Kalungkutan

Natuto akong umiyak

nang sabihin mong akoy iyong lilisanin

natutong magalit maging sa mga bagay na nakapaligid sa akin

Gumuho ang mundong binuo ng kasiyahang meron satin

At pinagkaitan pa ng kapalarang ng ako ay iyong lokohin

Hindi ko kayang makita ang sarili kong ganito

nagdurusa sa hapdi at sakit ng damdaming gawa ng pagkawala mo

pero ang labis na  pinag tataka ko

 ay nabuhay ako ng wala ka pa sa piling ko

Kaakibat ng bawat piraso ng luhang tumatangis sa pisngi ko

Ang pag lubog ng araw na saksi sa sandaling akoy kasama mo

nagugunita ang bawat sandaling nakangiti ako

payapa at ligtas sa kasinungalingan pinaniwalaan ko

sadya ba talagang ganito ang mundo

binulag ako ng kasinungalingang nagbubulungan sa paligid ko

malaking pagkakasala ang nagawa ko

pagkat ipinagkait ko sa sarili ko ang maging maaligaya sa piling mo