n-order. Ganoon kaluwag ang establishment and that's just the way he liked the place. So comfy. For his own comfort.

Binalikan niya sa ala-ala ang ilang eksena ng nobelang kanyang isinusulat. Pero kahit anong gawin niya, every effort was futile. Paano ba naman, ang tagilid niyang utak ay nangungulit na sa halip na ang kanyang pagsusulat ang intindihin, ang lalaking hubo't-hubad na nagngangalang Cody ang inaatupag ng tinamaan ng magling na utak niya.

"Haay!!" frustrated na sabi niya.

Sinubukan niyang mag-type ng ilang salita pero talagang si Cody at ang nakakalokang paghalik nito sa kamay niya ang sumasalimbay sa isip niya. Nakukulta na siya sa kakaisip kung bakit nito ginawa iyon. Naalala niyang bigla ang eksena pagkatapos ng halik na iyon.

"Thank you Kearse." ani Cody saka hinalikan ang likod ng palad niya.

Napasinghap siya sa ginawa nito.

No, understatement iyon. Naloka siya. Bakit siya hinalikan nito sa kamay? Feeling tuloy niya ang tanda na niya at pang-medieval times ang paraan ng pasasalamat at pagpapakilala na ginawa nito.

Ano bey?! Malanding sigaw ng isip niya.

Snap out of it Kearse! sigaw naman ng kabilang bahagi.

Natigilan siya. Nang mapagtuunan niya ng pansin ang lokong si Cody ay nakita niya ang kakaibang kislap ng mata nito. Para bang tuwang-tuwa sa nakikitang kalituhan sa mukha niya. Binawi niya ang kamay at pilit nagseryoso kahit gustong-gusto niyang tumambling ng 360 degrees pabalik-balik sa kwarto. 

Read more...

Task Force Enigma: Cody Unabia 2

CHAPTER 2

Natatarantang pinunasan ni Kearse ang mukha ng lalaking natagpuan niyang nakahandusay sa daan. Salamat sa mga kapatid niyang nurse na sina Jaime at Migs ay nalapatan ng paunang-lunas ang lalaki. Napakagwapo pala nito kaya siya natataranta. Iyon ang unang beses sa buhay niya na naka-encounter siya ng napakagwapong nilalang na katulad nito. Para itong anghel na inihulog mula sa langit, bumagsak sa harapan niya in all his naked glory.

Sayang! Piping sabi niya sa isip.

Paano ba naman, ng ipasok kasi niya ito sa bahay nila ay hindi na niya napansin kung "dakota harrison" ba si kuyang walang-malay na natutulog ngayon sa kama niya.

Hindi na nagtanong ang mga kapatid at ama niya bagaman nagulat ang mga ito. Mabilisan ang naging paliwanag niya habang nagtutulong ang dalawang kapatid niyang nurse na nagkataong walang mga duty ng araw na iyon.

"Hay!!!" Nanghihinayang na sambit niya sa hangin.

Muli niya itong tinitigan. Nakadamit na ito ng maayos. Hindi katulad noong una na duguan ito. Napalabhan na rin nila ang lahat ng nadumihan ng dugo nito. Ang bumabagabag ngayon sa kanya ay ang napag-usapan nilang mag-aama.

"Anak, baka naman biktima ng sindikato iyan o di kaya ay salvage? Bakit dito mo dinala?" anang kanyang ama pagkatapos pagpalain ng mga kapatid niya ang nahihimbing na lalaki.

"Eh tay, kung doon ko dadalhin iyan, malamang katakot-takot na paliwanagan ang gawin ko. Eh ni wala ngang kadamit-damit ang tao di ba? Nakita niyo naman? Alangan naman na hulaan ko ang pangalan niyan?" pangangatwiran niya.

"John Doe." sabi ni Migs.

Read more...