Choices :)
Thursday, April 19, 2012
"Sino ang pipiliin mo? --- Ang taong humahawak sayo ng dalawang kamay o ang taong isa lang ang nakahawak at posible humawak pa sa iba" Read more...
MY LIFE'S PLAYLIST 2
Wednesday, April 18, 2012
Author's Note: Super sorry po talaga sa super duper slow update. Nag-ayos lang ako ng requirement sa trabaho at clearance sa school. Honestly marami pa talaga akong dapat gawin pero naisip ko na kailangan kong gawin ang dapat kong gawin. Isa rin sa reason kung bakit ako natigil kasi super empty ng emotions ko. Super sorry again.
"Months have passed since all the craziness was over. Nagtatrabaho si Rex sa Korea pero were in good terms. Sa totoo lang miss na miss ko na sya. I can’t seem to remember missing someone this intense. Sabi nya dadalaw daw sya after 3 months. Excited na talaga ako.
I don’t know how but my group on the thesis was able to finish the project right on the month of January. Imagine that whole time I was doing the project with Liezel and Kian on the room and should I forget Cedie.
Allot of things happened but this what I am sure of; I’m still in love with Kian when I started my relationship with Rex. Now more than ever I realized that I was quite selfish in thinking he must have had some feelings for me. Now that I see that he loves Liezel and Liezel loves him very much, I can finally let my hate go.
As a matter of fact I asked Liezel to go out na kami lang tipong parang tulad ng dati nung super best friends pa kami. I want to have a closure na kasi. Kung pwede nga rin gusto ko rin makausap si Kian para mawala na ‘tong weight sa chest ko. Either way makausap ko na lang si Liezel kung hindi man palarin na makausap ko pa ng masinsinan si Kian sa simula’t simula naman si Liezel at ako talaga ang magkatropa nasali na lang si Kian sa amin dahil nag-stop na yung ibang classmates namin eh.
"
Naluha ako sa aking nabasa.
Di ko akalaing huli na talaga ang lahat.
Walang wala na akong habol sa kanya.
Kung sabagay did I really thought na may babalikan pa ‘ko pagkatapos kung hayaan syang lumayo.
Badtrip!!! Ang bobo mo talaga Kian!!!
“Huy Kian wag ka ngang pakialamero ng diary! Ang epal mo talaga!” ang narinig ko sabay parang kidlat na naglaho ang hawak kong black book.
I wiped off my tears just as I was about to turn. “hehehe sorry naman Kirk…” ang aking paghingi ng tawad with matching kamot ulo.
“Next time makita kitang nakikialam ng gamit ko uupakan ko na lang lalamunan mo! Got that?!” sabi ng Kirk habang naka-pose na parang susuntukin na ko.
“Sorry prof! Ahehehe di na po…”
“Oh Kian bakit ka napadalaw dito?” tanong ng isang pamilyar na boses.
“Ayun oh nandito na yung delivery boy ko oh!” high pitch na sigaw ni Kirk sa taong nasa likod ko.
“Ahehehe napadalaw lang ako dito sa school tapos nakita ko si Kirk na paakyat sa College of Science kaya ayun sinundan ko. Nagulat na lang ako dito pala sya nagtatrabaho.” paliwanag ko.
“Ah part time nya lang ‘to may trabaho pa yang iba. Workaholic yang mahal ko eh.”
“ah sige mauna na ko.”
“Uy Kian you just got here!”
“Ahehehe ok lang yun may mga gagawin pa naman ako.”
“Bye Kian! Tara Kirk kain na tayo..”
Nagmadali akong tumakbo palabas ng university. Nang makalabas na ako nilingon ko ang pamatasan kung saan ko nakilala ang mga taong bumago ng buhay ko. Naglakad lakad ako patungo sa mga dati naming tambayan. Naroon pa rin ang mga tindera sa bangketa. Naroon rin ang computer shop kung saan kami naglalaro dati ng ragnarok, cabal, dota at crazy cart. Naroon pa rin ang mga murang kainan sa paligid nito. Pero wala na ang mga sandaling nais kong balikan.
Sabi nila ang isang tao daw oras na masabi nya sa ex nya or sa taong nanakit ng damdamin nya na wala na syang galit o inis na nararamdaman para sa kanya ay isa lang din ang kuhulugan noon. Wala na rin syang nararamdamang pag-ibig para sa taong ito.
Nagpunta ako sa computer shop na kung saan kami madalas maglaro. Nagrent ako sa number 21 sa second floor. Dito madalas ang pwesto. Gitnang unit kasi ito dito sa computer shop na ‘to. Sakto lang ang lamig di masyadong maginaw at at maayos din ang mouse, keyboard at monitor. Umupo ako at nagrenta dito. Habang nakaupo ako dito animo’y mirage na kasama ko ang mga kaklase ko dito. Katabi ko si Kirk na laging nangungulit na sa iisang lane kami para maganda ang set ng combo namin.
---------
“Hoy Kian tulong tayo dito sa baba huh..”
“Wag kang mag-alala lagi naman ako nandito para sa ‘yo eh.”
Pansamantalang katahimikan ang namayani sa kapaligiran tapos biglang sigwaan ng
“ayiiiiieeeeee…”
“Guys anu ba kayo mako-conscious nyan si Kirk eh” ang sabi ko.
“Pakyu andame nyong alam!”
Napalingon ako kay Kirk sa sandaling yun. Napansin kong namula sya. Di ko alam kong pumukaw sa tibok ng puso ko at animoy bumilis ito ng bahagya.
“Hoy Kian mapapatay ka na! Back dali back!!!” sigaw sa akin ni Kirk.
“Phew buhay hahahaha”
“Sus muntik na rin hindi!”
Pagkatapos nang game na yun. Nagsimula na kaming asarin ng klase. Bawat sandal na nangyayari yun napapansin kong namumula si Kirk. At bawat sandaling nakikita ko syang ganun para bang may pumipitik sa puso ko at may tumatambol sa dibdib ko.
---------
Ilang araw na ata akong ganito. Minsan natatahimik lalo na’t di ko maintidihan ‘tong nararamdaman ko.
“Bunso! Tumingin ka nga sa kalsada ng matino baka mabangga tayo nyan eh!!” sigaw ni ate habang hinahatid ko sya gamit ang motor papunta sa trabaho nya.
Habang nagda-drive ako bigla akong nawalan ng balance. Tumilapon kami ni ate. Kita ko pa ang dugo sa siko at kamay ni ate. Pero mukha ok naman sya. Ayun ang huli kong naalala bago ako gumising ng naka benda ang binti at braso.
--------
Ilang araw na ang nakakalipas mula ng hindi ako pumapasok dahil sa pagkakabangga. Mukhang alalang-alala sa akin si Kirk at Liezel. For some reason lalo ako na-excite maka-chat at makatext sila.
“Bunso gusto ko ‘tong mapanuod” ang wika ni ate sabay abot ng dvd. Agad ko naman isinalang ang palabas.
“Love of Siam?” ang basa ko sa title. Teka… Narinig ko na ‘tong palabas na ‘to. Teka kwentong bakla ‘to huh.
“akyat na muna ako ate!” paalam ko.
“Hay naku bunso tayong dalawa lang dito sa bahay. Samahan mo na akong manuod.”
Pagkatapos kong mapanuod ‘to napagtanto kong may mali sa trato at pagkakaibigan namin ni Kirk.
-------
“Oh at last nakapasok ka na! Nag-alala kami sa ‘yo.” Sabi ni Kirk na parang nangingilid pa ang luha sa mata.
“Ah ito ba?! Wala ‘to. Ok lang ako.”
“Huy Kian kumusta ka na?”
“Ok lang naman.”
“Uy Kian akin na yang dala mo ako na magdadala nyan.” Ang sabi ni Kirk sabay kuha nya ng bag ko.
------
Ilang beses nang ganito si Kirk at parang nahihirapan na ako. Siguro napuno lang din ako ng emosyon kaya nasigawan ko sya ng “Ano ba?! Tumigil ka na nga! Nakakasakal ka na eh!”
“Ah sige. Kita na lang tayo mamaya. CR lang muna ako.” Ang tangi nyang nasabi sabay takbo papalayo. Nakita ko sa mukha nya na nasaktan ko sya. Pero anung magagawa ko. Ang alam ko lang ay itinatama ko ang nararamdaman kong mali.
-------
Di ko ramdam na halos tatlong buwan na nakalipas mula nung graduation namin.
Lahat ata ng mga naging classmate ko ay may trabaho na. Ako?
Let’s say na nagpahinga muna ako.
Di naman ako excited na magkatrabaho eh.
Lalo na kung ikaw nasa lugar ko, baka siguro di mo gugustuhin na magtrabaho agad when you feel as crappy as I feel.
“Kian! Bumaba ka na dyan! Tulungan mo nga ako sa paghahanda ko ng almusal at baon ng mga ate mo!”
“Opo Ma! Sandali lang po.”
Oo.
Ako nga si Kian.
Before graduation kahit matinong sunny side up hirap akong lutuin, ngayon eh katulong na ako ni mama sa pagluluto. Well I guess ito ang isa sa mga pinagkakaabalahan ko pag hindi ako kumakanta kasama ang banda ko.
At baka sakali lang maitanong nyo kung bakit parang I’m living the life of a single, it’s because I am single.
At ewan ko ba sa lahat lahat ng alaalang tumatakbo ngayon sa utak ko ang naaalala ko lang ay yung panahong pinarinig ko kay Kirk ang kantang tumutugtog sa celphone ko ngayon.
Kalungkutan
Tuesday, April 17, 2012
Natuto akong umiyak
nang sabihin mong akoy iyong lilisanin
natutong magalit maging sa mga bagay na nakapaligid sa akin
Gumuho ang mundong binuo ng kasiyahang meron satin
At pinagkaitan pa ng kapalarang ng ako ay iyong lokohin
Hindi ko kayang makita ang sarili kong ganito
nagdurusa sa hapdi at sakit ng damdaming gawa ng pagkawala mo
pero ang labis na pinag tataka ko
ay nabuhay ako ng wala ka pa sa piling ko
Kaakibat ng bawat piraso ng luhang tumatangis sa pisngi ko
Ang pag lubog ng araw na saksi sa sandaling akoy kasama mo
nagugunita ang bawat sandaling nakangiti ako
payapa at ligtas sa kasinungalingan pinaniwalaan ko
sadya ba talagang ganito ang mundo
binulag ako ng kasinungalingang nagbubulungan sa paligid ko
malaking pagkakasala ang nagawa ko
pagkat ipinagkait ko sa sarili ko ang maging maaligaya sa piling mo
Read more...
wALAng maling pagmamahal :)
Sunday, April 15, 2012
Love the way you love me, love the way you smile at me, I love the way we live in here :) Read more...
Perfect Two - Episode 9
Thursday, April 12, 2012
Author's Note: Maraming salamat po sa mga patuloy na nagbabasa ng story na ito. Thank you po sa mga nag-comment dun sa last episode, na sina: Kuya win, Chris, Robert, Ras, Jaz0903, and ryanc.
Thank you rin po sa mga nagmessage sakin sa facebook! kuya kambal, kuya james, kuya jeffrey, KL, al justin, bill, kuya mark, and kuya jennor. Gusto ko rin pong magpasalamt kina: Kristofer, joed, Wicked Writer, Mars , Roan , royvan24 , wastedpup , jm, Rue, darkboy13 , sir Jeffy, -cnjsaa- , john patrick , juan rolando, mj, kuya dhenxo, kuya Jam, kuya Liger, kuya Lance, kuya Jm, kuya kenjie, kuya daren, kuya vince, kuya mike, kuya jayson, mga silent readers at mga anonymous. Thank you po ng sobra sobra sa patuloy na pagsuporta sa akda kong ito. Sana po suportahan ninyo hanggang sa huli.
Anyway, this is episode 9 of Perfect Two. Enjoy reading and comment na lang po kayu! thanks!
Episode 9 - Sorry (part 2)
“Kenneth…” ang nasambit ko.
“Wow..Naaalala mo pa rin pala ang pangalan ko.” Sabi niya.
Bigla naman akong na-offend sa narinig ko. So anung gusto mong palabasin?
Pero I tried to cool down. “Bakit naman? Hindi naman mahirap tandaan ang pangalan mo ah, Mr. Aragon .”
“Wala lang…Baka lang kasi ibinaon mo na ako sa nakaraan…” sumbat naman niya sa akin.
Parang may biglang tumusok sa dibdib ko nung narinig ko ang mga sinabi niya..
“Kung magsalita ka naman..” nasabi ko na lang..
Who’s Kenneth?? Uhmm…He’s my..ex.. Yup, ex…si Mr. Kenneth Aragon.. First boyfriend ko siya actually.. But we only lasted for a month, last year pa yun… Nagbreak kami kasi, uhmm…anu nga ba?? Kasi nawalan na kami ng time para sa isa’t isa. And isa pa, first time ko sa relationship, so hindi ko pa alam ang pasikot sikot …I was just 15, and he was 17. Hindi ko naman alam ang mga dapat kong gawin..and hindi ko rin sure kung paano ko gagawin..Ewan..
“I remember the first time I saw you.. Sa school cafeteria..” nagsimula siyang magkwento. “Sophomore ka pa lang noon , at Senior naman ako..Kakarating mo lang dito sa states noon .. Bago ka pa lang sa school pero ang dami mo na kaagad kaibigan…At mukha namang nag-eenjoy ang mga tao na kasama ka kasi lagi na lang kayong nagtatawanan…Ang cute cute mo nga everytime na tatawa ka..Wala kasing sounds, tapos para ka lang nangingisay kasi nanginginig ang buong katawan mo, lalo na yang mga balikat mo..” at natawa siya.
Totoo yung sinasabi niya.. I have that abnormal laugh, na wala kang maririnig na kahit anong sound na lalabas sa bibig ko, tapos makikita mo na lang ako na nanginginig tapos namumula yung mukha ko.. Kaya tuwang tuwa rin yung mga tao sakin eh, ang weird and nakakatuwa daw akong tumawa.
“Right from that moment, I know na may something sa’yo.. The way you talk, na parang anghel yang boses mo..the way you walk, na parang nagsslow-motion ka sa paningin ko..the way you dress, simple pero lagi kang cute..The way you smile, that cute angelic smile, just captures me everytime I see it…Everything about you is perfect… Kaya siguro nahulog ako sa’yo..” at tinitigan na niya ako sa mata.
Ano ba tong mga sinasabi niya? Bakit niya ito sinasabi sa akin?? Gusto niya ba akong makuha ulit?? And the way he looked at me.. Those eyes..His eyebrows, his nose, his lips…It seems like they’re telling me something..Pero hindi ko makuha ang gusto nilang sabihin.
Lumingon siyang muli at tumingin sa ilog.
“Hiyang hiya ako noon nung nagpakilala ako sa’yo.. Baka kasi hindi mo ko kaibiganin kapag nalaman mong ganito ako.. at malaman mong may gusto ako sa’yo..” ipinagpatuloy niya ang kwento.. “Pero yun pala, crush mo rin ako..” at natawa siya sa huli niyang sinabi..
Oo, crush ko siya noon . Nakita ko siya sa cafeteria noon, simple lang siyang manamit. Matangkad, naka-spike ang buhok, physically fit din dahil kasali siya sa soccer team..Makinis ang mukha, katamtaman ng tangos ang ilong, medyo singkit ang mata, manipis na labi at maputi..Na-love at first sight nga ako jan eh..Hindi ko nga alam na magiging kami pala.
“Niligawan kita..Naging tayo, pero inilihim natin sa kanilang lahat na merong tayo..” pagpapatuloy niya sa kwento.
Inilihim nga namin sa lahat ang relasyon namin.. Parehas kasi kaming tago at walang nakakalam na ganito kami.
“Pero dumating ang araw…” bigla siyang napatigil sa kwento niya.. “natapos din…” nakita kong may pumatak na luha sa kanyang mata..na kaagad naman niyang pinunasan.
Bigla akong nalungkot at bumalik lahat ng ala-ala.. “I’m sorry…” nasambit ko habang nakatingin sa lupa.
“Wag ka nang mag-sorry..Okay na yun.” Sabi niya, kahit na alam kong hindi pa rin okay sa amin lahat.
Ako yung nakipagbreak sa kanya…Kasi nga, immature ako..hindi ko alam kung paano maging isang mabuting partner sa kanya..May mga doubts ako noon kung paano ko ba ihahandle ang mga responsibilities ko sa kanya..Wala naman kasing nabibiling manual diyan about sa relationship, kung meron sana, edi sana nagtagal kami, and maybe hanggang ngayon kami pa rin… Kaya nga kapag kiukuwento ko to kay Tori, pinapagalitan na lang ako palagi na bakit daw kasi pumasok pasok pa ako sa isang relasyon na hindi pa naman daw pala ako ready… Kaya nga abot ang pagsisisi ko noon … Nasaktan ko kasi siya ng sobra… Ang sama sama ko.. Biglang pumatak ang luha ko.
Sweet kasi sakin yan palagi.. At napakabait niyang tao…kaya nung time na makikipagbreak na ako sa kanya, sobra akong nahirapan…Nasaktan ako ng makita ko siyang umiiyak,.. gusto ko siyang yakapin pero ayaw niya akong palipitin.. Kaya hinayaan ko na lang muna siyang mag-isa…Lagi ko siyang tintext ng sorry.. Pero hindi siya nagrereply. Tintry ko rin siyang tawagan pero hindi niya sinasagot yung cellphone niya.. Kapag naman tinatanong ko siya sa mga kaibigan niya, sinasabi nila na hindi na raw nila siya nakakasabay.. Kaya sobra akong nasaktan. Halos mag-iiyak ako araw-araw.. Pero it came into me na kailangan ko rin naman mag-move on.. hindi naman kasi pwedeng palagi na lang akong iiyak.. Wala namang patutunguhan ang buhay ko kung ganun.. and wala rin namang mangyayari kung mag-iiyak ako buong maghapon. Kaya I tried to focus on school na lang.
“Please wag kang umiyak..Nasasaktan kasi ako kapag nakikita kitang umiiyak,.” Sabi niya. Kaya pinunasan ko ang mga luha ko.
“Bakit ka nga pala nandito?” tanong niya..
“Napadaan lang..” palusot ko na lang. Pero ang totoo, nagbabakasakali akong makikita ko siya dito. Dito ko kasi siya sinagot.. Bigla ko kasi siyang naalala kanina, napaisip ako kung kamusta na siya, kung galit pa rin ba siya sa akin..
“Ah..akala ko naman namiss mo ko..kasi ako, namiss kita..” sabi niya.
Hindi ako nakasagot..Hindi ko alam kung anong sasabihin ko..Gusto kong sabihin na Oo namiss kita.. Pero parang hindi ko kaya.. Kaya ang nasabi ko na lang, “Ah eh sige Kenneth.. Mauna na ako, baka kasi hinahanap na ako sa amin.” Tumayo na ako at akmang aalis na ng bigla siyang nagsalita muli.
“Theo,.”
“Hmm?” napalingon ako sa kanya.
“Mahal mo pa ba ako?” nakatingin siya sa akin.. Nagkatitigan lang kami. Nakita kong nangigilid na ang mga luha niya sa mata.. Hindi ko nanaman alam kung ano ang isasagot ko..Mahal ko siya..Pero hindi na katulad ng dati..Mukhang masyado ko nang napagtuunan ng pansin ang pag-aaral ko kaya nakalimutan ko na ang puso ko..Na parang tinanggal ko na sa katawan ko ang puso ko..
“Kasi ako,..” tumigil muna siya sandali.. “mahal pa rin kita..” at tumulo na ang mga luha niya.. “Mahal na mahal..” pagpapatuloy pa niya.
Tumulo na rin ang mga luha ko…Nilapitan ko siya at niyakap… “I’m sorry..” nasambit ko..at kumalas na ako sa yakap niya kahit na alam kong ayaw pa niya akong pakawalan, at umalis na..
Hanggang sa bus, tumutulo pa rin ang mga luha ko..buti na lang dalawa lang kaming pasahero ng bus kaya walang problema kung umiyak man ako…Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak..Mahal ko pa rin ba siya kaya ako umiiyak? O baka dahil hindi ko pa rin mapatawad ang sarili ko sa nangyari? Hindi ko alam...
Maya-maya’y nagring ang phone ko, tinignan ko kung sino, si Paul.
“Hello?”
“Vin! Asan ka?”
“Pauwi na ako.” Tinry kong wag magpahalatang umiiyak ako. Pero hindi ako nakaligtas dahil sa hindi ko mapigilang patuloy na pagsinghot ko.
“Teka, umiiyak ka ba?” tanong niya.
“Ha? Hindi ah! Paano mo naman nasabi yan?” palusot ko na lang.
“Weh???? Sino nagpaiyak sa’yo? Tara reresbakan ko.”
Bigla naman akong kinilig sa sinabi niya. “Ulul ka talaga.”
Natawa lang naman siya. “O sige na, ingat ka.”
“Sige salamat.” Sabi ko.
“I love you!” sabi niya.
Natawa naman ako sa sinabi niya. “I love you ka jan?!” siyempre pakipot effect kahit na kinikilig talaga ako. At gusto kong sabihing I love you too!!
“Ayiieee kinikilig naman siya!”
Abnormal talaga tong taong to..Pero oo, kinikilig nga ako.. Para akong tanga no? umiiyak na kinikilig? Abnormal talga ako.
“Sige na bbye na!” sabay baba sa phone ko..
Hayy nako yang si Paul talaga, panira ng moment.
Nakauwi na ako at dumiretso kaagad ako sa kwarto ko. Kaagad ako humiga sa kama ko at nakatulala sa kisame. Unti-unting tumulo ang mga luha ko.
Bakit pa kasi ako nagpunta dun? Ano ba kasing pumasok sa utak mo Marvin! Tapos ayan iiyak iyak ka!
Nakikipagtalo ako sa sarili ko ng biglang may kumatok sa pinto.
“Diko?” si Ian.
Bigla akong nagpunas ng mga luha ko at tumayo para buksan ang pinto.
“Bakit?” tanong ko sa kanya.
“Nandiyan si kuya Paul sa baba, hinahanap ka.” Sabi ng mommy ko.
Ano? Si Paul nanaman? Bakit nandito na naman yang mokong na yan? Hay nako, ano na naman kaya ang gusto nito?.
“Ah eh sige, paakyatin mo na lang dito.” Sabi ko na lang.
Panira talaga ng moment tong si Paul!
Nagpalit na muna ako ng t-shirt ko. Maya-maya’y dumating na siya.
“Hi babes!” sabay yakap sa akin ng mokong.
Medyo kinilig naman ako sa narinig ko at sa ginawa niya. Pero siyempre hindi ako pwendeng magpahalata, diba nga? Hindi niya alam na crush na crush as in bonggang bonggang and love na love ko siya! Mas crush ko pa siya kaysa kay Channing Tatum! Hehehe
“Paul kilabutan ka nga! Yuck!” sabi ko na lang.
“Naku! Alam ko naman na crush na crush mo ko eh!” sabi niya.
Tumalikod ako sa kanya at kunyaring natalisod. “Aray!”
“O anong nangyari sa’yo?” tanong niya.
“Yung mukha mo kasi! Sa sobrang kapal naitulak na ko! Ayan oh! Wag kang lalapit ha! Baka mapipit ako ng mukha mo!” sabi ko sabay tawa.
Lumapit siya sa akin at pinisl ang pisngi ko. “Ikaw talaga! Ang cute cute mo!”
“Aray!” daing ko.. kahit na hindi naman talaga ako nasasaktan, kinikilig talaga ako..
Tinanggal ko ang kamay niya at lumayo sa kanya. “Ano bang ginagawa mo dito? Baka naman gusto mong dito ka na tumira? Araw araw nandito ka.”
“Para namang ayaw mo ko makita!” pagtatampo niya. “Nag-alala lang naman ako sa’yo, kasi nung magkausap tayo kanina umiiyak ka. Baka kasi ginugulo ka na naman nung gagong Frank na’yon.”
Natouch naman ako sa sinabi niya.. Kaya biniro ko siya.
“Ayiieee! Wag mong sabihin naiinlove ka na sakin ha!” saka siya tinusuktusok sa tiyan.
“Wag mo nga akong ganyanin!” sabi niya.
“Ayiieee!!!” sabay tusok ulit sa tiyan niya. At napansin kong nagb-blush. Teka bakit siya nagb-blush?!
“O bakit nagb-blush ka?” tanong ko sa kanya.
“Hindi ah!” depensa niya.
“Oo kaya!” pamimilit ko.
“Hindi nga eh!” At lumayo na siya sa akin. “Mukhang okay ka naman. Sige, uuwi na ako.”
Palabas na sana siya ng pinto, “Paul!”
Tumalikod siya para harapin ako. Lumapit ako sakanya para bigyan siya ng hug. “Thank you.”
“Para san?” tanong niya.
“Basta..” at nginitian ko na lang siya.. “Sige na, baka hinahanap ka na ng girlfriend mo!” biro ko sa kanya.
“Wala po akong girlfriend!” sabi naman niya. “O sige, uwi na ko. Kita na lang tayo sa school bukas.”
“Sige, ingat ka.” Sabi ko naman.
“At kapag ginulo ka nung bugok na Frank yun, sabihin mo lang sakin.” At hinawakan niya ang kamao niya.
“Paul, kalimutan mo na nga yun. Hayaan mo na siya. Wag mong ubusin ang panahon mo sa kanya.” Sabi ko na lang. Ewan ko kung pakikinggan niya ako..pero sana makinig siya. Hate is such a big word…We shouldn’t let hate eat us…Walang pupuntahan ang buhay kung puro galit lang ang papairalin…Hate always end in tragedy. Kaya habang maaga pa, kailangan na natin tanggalin para hindi makasakit ng iba or ng sarili.
“Okay..pero basta ah..” sabi niya.
“Sige na uwi na..” sabi ko.
“Bye.” At umalis na siya.
Muli akong humiga. Ang dami daming nasa isip ko ngayon.. Si Paul, si Kenneth, tapos ayan, si Frank.. hay nako ang dami daming problema sa mundo.
Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa pag-iisip. Nagising na lang ako sa sunud-sunod na tunog at vibrations ng phone ko dahil sa sunud-sunod na notifications.
Ng tiningnan ko ito, lahat ay mga messages galling kay kuya Vinvin.
(KV= Kuya vinvin; LV = Me)
KV: Little vinvin ko! Musta na?
KV: Buzz!
KV: Jan ka ba?
KV: or tulog ka na?
Nagreply naman ako kaagad.
KV: eto okay lang din..at namimiss ka. :)
Napangiti naman ako sa nabasa ko at kinilig.
KV: Oo. Bakit ako ba? Hindi mo po ba ako na-miss. :( Mukhang meron na akong kaagaw sa puso ng little vinvin ko ah..
Nagulat naman ako sa sinabi niya.. Possessive much?? Pero in all fairness, kinikilig ako!
KV: Talaga?
KV: Sige sabi mo yan ha.
At nagpatuloy ang usapan namin. Parang iba talaga ang nararamdaman ko kapag kausap ko siya.. Lagi ako nangingiti, kinikilig, tumatawa.. ewan,. Pero hindi ko pa na-su-sure kung may feelings na ba talaga ako sa kanya. Mabait siya, sweet, humble, masarap kausap, cute, maaalalahanin, possessive in a way na nakakakilig hehehe.
Halos lahat yata napagkwentuhan na namin, yung sa work niya, kung anung kinain ko this lunch, anong ginawa ko sa school, kung may mga homework ba ako.. Pero hindi ko kinukwento sa kanya si Paul. Ewan ko ba.. Isa pa, wala rin namang kaso.. Wala naman akong dapat ikwento,. Crush ko lang naman siya..yun lang. okay siguro love, pero slight lang huh! Hehehe,. Siyempre pinipigilan ko rin naman ang sarili kong ma-fall sa kanya,. Ayokong masira friendship namin dahil lang dun.
Anyway, patuloy kaming nag-uusap hanggang sa napag-usapan namin yung pagkikita namin ni Kenneth.
KV: Nagkita kayo ng ex mo? Nagkaroon ka na ng boyfriend dati?!
KV: Ahh..ano naman nangyari?
KV: Yun lang?
KV: And??
Parang nahihiya akong sabihin sa kanya.. hindi ko alam kung bakit..
KV: And anu? Sabihin mo na little vinvin ko..
Kaya sinabi ko na rin sa kanya.
KV: anu naman ang naramdaman mo upon hearing that?
KV: Ewan mo? Bakit naman?
KV: mahal mo pa ba siya?
Tumigil ako para mag-isip.. Mahal ko pa rin ba siya?? Para kasing wala na akong nararamdamang matinding pagmamahal para sa kanya.. Siguro as a friend.. pero as a lover? Parang hindi na talaga..Nakapag-move-on na rin kasi ako, matagal na rin naman kasi yun..Pero hindi ko alam kung bakit ako nalungkot nung nakita ko siyang umiiyak..Dahil ba kasi mahal ko pa siya? O baka naman hindi ko pa rin talaga napapatawad ang sarili ko sa nangyari? Dahil sinisisi ko ang sarili ko kung bakit kami nag-break..Ako naman kasi talaga ang may kasalanan..Hay..ang gulo talaga ng buhay ko!
KV: O sige,.basta if need mo ilabas yan, nandito lang ako ha..
At nagkwentuhan lang kami ng nag-kwentuhan hanggang sa nakatulog ako. Buti na lang nandiyan si kuya Vinvin. Isang taong lagi kong nakakausap kapag kailangan ko ng makakausap..nagpapangiti sa akin kapag malungkot ako..at higit sa lahat, nagpapakilig sa akin. Hehehe.
Lumipas ang mga araw at walang nagbago sa amin ni Paul. Ganun pa rin ang set-up namin, bestfriends, sabay kumakain, sabay umuuwi, magkasamang pumupunta kung saan-saan. Halos araw-araw ko ring nakakausap si kuya Vinvin, at habang tumatagal, mas lalo niyang nakukuha ang loob ko. Unti-unti akong nahuhulog sa kanya, dahil sa kabutihang ipinapakita niya sa akin, sa kasweetan niya sa akin, sa lahat ng tulong na ginagawa niya para sa akin..Si Frank naman, hindi ko na nakikita sa school..Hindi ko alam kung anung nangyari sa kanya pero mas mabuti na yung ganito, na walang kahit anung connection, para iwas gulo na rin. Pagkatapos ng pagkikita namin ni Kenneth noon , hindi ko na rin siya nakita, hindi rin siya nagpaparamdam..Mabuti na rin yun..Para naman makahanap na siya ng iba at makalimutan niya ako.. Mas okay na yun, para wala na ring masaktan samin dalawa.
Lumipas ang mga linggo at unti-unti kong narealize na wala talaga kaming chance ni Paul.. Straight talaga siya, sasaktan ko lang ang sarili ko kung hahayaan kong patuloy akong mahulog sa kanya..And I don’t want to risk our friendship..Kaya tinuruan ko ang sarili kong dumistansya..Sumasabay pa rin ako sa kanilang mag-lunch pero minsan, nagpapaiwan na lang ako sa loob ng campus at kunyaring may gagawin akong project para sa klase ko, para makaiwas lang sa kanya..Nag-start na rin akong mag-stay sa school after uwian para mag-community service sa teacher ko. Para na rin hindi ko siya laging nakakasabay..besides, requirement rin naman kasi sa school ang community service para maka-graduate kaya wala rin kaso.. hindi na rin ako masyadong sumasama sa kanya kapag lumalabas sila.. Hindi naging madali ang lahat, kasi hinahanap hanap ko siya, pero kailangan ko tong gawin..para na rin sa sarili ko.. Hindi ko naman ipinahalata na umiiwas ako, kasi legitimate naman ang mga reasons ko, chaka hindi lang naman siya ang hindi ko nakakasabay, pati rin sina Trina, Tori, at RL ay hindi ko na laging nakakasama dahil nga hinayaang ko nang maging busy ako sa school.. Napansin naman nila ito, pero hindi naman nila ginawang big deal dahil naintindihan nilang para school naman yung ginagawa ko.. At nasanay na kaming lahat sa bago naming set-up.. Mukhang wala namang epekto kay Paul dahil hindi naman siya nagbabago, ganun pa rin siya..Kaya mas nagging pursigido ako na gawin ito..
Pero mas nagging madali ang lahat dahil kay kuya Vinvin..Hindi naman sa ginamit ko lang siya para makalimutan ang naramramdaman ko para kay Paul, may ginawa rin naman ako para talaga makalimutan siya…Ako naman mismo sa sarili ang nagsimula at nagdesisyong kalimutan na siya…Mas pinarealize lang niya sa akin na hindi ko pwedeng ipagpilitan ang sarili ko sa isang taong hindi naman ako nakikita. Marami pa diyang iba kung ibubukas ko lang ang mata ko, mga taong mas handa akong mahalin gaya ng gusto ko..
Lumpas ang araw,linggo, at buwan..Namuo ang nararamdaman ko para kay kuya Vinvin.. Mahal ko na siya.. At gaya rin ng lagi niyang sinasabi sa akin, mahal rin daw niya ako..Nagtapat ako sa kanya, at gaya nga inaasahan ko, ganun rin ang nararamdaman niya para sa akin. Pero hindi naging 100% sang-ayon ang mga kaibigan ko dito..Dahil ng time na ikinuwento ko na sa kanila ito, iba ang nagging reaksyon nila kaysa sa inaasahan ko.
“Mahal mo na siya?! Kelan pa ba kayo nagkakilala?” tanong ni Trina.
“Matagal-tagal na rin.” Sagot ko.
“At sabi niya mahal ka rin daw niya?” tanong naman ni Tori.
“Oo,” maikli kong sagot.
“Sigurado ka ba?” tanong ni RL.
Bigla akong natahimik..sigurado ba akong mahal niya ako?? Pero hindi naman niya ako lolokohin diba? Hindi naman siguro siya nagsisinungaling..
“Naku Papa..Kung hindi ka sigurado, wag kang masyadong magpapadala! Mamaya niloloko ka lang pala niyan!” sabi ni RL.
“Oo nga naman! Hindi mo alam kung anu talaga ang nangyayari, kasi nga diba nasa Pinas siya, tapos ikaw nandito,. Hindi kayo nagkikita sa personal kaya hindi mo talaga masasabi yan Vin.” Sabi naman ni Trina.
Bigla akong napayuko..tama sila,..hindi ko nga talaga alam kung anong totoo.. Pero pinanghahawakan ko yung mga sinasabi ni kuya Vinvin sa akin..na mahal niya ako..na hindi niya ako lolokohin…
“Vin, hindi naman sa ayaw ka namin maging masaya, sinasabi lang namin to, kasi bilang mga kaibigan mo, kailangan naming ibukas yang mga mata mo..Ayaw naming mabulag ka sa pag-ibig sa isang taong hindi naman natin sigurado kung mahal ka nga talaga niya. Kung totoo nga ba talaga siya sa’yo..” dagdag pa ni Tori.
“Tapos sabi mo 32 years old na yun diba?” tanong ni Trina.
Tumango na lang ako.
“O, ang tanda na kaya nun Papa! 16 years ang pagitan ninyo! Papa, ang bata bata mo pa..marami ka pang pwedeng gawin…maganda pa ang future mo.. Wag mo sanang sirain ng dahil lang sa isang lalaki..” payo ni RL.
“Tama si RL, Vin..Pag-isipan mo munang mabuti,.” Sabi ni Trina.
Hindi ko alam kung anung gagawin ko..Parang mahal ko na talaga siya..At kahit anong sabihin nila, parang walang epekto.. Talaga yatang nahulog at nabulag na ako..Pero hindi naman kasi niya siguro ako sasaktan.. Malaki ang tiwala ko sa kanya.. At alam ko, nararamdaman kong mahal rin niya ako.
Patuloy pa rin kaming nag-uusap ni Kuya Vinvin. Hindi ko na sa kanya sinabi ang mga sinabi ng mga kaibigan ko tungkol sa amin..At hindi ko na rin sinabi sa mga kaibigan ko na nag-uusap pa rin kami ni kuya Vinvin.
Mabilis na nagdaan ang panahon at dumatin na ang bakasyon. Excited na excited ako dahil uuwi ako sa Pilipinas. Makikita ko na rin si kuya Vinvin. Hindi ko na sinabi sa kanya na uuwi kami para mai-surprise ko siya. Ng malapit na kaming umuwi sa Pilipinas, nagpaalam muna ako sa kanya na hindi muna kami makakapag-usap dahil magiging busy ako sa mga darating na araw, pero ang totoo, nasa eroplano ako ng mga raw na iyon at excited na makita siya. Hindi naman siya nagtaka, kaya naging successful ang plano ko.
Umuwi ako sa Pilipinas kasama ng mommy ko. Halos isang buong araw rin ang biyahe. Sinubukan kong makatulog ngunit dahil sa sobrang excitement na nararamdaman ko, hindi ko naramdaman ang pagod o antok.
Sa wakas, magkikita na rin kami. Mayayakap ko na siya ng mahigpit.. At higit sa lahat, mapapatunayan ko na sa lahat na totoo nga ang nararamdaman namin para sa isa’t-isa. Mai-pprove ko rin sa kanila na mali
Katanghalian, dumating na kami sa Pilipinas. Pag-labas ko pa lang sa airport, naramdaman ko na ang matinding kainitan. Nasa Pilipinas na nga ako. Ibang-iba kasi ang klima dito at sa states.
Sinalubong kami ng dati naming driver. Wala ring kasing nakakalaam na uuwi kami ng mommy, gusto kasi namin i-surprise ang mga kamag-anak namin sa pagdating namin.
Pinakiusapan ko ang mommy ko na dumaan muna sa opisinang pinagtratrabahuhan ni kuya Vinvin. Dinahilan ko na kailangan ko lang dumaan saglit dahil may ipinabibigay ang kaibigan ko sa isang taong nagttrabaho doon. Muntik ko nang hindi mapapayag ang mommy ko, sabi niya magpahinga na lang muna ako at bukas na lang ulit kami lumuwas para ibigay ang dapat kong ibigay.
“Mommy, nandito na rin naman tayo sa Manila , daanan na po natin..Please..Promise po sandali lang po ito..” Pakiusap ko sa mommy ko.
“O sige na nga! Pero sandali lang ha.”
Napapayag ko ang mommy ko at tuwang tuwa ako. Success! Konti na lang…konti na lang at magkikita na kami.
Ibinigay ko naman sa driver namin ang address na ibinigay sa akin ni kuya Vinvin noon .
Mga ilang minuto lang, nakarating na kami.
This is it!
Pumasok ako sa building at nagtanong sa front desk kung saan ang department ni kuya Vinvin. Sinabi ko na may kailangan lang akong ibigay at hindi rin ako magtatagal. Pinayagan naman ako ng lalaking nagbabantay doon.
Sumakay ang ng elevator para puntahan ang sinabi niyang floor. Mas nakasabay pa nga akong mag-nanay sa elevator. Maganda yung babae, mukhang bata pa siya, siguro nasa late20s lang. yung bata namang kasama niya, cute at parang 3 years old na. May kamukha nga yung bata eh, hindi ko lang matandaan kung sino.
Nagkatinginan kami ng babae at nginitian niya ako. Sinuklian ko naman siya ng ngiti.
“Is this your son?” tanong ko sa babae.
“Yes,” sabi ng babae.
“He’s very cute.” Sabi ko.
“Thank you,.” Sabay ngiti niya sa akin. “O anak, you’re cute daw o, what will you say?”
Humarap sa akin yung bata at sinabing “Tenchu po!” Natuwa naman ako sa kanya dahil napaka-cute niyang talaga.
Tumunog na yung bell ng elevator, indicating na nandun na ako sa floor na kailangan kong puntahan, and coincidentally, dun din pala sila pupunta.
Kaagad nagtatakbo ang bata papunta sa isang cubicle. Mukhang dito nagttrabaho ang tatay niya.
Inikot-ikot ko ang mata ko, nagbabakasakaling makikita ko siya. Hinanap ko ng hinanap ang mukha niya hanggang sa nakita ko ang isang lalaking may dala dalang mga folder.
Siya nga!
Halos abot tenga ang ngiti ko ng nakita ko siya. Halos maiyak ako. Siyang siya nga! Kung anung ichura niya sa pictures at sa video calls, ganung ganun pa rin. Biglang nabaling ang tingin niya sa akin at nginitian ko siya. Nasurpresa siya sa kanyang nakita at abot tenga rin ang kanyang ngiti.
Nakilala niya ako!
Kaagad siyang lumapit sa akin.
“Little Vinvin ko?! Ikaw na ba iyan?!”
Tumango lang ako at pumatak ang luha ko sa saya. “Opo kuya Vinvin ko.”
At niyakap niya ako ng mahigpit. Niyakap ko rin siya, habang patuloy na pumapatak ang mga luha ko..
“Kailan ka pa dumating? Paano mo ko nahanap?” tanong niya.
Sasagutin ko na sana siya ngunit may biglang sumigaw sa likod niya.
“Papa!” sigaw ng isang bata sa likod niya.
Bigla akong nagtaka,. tiningnan ko kung saan nanggaling ang boses at nakita ko yung batang nakasabay ko sa elevator kanina, kasama ng kanyang ina.
Lumapit ang bata kay kuya Vinvin. “Papa!” sabi nito.
Biglang nanlaki ang mga mata ko.. Papa?!?!?!?!?!?!
--------------------------------------------------------
Until the next episode,
Vin.
contact me @:
FB : vince_blueviolet@yahoo.com
YM : binz_32@yahoo.com
(message na lang po kayo, say your blogger name or sabihin niu n lng po na nabasa nio tong story na ito sa site na ito. thanks!)
Read more...
Perfect Two - Episode 8
Author's note: I'm really sorry for the late update. Busy po kasi sa school. I'm really really sorry.
Thank you so much sa mga nagbasa at nagcomment sa last episode. Hindi ko na po iisa-isahin, isang malakaing thank you na lang po para sa inyong lahat.
Anyway, this is episode 8 of Perfect two. Enjoy reading and just leave feedbacks below! :)
Episode 8 - Sorry (Part 1)
I caught him as he fell into my arms.
“What the heck happened?” I asked him furiously yet keeping my voice down, trying not to wake up the people sleeping inside the house.
“Napag…tripan ako diyan….. sa kanto..” He answered, as he tried to catch his breath.
“What?” I was shocked.. Why would he get into a fight? Actually, why is he there on the first place? Why would he go outside, walk down the street, late at night, oh correction, early in the morning, not thinking that there could be danger waiting for him in every corner that he turned?
But I saved the questions for later. Right now, the main concern is healing his wounds. Tinulungan ko siyang makaakyat sa kwarto ko. I tried to be as quiet as possible,. I don’t want to wake up anyone, especially my parents.. Because if they see this, they’re going to be furious, they’re gonna call the cops, the ambulance, the mayor, and probably even the president of the United States ! Okay, maybe not..But you got the point.
I tried to lift his heavy body up as we go up every step of the stairs. I just smelled that scent in his breath,. Alcohol.
“Uminom ka?” bulong ko sa kanya.
“Konti lang naman..” sagot niya.
Eventhough he said na konti lang ang nainom niyang alak, I’m sure na he’s lying to me. Well, I don’t want to jump into conclusions but, after the incident yesterday, I felt like every single person in this world is lying to me… But yeah, I was just infected of that not-to-trust-anyone-anymore virus. Hindi mo naman kasi ako masisisi, I’m just being careful.
We reached my room. Inihiga ko siya sa kama ko, took of his shoes at kumuha ako ng mga gamot para malunasan ang kanyang mga sugat, at pati na rin ng isang palangganang may tubig at bimpo para mapunasan ang kanyang katawan. Kumuha na rin ako ng damit para makapagpalit na rin siya.
Hinubad ko muna ang suot niyang t-shirt at pinunasan ang kanyang katawan. Maganda ang katawan ni Paul, dahil nga sporty siya, physically fit siya. He has those 6 pack abs. Pero hindi ko muna binigyang pansin iyon.
“Ano ba naman kasi itong taong to oh! Maglalasing-lasing, tapos ayan, magpapabugbog pa..Hay nako.” Sabi ko na lang habang pinupunasan ko siya.
Hinawakan niya ang kamay ko. “I’m sorry..” sabi niya habang nakapikit siya.
Napabuntong hininga na lang ako.. Anu pa bang magagawa ko? Alam mo naman na hindi kita matitiis eh! Hmf! Gwapo mo kasi eh!
Pinagpatuloy ko ang pagpupunas sa kanya. Napapaliyad naman siya’t napapaungol ng kaunti kapag nahahawakan ko ang mga sugat niya. Nag-sosorry na lang ako everytime I do so.
Pagkatapos ko siyang punasan at gamutin at lagyan ng band-aid ang mga sugat niya, binihisan ko na siya. Buti na lang at parehas lang kami ng size nitong si Paul, kaya naipahiram ko pa sa kanya ang isa kong T-shirt. Iniligpit ko na ang mga ginamit ko pagkatpos ko siyang tulungan magbihis. Pagbalik ko sa kwarto, nakita ko siyang nakatitig sa kisame. I was staring at his gorgeous face when I noticed a tear fell off his eye.
Nagulat ako sa nakita ko.. It was the first time I saw him cried. The first tear I ever saw that left his eye. And not just one tear, but a lot. Because now he’s crying. I closed up the door and went next to him. I sat on the edge of the bed as he wiped his tears off his cheeks.
“Do you want to talk about it?” tanong ko sa kanya. Mukhang may problema tong tao na ito..and whatever it is, I know na mabigat yun..kasi ngayon ko lang siya nakitang nagkaganyan,.
Hindi siya sumagot. But instead, bumangon siya’t niyakap ako.
“Paul.” Hinawakan ko ang kamay niya. “Ano bang nangya-”
Hindi ko pa tapos ang sasabihin ko ng bigla siyang nagsalita.
“I’m sorry Vin..I’m really sorry..” sabi niya habang umiiyak sa likod ko.
“What are you sorry for? I told you, okay lang..I’m your bestfriend, kaya dapat lang na tulungan kita. Lalo na ngayon na may problema ka. I understand naman Paul. You don’t have to say sorry.” Sagot ko sa kanya, thinking na he was apologizing for the trouble he caused when he came here drunk and wasted.
“No Vin. You don’t understand.” Sabi niya.
“What?” naguluhan ako sa sinabi niya. “Bakit? Ano ba yun?”
“I heard you..” sabi niya.
“You heard me???” naguguluhan na talaga ako.
“I heard you and Frank, talking at the park.”
Nanlaki ang mga mata ko. No, he didn’t just say that.. tell me I’m just dreaming..tell me this in not true!! This can’t be…No!
“I followed you.. I was curious on what are you gonna talk about, because you seem like you have a problem.. I didn’t mean to eavesdrop but…”
Napatayo ako at napalayo sa kanya.
“Anong narinig mo?” tanong ko.
“Everything..” sabi niya.
And that killed me. Napatulala ako at napasalampak sa sahig..Now he knows that I’m this…I’m gay… Now he knows…Now he’s gonna hate me… Not he’s not gonna be friends with me anymore,. Now he’s gonna think that I’m just a dork walking down the hallway.. an outcast..
“I’m really sorry Vin..it’s my fault…ako ang dahilan kung bakit ka nasakatan…I’m sorry..” at patuloy lang siyang umiiyak..
I tried to compose myself..
“It’s not your fault Paul…It’s mine… I was the one who chose to do this… not you..” sabi ko habang tumutulo ang mga luha ko. Hindi ko siya matingnan..Hiyang hiya ako..
Tumayo siya at nilapitan ako. Niyakap niya akong muli. “No..I was the reason kung bakit niya yun ginawa sa’yo..I was the reason kung bakit ka niya sinaktan.. So it’s my fault..”
Napayakap lang ako sa kanya ng mahigpit, at umiyak..
Mga ilang segundo rin siguro kaming magkayakap ng bigla akong kumalas sa yakap niya. Natahimik kaming dalawa..
Pinunasan ko ang mga luha ko at tumingin sa sahig..
Makalipas ang ilang segundo,.
“So what now? Now that you know I’m…I’m…gay..” sabi ko.
“What do you mean?” tanong niya.
“You know what I mean..” sabi ko.
Napabuntong hininga siya. Inangat niya ang mukha ko. “Nothing’s going to change. You’re still my bestfriend, and I’m yours.” Sabi niya ng nakangiti.
“Hindi ka ba naiilang?” tanong ko at ibinaling ang tingin sa iba..
“Hindi naman siguro..Hindi ka naman magbabago diba? And, parang nahahalata ko na rin noon pa..Nung umiyak ka nung nag-away tayo. Chaka yung sa inyo ni Frank...Pero hindi ko na lang pinansin..wala ka naman kasing masamang ginagawa..and isa pa, you’ve been a great bestfriend.” Sabi niya ng nakangiti.
Totoo ba yung sinasabi niya? Mukhang hindi naman totoo..Isang straight, na gwapo, hot at campus crush na tulad niya, okay lang na magkaroon ng isang gay bestfriend?? Mukhang lasing na talga to..Pero,.on the other hand..okay na rin..pero…ewan!
“As long as hindi ka magkakagusto sakin..You don’t have feelings for me or anything, don’t you?” tanong niya.
Nagulat ako sa tinanung niya. He caught me..what do I do?!
“Of course not! Totally not... You’re not that hot Paul so don’t be so conceited!” Palusot ko na lang… Patay..
Ngumiti lang siya sa akin. Dahan-dahan siyang tumayo at pumunta na sa kama ..
“So ano, diyan ka na lang matutulog sa sahig?” tanong niya.
At tumayo na rin ako para humiga sa tabi niya..Nakaharap siya sa akin ngunit ako nama’y nakatalikod sa kanyang humiga.
“Vin.” Bulong niya.
“hmm?” ngunit hindi ako humarap sa kanya.
“I’m sorry ulit..” sabi niya.
Napangiti na lang ako. “Matulog ka na nga!”
Nabawasan na nga ng isa ang problema ko, ang pagtago sa bestfriend ko kung ano ako.. I thought it would be hard, but it turned out, na hindi ko na kailangan mamroblema pa.. Tanggap naman niya ako kung ano ako.. hindi ko nga lang alam kung paano or bakit.. Pero ang mahalaga, tanggap niya ako.. Kaya lang, the end of one problem caused the birth of the other.. I lied to him..may nararamdaman naman talaga ako para sa kanya..Noon pa.. at ngayon, kailangan ko pa ring magpanggap,.. so parang wala pa ring nagbago..hays..Sana bukas paggising ko wala na akong problema..
At nakatulog na kaming dalawa..
Nagising akong may isang anghel sa harap ko.. Ang gwapo niya. Tinitigan ko siyang mabuti..His bushy eyebrows..his thin lips that seems like seducing me..his nose..his whole face…it feels like they’re inviting me to him.. Pero nagpigil ako.. I don’t want to take advantage over him..lalo na ngayon..ngayon na tanggap niya ako..kahit na may doubt pa rin ako kung tanggap nab a talaga niya ako..
So I closed up my door of fantasy and stood up to face the reality. I washed my face with cold water, hoping it would also wash away the fairytales on my mind and wake me up into the real world. Pagbalik ko sa kwarto, naabutan ko siyang nag-iinat na ng kanyang mga braso.
“Good morning!” bati niya sa akin.
Inirapan ko lang siya.
“Hmmm? Anong problema mo?” tumayo siya at lumapit sa akin..
“Paano natin i-eexplain sa kanila to?” sabi ko.
“Oh right..” napatingin siya sa sahig at napakamot sa ulo. “I got it! Sabihin natin na kaninang umaga ako nagpunta dito..at uhmm..nasiraan ako ng kotse malapit dito kaya nakituloy na lang ako.. Sounds believable?” tanong niya sabay ngiti.
“Argghh…ewan..bahala ka nang mag-explain sa kanila..” lalabas na sana ako ng kwarto ng bigla na akong pigilan.
“Teka..hindi mo man lang ako tutulungan dito??”
“Hayy…Oo na sige na..” at napilitan na lang ako..
“Ayiee. The best ka talaga.” Sabay yakap sakin ng mahigpit. “Pa-kiss nga!”
“Yuck Paul!” sabi ko. Pero deep inside, gustong gusto ko!!
“Ahh yuck pala huh.” At sinimulan na niya akong kilitiin.
“Paul ano ba! Tama na nga! Magising sila mommy o!” pagbabawal ko sa kanya.
“Kiss ko muna.” Sabay nguso niya.
“Umm! Kiss-kis mo sa pader!” sabay tulak ko sa noo niya.
“Vin.”
“Ano na naman?” tanong ko.
“Ang sakit ng labi ko..Parang may kumagat!” hinawakan niya ang labi niya at saka ngumiti sa akin.
“Excuse me Mr. Rivera, hindi ko kinagat yang labi mo no!” sumbat ko sa kanya.
“Bakit sinabi ko bang ikaw? Bakit parang defensive ka?” Nakangiti siyang lumapit sa akin.
Bigla akong nakaramdam ng inis..“Pasalamat ka gwapo ka. Kung hindi naku!” Bulong ko.
“Ano yun?” tanong niya.
“Wala! Sige na maghilamos ka na! Magtoothbrush ka na rin! Ang baho ng hininga mo!” sabi ko sabay tawa.
“Ang yabang mo naman!” sabi niya.. “Hmp!” At tumalikod na siya papunta sa banyo.Hinintay ko muna siya bago ako bumaba.
Pagkababa namin, nagulat sila ng makita nila si Paul.
“Oh Paul anak, nandito ka pala. Anong oras ka dumating?” tanong ni mommy.
“Good morning po tita, tito,.” Sabay beso-beso sa mommy ko at mano sa daddy ko. “Kaninang madaling araw po ako dumating, nasiraan po kasi ako malapit dito kaya tinanung ko po kay Marvin kung pwedeng dito na lang po ako makitulog.” Pag-eexplain niya.
“Hindi ko na po kayo ginising. Ayaw ko naman po kasing maistorbo kayo sa pagtulog.” Dagdag ko pa. Napatingin sa akin si Paul at ngumiti.
“Ahh ganun ba..O siya siya, halina kayo’t kumain na tayo.” Pag-yaya sa amin ng daddy ko..mukha namang naniwala sila sa paliwanag ni Paul..
Habang kumakain,.
“San galing yang mga pasa mo kuya Paul?” tanong ni Ian kay Paul ng mapansin niya ang mga pasa sa pisngi ni Paul.
Sh*t. Pano to? Anong sasabihin namin? Nagkatinginan kaming dalawa.
“Ah eh..Nagkainitan lang kasi sa practice namin kahapon. Pero oaky lang ako, galos lang to.” Palusot na lang niya.
“Ayos ka lang ba anak?” tanong ng mommy ko sa kanya.
“Okay lang po ako tita.” Sagot na lang niya.
“Huwag kang pumapatol sa mga basag-ulo diyan ha. Baka mapuruhan ka pa. Lumayo ka na lang, hayaan mo na lang sila. Mga walang patutunguhan ang mga buhay ng mga iyon” payo naman ng daddy ko.
“Yes po tito.” Sagot naman niya.
Natapos kaming kumain at bumalik na kami sa aking kwarto para mag-ayos ng mga gamit niya.
“O, eto yung bag mo kahapon, hindi mo na binalikan dito sa bahay.” Sabay abot sa kanya ng bag na may marumi nong mga damit. “Nandiyan na rin yung suot mo kaninang umaga.”
“Thanks.”
“Ano ba talagang nangyari sa’yo?” tanong ko sa kanya.
“Napagtripan nga ako diyan sa may kanto niyo..” sabi niya.
“Eh ano naman kasing ginagawa mo diyan?” tanong ko ulit. Hindi naman kasi ako kumbinsido sa sinabi niya.
“Can’t we just not talk about it Vin? Please.” Parang iniiwasan niya ang topic.
“But Paul nasugatan ka oh, alanganamang palampasin natin to. I-report natin sa police.” Suggest ko.
“Wag na okay lang ako Vin.” Parang naiinis na siya sa kakulitan ko.
“But Paul.”
“Vin I said stop!” nagalit siya sa akin at napasigaw siya.
Napatigil naman ako at napatulala..napatingin sa sahig..
“I’m sorry..” lumapit siya sa akin.
“No, don’t be..Ako dapat ang mag-sorry..ang kulit ko kasi…hindi na dapat kita kinulit..” binigyan ko na lang siya ng isang pilit na ngiti.
Hindi ko na dapat siya pinakielaman.. Hindi ko na dapat siya kinulit ng ganun..
“I’ll be downstairs, just call me if you need anything.” At lumabas na ako ng kwarto.
Bumamaba ako at pumunta sa kusina para kumuha ng tubig. Pagkatapos ay umupo ako katabi ng mommy ko na nanonood ng TV sa sala. Maya-maya’y bumaba na rin si Paul dala ang mga gamit niya.
“Sige po tito, tita, alis na po ako..salamat po.” Paalam niya sa mga magulang ko.
“Sige anak mag-iingat ka,.” Sabi naman ni mommy.
“Sige kuya, Ian,” paalam naman niya sa mga kapatid ko.
“Bye Vin,” paalam niya sa akin.
“Bye..ingat.” sabay bitaw ng isang pilit na ngiti.
At umalis na siya..pagkaalis niya’y pumunta kaagad ako sa kwarto ko. Pagtingin ko sa desk ko, may isang note na nakalagay.
“I’m sorry” ang sabi sa note, pagkatapos may sad face pa sa dulo.
Napangiti na lang ako.
Si Paul talaga,. Kahit anong gawin niya sakin, kahit sobrang inis or galit ko pa sa kanya, hindi ko pa rin siya matiis. Hay..mukhang tinamaan na talaga ako sa bestfriend ko.
Lunes ng umaga.. May pasok na naman..Pero parang ayaw ko pang pumasok..mukhang hindi pa rin ako nakakpag-get over sa long weekend namin. Nagpunta kasi kami ng famil ko sa isang waterpark. At nag-enjoy ako ng sobra. Parang ayaw ko na ngang umalis eh, lalo na kasi ang cute nung lifeguard! Lol!
Anyway, so ayun, kahit ayaw kong pumasok, pumasok pa rin ako..
Nasa locker ako at kinukuha ko ang mga notebook ko ng biglang may kumalabit sa akin. Pag-lingon ko, bumulaga sa akin ang aking knight in shining armor. Joke!
“Good morning babes!” sabay ngiti sa akin.
Natawa naman ako sa sinabi niya. “Ulul! Babes ka diyan!”
“Ayiiee napatawad na niya ko.” Sabi niya.
“Ewan ko sa’yo.” sabay talikod ko sa kanya.
“Sorry na.” nagulat ako ng bigla niya akong yakapin.
Sasawayin ko na sana siya ng biglang may nagsalita.
“Ano to?! Pinagpapalit mo na talaga ako?!” sigaw ng isang tao sa gilid naming.
Natawa naman ako sa sinabi nitong isa na to. Eto pa isang abnormal.
“Hay nako abnormal day ba ngayon? Bakit ang dami atang nakawala sa mental at nagkalat sa paligid.” Parinig ko sa dalawa.
“Bleh RL!” sabay dila ni Paul kay RL, yakap yakap pa rin niya ako. “Ako lab ni Vin ikaw hindi!”
“Alisin mo nga yan!” at tinanggal ni RL ang mga kamay ni Paul na nakaakap sa akin. “Akin lang siya! Diba Papa?” sabay tingin sa akin.
“Ah ehh…Papasok na ko sa class ko, see you later! Bye!” sabay sara sa locker namin at naglakad palayo sa kanila.
“Sandali lang Pa!” sigaw ni RL.
Pero hindi ko na siya nilingon. Natatawa-tawa pa rin ako habang naglalakad ako palayo sa kanila. Hay nako, tong dalawang mokong talaga na to.Tsk Tsk.
Well, Monday turned out to be fine. Everything was going the way it’s supposed to be, and I didn’t see anyone that can ruin my day.. *cough*, Frank, *cough*.. lol.
“Hindi ka ba sasabay samin pauwi?” tanong sa akin ni RL.
“Ah eh, may dadaanan lang muna kasi ako..kaya mauna na kayo..” sabi ko na lang sa kanila.
“Gusto mo bang samahan kita?” tanong ni Paul.
“Wag na,.kaya ko na tong mag-isa..ingat na lang kayo.” At nagpaalam na ako sa kanila.
Sumakay ako ng bus para puntahan ang isang lugar na matagal ko nang hindi napupuntahan.
Pagdating ko doon, napansin kong parang walang nagbago sa lugar na iyon. Naroon pa rin ang mga magaganda’t makukulay na bulalak sa paligid, ang mga punong matataas, ang mga squirrel na tumatakbo sa damuhan, at ang favorite spot ko, ang isang bench sa harap ng ilog. You can see the Manhattan Skyline from up here. Umupo ako sa bench at nilanghap ang simoy ng hangin.
I miss this place. Hindi ko alam kung bakit pero, may nagtulak sa akin para magpunta ulit dito..bigla kasi siyang pumasok sa isip ko.
Kinapa ko ang bulsa ko at kinuha ko ang isang kwintas. Sa kwintas na ito’y nakalagay ang isang silver na singsing. Tinignan ko ang singsing at binasa ang nakaukit dito.
“K loves M” iyang ang nakaukit sa singsing.
“Nasa iyo pa rin pala iyan.” Biglang may nagsalita sa likod ko.
“Oo. Hindi ko naman kasi maitapon..sayang naman..” sabi ko.
“Kamusta ka na Theo?” siya lang ang tumatawag sa akin ng Theo, short for Theopher..
“Okay lang naman..ikaw?
“Eto..kahit papano okay lang naman.” Sagot niya.
Tumabi siya sa akin. Tiningnan ko siya habang nakatingin siya sa malayo.
“Kenneth….”
Until the next episode,
Vin.
contact me @: binz_32@yahoo.com
Read more...
The Last Kiss (Chapter 13)
The Last Kiss (Chapter 13)
Chapter 13
Late and Pink Undies
THE LAST KiSS (CHAPTER 1). <— CLiCK THiS to READ THE CHAPTER 1The Last Kiss (Chapter 12) <— CLiCK THiS to READ THE CHAPTER 12
“Hello,” I answered my phone that had been ringing wildly which moved me out from a deep sleep. I moved from my bed to the bathroom in slow, dragging steps, with my phone still in my ear but not really hearing any single word the caller, a guy, was saying. I wasn’t very alert till I washed my face with a cool water, and the guy on the other end was now definitely pissed at me.
“…won’t speak up, I’m gonna drive to your house and shove your phone down your throat ‘til you choke to death!” he went, and I laughed mockingly as I realized who it was.
“What’s so funny, huh?” Seth inquired irritatingly, and I could only imagine his face turning red with a frown and eyes were bulging, smokes belching out both of his ears. Just like in cartoons.
I yawned and stretched my back and my free hand. I squinted at the clock on my bedside table, and it read 8:46.
“I mean it,” he said. “I really do. And if I were you, I’d panic and hide myself in the drawer. Right. Now.”
I laughed.
“As if you know where I live,” I sat on my bed wanting to tease him. If he thought he can annoy me, well, he thought wrong. I knew he just called for that. Perhaps he’s still angry at me for calling him a jerk yesterday. He probably got my number from Arielle.
“Yes, I do,” he chuckled. “I had even seen you through your window dancing in front of the mirror with only your undies. And it was pink!” He laughed. I felt the color drain on my face, remembering that one morning when I did what he had just said, out of happiness of the news I received that I got the lead role of a play last spring. But however did he know that? Corinne’s window, perhaps.“You look like a fool. Did you know that? Perhaps you do because you’re looking at yourself in the mirror.”
He let out a very unattractive laugh, and I hang up.
Oh, my gehd! Now that was one, real embarrassing thing. Of all the people… him!
He rang again, and I felt like throwing my phone onto the wall, smashing it into tiny pieces and imagining it’s him. But only it’s a no no because as far as I am concerned, my phone was definitely innocent. So I answered him instead.
“Caught ya!” he said between guffaws. “So that was true then? I just heard it from Corinne. I never believed a word of it. Not until now.”
I felt the anger rising onto my throat. Fine, he won.
Corinne’s also one of the Barbies (aka Bitches) who was living next door. Her bedroom was also on the second floor of their house, facing mine. And we definitely see each other through our glass windows. I even saw her having a god-knows-what with Tim Perkins, long before she realized I might be watching them. She saw me gawking at them, and gave me a finger before closing the shutter. But I didn’t mention it to anybody even to Arielle and Kirsten. Now that was unfair!
“Cut the crap, Harris!” I belted out, wanting to smack his face. If only my fist could get inside my phone, I already smack the crap out of him. “Believe what you wanted to believe. You believe whatever is told to you anyway.” I switched my phone from one hand to the other because I felt like it’s heating my ear. “If somebody would tell you eating a worm would make you look good, I doubt you would even give it a second thought before you eat one. You’re like that, and you’re not worth the trouble of straitening things up with.”
“Eww. That’s nasty,” he said, enjoying himself. “Now he’s annoyed. Haha. Chill out, man!”
“Yes, I am totally annoyed. Who would not be when someone call you and knock you out of your sweet dream just to tell nonsense craps? But then again, you’re like that. Nothing’s new, really, right? So I’m already tired of your I-don’t-know-I’m-being-a-jerk-all-the-time act you put on,” I looked sharply at Corinne’s window and she’d just woken up. That bitch. “Why don’t you just…die?”
“Okay. Fine. Sorry.” He said. “Now that’s so cruel of you.”
“And you just called just to destroy my Saturday morning?” I said, eyebrow rising. Not that he could see it, but still.
“No and Yes. Okay. No, I didn’t call you to give you a bad morning which turned out that I have done anyway. So. Sorry for that, pancake. And yes, it was Saturday today! Yay!” he said cheerfully. And then his voice shifted to being cold and serious. “And you forget that today’s the day the different school clubs and orgs open for those who wanted to join what. Which means you need to get your ass in here.”
“Oh, crap, no!” I smacked my head with my palm. “Why didn’t you tell me immediately? Anyway, thanks for reminding me.” I paused, and joked. “Oh! Is that concern I am sensing?”
“Ha ha. Dream on!” he said frostily. “Just want to let you know that… You. Will. Gonna. Be. Goddamn late for our appointment with Mrs. Pascal, you fag!”
“Ah, hell no!” I smacked my head, this time a little harder. “I’ll be there in a…” I glanced at the clock on my bedside table and it read 8:48, and our appointment with Mrs. Pascal must be at 9:00. “I’ll be there right away!”
I hang up and threw my phone on the bed where it bounced a little on the mattress. I slid out of my shirt and pajama bottoms, and went for a shower.
* * *
Thirty minutes later, I was glancing wearily at the throng of students crowding the entrance hall of Crustville High. I knew I was supposed to be hurrying up but what for? I was already lat anyway. I just felt like watching the perky-looking freshmen who were wandering here and there, chattering about what club they will sign into. I scanned the crowds for familiar faces and saw Arielle flocked with her cool cheerleader friends (The cheerleaders were divided into two. The Barbies of Andra and Arielle’s Herd) who were all wearing their red-and-white costume.
I waved at them, and they waved back at me. And I was confused why they’re all giggling, and even from a distant I could see them batting their eyelashes.What? They fancy me now? Ew.
The reason just dawned on me when I turned on my back and saw Seth standing behind me. He was wearing his basketball jersey and looked really gorgeous. He looked even more attractive in his jersey; muscles showing and all that. I almost admired him. But the problem was… it’s him.
He’s angry. I could tell by just looking at his way of looking at me (like I’m a greedy dog who’d just eaten his lunch) as he strolled towards me.
He grabbed me by my hand and pulled me, and was dragging me as he made his way past the crowd of students, and I almost stumbled. When I regained my composure, I put force on my feet, arching my back, and tried to break his grip on my wrist. He still dragged me a little slowly and my sneakers squeaked onto the tile floor.
“Hey, hey, hey!” I punched his knuckles that were now white because of the tightness of his grip. “Loosen up! Or else I will bite you.”
We stopped and he freed my hand. I released a heavy sigh. “I not a baby, you know. I can walk.”
“He turned to face me with a fierce look. Like he’s going to eat me alive. “Now don’t look at me like that. I’m scared. Okay.”
I smiled cheerily at him, with all my teeth showing, wanting to make his anger left in a sudden rush, flowing out of his body like a bubbling stream.
“Whatever,” he let out a breath and shook his head before returning to walk.
I followed like a puppy behind him, rubbing my wrist that was marked red by his fingers.
“We’re goddamn late,” he said coldly.
“I know. I’m sorry,” I said, putting an extra kindness to my voice as much as I can. I knew better not to start with him. After all, it was my fault we’re late.
Now we were on the courtyard. The Barbies are practicing their routines, tumbling and spinning. And Andra, looking like at ease that she would still be the captain, was sitting on the lap of (none other than) Lance, who was leaning on a tree, wearing the same jersey as Seth’s. He’s very amuse, huh! Aahhh. How sweet. I bet the ants were crawling onto their skins, and that they just didn’t notice.
My eyes (not to mention my mind) were practically glued on them while walking that I didn’t realize Seth stopped in his pacing and I bumped onto his chest. I was glad he threw his arms around me which prevented me from falling down which would definitely be a one, humiliating accident. I stomped on his foot though which made him yell “ouch!”. But I bet he’s just overreacting. What with both of those big shoes of him. Jeez.
“Watch your steps, will you?” he retorted, and his gazed swept to where Andra and Lance were flirting. He then look at me and his face lit up into a grin, along with a shaking head. He turned to continue walking, and I followed behind him. I was glad he grinned. That only meant he was now cooling down.
But that made me think if he knew a thing about us, Lance and me. What with that look on his face, and a grin that seemed saying I know something. Well, it could be he’s just thinking I envied them. I don’t care, really, we’re over anyway.
We’re now entering the building where Mrs. Pascal’s office was. I greeted Mr. Heffley a good morning, suppressing my laughter as I remembered the look of his face when I accidentally threw a Kleenex right on his face.
“You’re a courteous lad, huh!” Seth said.
“I know,” I replied, eyes rolling. I looked onto his back, on his jersey that was number 8 and made a mental note to ask him later if it meant something to him.
“We’re almost an hour late,” he said.
“I know.”
Mrs. Pascal must be very angry by now.”
“I know.”
“She might make our punishment even harder.”
“I know.”
“Now will you please stop saying ‘I know’? It’s very irritating.”
“I know.” I covered my mouth with both of my hands so that the laughter that was now forming would not escape.
He knocked at Mrs. Pascal’s office door, and whispered, “Good Luck, to us!”. He looked at me, smiled, took my hand and we went inside the office.
TO BE CONTiNUED…
Subscribe to:
Posts (Atom)
