Chapter 3 and 4 Tol... I Love You!

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.com

“Tolllll!! Ansakitttt!!” Sigaw ni Lito.

“Masakit pala ha?! Mas masakit pa d’yan ang naramdaman ko, tangina mo! Binaboy mo ako, walnghiya kaaa! Heto pa! Ummmm!”

“Tollll! Sakittttt! Tama na Tollll!” Sigaw uli ni Lito.

“Sige, magmakaawa ka, tarantado! Heto paaaa! Umm!”

Naka-ilang palo din ako sap wet ni Lito hanggang sa pulang-pula na ito at umiiyak na sya. “Tol… patawarin mo na ako, please…”

“Hindi! At hindi kita patatawarin.” Ibinaba ko na ang paddle, at tinungo ang VCD player at nagpalabas ng bold. Tapus, hinubad ko ang t-shirt, ang pantalon at pagkatapus, ang brief.

Finorward ko ang palabas upang dumeretso sa mga nag-uungulang mga nagtatalik na pornstars. Nilakasan ko ang sound upang marinig ni Lito. Sinalsal ko naman ang sarili kong ari upang tumigas. Noong tumigas na ito, sumampa na ako sa taas ni Lito at ikinakanyod-kanyod ang ari sa umbok ng pwet niya, ang isang kamay ay isinambunot sa buhok niya. “Gusto mo ito, ano?! Anooo!!!!” Sigaw ko.

Hindi kumibo ni Lito. Kitang-kita ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya. Noong libog na libog na ako, sa naririnig na mga ungol mula sa VCD, itinutok ko na ang matigas kong ari ko sa bukana ng puwet ni Lito at biglang umulos. Hindi ko na nilagyan ng pampadulas ito, gusto ko talagang maranasan niya ang sakit. “Arrggggghhhh!” Ang sigaw niya noong pumasok na ang pagkalalaki ko sa loob ng lkuran niya.

“Masakit ba? Masakit ba?! Sigaw ko uli habang patuloy na umuulos, hindi na ininda kung masasaktan man siya.


“Tooool, ansakitttt!”

“Hindi pa iya, tangina mo! Heto pa!” At kinagat ko ng malakas ang kaliwang balikat niya habang walang humpay ang pag-ulos ko.

“ARRRRGGGGGHHHH!”

Hindi ko binitawan ang pagkagat ng balikat niya. Noong tinanggal ko ang bibig ko doon, nakita kong may umagos na dugo sa nakagat kong parte. Ngunit galit pa rin ang nanaig sa akin. “Heto pa tollll!” Kabilang balikat naman ang kinagat ko habang patuloy pa rin ang pagkanyod ko.

“ARRGGGGGHHHHHH!”

Ganoon din ang nangyari. Dumugo din ang parte na iyon. Nakadaming kagat din ako sa likod niya noong sa wakas ay naramdaman kong lalabasan na ako. Dali-dali kong hingot ang sarili at itinuon ang pagkalalaki sa mukha ni Lito.

“Ahhhh! Ahhhh! Ahhhhh!” ang ungol ko habang pumulandit naman ang katas ko sa ulo at sa mukha niya.

Tila nakilaro naman si Lito. Marahil ay dahil sa takot na kung ano pa ang maisipan kong gawin sa kanya. Kahit kitang-kita ko pa ang mga luhang dumaloy sa mukha niya, pilit na inangat niya ang mukha upang harapin ang pumulandit kong dagta.

“Tangina mo tol! Kaya pala tinira mo ko sa pwet, ansarap pala, lalo na d’yan sa pwet mo. Ilang lalaki na ba ang nakatira sa iyo? Ha?!” Sigaw ko, habang ipinahid sa mukha niya ang natitirang likido sa dulo ng ari ko at isinasampal-sampal pa ito.

Hindi kumibo si Lito. Noong humupa na ang sarap, hinablot ko naman ang buhok niya at sinampal ng malakas ang magkabilang pisngi. “Bakla!” ang sigaw ko sabay talikod, pinulot ang nagkalat na mga damit sa sahig at dali-dali ding lumisan, iniwanan siya sa ganoong ayos.

Kinabukasan, parang wala lang nangyari. Pareho kaming pumasok sa klase. Masakit ang katawan ko pero alam ko, mas masakit ang katawan ni niya, puno ng latay sa bugbog at sugat sa kagat. At di lang iyan, sigurado ako, masakit at mahapdi pati ang likuran niya. Napansin kong paika-ika siya at tila hirap sa pag-upo dahil sa mga palo ko ng paddle doon. “Kulang pa yan!” bulong ko sa sarili.

Pero sa kabila ng ginawa ko sa kanya, hindi pa rin naibsan ang tindi ng galit ko sa kaibigan ko. Pakiramdam ko ay kumukulo ang dugo ko at bumabalik-balik sa isipan ang ginawang karahasan at pambababoy niya sa akin. Lalo na kapag nakikita ko siyang tumatawa, nakaukit pa rin sa isip ko ang saya sa mukha niya nong ginawa niya sa akin iyon. Kaya iniiwasan ko siya. Ngunit dahil sa magkakalase pa rin kami, hindi rin maiwasang maglapit pa rin ang aming landas.

Pareho kaming myembro ng isang social club ng campus at isang araw ay may “deepening” activity kami na gaganapin sa isang beach resort sa isla na di kalayuan sa lugar namin. Tatawirin lang ito nang may dalawang oras. Sleepover, kumbaga at ang purpose ay upang mas magiging close daw ang mga miyembro sa isa’t-isa. “Tangina! Paano ako maging close d’yan…” bulong ko sa sarili noong maisip ang kaibigang kasali din sa club.

Ayaw ko na sanang dumalo dahil alam ko nandoon si Lito. Ngunit ewan ko din ba, malakas ang udyok sa akin na sumali. Syempre, isang beach resort ang venue na kung saan ay hindi ko pa napuntahan. At sleepover pa! At ang isa pa, hindi ko pa rin na-experience ang sinasabi nilang “deepening” activity na iyan.

Magtatakip-silim na noong makarating kami sa isla. Napakaganda ng isla. Pansin ko kaagad ang kagandahan niyon noong dumaong ang bangkang sinakyan namin sa mismong beach. Maputi ang buhangin, mapayapa ang dagat, preskong-presko ang hangin. Malapad din ang dalampasigan kung saan purong puting buhangin ang matatapakan ng iyong mga paa. Mga 30 metro galing sa dagat ay nandoon na ang ilang cottages na gawa ng kawayan at nipa. At ang isang plus factor pa sa lugar ay halos kami lang ang tao sa paligid gawa ng ito pala ay isang sanctuary na pinoprotektahan ng mga taga DENR at walang pwedeng pumunta doon kungdi mga piling beach-goers lang na may mga environmental at educational-related na hangarin.

Pagkakita ko sa mga tanawin pakiramdam ko nawala din lahat ang stress at ang bigat na dinadala ng kalooban.

May mga 30 kaming myembrong sumama. At expected, nandoon din si Lito. Pero, para lang hindi kami magkakilala. Ibang mga myembro ang sinamahan ko. Pagkatapus naming mag settle down sa tatlong cottage na tig-sasampu ang naka-occupy, nag-dinner kami, sabay-sabay at doon na sa mismong beach at pagkatapus magpahinga ng sandali, naglaro. Dahil tatlo kaming grupo, iyon na rin ang grouping namin na mag-compete sa iba’t-ibang impromptu na mga palaro. May tug-of-war, may obstacle relay, may impromptu cheering at talent contest, at ang culmination ay ang search for Mr. Prince Charming and Miss Princess of the night na ang mga judges ay kami-kami din lang.

Sobrang saya at enjoy ang lahat. Pero syempre, nandoon pa rin ang pagsisimangot ko at pang-iisnub kay Lito kapag pareho kaming kasali sa laro.

Pareho kaming contestant Lito sa search for Prince Charming of the night. Sa pag-introduce ko pa lang sa sarili, binanatan ko kaagad siya, “Ako ang piliin ninyo dahil sigurado ako sa aking seksuwalidad!” sabay tingin ng patama sa kanya. Tawanan at palakpakan ang lahat. At noong ibinaba na ang hatol, ako ang nanalo at si Lito ay pangalawa lamang. Noong nilapitan niya ako at kakamayan sana, bigla ko naman siyang tinalikuran.

Pagkatapus ng palaro, binigyan kami ng 30 minutes na break upang makapagpahinga o kaya’y kumain. Susunod na daw ang deepening.

Alas dose na ng gabi noong pinalabas kami sa mga cottages namin. Pina-upo kaming lahat ng paikot upang pumorma ng isang bilog. Ilang araw na lang bago mag full moon noon kaya may sinag pa rin ang buwan na siyang nagsilbing liwanag sa paligid. Sinadya daw na sa ganoong oras at set-up na medyo madilim-dilim ang activity. Syempre, nagtatanong ang aking isipan. “Ano kayang mayroon?”

Nagsalita ang aming moderator. “Mga buddies…” ang pag-greet ng moderator namin sa tawagan namin sa kapwa myembro. “Ang tawag natin sa activity na ito ay ‘Deepening’ the main objective of which is to enable us to know deeper the person we call ‘buddy’. I won’t expound on the subject. But let me just begin the activity by saying that what we say or do here, let it stay here. Let us open our minds and our hearts and Let the white sands and the wind in this island bear witness to everything we do or say. Let this activity help each one of us to know each other better, to learn lessons, appreciate the values and meaning of life, to find our true selves and become better persons. Lahat tayo any may kanya-kanyang kwento at drama sa buhay. Mayroon tayong little secrets, big secrets, skeletons in the closets, struggles, pains, whatever. Minsan, tayo lang ang nakaakalam sa mga ito. Minsan din, naitatanong natin sa sarili kung normal pa ba ang mga nangyayari sa atin o, we deserve to have all these… Pero, patuloy pa rin tayong bumabangon, lumalaban. Because that is life – full of challenges, full of struggles, full of pains at dahil sa kabila ng lahat. patuloy ding umiikot ang mundo, ang mundo natin. Kaya let our story unfold so that it may serve as an inspiration to our fellow buddies; to give your buddies the chance to accept and embrace you for what you are, in spite of what you’ve gone through. This is your chance now. Lahat tayo ay magsasalita and I encourage you to speak from the heart. Whatever emotions come out, let it flow freely - walang takot, walang pangamba, walang pagdadalawang-isip. Let there be trust among us. Let there be compassion. Let there be acceptance and understanding. Set yourself free…”

Ramdam ko naman ang pagkabog ng dibdib ko sa sinabi na iyon ng moderator.

“Sa mga laro natin kanina, napakasaya natin. Pero may halo din itong downside lalo na kapag natalo tayo. Sa totoong buhay ba masasabi nating ganoon din? Ano ang pinaka-lowest part ng buhay mo? Ang pinakapuntong nasabi mo sa sarili na sana di na lang ako ipinanganak pa sa mundong ito? O kaya’y nag-isip ka na magpakamatay na lang? Nalampasan mo ba ito? O hanggang ngayon ay tuloy pa rin ang laban? At ano ang mga aral na natutunan mo, kung mayroon man? Kailan mo naman naranasan ang sobrang saya? Mas marami bang masasayang parte ang buhay mo kaysa malungkot at mahirap…? Iyan ang mga tanong na dapat mong sagutin sa sharing nating ito. Pero bago iyan, bibigyan ko kayo ng ilang minuto upang i-examine ang mga sarili ninyo at masagot ang mga katanungang iyan.”

Noong gumitara na at kumanta ang aming singer na kasama, lahat kami ay natahimik, ang karamihan ay nagsimulang mag-iyakan.

Hindi ko naman lubos maintindihan ang naramdaman sa pagkakataong iyon. Hinayaan ko na lang dumaloy ang kung ano mang emosyon ang lalabas habang pinakinggan ko nang maigi at hinimay ang kahulugan ng bawat salita ng kanta. “Lead me Lord, lead me by the hand and make me face the rising sun. Comfort me through all the pain that life may bring. There's no other hope that I can lean upon. Lead me Lord, lead me all my life. Walk by me, walk by me across the lonely road of every day. Take my arms and let your hand show me the way…”

(Itutuloy)

-----------------------------------------------------

“Tol… I Love You!” [4]
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.com

Mistulang tutulo na rin ang mga luha ko habang kinakanta ng kasama naming singer ang kantang “Lead Me Lord”. Ang bawat kataga noon ay tila mga sibat na tumatama sa bawat puso naming mga participants. Ewan ko kung ano ang mga nasa isip ng mga kapwa kong “buddies“ pero sa kanta pa lang ay tila nanumbalik ang katinuan ng pag-iisip ko, pakiwari ko ay may gumagapang na lungkot sa buong katawan, may hinahanap na kung ano sa kaibuturan ng aking pagkatao. “Bakit nga pala narito ako sa mundong ito na ni minsan hindi ko naman pinili o ginusto ang ipanganak dito? Sino ba ang nagdesisyon nito para sa akin? At bakit? Bakit sa parte pa ng mundong ito, at sino ang pumili para sa akin ng mga magulang ko, ng ganitong klaseng buhay ko…? Ano purpose ko dito sa mundo?

“Shiiiiiittttt! Bakit ba ako napasali pa dito!” Sigaw ko sa sarili, di makapaniwalang masadlak ako sa ganoong klaseng activity. Naramdaman ko na maraming tuwalyang mapipiga sa dami ng luhang expected kong aagos sa activity na iyon. Ako kasi, ayaw ng iyakan o sobrang drama. Gusto ko masaya, katatawanan, kantyawan, bangkaan ng kung anu-anong kabulastugang experiences.

Nagsalita ang aming moderator. “Gawin muna nating semi-circle ang arrangement ng pag-upo natin…”

Tumayo kami at nag-adjust sa pag-upo sa mabuhanging beach upang ma-porma ang semi-circle, karamihan ay naka-upong naka cross-leg. Noong makapwesto na ang lahat, pumwesto naman sa bakanteng space paharap sa amin ang moderator at naupo sa sentro nito. “Itong lugar na inuupuan ko paharap sa inyo ay tatawagin nating ‘hot seat’. Kung sino ang magsasalita o magsi-share ay lilipat dito at dito uupo. Ang sequence naman ng pagsi-share ay through lottery. Kung sino iyong nagsasalita ay pagkatapus niya, siya ang bubunot ng pangalan ng susunod na mag-share. Dito bubunutin ang pangalan.” At inangat niya ang garapun kung saan nakalagay ang mga pangalan namin. “Wala bang tanong?”

Walang sumagot.

“At… oo nga pala, libre kayong magbigay ng katanungan, kumento o payo. Ngunit bawal ang criticism o ang makikipag-argumento. OK, ako ang bubunot sa pangalan ng unang magsasalita” At dinukot na ng moderator ang pangalan ng unang magsasalita.

Nong binasa na ang pangalan, pangalan ng isang babaeng kasama namin. Siya iyong baguhan sa school na galing ng Maynila at bagamat nakikita namin sa panlabas niyang anyo na isa siyang magandang babae, sexy, magandang magdamit, pang beauty queen o model material, masayahing kaibigan, palabiro at sweet sa lahat ng mga myembro, hindi pa namin talaga siya masyadong kilala. Tumayo siya at pumwesto na sa lugar kung saan unang nakaupo ang moderator habang ang moderator naman ay umupo sa inuupuan noong babaeng magsi-share.

Noong maupo na ang babaeng “buddy” naming iyon, sobrang tahimik ang lahat animoy nagpipigil ang bawat isa sa kung ano mang emosyon ang pweding umapaw. Sabi ko naman sa sarili, “Ah, ano naman kayang i-share nito, e, kung titingnan mo sa panlabas na anyo, ay tila wala na itong mahihiling pa sa buhay.”

“Magandang gabi –“

“Magandang umaga!” ang pagbutt-in naman ng moderator namin, pansin ang alertness niya at kasanayan sa pag-handle ng ganoong klaseng activity.

“Ay… umaga na pala. Good morning!” sambit niya, napangiti sa pagkakamali, at natawa naman ang lahat, bagay na nagpapagaan sa mabigat na emosyon sa tagpong iyon.

“Ok…” ang pagsimula uli ng buddy naming nasa hotseat na tila ay humugot ng lakas ng loob na magsalita. “Ang pinaka-low na parte ng buhay ko na hanggang ngayon ay nandyan pa rin ang bakas ay iyong…” napahinto siya ng sandali, pilit na pinigilan ang pag-crack ng boses

Pigil-hininga naman kaming mga nakikinig.

“…naanakan ako. Aaminin ko sa inyo, na kaya ako lumipat ng school ay dahil gusto kong iwasan ang mga masasakit na alaala sa parte ng buhay ko na iyon. Noong malaman ng boyfriend na buntis ako, gusto niyang ipalaglag ang bata. Hindi ko sinunod ang gusto niya. At noong malaman niyang hindi ko siya sinunod, iniwanan niya ako. Ang masaklap, nadiskubre kong may asawa pala siya at sumugod sa eskwelahan ko ang asawa niya. Nag-iskandalo ang babae at tuloy, nalaman ng buong campus na naging kasintahan ko ang isang may pamilyang tao, at na buntis ako. Sa hiya, hindi ko na tinapus pa ang semester. Galit na galit sa akin ang papa ko at pinalayas ako sa bahay. Lumayas ako. Iyon ang panahon na pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko. Hindi ko na naramdaman pang may pag-asa at pakiwari ko ay lahat ng tao ay galit sa akin, pinagtatawanan ako, pinagkaisahan. Sa totoo lang, ilang beses ko ring pinag-isipan ang magpkamatay. Mabuti na lang at kahit papaano, nandoon ang mama ko at patuloy na sumusuporta. Naramdaman ko ang pagmamahal niya at pagdepensa niya sa mga paninira sa akin. Kinausap niya ang tita na doon muna ako pansamantalang titira sa kanila – hanggang sa panganganak ko… Pinilit kong itago sa mga kaibigan ko ang mapait na kalagayan at masakit karanasan sa takot na di nila ako maintindihan o matanggap. Kaya lumipat ako ng paaralan dito sa probinsya. Ngunit ang hirap pala kapag may itinatago ka… sobrang bigat ng kalooban.” Huminto siya ng sandali, pinahid ang mga luha sa kanyang mga mata at noong tila nahimasmasan, binitiwan ang isang pilit na ngiti. “Ngunit hindi ko pinagsisihan ang pagsuway sa boyfriend ko na ipalaglag ang bata. Isang taon na ang baby ko ngayon. Malusog na batang lalaki, bibo, makulit... Siya ang inspirasyon ko ngayon at bubuhayin ko siya kahit ano man ang mangyari…”

Iyon ang kwento ng unang kasama namin sa nag-share. Napa “Shit!” naman ako sa sarili sa pakiramdam na tila may sumundot-sundot na kung ano sa puso. May sumunod na mga tanong sa kanya kagaya ng natanggap na ba niya ang kalagayan, ano ang naramdaman niya ngayon para sa ama na hindi nakapagbigay ng suporta, ano ang dulot at impact ng karanasan niya na iyon sa pananaw niya sa buhay, kung wala ba siyang pinagsisihan o gusting ituwid sa sarili kung mayroon man, at ano ang naramdaman niya ngayong nabunyag niya sa amin ang sikreto niya.

Ang huling tanong na iyon at ang sagot niya noong sinabi niyang “gumaan ang pakiramdam niya” sa pag-unload niya sa amin ng kanyang saloobin ang nagpaisip sa akin ng malalim dahil naranasan ko ang sinabi niya na sobrang hirap kapag may itinatagong sikreto.

Noong wala nang nagtanong, group hug.

Ang sunod na pangalang nabunot ay sa isang lalaki. At sa hotseat isiniwalat niya ang mga hinanakit sa mga magulang noong naghiwalay ang mga ito. Syempre, umiiyak dahil sa mga emotional at financial na kahirapang naranasan. “Noong una, sobrang sakit at hirap tanggapin na ang papa ko ay nasa ibang bahay, sa ibang pamilya at kaming apat magkakapatid ay nagkahiwa-hiwalay din. Yun bang pagbabago ng nakasanayan, iyong pamilyang buo, iyong pagmamahalan na nasira, iyong saya na biglang naglaho. Syempre, iyong pagmamahal ng magulang, iyong psychological na hirap, at dagdag pa dyan iyong finances, hindi na kami regular na binibigyan ng suporta. Minsan walang pera, walang baon, nangungutang para lang maka-attend sa test, iyong mangungutang ang mama ko uli at hindi pauutangin dahil may utang pang hindi nabayaran… Hirap! Kahit anu na lang ang naiisip ng mama ko. At dahil sa ako ang panganay, di ko na rin alam ang gagawin upang makahanap ng paraan para makatulong. Hindi ko alam kung hanggang saan ang paghihirap naming. Pero, para sa akin, habang buhay, lalaban ako. Pipilitin ko pa ring makatapus ng pag-aaral upang makatulong at maipakita sa papa ko na mabubuhay kami kahit wala siya…”

Iyan ang kwento ng pangalawang buddy. At pagkatapus, tanungan naman, advice, at ang group hug noong wala nang nagtanong.

Sa kabuuan, nagustuhan ko ang takbo ng activity dahil kitang-kita ko sa mga nagsi-share ang sincerity nila at kawalang-takot na ihayag ang mga saloobin. Pansin ko rin ang dulot na saya sa mga mukha nila ang pag-open up, pag-unload ng mga saloobin at ang relief na maramdamang may mga taong nakakaintindi, nakikiramay, nakikiiyak. At doon ko rin na-realize na iba’t-ibang tao, iba’t-ibang drama sa buhay. Minsan, akala mo ay walang problema o matinding karanasan, iyon pala ay masasabi mong kung hindi kasing-tindi, mas matindi pa ang mga pagsubok na naranasan.

Ngunit may dulot din itong kaba sa akin, syempre, dahil sa nangyari sa akin, sa amin ni Lito. “Ah… bahala na!” sigaw ng utak ko.

Ang sunod na tinawag ay si Lito. Sa pagbigkas pa lang sa pangalan niya, pakiramdam ko ay may biglang kumalampag sa dibdib ko at nagpalakas sa kabog nito. Sinundan ng mga mata ko ang pagtayo niya, paglalakad patungo sa hotseat, hanggang sa pag-upo niya. Naka-cross leg siya at seryosong nakatingin sa harap. Tinitigan ko siya, nagbakasakaling titingin din siya sa kinauupuan ko at makuha niya ang ibig kong ipahiwating – na huwag buksan ang issue tungkol sa amin. Ngunit hindi siya tumingin sa akin.

“Mixed emotions ang naramdaman ko sa activity natin na ito…” ang pambungad niyang salita. “Marahil ay sa panalabas kong anyo, masasabi ninyong wala akong problema dahil heto, may kaya ang mga magulang ko, ako naman ay kahit papaano, nasa top 5 palagi ang pangalan sa honor’s list, at kung sa postura ang pag-uusapan, nakakalamang naman siguro ako sa marami.” Ang pag-describe niya sa sarili.

Napatango naman ang lahat dahil sa totoo lang din, gwapo si Lito, matangkad, matalino, neat at proportioned ang katawan, magandang magdala ng damit, at maraming tagahanga. Kung tutuusin, nga di hamak na maihahanay siya sa mga batang sikat na mga artista at modelo sa kasalukuyan.

“Walang dudang mahal na mahal ako ng mga magulang ko. Simula noong bata pa lamang, ramdam ko na ang lubos na pagmamahal nila sa akin. Akala ko normal talaga ang lahat sa amin. Ngunit noong magha-high school na ako…” hindi naipagpatuloy ni Lito ang sasabihin noong mag-crack ang boses niya at humagulgol na lang na parang bata, halos nahirapan sa paghinga.

Nilapitan siya ng moderator. Nagsunuran na rin ang iba pa naming mga kasamahan. Nag group hug. “OK ka lang ba? Ituloy pa natin? O kailangan mong magbreak muna, tatawag tayo ng iba?”

Pinahid ni Lito ang mga luha sa pisngi, ininum ang tubig na ibinigay ng moderator. “Ok lang buds, ituloy ko…” sagot niya.

At nagsibalikan kami sa mga pwesto namin.

Nagpatuloy siya. “… Iyon nga, noong maghigh-school na ako, aksidente kong nabuksan ang drawer sa kwarto ng mga magulang ko at doon nakita ko ang isang dokumento – adoption papers. Doon ko nadiskubre na ampon lang pala ako…” Huminto muli si Lito ng sandali at pinahid ang mga luha sa mukha, halatang pinigilan ang sarili na huwag humikbi. “Kinulit ko ang mga magulang ko tungkol dito at umamin sila. Ipinaampon daw ako ako ng tunay kong mga magulang. Noong malaman ko iyon, naglayas ako ng isang lingo dahil hindi ko matanggap-tanggap na ang mga taong nagpalaki at umaruga sa akin simula noong bata pa ako ay hindi ko pala tunay na mga magulang. Ansakit… sobra. Iyon bang feeling na parang pinaglalaruan ka lang ng mga tao at tadhana, na ipinasa-pasa lang na parang tuta. Sobrang galit ang naramdaman ko sa kanila, sa mundo. Wala namang nagbago sa pakikitungo at pagmamahal ng mga itinuring ko ngayong tunay kong mga magulang. Ngunit ang sakit na nadarama kong ipinamigay lang ako… grabe. Hanggang ngayon, puno pa rin ng galit ang puso ko para sa kanila… kaya noong kausapin ako ng mga magulang ko na lilipat kami dito at dito na rin ako mag-aaral, pumayag na rin ako. Ayokong baka isang araw ay makilala ko pa ang tunay kong mga magulang doon sa malaking syudad…”

Tahimik.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang tunay na naramdaman sa pagkarinig sa kwento niya. Noon ko lang nalaman na ampon lang pala siya. Dahit dito, ang galit na nadarama ko sa pambababoy na ginawa niya sa akin ay parang unti-unting humupa at parang may kung anong awa ang gumapang sa buo kong katauhan. Biglang sumiksik sa isipan ang eksena kung saan nag-iiyak siyang amining mahal niya ako, ang pag pakumbaba, pagtiis, at pagtanggap niya sa ginawa kong pananakit sa kanya. Noon ko lang na-realize na sobra-sobra pala ang paghihirap niya at nadaragdagan ko pa pala iyon.

Kampante na ang isip ko na iyon lang ang iki-kwento ni Lito sa grupo. Akala ko ay wala na akong alalahanin pa sa mga isiniwalat niya ngunit noong may magsitanungan na, nagsalita na naman ulit siya, “May isa pa akong sasabihin…”

Biglang natahimik uli ang lahat.

“Nitong bago lang, may isang bagay din akong nadiskubre sa sarili ko…” Huminto si Lito sa pagsasalita, yumuko na parang humugot ng lakas at bwelo.

Kinabahan naman ako at muling kumabog ng malakas ang dibdib. “Tangina! Wag mong buksan!!!” sigaw ng tuliro kong isip.

“Ewan ko ba ngunit may nararamdaman ako para sa isang kaibigan…”

Napayuko na lang ako, itinakip ang dalawang kamay sa mukha, inihanda ang sarili sa sasabihin niya. “Arrgggghhh!” sigaw ng utak ko.

(Itutuloy)