Book 2 : Idol ko Si Sir

By: Michael Juha
Philippine Copyright 2009ISBN No. 978-971-011-022-3

All rights reserved.
Esaktong isang taon ang lumipas simula nung huli kaming magkita ni Sir James. Sa isang taon na malayo ako sa kanya, marami din ang nangyari. Tumulong ako sa pagpapatakbo ng negosyo namin habang ipinagpatuloy naman ang pag-aaral ng MA in Business Administration tuwing Sabado. Tuwang-tuwa ang mommy dahil kahit wala pa akong karanasan sa pagdadala ng tao at pagpapatakbo ng negosyo, nakita nya ang kakaiba kong approach na naging dahilan upang tumaas ang morale ng mga empleyado. Ganado silang magtrabaho at masaya sila sa trabaho nila. Ipinadama ko sa kanila na kahit anak ako ng may-ari, pweding-pwedi nila akong lapitan upang mahingi-an ng advice o tulong. Kahit makikipag-biruan pa sila sa akin ok lang, sa tamang lugar at oras nga lang. Kahit anong liit na bagay na natatandaan ko tungkol sa mga buhay-buhay ng mga empleyado, ipinadama ko sa kanila iyon.

Malaking bagay iyon upang maramdaman nila ang pagpapahalaga. Gaya na lang nung malaman kong nakakuha ng honors ang anak ng isa sa mga janitors namin, pinatawag ko kaagad. “Kumust po Mang Domingo. Nabalitaan kong nakakuha ng honors ang panganay mong si Marlon! Congratulations po! Heto, may regalo ako para sa kanya, de-bateryang kotse. Sabihin mo po sa kanya na magsikap pa kamo para marating nya ang kung ano man ang gusto nyang maging paglaki.” At ang sarap ng pakiramdam nung makitang tinanggap ni Mang Domingo ang regalong para sa anak nya na mangiyak-ngiyak sa sobrang galak, hindi makapaniwalang naalaala ng amo nya ang isang maliit ngunit importanteng personal na bagay sa kanya.


Hindi lang yan, nag-initiate din ako ng mga activities na nakakapag enhance ng closeness at teamwork sa mga empleyado, kagaya ng mga tournaments at family activities. Pinasimulan ko din ang pagbuo ng kooperatiba na kung saan duon na sila bibili ng mga pangangailangan nila habang kumikita ang mga pinupuhunan. Upang pagbigay suporta, pati mga pangangailangan namin sa bahay ay doon na rin namin binibili. At ang isang malaking proposal ko pa na pinag-aralan ng maigi ng mommy ay ang pagbenta ng portion ng shares of stocks ng company sa mga empleyado mismo upang lalo nilang mahalin ang kumpanya dahil magiging part owner na rin sila nito.

Hindi naman ako nabigo sa mga pagsisikap ko dahil kitang-kita ang malaking improvement ng company sa isang taon kong pagtulong. Yan ang mga pinagkakaabalahan ko habang malayo kami ni Sir James sa isa’t-isa. Subsob ang katawan at utak sa trabaho at pag-aaral.

Ngunit kahit ganoon ako ka busy, walang ni isang sandali na hindi pumapasok sa isipan ko si Sir. Oras-oras, minu-minuto, nanjan sya palagi, isinisigaw ng puso. Ang totoo nga nyan, ang pagsisikap ko at ang mga approaches na ginagamit sa pakikitungo sa mga tauhan namin ay sya ring mga natututunan ko kay Sir James. Every time na nakikipag biruan at nakikipag bonding ako sa kanila, lalong naa-alala ko siya, sa pagiging malapit din ng puso sa mga tao.

At dumating na nga ang takdang araw ng pagbabalik ko sa pinakaimportanteng lugar sa tanang buhay ko. Ang lugar na kung saan nabago ang pananaw ko at prinsipyo, kung saan nabuksan ang pananaw ko sa tunay na kahulugan ng buhay. At sa lugar na iyon kami magtatagpo uli ni Sir James; ang taong siyang naging dahilan ng aking pagbabago, ang taong naging inspirasyon, iniidolo, at minahal.

Halos hindi ko na mahintay pa ang oras na masilayan syang muli. Handa na ang lahat ng mga pasalubong kina Tatay Nando at buong pamilya: sapatos, damit, de latang pagkain. Pati syempre ang pasalubong para kay Sir James – relong mamahalin, at white gold na bracelet, kaparehas ng bracelet na suot-suot ko. Hindi ako magkamayaw sa sobrang excitement. Alam ni Sir James na sa eksaktong buwan at petsa ng pag-alis ko ako babalik. Hindi mailarawan ang sobrang sayang nararamdaman.

Naalala ko pa ang huli naming sandali bago kami maghiwalay. Mag-uumaga na iyon, araw ng pag-alis ko. Nakahiga kami sa papag ng kwarto nya, banig lang ang nagsilbing sapin, parehong hubo’t-hubad. Haplos-haplos ng isang kamay nya ang kanan kong pisngi, sa kaliwang pisngi ko naman ay idinidiin-diin nya ang kanyang mga labi, tila naglalaro, habang ang isang paa ay nakapatong sa aking harapan.

“Ang pagmamahal ay hindi dapat sa puso lang pinaiiral. Dapat ang isipan din. Hindi sapat na nagmahal ka ngayon at wala ka ng pakialam sa kung ano man ang maaaring mangyari bukas. Dapat mayron kang direksyon...”

Sinagot ko sya ng isang tanong, pabulong at may bahid na pag-alala. “Mamahalin mo pa rin ba kaya ako pagkatapos ng isang taon na magkalayo tayo, na walang kumunikasyon at ugnayan?”

“Pangako yan, Carl, pangako. Ikaw pa rin ang mamahalin” ang seryoso at pabulong din nyang sagot.

“Paano kung may nagbago na?”

“Hindi mangyayari yan.”

“Promise?”

“Promise!”

“Paano kung may biglang mangyari? Kung halimbawang may isang taong bigla na lang susulpot at aagawin ka nya sa akin?”

“Paano aagawin ng taong iyon ang isang pusong nakatali na?”

“Paanu ko malalaman kung sa puso ko nga nakatali ang puso mo?”

Kinuha nya ang isa kong kamay at inilapat iyon sa dibdib nya. “Dama mo ba ang tibok ng puso ko?”

Pinakiramdaman ng palad ko ang pumipintig-pintig sa dibdib nya. “Oo”

“Patuloy na titibok ang puso ko para sa iyo...” Idinampi din nya ang palad nya sa dibdib ko, pinakiramdaman iyon. “Ito ba... ako ang tinitibok nyan? ang tanong nya.

“Oo James, ikaw at ikaw lang ang itinitibok nyan.”

“Paano ako nakakasiguro?”

“Habang may buhay pa ako, ikaw lang ang mamahalin ko. Ako... paano ako nakakasigurong ako nga ang tinitibok nyan?” ang pagbalik ko naman sa tanong nya.

Nag-isip sya sandali. “Hindi ko alam kung paano i-prove Carl. Mahirap. Love should be enduring, never-ending. Basta ang masasabi ko lang na habang tumitibok pa ang puso ko, isipin mo palagi, para sa iyo ito. Kung nakakapagsalita lang ito, pangalan mo ang sinasambit. Sandali...” At animo’y may pumasok na ideya sa utak at nagmamadaling tumakbo papuntang kusina. Nung bumalik ay dala-dala ang isang maliit ngunit matalas na kutsilo.

“James, anong gagawin mo?” ang nasambit kong akmang tatayo na sana dala ng takot at kaba sa nakita, inisip na baka gusto nyang magpakamatay kaming dalawa para di na maghiwalay pa.

“This should prove how much I care for you Carl” at biglang ikinudlit ang dulo ng kutsilyo sa upper part ng chest nya na humiwa ng may 1.5 inch at sabay na dumagan sa akin, itinukod ang dalawang braso sa magkabilang gilid ng katawan ko habang gulantang naman ako habang nakatihaya.

Natulala ako sa bilis ng pangyayari at ang tanging nagawa ko na lang ay ang yapusin ang katawan nya habang tumutulo sa dibdib ko ang dugong galing sa sugat nya. “Ano ba yang ginawa mo James... Tangina, tinakot mo naman ako e.”

Hindi sya umimik, kitang-kita ko sa mukha nya ang kirot na nararamdamang dulot ng sugat.

Ilang sandali at ipinatong na nya ang katawan sa nakatihayang katawan ko at nagyakapan kami, mahigpit. Huminto na rin ang pagdugo ng sugat nya gawa ng paglapat ng mga katawan namin. Maya-maya, hinagod ng isang hintuturong daliri nya ang basa pang dugo sa dibdib ko, ipinahid iyon sa bibig ko at idinampi ang bibig nya doon. Naghalikan kami, lasap naming pareho ang naghalong laway at dugo.

Hindi ako makapaniwalang nagawa ni Sir James ang ganung klaseng may pagka brutal na ritual. Ngunit natutuwa na rin ako sa ipinamalas nyang pruweba ng pagmamahal. Habang nagdidikit ang mga labi namin, palihim ko namang kinapa ang kutsilyo at nung makapa ko na, bigla ko siyang itinulak patihaya at ako naman ang nag hiwa ng balat ko sa dibdib, kagaya ng ginawa nya.

Sa pagkakataong iyon, nilasap namin ang magkahalong hapdi at sarap ng nag-aalab naming pag-ibig.

Nung mahimasmasan na, “Sa muling pagkikita natin, paano ko kaagad masisigurong wala pa ring nagbabago sa iyo?” tanong ko sa kanya, pag-alalang baka may magbabago sa naramdaman nya sa muli naming pagkikita.

“Anong gusto mong palatandaang ibigay ko?”

“Ikaw...?”

Hindi sya nakasagot agad. “Ok, pagkakita na pagkakita ko kaagad sa iyo sa sunod mong bagbalik, huhubarin ko ang pang-itaas kong damit, ipakita sa iyo ang marka ng sugat na ala-ala natin sa tagpong ito.”

“Talaga?” Natawa ako sa sinabi nyang iyon. Akala ko nagbibiro lang. Ang alam ko kasi, hindi sya basta-basta naghuhubad ng pang-itaas na damit para ipakita sa ibang tao ang katawan, sa kabila ng napakagandang hugis ng chest at abs niya. Kahit nga sa paglalaro ng basketball, hindi nagpapalit yan ng damit sa gitna ng maraming tao, pupunta talaga yan sa bathroom o sa locker room. Naalala ko ang unang pagpapakita ng upper body nya sa akin, magkaaway pa kami noon, nagawa lang nya iyon dahil nilasing ko.

“Oo, walang biro!” paniniguro nya.

“Kahit na sakaling magkita tayo sa gitna ng maraming tao?”

Napahinto sya ulit ng sandali. “Oo, gagawin ko iyan. Kahit sa maraming tao.”

Masukal pa rin ang daan, mahirap tahakin. Habang binabaybay ko at ng kasama kong driver ang daanang iyon papunta kina Tatay Nando, hindi mapakali ang isipan at tila nakakabingi ang kabog ng puso. “Ano na kaya ang hitsura nya ngayon? Ganun pa rin kaya ang buhok nya, ang pananamit? Wala kayang nagbago sa pagmamahal nya sa akin?” yan ang mga tanong na sumiksik sa isipan habang hinihimas ko ang peklat na naging marka sa pagkukudlit namin ng aming mga balat sa dibdib.

Nakarating kami sa mismong bahay ulit nina Tatay Nando. Halos wala ding pagbabago ang lugar, ang tanawin, ang paligid. Nandoon pa rin ang mga matatayog na puno ng nyog, ang mga gulayan sa gilid ng bahay. “Hey Carl! Kumusta kana? Mabuti’t nakabalik ka rin dito, na-miss ka na namin!” ang sigaw ni Tatay Nando, nakangiti habang patakbong sumalubong sa akin, sa likuran nya si Nanay Narsing sina Anton, Dodong, Clara, at Letecia.

“Mabuti naman po, Tay! Namimiss ko na rin po kayo!” ang pasigaw ko ring sagot. Isa-isa ko silang niyakap at tinulungan na rin nila ako at ang driver ko sa pag-buhat sa mga dala-dalang pasalubong at gamit.

Tuwang-tuwa silang lahat nung makita ako muli. Syempre, masaya din ako.

Dumeretso kami sa bahay. Kumain at ng matapos, nagpaalam na ang driver ko na bumalik.
“Bumisita pala dito ang mommy mo, Carl dalawang beses na, nung isang buwan ang huli nyang bisita at hiyang-hiya kami dahil maraming dalang pinamimigay na mga pagkain, damit, at gamit sa pag-aaral ng mga bata sa baranggay. Tiningnan din nya ang project nila ni James na building para sa mga mag-aaral. Tuwang-tuwa syang makilala si James, ang saya-saya nga nilang mag-usap e. Kala ko pormal at seryosong tao ang mommy mo. Aba’y may pagka-cowboy din pala, nakihalu-bilo sa amin, sa pagkain namin. Masaya din sya nung makitang tapos na ang dalawang classrooms para sa Grade 1 and 2, at ang pasimulang construction sa additional 3 classrooms pa na donated naman ng mga panibagong donors. Tinanong nga namin kong ba’t di ka nakasama sa kanya, e. Busy ka nga daw sa negosyo nyo at sa pag-aaral.”

“Yun nga po e... E, mabuti naman at nakita nya na po kayo at si James. Ganyan po talaga ang mommy ko, sobrang mabait at sobrang napakalaki ng puso. Napakaswerte ko nga na may mom akong katulad nya. Ako nga lang itong naging pasaway sa kanya e, hehehe. Pero dati pa ho iyon.” ang sabay bawi ko. Tawanan silang lahat.

Napakasarap ng pakiramdam sa masayang pagsalubong nila sa akin. Ngunit sa sentro ng utak ko, ang hinahanap-hanap ay si Sir. Inikot ng mga mata ko ang paligid. Wala.

Ramdam ko ang unti-unting namuong pag-aalala. Hanggang sa hindi na ako maka-tiis. “Tay, nasaan ho ba si Sir James?”

“Ah… nasa eskwelahan niya. May tutorial class sya sa mga bata at mga dalawang oras pa bago yun makabalik dito.”

Naramdaman ko na lang ang biglang paglakas ng kabog ng dibdib sa narinig. “Pwedi ko ba syang puntahan na lang doon?”

“Aba, oo naman. Para mo rin makita ang building na ipinatayo ng mommy mo at ang mga bagong pinasimulang constructions. Mga 5 minutes mo lang lalakarin. Ano, gusto mong samahan na kita?”

“A, e, wag na po. Ako na lang. Sosorpersahin ko na rin si Sir James.”

Halos eksaktong 5 minutes, at narating ko din ang lugar. Mejo may kalakihan ang campus, at patuloy pa rin ang pagtatrabaho ng kino-construct na bagong buildings para sa additional classrooms. Dineretso ko ang isang fully-furnished nang classroom na kung saan may narinig akong mga batang mukhang nagbabasa ng sabay. Binuksan ko ng bahagya ang pinto at nakita ang may halos 30 ka mga batang lalaki at babaeng ang edad ay nasa 8 – 9, nag-ooral reading exercises. Nung mapansin nila akong sumilip ay nahinto ang iba at ibinaling ang mga mata sa akin.

Napansin siguro ng teacher na na-distract ang mga bata at nakita ako. “Say good afternoon to our visitor, Mr. Carl Miller!” ang narining kong boses sa may harapan ng klase.

“Si James!” sabi ng utak ko. Di agad ako magkamayaw sa nararamdaman.

Tumayo ang mga bata, nakatingin lahat sa akin. “Good afternoon Mr. Carl Miller” ang sabayang pag-greet nila. Nakatayo lang ako sa labas ng kwarto nila, hawak-hawak pa ang bahagyang nakabukas na pintuan.

“Good afternoon too!” ang sagot ko naman at umaksyon na akong paupuin sila.

“You can come inside and observe, Mr. Miller, if you want!” ang sabi nung boses ng guro nila sa may harapan.

Nag-aatubili, ngunit pumasok na rin ako, umupo sa isang bakanting pambatang armchair sa pinaka-dulo ng classroom. Napangiti ako nung makita sa harap ng klase mismo si Sir James, rugged na rugged ang dating sa body-fit t-shirt at faded maong na suot. Nginitian nya ako, kinindatan. Tila lumulundag-lundag ang puso ko sa sobrang tuwa sa di mailarawang saya. “Ganun pa rin sya, nandun pa rin ang nakakaenganyong ngiti, ang style ng buhok, ang mga matang tila nakikipag-usap, ang makapal na kilay. Shiittttttt, hanep na hanep!” ang sambit ng puso ko.

“Class, Mr. Miller is the son of Mrs. Daisy Miller, the donor of this school and who gave you books and writing materials. Say ‘Thank You’ to Mr. Carl Miller.”

“Thank you, Mr. Carl Miller!” sabayang bigkas nila uli.

Napangiti na lang ako sa pagpapakilala sa akin ni James. Alam ko, ang ibang mga bata ay kilala na ako. Ngunit may iba ring sobrang curious na baling ng baling ng mga ulo nila sa akin. “Marahil ay naninibago ang mga ito sa bisita nilang matangkad, mestiso, at sobrang guwapo, hehehe” biro ko sa sarili.

Pinagmasdan ko lang ang mga kilos at galaw ni Sir James habang pansin ko naman ang pagpapa-impress nya sa akin. Kinikilig ako sa ayos na iyon. At kahit hindi kami nag-usap, para bang may koneksyon ang bawat galaw namin at ang isa’t-isa sa amin.

Nasa ganung ayos ako, nakatingin sa kanya nung hinahaplos-haplos ko ang dibdib upang ipadama sa kanya na walang nagbago sa akin. Hindi ko lang alam kung ano ang pag-interpret nya sa ginawa ko ngunit nabigla na lang ako nung tumayo sya sa harap ng klase at hinubad ang t-shirt. Naguluhan at gulat na gulat ang mga bata sa nakita sa Sir nila.

“Sir, ba’t nyo po hinubad ang t-shirt nyo?” tanong ng isang estudyante.

“If some of you will keep on looking at our visitor, I will not put on my shirt back. All of you should focus your attention to me, to me only, and I mean all of you, is that understood?”

“Yes, Sir!” ang sabay na sambit ng mga estudyante kahit naguguluhan sa ginawa ng guro.

“And do you want me to put on my shirt back?”

“Yes Sir!”

“OK, after 5 minutes and no one will turn his head towards our visitor, I will do that.”

“Yes, Sir!”

Parang malaglag ako sa upuan sa pigil na pagtawa sa ginawa ni Sir James na iyon. Ang totoo, hindi ko na ini-expect na hubarin pa nya ang t-shirt, batay sa pangako nya na hubarin nya iyon upang ipakita sa akin na walang nagbago sa kanya, sa ganung awkward na sitwasyon ba naman, sa harap pa ng klase. Feeling ko pulang-pula ang pisngi ko sa halos di mapigil na pagtawa habang ramdam ko ang pigil ding pagtawa ni Sir james sa ginawa. Kung nagkataong college ang hinawakan nyang mga estudyante, baka nag-wild na ang mga iyon, nagsisipulan na at nagpalakpakan sa tuwa.

Wala na akong magawa kungdi ang pagmasdan ang hubad nyang dibdib. Sa nasaksihan ko, may kakaibang init na gumapang sa katawan. Pagnanasa na mayakap sya, mahalikan. Ramdam ko ang sobrang pagka-miss sa kanya. Di maiwaksi ang paghanga sa nakitang matipuno at napakagandang hugis ng umbok ng dibdib at ang walang kataba-tabang 6-pack abs. “Shitttt! Ang ganda talaga ng katawan ng idol ko!”

Ngunit ang higit na nagpapalambot ng puso ko ay ang parte ng dibdib nya kung saan nandun ang peklat sanhi ng pagkudlit sa balat nya pagpapatunay na mahal nya ako. Napabuntong-hininga ako, biglang naging seryoso, at tila maiiyak na sa sobrang walang pagsidlang galak na nadama...

(Itutuloy)

-------------------------------------------------------------------------------------------

Book 2: Idol Ko Si Sir (Part 2)
Note: Not posted at Tristan

Dahil nakahubad na ang pang-itaas nyang damit, nag-enjoy na lang akong pagmasdan si Sir James habang nagtuturo. Sa porma nyang naka-faded jeans at walang sinturong suot, para syang isang model ng sikat na pantalon o di kaya brief. Morenong moreno ang balat, napakakinis at kung pagmasdan ang waist area nya, lapat na lapat ang pantalon sa mismong waistline dahil sa walang kataba-taba sa katawan. Makikita din ang puting garter ng brief nya na nakausli ng bahagya. Pansinin din ang bilog na umbok ng butt kapag tumalikod, at ang mga animoy alon sa abs area at upper part ng oblique muscles pag nakaharap. Hayup ang appeal at porma – matipuno, matangkad, ganda ng tindig at proportioned ang lahat ng parte ng katawan. Kumbaga, hunk na hunk. At ang ibang plus factors pa sa kanya ay ang angking kakisigan, nakakabighaning ngiti, ganda ng ngipin at mamula-mulang mga labi, at mga matang animoy nangungusap. Sa tagpo pa lang na iyon naalipin na ako ng sobrang pagnanasang mayakap sya, mahaplos ang mukha, o kaya’y siilin ng halik ang mga labi.

Mga five minutes ulit at isinuot na nya ang t-shirt. “OK class, I am putting on my shirt now. No one should turn his head to our visitor anymore, ok?”

“Yes Sir!” ang sabay na sagot ng mga estudyante.

Sumunod naman ang mga bata, hindi na nila ako tinitingnan-tingnan. Halos isang oras pa ulit akong naghintay, tuwang-tuwa sa pagmamasid sa kanya na para namang nanunukso sa akin. Hanggang sa napansin ko ang bigla nyang pamumutla, tila nahihilo, at umupo sa harapang upuan ng klase.

“Sir, ok lang po kayo?”

“Tanong ng isang bata sa may harapan”

“Ok lang, don’t worry.”

Sa pagtataka ko nagtanong ako sa isang bata na halos nasa harapan ko lang. “Anong nangyari sa Sir nyo?”

“Ganyan po sya minsan, nahhihilo. May dalawang beses nga po, bumagsak na lang sya bigla sa klase eh.”

“Hah? Bakit daw?”

“Di po namin alam. Sabi nya nahihilo lang daw po…”

“Ah ganun!” Hindi ko na binigyang-pansin pa ang eksenang iyon. “Ah, ordinaryong pagkahilo lang iyon.” sabi ko sa sarili.

Naglabasan na lahat ng mga estudyante at kaming dalawa na lang ang naiwan sa room. Naupo sya sa teacher’s table sa may harapan at lumapit ako, naupo sa upuang nasa harap ng mesa nya.

“Hi!” ang sambit kong halos malunod sa sobrang excitement at kasabikan.

“Hi!” ang sagot naman nya na kitang-kita sa mukha ang saya. Naka-titig sya sa akin, di magkamayaw sa pagngiti.

Nagkahiyaan, di ko alam kung anong sunod na sasabihin. Para akong nalusaw sa mga titig nya, di maipaliwanag ang naramdaman. Palakas ng palajkas ang kabog sa dibdib at tumitindi ang sobrang pagnanasa. Dali-dali akong pumuntang pintuan upang i-lock iyon. Sa pag-aakalang lalabas ako, sumunod sa akin si Sir James. “Hey, saan ka pupunta?”

Hindi ako sumagot sa pagmamadali.

Umikot ako kaagad babalik sa lamesa nya. Ngunit nasa may likuran ko na pala sya, nakataas sa sides ang mga kamay akmang haharang. Niyapos nya kaagad ako ng mahigpit at isinandal sa dingding. Di ako makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Nagdikit ang mga katawan namin, naglapat ang mga labi na sa sobrang kasabikan sa isa’t-isa’y animoy hindi pweding pagtanggalin. Mabilis ang galaw ng mga katawan na parang mauubusan na ng oras, mapusok ang bawat damdamin na parang yon na ang huli naming pagkikita. Mabilisan at pwersahang hinila nya ang t-shirt ko, halos mapunit ito, hinablot ang sinturon, at nagmamadaling tinanggal ang mga butones ng pantalon at hinilang pababa ito. Naka-brief nalang ako nung puno ng kasabikang hinagod ng hingod ng mga labi nya ang buong katawan ko. Pilit kong pinigilan ang ungol na lumalabas sa bibig. Nung mapansin nya iyon, ipinasok ang mga daliri nya sa bibig ko. Sinipsip ko ang mga ito habang di mapakali ang nanginginig kong katawan, hablot-hablot ng mga kamay ang buhok nya. Nakukuryente ang buong katawan sa di maipaliwanag na nakakakiliting sarap, lalo na nung sinisipsip nya ang utong ko at kinagat-kagat ang parang butil sa ilalim niyon.

Hindi ko na mapigilan ang pag-ungol nung tanggalin na ni Sir James ang brief ko at isinubo ang tigas na tigas ko nang pagkalalaki. Habang nakasandal ako sa dingding ng classroom na hubot-hubad, nakaluhod naman siya sa harapan ko, hablot-hablot ng mga kamay ko ang buhok nya, labas-masok naman sa bibig niya ang aking sandata. Mga ilang minuto din yun hanggang sa ang nasambit ko na lang ay, “Anjan na ako James, lalabasan na ako, ahhhhhhh! Ahhhhhh!” at hinugot nya ang pagkalalaki ko sa bibig nya at binati ito ng binati. Pumulandit ang lahat ng naipong katas ng kasabikan ko sa mukha, mata, ilong, at labi nya.

Tumayo sya at naghalikan ulit kami, kiskisan ng mga dila, kagatan ng mga labi, sipsipan ng naghalong laway at tamod. Walang ibang maririnig kungdi ang mga mahihinang ungol, tanda ng patagong pagniniig.

Nung di na ako makatiis, sya naman ang itinulak kong pasandal sa dingding. Hinablot ko na rin ang t-shirt nya, madaliang tinanggal ang mga butones ng pantalon at hinila iyon pababa, pati na ang brief. Lumuhod ako sa harapan nya at bumulagta sa mukha ko ang galit na galit at malaki nyang sandata. May kalakihan ang ari ni Sir James, siguro may 7 inches ang haba, mataba at singbato ang tigas. Nung isubo ko na ang kabuuan nyon at naglabas-masok na sa bibig ko, nabilaukan at nasuka ako. Hindi ko kaya. Kaya inilalabas ko iyon sa bibig paminsan-minsan. May mga limang minuto ding naglabas-masok ang naghuhumindig nyang pagkalalaki sa bibig ko at ilang beses din akong nabilaukan.

Halos maabot na ni Sir James ang ruruk ng biglang hinila nya ako patayo. Naghahalikan ulit at pagkatapos ay pinatalikod na at idiniin ang harapan nya sa umbok ng pwet ko. Haplos-haplos ang katawan at dibdib ko habang hinahagod ng halik ang batok at kaliwang tainga, binulungan nya ako, “Carl, I’ll get inside you, ok? Please...?”

Nag-atubili sa narinig at sa takot na baka masakit ang gagawin nya, “James, hindi ko yata kaya ang ganun. Di ko pa naranasan.”

“Dahan-dahanin ko. Sige na, please...” pagmamakaawa nya.

Wala na akong magawa sa nakitang naghalong kasabikan at libog na nararamdaman nya para sa akin sa pagkakataong iyon kaya’t kagat-labing tumango nalang ako.

Nilagyan nya ng laway ang mga kamay nya at ipinasok muna ang gitnang daliri, dahan-dahan habang sinisiil naman ng halik ang leeg ko. Inilabas masok iyon. Isa, dalawa, tatlo, apat, lima, anim... hanggang hindi ko na mabilang ang paglabas masok ng daliri nya sa butas ko. Masakit at tila lalabasan ako ng dumi. “Ahhhh, James, masakit, dahan dahan please...!”

“Tiisin mo lang, ok.” at siniil na naman nya ako ng halik. Ngunit tila naalipin na si Sir James sa sobrang pagnanasa kayat itinulak nya na ang likod ko upang tuluyan na akong tutuwad.

Nilagyan muli ng laway ang palad nya, ipinahid iyon sa butas ko at itinutok dun ang tigas na tigas nyang ari. Nahirapan syang pasukin ako at ilang ulit din syang gumawa ng attempt. Hanggang sa ipinabuka nya ang mga paa ko, ang isa ay itinaas isinandal ko naman sa dingding. Nung unti-unti nyang maipasok ang dulo, nanginginig ang katawan ko sa sakit hanggang sa nakapasok ang kabuuan nun. “Ahhhhhhhh, James hindi ko yata kaya, James! James!” ang pagmamakaawa ko, hablot-hablot ng isa kong kamay ang umbok ng pwet nya.

Hindi muna kumilos si Sir James. Hinayaang ang kabuuan ng pagkalalaki nya ay manatiling nasa loob upang makapagpahinga ako at di masaktan, haplos-haplos naman nya ang likod ko pababa sa umbok ng pwetan, “Ok, ok, di na masakit yan...”

“Basta wag ka munang gumalaw please.”

“Ok, ok... i-relax mo ang muscles mo.”

Ramdam ko ang pagpupumiglas ng ari nya sa loob ko, sa sobrang pagnanasa. Maya-maya, kumadyot na sya. Mabagal, may pag-iingat. Isa... dalawa... tatlo... apat... lima... nagbibilang ang utak ko habang sa bawat bilang ay sinasabayan ko naman ng ungol gawa ng sakit na parang pumupunit sa laman ko, “Ummmpppttt! Ummmpppttt! Ummmpppttt!” Hanggang sa bumilis na ng bumilis, “James, masakit, masakit, ummmppppptttt! Haaaahhhhh, James, hindi ko na kaya, James!” Sa tindi ng indayog nya, halos mauntog na ang mukha ko sa sementong dingding ng classroom, sa posisyon kong nakatuwad paharap dun, ang mga kamay ay nakasangga.

Ngunit bingi na si Sir James. Hindi nya na tinigilan ang pag kanyod. Bagkus, binilisan pa nya ng binilisan at sinagad na ng sinagad ang bawat pagkanyod. “Ahhhhhhh! Ahhhhhh! Anjan na ako Carl, ahhhhhhhh! Carlllllllll! Carrrrrllllll, ummmmppppptttt!” Hawak-hawak ng mahigpit ang balikat ko, tuluyan ng pumulandit ang lahat ng naiipong katas nya sa loob ko.

Nahinto ang galaw ng aming mga katawan, maririnig ang mabibilis na pag hingal. Hindi muna ako gumalaw sa posisyon ko, kagat-kagat pa rin ang mga labi sa hapding nadama gawa ng nasa loob ko pa ang kanyang ari.

Maya-maya, marahan nyang hinugot iyon. Pakiwari ko ay may napunit na balat at laman sa butas ko at naghalo ang dugo at likido ni Sir James. Minasa-masahe ko ang umbok ng pwetan ko at tumayo, humarap sa kanya. Pikit ang mga matang tinanggap ang mga halik nya, nilalasap ang sarap na dulot ng tagumpay ng pagpapalabas nya sa naipong kasabikan at pagmamahal. Matagal... mga ungol lang namin ang nagsasagutan.

Pagkatapos, hinahagod-hagod naming pareho ang mga katawan, paminsan-minsang nilalaro ng mga bibig ang kapwa pisngi, sinisinghot ang amoy ng pawis at likidong bugso ng kasabikan. Nagpahinga ng sandali, at inulit muli ang pagpaalpas ng nag-uumapaw pang init na natira sa aming mga katawan...

Mga alas kwatro na ng hapon nung mahimasmasan na kami. Nilinis namin ang mga katawan at isinuot ulit ang mga saplot. Nung makabihis na, nasumpungan naming mamasyal sa batis. Dinala nya ako sa parte ng ilog na mejo masukal, makitid ang daan at may mga naglalakihang bato. Napakalamig ng simoy ng hangin. Wala kaming ibang naririnig kungdi ang mga tilamsik ng tubig na dumadaloy doon, ang mga dahon ng higanteng puno sa gilid na animoy sumasayaw-sayaw sa paghihip ng hangin, at ang mga awit ng ibon. “Dito, siguradong tayong dalawa lang ang tao” paniguro nya sa akin habang pumili sya ng pwesto at naupo sa isang malaking batong nakausli sa gilid lang ng dumadaloy na tubig.

“Panu ka nakasisiguro?” sabay upo sa tabi nya, inakbay ko ang isang kamay sa kanya.

“Mahirap tahakin dito e. Ang mga naglalaba at naliligo, sa bandang ibaba pa iyun. Walang nagpupunta dito dahil sa mababaw ang tubig, mahirap pang puntahan.”

“So, ano ngayon ang plano mo?”

“Wala. Gusto lang kitang makasama, makausap, masarili... Bakit ikaw ba ayaw mo?”

“Syempre, gusto. Miss na miss na yata kita, sobra!”

“Miss na miss din kita, Carl.” ang sabi nyang mejo may konting lungkot ang tono.

“Uy... may problema ba?” tanong ko nung mapansin ang lungkot sa mukha.

“Wala...” Tumitig sya sa akin. “Masayang-masaya nga ako e. Ngunit di rin makapaniwalang heto, na-inlove sa kapwa lalake” ang sabi nyang pilit ngumiti ngunit halata ang namumuong luha sa mga mata.

“Bakit ang lungkot-lungkot ng pagsasalita mo kung masaya ka?”

“Hindi kasi, para akong naawa sa sitwasyon natin... Sa buong buhay ko, ngayon ko lang naranasan ang ganito. Di ko maintindihan ang sarili, nalilito. Ako ang dapat na mag-guide sa iyo sa tamang daan ngunit heto, kinokonsente na kita. Mahal na mahal kasi kita Carl, e.” at tuluyan ng tumulo ang luha nya.

Namalayan ko na lang na tumulo na rin ang luha ko. Niyakap ko sya. “Mahal na mahal din kita, James... Pasensya ka na kung naging balakid ako sa plano mo sa buhay. Alam ko naman na ang gusto mo talaga ay magkaroon ng pamlya, isang normal na buhay. Ngunit ano bang masama sa ginawa natin? Meron ba tayong sinasaktan? Meron ba tayong inaagrabyadong tao? Wala naman a...? Atsaka, hindi natin sinasadya ito, James.”

“Hindi lang kasi yan Carl, e. Mas masaya sana kung kahit saang lugar, pwedi tayong naggaganito, nag-aakbayan, naghahawak-kamay o nagyayakapan. Yun bang puwedi nating ipangalandrakan sa buong mundo na nagmamahalan tayo.” Napahinto sya at binitawan ang napakalalim na buntong-hininga. “Heto, tingnan mo, nagtatago tayo. Hanggang kailan tayo magtatago?”

Hindi na ako sumagot. Niyakap ko nalang sya ng mahigpit, hinahaplos-haplos ang buhok at hinahilk-halikan ang pisngi, at pinahid ng mga kamay ko ang luha sa pisngi nya. Niyakap na rin nya ako, hinahalik-halikan ang ulo, ang pisngi. At upang tuluyang madivert sa topic na malungkot, “Ang sakit nung ginawa mo kanina, ha?”

Tiningnan nya ako. “Oo nga, virgin ka pa pala.” at napangiti sya.

“Salbahe ka. Babae ang tinitira ko dati, hindi ako nagpapatira!”

“Hahaha! Noon yun. Simula ngayon, akin na to!” sabay tampal sa umbok ng likod ko.”

Nginitian ko na lang sya.

“O, ba’t wala kang sagot, ayaw mo na ba?”

“Ikaw kaya ang ganunin ko, payag ka?”

“Tingnan natin. Pag mahal na mahal mo kasi ang tao, kaya mong gawin kahit na ano, lalo na sa gitna ng sarap!”

Para akong nakoryente sa sagot nyang iyon, kinikiliting di maipaliwanag. Tiningnan ko sya. “Talaga?”

“Kung gusto mo ngayon na!” sabay bitiw ng halakhak.

Nagtawanan kami. Tapos, biglang natahimik. Nagtitigan. Naghahaplusan ng mukha, hanggang naglapat muli ang mga labi namin. Nagyakapan ng mahigpit, nagsasagutan ng mga ungol.

Nasa ganung ayos kami nung madayo ang paningin ko sa itaas ng puno ng nyog na nasa di kalayuan. “May tao! At mukhang nakatingin sa amin!” ang sambit ng utak ko. Bigla akong nataranta at itinulak si Sir James sa tubig.

“Hey!” Ang naisigaw nya. At nakita ko na lang syang nagtampisaw at lumalangoy. “Ba’t mo ako itinulak?” ang tanong nyang hindi makapaniwala, ang dalawang kamay ay nakapatong na sa batong inuupuan ko. Dumapa ako, inilapit ang mukha sa kanya at bumulong, “May tao, nasa itaas ng puno ng nyog na nasa may likuran ko, di kalayuan dito. Tingnan mo nga kung sino?” ang sabi ko, hindi nagpapahalata.

Itinuon ni Sir James ang paningin sa direksyon ng punong sinabi ko. Pinagmasdan.

“Sino?” Tanong kong halatang sobrang kinabahan.

“Si Anton!”

(Itutuloy)

----------------------------------------------------------------------------

Book 2: Idol Ko Si Sir (Part 3)

“Anong ginawa nya jan sa taas? Bakit kasi...” paninisi ko.

“Nag-harvest ng tuba... Wala yan, wag kang mag-alala.”

“Nakatingin pa ba sya sa atin?”

“Hindi na. Pababa na sa puno... at uuwi na yan” sagot ni Sir James

“Nakita nya tayo, ano?”

“Malamang.... Pero, wag ka ngang mag-alala. Mabait yang si Anton. At kung nakita man nya tayong naghalikan, di nya ipagsasabi iyon.” Pag-eexplain nya, naka-akyat na muli sa batong inuupuan namin, basang-basa ang saplot sa katawan.

“Ganun lang? Di ka natatakot?”

“Bakit ako matatakot? Isa pa, kung nakita man tayo, e... ano ngayon? Wala na tayong magawa, diba? Tapus na yun. Kaya, cool ka lang.” paniguro nya. Nung makalapit na sa akin bigla nya akong itinulak dahilan upang malaglag ako sa tubig.

“James! Loko ka ha!” at tumalon na rin sya at lumangoy papalayo. Naghabulan kami sa tubig hanggang sa mapagod, nakatayo lang sa parteng ang lalim ay hanggang leeg. Niyakap nya ako, hinalikan. Naghihipuan kami ng mga maseselang parte ng katawan namin... Hanggang sa malasap naming muli ang sarap ng aming pagmamahal. Nakaraos din kami sa tubig, abot-langit ang nadaramang kasiyahan.

Ngunit sa kabila ng kasiyahang nadama, sumisiksik pa rin sa utak ko ang pagpasok ni Anton sa eksenang iyon. Kinakabahan ako na baka ipagsasabi nya at malaman ng buong pamilya – nina Tatay Nando At Nanay Narsing at ang panganay na si Maritess ang ginawa namin ni Sir James.

Sixteen lang si Anton nung una ko syang makilala at makasama, tatlong taon na ang nakaraan. Eighteen lang din ako noon. Iyon yung estudyante pa lang ako ni Sir James at ipinadala sa pamilya ni Tatay Nando para sa immersion requirement ko. Pangalawang anak si Anton nina Tatay Nando at Nanay Narsing, at panganay na lalaki sa pamilya. Kahit 16 lang siya, 5’8 na ang height, bilog ang katawan at malalaki ang muscles dahil sa nasasabak na sa mabibigat na trabaho kagaya ng pag-aakyat ng puno at paghahakot ng nyog, pagbubungkal ng lupa at pag aararo. May hitsura din si Anton, matungis ang ilong, maganda ang mga mata, makapal ang kilay at ang pinaka-attractive sa lahat ng parte ng mukha nya ay ang kanyang dimples, at pantay at mapuputing mga ngipin. Kumbaga, yun ang pamatay nya. At kapag ngumiti, hindi pweding hindi ka mabighani nito. Yun nga lang, dahil sa ang trabaho ay sa lupa at ang pagkokopra ng nyog, sunog ang balat nya, may mga rashes, at ang sinusuot ay mga gusgusing damit. Ngunit kung pasusuotin lang siya ng gaya ng mga sinusuot ng mga mayayaman at mga artista at i-makeover pa, di hamak na magii-stand out sya sa kanila.

Dahil sa halos ka-edad ko lang, sya ang naging close ko sa dalawang buwan kong pagii-immerse. Sa lahat ng hirap kong na-experience nanjan palagi si Anton sumusuporta, nagtuturo, nag-eencourage sa akin, nagpaalalang kaya kong gawin ang kung ano man ang kaya din nya. Sa kanya ko natutunan kung paano humawak ng itak, ng lagari, ng palakol; kung paano umakyat ng puno ng nyog, o sumakay sa likod ng kalabaw, mag-araro, o magtanim ng mais; kung paano magharvest ng nyog, o ng coconut wine, o manghuli ng isda.

At ang di ko malilimutang nakakatawang mga experiences sa kanya ay una, yung nakagat ako ng ahas. Bigla na lang akong nanlumo nuon, halos matumba na sa takot. Agad initak ni Anton ang ahas, at mabilis na hinubad ang T-shirt, at ginawang tourniquet sa itaas na parte ng binti ko. Tapos, kinudlit ang dala-dalang itak sa nakagat na parte at sinipsip ng sinipsip ang dugo at ang kamandag. Halos mawalan na ako ng ulirat sa nerbyos na baka yun na ang huli ko. Pumapasok na sa isipan ang mommy at si Sir James na baka di ko na sila makita pang muli. Ngunit nung dumating na si Tatay Nando, tiningnan yung ahas, at sinabi sa amin na di naman daw pala makamandag ang klase na kumagat sa akin, pakiramdam ko bigla din akong lumakas. Tiningnan ako ni Anton na ang mukha’y mangiti-ngiti.

“Anton, alam mo ba na hindi naman pala makamandag ang ahas?” tanong ko sa kanyang curious sa ginawa nya sa akin.

“A.... oo, Carl, alam ko.” sagot naman nyang ang mukhay tila napaka inosente, kamot-kamot ang ulo.

“At bakit mo kinudlitan ang binti ko at sinipsip ang dugo?”

“A... e...” sagot nyang hindi magkamayaw kung anong sasabihin.

“A... e... Ano?” pangungulit ko, sabay dilat ng mata.

“E... nataranta na ako eh!”

“Langya ka! Kaya siguro halos mawalan na ako ng ulirat ay dahil sinipsip mo ng sinipsip ang lahat ang dugo ko. Sa pagsipsip mo yata ako mamamatay e, hindi sa kagat ng ahas!” Tawanan na lang kaming tatlo ni Tatay Nando.

Ngunit sa pangalawang insidente, doon ko na talaga natuunan ng konting pansin si Anton. Mejo nakikiliti kasi ako sa ginawa nya sa akin. Naligo kami noon sa ilog. Marunong naman akong lumangoy ngunit dahil sa naging kabiruan ko na sya at kapatid na rin ang turing, niloko ko. Nung nasa malalim-lalim na bahagi na ako ng ilog, sumigaw ako, kunyari nanghingi ng saklolo. “Saklolo! Saklolo! Malulu – glug, glug, glug...” at kunyari lumubog na ako.

Mabilis nya akong sinaklolohan. In fairness, magaling sya sa pagsagip. Dahil na rin sa angking lakas madali din nya akong nairating, at nabuhat pa, hanggang sa baybayin ng ilog. Nagkukunyari akong walang malay, hindi pa rin gumalaw kahit na inilapag na nya ako sa may damuhan. “Carl! Carl!” ang tarantang-tarantang sigaw nya, hablot-hablot ang braso ko. Inilapit nya ang tenga nya sa mukha ko, pinakinggan ang paghinga. Nagkunyari na rin akong hindi huminga kaya’t sa pag-aakalang nalunod talaga ako, inupuan nya na ang tyan ko at pina-pump ang dibdib. Nung di pa rin ako gumalaw, ibinuka nya na ang bibig ko at kahit nangingimi, sinabayan na rin ng mouth-to-mouth. Pump sa dibdib, buga ng hangin sa bibig ko, di magkamayaw. Halos di ko na mapigil ang sarili na bumigay sa tawa sa napansing takot at pagkalito ni Anton, at sa ginawa na ring palapat ng mga bibig namin. Sa totoo lang, may dulot na kiliti din sa akin ang ginawa niyang iyon. Langhap na langhap ko ang bango ng bibig nya. Tinigasan ako.

Siguro, nademonyo na rin ang utak ko at dala na rin ng kagustuhang tuluyan na syang pikunin, nung inilapat nya uli ang bibig upang bumuga ng hangin sa bibig ko, bigla ko nalang syang niyakap at idiniin ang ulo nya sa ulo ko upang ma-lock ang pagkadikit ng mga labi namin. Sinipsip ko ang mga labi nya, nilaro-laro ang dila sa dila nya. Nakita kong lumaki ang mata ni Anton sa pagkabigla. Pumiglas sya ng bahagya, ngunit laking gulat ko din nung hindi ko inaasahan ang pagpaparaya nya sya sa ginagawa ko. Iyon ang lalong nagpapainit sa akin. Tila nakikilaro na rin ang mga dila nya at nakisipsip na rin sya sa mga labi ko. Halos isang minuto din yung tagpo na iyon at nung parang nanumbalik ulit ang katinuan ng utak, itinulak ko na lang syang bigla sabay tayo, pinagmasdan syang napatihaya sa harap ko.

Sa kabiglaang di maintindihan ang ginawa ko at ang biglang pagkalas, para syang napako sa kinalalagyan, nanatiling nakatihaya lang, ang dalawang kamay ay nakatukod sa lupa. Binitiwan ang ngiting-pilit bakas ang pagkalito sa mukha, nagpang-abot ang kilay at ang mata ay nakatutuk sa akin, parang nagtatanong kung ano ba talaga ang gusto kong mangyari o ibig sabihin, naghintay ng kung ano ang explanation na lalabas sa bibig ko.

Ngunit hindi ako nagseryoso. Bagkus ang bulalas ko na lang ay, “Huli ka!” at sabay bitiw ng malakas na tawa.

“Tarantado!” ang naisagot nya, pakiwari ay naisahan sya. At simbilis ng kidlat, dali-dali na syang tumindig at akmang hahabulin na ako.

Tumakbo ako sabay tukso sa kanya, “Tol, pramis, kung nakita mo lang sana ang hitsura mo, simputla ng papel ang ang mga labi at mukha. Mas mukha pang ikaw ang nalunod kaysa sa akin e! Nerbyoso ka pala, tol, grabe ka!” Halos sumakit na ang tyan ko sa katatawa habang tumatakbo, habol-habol nya.

At yun... naghabulan kami at nung magpang-abot nagbubuno at pagulong-gulong na sa lupa sa pagtatagisan ng lakas. Tapos noon, tawanan. At nung mapagod na, naligo ulit sa ilog.

Ganyan kami ka-close ni Anton sa dalawang buwan kong immersion. Kung si Sir James ang dahilan at nag-push sa akin upang magbago ang pananaw sa buhay, si Anton naman ang gumabay sa akin sa hirap na dinaanan sa pag-aadjust, patungo sa tuluyan ko nang pagbabago. Pag nanjan si Anton, nalilimutan ko lahat ng hirap ng paghahanap sa dating nakagawiang luhu. Pag nagkasama kami nyan, walang oras na di kami nagtatawanan, o nagbibiruan. Kapatid na talaga ang turing namin sa isa’t-isa, walang kyeme-an. Minsan, may pikunan ngunit nawawala din at hahantong ang lahat sa tawanan o kaya’y sa harutan, habulan o wrestling. At dahil na rin siguro sa wala akong kapatid, napakagaan ng loob ko sa kanya. At wala rin akong nararamdamang malisya. Siguro dahil hindi naman talaga lalaki ang hinahanap-hanap ko. In fact, sa panahong iyon, litong-lito ako sa di maipaliwanag na sobrang pag-a idolize kay Sir James. Yun ang bumabagabag sa isipan ko sa mga panahong iyon.

Kinagabihan nung araw na nag-kunwari akong nalunod, nag-inuman kaming dalawa ni Anton, sa loob ng kwartong ipinagamit sa akin ni tatay Nando. Kaming dalawa lang, at dahil walang mga upuan, naka-upo lang kami sa papag, paharap sa isa’t-isa. Nung mejo nalasing na kami, napunta ang usapan sa sex.

“Sixteen ka pa lang tol, diba?”

“Oo.”

“E...” pag-aalangan ko. “Panu yan, naka-experience ka na ba?”

“Ng ano?” ang inosente nyang tanong.

“Ng ganyan” Binilog ko ang kanang palad, ipinasok sa bilog ang hintuturo sa kaliwang kamay at inilabas-masok iyon.

Natawa sya. “Bastos!”

“Anong bastos. Tol, pareho tayong lalaki. Kanino mo ba i-share ang ganyang topic kungdi sa kapwa lalaki, diba? O, ano...? Wala ka pang experience ano?” pangungulit ko.

“Ni hindi pa nga ako nakapanood ng bold na palabas, o ni bold na picture man lang e.” ang sagot nyang mejo nahihiya. “Wala kasing TV dito sa amin, wala rin kaming CD player... hanggang radyo lang kami.”

“Talaga? Kahit na halik, di mo pa naranasan?”

“Sinong hahalikan ko, kalabaw? E, wala naman akong girlfriend?”

Mejo na-excited din ako sa narinig. “Sandali...” at sumiksik na naman sa utak ang lokohin sya, nanlaki ang mga matang tiningnan sya. “Ibig sabihin... kanina lang naganap ang first kiss mo, sa tabi ng ilog, at sa akin?”

Napatingin sya sa akin, “Tarantado!”

“Oo nga tol. Panu yan, di mo na ako malilimutan nyan, hehehe”

Ngingiti-ngiti lang sya.

“Di nga tol... nasasarapan ka sa halik ko kanina no? Sabihin mo, sabihin mo?” tanong kong nakangiting-aso.

“Hindi ko alam, hehehe. Parang...” napahinto sya “ganun pala ang feeling kapag may kahalikan?“

“Tangina, sabi ko na nga ba e. Nasasarapan ka e. Tinigasan ka e! Kaya pala hindi ka nakatayo kaagad kanina no?”

“Hehe, oo nga e.”

“E... nagsasalsal ka na ba?”

“Nag try ako kaso di pa ako nilabasan e.”

“Sa buong buhay mo? Hindi ka pa nalabasan?”

“Oo.”

“Tangna, virgin na virgin ka pa? Syeeetttt!”

“Di ako marunong talaga e. Sumasakit na lang ang kamay ko di pa rin ako nalabasan.”

“Hahahahaha! alam mo, tol, tayong mga lalaki dapat nagsasalsal para kung maka-enkwentro na ng babae, hindi na mahirapan. Panu yan kung may babae na ngayon at hindi ka pa handa?”

“Ganun ba yun?”

“Oo naman. E, kung yang sa kamay hindi ka pa nalabasan, panu na sa totoong tagpo? E, di pahirapan mo pa ang babae nyan?”

“E, anong dapat kong gawin?”

“E, di pilitin mong malabasan ka talaga kapag nagsasalsal ka. Gusto mo ipapakita ko sa iyo ang bold na magazine na dala ko?” at ipinalabas ko ang playboy magazine na dala, binuksan iyon at ipinakita sa kanya.

Halatang nanlaki ang mga mata ni Anton sa nakitang mga hubad na babae sa magasin at sa iba’t-ibang posisyon ng pagtatalik. Ramdam kong iyon ang una nyang pagkakita ng ganung klaseng mga letratong pampalibog. Kahit naka-upo, pansin kong palaki ng palaki ang umbok sa harapan nya. Hindi sya makapagsalita habang aliw na aliw sa pagtitingin sa mga letrato, halos tutulo na ang laway.

“O, ipalabas mo na yang si junior mo at salsalin mo na.” pag-udyok kong tila nakikiliti sa nasaksihan sa kanya.

“Dito? Ngayon na?”

“Oo naman! Alangan namang sa kwarto ninyo ni Dodong, e nandun yung kapatid mo.”

Hinipo nya ang sarili, tiningnan ako, nag-aalangang ipalabas iyon. “Tayong dalawa na, sabayan mo ako... para di naman ako mahiya” pagmamakaawa nya.

Dahil nalilibugan na rin, hinubad ko na kaagad ang t-shirt, ang shorts, ang brief at bumugad sa kanya ang galit na galit ko ng pagkalalaki. “Ok...” Hinaplos ng hinaplos ko iyon, habang nakatingin sa kanya.

Tiningnan ni Anton ang ari ko. “Grabe, malaki at mamula-mula ang ari mo, Carl!” ang komentaryo ni Anton na parang noon din lang nakakita ng tigas na tigas na ari ng iba.

“Kung gusto mo, turuan pa kitang susuhin to, eh!” sabi ng utak kong nademonyo. Nginigti-ngiti lang ako.

Hinubad na rin ni Anton ang lahat ng saplot nya at lumantad sa akin ang magandang hugis ng katawan, ang gandang umbok ng pwet at higit sa lahat, ang malaking ari nya.

“Putsa! Halos kasing laki at haba na ng ari ni Sir James iyon ah!” sambit ng isip ko.

Sinimulan na nyang batihin ang sarili, ang mga mata’y nakatutok lang sa magasin. Paminsan-minsan ko ding tinuturuan sya kung paano hawakan ang ari nya at paano iyugyug ang kamay “Ganito, wag masyadong sakalin, sinasakal mo eh. Yan, ganyan lang palagi...”

Habang nasa ganung pagsisikap si Anton, aliw na aliw naman ako sa katitingin sa kanya, himas-himas ang sarili at inaantabayanan kung malapit na sya at sasabayan ko. May mahigit labing limang minuto din ang lumipas at hindi pa rin sya nilabasan.

“Tangna, ang tagal pala talaga nitong labasan.” sabi ko sa sarili. “Matagal ka pa ba, tol?”

“Di ko alam e... mejo mahapdi na nga yung balat.”

Sa nakitang pagsusumikap nya at sa inip na rin, parang naawa na ako. Tumayo ako at pinatayo ko sya, isinandal sa dingding habang hawak-hawak sa isang kamay nya ang magasin, ang isang kamay patuloy sa kanyang pagbabati. Tapos, idinampi ko ang bibig sa utong nya, dinila-dilaan iyon at sinipsip-sipsip, ang isang kamay ko ay nakayapos sa katawan nya. Napaungol sya at napansin kong binilisan ng binilisan na nya ang pagbabati. Maya-maya, inilaglag na lang nya ang magasin, hinablot ang buhok ko at ikinabig iyon upang magpangtapat ang mga ulo namin. Parang magnet na naglapat bigla ang mga labi namin, at kasunod nun ay ang pagpapakawala nya ng malalim na ungol. “Uhhhhhhhh, ahhhhhhhhhh!” Binilisan ko na rin ang pagbati ko at halos sabay na pagpulandit ng mga tamod namin; ang sa kanya ay tumama sa dibdib at tyan ko at ang akin naman ay sa kanya. May pagkalabnaw ang tamod nya, halatang unang beses pa lang siyang nilabasan. At kahit na pareho na kaming tapos, ipinagpatuloy pa rin ng mga kalahating minuto pa ang lalaplapan ng mga labi namin, pansin ang pagpipikit ng mga mata ni Anton, tanda ng sobrang sarap na tinamasa.

Nung mahimasmasan na, bakas sa mukha ni Anton ang pagod ngunit sobrang saya na naramdaman. Binitawan ang napakaganda ng ngiti na animoy nakatikim at nakadiskobre ng isang napakasarap putaheng nuon lang nya natikman sa tanang buhay nya.

“O, anong feeling ng nilalabasan?” tanong ko.

“Nakakapanlumo, pero ang sarap pala! First time ko talagang maranasan ang ganun. First time ko ring makakita ng tamod ng tao, lalo na tamod ko, ehehehe.”

“O kita mo na. Pero wag ka, baka hanap-hanapin mo ako, loko ka pinagbigyan lang kita. Babae ang type ko” sabi kong tumatawa. “Atsaka, dahil first time mong makakita ng tamod, heto, amoyin mo at lasahan mo na rin” at pinahid ko ng daliri ang tamod nyang nagkalat sa tyan ko at biglang iminudmod yun sa ilong at bibig nya.”

“Pwe! Mapakla!” sabi nya na ang mukha‎’y halos hindi ma-drowing.

At bago pa sya makapagsalita ulit, ipinahid ko naman ang buong palad ko sa tamod kong nagkalat sa tyan nya at iyon naman ang biglaang iminudmod sa mukha nya.

“Urrrkkkkk! Salbahi ka talaga!” Pinabayaan na lang nya ang tamod ko sa mukha nya at mabilis na pinahid din nya ang tamod nyang nagkalat sa tyan ko upang makaganti. Ngunit naagapan ko sya at nagpambuno kami, hanggang sa nagpapaikot-ikot na ang mga katawan namin sa papag sa pagtatagisan ng lakas... Nung mapagod, tawanan na lang. Naglinis kami ng aming mga katawan, at bumalik na si Anton sa kwarto nila ng kapatid nya.

Kinabukasan, parang wala lang nangyari sa amin. Walang nagbago. At simula noon, ramdam kong nagsasalsal nang mag-isa si Anton dahil may mga araw na hinihiram nya ang magasin ko, at may mga pagkakataon ding kusa nalang itong nawawala at ibinabalik. At kahit nagpaparamdam sa akin si Anton na gawin muli naming sabay ang ganun, hindi ko na pinatulan pa. Hindi na iyon nasundan.

Yun ang experience ko kay Anton sa dalawang buwan kong immersion sa pamilyan niya, tatlong taon na ang nakalipas. At nung bumalik ulit ako doon para kay Sir James, 21 na ako at 19 na rin sya, si Sir James ay 26. Kaya ganun nalang ang pangangamba ko na baka nahuli nya kami ni Sir James na naghalikan sa batis dahil sa experience ko na iyon sa kanya. Baka maisip nya, “Akala ko ba, babae ang type ni Carl?”

Ngunit may sumiksik ding konting sundot sa utak kong di maiwasang magtanong, “Kumusta na kaya si Anton? May experience na kaya sya sa pakikipagtalik?” At kapag binalik-balikan ko sa isip ang nangyaring iyon sa amin lalo na’t sa akin nya naranasan ang unang halik at ang magparaos, parang may kiliti na ring di maintindihan akong nararamdaman...

(Itutuloy)

----------------------------------

Book 2: Idol Ko Si Sir (Part 4)

Napakasaya ko sa araw na iyon sa muli naming pagsasama ni si Sir James pagkatapos naming malayo sa isa’t-isa ng isang taon. Pagkatapos naming magtampisaw sa batis, umuwi na kami sa bahay nina Tatay Nando at kinagabihan sa dating kwarto ulit kaming dalawa natulog; sa kwarto na kung saan namin pinatibay ang pagmamahalan; sa kwarto na kung saan nagkudlit kami ng balat, nagpaagos ng sariling dugo tanda ng aming pagmamahalan. At doon, muli naming tinamsa ang bugso ng aming damdamin, mas mainit, mas mapusok.

Ngunit tila may napapansin akong kakaibang lungkot at pag-alala sa mukha ni Sir James. Hindi man nya ipinapahalata, dama ko na may bumabagabag sa isipan nya. Gusto ko sanang itanong kung ano iyon ngunit hinayaan ko na lang, iniisip na baka kapag handa na sya, sasabihin din nya sa akin kung ano yun.

Kinabukasan, umalis si Sir James papuntang syudad at may prospective sponsors daw sa project at gustong makipagkita; doon na rin daw sya mag overnight dahil may iba pang mga aasikasuhing bagay-bagay na may kaugnayan sa eskwelahan. Gusto ko sanang sumama ngunit hindi sya pumayag gawa nang hindi naman daw sya magtatagal doon.

Dahil ako na lang mag-isa ang naiwan, hinanap ko si Anton upang hindi naman ako mababagot habang wala si Sir James. Ngunit napag-alaman ko na lang kay Tatay Nando na nagpunta daw ito sa kalapit baranggay, sa bahay ng pinsan nya doon. Nagtataka ako dahil nung pagdating na pagdating ko pa lang sa baranggay, excited na excited syang makita ako at at ang sabi pa nga nya, pupunta kami ng ilog at maliligo, manghuli ng isda, at mag-ihaw-ihaw. At gusto nga daw nyang ipakita sa akin ang kubo sa tabi ng ilog dahil sa sya daw ang may gawa nun para sa akin. Kaya, hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang syang umalis. Iniisip ko na lang na baka importante din yung pupuntahan nya. Ibinuhos ko na lang ang oras ko sa sa pag-iikot sa baranggay, kasama si Dodong, ang 17 years old na nakababatang kapatid ni Anton, nakikipag-usap sa mga tao, sa Kapitan, sinasagap ang mga feedback nila tungkol sa school na donated ng mommy at sa pagpapatakbo nun ni Sir James, at inalam na rin ang mga pangangailangan pa nila kaugnay sa project, kagaya ng libro, papel, mga lapis at ballpens, etc. Napakainit ng pagtanggap nila sa akin. Palibhasa, mommy ko ang sumasagot sa mga pangangailangan ng mga batang mag-aaral nila at sa school na rin. Bawat bahay na mabisita namin, inaalok kami na doon na kakain ng pananghalian. May isang bahay din kaming napaunlakan. Mayroon ding nag-alok ng inuman na tuba, yung indigenous wine na gawa sa nyog, at may napaunlakan din kami ni Dodong.

Mag aalas 5 na ng hapon nung maisipan kong bumalik na kami ni Dodong ng bahay. Mamumula-mula na ang pisngi dahil sa may kaunti ding nainum sa ilang mga umpukang nadaanan namin at nag-offer ng tagay. Parating pa lang kami, nung mapansing may nag-gigitara, nakaupo sa ilalim ng puno ng sa harap ng bahay nina Tatay Nando. “Si Anton!” sigaw ng isip. Pinagmasdan ko sya ng maigi, tila naka-inom at di maipagkaila sa mukha nya ang lungkot.

“Hey, musta tol!” ang sambit kong pagbati, si Dodong naman ay dumeretso na kaagad ng bahay at pumasok sa kwarto nila ni Anton, nagpaalam na magpahinga muna.

Matalas ang isinukli na titig ni Anton sa akin.

“Bro, may problema ba tayo?“ Tanong kong naguguluhan sa reaksyon nya.

Hindi sya sumagot, pinagpatuloy ulit ang pag-strum ng gitara, tila walang kumakausap.

Umupo ako sa tabi nya. “May... galit ka ba sa akin?” Tinapik ko sya sa likod.

Huminto sya sa ginagawa, nanatiling nakayuko, at pabulong na nagsasalita, “Sino ba ako para magalit sa anak ng taong nagpapaaral sa akin at sa kapatid ko?”

Tila nabigla ako sa binitiwan nyang salitang iyon. Kahit na pabulong lang, klarong-klarong nasagip iyon ng mga tenga ko. “Bakit tol, ano bang problema? Lasing ka yata, ano.”

“Hindi ako lashing Carl, nakainom lang, at wala kang pakialam kung nakainom ako.” ang sabi nyang mejo may katigasan ang tono.

“OK, kung ganun, ano ba ang drama mo? Kahapon nung dumating ako dito, excited mong sinabi sa akin na pupunta tayo sa tabing-ilog at ipakita mo ang kubong ginawa mo para sa akin. Tapos ngayong araw na to, umalis ka pala, ni hindi ka man lang nagpaalam sa akin o kay Sir James. Alam mo bang ngayong araw na to wala akong kasama? Buti na lang nanjan si Dodong. Ano bang nangyari sa iyo?”

Tiningnan nya ako. May galit pa rin sa mga mga mata nya. “At pati na rin ba si Dodong, dumaan na rin sa iyo?”

Tila umakyat lahat ng dugo ko sa ulo sa narinig. Ngunit pinigalan ko ang sarili. “Tol, ayusin mo ang pananalita mo... baka di ko mapigilan ang sarili at masaktan kita.”

“Bakit, dahil ba sa totoo ang sinabi ko? Si Kuya James, kala mo di ko nakita ang ginagawa ninyo? At ako... di ba ikaw ang nagturo sa akin kung paano gawin yun? At ngayon... si Dodong naman?” sigaw nya.

Biglang nagdilim ang paningin ko at sa galit, pinakawalang ang napakalakas na suntok. Nakita ko na lang ang pagbagsak ni Anton sa damuhan, haplos-haplos ng isang kamay ang duguang bibig.

“Sige, Carl, bugbugin mo ako. Ganyan naman talaga, e, diba? Sige, kahit anong gawin mo sa akin, gawin mo, hindi kita lalabanan. Kahit patayin mo pa ako... yan ay dahil anak ka ng nagpapaaral sa akin at ng kapatid ko. Mahirap lang kami, kayang-kaya mong gawin ano man ang gusto mo!” ang sabi nyang ang boses ay bibigay na’t iiyak. At di na nga nya napigilan. Humagulgol na lang ito.

Parang bigla na rin akong naawa sa nasaksihan. Niyakap ko sya. “Tol, sorry, sorry! Ano ba ang nangyari sa iyo? Ano bang nagawa kong kasalanan sa iyo? Magsalita ka naman please.”

Nanatili lang syang nakayuko, pahid-pahid ng isang kamay ang luhang dumadaloy sa pisngi. Hinayaan ko na lang muna.

At dahil sa tila ayaw pa ring magsalita ni Anton, naisipan kong tumayo at aalis na lang sana. “Ok, kapag ayaw mo pa ring magsalita, aalis na lang ako. Kung gusto mong kausapin ako, nasa kwarto lang a - ”

“Carl!” pag-cut nya sa sinabi ko. “Wag kang umalis, pwede?”

Bumalik ako sa inuupuan. “Ano bang problema, tol?” tanong ko ulit.

“Pwede dun tayo sa tabing-ilog? Sa kubong ginawa ko para sa iyo?”

“A... oo ba. Ano bang meron dun?”

“Wala lang, gusto lang kitang makausap.”

Mga alas 6 na ng gabi nung magpunta kami ni Anton sa kubo nyang ginawa. Habang tuluyan nang lumubog ang araw, kitang kita naman sa pampang ng ilog sa labas lang ng kubo ni Anton ang paakyat na bilog na buwan. Napakaganda ng tanawin, may kalamigan na ang hangin at dinig na dinig ko ang ragasa ng tubig sa ilog.

Naupo kaming dalawa sa damuhang gilid lang ng pampang paharap sa ilog. “OK, anong gusto mong pag-usapan natin?” tanong ko.

“Hindi mo ba ako na-miss?” tanong nyang sagot sa tanong ko.

“Hahahaha! Anong klaseng tanong yan? Syempre miss na miss. Pag nainip na ako sa trabaho ko sa syudad, ang lugar na to kaagad ang sumisiksik sa isip ko. At syempre, naiisip ko yung mga harutan natin, yung wrestling, yung mga kalokohan. Bakit mo naman natanong?”

“Si Kuya, na-miss mo din?” ang tukoy niy kay Sir James na simula nung inampon ng pamilya ay tunay na kuya na talaga ang turing nila, hindi binigyang pan-sin ang tanong ko.

Napahinto ako sa hindi inaasahang pagpasok sa pangalan ni Sir James sa usapan. Syempre naman, guro ko iyon. Kung hindi sa kanya, hindi ako makakapunta dito, hindi tayo magkakilala...” ang sagot kong hindi makatingin-tingin sa kanya. “

Napabuntong-hininga sya, natahimik sandali. “Mahal mo ba si Kuya James?”

Di ko maintindihan kung papatulan ang tanong o mapipikon. Ngunit nanaig pa rin ang pagko-kontrol ko sa sarili, hindi nagpapahalata. “Oo naman. Marami akong natututunan sa buhay dahil sa kanya... at hindi lang din naman ako ang nagmahal sa kanya, e. Lahat kaming mga naging estudyante nya, mahal na mahal sya.”

“Ang ibig kong sabihin, yung romantic na pagmamahal” pag-klaro nya.

“Ano bang klaseng tanong yan, Anton... diretsahin mo nga ako? Ano ba talaga ang gusto mong tumbukin?” ang sabi kong pagpapahalatang nairita na.

“Ok, sorry, nalimutan kong wala naman pala akong karapatan. Sinubukan ko lang namang itanong iyon dahil simula nung maging close tayo, wala naman talaga tayong sikreto, di ba? Hindi nga lingid sa kaalaman mo na wala pa akong karanasan sa sex nung maging magkaibigan tayo, at hindi rin lingid sa iyo na wala pa akong kamuwang-muwang kahit sa pagma-masturbate. Ikaw pa nga ang nagturo sa akin, diba? Ngunit kung nagbago ka na, ok lang. Sino nga lang ba ako sa buhay mo; isang hamak na anak ng magsasakang pinapag-aral ng mommy mo... Maging kaibigan ka nga lang na ganito, napaka-swerte ko na. Dapat masaya na ako jan.”

“Hey... ano bang pinagsasabi mo, tol! Tindi ng drama neto, di ko naman maintindihan ang papel. Ano ba talaga? Teka, hulaan ko. Ah... inimbitahan mo ako dito para itanong kung na-miss kita? O, teka, ah... upang i-remind sa akin na mommy ko ang nagpapaaral sa iyo? Tol, ano ba? Di mo ba alam na naubusan na ng tropeo ang FAMAS at lahat ng mga award-giving bodies sa Pilipinas? Sayang ang drama mo!” ang pabiro ko nalang na salita, pag-divert sa seryoso nyang topic.

Hindi sya umimik, nakayuko lang, ang mga tuhod ay itinukod sa baba, nilalaro ng isang kamay ang buhangin na animo’y wala sa isip ang ginagawa at ang mukha‎’y napakaseryoso.

Tumayo ako upang maghanap ng mga tuyong kahoy at dahon ng nyog. “Tol, mag-bonfire tayo at mag-ihaw ng mais gaya ng dati nating ginagawa. Mangongolekta muna ako ng tuyong ka-”

“Mahal kita Carl!” ang madalian at halos pabulong na sambit nya, nakayuko pa rin.

Parang napako ako ng sandli sa kinatatayuan. Bumalik ako sa kinauupuan, nilapitan sya. “Tama ba ang narinig ko? Mahal mo ako?”

“Oo.” Di pa rin sya natinag sa pagkakayuko.

“Hahahahaha! Nagbibiro ka lang tol, sabihin mong nagbibiro ka, di ba?”

“Hindi.” Seryoso nyang tugon. “At ewan ko, Carl. Simula lang ito nung tinuruan mo ako sa bagay na iyon... at nung umalis ka nung isang taon, palagi ka nang nasa isip. Kaya nung makita kita ulit kahapon, sobrang saya ang nadarama ko. Ngunit sobra din akong nasaktan sa nasaksihang ginawa nyo ni Kuya James...” Sabi nyang tumulo na ang luha. “Kaya kita tinanong kung mahal mo ba si Kuya James, e...”

Hindi ko alam kung matatawa o maaawa. Umakbay ako sa kanya. “Tol, kung nami-miss mo man ang isang tao, hindi ibig sabihin nun mahal mo na sya, na may romantic feeling ka na sa kanya. Kagaya ko, nami-miss din naman kita a, sobra. Natatawa ako kapag naaalala ang mga kabulastugang ginagawa natin, ang mga harutan, pangbunuan ng lakas, ang mga paunahan sa languyan, o paramihan ng mga naakyat na puno ng nyog. At syempre, na-miss ko sobra ang ganitong nag-uusap lang tayo ng kahit anu, kahit walang ka-kwenta-kwentang bagay. Pero hindi ibig sabihin makikipag-relasyon na ako sa iyo. Kasi, kapag pumasok ka sa isang relasyon, dapat sigurado ka sa nararamdaman mo dahil ito’y may mga kaakibat na responsibilities, mga bagay na i-give up, isakripisyo, at ipaglalaban. Hindi ka pweding pumasok sa isang relasyon na wala kang paninidigan; unless, naglalaro ka lang, dahil kung hindi ka sigurado sa isang bagay, paano mo ito ipaglalaban? Kaya dapat na siguraduhin mo muna kung ang naramdaman mo ay totoo, sagad sa puso at sa isipan. Gawan mo ng paraan upang suriin ang sarili at matimbang kung totoo ka nga bang nagmahal, o naguguluhan lang.”

Tahimik.

“Naranasan mo nabang magkaroon ng girlfriend?”

“Hindi pa.”

“Sinubukan mo na bang manligaw?”

“Hindi pa rin.”

“See what I am saying? Lalaki ako tol, at lalaki ka rin. Ang nangyari sa atin nung tinuruan kita ng isang bagay na ginagawa ng mga lalaki ay normal na nagyayari sa mga katulad ng ibang kabataang nag-eeksperemento... Ako, nung high school pa, kapag pumasok sa utak ang kalokohan sa magkakabarkada, nagpapaunahan pa nga kami, nagpapatalbugan kung sino ang may mas malaki... Pero, hindi ako na-inlove sa kanila. Normal sa magbabarkada ang gumawa ng kalokohan, gaya ng nangyaring iyon sa atin. Oo, aaminin ko na kapag naisip ko iyong mga nangyari sa barkada o kahit iyong sa atin, may kiliti rin akong naramdaman. Ngunit hindi sapat iyon tol para masabi kong mahal ko na iyong mga barkada ko na iyon at makikipagrelasyon na ako sa kanila. Ang pagmamahal, tol ay mas malalim pa kesa pisikal na pangangailangan. Ang libog ay kusang umaatake ngunit kusa ding nalulusaw; ang pagmamahal ay nananatili. Katulad ng pagkakaibigan natin. Walang pweding makakapaghiwalay sa atin...”

Hindi sya kumibo.

“Ok, upang masiguro mo sa sarili na mahal mo nga ako, why not focus your atention sa babae muna. Manligaw ka at i-try mong makipagrelasyon. Kung pagkatapos mong magkaroon ng girlfriend at hanap-hanapin mo pa rin ako, baka maniwala na akong mahal mo nga ako... How about that?”

Nag-isip sya. “Bakit ikaw... kayo ni Kuya James?”

Napabuntong-hininga ako sa tanong nyang iyon. Hindi ko akalain na igigiit pa rin nya ang tungkol sa amin ni Sir James. “Ok... aaminin ko sa iyo, dahil wala naman talaga tayong sikreto, diba? May relasyon nga kami ni Kuya James mo. Ngunit pinagdaanan naming pareho ang sakripisyo, ang subuking maglayo sa isa’t-isa at burahin ang kung ano man ang nararamdaman. Bago dumating si Sir James sa buhay ko, iba’t-ibang klaseng babae ang natikman ko, nakarelasyon. Akala ko nga, tuloy-tuloy na iyon. Ngunit nung dumating si Sir James sa buhay ko, hindi ako makapaniwalang nangyari ang ganito sa akin. Sabi ng iba, baka lang daw naghahanap lang ako ng father-figure dahil sa wala akong naranasang tatay na gumabay sa akin simula nung bata pa lang. Ngunit, ewan ko, hindi na maialis sa isipan ko si Sir James. Kaya napagdesisyonan na naming papasok sa isang relasyon.”

“Paano kung si Kuya ay may iba?”

Para akong natulala sa tanong na iyon ni Anton. Tiningnan ko sya. “Bakit, may alam ka ba?”

Hindi na sinagot ni Anton ang tanong ko. Isinukli nya ang isang makahulugang titig. “Bakit hindi mo na lang ibaling sa akin ang pag-ibig mo?”

“Anton, hindi ka pa nga nagmahal. Ang pagmamahal ay hindi kagaya ng isang bagay na pwedi mong ibigay sa kung sino man ang taong gusto mong pagbigyan nito! Hindi ganyan ang tunay na pag-ibig tol.” ang sabi kong mejo tumaas ang boses. “At sabihin mo sa akin, may iba bang mahal si Sir James?”

(Itutuloy)


-----------------------------------------------------

Book 2: Idol Ko Si Sir (Part 5)

Tila binuhusan ng malamig na Tubig si Anton sa tanong ko. “Hoy, Anton! Tinanong kita! May iba bang mahal si Sir James?”

“A, e... wala Carl, wala!” ang sagot nyang tila hindi makatingin sa akin.

“Tol, nagsisinungaling ka, alam ko. Meron kang alam na hindi ko alam. Ano yun? Sabihin mo! Magdamdam talaga ako sa iyo pag hindi mo sinabi sa akin ang nalalaman mo.”

“Wala nga Carl... cross my heart.” pagdiin nya. “Atsaka, wala ka bang tiwala kay kuya? Kung gusto mo, itanong mo na lang sa kanya pagdating nya.”

Tila nahimasmasan ako sa seryoso nyang paliwanag. “O sige... maniwala na ako.” ang nasabi ko nalang, inisip na wala din akong magagawa kung ayaw nyang magsalita talaga. Atsaka, sumiksik na rin sa isip ko na kung mayroon man kaming problema ni James, kusa nyang sasabihin sa akin yun. “Oo nga pala tol, may sinabi si Dodong na sayawan mamaya sa may baranggay hall. Gusto mo, punta tayo para makahanap ka na ng babae? Ano...?”

Ramdam ko ang malaming nyang reaksyon. “Parang ayaw ko Carl. Di naman ako marunong sumayaw e. Tsaka, nahihiya ako...”

“A, basta! Pupunta tayo mamaya sa sayawan. Di ba sabi ko sa iyo, dapat buksan mo ang sarili para sa ibang bagay o possibilities? Makipagkaibigan ka lang naman e, for you to get out from your shell, kumbaga. At kung kaya mo na, manligaw ka. Ito na yung chance mo.”

“E... sige, bahala ka. Basta samahan lang kita dun.”

Walang magawa si Anton. Pumunta nga kami at isinama na rin namin si Dodong. Alas 10 ng gabi nung dumating kami sa lugar mismong kung saan idinaos ang sayawan. May mga sumasayaw na sa gitna. Kitang-kita ang kasayahan sa mukha ng mga dalaga’t binata habang umiindayog sa tugtog. Benefit dance daw yun upang makalikom ng pondo ang baranggay para sa nalalapit na fiesta. First time ko ring maka-attend ng ganung klaseng sayawan. Parang gusto kong matawa sa mga hitsura nila, ibang-iba kasi kay sa ambiance ng disco-han sa malalaking syudad na puno ng naggagandahang ilaw, madilim-dilim ang dance hall, at walang pakialaman ang mga sumasayaw kung may kapartner ba o wala, basta tatayo lang sa platform at iindayog, solved na.

Ngunit iba ang sa kanila. Malapad ang lugar na may kasing-lawak ng basketball court, alikabukin pa ang lupang hindi sementado. Kitang-kita ang mga bituin sa langit kapag ibaling mo ang mata sa itaas dahil sa walang bubong ang sayawan. Kahit walang koryente, 6 na petromax naman ang nagsilbing ilaw na nakasabit sa mga poste sa gitna pa ng sayawan mismo. Center of attraction ka kapag sumayaw, sa tindi ba naman ng liwanag na galing sa petromax, pati ulo ng mga sumasayaw nakakasilaw na rin. At kapag ba naman imbes shampoo ang panlinis ng buhok e, ordinaryong panlabang baretang sabon at preskong gata ng nyog ang conditioner... lalo talagang sisilaw ang ulo nila, amoy-gata pa. Ikaw ba kaya ang nakatira sa gitna ng napakalawak na nyogan kung hindi ka rin mangangamoy gata... Sa pakiwari ko, iyon na ang kanilang trade scent. Kumbaga, kapag di sila nangangamoy gata, di sila “in”. Ewan, hindi lang ako sigurado.

At heto pa, kapag sasayaw ang isang lalaki, dapat ay may kaparehang babae na syang pipiliin nya galing sa mga nakahelerang dilag sa gilid ng sayawan. Kumbaga, para kang nasa palengke ng isdaan at mamimili ng talakitok. Kaya kapag may type ang isang binata, dapat maliksi upang hindi mauungusan ng ibang mga kalalakihan ang napipisil na talakitok, este, dilag. Hindi pa man nakapagsimula ang tugtug, ayun, takbuhan na. Kaya ang ginagawa ng ibang lalaki para hindi maungusan, nagbabayad sila ng exclusive na sayaw. Yun nga lang, may kamahalan. At ang kawawa lang din ay ang dalagang nakahelera na mejo nangungulubot na ang mukha, o yung may tinatawag na nilang unprescribed face, o kaya’y kinukulang sa fresh gata-conditioner ang buhok, at mag-iinit talaga ang pwet nya sa kauupo, hehehe.

Ang hinahangaan ko lang sa sistema nila ay ang tulungan ng mga dalaga’t binata. Ang mga binata sa lugar nila Anton ang syang sumusundo sa mga dalaga’t binata naman sa karatig-baranggay. At kapag ang karatig-baranggay ang may ganung sayawan, ang mga binata’t dalaga naman sa baranggay nina Anton ang sinusundo. Walang kumpetensyahan. May coordination ang mga schedule ng kanya-kanyang sayawan.

Bumili kaagad ako ng ribbon, tig-iisa kami ni Anton at Dodong. Nung mapansin kaagad ng announcer na nandun ako, umaalingawngaw kaagad ang mikropono, “Ang sunod na pyesang ito ay exclusive para lamang sa ating espesyal na bisita na galing pa sa malaking syudad na walang iba kundi si Sir Carl Miller at mga kasama niyang sina Anton at Dodong! Walang hahalo sa kanila please!!!” pakiusap pa ng announcer na syang taga-anonsyo kung anong kulay na ribbong nabili ang pweding sumayaw sa kada tugtug.

Napansin ko na lang na nagsitabihan na ang ibang mga kalalakihan, ang lahat ng mata ay nakatutuk sa amin. Para bang isa akong dignitary o artista na pinoprotektahan at pinagkaisahang pagbigyang daan. Parang may kumikiliti sa puso ko sa eksenang iyon, kinabahan na natutuwang di maintindihan. Tiningnan ko agad ang mga dalagang nakahelera sa gilid ng ticketing table. Yung iba‎ nagingiting nahhihiya, ang iba’y nagsiyukuan na parang nininerbyos. Ngunit dama ko din ang nararamdaman nilang excitement na baka sila ang pipiliin ko, o ng mga kasamahan ko. “Anton hali ka na!” Ang pag encourage ko sa kanya. Ngunit sa kabila ng pagtawag ko, ayaw pa ring sumunod ni Anton sa gitna ng sayawan. Hinila ko na sya. Para kaming nag tug-of-war habang si Dodong naman ay tila sanay at mangiti-ngiti lang sa likod namin, tinitingnan-tingnan si Anton at tinutulak-tulak na rin. Pakiramdam ko’y malulusaw na sa hiya ni Anton. At dahil sa kahihila ko at katutulak ni Dodong, nakapasok din kami ng bahagya sa loob ng sayawan. Palakpakan. “Tingnan mo, tayo lang ang tinitingnan-tingnan ng mga tao, halika na at nakakahiya!”

Walang magawa si Anton kundi ang sumunod. Sumunod na rin si Dodong na sa tingin ko‎’y sanay sa ganung mga sosyalan na kabaligtaran naman sa mahiyaing kuya nyang si Anton. Pumili ako ng kapareha, yung pinakamaganda at pinakamabenta. Bata, matangkad, chinita, sexy, mahaba ang buhok at syempre, gumagamit ng fresh gata-conditioner (hehe).

Nilingon ko sina Anton at Dodong. Si Dodong, nakapili na ng babae at walang ka-kyemekyemeng hinawakan ito sa beywang at sumayaw na, habang si Anton ay pumili-pumipili pa lang, parang nininerbyos. Maya-maya lang at dumeretso na sa gitna, naka-sunod sa kanya ang isang babaeng, maputi, maganda ang katawan, makinis, at mejo singkit ang mga mata. “Magaling din namang pumili ang loko” sabi ko sa sarili. Pumuwesto sila sa gitna, tabi namin. At dahil sa mahiyain, hindi magkamayaw kung paano simulan. Nakita ko na lang na hinawakan ng babae ang mga kamay ni Anton at inilagay ang mga ito sa magkabilang beywang niya. May pagka-outgoing ang babae sa tingin ko at napansin kong habang parang matitisod si Anton sa paggalaw, si babae naman itong nagtuturo at tila nag-iinstruct. “Hmm, mukhang type ni babae si lalake” sabi ko sa sarili.

Nakakatuwang pagmasdan sina Anton. Ang babae, tanong ng tanong ng kung anu-ano, halatang kinikilig, habang si lalake naman ay halatang nanginginig at pinapawisan na di mapakali.

Natapos ang tugtog at tila tulala pa rin si Anton, hindi makapaniwalang nakumpleto ang buong tugtog na hindi natapilok o nag-collapse. “Ey! Tulala ka pa yata. Anong feeling ng naka-yakap ng babae?”

“Eh, pinapawisan ako eh... hehe!”

“Pansin ko nga. At nanginginig ka, tol. Magandang senyales yan. At type ka pa yata nung babae na yun. Type mo ba sya?”

Ngingiti-ngiti lang si Anton, parang nahiyang umamin. “May hitsura, makinis, madaldal, at sweet. Tinuruan nga nya ako kung paano igalaw ang mga paa, e. Kung hindi lang sya marunong magdala, natapakan ko na sya o kaya’y natapilok na ako”

“Hahaha! Mukhang natamaan ka, ha? O sige, isayaw mo pa sya.”

“Nahiya pa rin ako, Carl.”

“Ok, palamig ka muna at maya-maya, sayaw ulit tayo.” At sikreto kung pinapuntahan kay Dodong ang announcer at nagbayad sa ticketing table ng 500pesos para sa isang espesyal na tugtug.

Maya-maya, umaalingawngaw muli ang mikropono, “Ang susunod na pyesa na ito ay exclusive, para sa isang tao lamang na walang iba kungdi si Anton!!!” Walang hahalo please!”

Lumaki ang mata ni Anton nung marinig ang pangalan nya, di makapaniwala. Kilala ng lahat si Anton na napakamahiyain, ngunit matulungin at mabait. Pinakawalan ko ang masigabong palakpak at nagsunurang magpalakpakan na rin ang lahat. Hiyawan, tawanan pag-encourage kay Anton na pumasok na sa loob ng sayawan at pumili ng babae. Ang ibang mga kalalakihan ay ginabayan pa sya at pilit na hinihila patungo sa mga nakahelerang dalaga. Wala na namang nagawa si Anton kungdi ang tunguhin ang helera ng mga babae at pumili. At hindi nga ako nagkamali, yung unang babae pa rin nyang nakapareha ang pinili.

At sinundan pa iyon ng ilang mga exclusive na sayaw pa, requests at bayad kong lahat either exclusive para kay Anton lang, o minsan sa aming tatlo, hanggang sa napansin ko na lang na mejo ginanahan na si Anton sa pagsasayaw na kahit hindi na exclusive ay nakikipag-unahan na rin. At naging suki nya ang maputing singkit na babae. Kitang-kita ko sa mga mata ni Anton na na-eenjoy na nya ang pagsasayaw. Kahit modern dance ay sumabak na rin kahit na ang tugtug ay walang katurya-turya.

Mag aalas 2 na ng madaling araw nung matapos ang sayawan. Lumapit na sa akin si Anton, bakas sa mukha ang ibayong sayang naramdaman sa sayawang iyon. “O, nag-eenjoy ka ba?” tanong ko.

“Sobra, garabe! Huh! Ngayon ko lang naeenjoy ang ganito!” ang excited na sagot nya.

“Sabi ko nga sa iyo e! O, nasaan na pala si Ester?” ang tanong ko, tukoy sa babaeng naging suki nyang partner sa sayawan.

“Pauwi na sila, e. Nasa kabilang baranggay pala iyon nakatira, kaya pala parang ngayon ko lang sya nakita.”

“Hmmm, mukhang nagkakakilala na kayo ha.” sabi ko sabay kindat at pabirong tinampal ang likuran nya. “O, e... bakit hindi ka sumama sa paghatid sa kanila para malaman mo kung saan ang bahay at hindi ka mahirapan kung sakaling maisipan mong dalawin? Tutal marami naman kayong kalalakihang maghahatid, diba?”

“E, paano ikaw?”

“Ano ka? Ang lapit-lapit ng bahay natin eh. Dideretso na ako. Wag mo na tong palampasin, ok?” Nilapitan ko ang mga kalalakihan at kababaihang handa nang umalis patungong kalapit-baranggay. “Ey, sasama si Anton sa grupo ninyo, kayo na ang bahala dito ha? Alam nyong ngayon lang yan sumasama sa ganito.”

“Wag po kayong mag-alala, Sir Carl. Kami na po ang bahala sa kanya!” sagot ng mga kalalakihan.

Nilapitan ko si Anton. “O, panu tol. Tutuloy na ako. Ingat ka at enjoy!”

“Salamat Carl! Ikaw din, ingat!”

Umuwi akong mag-isa dahil si Dodong ay meron ding nililigawan at inihatid din. Pagdating ng bahay, hindi kaagad ako nakatulog. Naglalaro pa rin sa isipan ang mga nangyayari sa sayawan, at ang matagumpay kong pag expose kay Anton sa pakikipag kaibigan sa babae. Nakikinita ko, na iyon na ang magiging simula para tuluyan nya nang malimutan ang sinasabi nyang pagmamahal para sa akin at mabuksan ang pintuan para kay Ester. Ramdam ko ang saya para sa kanya; ang saya ng pagbibigay at pagpaparaya, ang saya ng pagsasakripisyo ng ilang bagay upang maging maligaya, o mabago ang takbo ng buhay ng isang mahal na kaibigan.

Ngunit sa likod ng isipan ko, parang mayroon ding konting kirot na nararamdaman. Siguro iyon ang kirot para sa nakaambang pagbabago ng aming pagiging close sa isa’t-isa, o yung sinasabi nilang “letting go” ng closeness ng isang mahal na kaibigan. Siguro, masyado lang advanced akong mag-isip, nangangamba na baka tuluyan ng mag-iba si Anton kapag nagka-girlfriend na. Kung dati sa akin lang umiikot ang mundo nya, baka mawalan na sya ng oras para sa akin, o magbago ng tuluyan ang dati naming masasayang samahan. Binitawan ko ang malalim na buntong-hininga. “Ganyan talaga ang buhay, walang permanenteng takbo, o kasiguruhan. Minsan, darating na lang ang mga taong di natin inaasahan sa buhay, mamahalin at hanap-hanapin. Ngunit hindi ito magtatagal; aalis din sila dahil hahanapin din nila ang mga sarili, o ang mga pagbabago na dapat gawin, o ang mga posibilidad na magbibigay kahulugan sa mga buhay nila. At dahil mahal, hahayaan natin silang lumipad at makalaya kumbaga, magtagumpay, lumigaya... sa kabila ng sakit na maaaring idudulot nito at ng pagbabago...”

Halos mag aalas kwatro na ng madaling araw nung maidlip ako; mag-aalas onse na rin ng tanghali kinabukasan nung magising. Gising na rin sina Anton at Dodong, masayang nagkukuwentuhan tungkol sa mga nangyayari sa sayawan, at syempre, sa kani-kanilang mga kaibigang babae.

“Kuya, kumusta kayo ni Ester? Naka first base ka ba kagabi?” ang tanong ni Dodong kay Anton.

“Anong first base?” sagot naman ni Anton.

“E... yung kahit papano, naiparamdam mo sa kanya na may gusto ka sa kanya.”

“Hindi ko alam”

“Ibig mong sabihin, wala kang ginawa?”

“Paano ako makaporma e, ako itong pinopormahan eh!” sabay tawanan ang dalawa.

“E, hindi ka nga naka-first base kuya, homerun pa. Hahahaha! Alam mo kuya, kitang-kita naman sa mga kilos ni Ester na type na type ka nya eh. Halos hahalikan ka na nga lang sa labi kung makikipagusap sa iyo. Hayup ka talaga sa appeal kuya!”

“Hindi naman... Pero, maganda si Ester, di ba? Balingkinitan, makinis...”

“Ibig mong sabihin kuya, liligawan mo na sya?”

“Hmmm. Siguro.”

“Good morning!” ang pag-greet ko sa kanilang dalawa.

“Good morning din po!” sagot naman nila.

“Mukhang memorable ang sayawan na yon kagabi ah!”

“Opo Kuya Carl! Lalo na kay Kuya Anton! In-love na yata, hehehehe!”

“Heh! Lokoloko! Ikaw nga jan e!” ang sagot naman ni Anton na nahiyang umamin.

“OK lang yan. Habang nasa ganyang edad pa kayo, eenjoy nyo dahil pag dumating na kayo sa mga 20 and above, dapat seryosohan na...” sabi kong pabiro. Nung may bigla kong naalaala, “Oo nga pala, di pa rin ba dumating si Kuya James ninyo?”

“Malamang mamayang hapon pa po yun kuya Carl, mga 4pm pa siguro. At kapag di sya nakarating mamaya, malamang na dun na rin po sya matutulog dahil mahirap tahakn ang daan patungo rito kapag gabi na e.” ang sagot ni Dodong.

“A ganun ba... Ba’t saan pa ba daw ang punta nya at posibleng hindi sya makarating sa araw na ito? Di ba dapat ngayon na ang uwi nya?

“Minsan po natatagalan sya. Nasa syudad din kasi si Ate Maritess, dalawang buwan na. Dadaanan pa nya yata.”

“Hah? Bakit ano’ng nangyari sa Ate Maritess mo?”

Biglang nautal si Dodong. Napansin ko rin sa mga mata ni Anton na tila ayaw nyang magsalita pa si Dodong. “A... e... Wala naman po. E... Nagpapacheck-up lang po at sinasamahan sya ni Kuya James”

Bigla ring lumakas ang kabog ng dibdib ko sa narinig. “Bakit? Ano bang nangyari kay Ate Maritess mo?”

Tuluyan nang namutla si Dodong, hindi halos makapagsalita. “E... Buntis po sya!”

(Itutuloy)

---------------------------------------------------------------------

Book 2: Idol Ko Si Sir (Part 6)

Nung marining ko ang sinabi ni Dodong, parang puputok ang tenga ko. “Ha? Sino ang nakabuntis?”

“A... Carl, pwedi ba tayo na lang ang mag-usap” pag interrupt ni Anton sabay akbay sa akin at action kay Dodong na umalis. Umalis si Dodong, pa-iling iling sa di maintindihang reaksyon ko at ni Anton sa nangyari.

“May itinatago ba kayo na di ko alam, tol?”

“Hindi naman sa ganung itinatago, Carl. Si Kuya James kasi, alam kong sasabihin nya iyon sa iyo. Ngunit nagmamadali kasi syang pumuntang syudad. Hindi ko nga rin alam kung bakit nagmamadali sya gayung alam naman nyang kararating mo lang e. Pero alam mo naman siguro ang ugali ni Kuya, di ba? Pag may nagawa, pinapandigan. Pag may problema, hinahanapan ng solusyon. Pag may nasaktan, nagbibigay ng explanasyon o paumanhin. Hindi sya yung taong gumagawa ng bagay na patalikod. Kung may nagawa man sya, sigurado ako, may dahilan. At yan ang dapat nating pakinggan at alamin.”

“Bakit, ano ba ang role ni James dito? Siya ba ang nakabuntis kay Ate mo?”

Hindi siya umimik. “Carl, pwedi ba, si Kuya na lang ang mag-explain sa iyo?”

Pakiwari ko ay guguho ang mundo ko. Ramdam ko na si Sir James talaga ang nakabuntis kay Maritess. Tumalikod ako na hindi alam kung saan patungo. Masama ang loob. Namalayan ko na lang na nakarating na ako sa tabi ng ilog kung saan nakatayo ang kubo na ginawa ni Anton. Umupo ako sa damuhang gilid ng pampang, sa lilim ng malaking puno, nababalot ng matinding pagkalito, naglalaro sa isip kung paano tanggapin ang pangyayari at kung ano ang gagawin sa nakaambang pagbabago. Bumabalik-balik sa isipan ang mga katagang binitawan ni Sir James sa akin, “Kapag nagmahal ka, dapat hindi lang puso ang pinaiiral, kungdi pati na rin ang isipan; dapat may direksyon, may pangarap...”

“Carl!” Sigaw ni Anton na nasa likuran ko pala, sinundan ako. “Alam ko ang nararamdaman mo. Dadamayan kita.” sabay upo sa tabi.

“Salamat Anton. Isa kang kaibigan.”

“Basta ikaw Carl, nandito lang ako...”

Tahimik. Pinakiramdaman ko ang bugso ng tubig sa ilog, pinagmasdan ang agos nito, ang mga napopormang animo’y ipo-ipo sa gilid ng malalaking bato. “Mabuti pa ang ilog, kahit anong bagay ang humahadlang nito, hindi ito alintana, patuloy at patuloy pa rin ang takbo; ang walang humpay na pagdaloy, hanggang sa tuluyang marating ang kanyang patutunguhan – ang dagat.”

Hindi kumibo agad si Anton, nag-isip ng malalim, pinagmasdan ang ilog. “Tama ka... Kahit ano pa man ang hahadlang jan, susuung at susuung pa rin yan; tuloy-tuloy hanggang sa marating ang dagat kung saan natatapos ang kanyang paglalakbay...” Tumingin sya sa akin. “Di ba dapat ang tao ay ganun din? Dapat ganyan kalakas ang determinasyon. Gaano man kalaki o kahirap ang hadlang, susuung at susuung ka pa rin at lalaban, marating lang ang inaasam-asam na direksyon at patutunguhan sa buhay.”

Hindi ako kumibo.

“Carl, Ikaw na rin ang nagsabi sa akin na kapag totoo kang nagmahal, ito ay iyong ipaglaban”

“Oo nga. Ngunit napakahirap pala, tol, lalo na kapag may mga taong nasa gitna, masasaktan o kaya’y masisira ang buhay...”

“Ngunit hindi rin lahat na pweding ipaglaban ay ang pansariling kapakanan lang, diba? Pwedi ring ang kapakanan ng kapatid mo, ng nanay mo, o ng taong mahal mo. Yung iba nga, ginagawa ang lahat kahit magdusa, liligaya lang ang mga mahal nila. Yung iba naman, buhay ang itinataya...”

Para akong nasamid sa narinig, hindi makapaniwalang sa bibig mismo ng napaka-inosente at mahiyaing si Anton manggagaling ang salitang iyon. Tiningnan ko siya.

“Alam mo, Carl, nung sinabi mo sa akin na siguraduhin ko at suriing mabuti ang naramdaman ko para sa iyo, nasaktan ako. Ngunit nanaig din sa isip ko ang pagbibigay, ang pagpaparaya. Nasabi ko sa sarili na siguro, kapag nagmahal ka, dapat mo ring kalimutan minsan ang sarili at isipin ang kapakanan ng taong minamahal. Hindi ba pweding imbes na pansariling kaligayahan mo ang ipaglaban, ang damdamin, ang pangarap, at ang kaligayahan nya ang isipin mo? Maraming tao ang nagmahal; ngunit ang klaseng pagmamahal ng karamihan ay pansarili, yung may kapalit o katumbas. Sa pananaw ko, ang sukatan ng tunay na pagmamahal ay kung sa kabila ng tindi ng paghihirap at sakit na naranasan, nagmahal ka pa rin... Yan ang natatanging pagmamahal, Carl. Ganyan ba katibay ang pagmamahal mo para kay Kuya James?”

Napabuntong-hininga ako ng malalim. Nag-isip. “Tama ka, tol. Tama ka...”

“At kung gusto mo, Carl, umiyak ka ng umiyak. Nandito lang ang mga balikat ko, ibuhos mo ang lahat ng nararamdamang sakit na syang nagpapahirap sa iyo.”

Niyakap ko si Anton at humahagulgol, tinatapik-tapik nya ang likod ko. Nung lumuwag na ang pakiramdam, nabuo sa isip ang isang desisyon. Hintayin ko ang pagdating ni Sir James, magpaalam ako ng maayos, at magpakalayo-layo na.

Sa gabing iyon hindi pa rin dumating si Sir James. Nung maghapunan kaming lahat, nag-expect ako na buksan nila ang issue tungkol kay Maritess at sabihin sa akin kung ano ba talaga ang nangyari. Ngunit walang isa man lang sa kanila ang nagbanggit. Hindi na ako kumibo pa. Parang meron ding namumuong hinanakit sa loob ko na tila inilihim pa nila sa akin ang nangyari. Ngunit hinayaan ko na lang. “Baka nahiya lang silang sabihin sa akin...” sabi ko sa sarili. “A, e... Tay, bukas ho babalik na akong syudad bukas.” ang sabi kong hindi nagpahalata na masama ang loob.

“Ay... bakit naman Carl? Ambilis naman. Nakadalawang araw ka lang dito at bukas na kaagad kamo ikaw uuwi?” ang sagot ni Tatay Nando.

“May asikasuhin lang po ako, Tay. At sa palagay ko, hinahanap na ako ng mommy. Wala kasi syang katuwang sa pagaasikaso sa negosyo.”

“Sana naman Carl, nandito ka hanggang kahit isang linggo pa. May mahalagang okasyon kasi ang pamilya at gusto naming nanjan ka, kasama sa pagdiriwang.” ang sabi naman ni Nanay Narsing.

“Ano po ba iyon, Nay?”

Nagtinginan sina Tatay Nando at Nanay Narsing at tila nag-uusap ang kanilang mga mata. “E... Si James na ang magsabi sa iyo, Carl. Bilin nya kasi, sya na ang magsabi e. Baka kasi isipin nya na pinangunahan namin sya. Pero basta, matutuwa ka sa sasabihin nya.” ang masayang sabi ni Nanay Narsing.

“A, ganun po ba? E, titingnan ko po bukas. Pero, malamang na tuloy na ang alis ko. Pero ganun pa man, baka ho babalik na lang ako kung sakali...”

“Sana naman, Carl...”

Natapos ang hapunan na ibang topic na ang pinag-usapan. Hindi na rin ako nagsalita pa tungkol doon. Nung magpagpahinga na sina Tatay Nando at Nanay Narsing, nag-isa na naman ako sa kwarto. Sina Anton at Dodong kasi ay dumeretso na sa sayawan, schedule kasi ng kabilang baranggay sa gabi na iyon at sasamahan nila sa pagdayo ang mga kadalagahan ng baranggay nila. Hindi na ako sumama gawa ng gusto ko ring magmumuni-muni. Nakakabagot ang buong magdamag, parang unti-unting dinudurog ang puso sa kakaisip na sa kabila ng matinding hinanakit, parang wala man lang dumamay o kumampi sa akin.

Inayos ko na lang lahat ng mga gamit upang pagdating na pagdating kaagad ni Sir James at pagkatapos naming mag-usap ay handa na ang lahat sa pag-alis ko. Litong-lito pa ang isipan kung saan patungo pagkatapos ng lahat o kung anong gagawin upang makalimutan si Sir James. Ngunit ang isinisiksik ko rin sa utak ay kapag kaharap ko na sya, maging mahinahon ako, maging malawak ang pag-unawa, at mapagparaya. Hinding-hindi ako magagalit, o ni magtanim ng galit sa kanya. At wala akong taong sisisihin.

Mag-aalas-onse ng tanghali kinabukasan dumating si Sir James, may dalang pasalubong at pagkain para sa lahat. Pagkakita ko palang sa kanya, mejo napansin ko ang parang pamumutla nya at ang tila pagpayat. Parang napakalungkot at matamlay ang aura nya. “A, siguro dahil kulang sa tulog sa piling ni Maritess” ang bulong ng isip ko. Ramdam kong sumikip ang dibdib, may namuong selos at pagkaawa sa sarili.

Tumalikod kaagad ako nung makita syang nakatinging sa akin. Dali-dali akong pumasok ng kwarto, naupo sa papag, nakasandal sa dingding na kahoy. Pagkatapos nyang i-abot ang mga pasalubong sa pamilya kina Tatay Nando at Nanay Narsing, agad-agad naman syang pumasok sa kwarto, sinundan ako at naupo sa tabi.

“Hi Carl! Musta ka na? Sensya ka na, natagalan ako” ang sambit nya habang iniabot sa akin ang pasalubong nyang, siopao. Alam nya kasing na-miss ko na ito sa dati kong kinakainan nung nag-aaral pa lang. “Importanteng-importante lang talaga. Sorry...”

“Ok lang iyon, James, wag kang mag-alala, ok lang ako.” ang sagot ko na lang kahit na sa loob-loob ko, paang sasabog na ito sa pagdaramdam. “Nandito naman sina Anton at Dodong, may sayawan nga nung isang gabi, sumama ako sa kanila. Ikaw? Parang namumutla ka ata?”

“Hindi, ok lang ako... Ikaw, kwento ka naman kung anong nangyari sa sayawan?” ang paglihis nya sa usapan.

“Yun... natuto na si Antong sumayaw at mayron na ring kaibigang babaeng nagkakagusto sa kanya at sa tingin ko, type din nya.”

“Talaga? Hahaha! Akalain mo... Ikaw? Nag-enjoy naman sa lakad mo?”

“Nag-enjoy naman...” ang halatang malungkot kong pagkasabi.

“Ey... may problema ba? Ba’t ganyan ang mukha mo?”

“Wala. Ikaw naman o... Ok lang ako. Ikaw, baka meron?”

Bigla syang natahimik at lumungkot ang mukha. Binitiwan ang makahulugang titig. Noon ko pa lang nakita ang ganung klaseng titig sa kanya. Pakiwari ko‎’y mayron syang pinapasang sobra-sobrang bigat na suliranin. Nakita ko ang pamumuo ng mga luha sa mga mata nya, yumuko at pinakawalan ang malalim na buntong-hininga.

“James, may problema ba?” tanong ko sa kanya, kunyari wala akong kaalam-alam.

“Wala naman, Carl. Mamaya, mag-usap tayo. Mananghalian muna tayo.”

“Aalis na ako James, babalik ng syudad.”

“Ha? Bakit?” Ang tanong nyang halatang nabigla. “Carl, please wag ka munang umalis” pagmamakaawa nya.

“Kailangan ko nang umalis, James...”

“Pero bakit nga? May nagawa ba ako?”

Hindi ako kumibo.

Hindi na rin sya kumibo. Yumuko sya, at nakita ko na lang ang luhang umaagos na sa pisngi nya. Tiningnan ko lang sya, hindi maintindihan kung maaawa o ibubuhos ang lahat ng sama ng loob ko sa kanya.

“Kung ayaw mong magsalita tungkol sa problema mo, ok, fine...”

“Carl, naramdamn kong may alam ka na. Oo, nagkasala ako sa iyo...” at tuluyan na syang humagulgul. “Hindi ko sinadya ang nangyari, Carl, maniwala ka. Alam mong si Maritess ay kapatid ang turing ko. Ngunit nung may isang beses na naglasing ako dahil sa sobrang lungkot na wala ka, si Maritess ang umaalalay sa akin. Maniwala ka, Carl, please...”

Hindi ako nagpakita ng emosyon, pinigilan ang sariling umiyak o magalit. “E, ano ang plano mo ngayon?”

“Paninindigan ko ang nangyari. Magpakasal kami ni Maritess sa darating na linggo. Naplano na namin ang lahat Sana nandito ka sa araw na iyon, Carl.”

Parang sinaksak ng ilang beses ang dibdib ko sa narinig. Ngunit hindi pa rin ako nagpahalata sa sobrang sakit na naramdaman. “Hindi ko alam, James, pag-isipan ko pa. Basta, titingnan ko.” Tumayo ako upang lumabas na sana ng kwarto. Ngunit nung tumayo din si Sir James upang sabayan ako, bigla na lang itong nabuwal.

Inaalalayan ko kaagad. “Ok ka lang ba talaga?”

“Ok lang ako, Carl. Hihiga na lang muna ako. Napagod at nahilo lang ako sa biyahe.”

Naglatag na lang ako ng banig at pinahiga sya, nung ipinikit nya ang mga mata, napansin kong animoy pagod na pagod sya o nahihirapan. Pero, hindi ko na binigyan-pansin pa. “Sige, pahinga ka muna at magpaalam lang ako kina Tatay at Nanay bago umalis...”

Nasa pintuan na ako nung pahabol nyang sinabi. “Carl, ano man ang mangyari, wag mong kalimutan ang pagmamahalan natin. At tandaan mo, mahal na mahal kita. Hinding-hindi magbabago yan.”

Lumabas ako ng bahay upang magpaalam na kina Tatay Nando at sa buong pamilya. Ngunit hindi nila ako pinayagang umalis agad. Sa kinahapunan na lang daw at magkakatay sina Tatay Nando at Anton ng manok at mag-iihaw at konting inuman, yun daw sana kasi ang plano nila para sa akin at dahil hindi ako nagpapigil sa pag-alis, sa oras na iyon na lang nila gawin. At kaagad ngang nagkatay ng apat na manok. Ang isa ay ginawang tinola, ang isa ay inadobo, at ang dalawa ay inihaw. Naglabas naman ng tuba si Dodong at si Anton ay kinuha ang gitara.

“Tay, hindi po ako pweding iinom ng marami at baka di ako makapagbiyahe.” sabi ko.

“Wag kang mag-alala, konti lang. Ihahatid ka nina Anton at Dodong sa may sakayan sa lungsod.” sagot naman nya.

“Tawagin nyo si James para sumali na rin sa atin.” ang pag-utos ni Tatay Nando kina Dodong at Anton.

Pinuntahan ni Dodong si Sir James sa kwarto ngunit masama daw ang pakiramdam at nahhihilo pa. Magpahinga na lang daw muna.

“Hmmm, umatake na naman siguro ang pagkahilo…”

“Hmmm… pagod lang iyon sa biyahe at sa magdamagan nilang pagniniig ni Maritess” sabi ng utak kong inalipin ng matinding pagseselos.

Nag-inuman na nga lang kami na hindi kasali si Sir James. Naggigitara si Anton, kantahan naman sina Dodong, Tatay, pati si Nanay at ang bunsong si Letecia ay nakisali na rin. Habang masayang-masaya sila, animoy tinutusok naman ang puso ko. Pakiwari ko’y napakabagal ng takbo ng oras.

Alas tres na ng hapon nung matapos kami. Nung kinuha ko na ang mga gamit ko sa kwarto, himbing na himbing pa rin si Sir James. Napansin kong suot-suot nya ang bracelet at ang wrist watch na bigay ko nung pagdating ko pa lang, kinumpara ang suot-suot kong kapareha din ng mga iyon. Ibinaling ko ang paningin sa kaya. Nakahigang nakatihaya, ang isang kamay ay nakapatong sa noo. Nandun pa rin ang angking kakisigan, ganda ng porma ng katawan sa kabila ng mejo pagpayat niya.

Pinagmasdan ko syang maigi, tinatandaan ang mga maililiit na detalye sa lahat ng angulo ng mukha, ng anyo, sa pangambang baka iyon na ang huling sandaling masulyapan at masilayan sya. Hinipo ko ang mukha nya, ang buhok. Sumikip ang dibdib ko sakit na nadarama ngunit pinilit ko pa ring lakasan ang loob at wag umiyak. Nung hindi na ako makatiis, yumuko ako at idinampi ang mga labi sa mga labi nya. Di ko rin napigilan ang pagpatak ng luha ko sa pisngi nya. Pinahid ko ito. Hindi pa rin sya nagising.

Binulungan ko sya, “Bye, James... Oo, hindi ko kakalimutan ang pagmamahalan natin, saan man ako mapadpad... Babaunin ko ang mga matatamis at magagandang alaala. Salamat sa pagmamahal; salamat sa mga oras na iginugul mo upang madama ko ang pagmamahal mo. Salamat sa lahat ng magagandang bagay na ginawa mo upang mabago ang takbo ng buhay ko. Sana, liligaya ka sa desisyong ginawa mo. Good luck sa iyo at sa bagong buhay na tatahakin. Sa parte ko, wag mong intindihin dahil ipagpatuloy ko pa rin ang buhay kahit na wala ka. Wala akong pinagsisisihan. Bagkus, nagpapasalamat ako dahil ang isang taong katulad mo ay naging malaking bahagi ng buhay ko. Wag kang mag-alala; wala akong galit na kinikimkim at tanggap ko ang lahat ng maluwag sa dibdib. At mas naintindihan ko na ngayon ang dati mo pang sinasabi sa akin na pangarap. Lalo akong humahanga sa katatagan mo, sa paninindigang ipinamalas mo. Gagawin kong patnubay ang mga itinuturo mo sa akin. Ikaw pa rin ang inspirasyon ko. Kahit saan naman, talagang idol kita, e. Ang hiling ko lang ay sana wag mo ring kalimutan na may isang taong hindi lang humahanga sa iyo, kungdi nagmahal ng lubos; isang taong handang gawin ang lahat; handang magparaya at magbigay, kahit ito‎’y nangangahulugang mapalayo ka sa akin, para sa ikaliligaya at katuparan ng pangarap mo. Masakit... ngunit handa ako. At kaya kong magtiis gaano man kalalim ang sugat na dulot nito. Ganyan kita kamahal... Alagaan mo palagi ang sarili mo, James.”

At idinampi ko muli ang mga labi ko sa mga labi nya. Hindi pa rin sya gumalaw.

Akmang tatalikod na sana ako nung mapansin ang mga namumuong luha sa gilid ng mga mata nya. Dumaloy ito sa tenga at bumagsak sa unan. Hindi ko alam kung nagtutulog-tulugan lang sya at narinig ang mga ibinubulong ko. Ngunit hindi ko na alintana. Dinampot ko ang knapsack at tuluyan ng lumisan...

(Itutuloy)

-------------------------------------------------------------------

Book 2: Idol Ko Si Sir (Part 7)

Mag aalas-12 na ng hating gabi nung makarating ako ng bahay. Laking gulat ng mom nung makita ako. “O, akala ko ba dalawang linggo ka dun?” ang tanong nya kaagad.

“Mejo nababagot din ako dun, ma. Pahinga na lang muna ako dito at baka lalabas ng bansa, mag-tour... di ko alam e.”

“Hmmm. Carl, may problema ka, alam ko. Nag-away ba kayo ni James?”

“Wala ma, ok lang kami. Ano kaya ma, kung tayong dalawa ang mag-tour; sa Europe, o kahit dito lang sa Asian countries?” paglihis ko sa usapan.

“Hahahaha! May problema nga ang anak ko. Ok, whatever you say. Mag tour tayo. At bukas na bukas din ipapa-set ko sa secretary ang schedule. Kahit 1 week lang, mahirap din kung pasobrahan natin, may mga appointments pa ako... Ano pwedi na ba ang 1 week?”

“Kayo po ang bahala.”

“Kumain ka na ba hijo?”

“Wala po akong gana mom, magpahinga na lang muna ako” Dumeretso na ako ng kwarto. Pagpasok na pagpasok kaagad, inihagis ang dala-dalang knapsack sa gilid ng kwarto, bagsak ang katawan sa kama, ni hindi man lang nagpalit ng damit, naligo, o naghubad ng sapatos. Lupaypay ang katawan at pagod na pagod ang isipan, hindi pa rin halos makapaniwala sa bilis ng pangyayari sa araw na iyon. Pilit kong ipinikit ang mata. Pabaling-baling sa higaan.

Mag-aalas kwatro na ng madaling araw at hindi pa rin ako dinalaw ng antok. At nabigla na lang ako nung sa hindi malamang dahilan, bumagsak at nabasag ang larawan ni Sir James na idinikit ko sa dingding ng kwarto. Di ko maintindihan ang biglang paglakas ng kabog ng dibdib. Tumayo ako at nung simulang pulutin ang mga basag na salamin, nahiwa ang ang balat ko at umagos ang dugo. Umupo ulit ako sa gilid ng kama habang pinapahid ng alkohol ang sugat at pinapahinto ang pagtagos ng dugo.

Patuloy pa rin ang di maipaliwanang na pagkabog ng dibdib. Nasa ganung ayos ako nung mabaling ang paningin sa dalang knapsack na nakalatag sa gilid ng dingding. Napansin ko ang tila puting papel na naka-usli sa isang side ng bulsa nito. Hinugot ko at binuksan. Sulat kamay ni Sir James. Sa anyo ng mga letra, halatang minamadali ang paggawa at hirap na hirap sa pagsusulat at bakat dito ang tila natutuyong mga patak ng luha.

“Dear Carl, ginawa ko ang sulat na to habang nag-uumpukan kayo nina Tatay Nando. Nahirapan akong gawin ang simpleng bagay na to ngunit ito lang ang tanging paraang naisip bago pa man maging huli ang lahat. Baka kasi hindi mo na ako maabutan pa...

Una sa lahat, salamat sa pag-unawa mo sa nangyari sa amin ni Maritess, at sa desisyon ko na ring pakasalan sya. Ngayong darating na Sabado na ang kasal. Pasensya na kung hindi ko nasabi kaagad sa iyo ang mga pangyayari habang wala ka. Tila wala akong lakas na sabihin sa iyo ang bagay na ito. Ayokong masaktan ka, ayokong lumayo ka. Takot ang nag udyok sa akin na wag munang magsalita... hanggang sa kinapos na ako sa panahon dahil sa kailangang kailangan kong pumunta ng Maynila. At sa iba mo pa tuloy nalaman ito. Patawarin mo ako, Carl, hindi ko intensyon ang saktan ka...

May isa pa akong lihim na walang ni isa man ang nakakaalam sa pamilya nina Tatay Nando, at sa iyo ko lang sasabihin ito. Hindi ko rin sinabi kaagad sa iyo ito gawa ng ayokong mag-alala ka at pati na rin ang lahat. Ngunit wala na akong choice. Nung nagmadali akong pumunta ng syudad at iniwan kita dito sa baranggay, iyon ay dahil sa kalagayan ko. May brain cancer ako, Carl. Nung taon na magkalayo tayo bigla nalang akong nag-collapse habang nagka-klase. Halos sunod-sunod iyon. Nagpatingin ako sa isang espesyalista at nakita sa CT-scan at MRI ang malaking tumor sa utak ko. Nasa terminal stage na ito at wala ng silbi pa ang operasyon... Simula nun, may mga oras na bigla na lang akong nanghihina, nahihilo, o bumabagsak sa kalagitnaan ng ginagawa. Bilang na ang mga araw ko. Sa pag alis mo, ramdam kong hindi na ako magtatagal...

Nakakatuwang isipin na bago ko malaman ang sakit ko na to, napakadami ko pang mga plano sa buhay, kampanteng-kampante na sa pagdating ng bukas, ok pa rin ang lahat, malayang nagagawa ang mga dapat gawin. Minsan nga, yung ibang gawain ko ay ipagpaliban muna, dahil sa may bukas pa naman at nakatatak na sa isipan na buhay pa ako at malakas pa ang katawan sa bukas na darating. Ni minsan hindi pumasok sa isip na sa isang iglap pala ay pweding magbago ang lahat. At pag ganito palang nasa bingit na ng kamatayan, at oras na lang ang binibilang, tsaka ko pa ma-realize na sana, dinoblehan ko ang effort para natapos man lang ang kung anu man ang mga dapat na sanang natapos, o kaya’y nagawa ang mga bagay na maipadama sa mga taong nanjan para sa akin, na mahal na mahal ko sila... Pero sa kabilang banda, maganda na rin ang ganito; at least alam ko na hindi na ako magtatagal at makapag-paalam ako ng maayos, lalo na sa iyo...

Kung hahabaan pa ang buhay at nanjan pa ako hanggang nitong Sabado, matutuloy ang kasal namin ni Maritess. Ngunit kung hindi naman, bahala na ang nasa itaas. Lahat naman ng bagay, sya lang ang nakakaalam. Ngunit hihilingin ko sa iyo na kung sakaling matapos bigla na ang buhay ko at hindi na matuloy pa ang kasal, alagaan mo si Maritess at ang magiging anak namin. Sana, nanjan ka palagi sa tabi nila, aalalay sa kanilang mga pangangailangan...

Mamaya, pag nakayanan kong tumayo, ilalagay ko sa isang box ang mga alaala mo sa akin, yung mga regalo mo sa akin dati na pinakaingat-ingatan ko kagaya ng iilang t-shirts, souvenir items, pictures, mga sulat, at itong white gold bracelet at wrist watch na pasalubong mo. Kung natatandaan mo, may dalawang beses kitang pinasuot ng shorts ko nung malasing ka sa flat. Iniingat-ingatan ko ang mga iyon, lingid sa kaalaman mo. Kasali ang mga iyon sa ilalagay ko sa box. Sa harap ng bahay nina Tatay Nando, magtanim ako ng isang puno ng mangga at sa ilalim ng lupang tatamnan ko nito ibabaon ko ang box na naglalaman ng mga alaala natin sa isa’t-isa. Para sa iyo ang punong mangga na ito. Hihinto man ang pintig ng puso ko, dito sa punong ito ipagpatuloy ko ang pagmamahal sa iyo. Alagaan mo ito, kagaya ng pag-alaga mo sa pagmamahalan natin. Nawala man ako, mayroon kang buhay na alaalang makikita galing sa akin. Palaguin mo sya hanggang sa magbigay ito ng lilim at bunga. At kapag may mga panahon na nahihirapan ka sa mga dagok at pagsubok at kailangan mo ng masandalan, bisitahin mo lang ang puno na iyan, kausapin mo, isipin na nanjan pa rin ako makikinig sa mga daing mo, palaging dumadamay sa sakit na iyong maramdaman...

Sa pagbalik mo, ilagay mo rin sa isang box ang mga alaala mo sa akin at ibaon mo din ito sa ilalim ng lupa kung saan ko itinanim ang puno na iyon upang kahit sa paraang ito man lang mabigyang katuparan ang minimithi ng mga puso nating magsama, magkaisa, at hindi na na maaaring maghiwalay pa...

Paalam sa iyo, Carl. Sana magkita pa tayong pumipintig pa ang puso ko. Subalit kung hindi na ito mangyari pa, nais kong malaman mo na mahal na mahal kita. Maging matatag ka, magpakabait palagi, at ingatan ang sarili... Ngmamahal sa iyo ng lubos -James Cruz-”

Para akong biglang nawalan ng lakas pagkatapos kong basahin ang sulat nya. At imbis na bumalik ulit sa higaan, dinampot ko ang knapsack, dali-daling tinungo ang cabinet, at kumuha ng mga malilinis na damit. Kinolekta ko na rin ang mga ala-alang itinatago at dali-daling naligo. Hindi ko na nagawang maggpaalam sa mommy, at parang kidlat na dumeretso na ng terminal pabalik sa lugar nina Tatay Nando, umaasang magkita pa kami ni Sir James.

Mag-aalas onse na ng tanghali nung makarating ako sa lugar. Sumalubong kaagad sa akin si Anton at hindi magkamayaw sa kasisigaw “Carl! Carl! Wala na si Kuya, iniwanan na nya tayo!”

Pakiwari ko’y huminto ang takbo ng mundo, natulala, hindi makakilos sa kinatatayuan. Nabitiwan ko bigla ang dala-dalang bag at animoy puputok ang dibdib sa sobrang sakit na naramdaman. Biglang nagblackout ang paningin. Inalalayan na lang ako ni Anton at at tinapik-tapik ang likod, pinaupo at pinainom ng tubig.

Nung tiningnan ko na ang bangkay ni Sir James, hindi ko na napigilan ang humagulgol. Parang ako lang ang nag-iisang tao sa paligid, sumisigaw, niyayakap-yakap ang bangkay, at tila sinisisi. “James, ba’t di mo sinabi? Bakit di mo sinabi James? Wala naman akong nagawang kasalanan sa iyo ah? Bakitttttttt?!!!”

Nung mahimasmasan, kinausap ako ni Tatay Nando at nalaman kong mag-aalas 6 na ng umaga sa araw ding iyon nila nalamang patay na si Sir James.

“Nagtaka nga kami dahil hindi na ito naghapunan kahapon lang, nung araw na umalis ka, at may mga inihahabilin na kay Anton na kung anu-ano. Akala namin, nagbibiro kaya hindi na namin binigyan pansin. Ngunit nung hindi na rin kumain ng agahan kanina, iyon na pala...”

Parang dinurog ang puso ko sa narining at hindi maiwasang sisihin ang sarili. “Marahil, kung hindi lang ako umalis, nagsama pa kami, at nanjan sana ako sa tabi nya hanggang sa kanyang huling hininga. Sana, naipadama ko pa na mahal na mahal ko sya...” sabi ko sa sariling punong-puno ng panghihinayang. Naalaala ko ang mga luhang nakitang tumulo sa mga mata nya nung umalis na ako. At napagtanto ko na narinig nya nga ang mga binubulong ko sa kanya, ngunit marahil ayaw nyang makita akong masaktan kapag dinamayan ko sya, pinabayaan na lang nya akong umalis...

“Bakit Tay, di nyo po ba alam ang kalagayan nya?” ang tanong kong halatang may hinanakit.

“Napansin namin yung pananamlay nya, ang pagpapayat, pamumutla at ang pag-atake ng pagkahilo at minsan, pagsusuka. May mga panahon din na bigla na lang yan nawawalan ng malay o babagsak. Ngunit ang sabi naman nya kasi sa amin ay wag mag-alala at ordinaryong hilo lang daw yun, at may mga gamot naman sya. Hindi naman namin akalain na malala na pala ang kalagayan nya.”

Maya-maya, dumating na rin si Maritess. Pinasundo pala siya ni Tatay Nando. Halos dalawang taon ding hindi kami nagkita ni Maritess. Simula kasi nung makapagtapos ng kursong Education, nakapagturo kaagad sya sa syudad. Malaki rin ang ipinagbago nya. marahil dahil sa klase na rin ng trabaho, kuminis ang balat, marunong nang magdala ng damit at at tumingkad ang ganda. Hindi pa halata ang dinadala nya sa sinapupunan, siguro nasa 3 – 4 months lang. Naka-shades at halatang nag-iiyak.

Sinalubong ko sya at niyakap. Nung hinahaplos-haplos ko ang likod nya, lalong humahagulgol na tila humugot ng lakas sa akin. Inaamo-amo ko at pinayuhan na buksan ang isipan at tanggapin ng maluwag ang mga pangyayari. Hinatid ko sya sa harap ng bangkay at iniwanang mapag-isa doon.

Sa hapon din na iyon inilibing na namin si Sir James. May habilin daw kasi kay Anton na kung may mangyari man sa kanya, ay kaagad syang ilibing. Gusto ko mang magprotesta dahil sa marami din namang nagmamahal sa kanyang mga estudyante, kapwa guro sa dating tinuturuan, mga sponsors ng project nya sa malaking syudad kasama na dito ang mommy, na sana ay gusto pa syang makita. Ngunit wala na rin akong magawa kung yun ang habilin nya.

Kung gaano kabilis ang pagpanaw ni Sir James, halos ganun din kabilis ang paghatid sa kanya sa huling himlayan. Nung inilagay na ang bangkay sa kabaong, napansin kong hindi nila dinamitan ng pang-itaas. Tinanong ko si Anton kung bakit.

“Isa ito sa mga nabanggit nya sa akin Carl nung huli ko syang makausap sa kwarto nya, na kung sakaling ililibing daw sya, wag syang bihisan ng pang-itaas. Akala ko nga biro lang e. Sundin nalang natin.” and paliwanag ni Anton.

Biglang pumasok sa isip ko ang mga katagang binitiwan nya nung maghiwalay kami ng isang buong taon na walang komuniklasyon at tinanong ko sya, “Paano mo ipaparamdam sa akin na mahal mo pa rin ako; na wala pa ring nagbago sa iyo sa sunod nating pagkikita?”

“Huhubarin ko ang pang-itaas kong damit!”

“Kahit sa gitna ng maraming tao?” pag-follow up ko.

“Oo, kahit sa gitna ng maraming tao!”

“Promise?”

“Promise!”

Tinupad nga nya iyon nung magkita kami ulit sa harap pa ng klase nya. Akala ko nga, hindi nya na gagawin iyon dahil nagka-klase sya e. Ngunit sadyang pursigido syang panindigan ang sinabi. Gusto nya kasing ipakita din ang marka sa dibdib nya gawa ng pagkudlit nun bago kami magdesisyong maghiwalay pansamantala ng isang taon.

At nakuha ko na ang ibig nyang sabihin, kung bakit ayaw nyang damitan sya ng pang-itaas sa burol nya. Kaming dalawa lang ang nakakaalam.

Alas singko ng hapon sa araw ding iyon inihatid si Sir James sa huling hantungan nya. Halos buong baranggay ang di magkamayaw sa pagtulong sa lahat ng preparasyon sa burol. Kahit ang mga tao sa mga karatig baranggay ay nandun din, naki dalamhati. Pati na ang mga estudyante nya at ilang mga madre sa dating tinuturuan na nakaalam ay walang pag-aatubiling umakyat sa bulubundoking lugar, makiramay lang at makihatid. May mga nag-abuloy ng pera, kung anu-ano gaya ng mga alagang manok, baboy, pananim na gulay, prutas. Lahat ng tao sa baranggay ay nakiramay at nagluksa. Halos kulang na lang na gawan nila ng rebolto si Sir James.

Ako, si Anton, Dodong, at ilang mga matatalik na kaibigan ang naka-assign na bumuhat sa kabaong. Handa na ang lahat na buhatin ang kabaong nung hinubad ko ang t-shirt at isinaksak ang dulo nito sa likurang bulsa ng jeans at hinayaang nakalaylay iyon. Nagtaka ang iba pa naming mga pallbearers. Tila naintindihan ni Anton ang dahilan ng paghubad ko ng damit at hinubad na rin niya ang t-shirt nya. At sumunod na rin si Dodong, at lahat na ng mga pallbearers. Nung makita ng iba pang mga kalalakihan ang ginawa namin at sa maaring pagintindi nila sa kaugnayan nun sa hubad na pang-itaas ni James, nagsihubaran na rin sila ng mga t-shirts. Habang buhat-buhat namin ang kabaong nya at naglalakad patungong sementeryo, patuloy naman ang pag-agos ng luha ko. Halos hindi pa rin matanggap ng isipan na wala na sya; na buhat-buhat ko pa ang kabaong nya. Nung sa wakas ay inilatag na ang kabaong sa hukay, hindi na nakayanan ng katawan ko ang sobrang tension, lungkot, pagod, at kakulangan ng tulog. Nawalan na ako ng malay. Inagapan kaagad ako nina Anton, Tatay Nando at Dodong.

Gabi na nung makauwi kami ng bahay. Mabigat pa rin ang kalooban at tila disoriented sa panibagong set-up na biglang naglaho ang mahal sa buhay. Dumeretso ako sa kwarto ni James. Nahiga sa banig at unan na huli nyang ginamit at kung saan nakita kong dumaloy ang mga luha nya nung huli ko syang iniwan. Tila nawalan ng kulay ang mundo. Ang dating kwarto na kung saan ilang ulit naming ipinadama sa isa’t-isa ang wagas ng pag-iibigan ay mistulang nagluluksa din. Hinagod ng mga kamay ko ang papag sa paligid ng hinigaan ko. Hinanap-hanap ng mga paa ko ang init ng mga paang dati ay nakahanda lang sa mga dantay ko. Ngunit wala na ang mga ito.

Walang humpay ang pagtagos ng aking luha...

(Itutuloy)

----------------------------------------------------------------

Book 2: Idol Ko Si Sir (Part 8; Last Part)

Nasa ganung ayos ako nung biglang pumasok si Anton. “Carl, may ipapakita ako sa iyo!”

“Ano yun, Anton?” Ang tanong ko.

“Halika, samahan mo ako.” Kinuha muna ni Anton ang flashlight at dinala nya na ako sa may harapan ng bahay, may mga 60 metro ang layo galing sa bungad nito. “Heto, kagabi itinanim ni Kuya James tong mangga at ang sabi nya, ipakita ko daw sa iyo. Tinulungan ko nga syang maghukay jan dahil groggy na sya nun e, halos hindi na makayanan ang sarili. Sinabihan ko nga na magpahinga na lang muna dahil naduduwal, at nagsusuka pa nga. Kaso, ayaw paawat. Dapat daw nyang magawa muna ito saka na sya magpahinga. Kaya, tinulungan ko na para matapos kaagad. Awang-awa nga ako sa kanya, e. Pagkatapos naming maghukay, may inilagay syang box atsaka itinanim na yang mangga. Ipakita ko lang daw sa iyo to at alam mo na ang gagawin...”

“Salamat Anton, salamat at kahit papanu, nanjan ka, umalalay kay Kuya James mo”

Pinakawalan ni Anton sa akin ang isang titig na animoy nagpapahiwatig ng pagdamay, ng pang-unawa. “Mahal na mahal ka ni Kuya James Carl. Hanggang sa huling sandali ng kanyang buhay, ikaw pa rin ang nasa isip nya...”

Sinuklian ko lang sya ng tango at pilit na ngiti.

Nung makaalis na si Anton, dali-dali akong naghanap ng karton kung saan ko inilagay ang mga alaala namin ni Sir James, kasama na ang white gold bracelet na kahawig na kahawig ng ibinigay ko sa kanya at yung wristwatch. Inilagay ko rin ang damit at pantalon na sinuot ko nung gabing nagkudlit kami ng aming mga balat. Bago ko isinara ang box, gumawa ako ng sulat. “Dear James.... pangako ko sa iyo, susundin ko ang mga bilin at mga inihahabilin mo sa akin. Habang may buhay pa ako, aalagaan ko ang pagmamahalan natin. Susundin ko ang lahat ng mga payo mo. At dito sa itinanim mong puno, dito ako huhugot ng lakas, dito kita hahanap-hanapin sa mga oras na kailangan ko ng masasandalan, o kaya kung kailangan kong i-share ang mga tagumapay. Dito, ipagpatuloy ko ang pagmamahal sa iyo. Salamat sa pagdating mo sa buhay ko. Salamat sa mga masasayang ala-ala. Pinaghiwalay man tayo ngayon ng tadhana, saksi ang punong itinanim mo sa nararamdaman ko para sa iyo: mahal na mahal kita. Habang pumipintig pa itong puso, ikaw palagi ang hahanap-hanapin nito... Hintayin mo ako, James. Sa kabilang buhay, hindi na tayo paghihiwalayin pa.” at idinampi ko ang sulat sa mga labi ko bago ito inilagay na sa box.

Binalikan ko ang punong itinanim ni James at hinukay ulit iyon. Pinatay ko ang flashlight na bigay ni Anton at hinayaang ang sinag na galing ng bahay ang syang magsilbing ilaw. Gamit-gamit ang pala, hinukay ko ng marahan ang puno ng seedling ng mangga at inilipat pansamantala. Pagkatapos, hinukay ko naman ang box na syang ibinaon ni Sir James. Nung makapa na ng mga kamay, hinugot ko iyon. Umupo ako sa gilid ng pinaghukayan, inilagay sa kandungan ang box, pinagmasdan, niyakap-yakap at idinadampi-dampi sa mga labi.

May ilang minuto din ako sa ganung ayos. Bago ko ibinalik muli ang box, sinulatan ko ang labas nito, “James Loves Carl”. Tapos, kinuha ko ang box ko at sinulatan ko din, “Carl Loves James”. Hinubad ko ang t-shirt, kinuha ang swiss knife sa bulsa at kinudlitan ang upper part ng chest kung saan nandun ang marka nung dati naming pagkudlit. Ipinapatak ang dugong dumadaloy sa dalawang boxes. Masakit, mahapdi, ngunit tiniis ko. Pagkatapos, pinagdikit ko na ang dalawang boxes gamit ang masking tape bago ibinalik muli sa hukay, tinakpan ng lupa at sa ibabaw nun ibinalik na rin sa pagtanim ang mangga.

Sa buong gabi na iyon, sa dating kwarto namin ni James ako nagmu-mukmok. Pakiwari ko‎ napakabagal ng oras, napakalamig ng gabi. Kung ang dating ingay ng mga nocturnal na mga hayop at ang mga nagkikiskisang dahon gawa ng pagbugso ng hangin ay naririning ko, sa gabing iyon tila nakakabingi ang katahimikan. Nakakabagot, di malaman ang gagawin, at ang larawang nasa isip ay ang maamong mukha ni Sir James, tila nanjan lang sya, abot-kamay, napakalapit. Ngunit, sa loob lang ng isipan ko...

Maya-maya at marahil ay bunga na rin ng sobrang lungkot sa di matanggap-tanggap na bilis ng pangyayari, bigla na lang akong bumangon at tinungo ang sementeryo, di alintana ang nakakapanindig-balahibong lamig ng simoy ng hangin at ang nakakapangilabot na ungol ng mga aso. Naupo ako sa gilid ng puntod niya, parang baliw na nakikipag-usap, ibinubuhos ang lahat ng hinagpis at sama ng loob. Hanggang sa doon na rin ako nakatulog.

Sa panaginip ko nagpakita si Sir James. Animoy napakasaya nya, napakapayapa at tila nababalot ang buong katawan ng kaayaayang liwanag. Inakbayan nya ako at pinayuhan na wag nang malungkot dahil ang paglisan nya ay may dahilan. Pagkatapos ay itinuro nya sa akin ang dalawang batang lalaking masayang naglalaro sa ilalim ng puno ng mangga; ang isa ay kahawig na kahawig nya at ang isa naman ay kahawig na kahawig ko. “Sila ay tayong dalawa, Carl. Masaya ako, dapat ay ganun ka rin...” Yun ang eksenang tila buhay na buhay na naiwan sa aking isipan.

Nagising ako nung tumama na sa mga mata ko ang sikat ng araw. “Umaga na pala... Akala ko ay totoo ang lahat...” bulong ko sa sarili nung matanto na panaginip lang pala ang tagpong iyon. “Marahil, yung puno ng mangga ay yun ang itinanim nya at lumaki na. Ngunit bakit naging bata ulit kami?” Nabalot man ng matinding kalituhan ang isip sa di maintindihang kahulugan nun, tila nahimasmasan na rin ako na nakita syang masaya at mapayapa.

Nagpaalam ako sa kanya; idinampi ang mga labi sa tuktok ng krus sa may uluhan ng kanyang puntod at dumeretso na ng bahay kung saan ang buong pamilya nina Tatay Nando ay nasa harap na ng hapag kainan, maliban lang kay Anton na naghahanap sa akin. Bakas pa rin sa mukha nila ang tindi ng lungkot at hinagpis na nadarama. Kung dati nakikita ko ang saya nila at ang pagbibiruan kapag nagkakasamasama sa hapag-kainan, sa umagang iyon, halos lahat ay tulala, hindi makapaniwalang wala na ang isa sa itinuturing nilang haligi ng kanilang pamilaya, ang tumatayong panganay at kuya, o halos pangalawang tatay na.

“Saan ka ba nagpunta, Carl? Hanap kami ng hanap sa iyo. Ayon si Anton, pinuntahan ang kubo nya sa may tabi ng ilog nagbabakasakali na nandun ka...”

“Pasensya na po, Tay... Hindi ho ako makatulog kaya naisipan kong lumabas...”

“Saan ka naman nagpunta?”

“Sa puntod po ni Sir James. Doon na rin po ako nakatulog.”

“Susmaryosep!” Sambit ni Nanay Narsing. “Mabuti na lang at walang masamang nanyari sa iyo. Mag-ingat ka rito Carl baka mapahamak ka, magagalit ang Mommy mo sa amin. Atsaka... tibayan mo ang loob mo. Lahat tayo naapektuhan sa pagkawala ni James. Masakit ngunit wala na tayong magagawa pa. Sadyang ang nasa taas lang ang nakakaalam kung bakit niya kinuha si James ng ganyan kaaga. Kagaya mo mahal na mahal din naming lahat ang batang iyon. Ngunit ipaubaya na lang natin ang lahat ng nasa taas...”

“Pasensya na po, Nay. Di na po mauulit...” at namuo na naman ang mga luha ko at dumaloy sa pisngi. “Naisip ko lang kasing samahan si Sir James... parang di ko kasi mapatawad ang sarili nung pumanaw sya na di ko man lang nadamayan hanggang sa huli nyang hininga. Nasa tabi nya na sana ako noon, ngunit umalis pa’t umuwi ng syudad. Kaya naisip ko na kahit sa paraang iyon, maipadama ko sa kanya ang labis kong pagsisisi.” Hindi na rin napigilan ng lahat ang tumulo ang mga luha nila, at pilit na pinigilan ang paghagulgol.

“O, e, nandito na pala si Anton. Anton! Halika na, nandito na si Carl!” ang pasigaw na tawag ni Tatay Nando, pagputol na rin sa napakalungkot na tagpo.

“A, nandito na nga si Carl!” sagot naman ni Anton “May nakakakita kasi sa kanya na patungo na raw dito, kaya dumeretso na ako. Saan ka ba nanggaling Carl?” tanong ni Anton sa akin.

“Jan lang...” ang matamlay kong sagot.

Naupo si Anton sa hapag. Matamlay, halos ayaw nang maglagay ng pagkain sa plato. Tinikman ko lang ang tuyo at sumubo ng dalawang kutsarang kanin, nanatiling nakaupo, nakiramdam, at naghintay na matapos silang lahat sa halos hindi magalawgalaw rin nilang pagkain.

“Kumain ka ng marami, Carl para ka lumakas.” payo ni Tatay Nando.

“Tama na po iyon, Tay, wala pa po akong gana.” ang sagot ko naman

Tahimik ang lahat nung biglang sumingit si Dodong. “Paanu yan, Nay e di na matutuloy ang kasal nina Ate Maritess at Kuya James?”

Nagtinginan ang lahat kay Maritess. Nung tiningnan ko siya. Nakita ko sa mga mata ang sobrang paghihinagpis. “Magre-resign na lang po ako sa tinuturuan ko, Nay, Tay...” ang malungkot nyang sabi.

“Bakit naman?” ang tanong ni Nanay Narsing.

“Syempre...” hindi kaagad naituloy ni Maritess ang sasabihin, nasamid sa sobrang pagpigil sa pag-iyak. “Tatanggalin din naman nila ako dahil bawal ang mabuntisan.” At tuluyan na syang humagulgol. “Atsaka, hindi ko na po kaya ang mga tsismis ng mga tao, ng mga kasamahan ko sa trabaho” dagdag nya.

Parang tinusok ang puso ko sa nararamdamang paghihirap ng kalooban ni Maritess. Naalala ko bigla ang habilin ni Sir James sa akin. “...hihilingin ko sa iyo na kung sakaling matapos bigla na ang buhay ko, alagaan mo si Maritess at ang magiging anak namin. Sana, nanjan ka palagi sa tabi nila, aalalay sa kanilang mga pangangailangan...” Hindi ko maintindihan ang sarili nung biglang pumasok iyon sa isip, at tila may nag-udyok sa akin na magsalita. “A, e... Tay, Nay, ituloy na lang po natin kaya ang kasal... Kung papayag po kayo at si Maritess, ako po ang tatayong groom ni Maritess”

Nagtinginan silang lahat sa akin sa pagkabigla, nagtataka kung bakit nasabi ko ang ganun.

Ako man ay halos di makapaniwalang lumabas sa mga bibig ko ang mga katagang iyon. Nilingon nina Tatay Nando at Nanay Narsing ang isa’t-isa, nag-salubong ang kanilang mga titig, bakas ang pagkalito ngunit tila nag-uusap, habang si Maritess ay biglang tumayo at tumakbo papuntang kwarto niya.

Hindi kaagad nakapagsalita nina Tatay Nando at Nanay Narsing. “A... e... Carl, sigurado ka ba jan sa sinasabi mo? Napakamaselang bagay ang sinabi mo at ang pagpapakasal ay hindi isang pagkaing pwedi mong isubo at iluwa pag inaayawan mo na. Isa pa, ang nagpapakasal ay dapat nagmahalan.” Sabi ni Tatay Nando at tumango-tango naman si Nanay Narsing.

“Tay, hindi lahat ng nagpapakasal ay nagsimula sa pag-iibigan. Marami ring mga kasong nagsimula sa pangangailangan, yung iba ay sa kaugalian o kultura. Yung iba ay sa paniniwala. Hindi mahirap mahalin si Maritess, Nay, Tay. Maganda, matalino, at higit sa lahat, napakabait... Napakarami na pong dumaang babae sa mga kamay ko nung estudyante palang sa syudad at nakita ko na ibang-iba si Maritess sa kanila. Alam ko yan dahil sinusubaybayan ko ang pagpapaaral ng mommy sa kanya, sa mga natamong honors nya sa school, sa mga activities na ini-initiate nya... Hangang-hanga ako sa kanya. Pati nga ang mommy ay hangang-hanga sa kasipagan at determinsayon nya e.”

“Kahit na buntis sya...? Paano na lang ang mommy mo? Papayag kaya sya?”

“Hindi po kasalanan ni Maritess ang mabuntis, Tay. At hindi po nya kasalanan ang mamatay ang taong nakabuntis sa kanya. At tungkol sa mommy, kilalang-kilala ko sya. Lahat handang ibigay nun sa akin. Lalo na kung mag-aasawa na ako at kay Maritess pa. Biniro pa nga nya ako isang beses na ligawan daw si Maritess eh. Tsaka, gustong-gusto na nun ang magkaapo. Magtiwala po kayo.”

“Kung ganun, bakit di natin itanong kay Maritess?”

Sinundan ni Nanay Narsing si Maritess sa kwarto nya. Maya-maya, lumabas si Nanay. Umiiling-iling.

“Ano po ba ang sabi ni Maritess, Nay?”

“Ayaw nya. Nahihiya, sobra-sobra na daw ang pagtulong mo sa amin, Carl.”

“Ok, ako na ang kakausap sa kanya” Pinuntahan ko sya sa kwarto. Nung mag-usap na kami, pakiwari ko, bumabalik ang pagka-chickboy nung estudyante pa lang ako; nung pakawala pa sa buhay at kahit sinu-sino ang nililigawan, kahit na guro.

Ngunit sa sitwasyon na iyon kay Maritess, animoy naging seryoso akong nanligaw, kumbaga, ang mga sinasabi ay galing sa puso, kinumbinse si Maritess sa kahalagahan ng pagsilang at pagpalaki nya ng baby nila ni James na may tatay na nakikita. Ginawa kong batayan ang sarili, sa paglaki kong walang ama dahil namatay din ito nung maliit pa ako, ang hirap na naranasan ko nung lumaki na walang amang gumagabay; ang sakit ng paghahanap ng pagmamahal ng isang ama, ang pag-iyak ko sa tuwing nakikita ang mga kalaro na sinusundo ng mga daddy nila, o kasama nila sa pamamasyal. “Kung ayaw mong magpakasal sa akin dahil hindi mo ako mahal, kahit para sa baby mo na lang, sa baby nyo ni James… Maawa ka sa kanya.” ang sabi ko.

“Bakit mo ginawa ito, Carl? Para ba sa akin o para kay James?”

“Pareho, at para na rin sa bata... Bakit, hindi mo ba ako kayang mahalin?”

Hindi sya kumibo. “Hindi sa ganun, Carl. Lahat ng babae ay nangangarap na makapag-asawa ng lalaking kagaya mo. Nasa iyo na ang lahat - hitsura, yaman, talino, sipag, at higit sa lahat, kabaitan.”

“So...?”

“Hindi ko alam. Hindi ako bagay sa iyo. At... kamamatay lang ni James”

“Tess, Sabado ang gustong kasal ni James. At sigurado ako, na pag itinuloy natin iyon, matutuwa sya. I swear.”

“Sinabi ba nya yan sa iyo?”

“Sinabi nya na alagaan ko kayo, na alalayan ko kayong mag-ina sa mga pangangailangan ninyo. At alam mo, kagabi, nanaginip ako kay Sir James. Masaya sya, mapayapa. At sinabi nyang may dahilan daw ang lahat. Ayaw nyang sa pagpanaw nya ay malungkot tayo, Tess...”

Hindi na sya kumibo, at tumulo na lang ang luha. Niyakap ko sya. Tuluyan na syang humagulgol sa mga braso ko. Lumabas kaming dalawa ng kwarto. “Tay, Nay, tuloy po ang kasal sa Sabado!”

Tila nabuhayan ng loob ang lahat sa di inaasahang narinig. Ang napakalungkot na tagpo ay biglang tila nabigyang buhay at nakapagbigay ng ngiti sa mga labi ng bawat isa sa pamilya. Nagpalakpakan sa tuwa ang mgakakapatid na sina Anton, Dodong, Clara, at Letecia.

Agad naming tinungo ni Maritess ang puntod ni James at ipinaalam ang desisyon. Bumulong ako, “James... alam kong ikaw ang nagtulak na gawin ko ang desisyon na ito. Nandito kami upang hingiin ang iyong basbas. Sana, masaya ka sa desisyon naming ito ni Maritess. Bigyan mo kami ng palatandaang wala kang pagtutol sa gagawin namin...”

Pagkatapos na pagkatapos kong sabihin iyon, naramdaman kong animoy may malamig na hihip ng hanging marahang humampas sa kinatatayuan namin. “Naramdaman mo iyon?” Tanong ko kay Maritess.

“Ang ano?” sagot nya.

“Malamig na hangin na tila biglang umihip!”

“Oo Carl, naramdaman ko!”

Tila biglang tumalon-talon ang puso ko sa galak. “Nararamdaman kong payag si James na magpakasal tayo Maritess! Payag sya!” ang masaya kong sigaw habang yakap-yakap na si Maritess.

Dumating ang araw ng kasal. Dahil sa hindi pa natapos ang 9 na araw na padasal para kay James, napagdesisyonan ang pamilya na gawing simple lang ang okasyon at sa kapilya ng baranggay na lang idaos pagbigay respeto kay Sir James. Walang mga espesyal na taong imbitado, maliban na lang sa mga piling-pili kong kaibigan. Wala ring magagarang damit pangkasal, o mga groom’s men at bride’s maids. Casual lang ang lahat. Kumbaga, tila isang ordinaryong okasyon lang. Ang kapitan ng baranggay ang Ninong sampu ng mga kagawad. Ngunit dahil sa nalaman din ng buong baranggay, marami pa rin ang nag-attend. Marahil iyon ay dahil ang pagdiriwang ay may kinalaman sa akin, na anak ng main donor at syang nagpapatayo ng school nila sa baranggay, at sa kagustuhan na rin nilang makibahagi sa importanteng bagong yugto na iyon sa buhay namin ni Maritess.

Sinadya kong hindi ipaalam kay mommy ang okasyon. Nais ko kasing sorpresahin sya at upang hindi na rin sya makaka-reklamo pa. Ang mommy kasi, kapag ganyang may okasyon, gusto lahat naka-plano at perpekto. Ayaw nya yang mga last-minute o rush na activities. Ganyan sya ka-organize. At ina anticipate ko na hindi sya papayag sa ganung napaka-rush na kasalan. Kaya, nung pinasundo ko sya, pinasabihan ko na lang na may importanteng urgent na nangyari sa baranggay at sa school.

Nasa loob na ang lahat ng kapilya at tinatanong na ng pari kong may hahadlang. Sya namang pagpasok ng mommy, na rugged na rugged ang dating, naka-faded maong, t-shirt at sneakers. At sa kalituhan sa nakitang tagpo, sumigaw “Hintay!” at tumakbo diretso sa harap ng altar at ng pari, hinawakan nya ako sa balikat at tila hindi pansin ang maraming taong nakatingin sa kanya, “Carl, ano ito? Huhuhuhu! Ano ba itong ginawa mo sa buhay mo, Carl! Ano itong ginawa mo sa akin? Huhuhuhu!”

“A... ehem! Mrs. Miller, ituloy pa po ba natin ang kasal?” pag interrupt ng pari.

“HINDI!!” ang mabagsik at umalingawngaw na bulyaw ng mommy, tila hindi pa rin pansin ang mga taong nakatingin.

Nag-react ang mga tao sa pagkabigla. Bulungan, at tila may commotion sa loob ng simbahan.

Nung biglang mapansin na ng mommy ang ingay nga mga tao at ang mga mata nilang lahat na nakatutuk sa kanya, tila bigla ding nahimasmasan at binuhusan ng malaming na tubig.

“HINDI! HINDI po ako hahadlang… Ituloy nyo na po padre! Paki-dalian nyo lang! Huhuhu!” ang sabing tila nahihiya, sabay talikod patungo sa upuang inireserba para sa kanya.

Tawanan ang mga tao. At nung binigkas na namin ni Maritess ang salitang “Oo” sa isa’t-isa, palakpakan ang mga tao. Ngunit lalong lumakas ang tila pagrerebeldeng iyak ng mommy. “CARL! HUHUHUHUHU!!!”

Hanggang sa natapos ang kasal at binati na kaming dalawa ni Maritess ng mga tao. Binati din ako ni Ricky, ang best friend ko sa College na inimbitahan ko. “Bro, bakit ka ba nagbago?” ang pasimple nyang bulong.

“Anong bakit ako nagbago?” Bulong ko rin.

“Kasi... e... wala na akong kakampi ngayon.”

“Anong walang kakampi, di ko maintindihan?”

“Kasi... lalaki na ang hinahanap ko ngayon, tol!”

“Wag kang magbibiro ng ganyan, tado ka!”

“Totoo, tol. Nagkatuluyan kami nung sekyu ng skul. Heto nga o, may kissmark pa syang pabaon sa akin” at pasekretong itinuro nya ang kanyang leeg.

“Gago ka pa rin talaga hanggang ngayon!” sabay batok sa kanya. Tawanan na lang kaming dalawa.

Hindi pa rin kumibo ang mommy. Nung kainan na, bigla na lang syang tumayo at nagsimulang magsalita. “Excuse me everyone! Nandito po ako ngayon sa inaakalang may problema dito sa baranggay at kailangan ang tulong ko. Ngunit ito pala ang nadatnan ko, ang ikasal ang kaisa-isa kong anak, at sigurado ako na pakana na naman nya ito. Simula nung maliit pa yan, palagi na lang akong nauutakan nyan. Palagi akong halos aatakehin sa puso, lalo na kapag ipinatatawag sa school dahil sa pambobugbog nyan ng kaklase, o paglalagay ng thumb tax o pandikit sa upuan ng teacher, o kung anu-ano pang mga kalokohan. Ngayong nagbago na, heto, muntik na naman akong mamatay sa atake. Hindi ako tutol sa kasal. Ang gusto ko lang sana ay... hindi man lang nya ako tenyembrehan para naman makapag-makeover ako! Huhuhu! Ni wala akong dalang extra na damit, amoy pawis ako, ni wala man lang make up o kahit na lipstick. Ni wala akong dalang videocam! Imagine kasal ng kaisa-isa kong anak at... hindi ako maganda! Huhuhu!”

Tawanan ang lahat.

“Nung umuwi yan ng bahay, nagsuggest sa akin yan na mag-tour kami... Tapos, bigla na lang naglaho di man lang nagpaalam? At dito pala napunta at heto kasal na, ni ho, ni ha, wala? Palagi nalang akong naiisahan nyan.” Tiningnan nya ako na may pagbabanta sa kanyang mga mata. “Naka-book na ang tour natin sa Europe at ako ang dapat na masusunod ngayon. Itutuloy natin ang scheduled tour natin...”

Napakamot ako ng ulo. “Mommy naman, kakakasal ko lang... mag-honeymoon pa kami ni Maritess.”

“At bakit? Hindi ba pweding doon na kayo mag-honeymoon sa Europe?”

Tawanan, palakpakan ang lahat.

Pagkatapos ng celebrasyon, nagpunta ulit kaming lahat sa puntod ni Sir James kasama ang mga bisita, at nagbaon ng kaunting pagkain, alay sa kanya. Kung dati nababalot sa sobrang lungkot at pighati ang tagpo sa libingan nya, sa pagkakataong iyon ay tila tanggap na ng lahat ang pangyayari ng maluwag sa dibdib. Ikini-kwento ko rin sa mga tao ang panaginip ko kay Sir James; na nakita kong masaya sya, at na ayaw nyang makitang malungkot ang lahat. Maluha-luha pa rin yung iba, lalo na ang mommy na nanghinayang sa sobrang galing ni Sir James. Inilatag namin ang pagkain sa ibabaw ng puntod, at nag-alay na rin ng dasal. Naki-cooperate din ang panahon. Ang mainit na sinag ng araw ay bahagyang tinatakpan ng ulap, may pabugso-bugsong katamtamang hangin na syang nagbigay ng preskong pakiramdam. Napapansin ko na rin ang awit ng mga ibon, ang mga berdeng dahon ng puno at halaman na nakapaligid, tila nagpapahiwatig ng kasayahan nila sa tagpong iyon, at ang mga ngiti sa mga mukha ng bawat taong dumalo.

“James, salamat sa lahat. Alam kong masaya at mapayapa ka sa kinaroroonan mo ngayon.” ang bulong ko.

Nag honeymoon nga kaming mag-asawa sa Europe; ang pag-alaga ng itinanim ni Sir James na puno ay inihahabilin ko pansamantala kay Anton.

Habang nasa honeymoon kami ni Maritess, hindi naman magkamayaw ang mommy sa pagsa-shopping ng kung anu-ano para sa magiging apo nya, at sa plano nyang pag-iischedule uli ng kasal namin ni Maritess pagbalik ng Pilipinas; isang engrandeng kasal na base sa plano at pangarap ng mommy ko para sa akin. Natuloy din iyon, at sa pagkakataong iyon, natupad din ang gusto nya: na mapaghandaang maigi at makita syang maganda sa kasal ko.

Sampung taon ang nakalipas at marami na ring nagbago. Kung ang baranggay nina Tatay Nando na dati ay napakahirap tahakin, walang koryente at tubig ay may sementadong kalsada na nagdugtung nito sa kabihasnan, at madali na syang puntahan. may koryente na rin, tubig at naabot na ng signal ng mobile phones. Ang dating bahay nina Tatay Nando ay pinagawa ko; konkreto, may second floor, at ginawan ko pa ng extension para sa amin ni Maritess. Doon na rin kami nanirahan.

Sa pamilya nina Tatay Nando, si Anton ay isa nang negosyante, nagkatuluyan din at napangasawa nya si Ester, ang unang naging kaibigan nyang babae at biniyayaan sila ng dalawang anak; si Dodong ay nakapagtrabaho sa abroad bilang isang engineer; si Clara ay nagtuturo na rin sa Baranggay School na dating pinamunuan ni Sir James, samantalang ang bunsong si Letecia ay magtatapos na sa kursong komersyo sa darating na graduation. At dahil sa pagpapakasal namin ni Maritess, masayang-masaya sina Tatay Nando at Nanay Narsing. Nawalan man sila ng isang James sa pamilya, may kapalit naman ito, sa pagkatao ko.

Dahil sa isang guro, si Maritess na ang namumuno sa eskwelahang sinimulan ni Sir James. Kung nuon ay nagsimula lang ito sa non-formal classes, naging isang private non-stock, non-profit elementary/high school na ito na sinusuportahan pa rin ng mga non-government organizations, na syempre kinabibilangan ng mommy ko.

Malaki na rin ang puno ng manggang itinanim ni Sir James. Namumunga na, at napakatamis ng mga bunga nito. At batay sa nais ni Sir James, ito ang nagsilbing pinaghuhugutan ko ng lakas, ang nilalapitan ko sa mga panahon ng kalituhan, kalungkutan at kagipitan. Kadalasan din, sa ilalim ng lilim nito ko dinadala ang pamilya ko at doon nagpi-piknik, nag-iihaw, o nakikipaglaro sa mga bata...

Alam ko na habang may buhay pa ako, hinding-hindi ko na pweding malimutan pa si Sir James. Hindi lang dahil sa puno ng mangga na itinanim nya para sa akin, kungdi dahil na rin sa dalawang supling namin ni Maritess na syang nagbibigay kulay sa aming pagsasama at nagbuo ng buhay at pagkatao ko: ang 10 taong gulang na si James Miller na kahawig na kahawig at manang-mana kay Sir James; at ang 9 na taong bunso naming si Carl Miller, Jr. na syempre, kamukhang-kamukha ko at manang-mana naman sa akin. At itong dalawang supling din ang syang dahilan sa lubos na kaligayahan at pagpapasalamat ng mommy ko dahil sa wakas, nabigyan ko rin sya sa matagal nya nang inaasam-asam at minimithi na hindi lang isa, kundi dalawang malalakas, makukulit, at makikisig na mga apo. Sa dalawang batang iyan imiikot ang buhay naming lahat.

Ngayon ko lang napagtanto ang kahulugan ng ipinahiwatig sa akin ni Sir James sa panaginip kung bakit dapat akong matuwa; dahil sa pamamagitan ng mga anak namin, natupad ang aming pinapangarap na magsama at hinding-hindi maghiwalay, hindi man bilang magkasintahan kungdi bilang magkapatid.

Dahil dito, at kahit ano pa man ang mangyari, mananatiling buhay sa puso’t isip ko ang minamahal at nag-iisang – idol kong si Sir...

(End)