Parafle na Pag-Ibig Chapter 18
Sunday, May 15, 2011
By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Note: Sa mga gusto palang mag add sa mga model faces natin sa PNP na sina Aljun at Jun, heto po ang mga fb nila:
Gener (Jun): http://www.facebook.com/home.php#!/cricketz.anastacio
Aljun: http://www.facebook.com/home.php#!/alandell.ramirez
Maraming salamat po!
-Mikejuha-
****************************************
Chapter 18
Napakasaya ko. Iyon ang pinakaunang pakikipagtalik ko sa tanang buhay ko at sa taong minahal ko pa.
Sa gabing iyon, ilang beses pang naulit ang aming pagpapaalpas ng aming mga pagnanasa.
Nakatulog kaming magkayakap, parehong walang saplot sa katawan bagamat suot-suot ko pa rin ang kuwintas ng ibong-wagas na ibinigay niya sa akin.
Balik-eskuwela.
Sa bungd pa lang ng pintuan ng aming klase ay may balita kaagad si Fred. “Woi, fwen! May nakakita daw sa inyo patungong terminal noong Friday at ang sweet-sweet daw ninyo!” ang pabulong niyang sambit.
“Huh! Sinabi nino?”
“Iyong estudyanteng nakakita sa inyo, nagpost siya ng comment sa SALMO group natin sa fb! At kinikilig daw siya! Parang mayroong something na raw sa inyo!”
“Sino kaya ang estudyanteng iyon? Ka-tsimoso naman. K-kakahiya tuloy...” ang sagot ko.
“Huwag ka nang mahiya fwend. Kasi, madami din namang boto sa love team ninyo!” Paliwanag ni Fred. “Halika sa computer lab... basahin natin ang mga reaksyon ng mga estudyante!”
At nagtungo nga kami ni Fred sa computer lab. Sari-saring reaksyon ng mga estudyante at followers ng grupo ang nabasa ko. “Wow! Sweet!!!” “Al-Gen for life na!!!” “Bagay na bagay!” “E.. ano kung pareho silang lalaki kung nagmahalan naman?” “Go! Go! Go!” “Kakaiba to!” “Kahit sino pa ang iibigin mo idol, all-out support pa rin kami!” “Haylavetttttttt!” “Anyone idol Aljun, basta wag lang iyong tanginang Giselle!” “Kinikilig akooooooooo!!!!!” “So totoo pala ang kumalat na pic???” “Ok lang iyan idol! Wafu din kaya ni Gener! Bagay na bagay kayo!” “Idol wala iyan sa kung sino kundi sa kung ano ang nilalamann ng iyong puso...” “Good luck Idol Aljun at Jun!” “Waaahhhh! Ngayon ko lang na-figure out na ang ‘G’ na crush ni Aljun ay si ‘Gener’??? Cuteeee!!!!”
“O ano...? Di ba tanggap naman ng mga estudyante?” tanong ni Fred.
“Syempre, mga supporters kaya iyan ni Aljun.” Sagot ko. “Kaya positive ang mga reaksyon nila”
“E... kaninong reaksyon naman ang gusto mong mabasa? Ang sa kampo nina Giselle?” ang may magkahalong biro at sarkastikong sagot ni Fred.
Pabulong na tinanong ni Fred si Aljun, “Idol... kayo na ba talaga ng friend ko?”
Binitiwan ni Aljun ang isang nakakalokong ngiti sabay lingon sa akin at noong makita sa mukha ko na wala akong pagtutol na aminin niya, tumango siya kay Fred.
“Ayiiieeeeeeee!!!” ang pigil at tila naglupasay sa tuwang reaksyon ni Fred. “Homaygadddd! Homaygaaddddd! Panalo ka kapatiddddddd!!!”
“Huwag ka ngang maingay d’yan!” ang bulyaw ko. “Napapansin ka ng mga tao o.” dugtong ko pa.
“Waahh! Hindi ko lang mapigilan ang sarili fwend. Grabe! I’m sooooo happy for both of you!” sabay kamay sa akin at kay Aljun tapos dugtong ng biro, “Pakain naman d’yan!”
Tawanan.
Tiningnan din namin ang pinost ni Giselle na pictures namin at iyon nga, may mga negative comments. Ngunit hindi naman ganooon kadami kaysa doon sa SALMO. Kaya, hindi na ako nagulat pa. Atsaka, napag-isipisip ko na noong nagdesisyon akong panindigan na lang ang lahat, inexpect ko na talaga ang mga ganito. At hinanda ko na ang sarili. Masarap kaya ang pakiramdam na pinanindigan mo ang isang mahirap na desisyon ngunit ramdam mo naman ang suporta ng taong siyang maha at ng mga kaibigan.
“Si Giselle na lang ang problema natin idol!” ang baling ni Fred kay Aljun. “Kapag wala pang ginawa ang kumite sa kaso ninyo within this week, may gagawin kami ng mga myembro ng federasyon laban sa dalawang professor na iyon, makikita nila ang bagsik ng gay power.” Dugtong ni Fred.
“Huwag naman iyong drastic Fred ha? Baka imbes na mapawalang-sala si Aljun, baka lalo pa siyang mapahamak.” Pagsingit ko.
“Hindi fwend. Sa kadaming mga estudyante ang nadismaya sa bagal ng aksyon nila, sigurado ako na kapag nag succeed ito, maraming matutuwa.”
“Basta, hands off muna ako d’yan Fred. Baka isipin naman nilang ako ang may pakana niyan kung ano man iyan” sagot ni Aljun.
“Huwag kang mag-alala idol. Kaya nga ayaw kong sabihin sa iyo kung ano ang plano naming upang walang masabi ang mga tao na may kinalaman ka dito...”
Dumating ang Byernes at wala pa ring desisyon ang kumite. Tambak na ang mga pirma sa mga cartolinang aming pinost sa student center at pati na ang sa fb ay maraming nadismaya at nag-aalburotong mga estudyante. Nagagalit na ang mga estudyante. Ngunit parang hindi lang pinansin ito.
Kaya denisisyonan na ni Fred na ituloy ang plano nila. Hindi ko na lang inalam kung ano man ito dahil ayaw ko ring isipin ng mga tao na kasali ako sa mga nagpasimuno.
Kaya kinagabihan ng Byernes habang nagplano ang grupo nina Fred at mga taga-suporta ni Aljun sa gagawing hakbang laban sa dalawang miyembro ng kumite, bumalik na naman kami ni Aljun sa bukid. Gustong-gusto ko na kasi doon. At namiss ko na din si Kristoff. Parang naimagine ko na ang paghihintay ng bata sa amin at lalo na sa ipinangako kong mga laruan sa kanya.
At hindi nga ako nagkamali. Noong makarating na kami sa bahay, naglulundag sa tuwa si Kristoff noong makita kami ni Aljun at lalo na noong mahawakan ang dala kong mga pasalubong.
“Yeeepiiiiiiii! Madaming pasalubong sa akin ni Papa Jun! Akin ba lahat ito Papa Jun?”
“Oo naman. Hindi naman nagalalaro ang lola mo niyan eh” ang sagot ko sabay baling ko din sa inay ni Aljun na natawa na rin. Syempre, may pasalubong din ako sa kanya, mga damit at binilhan ko rin siya ng sapatos.
Tuwang-tuwa naman ang inay ni Aljun sa aking ibinigy bagamat med’yo nahiya. “Nakakahiya naman ito sa iyo, Jun” ang nasabi lang niya. Ngunit alam kong masaya siya dahil nasabi din niya na may damit na raw siyang pansimba.
Si Kristoff naman ay hindi magkamayaw sa mga laruan niya. Excited na excited hindi alam kung ano ang unang laruin at paano laruin. “Papa Jun! madaming laruan. May robot, may trak, may baril-barilan din!”
“Nagustuhan mo ba?”
“Opo! Ang ganda po, papa Jun!”
“O wala man lang bang kiss sa papa Jun?”
At nagkiss naman kaagad ang bata. Iyong trade mark kiss niyang sa lips at may sound pa. “Sana po, dito ka na lang sa amin papa Jun. Kasi, wala kaming kasama eh. Atsaka si Papa, wala ding kasama atsaka si Lola kapag nasa palayan wala din akong kasama...” ang makulit na sabi ng bata.
Tawanan.
“Hmmmm! Binigyan ka lang ng laruan, gusto mo na makasama ang papa Jun mo...” ang biro ni Aljun sa anak.
Pormang nahiya naman si Kristoff, natigilan, iginuri-guro ang daliri sa laruang robot at hindi makaktingin ng deretso sa ama. Iyong bang pakiramdam na nabuking sa pagsisipsip sa akin, o naramdaman niyang may halong selos ang ama na sa akin siya naglambing imbes na sa papa niya.
Agad naman itong kinarga ni Aljun at hinalikan. “May kasama ka naman kapag wala ang lola mo eh. Doon ka kaya sa Nanay Trining mo naglalaro kapag wala siya.” Pang-aasar muli ni Aljun sa anak.
Na sinagot naman ng bata ng, “Hindi naman po nila ako sinasali sa laro nila eh. Nakatingin lang po ako sa kapag naglalaro sina Kuya Mark at Kuya Jojo, di ako pinapasali. Kasi po maliit pa daw ako. Hindi daw po ako marunong sa laro nila. Marunong naman po ako eh.”
“Ay... kawawa naman pala si Kristoff eh.” Ang sabi ko sabay abot nito sa bisig ni Aljun at ako na ang kumarga.
“Papa Jun! Dito ka na lang po sa amin ha?”
Napatingin ako kina Aljun at sa nanay niya. “E... p-puwede pero huwag muna ngayon ha? Kasi nag-aaral pa ang papa Jun mo. Gaya ng papa mo.”
“Pwede po ba akong mag-aral? Sabi ni Papa hindi pa raw eh. Pag seven na ako. Ganito po.” Sabay muestra at ipinakita ang 7 daliri.
Napatingin ako kay Aljun. “Ay talaga? Galing mo naman. Alam mo na ang seven. Puwede ka namang mag-aral kahit hindi ka pa seven eh.” Sagot ko sa bata.
“Hindi naman daw po eh...” sagot ng bata sabay yuko bakas sa tono ang lungkot.
“Ay... huwag nang malungkot si Kristoff. May laruan ka naman e. Atsaka, malay mo pwede ka na palang mag-aral.”
“Talaga po?”
Nginitian ko na lang ang bata. “Wala bang day care or nursery school dito boss?” tanong ko kay Aljun.
“Bukid ito boss. Hindi uso ang daycare-daycare dito. Deretso Grade 1, kapag kaya na ng batang maglakad ng 3 kilometro patungo sa sa pinakamalapit na elementary school sa pook na ito.” Sabay tawa.
“Gusto mo na ba talagang mag-aral?” ang tanong ko kay Kristoff.
“Gusto po. Kagaya po ng papa ko...”
“O sya... maglaro na lang muna tayo doon sa labas, tara!” ang nasambit ko na lang dala ang karga-karga ko pa sa mga bisig ko na si Kristoff. At itinakbo ko na siyang palabas. Dinala ko na rin ang mga laruan niya. Nilingon ko ang nanay ni Aljun na natawa naman at tumango, pahiwatig na ok lang na lumabas kami.
“Hoy! Saan kayo pupunta! Sigaw ni Aljun nong iniwanan namin siya”
Naupo kami sa ilalim ng malaking puno ng narra kung saan ay may malaking malinis at pantay na lupang pweding takbuhan ng kanyang laruang trak. Kinuha ko ang remote control at noong mailatag na ang laruan sa lupa, tinuruan ko siya kung paano gamitin ito; kung paano paandarin, kung paano palikuin, pahintuin. At noong natuto na, siya na ang nagdala sa pagpaandar. Mistulang walang mapagsidlan ang tuwang naramdaman ng bata. “Ambilis matuto! Matalinong bata talaga! Hindi malayong lumaki siya na kagaya din sa ama niyang hindi lang matalino, kilabot pa ng mga kababaihan at mga bakla...” sa isip ko lang.
“Masyado ka na yatang na-attach sa anak ko huh! Nagseselos na ako niyan...” biro ni Aljun na pinagmasdan pala kami ni Kristoff sa di kalayuan, nakaupo siya sa ibabaw ng bangkong kawayan sa lilim ng malaking puno ng narra.
Napalingon ako sa kinaroroonan niya. Lumapit ako dito atsaka umupo din sa tabi niya. “I’m so amazed! Napakatalinong bata!” ang sambit ko.
“Oo nga. Matalino iyan. Di ba, four years old lang iyan ngunit may mga na-memorize nang mga kanta. Marunong na rin iyang magbasa... At memoryado din niyan ang mga flags ng iba’t-ibang bansa pati na ang mga capital cities nito! Ako lang at ang lola niya ang nagturo niyan.”
“Wow!!!” ang gulat kong reaksyon. “E di dapat pala next time ay mga librong pambata naman ang ibibigay ko sa kanya!”
“Matutuwa iyan. Paborito din niyang magbasa kahit na anong papel na may nakasulat, binabasa niyan.” Sabay tawa.
Natawa rin ako bagamat may awa din akong naramdaman sa bata. “Bakit di natin siya papag-aralin boss?” ang biglang naimungkahi ko.
“Paano mag-aral iyan. Malayo ang paaralan dito, may trabaho ang nanay, at hindi pa yan tatanggapin sa Grade 1.”
“Isama natin iyan sa flat ko. Sa school natin may, nursery school sila, may kindergarten... Doon siya sa flat ko. Alam mo, sa tingin ko, ma-accelerate iyan kaagad. Ang level niya ay pang elementary na eh! Baka tatalunin pa nga niyang ang grade three or grade four na mga estudyante!”
Napatingin siya sa akin. Nag-isip.
“Sayang boss. Matalino ang bata... mas mamaximize natin ang pagdevelop ng potential niya kapag binigyan natin ng maagang exposure sa pag-aaral. Sa tingin ko nasa gifted or genius ang IQ niya boss...”
“Oo nga eh. Pero paano natin papag-aralin iyan doon. Walang mag-alaga sa kanya. Dito nga, iniiwanan lang namin iyan sa kapitbahay kapag may trabaho ang nanay sa lupain.”
“E di maghanap tayo ng yaya. Iyong part time lang para hindi masyadong mahal. Habang nasa school ako o tayo, ang yaya ang bahala. Kapag tapos na ang school, ako o tayo na ang bahala. Sa flat ko titira siya at... kung gusto mo, ikaw na rin, doon ka na rin tumira.”
Biglang nag-iba agad reaksyon ng mukha niya sa pagkarinig sa sinabi ko. Sabay pabirong patama ng kamao niya sa aking balikat, naglambing. “Hmmmm... gusto mo lang akong makatabi sa pagtulog eh.”
“Hoyyyyyy! Mr. Lachica! Masyado kang assuming. Ang kapakanan ng bata ang iniisip ko, hindi ikaw.”
“Hmmmm. Ginamit mo lang ang bata eh...” dugtong pa niyang biro.
“A, e di sige. Kami na lang ni Kristoff sa flat ko at doon ka pa rin sa dorm mo.”
“Ah! Hindi naman ako papayag niyan. Ako yata ang ama...” ang bigla ding bawi niya.
“O e di ikaw pala ang gumamit sa bata upang makatabi ako sa pagtulog ano?” Ang pagresbak ko.
Tawanan.
“Syempre... papayag ba akong mahiwalay sa iyo? Pagkakataon na yata iyan!” sabay nakaw naman ng halik sa pisngi ko.
“Woi! Makikita tayo ng bata at ng inay mo!” ang pigil kong sambit.
Tawanan uli.
“Di ba nagsimula na ang pasukan? Paano tatanggapin iyan? Kalagitnaan na ng taon.”
“Hindi naman problema iyan. Kung hindi na sila papayag na isali si Kristoff sa school year ngayon, kahit observer na lang muna siya, magbabayad pa rin tayo. Puwede naman ang ganoon eh.”
“Wala akong perang pambayad sa baby sitter.” Napahinto siya. “Sabagay, pwede kong tanggapin ang alok na part-time model kay Bambi, iyong baklang nakapanalo sa akin sa auction... kung papayag ka.”
“Huwag na boss. Ako ang bahala. Mamaya kung sinu-sino pa ang mababaliw na naman sa iyo doon, marami na sila ni Giselle. Ako naman ang maaagrabyado.”
“hehehehe. Nagseselos.”
Inirapan ko na lang siya.
“Eh... paano ko mababayaran ang pagaaral ni Kristoff?”
“Ako ngang bahala. Sabihin ko sa mommy ko na may isang batang gifted na nangangaiilangn ng sponsor. Atsaka iyong yaya, part time lang naman iyan kaya hindi malaki ang pasweldo d’yan. Kaya ko iyan. Magiging scholar iyan ng mommy ko. At magiging proud ang mommy ko sa scholar niya.”
“Hindi ba nakakahiya? Andami mo na kayang nagawa sa akin at ngayon, kay Kristoff naman.”
“Syempre nakakahiya talaga!” Biro ko. “Pero akong bahala sa iyo. Ako na mismo ang gagawa ng paraan upang hindi ka na mahiya sa akin. Anlakas mo yata sa akin!”
Natawa naman siya. “Ganoon? Gusto mo, halikan na kita? Ansarap talagang halikan ng mga labi mo eh.” Ang pabiro naman niyang sagot.
“Tado!” sambit ko.
Kinausap ni Aljun ang nanay niya tungkol sa plano namin kay Kristoff at wala din naman siyang tutol bagamat nahiya din siya sa akin. “Ako... gusto ko. Kasi nga gustong-gusto ng batang mag-aral at ang talino pa. Kung ako nga lang ang masusunod, pinag-aral ko na iyan. Kaso, wala namang magbantay, walang pera, at may trabaho din ako...”
“Kristoff! May sasabihing sorpresa sa iyo si papa Jun mo.” Wika ni Aljun sa anak noong napadesisyonan na namin ang pag-paaral sa kanya.
“Ano po iyon, papa Jun?”
“Sasama ka na sa amin ng papa mo at tayong tatlo na ang mag-aaral!”
“Talaga po papa Jun? Yepiiiiii! Mag-aral na rin ako???”
“Tama! At kada Sabado at Linggo na lang ang uwi natin dito. Syempre bisitahin natin palagi ang lola mo.”
“Opo! Opo!” Hindi magkamayaw sa sobrang saya si Kristoff sa narinig na balita.
Sa gabing iyon, kaming tatlo ang nagsama sa pagtulog sa kwarto ni Aljun. Pinagitnaan namin si Kristoff na wala namang kyemeng nakayakap pa sa akin sa pagtulog. Doon ko narealize, walang dudang mahal na ako ng bata.
Natawa naman ako kay Aljun. Gustong umiskor sa gabing iyon ngunit dahil nakayakap sa akin si Kristoff, wala siyang magawa. “Magtiis ka!” ang bulong ko sa kanya. Hinawakan naman niya ang kamay ko at maingat na idiniin ito sa kanyang pagkalalaking nakalabas na pala sa kanyang shorts.
Hinaplos nang hinaplos ko na lang ito habang nasa gitna namin ang bata at nakatulog na. At dahil pantay naman sa pagkahiga ang mga ulo naming dalawa, palihim kaming naghahalikan habang nilalaro ko ang kanyang pagkalalaki. Hanggang sa hindi rin niya natiis at tumayo na, minuwestrahan akong sumunod sa kanya sa paliguan.
Dahan-dahan akong kumalas sa pagkayakap ng nakatulog na si Kristoff at sumunod na kay Aljun sa paliguan. At doon, binigyang laya namin ang aming nag-uumapaw na pagnanasa sa isa’t-isa.
Linggo ng hapon noong makabalik kami. Pagkagaling sa terminal, dumeretso pa kami sa shopping mall upang mamili ng mga gamit ni Kristoff sa school, damit, sapatos. Tuwang-tuwa ang bata sa mga bagong damit, sapatos, at mga school materials niya. Hindi niya akalaing talagang matupad ang pangarap niyang mag-aral.
Napakasaya ko sa araw na iyon. Noong makarating na kami sa flat ko, maraming tanong si Kristoff gaya ng kung bahay ko ba daw iyon, kung gaano kalayo ang skul niya sa flat ko, kung anong oras ang pasok, kung sino ang mga guro, kung saan siya matutulog, kung ilang mga bata ang classmates niya, kung babae o lalaki ba ang guro niya, at kung pwede bang manood ng TV...
Nakakatuwa. Hindi ko akalaing sa pagdesisyon kong panindigan na ang pagiging ganito at pagpaubaya ko kay Aljun, may madagdag pa palang matatawag kong isang bonus – si Kristoff. Parang perpekto na ang lahat. I mean, maliban na lang sa mga taong alam ko, mag-iba ang tingin sa amin ni Aljun at syempre... ang malaking balakid sa pag-iibigan namin – si Giselle.
Agad kong tinext si Fred upang makibalita kung ano ang nangyari sa kanilang plano laban sa dalawang propesor na kumampi kay Giselle. Inimbitahn ko siyang pumunta sa flat namin.
“Ow mey gadddd! Sino ang batang itow fwend! Ang cute naman!”
“Iyan ang anak ni Aljun!”
“Anak ninyo?” ang biglang naisigaw ni Fred, itinakip pa ang mga palad sa bibig niya, kitang kita sa mata ang pagkamangha, kinilig, na parang ang nasa isip ay, “Ang haba talaga ng hair mo fwend! Walang katulad!”
Nilingon ko si Aljun na napangiti na lang.
“O... o... bibig mo. Bata pa yan pero matalino iyan. Napi-pick up ang mga sinasabi mong kalandian.” sabi ko kay Fred. At baling kay Kristoff, “Kristoff, meet uncle Fred.”
“Hello po, uncle Fred!” ang sabi ng bata.
“Ibigay mo ang trade mark kiss mo kay uncle Fred! Daliiii!” ang utos ni Aljun.
Yumuko si Fred at agad, puno ng kainosentehang binigyan ito ni Kristoff ng matunog na halik sa bibig.
Nagulat naman si Fred. “Waaaahh! Hanu iyon! Kaka in love naman ang halik mo baby K!” ang tawag niya kay Kristoff. “Ambabagsik talaga ng mga kamandag ninyong mag-ama. Ambata pa, anlakas na ng tukso power!” sabay tawa ni Fred at, “Isa pa nga!”
At agad ding nagbigay uli ng kiss si Kristoff.
“Napaka-swerte talaga ng fwend ko! May Aljun na, may baby K pa!”
“O... o... bibig mo!” ang pag remind ko uli kay Fred.
“I-enroll namin iyan sa nursery or kindergarten Fred. Dito lang sa university. At naghahanap kami ng part-time yaya.” Ang pagsingit ni Aljun. “Atat na atat kasing mag-aral. At pinagbigyan naman ng papa Jun niya.”
Nakangiting-aso naman si Fred. Parang tuwang-tuwa na “papa” ang tawag ng bata sa akin at pakiramdam siguro niya ay sobrang close ko na sa bata. Alam ko, kilig na kilig siya, hindi lang maipalabas sa harap namin.
“O sya... tamang-tama dahil may kaibigan akong estudyante at naghahanap ng extra source of income dahil sa problema sa pamilya. Mapagkatiwalaan iyon. Kaibigan ko iyon at mabait. Night school naman iyon kaya may time sa araw. Bukas na ba ang simula? Sige tatawagan ko.”
At tinawagan naman kaagad ni Fred ang nasabing kaibigan na excited at tuwang-tuwa din sa offer namin.
Solved ang problema namin sa yaya. Inexplain namin kaagad sa bata na may yaya siya. Muli, maraming tanong kung ano daw ang yaya, bakit mayroon siya nito, at saan kami pupunta bat kailangan pa nito, etc etc.
Naintindihan naman niya ang mga paliwanag namin at wala siyang tutol.
Ang sunod na pinag-usapan namin ay ang activity na nina Fred laban sa dalawang propesor. Habang dinala ni Aljun ang anak sa sala upang manood ng tv, sa loob naman ng kuwarto ko nag-usap kami ni Fred, upang hindi marinig ng bata.
At tuwang-tuwang ibinalita sa akin ni Fred na successful daw ang mga ito. Dalawang grupo pala ang sabay ngunit magkahiwalay na nag entrap sa dalawang propesor.
Ang isa ay iyong may tinatagong sikreto na bagamat may conservative, relihiyoso at respetadong pamilya, lihim na lumalapa pala ng lalaki. Ito daw ang ginawang alas ni Giselle sa pambablackmail sa kanya. Si Adrian na isa din sa mga prize boy ng CGI na estudyante din ng nasabing propesor ang ginawang pain. Inimbitahan niya ang nasabing propesor ng inuman, siya ang taya dahil ang pag-alibi niya sinagot na daw ito ng niligawang babae at gusto niyanag magpakalasing sa saya at ang propesor ang gusto niyang maka-bonding dahil ito ang idol niya. At syempre, dahil guwapo si Adrian, sino bang bakla ang tatanggi sa ganyang klaseng alok. Kakontsaba nila si Jake, ang boyfriend ni Fred na lifeguard ng resort at isa pang estudyante na taga-kuha ng video na nasa kabilang kwarto ng cottage na inupahan nila nakatambay.
Anyway, binuksan ni Fred ang video na lihim nilang kinuha. At heto ang laman:
Nakaupo silang dalawa ni Adrian sa kawayang papag sa loob ng cottage, nakaharap sa tagong camera sa maliit na butas sa dingding. Inum ng beer. At pansing binilisan talaga ni Adrian ang pag-inum at pang-engganyo sa propesor na uminum din ng mabilis. Nagmamadali ba. Halos hindi na nag-uusap ang dalawa. Siguro nagkahiyaan at marahil ang nasa isip ng propesor ay kung paano gumawa ng hakbang upang malapa niya si Adrian, kung paano simulan ito o anong approach ang gamitin.
Maya-maya, heto pumasok si Jake, naka-shorts lang, nagdala ng setseryang pulutan, “Sir, heto po ang order ninyo” ang boses na bagamat mahinang-mahina ay klaro pa rin sa aking pandinig.
At noong nailatag na ni Jake ang mga setsertya sa sahig kung saan sila naupo, ipinahalata ni Jake ang malagkit niyang titig kay Adrian na sinuklian naman ng huli ng nakakaloko ding titig.
Kitang-kita sa video ang reaksyon ng propesor habang tinitingnan ang dalawang nagtitigan. Para bang nag-init, nalilibugan, hindi makapaniwalang pumapatol ng titigan si Adrian sa lalaki.
“Halika makiinum ka muna sa amin pare!” ang pag-invite ni Adrian kay Jake.
“N-naka duty pa ako pare!” ang sagot ni Jake.
“Kahit sandali lang, halika! Tabi tayo.” Ang panghikayat pa niya.
Nagkunyarin namang nag-aalangan si Jake na tumabi. At noong maupo na, saka naman hinubad ni Adrian ang kanyang t-shirt. Syempre, dahil CGI hunk, tumambad ang napakagandang chest at abs ni Adrian.
Kitang-kita sa camerang napalunok ng laway ang propesor sa nakitang ganda ng hugis ng katawan ni Adrian. Kunyari namang napanganga si Jake sa nakita.
Si Adrian naman ay mistualng nanunukso kay Jake samantalang nagkunyaring dedma lang ang propesor bagamat huling-huli itong palihim na tumitingin sa harapan nina Adrian at Jake.
Dahan-dahan namang iginapang ni Jake ang kanyang kamay sa harapan ni Adrian. Iyon bang parang takot na makitang nandoon ang kamay niya sa mismong umbok. Dedma lang kunyari si Adrian, inunat pa ang dalawang paa upang mabigyang-laya ang kamay ni Jake.
Himas, himas, himas.... nag-aalangan. Si Adrian ay nakatitig na sa professor na parang inakit din ito. Ngunit kunyari ay pa-kyeme effect din ang propesor.
Nasa ganoon silang set-up noong bigla ding, “Pare, baka tawagin ako ng amo ko...” sabay tayo at alis na kunyari ay takot na takot at hindi nagpapigil.
“Napako ang tingin ni Adrian sa pintuan kung saan dumaan si Jake sabay sabing, “Shitttt! Binitin pa ako ng loko! Tangina na iyon!”
Na siya namang sinagot ng propesor ng, “A-ako na ang tatapos... O-ok lang ba?”
Hindi na sumagot pa si Adrian. Inunat na lang niy ang kanyang mga paa, pahiwatig na wala siyang tutol na laruin ang kanyang pagkalalaki.
At doon na naganap ang eksena. Tumabi kaagad ang propessor sa kanya atsaka hinawi ang garterized short ni Adrian at ang brief nito at noong tumambad na sa kanyang mga mata ang matigas na pagkalalaki, parang gutom na gutom na suinunggaban ito ng kanyang bibig. Para siyang isang taong nangarap ng tagumapay at noong nasa tuktok na siya nito, saka kumanta ng “this is the moment!”
Grabe! Kung maka tsupa siya ay parang lulunukin na ng buo at ipasok sa kanyang sikmura ang ari ni Adrian. Sabagay, first and last niya iyon kay Adrian kaya todo-sunggab na sya. At dahil sa lasing na lasing na si Adrian, malakas na ungol na lang ang lumalabas sa kanyang bibig.
Parang napa “Ewwww!” talaga ang utak ko. Hindi kasi bagay e. Ang magiting na propesor na sa loob ng eskwelahan ay naka-tie o long-sleeved polo, o minsan ay coat, palaging nagsisimba kasama ang buong pamilya, tinitingala ng mga estudayante dahil hindi mo maimagine na makagawa ng kabulastugan ngunit hayun, nakikita mo na lang sa video na parang sinasaniban ng masamang espiritu sa galing ng kanyang pagsusu ng ari ng estudyante...
Hanggang sa nilabasan si Adrian sa bibig ng propesor. At kitang-kita kung paano nilunok at nilamutak ng propesor ang dagta ni Adrian na parang gutom na gutom sa tamod.
Pagkatapos noon, pinatuwad pa ni Adrian ang propesor at tinira ito sa likod. Hindi pa pala nakuntento. Todo performance talaga si Adrian, sobrang malibog. Habang tinitira niya ang propesor, kitang-kita sa mukha ng propesor ang kasiyahang nalalasap sa pagulos ni Adrian sa kanyang likuran. Hanggang sa halos magkasabay na narating nila ang ruruk ng kaligayahan.
Halos ganoon din ang ginawa ng kabilang grupo sa isang propesor na may pagkamanyak sa babae. Isang sexy at magandang kaibigan ni Gina ang ginawang pain nila. Kunyari ay inanyayahan ng isa pang magandang babaeng estudyante ng propesor na birthday daw niya at gusto niyang magparty sa bahay nila. Sinabihan daw ng kaibigan ni Gina na, “Huwag kayong mag-alala sir dahil ako ang mag-bodyguard sa inyo doon...”
At noong makarating na sila ng bahay, nag-hire sila ng isang babaeng bayaran upang pumasok sa bitag nila ang nasabing propesor.
Nakita ko rin ang video nila na may actual penetration ding nangyari.
“Hindi ba ninyo takpan ang mga mukha nina Jake at Adrian? Pati na rin ang sa babaeng involved?” tanong ko.
“Syempre, tatakpan natin iyan. Ayokong mapahamak ang mga involved bagamat sabi ni Adrian na ok lang daw sa kanya, dagdag exposure daw ito.” Sagot ni Fred.
Natawa naman ako. “Ang angas talaga ng Adrian na yan.” biro ko.
“At cute pa, at malibog!” dagdag pa ni Fred.
Tawanan.
“So ano ang plano ninyo ngayon?”
“Bukas na bukas Fwen, ang lahat ng ito kasama ang mga ebidensya sa dating school ni Giselle na nakalap ko, pati na ang mga trhreads at... ang pangalan ng lalaking dating na-involved kay Giselle na willing tumistigo, isasubmit ko sa presidente ng University. Wala nang atrasan ito fwend!”
“Kinakabahan naman ako sa maaarnig mangyari, Fred.”
“Basta, hands-off kayo dito. Laban namin ng mga supporters ninyo ni Aljun ito.”
Iyon ang napag-usapn namin ni Fred bago siya umuwi sa dorm niya.
Noong kami na lang ang naiwan, balik pamilya eksena na naman kami ni Aljun at Kristoff. Kuwentuhan, tawanan. Sobrang saya namin. Parang totoong pamilya ko na talaga sila; asawa ko si Aljun at anak namin si Kristoff. At sa pagtulog, iyon ang unang gabi na magkatabi kaming tatlo sa kuwarot ng flat ko. Nasa gitna namin si Kristoff kasi ayaw daw niyang hindi kayakap ang papa Jun niya sa pagtulog. Kaya gitna namin ang bata.
Palihim na lang kaming nagtatawanan ni Aljun. Paano hindi kami makadiskarte. Kaya ang ginawa namin ay palihim din naming ginawa ang aming ritwal. Noong mahimbing na si Kristoff, sa loob ng shower namin pinapalabas ang init ng aming pagnanasa sa isa’t-isa.
Alas 5:30 ng umaga noong magising ako at si Aljun. Med’yo nanibago ako sa routine. Kasi ang agang nagising ni Kristoff. Excited kasi. Atsaka alas syete din ang pasok niya.
Habang si Aljun ay dumeretso sa kusina upang maghanda ng pagkain, pinaliguan ko naman si Kristoff. Iyon ang kauna-unahang pagkakataon na nagpaligo ako ng isang bata. Hindi ko maimagine ang sariling hahantong talaga sa ganoon ang lahat. At habang nililigo ko si Kristoff, panay naman ang pagtatanong niya sa akin, ang paglalambing, ang pangungulit, ang panghaharot... ang saya-saya ng umaga ko.
Pagkatapos ay binihisan ko na siya. Bakas sa mukha niya ang sobrang excitement na malapit na ang oras ng pagpasok niya ng paaralan. Hinanda ko na rin ang mga gamit niya sa school. Talagang kinareer ko ang role bilang isang ama, este... ina ba? Bagamat dagdag trabaho iyon sa akin ngunit sulit naman ang aking naramdamang saya sa nakitang kasiyahan ng bata. Pakiramdam ko ay isa na talaga akong tunay at certified na magulang; isang... ina. Isang asawa.
Pagkatapos naming kumain, nagbalot pa ako ng baon para kay Kristoff: sandwich at juice, at may kaunting pera din akong ibinigay sakaling may magustuhan siyang bilhin sa canteen. Noong dumating ang kanyang part-time yaya ipinakilala ko siya kaagad kay Kristoff.
Si Jean ang yaya niya, isang 18 yo na nag-aaral sa night school. Sa araw kasi gusto niyang magwork pandagdag income daw, lalo na may kinakaharap na problema sa pera ang pamilya niya sa kasalukuyan.
Anyway, noong marating na namin ang building ng nursery school, ipina enroll muna namin si Kristoff.
Noong una, nag-alangan ang principal na isali siya sa mga enrolled na kasi late na nga. Ngunit noong lumabas ang resulta ng mga tests ng bata, namangha sila sa taas ng IQ nito. Dagdagan pa noong sinabi kong alam ng bata ang lahat ng flags ng mga countries at pati na ang mga capitals nila at nagbigay ng 10 random na tanong ang principal dito, lalong namangha siya ipinakitang galing ng bata. At tuwang-tuwa pa siya dahil si Kristoff pa lang daw ang nag-enroll sa kanila na may ganoon kataas na IQ. Kaya inilagay nila agad ito sa kinder at may chance pa raw ma-accelerate ang bata sa Grade 1 kapag sa kanilang obserbasyon ay lalabas na handa na sya sa level na ito. Ibig sabihin, mag grade one ang bata kahit hindi pa tapos ang taon.
Syempre, masayang-masaya kami. Imagine, kung hindi namin na-enroll ang bata, hindi siya madiskubreng talagang gifted.
Tuwang-tuwa naman si Kristoff. Excited na makasama na sa pag-aaral, excited na makita ang mga kaklase, ang guro, ang room...
Alas 6 ng gabi noong nasa flat na kaming talo. Kinumusta namin si Kristoff sa klase niya. Masayang nagkuwento ang bata dahil madami daw siyang kaibigan at iyong klase ay madali lang daw. Tinatanong pa kami kung bakit mas matagal ang klase namin samantalang ang sa kanya ay tapos na sila hanggang alas kwatro pa lang ng hapon. Nagyayabang pang baka daw hindi namin naintindihan ang leksyon namin kaya matagal kaming natapos.
Tawa naman kami ng tawa ni Aljun. “Turuan mo na lang kaya iyan ng Advanced Algebra o kaya ay Physics! Yabang-yabang eh.” biro ni Aljun.
Maya-maya, dumating si Fred. “Fwend! Good news!” ang sambit niya pagkapasok na pagkapasok kaagad sa bahay.
“Anong good news!”
Hinalikan muna niya si Kristoff atsaka minuwestra ang kamay na huwag iparinig sa bata ang usapan namin. “Kristoff! Sa kwarto ka muna manood ng TV ha? May pag-uusapan lang kami ni Tito Fred mo. Usapang matanda.” Ang utos ko habang sinamahan ko siya sa loob ng kuwarto at sinet ang cable channel sa isang pambata na palabas.
Noong kami na lang tatlo ang naiwan sa sala. “Fwend.. pinatawag ako kanina ng presidente ng university tungkol sa mga isinumite kong reklamo laban sa dalawang propesor. Tinawag na daw pala ng board of directors isa-isa ang mga nasabing propesor at ipinakita ang mga videos na isinumite ko. Umamin naman daw ang dalawa at pinapili sila ng option; either to resign, or the school will terminate their service. At syempre, pinili nilang magresign na lang effective kinabukasan. Pinakiusapan din ako ng president na kung maaari ay huwag nang ikalat pa ang video upang hindi masira ang reputasyon ng school at ang mga inosenteng pamilya ng dalawa. Sumang-ayon naman ako. Wala naman talaga akong balak sirain ang mga buhay nila kasi, bad iyon, di ba? At lalo na iyong bading na propesor. Naawa naman talaga ako sa kanya e. Di ko lang nagustuhan ang pagkampi niya kay Giselle. Lahat naman kasi ng estudyante ay nanggagalaiti sa kanila.” Napahinto sandali si Fred, binitwan ang malalim na buntong hininga. “Sabagay, mahirap din talaga ang kalagayan niya. Damned if you do and damned if you don’t. Kasi na blackmail nga siya ng demonyang babaeng iyon di ba? Pero, hindi ko talaga ipapalabas iyong video nila ni Adrian. Ang mahalaga lang naman para sa akin… sa atin, ay na mailabas ang isang katotohanang sumira lang sa reputasyon ni idol Aljun. Dapat sana ay nanindigan sila. Hindi lang iyong sarili nila ang kanilang isinalba. Paano naman ang taong natapakan? Hay buhay talaga! Bakit kasi may mga demonyo pang mga katulad ni Giselle sa mundo!” Napahinto muli siya. “At ito ang pinakamagandang news fwend… i-expel si Giselle ng school!! At effective din ito kinabukasan!!!” sigaw ni Fred. “At wala na tayong problema!!!”
Tiningnan ko si Aljun na binitiwan lang ang isang pilit na ngiti. Marahil ay nasaktan siya sa mga nangyari kung bakit hahantong pa ang lahat sa pagpapalabas ng mga baho at pagresign ng mga professors. Kahit kasi papaano, magagaling din ang mga professors na iyon.
“Hindi ka ba masaya idol?” tanong ni Fred.
“Hindi naman sa ganoon. Naisip ko lang kasing marami ang nasirang buhay at tao dahil sa ginawa ni Giselle at kung bakit hahantong pa sa ganyan ang lahat.” Napahinto siya. “Sabagay, may mga pananagutan din ang mga professors na iyon. Akala nila, malusutan nila ang lahat ng ganoon ganoon na lang.”
“Tama ka d’yan idol… Sila rin ang may kasalanan kung bakit nangyari ito sa kanila. At nagkamali sila ng kinalaban.”
Kinabukasan, naconfirm naming nagresign na nga ang dalawang professors at pinatalsik na rin si Giselle sa university. At ang huli daw na banta ni Giselle ay humanda kaming dalawa ni Aljun dahil sa sunond na gagawin niyang paghiganti, siguraduhin daw niyang pagsisihan namin ang nangyari sa kanya.
Ngunit binalewala ko na lang iyon. At least, wala na siya sa school at wala na siyang magagawa pa. Inisip ko na lang na malimutan din niya ang lahat at kapang mahanap na niya ang lalaking mamahalin, at tuluyan na niyang malimutan si Aljun… At syempre, kapag nangyari iyon, malimutan na rin niya ang paghiganti.
Nagbunyi ang mga supporters ni Aljun sa nalamang news. At si Fred ang itinanghal na tagapagligtas. Tuwang-tuwa naman si Fred. Akala mo isa siyang celebrity na kaway dito kaway doon, at kinakamayan pa ang mga estudyante. “Ako na ngayon ang pangalawang campus celebrity pangalawa sa inyo ni idol fwend!!” sambit niya.
Tawanan lang kami.
Noong nakabalik na kami sa flat ko, nagcelebrate kami ni Aljun. Sa labas kami nga-dinner, kaming tatlo ni Kristoff. At noong makauwi na sa flat, nag-inuman pa kami ng beer ni Aljun sa sala habang nakatulog na si Kristoff. At habang sorpresa niyang ibinigay sa akin ang isang putting rosas, kinantahan pa niya ako ng –
And as I look into your eyes
I see an angel in disguise
Sent from God above
For me to love
To hold and idolise
And as I hold your body near
Ill see this month through to a year
And then forever on
Til life is gone
Ill keep your loving near
And now Ive finally found my way
To lead me down this lonely road
All I have to do
Is follow you
To lighten off my load
You treat me like a rose
You give me room to grow
You shone the light of love on me
And gave me air so I can breathe
You open doors that close
In a world where anything goes
You give me strength so I stand tall
Just like a rose
And when I feel like hope is gone
You give me strength to carry on
Each time I look at you
Theres something new
To keep our loving strong
I hear you whisper in my ear
All of the words I long to hear
Of how youll always be
Here next to me
To wipe away my tears
And now Ive finally found my way
To lead me down this lonely road
All I have to do
Is follow you
To lighten off my load
You treat me like a rose
You give me room to grow
You shone the light of love on me
And gave me air so I can breathe
You opened doors I closed
In a world where anything goes
You give me strength so I stand tall
Within this bed of earth
Just like a rose
And though the seasons change
Our love remains the same
You face the thunder
When the sunshine turns to rain
Just like a rose
You treat me like a rose
You give me room to grow
You shone the light of love on me
And gave me air so I can breathe
You opened doors I closed
In a world where anything goes
You give me strength so I stand tall
Within this bed of earth
Just like a rose
You give me strength so I stand tall
Within this bed of earth
Just like a rose
Sobrang touched ako, at napaiyak na lang. Sobrang happy ko kasi sa mga pangyayari at syempre, sa ginawa niyang iyon…
At sa wakas, napanatag na rin ang kalooban ko. Imagine, malayang-malaya na kami ni Aljun; nagsama sa isang flat, nagkasundo sa lahat ng bagay, sobrang napakabait niya sa akin, may munting anghel pa na nagdugtong sa aming pagmamahalan na hindi lang sobrang cute, makulit, ngunit napakatalino pa. At silang dalawa ang aking inspirasyon. Ang dahilan kung bakit dapat akong maging masaya sa buhay, kung bakit ipagpatuloy ko pa ang pagsisikap ko.
At sigurado ako, napamahal na rin ako kay Kristoff ng husto. Nakikita ko ito sa bawat galaw niya kung saan ako kaagad ang bukang-bibig na hinahanap: Sa paggising niya sa umaga, kapag gustong magpasama sa CR sa gabi, kapag may assignment, kapag umaalis ng bahay, kapag nagugutom, kapag may hinihinging kung anu-ano… Pakiramdam ko ay buo na ang pagkatao ko. Pakiramdam ko ay silang dalawa ni Aljun ang pamilya ko, ang buhay ko, ang mga taong pinapangarap ko. Silang dalawa… at wala nang iba pa.
Doon ko narealize na totoo nga siguro ang pamahiin ng ibong-wagas. Nagkatotoo ito sa akin, sa amin ni Aljun.
Noong matapos ang linggo bumalik uli kami sa bukid upang bisitahin ang inay ni Aljun. Sabado iyon ng umaga. Nakarating kami sa bukid ng mga ala-una ng hapon.
Syempre, noong magkita ang mag-lola ipinagmalaki kaagad ni Kristoff ang pagpasok niya sa school at ang pagiging number one daw niya sa klase at ang pagpili ng mga ka-klase sa kanya bilang prince charming. Tuwang-tuwa naman ang lola niya. At malaki ang pasasalamat ng inay ni Aljun na nagkakilala kami ng anak niya.
At habang busy ang maglola sa kanilang kuwentuhan, sumaglit naman kami ni Aljun sa may pampang sa tabi ng ilog. Iyon din ang lugar kung saan namin unang nakita ang ibong-wagas.
Sinamsam namin ang sarap ng paglanghap at pagdampi ng malamig at preskong hangin sa aming balat, inenjoy ang privacy naming dalawa na walang iniintinding pressure, o stress, o takot… Syempre, dahil wala namang tao, malaya kaming nagyayakapan, nag-aakbayan, naglilingkisan ng kamay sa aming mga katawan, at palihim na naghahalikan...
Sa pagkakataong iyon, hindi ko inaasahang susulpot muli ang ibong wagas. Parang kinalampag ang aking dibdib sa pagkakita sa kanya muli. At kagaya ng dati, ako na naman ang unang nakakita sa kanya.
“Boss!!! Nand’yan na naman siya!” ang sigaw ko kay Aljun sa sobrang excitement sabay turo sa pareho pa ring lugar kung saan ito dumapo sa unang papakita nito sa amin.
Ibinaling ni Aljun ang mga mata sa tuktok ng pinakamatayog na kahoy kung saan naroon ang nasabing ibon. “Shhhh! Huwag kang maingay upang hindi lilipad!” ang sambit ni Alun.
Kaya hindi na ako nag-ingay pa. Pinagmasdan ko ang ibon na mistula ding nagmasid sa amin. At habang pinagmasdan ko siya, doon na ako humanga sa taglay niyang ganda. Matitingkad ang mga kulay at ang kanyang dilaw na tuka ay matingkad at makinang.
At marahil sa sobrang paghanga ko sa ibon at sa nalamang pamahiin na siyang nagbigay-saya sa akin, ang ginawa ko ay tinanggal ko sa aking leeg ang kwintas na tuka at itinaas iyon upang ipakita sa ibong-wagas na mayroon akong kuwintas sa kanya.
“HUWWWWWAAAAAGGGGGGGGGGG!!!!” ang bigla kong narinig na sigaw ni Aljun sa akin.
Ngunit huli na ito. Noong makita ito ng ibon, bigla na lang itong lumipad at nag-ingay sa kanyang paglayo, “Arrrrrkkkkkkkkkkkkkkk!!!!! Arrrrrkkkkkkkkkkkkkkk!!!!! Arrrrrkkkkkkkkkkkkkkk!!!!! Na mistulang nasaktan o nagalit.
“Bakit???” ang tanong kong may halong pagkalito.
“Hindi ko pala nasabi sa iyo na isang malaking bawal ang ipakita sa ibong wagas ang kuwintas na gawa sa tuka nila. Sensitive ang mga ibong iyan. Kapag nakakita ng tuka o kahit patay na ibong kauri nila, nag-iiyak sila. Matalino ang mga ibong iyan. Kaya nga ang sabi nila, sa gitna ng gubat sila naninirahan dahil ayaw nila sa tao.”
“Eh… bakit ka sumigaw? Dahil ba nagalit iyon sa akin?”
“Oo... dahil nagagalit iyon. Ang ingay na iyon ay ingay ng kanyang pag-iyak.”
Kinabahan naman ako sa narinig. Ewan, parang hindi ko maintindihan ang aking naramdaman. “M-may epekto ba iyon sa pamahiin?” Ang naitanong ko na lang.
“Ah… wala. Wala…” ang naisagot niya, halatang mayroong bagay na nasa isip ngunit ayaw niyang sabihin.
Ngunit dahil hindi ako kuntento sa kanyang sagot kaya ko kinulit siya. “Sabihin mo na boss, please. Kinabahan ako eh...”
“Wala nga… huwag ka nang mag-isip. Wala. Iyon lang iyon. Nalungkot lang siya sa nakitang tuka ng kanyang kauri.”
“E… bakit ka parang hindi mapakali?”
“Wala nga … Wala iyon. Ibang topic na lang please...”
Dahil ayaw sabihin ni Aljun ang sa tingin ko ay alam niyang kahinatnan sa ginawa ko, hindi ko na lang siya pinilit. Ngunit noong nasa kuwarto na niya kami sa gabing iyon at tulog na rin si Kristoff, kinulit ko na naman siya. Halos maghahating-gabi na iyon.
“Boss… sabihin mo na kung ano ang kahinatnan sa ginawa ko base sa pamahiin. Mawawala ba ang bisa nito? Na bothered kasi ako eh. Sabihin mo na please… H-hindi ako makatulog e.” Ang pakiusap ko.
Kaya napilitan din siya. “Ok… promise na huwag mo siyang dibdibin o isipin, o paniwalaan ha. Pamahiin lang naman, di ba? Atsaka, coincidence lang din ang mga iyan.” Ang sagot niya.
Na lalo namang nagpabilis sa kalampag ng aking dibdib. “O sige… hindi ko ilagay sa isip, hindi ko siya paniwalaan.” Ang sagot ko.
“Kapag nagtampo o napaiyak mo ang ibong wagas, may hindi magandang mangyayari sa pag-iibigan o relasyon mo sa taong iyong mahal… na kadalasan daw ay hahantong sa isang... trahedya. Iyan ang curse ng ibong-wagas; ang kanyang sumpa…”
“Ano???” ang nasambit ko. Pakiramdam ko ay nanindig ang aking mga balahibo. “Sumpa???”
“Oo...”
Lalo ko tuoy naramdaman ang takot. “M-may nangyari na ba daw?” tanong ko uli.
“Sabi nila mayroon na daw. May nagbigti, may naaksidente... Ngunit coincidence lang ang mga iyon boss.”
“Goddddd! Huwag naman sana... Ayoko nang ganyan.”
“Huwag ka kasing magpaniwala d’yan.”
“Natatakot ako...”
“Coicidence nga lang e. Huwag mong ilagay sa isip… Wala namang hadlang sa atin, di ba? Malaya na tayo, wala na si Giselle… mahal ka ni Kristoff at higit sa lahat, mahal kita.”
“Mahal din kita boss…” ang naisagot ko bagamat malalim ang naramdaman kong takot at guilt sa nalamang nakasakit pala ako sa ibon na iyon at sumpa niya ang kapalit sa aking nagawa. “A-ano naman daw ang puwedeng gawin upang matanggal ang s-sumpa ng ibong wagas boss?” ang naitanong ko uli.
“Wagas na pag-ibig. Ito lang ang natatanging makakapagtanggal sa sumpa. Kaya huwag kang bumitiw boss. At huwag mo akong i-give up… kung naniniwala ka doon. Panatilihin mong matatag ang pag-ibig mo sa akin boss…”
Iyon lang. At sa buong magdamag, halos hindi na ako dinalaw pa ng antok. Nabagabag ang isip, hindi mapakali, kinakabahan, puno ng takot… At hindi ko namalayang tumulo na pala ang luha sa aking mga mata. Palihim ko na lang itong pinahid at hindi ipinaalam kay Aljun.
Alas 5 ng hapon kinabukasan. Handa na kaming bumalik na sa lungsod upang maghanda na rin sa pagpasok naming tatlo sa sunod na araw ng Lunes. Late na ang alas 5 ng hapon na biyahe dahil ang last trip ng bus ay alas 7 ng gabi at maglalakad pa kami ng may halos isang oras papuntang sakayan ng tricycle na siyang maghatid sa amin papuntang bus terminal. Kaya nagmamadali kami. Nasa bungad na ng bahay kaming tatlo noong biglang sumulpot ang isang babae.
“Hi Aljun!” ang tila sabik na sabik na bati niya kay Aljun, bakas sa mga mata ang sobrang kasiyahan.
Namangha ako sa sobrang ganda niya. Maputi, makinis, halatang alagang-alaga ang katawan. At ang buhok, mahaba na may kulay-kulay. Parang isang napakagandang artista!
Noong tiningnan ko si Aljun, natulala ito na parang nakakita ng aparisyon. Sigurado ako, naakit din siya sa ganda ng babae dahil ako man ay ganoon din.
Ngunit doon na gumuho ang aking mundo noong tiningnan ng babae si Kristoff at ang sambit ay, “Siya ba ang anak natin Aljun?” sabay yuko at dinampot ang bata. “Ang guwapo-guwapo ng anak natin! Manang-mana sa ama!” at hinalikan ito sa pisngi.
Hindi lang pala siya naakit. Nanumbalik din marahil sa isip niya ang mga nakaraan nila. At baka mas malalim pa... Si Emma pala ang babaeng iyon. Ang babaeng una niyang minahal.
Mistula namang nalito ang bata, tiningnan ako na parang sumisigaw ang isip na kunin ko siya sa mga bisig ni Emma.
Ngunit napako na lang ako sa kinatatayuan ko. Parang bigla akong na disoriented, hindi alam kung saan ako naroon at bakit ako naroon sa lugar na iyon. Parang hindi ko alam kung saan ako lulugar sa setup. Bigla akong na out-of-place at hindi alam kung ano ang gagawin.
Ibinaba ng babae ang bata. “Aljun… puwede ba tayong mag-usap?”
“E…” ang naisagot lang ni Aljun na tumingin sa akin, ang mga mata ay nanghingi ng permiso.
Tumango ako. Syempre, sino ba akong hahadlang sa pag-uusap nila.
At umalis sila. Hindi ko alam kung saan sila nagtungo. Habang hawak-hawak ko sa aking kamay si Kristoff, naghintay ako ng 10, 20, 30 minuto. Wala pa rin si Aljun.
Naghintay muli ako ng 30 minuto pa. Ngunit wala pa rin. Hanggang sa napagdesisyonan kong mauna na lang. Hindi ko na kasi alam kung ano pa ang role ko doon. Hindi ko rin alam kung kailangan pa ba nila ako, o kung ano ang nasa isip ni Aljun sa sandaling iyon.
Nagpaalam ako sa nanay ni Aljun na mauna. Nag alibi na lang ako na may gagawin pang urgent bagamat ang totoong dahilan ay parang hindi na kaya ng aking kalooban ang tumagal pa doon.
“Jun… Hintayin mo muna si Aljun.” Ang pagpigil niya sa akin.
Ngunit buo na ang isip kong lumisan. Mistulang puputok na ang aking dibdib sa sobrang sakit.
“Kristoff… kayo na ang magsama ng papa mo pabalik sa lungsod ha? May gagawin pa kasi si papa Jun e. Kailangang matapos ko iyon ngayong gabi. Ha???” ang pagpaalam ko sa bata.
“Ayoko papa Jun. Sama na lang ako sa iyo...” ang sambit ng bata na ang mukha ay nagsimula nang umiyak.
“Hindi pwede… kasi, mas kailangan ka ng papa Aljun mo. Antayin ko na lang kayo sa bahay natin ha?”
“Bakit? Nasaan ba kasi si papa? Sino ba iyong babaeng kausap niya?”
Mistula naman akong nabilaukan sa tanong niyang iyon. “Eh… i-iyon ang tunay mong m-mommy. A-at... baka hahanapin ka rin niya. Dapat makita mo siya at makausap. Sigurado ako, sabik na sabik na siya sa iyo.” Ang naisagot ko rin.
“Ayoko sa kanya! Sama na ako sa iyo papa Jun! Sama na ako pleaseeee!!!” ang pag-iiyak na ni Kristoff.
Ngunit tuluyan na akong tumalikod.
“Papa Jun sama akoooooo! Papa Junnnn!!!!! Huwag mo akong iwanan papa Junnnnnnn!!! Ahhhhh! Papa Juuuuuuuuunnnnnnnnnnnnnnn!!!” ang paglupasay na ng bata.
Ngunit mistulang piniga man ang aking puso, ipinagpatuloy ko pa rin ang paglakad. Ayokong makita ng bata ang pagpatak ng aking mga luha. Ayokong masaksihan niya ang pagdurugo ng aking puso. Nagsusumigaw ang aking kalooban na isama siya upang hindi ko marinig ang kanyang pag-iyak. Ngunit nangibabaw sa aking isip ang katanungang sino ba ako sa kanyang buhay upang umangkin sa kanya. Hindi niya ako tunay na kadugo. Alam ng aking konsyensya na wala akong karapatan sa kanya.
Kaya hinayaan ko na lang siyang maglupasay, kahit na ang katumbas ng bawat sigaw niya sa pangalan ko ay sibat na isa-isang tumama sa aking puso… Iyon ang pinakamasakit na iyak ng isang batang narinig ko.
Binaybay kong mag-isa ang kahabaan ng bulubundiking daanan patungo sa sakayan ng tricycle na siyang maghahatid sa akin sa terminal ng bus. Parang nawala ako sa tamang katinuan. Parang walang direksyon ang aking nilalakbay. Parang hindi sumayad sa lupa ang aking mga paa. Parang ang dahilan lang ng aking paglalakad ay upang mapalayo sa lugar na iyon at upang hayaang pumatak nang pumatak ang aking mga luha. Puno ng kalituhan ang aking isip. Mabigat ang aking kalooban.
Hanggang sa maalimpungatan ko na lang na unti-unting naglaho sa aking pandinig ang iyak ni Kristoff...
Sumakay ako ng tricycle patungong terminal. Sa kasamaang palad pa, huli na pala ako sa pinaka last trip ng bus sa araw na iyon.
Wala na akong nagawa pa kundi ang magcheck in sa isang hotel, mag-isa, nag-iiyak…
At noong tumugtog pa ang kantang “Alway Be My baby” sa stereo ng hotel, tuluyan na akong napahagulgol. Parang napaka meaningful ng mga kataga noon. Parang ako ang nasa kalagayan ng taong ipinahiwatig sa kanta, lalo na ang linyang, “And I won’t beg you to stay. If you’re determined to leave, I will not stand in your way…”
Mistulang patnubay ng kantang iyon sa gagawin kong desisyon kung sakaling hilingin man ni Aljun na magsama silang muli ni Emma.: na ipapaubaya ko siya dahil nauna naman talaga si Emma sa buhay niya, mahal niya ito, may anak sila at higit sa lahat, normal ang magiging pagsasama nila na ikabubuti para sa anak nilang si Kristoff...
We were as one babe
For a moment in time
And it seemed everlasting
That you would always be mine
Now you want to be free
So I’m letting you fly
Cause I know in my heart babe
Our love will never die
No!
You’ll always be a part of me
I’m a part of you indefinitely
Ohh don’t you know you can’t escape me
Ooh darling cause you’ll always be my baby
And we’ll linger on
Time can’t erase a feeling this strong
No way you’re never gonna shake me
Ooh darling cause you’ll always be my baby
I ain’t gonna cry no
And I won’t beg you to stay
If you’re determined to leave ---
I will not stand in your way
But inevitably you’ll be back again
Cause ya know in your heart babe
Our love will never end no
You’ll always be a part of me
I’m part of you indefinitely
Ohh don’t you know you can’t escape me
Ooh darling cause you’ll always be my baby
And we’ll linger on
Time can’t erase a feeling this strong
No way you’re never gonna shake me
Ooh darling cause you’ll always be my baby
I know that you’ll be back ----
When your days and your nights get a little bit colder oooohhh
I know that, you’ll be right back, babe
Ooooh! baby believe me it’s only a matter of time
You’ll always be apart of me
I’m part of you indefinitely
Ohhh don’t you know you can’t escape me
Ooh darling cause you’ll always be my baby
And we’ll linger on
Time can’t erase a feeling this strong
No way you’re never gonna shake me
Ooh darling cause you’ll always be my my baby….
You’ll always be apart of me (you will always be)
I’m part of you indefinitely
Ohh don’t you know you can’t escape me
Ooh darling cause you’ll always be my baby
And we’ll linger on (we will linger on….)
Time can’t erase a feeling this strong
No way you’re never gonna shake me
Ooh darling cause you’ll always be my baby
Always be my baby
Walang humpay ang pag-agos ng aking mga luha...
(Itutuloy)
0 comments:
Post a Comment