MY LIFE'S PLAYLIST: Chapter 4

By Kirk Chua


DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works is purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

The story contains themes and scene that may not be suitable for your preference. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.

Gising, inom ng 2 basong tubig, exercise ng onti, kain almusal, nuod ng tv, magligpit, maglinis, ligo, pasok sa school, mag-aral, kain, dota, uwi ng bahay at matulog. Nakapakadaling makabisado ng weekdays ko. Naiiba na lang pag may overnight para sa thesis. But then again paulit ulit na lang talaga.

Halos isang linggo na ang nakakalipas nung huli kong nakausap si Emman.

Kumusta na kaya sya?

Kumusta na kaya ang trabaho nya?

Kahit di ko na pala ipakiusap sa kanyang wag tumawag at magtxt di na rin ata sya magpaparamdam.

Dahil sa pag-uusap namin ni Rein napagtanto ko na may mali rin ako. Sabi nga sa saying:

When your feelings get strong for someone, it's always wise to stop for a while and give your heart a time to breathe. A time to use your mind, to weigh the situation based on reasons not on emotion. Because the saddest thing that can happen is when one falls in love while the other wants nothing more than friendship.

Love can sometimes be magic, but magic can sometimes be an illusion...

Pati yung saying na:

Don’t fall in love when you’re lonely, Fall in love when you’re ready.

-----------------

(sa school)

“Kirk, anung sabi nung bida?”

“Potek ka Rex, kailangan sikuhin ako kung magtatanong?”

“eh tulala ka dyan sa movie eh, baka nakita mo na yung pinapahanap na karakter ni mam”

“Ah sino nga ba ulit yun?”

“Si Charon”

“ah yun yung Ferryman to the underworld”

“ahahaha kaya pala sabi ni mam matakot ka kung makasalubong mo yun sa corridor ahahaha”

“shhhh tahimik istorbo tayo sa klase oh…”

-------------------

(sa comp shop)

“Kirk stun daliiiii!”

“ah anu? Huh?”

“Ayan nakatakas tuloy!”

“ay sori!”

“Anu ba meron sa ‘yo bat ka tulala at wala sa sarili?”

“hmmm wala ‘to Rex”

“Huy sama tayo para di ka biglang mapatay, ok?!”

“ ah ok!”

---------------

“Tara lakad lakad muna tayo sa sm nang mawala naman yang kung anuman na nasa utak mo. Mukhang di mo pa gusting i-share eh.”

“Huh?!”

“Kung gusto mo inuman na lang nang maibuhos mo kung anuman yang problema mo!”

“Wew adik wala akong problema. Sige tara gala mode tayo woohooo!”

(Ginawa na naman ni Rex ang madalas nyang pangtitrip ang panghahawak sa toot.)

“G*** ka Rex mamaya mahawakan mo ng gising yan!”

“Eh di ok lang ;)”

“Loko wag mo na ngang gagawin yan!”

---------------

Kelan ko nga ba naging close si Rex. Dati bwisit ako sa mokong na to dahil may pagkamayabang rin eh. Bakit kasi may mga ganung tao, mayaman, pogi, maporma, mabait rin naman pag ka-close mo na at masayang kasama. Parang last month lang binibida ko kay Emman na kamukha to nung crush nya ngayon meron na syang Arnold. Tsk erase erase erase nga yang taong yan sa utak ko. Marami na naman akong pakakaabalahan at marami akong kaibigan. But then again konti lang nakakaalam sa other side of me. Haist mahirap talaga ang may pagka-Hannah Montana. Susundin ko na lang yung napagdesisyunan kong magpapakalalaki na ‘ko. No more Hannah Montana life for me.

---------------

“Uy Kirk bukas daw inuman kina Erol sama ka!” pagyaya ni Jon.

“Syempre naman.”

Somehow excited ako. Alam kong bawal sa akin ang alak dahil sa allergy ko but what the heck, isang buwan lampas na rin walang alak ang katawan ko. I guess ok lang naman uminom ulit ako. Sana kasama rin dun si Rein. Para naman si Rein at Rex ang kasama ko, para kasing third wheel na lang ako kina Liezel at Kian eh.

Read more...

MY LIFE'S PLAYLIST: Chapter 3

by Kirk Chua

Aminin na nating lahat, halos iisa lang naman ang ating pangarap, ang matagpuan ang iisang taong makakasama natin sa habambuhay. Ang nag-iisang taong magbibigay kulay sa ating mundo. Ang taong makakaramay natin sa lahat ng paghihirap. Ang taong higit na magpapaligaya sa atin. At ang taong magbibigay halaga sa atin sa pinahiram na buhay sa atin ng Diyos.

Sabi nga sa isang kasabihan, Love know no boundaries.

Sa totoo lang sawang sawa na ako sa linyang “I’m sorry” at “Let’s be friends” or “I hope we can still be friends”. For some reason ang sarap nilang sagutin ng “Ano akala mo sa akin, walang friends?! Marami ako nun wag ka nang dumagdag! Hindi friendship hanap ko, relationship noh!”. But then again that would be mean and down right offensive. But I guess di ko kahit kailan masasabi yun kasi it’s against my nature. At isa pa kinokontra yan ng isang kasabihang, lalo mong di makikita pag hanap ka ng hanap.

Di ko alam kung kelan ako naging ganito ka-EMO, as I remember ako yung pinaka-friendly at pinakamasayahing tao sa klase naming. I guess it all goes to show that no matter where you stand in life, no matter what you are or who you are, loneliness catches up to us. There comes a time when we feel most vulnerable that we can’t even see all the positive things around us. The only thing left to do is to be strong and hope, yes just hope, parang pandora’s box lang. Nung nakalabas na ang lahat ng evil at misery na laman ng box ang natira ay HOPE.

----------

-----------

Habang nasa kama ako napayakap na lang ako sa unan ko. Ambigat bigat ng nararamdaman ko talaga. Parang bawat heartbreak ko nagbabalik lahat ng sakit ng damdamin na nangyari mula sa unang una kong minahal.

Unang minahal ko si Frances Marie, kaibigan ko sya. Bata pa ako nun pero somehow I knew it was love. Since sa edad ko nun wala pa akong alam kung anung gagawin sa feelings ko naging masaya na lang ako na kaibigan ko sya. After graduation expected ko makikita ko pa sya since malapit lang naman bahay nila at pwedeng pwede ko syang dalawin. Nagulat na lang ako nung nabalitaan kong lumipat na sila ng Cebu. Wala pa akong celphone nun at kung meron man wala rin naman sya. Di ko nalaman address nya. Wala pa rin akong alam sa computer nun kaya di ko man lang nakuha friendster or email nya. Wala akong agawa kundi magmukmok sa kama ko. Minsan naman umakyat sa rooftop at humiga sa ilalim ng mga bituin habang hinayaan ko na lang ang luha ko na umagos sa pisngi ko.

Read more...

MY LIFE'S PLAYLIST: Chapter 2 "Wag na"

by Kirk Chua


“Tweet tweet text message!”

Nagising ako sa pagba-vibrate ng phone. Mukhang marami na namang GM ang nagkalat mula ng muling pagtulog ko.

~Message from DAVE~

Boy: Di yata magiging tayo.

Girl: Bkt?

Boy: Kuya mo kasi eh..

Girl: Di no gus2 k ng kuya ko.

Boy: Yun nga eh, gus2 ko rn sya :D

Nagising ang diwa ko at naghahalakhak ako sa nabasa kong text. Pinagpatuloy ko naman ang pagtingin ng iba pang text sa phone ko at muli naalala ko na naman si Emman.

--------

~Message from EMMAN~

Kuya Kirk favor naman…

--------

~Message from KUYA FRANCIS~

Don’t feel bad that people remember you only when they need you..

Feel privileged, that you are like a CANDLE.

For you are the one who comes to their mind when darkness is in their life… :D

Agad agad akong nag-reply kay kuya Francis.

-----

~Message to KUYA FRANCIS~

Potek kuya yung text mo.

parang sampal lang sa akin.

di ko sure kung complement or anu.

Haist…

Naka-receive naman ako ng mabilis na reply kay kuya Francis.

~ Message from KUYA FRANCIS~

Ahahahaha ganyan tlga.

----------------

Siguro dahil na rin sa pagkabadtrip ko sa di ko rin maintindihang nangyayari sa akin kaya nagtext ako kay Emman na:

~Message to Emman~

Ok na yung favor pre.

Wag mo na muna akong itxt huh.

Alam kong matagal ko nang sinabing wla na ako sayong feeling pero d ko alam.

Mejo parang may lagnat ako ngaun na masakit tyan ko.

At base on my experience nakakaganun lng ako pag malungkot, galit or broken.

Pasensya na kung selfish ako sa paghingi nito pero ito lang ang the best na naisip ko eh.

Salamat sa lahat at pasensya na ulit.

----------------

Hindi ko sure pero alam kong kailangan ko ‘tong tanggalin sa sistema ko. Sabi ko di ko na sya mahal. Sabi ko di ko hahayaang mabuhay pa ‘tong damdamin ko sa kanya. Sabi ko wala na ‘to. Sabi ko contented na ako sa friendship. Haist…

Naisipan kong tawagan si Reina para naman mawala pagka-badtrip ko.

“Rein nuod tayo ng sine, kain sa labas, coffee or kahit anu. Basta today!”

“Hala! What’s the prob?!”

“Basta!!!”

“Aysus don’t tell me na gusto mo na ko friend?! Remember I don’t date classmates…”

“Loka! Feeling ka naman. Ah basta badtrip ako, samahan mo na lang ako!”

Agad akong naligo, nagbihis at bumyahe to SM Manila. After a few minutes dumating na rin si Rein. Dumiretso na kami sa sinehan para kahit papano maiba ang mood ko.

“So… anu ba problema natin?”

“Kasi Rein nalaman ko si Emman may ka-M.U. na. Oo, aaminin ko sa sarili nagfeelings ako para sa kanya pero ngayon iba na. Nililigawan ko na si Lianne. Di ko alam kung anung kalokohan ‘tong nararamdaman ko”

“Hay naku. Medyo magulo ata yan friend. Hmmm panu ba?! Eh teka anu palang sinabi mo nung nalaman mo?”

“Sinabihan ko sya ng wag na muna nya akong itext.”

“Eh di kaya medyo OA k nyan friend?! Kunsabagay I understand what you’re getting at, but then again friend. Harsh at may pagkasobra talaga.”

“Hmmm sabagay.. Selfish ko no?!”

“oo nga friend.”

“so agree k talaga na selfish ako?”

“oo talaga friend.”

“eh di bayaran mo yung pinabili ko ng ticket sa sine huh! Selfish pala huh!”

“ah eh ikaw na ang pinaka-selfless sa lahat lahat ng tao! But then again ikaw ang nagyaya kaya natural lang na ikaw ang taya sa nuod nating to right?!”

“ahehehe sori lang din!”

“No prob :D”

After nang movie bumili ako ng coffee namin.

“Miss, one caramel machiatto and a chocolate coffee”

“wow Kirk kala ko ako lang ang adik sa coffee ikaw rin pala. At in fairness good choice. Like ko yung chocolate coffee”

“Ahehehehe first time ko lang ‘to. Sabihin na natin practice date ‘to.”

“Sabi na nga ba gusto mo na ako eh!”

“wew I admit cute ka pero your not my type…”

“awts”

“joke lang po.”

“So bakit naman Caramel Machiatto napili mo?”

“Remember yung kinukwento ko sa ‘yong binabasa ko dating story, ayun kasi fave nung bida. So I wanted to taste it ever since.”

“Ahehehe ikaw na adik sa mga blog stories!”

“di naman medyo lang… :D”

Pumunta kami ng Mcdo para kumain. Habang kumakain kami tumugtog ang kantang…

“Rein, salamat huh. Sana sa future kung magkaka-gf ako tulad mo.”

“Hehehe adik! Tulad ko talaga? Pano yan baliw baliw ako?”

Napangiti na lang ako at sa pagtingin ko sa kanya para bang napapawi na lahat ng lungkot ko. Nagsasalita sya ngayon at nagkukwento pero walang pumapasok sa tenga ko. Sana kami na lang ni Rein para di na ‘ko naghahanap at naghuhulog kung kani-kanino.

Read more...

MY LIFE'S PLAYLIST: Chapter 1 "Sino nga ba sya? "

by Kirk Chua

Nakita kita sa tabi ko mahimbing na natutulog. Hay ang sarap tingnan ng mukha mo. Parang langit na talaga ang kinalalagyan ko sa sandaling ito.

“Beeep beeep beeep”

Nakapikit ka pa rin habang ang kamay mo’y hinahanap ang celphone mong nag-aalarm. Halatang antok ka pa rin pero tinutuntun pa rin ng kamay mo ang pinaggagalingan ng alarm. Samantalang ako hawak ang celphone mo, tahimik na nagpipigil ng tawa habang iniiwas at paminsan minsa’y inilalapit ang maingay mong celphone sa ‘yo.

“Kuya Kirk pakipatay nga yung alarm please… Inaantok pa ako eh. 15mins pa.”

Di ako sumagot at sa halip nagpatugtog ako sa phone ko ng BAD ROMANCE na nakatodo ang volume.

Imbis na magising ka eh mukhang lalo ka pang naging kumportable sa pagbalik sa pagtulog. Lumapit naman ako at kinulit ka parang magising ka na.

“Emman! Gising na baka ma-late ka pa sa klase mo!”

“Hay naku si kuya Kirk talaga… Sige na nga!”

----

As usual ready na ang breakfast pagkakatapos ni Emman maligo. Nakaplantsa na rin ang polo at pantalon pamasok. Sa totoo lang di ko sure kung boyfriend ako nito o tatay eh.

“Huy Emman dalian mo nga para maihatid na kita bago ako pumasok sa trabaho ko!”

“Ayoko nga bleeh :P”

“Gusto mong di kita bigyan ng baon?!”

“Kaya ba yan ng konsensya mo?!”

Hay nakakainis talaga at talo ako sa mokong na ‘to. Tumayo ako sa likod nya at niyakap sya mula sa likod.

“Kuya Kirk hindi ka ba nakakaabala sa pagkain ko?!”

“Hayaan mo na akong maglambing. Sabi nga ng prof ko dati sa Psychology, gawin nyo na lahat ng magagawa nyo dahil di kayo siguradong may bukas pa na darating sa buhay nyo.”

“Weh di nga! Nangchachansing ka lang eh!”

“Eh gusto mo naman di ba?!”

“Ahehehe sabagay”

------

Sana ganito na lang habang buhay. Kung pwede lang akong mabuhay sa ganitong sandali sa habang panahon ay tatanggapin ko na.

------

Tinulungan ko na syang tanggalin ang helmet nya at muli na-stun na naman ako. Bakit kaya parang kahit ilang ulit kong nakikita ang mukha nya sa buong araw ko di ako nagsasawa. Mas lalo pa akong nawawala sa katinuan kapag nakikita ko ang ningning nang kanyang pantay at mapuputing ngipin sa kanyang gwapong mukha.

“Huy kuya Kirk! Akala ko ba ayaw mo ‘kong ma-late, eh di ka na gumalaw dyan sa pagtatanggal mo ng helmet ko!”

“Ah eh oo nga no. Bwisit ka kasi eh!”

“Naknang tokwa! Ako pa bwisit eh ikaw tong wala sa sariling biglang tumigil sa pagalaw!”

Tinanggal ko na ang helmet nya at kinurot sya sa kanyang pisngi.

“Badtrip ka kasi, ang cute mo eh!”

“No! Di ako cute! I’m awesome!”

“Che! Nasabihan lang nang cute lumaki na ang ulo! Pumasok ka na nga sa school!”

“Ahehehe ingat kuya Kirk sa pagmomotor at good luck sa trabaho! Uwian mo ‘ko huh!”

“Ingat rin sa ‘yo! Wag kang magpapasaway sa klase huh!”

Habang naglalakad sya papasok nang unibersidad di ko nilisan ang aking kinatatayuan hanggat di ako nakakasigurado na nasa loob na sya. Pinihit ko na ulit ang susi sa motor at bumyahe na ako papasok nang trabaho.

------------

“Emman! Emman! Dali may bibigay ako sa ‘yo.”

Nagmadali syang lumapit sa akin. Iniabot ko ang isang box ng cake at sinabihan ko syang buksan ito.

“Happy 7th monthsary!”

“Loko ka kuya Kirk! Di ko expected na mag-e-early celebration na tayo ng monthsary!”

Nakita ko ang naluluha nyang mata. Halatang masayang masaya rin sya.

“Ooops.. di pa dyan nagtatapos ang surprises. Nakikita mo tong suot kong singsing?”

Ewan ko ba kung cheesy lang talaga ako or super fan ng AKKCNB, tinanggal ko ang singsing ng tatay ko at isinuot ko ring finger nya sa kaliwang kamay.

“Emman, will you be mine for the rest of our lives?”

Binaba nya ang cake at niyakap nya ‘ko. Ramdam ko ang pagtulo ng luha nya sa balikat ko.

“Huy magsalita ka nga dyan!”

“Adik ka kuya Kirk! Sobrang ginulat mo ko”

“So ano? Anung sagot mo sa tanong ko?”

Read more...

The Letters 5

WRITER:Unbroken/Rovi

Unbroken's Blog:http://strangersandunbrokenangels.blogspot.com/
Dhenxo's Blog:http://angbuhaynidhenxo.blogspot.com/

Ang pagkakapareho ng mga pangalan at pangyayari ay parang conincidental lamang.




March 18,2009

Ang lamig. I feel so cold. Tama ba naman kasing magpaulan nung uwian. Pakiramdam ko magkakasakit ako. Di to maganda.


I laid to bed and tried to rest. Ang bigat talaga ng pakiramdam ko. Di na to mganda,maybe dapat akong umabsent bukas. Kahit na di maganda ang pakiramdam ko at parang aapuyin na ako sa lagnat,masaya pa rin ako. Bakit? Kasi nakita ko ang concern sakin ni George kanina.


* * *


Kaninang hapon..


Kitang-kita ko ang pagpupuyos ng kamao ni George. Nagtataka ako kung bakit umupo sya sa kanan ko,dapat sa kaliwa sya at di sya dapat mangagaw ng pwesto. I looked at him for a second,tumama ang mata nya sa akin at nabanaag ko ang galit dito. Di ko alam kung sakin ba sya galit or may pinagdadaanan sya. Ilang beses kong narinig ang pagdadabog nya sa station pero di ko naman pinansin. The Hell I care.


* * *


“Bakla! 11:30 na! Out na!” sigaw ni Allyna na isa sa mga kaclose ko na sa office.


Si Allyna ang matatawag nating babaeng bakla. Babae,pero bakla kung bumanat. May kaliitan at may kaputlaan ang kanyang kulay pero wala kang mapipintas sa ugali. Winner sa kabaitan at tunay na kaibigan. Yung nga lang mahaba lang talaga ang kanyang baba.


“Yes. Uuwi na ako. I mean tayo.” sagot ko rito.


“Oo te. Gora pandora na tayo.” masiglang sabi nito.


“Yes.”


Nagbadge-out na kami at sumakay na ng elevator. Kung minamalas ka nga naman,kasabay ko sa elevator ang mayabang at masungit na si George. Buti nalang at iilan lang kami sa elevator kaya di siksikan at makakapagcartwheel ka pa sa loob. Kasabay rin namin si Allyna.


“George,san ka nga pala umuuwi?” tanong ni Allyna kay George.


“San Mateo.” sagot nito sabay ngiti kay Allyna.


Nagtama ang aming mga paningin at kaagad syang umiwas,sabay kuyom ng mga kamao at nagpakawala ng isang hininga.


“Okay ka lang George?” tanong ni Allyna.


“Yep. Okay naman ako. Medyo iritado lang.” sagot nito.


Nakaramdam ako ng kakaiba dun sa “medyo iritado lang” na sagot nito. Pakiramdam ko ako ang pinatatamaan. Nakakainis. Bakit ba ako nagkakaganito?


Napansin ni Allyna ang pagtahimik ko. Tumingin ito sa akin at nagwika.


“Te? Anong problema? Meron ka din ba ngayon? Para kang si George.” sabi nito sa akin.


“Gaga. Wala. Kakatapos ko lang nung isang araw,ang lakas nga nga tagas eh.” pagbibiro ko.


Nakita kong ngumiti si George sa nasabi ko. Tumingin ako dito,nakita nya na nakatingin ako at bigla nyang tinanggal ang ngiting nakaplaster sa kanyang mga labi. Naconfirm ko na,sa akin nga naiinis si George. Di ko sya masisi dahil mali rin naman ang ginawa kong pagsara ng elevator sa kanya. Pero masisi ko ba ang sarili ko na nainis ako sa nakita ko? Di ko alam kung ano bang nararamdaman ko. Nagseselos ata ako. Putangina.


“George,kilala mo na ba yan si Chris?” tanong ni Allyna.


“Bakla yan.” pabirong dagdag nito.


“Yep. Kateam ko sya,nakilala ko na sya.” malamig na sagot ni George.


“Chris,te? Ikaw? Kilala mo na ba yang si George? Bakla din yan.” sabi ni Allyna.


Bakla din si George? Pero bakit may GF? Bisexual? Silahis na nagbabagong buhay na?


“Oo. Kilala ko na. Pinakilala na ni TL Mary sa amin.” sabi ko sabay gawad ng isang ngiting plastik.


At bumukas na ang elevator. Parang batang nakawala ang mga nasa loob. Agad na nagsitakbuhan papalabas ng building. Napahinto lang nang makitang malakas ang buhos ng ulan.


“Ayy bakla. Umuulan,magbagong buhay ka na daw para huminto ang ulan.” sabi ni Allyna.


“So ano? Kakain na ko ng pekpek? Ganun?” sagot ko.


“Why not! Tignan mo si George! Nagpapakatino na!” sabi nito sabay bato ng tingin kay George.


“Oo naman. Mahal na mahal ko si Joy.” sabi nito sabay ngiti ng nakakaloko.


“Ikaw na ang may pechay!” sabi ni Allyna.


Tumawa kami. Ilang segundo pa ay di pa din matinag ang ulan. Nagaalangan na ako kung paano ako uuwi dahil wala akong payong. Bumeso na si Allyna at ang kanyang nobyong si Patrich.


“Te,una na kami ha? Sabay ka na kaya. Wala ka bang payong?” tanong nito.


“Wala eh. Sige na mauna na kayo. Kaya ko to.” sagot ko.


“Sure ka ha?” sabi nito sabay hawi ng bangs.


“Oo naman.” sagot ko.


“Eh ikaw George. May payong ka ba?”


“Wala eh. Sige mauna na kayo.” sabi nito kay Allyna.


Ano ba yan? Bakit pareho pa kaming walang payong? Nakakainis. So maiiwan kaming dalawa dito sa lobby sa pagaantay sa paghupa ng ulan? Ganun na yun? Parang ayoko. Di ko gusto. Bahala nga.


“Sige George at Chris. Mauuna na kami ha? Magsabay nalang kayong dalawa pauwi.” sabat ni Allyna.


Tumango kami in unison. Then there's an awkward silence. Wala pa ding nagsasalita sa aming dalawa. At wala din akong planong mauna. Manigas sya. Nanatiling walang kakibo-kibo si George. Patuloy ang paglakas ng ulan,galit na galit ang langit. Parang natatakot na ako umuwi.


Parang istatwang nakatayo si George sa lobby. Tumingin ako sa kanya pero di sya nakatingin. Dahan-dahang akong lumabas ng building kahit na malakas ang ulan. Tumakbo ako habang patuloy na nakikipaglaban ang aking katawan sa malalaki at malamig na patak ng ulan. Ilang segundo pa ay basang-basa na ako. Nagaantay ako ng taxi pero walang dumadating. Hindi na to maganda.


“Putangina naman Chris oh! Gago ka ba? Bakit ka naliligo sa ulan?” sigaw ni George sabay takbo papalapit sa akin kasama ang kanyang payong.


Tumingin lang ako sa kanya. Tumabi na ito sa akin at pinayungan ako sa gitna ng malakas na ulan.


“Akala ko ba wala kang payong?” tanong ko.


“Pinauna ko lang sila Allyna.” sagot nito.


“Bakit ka nagpapaulan?” naiinis na sabi pa nito.


“Bakit ka ba naiinis?” tanong kong nanginginig.


“Wala!” sigaw nito sakin.


“Fine.” sabi ko sabay irap.


Di ko maintindihan kung bakit parang kinikilig ako sa nangyayari. Pamura-mura pa sya pero alam ko naman na concerned sya akin. Di nya pa aminin. Nanatili kaming nakatayo sa gitna ng kalsada habang nagaantay ako ng taxi. I felt his left hand touch my shoulder. It felt great.


“Ayan na. Basang-basa ka na Chris! Ang tigas tigas kasi ng ulo mo!” sigaw nito sa akin.


Tumingin lang ako sa kanya. Nanginginig ang aking panga.


“Ihahatid na kita sa inyo!” sabi nitong pagalit.


“Kaya kong umuwi. Salamat.” sabi kong mahina.


“Hindi ihahatid nga kita!”pagtutol nito.


May dumaan na taxi at agad kong pinara.


“Salamat sa pagpayong George.” sabi ko.


At nagmadali akong sumakay ng taxi.


“Manong,kapitolyo.”


Till next time,
Chris

Read more...