Part 9 : Engkantadong Gubat - ANG PAGWAWAKAS
Thursday, March 3, 2011
By: Jayson
Genre: Homo-erotic, Fantasy
Note: Ito na ang huling kabanata at magpapa alam na tayo kay Jed at Joseph. Gusto kong magpasalamat sa lahat ng nag abang at masugid na nagsubabay sa kwentong ito. Kay KentClyde, Myx, taski, sweetjohn, mico, kearse, Dawn Denryld Dayo, at sa lahat ng anonymous commentors. Salamat din kay Josh at naging inspirasyon niya ang kwentong ito upang makasulat ng isang Fantaserye "Catch Me Irwin".
Abangan po ninyo ang paglalakbay ng isang Babaylan sa mundo ng mga engkantong itim sa susunod kong kwento.
Sana ay magustuhan ninyo at masiyahan kayo sa huling yugto ng Engkantadong Gubat. Sana po ay mag iwan kayo ng comments pagkatapos ninyo itong basahin. Kung hindi naman po ninyo gusto ay maaring lisanin nalang po ninyo ang site na ito. Salamat!
*********************************************************
“Oo nga, mukhang kailangan nating maging makata nito,” pag sang ayon naman ni Joseph.
“Hindi! Hindi iyan ang ibig kong sabihin. Nababasa ko ito!” sabi ni Jed.
“So? Nababasa ko rin naman ito, ano ang meron?”
“Pero, di ako marunong magbasa...kahit kelan di ako natutong magbasa. Ngunit ngayon, tinignan ko lang ang nakasulat at alam ko na agad kung ano ang ibig sabihin nito.”
Napapikit mata si Joseph at mula sa ala-ala ng katawan na inaari niya sa pagkakataong iyon ay kanyang nalaman na isinilang pala si Jed sa isang mahirap na pamilya. Hindi siya nakatungtong ng paaralan. Maagang namatay ang kanyang mga magulang at namuhay ng mag isa sa lansangan. Isa itong kabaligtaran sa kanyang nakaraan kasi ang ama ni Joseph ay may ari ng isang book shop sa may makati. Pinag aral siya sa isang pamanatasan sa Maynila kung saan naging guro niya sa Panitikang Pilipino si Sir Jayson.
“May alam ka ba tungkol sa mga bugtong?” tanong ni Jed.
Habang nagsasalita siya ay biglang naglaho ang mga titik na nakasulat sa ding-ding ng kweba, at sabay silang dalawa na nagkusot ng kanilang mga mata. Nang tingnan nilang muli ay may nakita silang bagong mensahe sa ding-ding.
“Ako ay pula, asul, berde at lilak,
Wala ni isa, kahit na ang reyna pa
ang pweding umabot sa akin.”
“hmmm,” sabi ni Joseph “Lahat ng kulay ng bahaghari ba yun?”
“Syempre, Bahaghari! Yun ang sagot.” Sigaw ni Jed.
Habang binanggit niya ang sagot, bigla namang naglaho ang nakasulat sa ding-ding at lumitaw ang panibagong bugtong.
“Kung papasanin ako ng isang tao, mababali ang kanyang likod.
Hindi naman ako malaki ngunit nag iiwan ako ng pilak sa aking daraanan.”
“Mukhang hindi madali ang isang ito.” Sabi ni Joseph.
Nag isip si Jed at nagwika, “Hmmm, hindi ito malaki ngunit nagtataglay ito ng isang bagay na malaki at mabigat para sa isang tao. Pilak, at bakit naman ito mag iiwan ng pilak sa kanyang daraanan?”
“siguro naman ay mukhang pilak lamang ito at hindi talaga totoong pilak,” mungkahi ni Joseph.
“Ang mga langgam, pumapasan sila ng bagay na mas malaki sa kanila,” sabi ni Jed.
“Pero hindi naman sila nag iiwan ng palatandaan sa kanilang daraanan,” sabi naman ni Joseph.
“Ang mga suso at kuhol, dala-dala nila ang kanilang bahay; at nag iiwan sila ng basang kulay pilak sa kanilang dinaraanan. Tama, kuhol, yun ang sagot.”
Mukhang sumang ayon naman ang ding-ding sa sagot nila; at muling nabura ang bugtong at napalitan ito ng panibago.
“Ang buhay ko ay nabibilang lamang ng oras,
Nagsisilbi ako upang patayin.
Payat, ako ay mabilis,
Taba, ako ay mabagal,
Kalaban ko ang hangin”
“Sa tingin ko hindi ito tao o hayop” sabi ni Jed.
“Ano ba ang nagtatagal ng oras lang?”
“Sa tingin ko ay lumiliit ito habang ginagamit.”
“Isang apoy?” sabi ni Joseph, ngunit hindi nawala ang bugtong.
“Sa tingin ko ay hindi, parang isa itong bagay na nasusunog. Ang gas sa loob ng lampara ay nauubos habang nakasindi ito.,” sabi ni Jed.
“Sa tingin ko naman ay ang boong bagay talaga ang nauubos habang ginagamit ito.”
“Kapag payat ay mabilis at kapag mataba naman ay mabagal. Sandali lang, di kaya ay kandila?”
Biglang nawala ang bugtong at napalitan naman ng panibago.
“Singaan ako ng balahibo ngunit,
Di ako kayang hawakan ng isang malakas na tao
Kahit na isang minuto”
“Ah narinig ko na yan dati,” sabi ni Joseph na nakangisi, “Hininga.”
At muli na namang naglaho ang bugtong at napalitan ng bago.
“Wala akong paa na maisasayaw,
Wala akong ilong na na pweding ihinga,
Wala akong buhay kayat di ako namamatay,
Ngunit kaya kong gawin ang tatlo”
“Ulit ay hindi ito buhay na nilalang, ngunit alam kung gaya ng kandila may kinalaman na naman ito sa apoy,” sabi ni Jed.
Laking gulat nalang ng dalawa ng biglang naglaho ang bugtong at napalitan ng panibago.
“Dalawa ang aking katawan, ngunit pinag-isa;
Habang akoy nakatayo, mabilis akong tumatakbo.”
“Ano ba ang nasabi ko at biglang nag iba ang bugtong?” tanong ni Jed.
“Marahil ay nabanggit mo ang kasagotan. Siguro ay apoy ang sagot doon,” sabi ni Joseph.
“Maari, pero ang isang ito ay mukhang mahirap.” Sabi ni Jed.
“Minsan sa isang parke, may nakita akong kambal, magkadikit ang kanilang katawan mula sa tagiliran,” mungkahi ni Joseph.
“Gaano kabilis silang nakakatabo?”
“Takbo? Eh nahihirapan ng silang maglakad.”
“Muli sa tingin ko ay hindi ito isang buhay na nilalang.”
Matapos ang mahabang pag iisip biglang sumigaw si Joseph “isang Orasa!”
Biglang nalusaw na parang tubig ang bugtong at naglaho. Ilang saglit lang ay lumitaw ang panibagong bugtong.
“Siyang may hawak sa akin ay ayaw sabihin.
Siyang pumulot sa akin ay di ako kilala.
Siyang nakakakilala sa akin ay di ako gusto.”
Napako sila sa kanilang kinatatayuan, nag iisip ng kasagutan. Alam na ni Jed ang sagot ngunit ng akmang bibigkasin na niya ito ay bigla siyang napaisip, ito na ang pampitong bugtong. Kapag nasagot nila ito ay makakabalik na sila sa dati nilang katawan, ngunit may gusto siyang gawin bago pa man sila magpalit.
“Naisip ko lang, masarap sigurong tirahin ang pwet mo,” sabi nya na nakatingin kay Joseph, nakangisi na parang demonyo.
Mula pa noon, dahil sa kanyang laki, wala ni isa ang sumubok na pagsamantalahan si Joseph. Ngunit ngayon sa kanyang kasalukuyang katawan, mukhang wala siyang kalaban laban kung may gawin mang masama si Jed sa kanya. Natatakot siya sa plano ni Jed ngunit may bahagi ng kanyang isipan ang gustong magpa-ubaya at masubukan ang kung ano man ang nakatago sa ilalim ng shorts ni Jed.
Matindi ang pagnanasa ni Jed at namalayan na lamang ni Joseph na isa-isang hinubad ni Jed ang kanyang kasuotan. Sapilitan ding pinaghubad ni Jed si Joseph at ang kanyang ulo ay nasa sahig habang ang kanyang likuran ay pinahiran ni Jed ng isang madulas na likido na dinukot nito mula kanyang backpack. Napakagat labi siya at tumulo ang kanyang luha ng biglang naramdaman niyang mapupunit ang kanyang likuran. May isang malaking bagay na pilit pinasok ang masikip niyang likuran na nagdulot ng di maipaliwanag na sakit.
“Huwag kang magpumiglas, relaks ka lang at dahan dahang mawawala ang sakit at sa di kalaunan ay masasarapan ka rin” sabi ni Jed.
Ilang saglit lang, biglang naramadaman ni Jed na nanlambot ang batang katawan na nasa kanyang ilalim. Bigla siyang kumadyot ng mabilis, hindi alintana ang mga sigaw na kanyang narinig. Sa ilalim ng kanyang katawan ay si Joseph, magkahalo ang luha at laway nito. Sa kauna-unahang pagkakataon sa kanyang buhay ay wala siyang magawa kundi ang manalig sa kanyang kapareha. Hindi ito madali. Ngunit sa kalaunan ay naramdaman niya ang kakaibang sarap na dulot ng takot. Natatakot siya ngunit ayaw niya itong itigil. Naalala niya noong ginawa niya ito kay Jed, nais nitong makatakas. Naalala din niya kung gaano kasarap ang nasa ibabaw.
Sinubukan niya ang tumakas din. Hindi naman inasahan ni Jed ang kanyang ginawa sapagkat hindi pa niya naranasan ang magkaroon ng kapareha na gustong kumawala sa kaligayahan. Muntik na sanang makawala si Joseph ng bigla siyang sunggaban ng malalaki at matipunong bisig. Hinatak siya pabalik sa dating posisyon at dahil doon ay lalo namang nadiin at nabaon ang alaga ni Jed sa kailaliman ng pagkatao ni Joseph. Hindi sumuko si Joseph at muling sinubukan ang makatakas ngunit di siya nag tagumpay. Sa mga puntong iyon naman ay naintindihan ni Jed kung gaano kasarap ang nasa ibabaw ng nagpupumiglas na murang katawan.
Dahil sa silang dalawa ay hindi sanay sa ganoong pakiramdam, naabot nila ang rurok ng kaligayahan ng mas maaga kesa inakala nila. Naramdaman ni Joseph ang kakaibang sensasyun na namuo sa kanyang likuran habang pinupuno ito ng katas na nagmumula sa alaga ng kanyang kapareha. Napakasarap na nagdulot ito ng pag agos ng kanyang dagta na hindi man lang hinahawakan ang alaga. Habol habol ang kanilang paghinga ng unang magsalita si Joseph.
“May isang bugtong pa tayong dapat na sagutin.”
“Siyang may hawak sa akin ay ayaw sabihin.
Siyang pumulot sa akin ay di ako kilala.
Siyang nakakakilala sa akin ay di ako gusto.”
Wag kang mag alala, alam ko ang sagot niyan, matagal na. Ngunit di ko muna binigkas dahil kapag ginawa ko iyon ay mawawalan na ako ng pagkakataong masakyan ka sa likuran, at di mo rin mararanasan ang sarap na dulot ng takot at magpa ubaya sa ilalim ng katawan ng iyong kapareha.” Sabi ni Jed na nakangisi.
“Kung hindi ka lang mas malaki eh...”
“Siguro ay di ko muna ito bibigakasin ngayon, upang mapagsamantalahan pa kita ng ilang araw pa, bago tayo magpalit muli ng katawan.” Na-aalliw na sabi ni Jed sabay namang kumadyot ng mas malakas na nagpasigaw kay Joseph.
Biglang naramdaman ni Joseph na wala pala siyang kalaban laban. Kailangan niyang mahimok si Jed na sagutin na ang bugtong, kung hindi ay habang buhay siyang magiging alipin sa makamundong pagananasa ng kapareha. Ngunit may kakaiba din syang nararamdaman, kahit na labag sa kanyang kalooban ay naliligayahan din siyang nararamdaman at may parte ng kanyang isipan ang nais na manatili sa ganoong sitwasyon. Ngunit habang iniisip niya iyon ay biglang nagsalita si Jed.
“Ang sagot sa bugtong ay isang bagay na walang nais makakuha nito, ngunit nakukuha pa rin at mahirap itong iwasan muli.”
“Gaya ng bulotong?”
“Hindi, isa itong bagay na pinapasa o binibigay sa iba.”
“parang awa mo na, sabihin mo na sa akin ang sagot,” pagmamaka-awa ni Joseph.
“Okay, heto na. Isa itong pekeng pera!”
Ang sumunod na nangyari ay isang pangyayaring hindi na nila nais maranasan muli. Ang pakiramdam ng pagpapalit ng katawan ay hindi ka-aya-aya. Masakit sa kalamnan ay tila umiikot ang lahat sa kanilang paligid, nakakahilo. Nang tumigil ang pag ikot, namalayan na lamang ni Jed na may malambot na batuta sa kanyang ilalim ng kanyang likuran at si Joseph ay maligaya dahil nasa ibabaw na siyang muli. Naiilang silang humiwalay sa isat isa ngunit kailangan.
Masaya sila at sa wakas ay nasa mga sariling katawan na sila. Ngunit ng lisanin nila ang kweba, nalaman na lamang ni Joseph na nasa kanya pa rin ang kakayahan ni Jed. Naramdaman niya ang pag iba ng paligid at naalala pa niya ang mga ala-ala ng nakaraan ng bata. Tiningnan niya si Jed at naramdaman na lamang niya na tila ay tuluyan na siyang nahulog dito.
“Tingnan mo munting nilalang, sa tingin ko ay tama ka na hindi makakabuti para sa atin ang pagpalit nila ng katawan. Ngayon ay mas pabor pa sa kanila ang kinalabasan ng aking sumpa. Ang bawat isa sa kanila ang may kakayahan na taglay ng isa, at ang bawat ala-ala ng kanilang nakaraan ay pinagsasaluhan pa nilang dalawa. May isa nalang na natitirang pagsubok, hindi ito madali ngunit malalampasan nila ito kung gagamitin nila ang ang huling kahilingan na nasa tungkod.”
“Paano kung malampasan nila ito na hindi gamit ang kapangyarihan ng tungkod?”
“Kapag nangyari iyan ay magiging permanente na ang huli nilang kahilingan, kailangan nating tanggapin na may nakapasa sa ating pagsubok at ibigay ang gantimpala.”
Habang tinatahak nila ang daan ay bigla nilang naramdaman ang pagyanig ng paligid. Ang lupa unti unting lumulubug sa ilalim ng ilog. Madali nilang inakyat ang tuk-tuk ng pang—pang habang ang kweba ay tuluyan ng nilamun ng tubig. Pataas ng pataas ang tubig hanggat sa ang lahat ay lumubog. Mabilis ang kanilang kilos sa pag akyat at habol ang kanilang paghinga.
“sa tingin ko nawala na ang lahat, pati na ang kayamanan, mamatay tayo kapag pati itong pang pang na inaakyat natin ay lulubog din sa ilalim ng ilog.” Sabi ni Jed na humihingal.
Nanghihinyang pa rin si Joseph sa kung ano ang nawala sa knila ngunit naintindihan niya ang batas ng kagubatan. Wala silang pwede dalhin sa kanilang pag alis.
Nang marating nila ang tuk-tuk ng pang-pang, napansin nila na nawala na rin ang tulay at napalitan ito ng marurupok na lubid na siyang nagdudugtong sa magkabilang pang-pang. Kailangan nilang tumawid ngunit hindi ligtas ang mga lubid na iyon. Hindi nito kayang suportahan ang mabibigat na bagay. Kailangan nilang tumawid na kunti lang dala. Isa isa nilang tinapon ang mga ginto at pilak sa kanilang mga bulsa hanggang sa tanging ang backpack nalang na naglalaman ng kanilang personal na gamit ang natira.
“sa tingin ko ay mas mabuting ikaw na ang magdala ng backpack kasi kapag ako pa ang magdala nito ay di na ako makakatwid sa bigat.” Sabi ni Joseph.
“Mas mabuti na binigay mo sa pangit na nilalang ang gintong kopa dahil kailangan din naman pala nating itapon ito.” Komento naman ni Jed habang inaabot ang backpack.
Mabigat ang backpack ngunit matapang na tinawid ng bata ang marurupok na lubid. Halos mahimatay si Jed ng marating nito ang kabilang pang-pang. Basang basa sa pawis ang kanyang damit kahit pa na mahangin ang lugar na iyon. Nagpapasalamat nalang siya at buhay pa siya.
Mas mabigat si Joseph kesa kay Jed at sa dala nitong backpack. Napakagat labi siya habang tinitingnan niya ang ibaba ng mabatong pang-pang. Ngunit wala siyang mapagpilian, kailangan niyang tawirin iyon. Tinibayan na lamang niya ang loob, sa isip niya hanggat sinusunod niya ang batas ng engkantading gubat at wala siyang kinuha na pagmamay ari nito ay walang masamang mangyayari sa kanya. Dahan dahan niyang tinawid ang lubid at halos di na siya humihinga sa kaba. Huminto siya sa gitna upang magpahinga ngunit tila babaligtad ang kanyang mundo ng makita niya kung gaano kataas ang kanyang kinaroroonan. Madali siyang nagpatuloy at nang malapit na siya sa kabilang pang-pang ay bumigay ang lubid. Nakalambitin siya at hinigpitan niya ang hawak sa kung ano mang bagay ang kanyang mahawakan. Inabot ni Jed ang kanyang kamay at tinulungan siyang maka-akyat.
Nanginginig silang dalawa sa mga pangyayari kaya naman ay nagpahinga ng kunti sa may lilim ng puno at kumain ng tinapay na lulan ng backpack. Alam nilang malapit na silang makalabas kaya naman ay masaya din sila sa kabila ng lahat.
“At kailangan pa talaga nating dumaan sa mga ganoong pagsubok para lamang marating natin ang lugar na ito” komento ni Jed.
“Hmm, mabuti nalang at nasa sayo pa ang tungkod. Ibig sabihin ay may bisa pa iyan.” Sabi no Joseph.
“Marahil, ngunit gusto kong gamitin ito kapag kinakailangan na talaga.” Sabi ni Jed habang, niligpit nito ang natitirang pagkain at binalik sa backpack.
Muli nilang binaybay ang daan hanggang sa makarating na naman sila sa isang ilog. Nang nasa ilog na sila, biglang nahawi ang tubig at sa gitna na ilog ay lumitaw ang isang daan kung saan sa dulo nito ay ang kagubatan. Binaybay nila ang daan at naging maingat na sila sa pagkakataong iyon.
Bago pa nila marating ang kabilang dako, lumitaw ang dalawang pintuan. Ang isa ay gawa sa kahoy habang ang isa naman ay gawa sa bato. Sa bawat pintuan ay may nakatayong itim na higante at sa bawat pinto ay may nakaukit na babala.
“Dalawang pinto ang sa inyong harapan ay nakatayo,
Ang bawat isa ay may bantay na pang habang buhay.
Ang isang pinto ay magpapalaya habang ang isa magbibilanggo,
Isang bantay ay magsasabi ng totoo habang ang isa ay magsisinungaling,
Isang tanong lamang ang kailangan upang buksan ang pinto ng kalayaan.”
“Anak ng...mukhang pahirap ng pahirap ang mga bugtong ah,” sabi ni Jed habang binasa niya ito ng paulit ulit.
“So ang kailangan lang nating gawin ay tukuyin kung alin sa dalawang bantay ang magsasabi ng totoo at pagkatapos ay dumaan sa kanyang pintuan?”
“Wala namang sinabing ganyan. Ang sabi dito ay isa sa mga bantay ang magsasabi ng totoo habang ang isa ay pawang kasinungalingan lamang. Ang tunay na problema ay kung alin ang pintuan papalabas at hindi kung sino ang bantay na makakapagturo.” Sabi ni Jed.
May mahabang katahimikan habang pa ulit ulit nilang binasa ang bugtong. Hanngang sa naisipan ni Jed na suriin ang bawat pinto, tiningnan kung may bahid ng palatandaan, pagkatapos ay sinuri din ang mga bantay. Magkamukha lang ang mga ito at wala syang nakitang palatandaan.
“May napansin ka ba?” tanong ni Joseph.
“Oo, ngunit di rin ito makakatulong. Ang mga bantay ay hindi tao.”
“bakit mo naman nasabi na hindi sila mga tao”
“Tingnan mo ang kanilang mga palad, sing itim nito ang kanilang mga katawan at wala itong guhit. Ang mga tao ay mayroong puti o kulay rosas na palad.” Sabi ni Jed “ Gaya ng nasabi ko na, hindi rin ito makatulong.”
Mahabang katahimikan naman bago nag salita si Joseph, “wala akong maisip na tanong na magbibigay ng tamang sagot.”
“Sa tingin ko ay hindi iyan ang ating kailangan.”
“huh!”
“Ang kailangan natin ay isang tanong na sasagutin nila ng parehas. At kapag alam na natin ang tamang tanong eh di na importante kung sino sa kanila ang ating tatanungin.”
“Pero imposible iyan kasi ang isa ay sasagot lamang ng kabaligtaran sa sagot ng isa.” Pangatwiran ni Joseph.
“Paano kaya kung gawin natin na silang dalawa ang magsinungaling?
“Pero ang isa ay dapat magsabi ng totoo, hindi siya dapat magsinungaling.”
“Magtatanong tayo, upang sagutin ito ng tama ang tuwid na bantay ay kailangang mag sinungaling. Ngunit kung tatanungin mo naman ang sinungaling na bantay ay magsisinungaling parin ito.”
“May mga tupak ba ang myembro ng pamilya mo?
Ngumiti lang si Jed at nagsabi “Subukan nalang natin, at kung di palarin eh may isang kahilingan pa naman ako.”
Walang nagawa si Joseph nang nilapitan ni Jed ang isang bantay at nag tanong, “Kung tatanungin ko ang isang bantay kung alin sa mga pintuan ang magbibigay sa amin ng kalayaan, aling pinto ang kanyang ituturo?”
Gumalaw ang bantay at tinuro ang pintuan kung saan siya nakatayo at nagwika, “Ang pintuang ito”
“At nagyon alam ko na kung alin ang tunay na pintuan,” natutuwang wika ni Jed.
“Paano?”
“Hmm... kung siya ang sinungaling na bantay, dapat di niya sasabihin kung ano ang magiging sagot ng isang bantay. Magsisinungaling lang siya. Pero kung siya naman ang tuwid na bantay, sasabihin lang niya kung ano ang eksaktong sasabihin ng isang bantay at kapag ginawa niya iyon ay parang nagsisinungaling na rin siya.” Paliwanag ni Jed.
“Okay, mukhang sigurado ka na sa kung aling pinto ang dapat nating daanan, tara na at nang makauwi.” Sabi ni Joseph habang tinumbok nito ang pintuan papalabas.
“Saglit lang!” sigaw ni Jed, “May kailangan pa akong gawin. Hinihiling ko na ibalik sa akin ang mga kayaman ng dragon.”
At sa pagbigkas niya ng kanyang kahilingan ay biglang naglaho ang tungkod at lumitaw ang sangkatutak na kayamanan. Ngumiti lang si Joseph, tinapon ang laman ng kanyang backpack at nilagyan ng mga ginto at pilak. Kinuha din ni Jed ang kayang supot at pinono ito ng ginto. Pagkatapos ay tinungo ang pinto. Nakalabas sila sa engkantadong gubat ng ligtas. Tininganan nila ang paligid at napansin nalang ni Jed na lumabas sila mula sa isang puno ng acacia. Madilim na ang paligid ngunit ngunit sa di kalayuan ay maliwanag ang ilaw na nagmumula sa nagtataasang gusali ng IT park. Pumara ng taxi si Jed at nilulan sa back seat ang kayamanang nakuha nila mula sa engkantadong gubat.
“Mukhang nanalo sa pagsubok ang mga taga lupa panginoon.”
“Oo at malaking halaga din ng kayamanan ang nakuha nila mula sa aking teretoryo. Ngunit okay lang kasi pinaghirapan din naman nila iyon at nasunod naman nila ang batas ng Engkantadong Gubat.”
Tumuloy ang dalawa sa isang sikat na hotel, naglinis ng katawan at kumain ng masasarap na pagkain.
“Ngayon munting kaibigan” sabi ni Joseph na nakangisi, “Mukhang pagababayaran mo na ang ginawa mo sa akin nitong umaga”
Ngumiti lang si Jed at tumakbo patungong higaan at muling pinagsaluhan ng dalawa ang kaligayahan sa gabing iyon....
Bumili sila ng lupa at bahay kung saan nanirahan silang magkasama. Gaya ng ibang fairy tale...namuhay sila ng Masaya sa pang habang buhay.
-WAKAS-
Read more...
