Chapter 19 - 21 : Ang Kuya Kong Crush ng Bayan

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike/forum/topics/ang-kuya-kong-crush-ng-bayan-21

-----------------------------

Lumabas si Kuya Rom sa kuwarto ko na hindi na man lang ako kiniss. Marahil ay masakit din iyon sa kalooban niya ngunit tinatagan lang niya ang loob at pinanindigan ang nasa isip na turuan akong masanay sa ganoong pakikitungo.

Buong magdamag na hindi ako nakatulog. Nasanay na kasi akong nasa tabi ko si Kuya Rom at kayakap ko, ka-wentuhan, kaharutan bago matulog. Alam ko, masakit din ang kalooban niya sa mga nangyayari ngunit ewan. Marahil ay talagang matatag lang ang loob niya.

Kinabukasan, sabay-sabay kaming lahat na nag-almusal. Magkaharap kami ni Kuya Rom ngunit wala kaming kibuan. Para kaming hindi magkakakilala. Pansin ko sa mga mata niya na hindi rin ito nakatulog nang maayos. 


Nasa kalagitnaan kami ng almusal noong binasag niya ang katahimikan. “Balak ko pong magpunta ng Canada Pa… Ma… tutulungan ako ni Shane at doon ako magtrabaho sa kumpanya nila. Nag-usap na rin no po kami sa phone kagabi.”

Bigalang napatingin si papa kay Kuya Rom, bakat sa mukha ang pagkabigla. “Bakit pumasok sa isip mo iyan? Ano ba ang plano mo?”

“Mas maganda na po sigurong doon ko na lang hahanapin ang swerte ko…”

Pansin ko naman ang biglang paglungkot ng mukha ni mama. At ramdam ko din na nalungkot si papa, hindi lang niya ipinahalata ito. Marahil ay naisip niyang kung aalis si Kuya Rom, ay baka hindi na babalik pa ito. “Dahil ba iyan sa pagbabawal ko sa inyong dalawa ni Jason na magsama o mag-usap?” tanong uli ni papa.

“O-opo…” ang may pa-aalangang pag-amin ni Kuya Rom na nanatiling nakayuko at ibinaling ang tingin sa akin nang hindi natinag sa pagkayuko. 

Mistulang piniga naman ang puso ko sa nakakaawang anyo ni Kuya Rom. Nagmamakaawa ang mga mata niya, nakikipag-usap. Pakiramdam ko ay gusto niya akong lapitan, yakapin, suyuin. Ngunit sa tingin na lang niya ito pwedeng ipadama. Nagtinginan kami ng palihim. 

“Mas mabuti na po sigurong sa ganitong nasa malayo ako upang siguradong hindi namin masuway ang utos ninyo” dagdag ni Kuya Rom.

“Bakit ba Romwel? Ang sambit ni papa, ang boses ay tumaas. “Napakabigat ba na bagay ang hiniling ko upang magawa mo ang desisyon na iyan?” tanong ni papa sa kanya, ipinahiwatig na tutol siya sa pag-alis ni Kuya Rom.

“Opo… malaking bagay po” 

“Malaking bagay? O, come on Romwel. Grow up! Kung ikaw kaya ang nasa lugar ko at nakita mo ang dalawa mong anak na may ginawang… ugh!” bahagyang napatigil si papa, hindi nakayanang sabihin ang nasaksihang ginawa namin ni Kuya Rom. “Ano ba ang gagawin mo? Kung ibang tao lang ako, baka ipinabugbog na kita, o ipina-salvage, o ba ipinakulong. Ngunit hindi ko ginawa iyan, Romwel bagamat na-disappoint ako sa iyo sa nakita ko. Ito ay dahil naintindihan ko na mga bata pa kayo… mapusok at mapangahas. Nilawakan ko ang pang-unawa ko sa inyo. At mataas ang expectation ko, malaki ang plano ko para sa iyo - na sana, isang araw ay ikaw tatayong lider ng pamilyang ito. Matatanda na kami ng mama mo, at si Jason ay wala pa sa tamang edad at experience… At nakita ko sa iyo ang lahat ng magandang kalidad. Pinangarap kong magkaroon ng mga anak na lalaki, Romwel na siyang maglaganap sa mga ‘Iglesias’, magpatuloy sa pagpapatakbo ng mga lupain na minana ko pa sa mga kanuno-nunuan ko.”

“Naintindihan ko naman po iyon eh…”

“Ganoon naman pala. E bakit ka pa aalis? Napakalaking paghihirap ba para sa iyo ang kagustuhan kong magiging tama ang lahat sa pamilyang ito? Gawin mo lang naman ang pagiging kuya mo kay Jason at tulungan mo na rin kami dito ng mama mo. Matatanda na kami Romwel. Kapag may nangyari sa amin habang wala ka, maaatim mo ba ito?”

Hindi nakakibo si Kuya Romwel. Pakiramdam ko naman ay tumagos sa puso ko ang paliwanag ni papa, medyo nagliwanag ng kaunti ang isip ko sa sinabi niya.

Tahimik.

“Mahal ko po si Jason pa, higit pa po sa kapatid...” ang biglang nasambit ni Kuya Rom, ang boses ay halos mag-crack.

Pakiwari ko ay may biglang sumabog na bomba sa gitna ng hapag kainan. Si mama ay napatakip sa bibig, hindi makapaniwala sa narinig. Hindi ko lubusang maipaliwanag ang tunay na naramdaman sa pagsiwalat ni Kuya ng aming sikreto. Nainis dahil sinabi niyang mahal niya ako ngunit feeling proud dindahil sa kabila ng lahat, walang takot niyang sinabi sa mga magulang ko ang naramdaman niya para sa akin, hindi alintanang sa pagbunyag niyang iyon ay maaring sumiklab muli ang galit ni papa.

“Pakiulit nga ang sinabi mo?” Ang tanong uli ni papa sa kanya, gustong makasiguro sa narinig.

Ngunit nag butt-in ako, ipinaramdam kay Kuya Rom na pinanindigan ko rin ang naramdaman ko para sa kanya sa harap ng mga magulang ko. “Mahal ko rin po si Kuya Rom pa! At nagmahalan po kami!” 

Alam ko gulat na gulat din si mama sa narinig. Ibinaling ng papa ko ang mga tingin niya sa akin, kitang-kita ko ang pamumula ng mukha niya. “What???! Shut up Jason! Hindi mo alam ang pinagsasabi mo! Anong nalalaman mo sa pag-ibig? Wala ka pa sa tamang edad!” ang nasambit niya sabay tingin kay mama na hindi rin malaman ang gagawin o sasabihin. “Hindi ka na nahiya sa sarili mo? Hndi ka na naawa sa amin ng mama mo?” ang galit na tanong ni papa sa akin.

Ano pa nga ba ang isasagot ko; wala. Gusto ko mang mangatwiran na hindi ko kagustuhan ang isinisigaw ng puso, hindi rin ko ito maaring sabihin sa gitna ng init ng ulo ni papa. Kapag nasa ganoong galit kasi siya, mahirap siyang kontrahin dahil lalo lang itong magpalalala sa sitwasyon. Yumuko na lang ako at tumahimik.

“K-kaya nga po aalis na lang ako para po walang madamay at hindi po magugulo ang pamilyang ito. Ito lang po ang naisip kong solusyon.” Ang pag butt-in ni Kuya Rom.

“Arrgggggghhhhh!” ang sambit ni papa ang dalawang kamay ay itinakip sa mukha, halatang naguguluhan. “Aatakehin ako sa puso nito! Gusto niyo na yata akong mamatay!”

Tahimik. Lahat kami ay hindi makapagsalita.

“Gaano ka ba katagal doon?” tanong ni papa kay Kuya Rom.

“Pinakamatagal na po ang dalawang taon pa… gusto ko lang pong mag-isip-isip. At kung papayag po kayo, babalik din ako dito sa pamilyang ito...” Paliwanag ni Kuya Rom.

Hindi nakasagot kaagad si papa, mistulang inanalyze-ang sinabi ni Kuya Rom. Maya-maya, nag tone down ang boses. “Ano pa nga ba ang magagawa ko?” Ang naisagot niya na tila nahimasmasan. “Pero tandaan mo ito, Romwel… kapag may nangyari sa amin ng mama mo na wala ka dito, kasalanan mo ang lahat nang ito” dagdag ni papa, pangongonsyensya kay Kuya Rom.

“Hindi po mangyari ang ganyan pa. Hindi ko papayagang may mangyaring hindi maganda sa inyo ni mama. Kayo na lang po ang natirang pamilya ko…”

Sa takbo ng pag-uusap nilang iyon ni papa at Kuya Romwel, ramdam kong nagkaintindihan sila sa solusyon at desisyon ni Kuya Rom na siya’y aalis. Ngunit para sa akin, ito ay napakabigat. Hindi ito kayang tanggapin ng kalooban ko. Ayokong lumayo si Kuya Romwel. Ayokong tuluyang siyang mawalay sa akin. Dahil kapag nangyari ang ganoon, alam kong maaarign hindi na siya babalik o kaya ay mahanap na siyan iba. Sumisigaw ang isip ko sa pagtutol. 

At namalayan ko na lang na tumulo ang mga luha ko. Tumayo ako, “Excuse me!” ang sambit ko sabay takbo patungo sa kuwarto ko, ang mga kamay ay pahid-pahid ang mga luhang dumaloy sa pisngi.

Nagmukmok ako sa kwarto. Maya-maya, pinuntahan ako ni mama. Nakatayo lang siya sa may pintuan at tinitingnan ako. “Galit ka ba sa akin ma…?” ang tanong ko habang pahid-pahid ko ang mga luhang patuloy na dumaloy sa aking pisngi.

Lumapit si mama sa kama, naupo sa gilid nito at niyakap ako. “Hindi Jason… naintindihan kita”

At sa narinig, hindi ko na napigilan pa ang paghagulgol sa mga bisig niya. “Bakit ganito ma? Bakit mahal ko si Kuya Rom? At bakit kailangan naming magkalayo?”

Hinaplos-haplos naman ni mama ang likod ko. “Jason… umiyak ka lang nang umiyak, ok lang iyan. Ipalabas mo ang lahat ng mga hinanakit mo. Nandito lang ako. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit mahal mo si Kuya Rom mo nang higit pa sa kapatid pero bata ka pa, anak. Pilitin mong labanan ang sariling emosyon. Kung tunay mang pagmamahal nga iyang naramdaman mo ngayon o bahagi lang iyan sa proseso ng iyong pagmamature, isipin mo palagi na ang mundo mo ay hindi lang dapat umiikot sa iisang tao o sa kung sino man ang itinibok ng puso mo. Buksan mo ang iyong mundo at lawakan ang iyong pang-unawa, intindihin ang kalagayan ng iba pang mga taong nagmamahal sa iyo. Si Kuya Rom mo, intindihin mo siya at bigyan ng space. Si papa mo, intindihin mo ang kanyang naramdaman bilang ama na nagmamahal din sa iyo. Ako… bilang ina na nababalisa din kapag may naramdaman kang hindi maganda. May sakit sa puso ang papa mo. Hahayaan mo bang mawala ang papa mo o atakehin dahil sa kagustuhan mong makapiling si Kuya Romwel mo? At ako, masakitin na rin… at nalulungkot kapag nakikita kang ganyan.” 

Tila nahimasmasan naman ako sa paliwanag ni mama sa akin. “Ma… hindi ko alam ang gagawin ko.”

“Basta anak, turuan mo ang sariling tanggapin ang lahat. Palawakin mo ang iyong pang-unawa. Isipin mo na hindi lahat ng mga pangyayari sa mundong ito, kasama na ang ating mga nararamdaman ay alam natin ang dahilan. Minsan malalaman na lang natin ang dahilan nito kapag nalampasan na natin ang lahat, at natutu tayo sa mga leksyon nito. Pero sa ngayon, hindi pa natin masabi. Basta, lakasan mo lang ang loob mo. Lahat ng tao ay dumadaan sa mga pagsubok. Ang iba nga d’yan ay mas matindi pa kaysa naranasan mo. Alam kong mahirap para sa iyo ngayon pero ok lng ang umiyak, ok lang ang i-unload mo ang lahat ng mga hinanakit mo, nandito lang ako anak.”

“Salamat ma…” ang nasabi ko.

“Bakit di mo dalhin mo dito ang mga kaibigan mo. Mag-jamming kayo dito sa bahay, mag-party kayo... para malimutan mo ang mga hinanakit mo, walang problema.”

At iyon nga ang ginawa ko. Kinabukasan, nagpa-party ako. Mga dati kong kasamahan sa team kasama na rin si Kuya Paul Jake. Sa kwarto ko kami nag jamming dahil nandoon ang music corner ko at videoke system. Dahil pinagbawalan nga kaming magsama ni Kuya Rom, hinahanap nila ito. Ang sagot ko na lang ay nasa bukid siya at may ipinagawa si papa sa kanya kahit na ang totoo, hindi ko rin alam kung saan siya nagpunta o ano ang ibinigay sa kanyang assignment ni papa. Ayaw kasing magsalita ng mga katulong namin kapag tinatanong ko. Bilin daw iyon ni papa. Naniwala naman ang mga kaibigan kong may lakad nga si Kuya Rom. Niloloko nga nila ako na kung pwede ba daw na lahat sila ay magpaampon na rin sa mga magulang ko. Tawanan.

Ngunit si Kuya Paul Jake ang nakakaamoy na may hindi magandang nangyari sa amin ni Kuya Rom. Habang nagkakantahan ang mga ka-tropa ko, ikinikwento ko sa kanya ang lahat. At ang nasabi lang niya ay na sang-ayon siya sa sinabi ng mama ko. 

Ngunit may isang sikreto ding ibinunyag si Kuya Paul Jake sa akin na siyang lalong nagpatindi sa bigat na dinadala ng kalooban ko. Nakita daw niya si Kuya Romwel sa syudad at kasama ang dating girlfriend na ang pangalan ay si Kris. Nakita ko na ang babaeng iyon noong sinundo niya si Kuya romwel sa Athletic meet sa karatig-bayan. Maganda ito, matangkad, pang-modelo ang porma. At napansin daw ni Kuya Paul Jake na sobrang sweet ang dalawa. Ang masaklap, parang galing daw ang sinasakyan nilang taxi sa isang motel. 

Syempre, hindi ko na naman maiwasan ang hindi mapaiyak sa narinig na balita. Ansakit kaya. Pagkatapos niyang sabihing lalayo na siya, atsaka pa iyong nalaman ko din na nagkabalikan na naman sila ng girlfriend niya. Naisip ko tuloy kung sinadya ba niya akong saktan upang magalit ako sa kanya at hindi na maghahabol pa o talagang ayaw na niya sa akin. Parang sobra-sobra na kasi ang sakit na naramdaman ko at parang hindi ko na makayanan ang mga ito.

Kaya sa kabila nang ginawa kong pag-aliw sa sarili at pag-iimbita sa mga kaibigan sa bahay, hindi pa rin mapawi-pawi ang sobrang sakit na aking naramdaman. Araw-araw sa kainan ko lang naikikita si Kuya Rom, kasama sina mama at papa. At hindi kami nagkikibuan. Puro palihim na tingin lang. Para bang mga tao kaming hindi magkakakilala, nagkakahiyaan, ngunit may kinikimkim para sa isa’t-isa. Kapag nahuli ko siyang tinitingnan ako, bigla siyang yuyuko. At kapag ako naman ang nahuli niyang tumitingin sa kanya, parang hindi ko rin kayang salubungin ang mga tingin niya. Hirap. Grabe. Hindi ko rin alam ang kung ano man ang laman ng isip niya… Minsan tuloy di maiwasang maitanong sa sarili kung mahal pa ba niya talaga ako...

Isang linggo, dalawang linggo, tatlong linggo, isang buwan ang nakaraan, ganoon pa rin ang setup namin. Wala akong alam kung saan at ano ang mga ginagawa niya. Bagamat nakakasama ko siya sa hapag kainan kasama sina mama at papa, wala naman kaming imikan, puro lang nakawan ng tingin.

Isang gabi habang nagmumukmok ako sa kwarto, pumasok si mama. “Jason, may sasabihin ako sa iyo.”

“Ano iyon ma?” sagot ko.

“Sa makalawa na ang alis ni Kuya Romwel mo patungong Canada…”

Mistula naman akong natamaan ng kidlat sa narinig at biglang umiyak at humagulgol na. “Maaaaaaaaa! Ansakit po!”

“Kaya nga kinausap ko ang papa mo na kung maari ay pagbigyan kayong makapag-usap at makapag-bonding kahit nitong nalalabing 2 araw na lang na nadito si Kuya Rom mo. At pumayag naman siya. Kaya nandito si Kuya Romwel mo” ang sabi ni mama. “Romwel! Pasok ka na!” ang sigaw ni mama nakaharap sa may pintuan.

Nong bumukas ang pinto, bumulaga sa paningin ko si Kuya Romwel. 

“O sige, bahala na kayo rito… aalis na muna ako” ang pagpaalam ni mama na dumeretsong lumabas at isinara ang pinto.

Hindi ko lubos maisalarawan ang sobrang saya noong makita si Kuya Romwel na nakatayo sa harap ng pintuan at nakatingin sa akin. Bagamat masakit din ang loob ko sa nalaman na sweet na uli sila noong girlfriend niyang si Kris, nanaig pa rin ang pagnanais kong mayakap siya at mahalikan. Bagong paligo, suot ang bago at puting sweatshirt na may stripes na blue, naka-faded jeans… bagay na bagay sa kanya na mistula siyang isang modelo o artistang tingnan. Walang ipinagbago ang ganda ng hubog ng kanyang katawan. Nandoon pa rin ang maganda at nakakabighani niyang mga mata. Ngunit ang buhok niya ay noon ko lang napansin; pinahaba pala niya ito na lalo namang nagpatingkad sa taglay niyang maganda at flawless na mukha. 

Tatakbo na sana ako upang salubungin siya ng yakap at halik ngunit hindi pa man ako nakabalikwas sa kama, bigla na lang itong dumeretso sa sofa ng music corner ng kwarto ko at naupo doon. Tinitigan kong maigi ang mukha niya. Pansin ko ang lungkot na ipinamalas nito.

Hindi ko maiwasang hindi malito sa ipinakita niyang kilos. At dahil dito, tila tinablan ako ng kung anong hiya o pagtatampo, nagtatanong sa sarili kung siya pa rin ba ang kuya ko na mahal ako, o may nagbago na sa kanya, dahil sa sinabi sa akin ni Kuya Paul Jake. At dahil sa pagtatagpi-tagpi ko sa kwento at sa nakita ko sa kanya, parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit, sama ng loob at awa sa sarili. Dali-dali kong hinablot ang kumot at doon, umiyak nang umiyak upang hindi niya mahalata.

Nanatili akong nakahiga, nagtakip ng kumot, at bagamat umiiyak, ang mga tenga ko naman ay nakikinig sa sa mga kaluskos sa kwarto, kasama na sa mga kantang pinapatugtog niya sa component system. 

Nakaraan ang 30 minuto at nanatili pa rin kami sa kani-kaniyang pwesto; ako nakahiga sa kama, nagmamanman sa bawat galaw niya at siya, nakaupo lang sa sofa, nanonood ng tv na tila malalim ang iniisip o baga naghintay ng kung anong darating.

Maya-maya, narinig ko na lang na pinatugtog niya ng malakas ang paborito naming kanta. Ewan kung pinatugtog niya iyon upang iparinig iyon sa akin o sadyang gusto lang niyang marinig iyon.

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home back to me...”

Pinakinggan kong maigi ang bawat kataga ng kanta at isiniksik sa utak ko ang mensahe nito na akma sa amin, sa kalagayan namin, sa mga nangyayari sa amin. 

Hindi ko na napigilan pa ang sarili. Bumalikwas ako sa higaan at tinumbok ang sofa kung saan siya nakaupo. Umupo na rin ako sa tabi niya. Parang wala lang sa kanya ang ginawa kong iyon. Nakayuko siya, takip-takip sa mukha ang isang kamay na tila natutulog o ano. 

Kahit na nakaupo na ako doon, wala pa rin siyang imik. Mistulang hindi niya napansin ang pagtabi ko sa kanya o sadyang ayaw lang niya akong pansinin.

Hindi na ako nakatiis pa at ang nasambit ko, “K-kuya, nandito pa ang singsing mo sa daliri ko…” sabay abot sa kamay ko kung saan nandoon ang daliri na nakasukbit ang singsing niya…

(Itutuloy)
-------------------------------------------


“K-kuya…? Ang sambit ko uli noong hindi pa rin siya natinag sa kanyang posisyon.

Ngunit hindi pa rin siya kumubo ni kumilos.

“Kuya, sagutin mo naman ako, o. Please…?” ang pagmamakaawa ko.

Wala pa rin.

Dahil sa napansin kong kakaiba, tinanggal ko ag kamay niyang nakatakip sa kanyang mukha. Nagpaubaya naman siya. At noong natanggal na ang kamay niya sa mukha, lumantad sa akin ang nakapikit niyang mga mata ngunit ang kanyang pisngi ay basang-basa sa mga luha na patuloy pa ring dumadaloy dito. Umiiyak si kuya at pilit niyang tiniis na itago ang sakit ng kanyang paghihinagpis.

“Kuya… mahal na mahal kita!” ang nasabit ko sabay yakap sa kanya at halik sa kanyang mga labi.

Hindi pa rin siya tuminag, hinayaang paglaruan ng mga sabik kong labi ang mga labi niya. Hindi ko ininda ang pagwawalang-kibo niya. Patuloy pa rin ako sa paghalik sa kanya, uhaw na uhaw at mapusok na para bang wala nang bukas pa, nilalasap sa aking bibig ang kasabikan ko sa kanya sa tagal nang hindi namin pagkikita.

Hanggang hindi na rin niya nakayanan ang naramdaman at tuluyan niya akong niyakap ng mahigpit, ginatihan ang aking nag-aalab na mga halik. Umaalingawngaw sa buong kwarto ang mga ungol namin. Mga ungol na nagpapahiwatig ng matinding kasabikan sa isa’t-isa.

At sa buong magdamag, ilang beses naming inuulit-ulit ang pagnamnam sa sarap na dulot ng aming wagas na pagmamahalan…

“Kuya, bakit kailangan mong lumayo pa? Kaya mo ba akong iwanan? Kaya mo ba akong magdusa? Kung mahal mo ako, ipaglaban mo ako, kuya…” ang pagmamakawa ko.

“Mahal na mahal din kita, tol… Kaya nga aalis upang hindi masira ang pamilyang ito, ang buhay natin. Minsan lang, kailangan din nating magsakripisyo, kahit panandalian lamang. Dito masusubok ang tibay at tatag ng ating pagmamahalan.”

“Pero masakit kuya eh…”

“Ako man tol ay nasasaktan din. Pero ito lang ang pinakamagandang paraan upang manatiling buo ang pamilyang ito at matupad ang pinangarap ng papa mo sa akin para sa pamilyang ito.”

“Huwag mo na kasing intindihin ang sinabi ni Papa kuya! Umalis tayo dito, magtanan tayo. Sasama ako sa iyo kahit saan!”

“Hindi ganoon kadali iyan tol… Tama ang papa mo. May responsibilidad na ako sa iyo, sa pamilyang ito. Kung gagawin natin ang sinasabi mo, hindi mo ba naisip na napakalaking eskandalo sa pamilya ang idudulot nito? Hindi mo ba naisip na baka atakehin sa puso ang papa mo o ang mama mo? O kaya…” nahinto siya ng sandali, “…ipakulong nila ako dahil sa ikaw ay underage pa. E di lalong maghiwalay tayo.”

Hindi ako nakakibo sa siabing iyon ni Kuya Rom. Napag-isip-isip ko rin na may punto siya.

“Sa simula pa lang Tol, mahal ko na ang maga magulang mo, lalo na ang papa mo. Alam mo naman siguro na bata pa lang ako noong namatay ang itay ko. Sabik na sabik ako sa pagmamahal ng isang ama. Ang totoo nga niyan, noong hinahatid-hatid pa kita dito noon at dito na rin natutulog, excited ako hindi lang dahil kasama kita kungdi dahil makikita ko rin ang mga magulang mo, lalao na ang papa mo na noon pa man ay parang tunay na anak na ang turing sa akin… Kaya kung napapansin mo, enjoy akong nakikipag kwentuhan sa kanila, nakikipagbiruan…”

Namangha naman ako sa narinig na iyon kay Kuya Rom. Napatunayan ko na kasi dati na sobrang close ang mga magulang ko sa kanya na palagi, kay Kuya Rom ako inihahabilin o pinapagwardiyahan kapag may lakad kami; kay Kuya Rom tinatanong kung behave ako sa lakad namin o may ginawang kalokohan, at kapag si Kuya Rom ang nagpapaalam para sa akin sa isang lakad, kahit saan pa ito, wala silang pagdadalawang isip na payagan ako. At ang isa ring napansin ko ay kapag nagpupunta si Kuya Rom sa bahay, ang tagal nilang mag-uusap ng kung anu-ano ang mga pinag-uusapan nila, minsan magkakantyawan pa at magtatawanan. At matagal pa bago siya aakyat ng kwarto na siya ko namang ikaiinis dahil sa sabik na nga ako ngunit matagal ang aking paghihintay sa kanyang pagpasok. At kapag pumasok na siya ay sinusungitan ko naman ito dahil sa tagal nga nilang mag-usap na tila ang pinag-usapan ang ang problema ng buong bansa. Kaya sa panahong iyon, naiinis talaga ako kapag darating si Kuya Rom at matsatsambahang nandoon din ang mga magulang ko dahil sigurado, out of place na naman ako sa kwentuhan nila.

Sa ibinunyag na iyon ni Kuya Rom ko narealize na malaking bagay pala para sa kanya ang pakikipagbonding ng mga magulag ko sa kanya. At napaka selfish ko. Hindi ko naisip na ang pagiging close pala nila ng mga magulang ko ay nakakapagbigay na ibayong kasiyahan sa kanya at nakapag-puno sa kanyang kasabikang mahanap ang pagmamahal lalo na ng isang ama.

Nanatili na lang akong nakatingin sa kanya. Hindi na nakakibo. Alam ko, magkaiba ang karanasan namin sa buhay. May magulang ako na nandyan lang para sa akin, mahal na mahal ako to the point na ni halos di ko na naapreciate ang pagmamahal nilang ito. Ngunit si Kuya Rom, ito pala ang kakulangan sa buhay niya na nagpapakumpleto sa naramdaman niyang paghahanap.

“Kaya napakalaking pasasalamat at kaligayahan ang nadarama ko tol noong inampon ako ng mga magulang mo.” Dugtong niya. Inilapit niya ang mukha sa akin, hinaplos ito ng isa niyang kama. “Dapat na mahalin natin sila Tol… pagbigyan sa kanilag kahilingan, plaigayahin dahil bukas, makalawa, hindi natin alam kung nand’yan pa sila. Kung kaya nating magsakripisyo para sa kanila sa maiksing panahon, gagawin natin ito. Mga bata pa tayo, mahaba-haba pa ang buhay natin sa mundo. At maliit na bagay lang naman ang kahilingan nila tol, di ba? Pagbiyan natin sila, pagbigyan ko ang gusto ng papa natin.”

Mistulang tinusok ang puso ko sa narinig na magagandang paliwanag ni Kuya Rom. Ang alam ko lasi sa kanya at barako, magulo, carefree, ngunit may malalim din pala itong pag-iisip. At mistulang nahimasmasan ako, at lalong humahanga sa kanya. “Tama si Kuya Rom… napakaganda ng kanyang sinabi.” Sa isip ko lang. “P-pero paano na lang tayo, Kuya?” ang tanong ko naman sa kanya.

“Huwag kang mag-alala. Panandalia lang naman ako doon. Babalik ako, tol. Hindi kita ipagpalit kahit kanino man. At iyong kanta natin, palaging mong ipatugtog, at ang singsing ko, palagi mong isusuot at iingatan ito, OK?”
At sa magandang paliwanag na iyon sa akin ni Kuya Rom, naliwanagan din ang isip ko.

Sa dalawang araw na ipinagkaloob sa amin ni Kuya Rom, sinagad namin ito. Noon ko nadama na wala pa rin palang nagbago sa pagmmahal ni Kuya Rom sa akin. Namasyal kami, kumain sa labas, nagpunta ng Tagaytay, nagsight-seeing, nanood ng sine, nag-bar… at noong makauwi na ng bahay, diretso kaagad sa kwarto. Sobrang sweet naming dalawa na parang kami lang ang tao sa mundo, walang pakialam sa kung ano man ang sasabihin sa mga makakakita sa amin na nagho-holding hands, nagyayakapan. Ang mga magulang ko rin ay tila hindi na ininda pa ang nakita nila sa amin, mistulang inintindi na lang ang kalagayan namin at hinayaan kaming namnamin ang mga huling araw na magkasama kami. At sobrang saya ang natamasa ko sa dalawang araw na iyon.

Ngunit sa araw ng pag-alis ni Kuya Rom, kung gaano ako kasaya sa piling niya sa huling dalawang araw na iyon ay kabaligtaran naman ito sa araw ng pag-alis niya. Hindi pa man kami nakaalis ng bahay patungong airport, walang humpay na ang pagtagos ng aking mga luha. Kahit anong gawing pang-aamo sa akin ni Kuya Rom, wala pa rin itong epekto sa matinding sakit na tumatagos sa puso ko.

Sumama ang mga magulang ko sa paghatid kay Kuya Rom. Noong dumating na kami sa airport, nandoon na rin si Shane. Nagkumustahan sila ng mga magulang ko, at ipinagbilin kay Shane si Kuya Rom na suportahan siya doon sa Canada at huwag itong pabayaan.

Habang nagkumustahan sila, kami naman ni Kuya Rom ay nagpunta sa isang sulok at nag-uusap. Mistula talaga kaming magkasintahan. Niyayakap-yakap niya ako, at hinahaplos-haplos ang buhok. Hindi ko naman mapigilan ang mga luha ko sa pagpatak sa kabila ng maraming taong nakapaligid

“Tahan na Tol… nasasaktan akong nakikita kang ganyan.”

“Hirap kasi Kuya eh… Di ko yata kaya. Ilang oras na lang at ako na lang mag-isa ang maiiwan dito...”

“Masakit din naman ito para sa akin eh. Pero nag-usap na tayo tungkol dito diba? Hayaan mo at palagi kitang tatawagan o ititext, ok? At ikaw din, kapag may problema ka, tawagan mo lang ako, isusumbong mo sa Kuya ang lahat ng mga nang-aaway sa iyo.” Ang biro niya upang mapangiti ako sabay halik sa noo ko. Alam ko, gustong magpakatatag ni Kuya Rom para sa akin.

Tumango lang ako.

Nasa ganoon kaming seryosong pag-uusap noong may babaeng bigla na lang sumulpot sa harap namin at galit na galit nitong kinumpronta si Kuya Rom. Noong tiningnan ko, si Kris pala ito, ang girlfriend ni Kuya Rom.

“Romwel!” ang sambit niya. “Aalis ka pala, di mo man lang ipinaalam sa akin? Ano ba talaga ako sa iyo?! Ha?” ang sigaw ni Kris, ipinaramdam kay Kuya Rom na magkasintahan nga sila ngunit may mga bagay pala itong itinatago sa kanya.

Agad namang hinaltak ni Kuya Rom ang kanyang braso at hinila palayo sa amin, sa isang sulok na hindi namin marinig. Syempre, gulat na gulat ako. Nawaglit kasi sa isipan ko na may iba pa palang nagmamahal kay Kuya Rom na nawala sa isip kong itanong sa kanya. Ang masaklap, may nararamdaman akong selos. Hindi kasi klaro sa akin kung bakit ba may Jason na siya, may Kris pa. Kaya hindi maiwasang sumiksik sa utak ko ang mga katanungan.

Noong mapansin ni Shane na naiwan akong mag-isa, nilapitan niya ako. “Is that Kris?” tanong niya.

“Oo. Bat mo siya kilala?”

“Of course, Romwel told me everything.” Ang sagot niya, tiningnan ako, mistulang tinitimbang ang naramdaman ko. “Don’t worry Jason… ikaw ang mahal ni Romwel” ang nasambit na lang ni Shane.

“E… kung mahal nga niya ako… bakit kilangan pa niyang maggirlfriend? Bakit nakikipagkita pa siya sa babaeng iyon?” ang sagot ko naman, ipinahalatang may bahid hinanakit ang kalooban ko.

“E… malay natin, baka may dahilan siya.” Ang sagot naman ni Shane.

“Ano naman kaya ang pwedeng dahilan? Na lalaki siya at kailangan niya ay babae? Na mas masarap ka-sex ang babae? Na… in-love din siya doon?“

“Hahahaha!” pag butt-in ni Shane tumawa ng malakas.

“Ba’t ka natawa?”

“Wala… basta, magtiwala ka lang sa K-u-y-a mo” pag-emphasize niya sa salitang kuya na ibig sabihin ay may iba itong kahulugan.

Tahimik.

“Huwag mong pabayaan si Kuya Romwel doon Shane ha?” ang seryoso kong nasabi.

“Oo naman. I will make Romwel feel comfortable sa Canada. Tutulungan ko siya, at ako ang magbabantay sa kanya doon. Kapag may napansin akong hindi maganda, isusumbong ko kaagad siya sa iyo” sagot ni Shane.

“Talaga ha?”

“Oo. At hindi ako papayag na mapupunta si Kuya Romwel mo sa kung kahit kanino…”

“Promise?”

“Promise!” ang sabi ni Shane, ang mukha ay seryoso din at nakatingin sa akin na tila nanigurong totoo ang sinabi niya.

Nasa ganoon kaming pag-uusap ni Shane noong lumapit naman ang mga magulang ko. Sino ba iyong babaeng iyon?” ang tanong kaagad ni mama sa akin. Nakita pala nila ang pagdating ni Kris at ang paghila ni Kuya Rom nito sa isang kanto.

“Si Kris iyon ma… girlfriend ni Kuya Rom!” ang sagot ko.

Hindi naman nakakibo kaagad si mama. Tinitigan ako na tila naramdaman ang saloobin ko. “Ah…” ang nasambit na lang niya habang tumango-tango.

Ngunit iba naman ang raksyon ni papa. “Girlfriend? E… di man lang ipinakilala sa atin? Ang gandang babae pa naman! At matangkad!”

“… gandang babae pa naman at matangkad!” ang bulong ko sa sarili, paggaya sa sinabi niya sabay talikod sa sobrang inis na natuwa pa siya na may girlfriend si Kuya Rom. “Atat na atat na talagang magkaroon ng apo! Hmmmpppt!”

Tiningnan ko sina Kuya Rom at Kris sa isang kanto. Pansin kong nag-palitan sila ng hindi magagandang salita. Halatang si Kris ay galit na galit habang si Kuya Rom naman ay makikita sa mukhang galit din bagamat nagpipigil ito. At maya-maya, biglang nag walk out si Kris.

Noong wala na si Kris, dali-dali namang lumapit si Kuya Rom sa amin at kaagad, ako ang tinumbok niya, nakangiti na at biglang ginulo ang buhok ko tapus hinalikan ako sa ulo. “Hmmmmmm!” Ang sambit niya na parang nanggigigil. Naramdaman niya kasing nainis ako sa nakita ko. Marahil ay pakunswelo niya iyon sa akin.

Marami pa sana akong gustong itanong kay Kuya Romwel at gusto ko pa sanang masarili siya ngunit nagkukwentuhan na sila ng mga magulang ko kasama si Shane kaya hindi ko na rin maipalabas ang mga saloobin kagaya ng kung bakit hindi niya binanggit sa akin ang tungkol sa pakikipagrelasyon pa rin niya kay Kris.

Hanggang sa nagpaalam na papasok na sina Shane Kuya Romwel sa check-in area. “Pa, Ma… aalis na kami.” Sabi niya kina mama at papa. “Tol… alis na ako. Pakabait ka dito ha?” Sabi niya sa akin sabay yuko at bulong sa tainga ko, “Tandaan mo lagi, mahal na mahal ka ni Kuya” sabay halik naman sa pisngi ko, “Mwah!”

Sa narinig ko, hindi ko na naman napigilang ang sariling humagulgol at humikbi. Niyakap ko si Kuya Rom ng mahigpit at tila isa akong batang inagawan ng kendi na nagdadabog. “Bakit ka pa kasi aalis eh!!!”

Ngunit wala nang magawa pa si Kuya Rom. Napapagod na rin siguro siya sa kaka-explain sa akin kung bakit kailangan pa niyang umalis. Tinitigan na lang niya ako. Hinaplos ang pisngi ko at pinahid ng kanyang kamay ang mga luhang dumaloy doon. Alam ko, gusto niya akong halikan. Ngunit nandoon sina mama at papa nakatingin sa amin kaya hindi niya magawa-gawa ito.

Nakatalikod na sina Kuya Rom at tinumbok na ang gate papasok sa check-in area noong hinabol ko pa ito. “Kuya Rom!”

Noong makaharap na siya, niyakap ko siya ng napakahigpit. Inabot ko ng isa kong kamay ang kanyang ulo at hinila ito palapit sa mukha ko. Bahagya naman siyang yumuko at noong maglapat na ang aming mukha, hinalikan ko ang bibig niya. Hindi siya pumalag at ginantihan din niya ang halik ko. Naghalikan kami sa gitna ng maraming tao, walang pakialam sa maaring sabihin o isipin nila. Mainit, mapusok, nag-aalab. Iyon ang pinakamemorableng halik na hindi ko maiwaglit-waglit sa isip sa buong buhay ko.

“Tol… I love you. Tandaan mo palagi iyan. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko.” Ang bulong ni Kuya Rom sa akin sabay talikod at dire-deretsong pumasok sa gate.

Noong nilingon ko ang paligid ko, nagtitinginan naman ang mga tao sa akin. Alam ko, marumi ang mga isip nila. Ngunit wala na akong pakialam. Ang nangingibabaw sa isip ko ay matinding lungkot sa paglisan ni Kuya Rom.

Habang naglakad si Kuya Rom papasok na sa gate, mistulang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit na naramdaman at nakapatong sa mga balkat ko ang buong mundo sa bigat nito. Sinundan ng mga tingin ko ang paglalakad niya at noong nilingon niya ako at kinamayan bago siya pumasok doon, hindi ko na napigilan ang sariling humagulgol.

Nasa ganoon akong katinding lungkot at pag-iiyak noong magulat ako sa sigaw ng dalawang babae, “Romwel! Romwellllll!!!”

Ngunit hindi na narinig ito ni Kuya Romwel na tuluyan nang nakapasok sa check in area. Tiningnan kong maigi ang dalawa. Hindi ko sila kilala. Magaganda at mukhang mga estudynte pa.

“Siguro ay mga tagahanga lang niya.” Ang nasabi ko na lang sa sarili. At hindi ko na inalam pa kung sino ang dalawang babaeng iyon.

Hindi kaagad ako umalis ng airport. Alam ko kasing may 2 oras pa bago lilipad ang flight nila ni Kuya Rom at shane. Bagamat alam kong naghihintay ang mga magulang ko sa sasakyan, nanatiling nakatayo lang ako sa may gate kung saan pumasok si Kuya Romwel at Shane, patuloy na umiiyak, patuloy na inuukit sa isipan ang huling eksena kung saan ako nilingon at kinamatyan ni Kuya Romwel sa gate na iyon.

Aalis na sana ako sa lugar na iyon noong mula sa speaker ng airport, “Mr. Jason Iglesias, please approach gate number 5. To gate number 5 please Mr. Iglesias!”

Nanlaki bigla ang mga mata ko, hindi makapaniwala sa narinig. Noong tiningnan ko ang gate kung saan pumasok ni Kuya Romwel, “Ito nga ang gate na tinutukoy!”

(Itutuloy)
--------------------------------------------------


Tiningnan ko uli ang numero ng gate kung saan si Kuya Rom pumasok, siniguro kung ito nga ang gate na binanggit. At iyon nga.

Nag-aalangan akong lumapit at tinanong ang guard. “May narinig po akong Jason Iglesias na tinawag, ako po iyon…” ang sabi ko.

“Ah! Ikaw pala. May ipinabigay sa iyo, galing daw sa Kuya mo. Ito o…” sabay abot sa akin sa mga bulaklak, na may dalawang dosenang mapupulang rosas, isang box ng chocolate, at ang isa ay maliit na box na hindi ko alam kung ano ang laman.

Hindi ko naman mapigilan ang mga luhang pumatak uli sa mga mata ko habang tinanggap ko ang mga ito. “Salamat po…” ang pagpapasalamat ko sa guard, ang maliit na box ay isiniksik ko sa bulsa.

Dala-dala ang mga ibinigay ni Kuya Romwel sa akin, para akong isang baliw na karga-karga ang mga rosas sa aking mga bisig at ang isang box ng chocolate sa aking kamay. Humanap ako ng mauupuan at tinitingnan-tingnan ang monitor kung boarding na ba ang flight ni Kuya Rom. Tinitext-text ko din siya at sinabi kong natanggap ko na ang ipinabigay niya sa guard, at nagpasalamat ako.

“Uwi ka na tol… OK? Tinawagan ko si Paul Jake para may makausap ka. Pupunta daw siya sa bahay natin, kasama ang iba pa nating mga kaibigan sa team. Huwag ka nang maghintay pa d’yan sa labas. Ok lang ako dito. Mag enjoy kayo sa bahay, ok?” Ang payo niya sa akin sa text.

“Gusto ko sana antayin ang paglipad mo kuya... Gusto kong habang nandyan ka pa sa loob ng airport, nandito pa rin ako.”

“Huwag na... nasasaktan ako. Uwi ka na, OK? Sige na plis...”

Kaya wala na akong magawa kundi ang sundin ang gusto niya. “Opo Kuya… Uwi na ako. Mag-ingat ka lagi kuya, at tawag ka sa akin palagi ah… miss na miss na kita” ang text ko, halos hindi ko na makita ang mga letra sa keypad dahil sa patuloy na pagdaloy ng mga luha ko.

“OK bunso. Tandaan mo lang palagi na mahal na mahal ka ni Kuya.”

“I love you, Kuya!”

“I Love you too!” At noong maalala ko ang dalawang babaeng tumawag sa kanya, sinabi ko iyon sa kanya sa text.

“Huwag mong pansinin ang mga iyon. Mga epal ang mga iyon.” Iyon lang ang sagot niya.

Kaya hindi ko na lang hinitay pa na makalipad ang eroplanong sasakyan nina Kuya Rom. Noong makapasok na ako sa van at nakita nina mama at papa ang dala-dala kong mga bulaklak, nagtinginan silang dalawa. Alam kong alam nilang hindi kami naghiwalay ni Kuya Rom. At alam ko ring kahit labag sa kalooban nila ang relasyon namin, hinayaan na lang nila kami. Alam naman nila kasi na kahit may relasyon kaming ganoong klase, gumawa pa rin ng paraan si Kuya para mapasaya sila, lalo na si papa. At alam kong alam nila kung gaano kasakit ang paghiwalayin kaming dalawa.

Habang umaandar na ang sasakyan, binuklat ko ang isang note na nakaattach sa mga bulaklak. “Tol… dalawang dosenang rosas ito. I-preserve mo, at sa pagbalik ko, hahanapin ko ito, kasama na ang note na ito.”

Para akong baliw na tumango-tango sa pagkabasa ko sa note niya at hinalikan iyon pati na ang mga rosas. Pagkatapos, bunuksan ko ang maliit na box na isinilid ko sa bulsa. At nagulat ako sa nakita. Isang gold bracelet na may nakattak na “Romwel love Jason” sa ilalim.

Dali-dali kong isinuot ito at tinext kaagad si Kuya na nasa holding room na pala at hinihintay na lang ang boarding ng mga pasaheros. “Kuya, ang ganda ng bracelet! Saan ka kumuha ng pambili nito?”

“Hehe! Syempre, Iglesias na ako, di ba? May allowance ako kay papa!”

“Waaahhhh! Di ko alam! Mas malaki yata ang allowance mo kesa sa akin eh? Bakit di ko kayang bumili ng ganoon?” biro ko naman.

“Oo naman. Panganay yata akong anak. Weeeh!” biro naman niya. “Wag ka na malungkot ha, bunso? Dito lang naman si Kuya, di ka iiwanan. Dahil ano man ang mangyayari, diyan pa rin ako uuwi sa iyo, sa pamilya natin…”

Syempre, unti-unti din akong nahimasmasan sa sinabi niya.

Hanggang sa nagpaalam na siya at lilipad na daw ang eroplano kaya naka-off na ang cp niya. Kami naman ay nakarating na ng bahay. Nalungkot na naman ako noong makapasok na sa kwarto at bumalik-balik ang eksenang nagsama kami doon. Napaiyak na naman ako habang isa-isa kong isiniksik ang mga rosas niya sa aklat upang ma preserve ang mga ito, ayon sa bilin niya.

Maya-maya lang, dumating sina Kuya Paul Jake kasama pa ang tatlo naming mga kaibigan sa team. Nag-jamming kami hanggang magdamag. Nalasing kaming lahat at doon na rin nakatulog sa kwarto ko. Pansamantalang nalimutan ko ang sakit na dulot ng paglayo ni Kuya Rom.

Ngunit kinabukasan noong wala na sina Kuya Paul Jake, naisipan kong puntahan ang bukid at doon magmumuni-muni. Wala pa naman kasing klase kaya isang linggo ang paalam ko sa mga magulang kong magbakasyon doon. Pumayag naman sila.

At syempre, kapag sa bukid, hindi mawawala si Julius. Noong dumating ako, tuwang-tuwa siya noong makitang ako ang lumabas sa sasakyan. “Kuyaaaaa!” Ang sigaw niya sabay takbo at yakap sa akin. “Buti at bumalik ka uli! Na-miss na kita. Lagi akong umasa na sana ay darating ka.”

“Talaga? Sabi ko naman sa iyo, babalik ako e…” ang sagot ko.

Sa isang linggo kong pagtira sa bukid, si Julius palagi ang nakakasama ko. At ang paborito naming ginagawa ay ang umikot sa lupain namin, nakasakay sa isang kabayo at yakap-yakap ko siya. Syempre, hindi nawawala ang paghanga ko din sa angking ganda ng hubog ng katawan ni Julius kaya sa ganoong setup namin, hindi maiwasan na hindi mag-iinit ang katawan ko. Ngunit ibayong pagpigil lang sa sarili ang ginawa ko. Mahal na mahal ko yata si Kuya Rom. Kahit na chickboy ang Kuya kong iyon, hindi pa rin sapat iyon upang magtaksil ako sa pagmamahalan namin. Alam ko kasing kapag bumigay ako, maaaring papatulan ako ni Julius. May nangyari na kaya sa amin. Atsaka, kahit na ano ang ipapagawa ko niyan sigurado ako na gagawin niya dahil sa anak ako ng amo niya. Kaya, minabuti kong huwag gumawa ng hakbang na makakapag-complicate sa sitwasyon. Nagkasya na lang ako sa pagyayakap-yakap sa kanya.

Ang isang gustong-gusto ko rin sa bakasyon kong iyon sa bukid ay ang paliligo sa ilog. May mga magagandang ala-ala din kasi ako sa ilog na iyon. Doon ko kasi itinapon ang singsing ni Kuya Rom kung saan halos magpakamatay na siya sa pagsisisid mahanap lang ang singsing na ipinamana pala ng tatay niya sa kanya at ibinigay sa akin. At sa isang ilog din kung saan kami unang nagsama sa isang athletic meet utang ko ang buhay ko sa kanya noong sinagip niya ako sa tuluyan na sanang pagkalunod.

Ngunit kung sa panahon na iyon ay hindi ako marunong lumangoy, sa bakasyon na iyon, natuto na ako. At si Julius ang nagturo sa akin nito. Bagamat hindi pa naman ganoon ka eksperto ngunit sapat na upang mapalutang ko ang katawan, at kumampay-kampay.

Sa isang linggo kong pagtira sa bukid, lalong tumibay at lumalim ang pagkakaibigan namin ni Julius. At kahit papaano, nakatulong din ito sa unti-unti kong pagtanggap na malayo na si Kuya Rom sa akin. Masasabi kong malaki ang utang at pasaslamat ko kay Julius sa pagtanggap ko sa lahat, at pagturo ko sa sariling ipagpatuloy ang buhay kahit wala sa piling ko si Kuya Rom. Masaya kasing kausap si Julius, at halos pareho sila ni Kuya Rom sa lahat ng bagay. Mas bata nga lang siya kays kay Kuya Rom.

Huling gabi ko na iyon sa bukid noong maisipan naming mag-inuman ni Julius sa kwarto ko. At noong tumalab na ang alak sa mga katrawan namin, napansin kong tila naglalambing na si Julius sa akin. “Kuya, aalis ka na naman bukas, matagal na naman uli tayong magkikita…” ang malungkot niyang sabi sabay tabi at akbay sa akin”

“Palagi naman akong babalik dito Tol, e… at di ba ang sabi ko sa iyo ay punta ka ng siyudad o kay ay magbakasyon at doon ka tutuloy sa bahay namin. Ipapasyal kita doon.”

“Baka magalit si Kuya Rom…” ang nasabi niya.

Natigilan naman ako sa narinig at napatingin na lang sa kanya. “Bakit siya magagalit?”

“Mahal ka niya eh…”

Para akong nabilaukan sa sinabi ni Julius, hindi inaasahang ganoon ang masasabi niya at kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa pagmamahal na sinabi. Alam niya kasing inampon na ng pamilya namin si Kuya Rom ngunit wala akong diretsahang sinabing may romantic na relasyong namagitan sa amin ni Kuya Rom, bagamat nababasa niya marahil ito sa mga pangyayari at kilos namin.

“Mahal mo rin ba siya, Kuya Jason?” tanong uli ni Julius na parang inosenteng batang nagtatanong.

“A… e… magkapatid na kami, di ba? Totoong kuya ko na siya kaya mahal ko talaga siya.”

“Alam mo Kuya, mahal din kita…” ang dugtong niya.

Hindi ko alam kung matawa sa narinig na sinabing iyon ni Julius o matuwa. Hindi ko kasi alam ang ibig niyang sabihing pagmamahal. “Mahal din naman kita eh” ang nasabi ko na lang, inassume na pagmamahal ng isang kapatid ang ibig niyang ipahiwatig.

Niyakap niya ako at sinuklian ko rin ang yakap niya. Nagyakapan kami, hinahaplos-haplos ko ang likod niya, pati na rin ang buhok.

“Tol, matulog na ako ha? May biyahe pa ako bukas” ang sabi ko.

“Tabihan na kita Kuya. Last mo nang gabi at hindi pa tayo nagkatabi sa pagtulog.” Hiling niya.

“Sige. Walang problema” ang sabi ko, sabay higa na sa kama.

Tumayo si Julius at kahit groggy ito sa kalasingan, pilit pa rin niyang hinubad ang kanyang t-shirt at pantalon, ang natira ay ang kanyang itim na brief lang. Lumantad naman sa mga mata ko ang magandang hubog ng kanyang katawan. Bagamat 16 pa lang si Julius ay matipuno na ang katawan nito gawa ng mabibigat na trabahong bukid. Hindi ko maitanggi ang matindi ko ring paghanga sa ganda ng porma niya. Sunog ang balat ngunit makinis, matipuno ang dibdib, may mga umbok-umbok ang abs na tila mga pan de sal, at sa ilalim lang ng kanyang pusod pababa ay makikita ang maninipis na hanay ng mga balahibong-pusang patungo sa ilalim ng kanyang brief… At syempre, nakikiliti ako sa naglalarong imahinasyon sa isip kong saan hahantong ang mga balahibong iyon at ang hugis noong malaking bukol na nasa mismong ilalim at nakatago sa kanyang brief. Hindi ko maiwasang maalala at manabik kay Kuya Rom. Pakiramdam ko ay may kakaibang init na gumapang sa aking katawan.

“Huwag ka na kasing maghubad” ang sabi ko na lang.

“E… hindi ako makatulog kapag di ako nakahubad Kuya e.” Sagot naman ni Julius sabay bagsak ng katawan sa higaan sa tabi ko.

Pareho kaming nakatihaya. Patay ang ilaw at bagamat noong una ay may guwang sa pagitan namin, maya-maya lang ay tumagilid siya paharap sa akin, umusog palapit at idinantay ang isa niyang paa sa tiyan ko, ang isang kamay sa ibabaw ng aking dibdib habang ang mukha naman ay halos madikit na sa leeg ko. Ewan kung tulog na siya ngunit ang sigurado ako ay lasing siya at ang ginawa niyang iyon ay dala lang ng kalasingan.

Nagsimula namang kumabog ang aking dibdib. Syempre, hinahanap-hanap na rin ng katawan ko ang init na naranasan sa piling ni Kuya Rom. Naalala ko siya palagi. Hinahanap-hanap ko ang mga yakap at halik niya, ang pagpapaligaya niya sa akin. At ang pananabik ko sa kanya na iyon ay ang siyang naglagay na rin sa akin sa isang bulnerableng kalagayan na sa oras na iyon, sa tabi si Julius.

Tuluyan nang nag-init ang aking katawan at ramdam ko rin ang pagpupumiglas ng aking pagkalalaki. Hindi ko rin alam kung napansin iyon ni Julius ngunit ang sunod kong namalayan ay ang kamay niyang nakapatong sa aking dibdib na marahang inihimas-himas sa aking kanang suso at paminsan-minsang pinisil-pisil ang utong nito.

“Shiiiittttt!” Sigaw ng utak ko. Mistulang lumiliyab na ang aking pakiramdam noong ang sunod na naramdaman ko ay ang paa niyang nakapatong sa aking tiyan. Sinadyang ibinaba niya iyon sa mismong umbok ng aking pumipintig-pintig na pagkalalaki!

Pilit ko mang nilabanan ang sarili ngunit tila wala akong lakas upang hadlangan ang bugso ng init ng aking katawan. At dala ng udyok ng aking utak, tumagilid na rin ako paharap kay Julius.

Mabilis ang sumunod na mga pangyayari. At naalimpungatan ko na lang ang paglapat ng aming mga labi. Naghalikan kami. Sinisipsip-sipsip, at nilalaro-laro ng aming mga dila ang kapwa bibig at ang kaloob-looban nito. Matagal, mapusok, sinasamsam ang bawat pagdadampi ng aming mapupusok na mga labi...

Hanggang sa tuluyan na naming hinubad ang saplot sa aming mga katawan at ang namayani sa buong kwarto ay ang aming mga pigil na ungol at halinghing.

Alas otso ng umaga noong akoy magising. Pareho pa rin kaming hubo’t-hubad, si Julius ay nakayakap pa sa akin. “Gising ka na pala Kuya?” Ang sabi niya noong magising sa bahagya kong paggalaw sabay naman balikwas, kinuskos ang mga kamay sa kanyang mata. “Mag-igib ako ng maipaligo mo Kuya”. At pinulot ang mga nagkalat niyang damit sa sahig, at isa-isang isinuot ang mga ito na tila isan gnormal na paggising lang ang lahat.

“Sa ilog na tayo maligo Tol… Masarap doon.” ang sagot ko, hindi na rin ipinahalatang medyo naiilang ako sa nangyari sa amin sa gabing nagdaan.

“A… sige Kuya! Sabay na tayong maligo” ang sagot naman niya na halatang nasiyahan sa sinabi ko. Ang totoo, masarap naman talaga maligo sa ilog. Una, bago pa lang akong natutong lumangoy kaya excited na lalangoy na naman ako. Pangalawa, gusto ko ang tanawain; ang mga kahoy, mga malalaking bato, ang ragasa ng tubig, ang kabuuan ng paligid. At ang pangatlo at pinakaimportante sa lahat, naaalala ko si Kuya Romwel at ang singsing…

At naligo nga kami ni Julius sa ilog. Kagaya ng dati pa rin, parang wala lang nangyaring sexual sa aming dalawa. At hindi rin namin ito pinag-uusapan. Hindi ko alam kung na-experience na rin ni Julius ang ganoon sa iba kaya paang wala lang sa kanya ang lahat, o talagang hinaaan na lang niyang itago ito.

Harutan, tawanan, habulan sa buhanginang parte ng ilog. Naghalo ang naramdaman ko. Masaya na kasama si siya, ngunit may lungkot namang hatid dahil sa naalaala ko sa mga kilos niya at sa lugar na ring iyon iyon ang pinakamamahal kong si Kuya Rom ko.

Alas 10 ng umaga at handa na ang aking pag-alis. Nasa sasakyan na ang driver at hinitay na lang ang aking pag-akyat sa sasakyan. Nandoon din ang mga magulang ni Julius na sina Mang Nardo at Aling Isabel sa harap mismo ng bahay, inihatid ako sa sasakyan.

Binuksan ko na ang pintuan ng sasakyan sa tabi ng driver’s seat at akmang papasok na sana noong hinawakan ni Julius ang aking kamay. Nabigla, humarap ako sa kanya. “Kuya… ma-miss na naman kita” ang sabi niya sabay yakap sa akin.

Niyakap ko rin siya, sinukian ang mahigpit niyang pagkayakap. “Ma miss din kita tol. Magpunta ka kasi sa siyudad, bisitahin mo ako doon, ha?” sagot ko. Tinapik-tapik ko ang likod niya at kumalas na sa pagkakayakap at dumeretsong umakyat sa sakayan.

Noong nasa loob na ako, tiningnan ko uli siya. Bakat sa mukha niya ang matinding kalungkutan. Ewan ko ba ngunit tila malalim ang naramdaman niyang sakit sa pag-alis kong iyon. Pakiramdam ko, kahalintulad ang naramdaman niyang sakit sa naramdaman ko sa airport sa araw ng paglisan ni Kuya Rom. Hindi ko naman maiwasan ang hindi maawa kay Julius. At muli, bumabalik-balik naman sa isipan ang eksena kung saan huli kong nasilayan si Kuya Rom sa airport. Naranasan ko ang sakit na iyon! Napaluha na naman ako. Kumaway na lang ako kay Julius at kumaway din siya habang umarangkada ang sasakyan. Malakas ang kutob ko, umiyak din si Julius sa pag-alis kong iyon.

Pitong buwan ang nakaraan simula noong makaalis si Kuya Rom. Bagamat unti-unti ko nang natutunan ang sariling gawing normal ang lahat, may parte pa rin ng pagkatao ko na mistulang kulang. Oo, palaging nagtitext sa akin si Kuya Rom at minsan ay tumatawag, ngunit ramdam kong tumitindi sa araw-araw ang paghangad kong makita at makapiling na siya. Panay din ang pakiusap ko sa aking mga magulang na pauwiin na lang si Kuya Rom at sa kanya na ipamahala ang ibang negosyo ni papa. Ngunit ayaw daw nilang makialam sa desisyon ni Kuya Rom. Syempre, alam nilang may vested interest ang aking pakiusap kaya walang halaga sa kanila ang pakiusap ko.

Napag-alaman ko namang ok ang kalagayan ni Kuya Rom sa Canada. Sa isang kumpanya nila ni Shane siya nagtatrabaho bilang isang clerk at kahit papaano, nag-aadjust naman daw si Kuya Rom, at hindi masyadong nahirapan. Sinasabi din niya ito sa akin sa text o kapag nag-uusap kami sa telepono. Kaya hindi ako masyadong nag-worry. Ang kunswelo lang para sa akin ay nand’yan pa rin siya at wala naman akong nakikitang pagbabago sa naramdaman niya para sa akin.

Ngunit isang araw, dumating ang isang malaking balita. Pumunta ng bahay si Kris, ang kasintahan ni Kuya Romwel at buntis ito!

Noong makita kong nasa sala na siya at kausap na ng mga magulang ko, dali-dali kaagad akong naki-usyoso. Naupo ako katabi ng mama ko at nakisali sa pinag-uusapan. Nainis man sa nakita, hindi ko ipinahalata ito.

“Alam na ba ni Romwel na buntis ka?” tanong ni mama sa kanya.

“O-opo. Nagtitext naman po siya sa akin.”

“Ah... at ano naman ang plano ninyo ni Romwel?” ang tanong naman ni Papa.

“Magpapakasal daw po kami.”

Mistula namang nabasag ang eardrum ko sa narinig na salitang “pakasal”. Bigla akong napatayo at - “Sinungaling ka!” ang bulyaw ko.

(Itutuloy)