Daglat presents: SEE LAU 1

Daglat Series presents

See Lau

Unang Bahagi: /oo-nah-ng/ - /ba-ha-gee/

Fierro – Martin – Cris

“Sakit ng ulo ko!” reklamo ng pupungas-pungas pang si Martin.

“Kasi naman nagpaumaga ka pa ng tulog eh.” sagot naman ni Danielle sa kaibigan.

“Paanong hindi magpapaumaga eh ang kulit-kulit mo sa chat kabagi. Parang hindi tayo magkikita ngayon.” sagot naman ni Martin dito.

“May sinabi ba akong makipagkulitan ka sa akin?” agad na sagot ni Danielle.

“Wala.” mahinahong sagot ni Martin. “Daan muna tayo sa loob ng Robinson.” aya pa nito. “May bibilin lang ako.” saad pa ng binata.

“Sige ba!” masaya at napangiting tugon ni Danielle.

“Ano na naman at ngiting aso ka?” nahihiwagaang tanong ni Martin kay Danielle.

“Wala!” maang na sagot ni Danielle.

Sa loob ng Robinson –

“Good Morning Sir!” simulang bati ng baggage counter kila Martin at Danielle.

“Good Morning!” nakangiting sagot dito ni Martin.

“Good Morning din!” sagot naman ni Danielle na may malanding ngiti.

“Wah!” biglang kurot ni Danielle kay Martin sabay hampas sa binata.

“Aray naman!” reklamo ni Martin sa kaibigan. “Naglulumampong ka na naman.”

“Amfness!” sagot ni Danielle na kita pang kinikilig. “Ang cute niya!” saad pa nito.

“Gaga!” awat ni Martin. “Hindi iyon papatol sa tulad mo.” kontra naman nito.

“Ah basta! Cute niya, ang ganda ng eyes n’ya, ang ganda ng ngiti niya, ang dimples niya.” simula ni Danielle sa pagkukwento.

“Kilabutan ka nga!” tutol ulit ni Martin sa kaibigan.

“Tara na labas na tayo!” pagpupumilit na aya ni Danielle sa kaibigan.

“Hindi pa ako nakakabili ng bibilin ko nag-aaya ka na agad.” reklamo pa ni Martin.

“Haysus! Manong bilisan mo!” sabi naman ni Danielle sabay hatak kay Martin papunta sa shelves.

Pagkabayad sa counter –

“Hi!” bati ni Danielle sa taong nasa baggage counter kasunod ang malanding ngiti.

“Lumandi na naman.” mahinang bulong ni Martin.

“Arayy!” biglang napaaray si Martin dahil sa pagdiin ni Danielle sa heels ng sapatos niya sa paa ng binata.

“Hello!” nakangiting at pigil ang tawang turan ng nasa counter.

“Lagot ka sa akin maldita ka!” pagbabanta ni Martin kat Danielle.

“Emartinio Masungkal” sabi ng lalaki habang nakatingin kay Martin.

“Hala!” gulat na gulat si Martin saka napatingin sa suot niyang id.

“Emartinio Masungkal! Friend takpan mo nga iyang mabahong mong pangalan.” natatawang biro ni Danielle sa kaibigan.

“Very unique name!” nagpipigil na tawang sagot ng lalaki.

“Ang angas!” sa isip-isip ni Martin sabay titig ng masama sa lalaki. “Yeah! Very unique!” may pilit na ngiting tugon niya.

“Kilala mo pa ba ako?” agad na tanong ng lalaki kay Martin.

“How can I know you? Feeling ko first time nating nagkita.” nahihiwagaang sagot ni Martin.

“It has been fifteen years the last time I saw you.” tugon naman ng lalaki. “Hindi na nga kita nakilala pero sigurado ako, ikaw lang ang may ganyang pangalan.” saad pa ng lalaking may simpatikong pagkakangiti.

“Fifteen years?” lalong nahiwagaang sabi ni Martin. “Are you really sure?” paninigurado ni Martin habang inaalala kung sino ang kaharap niya at nagpapakilalang kakilala niya.

“Do you think anyone will have such a unique name like yours?” balik na tanong pa nito.

“Sorry but I can’t remember?” biglang bumakas ulit ang asar ng binata nang muling madali ang pangalan niya.

“Wala pa ding nagbabago Martin!” sambit pa ng lalaki. “Umaasim pa din ang mukha mo dahil sa pangalan mo.” natatawang sabi pa nito.

“Pwede namang magpakilala bakit pinapatagal pa.” may inis na sa tinig ni Martin.

“Sorry!” paumanhin ng lalaki. “Fierro!” pakilala ng lalaki.

“Fierro?!” lalong naguluhang tugon ni Martin.

“Goodness!” usal ng lalaki. “Si mommy hipon, si daddy hipon, si baby hipon!” tila pagpapaalala ni Piero kay Martin.

“Kuya Perry?!” biglang usal ni Martin na naalala na kung sino ang kaharap.

“Gotcha!” napangiting tugon ni Fierro. “Akala ko hindi mo pa ako maaalala! Magtatampo na sana ako.” sabi pa ng binata.

“Bakit naman Fierro na ang pangalan mo?” nagtatakang tanong ni Martin.

“Siyempre naman! Luma na ang Perry kaya dapat palitan na.” nakangiting sagot ng lalaki.

“Basta, Kuya Perry pa rin ang itatawag ko sa’yo.” pamimilit ni Martin.

“Hay, makulit ka pa din!” sagot naman ni Fierro.

“Talagang ganuon Percival Gutierrez!” sagot ni Martin. “Mas malapit sa pangalan mo ang Perry kaysa sa Fierro.” pamimilit ni Martin.

“Bahala ka nga!” nakangiting tugon ni Fierro.

“Aray naman Danielle!” reklamo ulit ni Martin sabay tingin kay Danielle at nakuha naman niya ang nais ipahiwatig ni Danielle na kanina pag nakikinig sa dalawa.

“Kuya Perry, this is Danielle!” pakilala ni Martin sa kaibigan.

“Danielle, this is Kuya Perry!” pakilala naman ni Martin kay Fierro.

“Nice meeting you Danielle!” nakangiting bati ni Fierro sabay abot ng kamay. “Call me Fierro.” sabi pa nito.

“Hi Fierro!” malanding tugon ni Danielle. “I’m Danielle but you can call me Dan!” sabi pa ng dalaga.

“Umayos ka nga Danielle! Mukha kang kaladkaring babae sa inaasal mo!” biro ni Martin kay Danielle.

“Loko mo!” sabi ni Danielle saka binatukan si Martin.

“Sige kuya!” paalam ni Martin kay Fierro. “Igagapos ko muna itong unggoy na’to! Baka mapagalitan ka na din ng supervisor ninyo.” saad pa ni Martin.

“Ingat kayo!” sagot naman ni Fierro. “Daan ka na lang ulit mamaya dito.” pahabol pa ng binata saka kinawayan ang paalis nang si Martin.

Ngiti lang ang itinugon ni Martin sa Kuya-kuyahan saka kumaway na din hudyat ng pamamaalam.

“Ang landi mo talaga!” bati ni Martin kay Danielle pagkasakay nila ng bus.

“Wafakelz! Nambabasag ka ng trip eh.” reklamo pa ng dalaga.

“Asa ka friend! Tao lang ang pinapatulan nun!” sabi pa ni Martin saka tumawa ng mahina.

“Kainis ka!” sabi ni Danielle saka kinurot sa tagiliran si Martin.

“Aray!” biglang reaksyon ni Martin.

“OA!” sabi naman ni Danielle. “Hindi pa nga nadidiin aray na agad.”

“Siyempre para hindi mo na ituloy.” nakangising wika ni Martin.

“Hay ang gwapo ni Fierro!” pag-iiba pa ni Danielle sa usapan.

“Fierro na naman!” asar na wika ni Martin saka tinalikuran si Danielle.

“Selos ka na naman!” saad ni Danielle saka hinatak ang isang braso ni Martin saka isinandig ang ulo dito.

“Asa ka naman!” kontra ni Martin.

“If I know crush na crush mo ako!” sabi pa ni Danielle.

“Asa ka naman tsong!” tutol ulit ni Martin.

“Wala ka bang ibang alam kung hindi tumutol?” sagot naman ni Danielle saka binatukan si Martin.

“Kung hindi ka lang babae!” pagbabanta ni Martin.

“Sorry ka! Babae ako!” tatawa-tawang sabi ni Danielle.

Naunang bumaba ng bus si Danielle kay Martin. Tulad ng nakagawian, ordinaryong buhay na naman ang kinaharap maghapon ni Martin. Laging nauunang umuwi si Martin kaysa kay Danielle dahil hanggang tanghali lang ang klase ng binata. Ngayon nga ay nakasakay na siya ng bus pauwi at kasalukuyang nakatingin sa bintana. Iilan lang ang laman ng bus bago umalis sa terminal, mabibilang lang ito sa daliri.

“Saan po kayo boss?” tanong ng kundoktor kay Martin.

“Pulilan, Estudyante.” sagot ni Martin saka abot sa id niya sa kundoktor.

Nangingisi naman ang kundoktor habang isinusulat nito ang pangalan ni Martin sa likod ng ticket.

“Is there any problem sir?” pikon na sabi ni Martin.

“Nothing Sir!” sagot naman ng kundoktor na hindi mapigilan ang sarili.

“Sosyaling kundoktor ‘yun! English speaking!” bulong ni Martin sa sarili.

Dahil nga sa mahaba pa ang byahe ay ipinasya ni Martin na sumaglit muna ng idlip pagkakuha sa kanya ng bayad.

“Bossing! Pulilan na po tayo!” sabi ng kundoktor sabay yugyog sa binata.

“Ha?” pupungas-pungas na tugon ni Martin sa kundoktor.

“Pulilan na po Sir Emartinio!” saad ng kundoktor na may simpatikong pagkakangiti.

“Salamat!” inis na tugon ni Martin sa kundoktor na katabi niya sa upuan saka asar na tumayo at lumapit sa pintuan ng bus at bumaba kaagad pagkahinto niyon.

“Bwisit na kundoktor iyon!” mahinang usal ni Martin habang naglalakad papunta sa terminal ng jeep.

Pagkakita niya sa malaking signboard ng Robinson ay naalala niyang pinapabalik siya ng Kuya Perry niya pakauwi niya. Walang pagdadalawang-isip na pinasok niya ang Robinson saka iginala ang mga mata at hinanap ang pamilyar na anyo.

“Saang lupalop ng mall ko naman kaya mahahagilap ang lalaking iyon?” mahinang usal ni Martin.

Pumunta sa baggage counter sa pag-asang anduon si Perry subalit laking kalungkutan niya ng walang anino ni Perry ang sumalubong sa kanya. Pumasok siya sa loob sa pag-asang makakasalubong niya duon si Perry subalit ilang oras na din siyang paikot-ikot ay walang Kuya Perry siya na nakikita. Ipinasya niyang lumabas na lang ng mall at umuwi na. Kumuha muna siya ng KitKAt dala na din ng hiya sa ilang oras niyang pag-iikot sa loob.

“Loko talaga iyon! Sabi niya bumalik ako pagka-uwi ko, siya naman pala ang wala.” may inis na saad ni Martin sa sarili.

“Okay na po Sir!” nakangiting bati ng cashier sa nag-aabot nang bayad na si Martin.

Ngiti lang ang sagot ni Martin habang inaabot pa din ang bayad.

“Okay na po Sir!” ulit uli ng cashier.

“Here! Eto po iyong bayad ko.” naguguluhan at nahihiwagaang pilit ni Martin.

“Bayad na po Sir!” sagot naman ng cashier.

“What do you mean?” nagtataka at paninigurado ni Martin.

“Bumalik na lang po kayo bukas para malaman ninyo iyong sagot.” tugon naman ng cashier.

“Hindi ba pwede ngayon?” pamimilit ni Martin. “Am I your lucky 100^th customer this day or your 1000^th this week or your millionth customer this year?” tanong pa ni Martin.

“Be back tomorrow Sir! Nakakahiya po sa nasa likod ninyo kasi.” katwiran ng cashier.

“Okay!” sagot ni Martin saka tingin sa likuran niya at nakitang mahaba ang pilang kasunod niya. Walang nagawa si Martin kung hindi ang umalis na lang at nagdadalawang-isip kung seseryosohin ba niya ang sinabi ng cashier na bumalik kinabukasan.

“Pinapasabi po ni Fierro na bumalik daw po kayo bukas ng umaga.” sabi ng guard na hinarang si Martin bago tuluyang makaalis.

“Salamat!” pasasalamat naman ni Martin sa sinabing iyon ng guard at napangiti dahil sa napaisip siyang si Kuya Perry niya ang may kagagawan niyon.

Kinagabihan –

“Nay, do your remember Kuya Perry?” tanong ni Martin sa nanay niya habang kumakain ito ng hapunan.

“Yes anak, siyempre naman.” sagot ng nanay ni Martin. “How can I forget brilliant kid like Percival.” dugtong pa nito. “Bakit mo naman naitanong?” balik na tanong ng ina ni Martin.

“I met him kanina sa Robinson. Sa baggage counter.” sagot ni Martin .”Di ba mayaman sila, why is he working as baggage man?” tanong pa ni Martin. “Di’ba isa sila sa may-ari ng Pulilan Colleges?” paninigurado pa ng binata.

Read more...