Dreamer C18

Chapter 18

Vince versus Ken

Hinintay pa ni Emil nag text ni Ken na nakauwi na ito sa kanila bago natulog ang scriptwriter. Hindi na din nakakapagtaka kung bakit tanghali na itong nagising dahil sa bukod sa puyat ay pagod din ito sa trabaho at sa party ng kanyang Kuya Benz para sa tagumpay ng LD. Matapos makapagdasal ay sinunod niyang tingnan ang kanyang cellphone at pagkakakita ay may 7missed calls at 20 text messages na pawang galing sa iisang tao. Sapat nang malaman na naalala siya ni Ken para maging maganda ang umaga niya.

“Emil!” simulang bati ni Jona kay Emil paglabas nito sa silid. “Mainam at gising ka na. aayain ka sana naming maglibot-libot muna.” aya pa ng dalaga dito.

“Bukas na lang!” tangi ni Emil sa anyaya ni Jona.

“Naman eh! Minsan ka na nga lang makita dito sa atin tapos tatanggi ka pa!” reklamo ni Jona sa kababata.

“Anong ako ang madalas wala? Ikaw kaya ang ngayon lang umwi!” sambit naman ni Emil na pagtutol sa tinuran nito.

“Sige na naman!” pakiusap pa ni Jona. “Promise magiging masaya ‘to.” habol pa ng dalaga.

“Oh, siya!” sabi ni Emil. “Basta ba magiging masaya tayo.” saad pa nito. “Saan ba tayo maglilikot?” tanong pa ni Emil.

“Sa bukid lang saka sa patubig hanggang sa ilog kung aabot tayo.” sumayang pagsagot ni Jona.

“Anong oras naman?” tanong ulit ni Emil.

“Basta pupuntahan ka naming dito.” sagot ni Jona. “Saka wag kang mag-alala, madaming dalang pagkain kaya hindi ka magugutom.” habol pa ng dalaga na may halong tawa.

“Loka! Hindi na ako matakaw ngayon!” saad ni Emil.

“Basta susunduin ka naming!” wika pa ulit ni Jonas aka tuluyang tumakbo palayo na animo’y isang bata.

Natuloy nga ang lakad na iyon kinahapunan. Kasama nila ang buong barkada, kasama siyempre sina Vince, Jona at si Vanessa naman ay nakisabit pa.

“Tagal na din nating hindi nakakapamasyal ng ganito no?!” simula ni Jona ng usapan.

“High school pa ung pinakahuli natin!” sang-ayon ni Emil.

“Buti na lang talaga at naisipan ni Vince na mag-aya dito!” nakangiting sambit ni Jona.

“Talaga?!” hindi makapaniwalang bulalas ni Emil. “Si Vince ang nakaisip mag-aya? Mirakulo!” manghang saad pa ni Emil.

Waring nahiya naman si Vince sa naging reaksyon na iyon ni Emil.

“Bakit? Anong masama kung nag-aya?” sarkastikong saad ni Vince.

“Wala!” tugon ni Emil. “Nagulat lang akpo kasi hindi ba’t dati-rati ay napakahirap mong pilitin para lang sumama kang maggala-gala!” tila pagbabalik-tanaw ni Emil sa nakaraan.

“Tama!” sang-ayon ni Jona. “At kung hindi ka pa pilitin ng husto ay hindi ka sasama!” kasunod nito ay matipid na ngiti.

“Past is past! Dati ‘yun kaya kalimutan na!” giit ni Vince.

“Past is past nga pero it will always be remembered!” kontra ni Emil sa sinabing iyon ni Vince.

“Hala!” awat ni Jona. “Away na’to!” kasunod ang mga tawa.

“Ganyang-ganyan kayo dati!” singit ni Vanessa. “Kung hindi pa magagalit si Kuya Emil o kaya magtatampu-tampuhan hindi sasama si Kuya Vince.” nakangiti pa nitong saad.

“Kasi naman mahal na mahal ng Kuya Vince mo ang Kuya Emil mo kaya ganun!” sagot naman ni Jona.

“Mahal ka d’yan!” tugon ni Emil. “Mahal na mahal asarin!” tutol pa ni Emil saka tumulis ang nguso.

“Tigil na!” awat ulit ni Jona ng makitang sasagot pa si Vince.

Ilang sandali pa at –

“Dito na lang muna tayo!” aya ni Jona sa mga kasamahan.

“Oo nga, nakakapagod ng maglakad!” sang-ayon ni Emil.

“Kasi!” sisi ni Vince sa dalawa. “Ang tagal na ninyong hindi nakakapag-exercise kaya pagod na kayo agad!” asar pa nito sa dalawa.

“Exercise ka d’yan!” wika ni Jonas aka umupo sa may batuhan.

“Hindi ninyo ako gayahin!” turan ni Vince saka nag-flex ng muscles niya. “Laking exercise ‘to!”

“Isa lang ang masasabi ko sa’yo Vince!” saad naman ni Emil. “Tinatangay na kami ng hangin mo!” kasunod nang malutong na tawa na sinabayan pa ng iba at pinagsimulan ng kantyawan.

“Emil!” mahinang tawag ni Jona kay Emil habang nagkakasayahan ang lahat.

“Bakit jona?” tanong naman ni Emil.

“May sasabihin lang sana ako sa’yo kaso medyo personal.” nakikiusap na turan ni Jona.

“Sige!” ayon ni Emil. “Duon tayo!” sabi pa nito saka itinuro ang isang puno.

“I don’t know if I am doing the right thing or am I in the right track.” simula pa ni Jona. “Pero Emil may ipapakiusap lang ako sa’yo.” saad pa ng dalaga saka hinawakan si Emil sa kamay na tila ba ay napakalaking bagay ng ipapakiusap nito.

“Kinakabahan naman ako n’yan!” nasambit ni Emil. “Ngayon lang kita nakitang ganyan ka!” wika pa nito.

“It’s about you and Vince.” simula ng dalaga. “Please Emil! Mahal na mahal ka ni Vince!”

“Ayoko ng ganyang usapan!” pagtutol ni Emil sa magiging takbo ng usapan nila. “Tara na nga, bumalik na tayo sa duon.” wika pa ni Emil na labis na pagkabalisa ang nadarama. Hindi niya inaasahan ang ganuong pahayag mula kay Jona at ayaw niyang isiping nagpapakatulay siya sa pagitan nila ni Vince.

“Emil! Please naman!” pakiusap ulit ni Jona dito.

Nakaramdam ng awa si Emil para sa kaibigan. “So, what do you want me to do?” tanong naman ni Emil para pakalmahin si Jona.

“Alam ko namang mahal mo din si Vince, huwag mo nang pahirapan pa ang tao. Nakikiusap ako sa’yo, huwag mo ng pahirapan pa si Vince.” pakiusap pa ni Jona.

Nakuha na ni Emil ang nais ipabatid ni Jona sa kanya.

“Tell me Jona!” sambit ni Emil. “Bakit mo ginagawa ‘to?” tanong pa ni Emil.

“Sorry friend, ayaw ko lang kasing nakikitang nahihirapan si Vince.” nagpipigil sa pagluha ni Jona.

“Jona! Kilala na kita, at isa lang ang masasabi ko sa’yo!” saad ni Emil. “Mahal mo si Vince kaya mo ginagawa ‘to. Don’t deny it!”

“Naaawa lang talaga ako sa kanya at sa’yo!” pagtatakip ni Jona sa tunay niyang nararamdaman.

“Umamin ka sa’kin!” madiing wika ni Emil saka tumingin sa mga mata ni Jona. “Mahal mo pa si Vince?” tanong ni Emil.

Hindi na kayang magsinungaling pa ni Emil sa kaibigan kaya naman tango lang ang naisagot niya dala na din ng hindi mailarawang emosyon na gumugulo sa kanya.

“Bakit mo ginagawa ‘to?” tanong pa ni Emil.

“Gusto ko lang na makita si Vince na masaya!” sagot ni Jona. “Masaya sa taong mahal niya.”

“Masaya sa taong mahal niya habang nagdudusa ka?” tanong pa ni Emil.

Tumango si Jona bago muling nagsalita – “Kung talagang mahal mo ang isang tao, dapat alam mo din kung papano siya liligaya. Sa kung papaanong paraan mo siya mapapasaya at sa kung sino ba ang magpapaligaya sa kanya. Kung tunay na pagmamahal man ang nadarama mo handa kang nagsakripisyo.” paliwanag ni Jona.

“Alam mo Jona! Mahirap turuan ang puso na magmahalng iba lalo pa at nasa tabi mo lang ang tunay na laman nito.” saad ni Emil.

“Huh?!” naguguluhang reaksyon ni Jona.

“What I mean is, sa tingin ko imposibleng mahalin ko si Vince ng higit sa kapatid, dahil hanggang duon lang talaga ang kaya kong ibigay sa kanya. Isa pa, parang kawawa naman siya kung siya ang pipiliin ko, pero iba ang tunay na laman ng puso ko. Unfair iyon para sa kanya, hindi din siya magiging masaya, nakuha man niya ako, pero nahihirapan akong mahalin siya. Ang puso ba natuturuan? Awayin na ninyo ako, pero para sa’kin hindi! Kasi ang pagmamahal, hindi iyan pinag-aaralan, para yang isang kidlat na kung saan-saan tatama ng hindi mo alam, akala lang natin natuturuan kasi nadadala tayo ng sitwasyon but to analyze things, it is the paralysis of what is not and the activity of what it ought to be.”

“Kahangalan ang sobrang pagsasakripisyo na tipong ‘til death do your sacrifice!” saad pa ni Emil. “Every human deserves to be happy. Enjoy life! Sacrifice, yes it is part of the process, pero ang mas matinding tama sa’yo niyan ay regret! Regret na may oras ka na para umeksena, pinawalan mo pa!” paliwanag pa ni Emil. “I believe na mahal na mahal mo si Vince, yun nga lang nabubulagan lang siya sa pagmamahal niya sa akin! Siguro mahal nga niya ako, pero bilang kaibigan o kapatid pala.” tila pagpapagana ni Emil sa mga out of this human existence siyang ideya. “Why not grab this chance para mahalin ka niya ulit? Hind naman masama maging opurtunista, basta nasa tama ka ang you are not hurting anyone!” dugtong pa ng binatang scriptwriter.

“Alam mo, hindi naman ako notepad o kaya ay rough draft mo!” tila nakadama ng kagaanan ng loob at kaginhawahan si Jonas a sinabing iyon ni Emil. “Can you please make it simple! Para ka kasing nagsusulat sa journal mo na ikaw lang ang nakakaintindi ng sinasabi mo o kaya ay gumagawa ng script o kwento.” nakataas ang kilay ngunit pabirong turan pa nito.

“Hindi bagay sa’yo!” wika ni Emil. “Magtigil ka na nga sa drama mo!” saad pa nito.

“Saan na ba kayo nakarating?” usisa ni Vince pagkalapit sa kanila.

“Wala ka na dun!” banat ni Emil.

“Talagang wala na ako dun kasi nandito na ako!” ganti naman ni Vince.

“Loko! Mamilosopo daw ba?!” wika ni Emil saka binatukan si Vince at biglang takbo.

“Akala mo hahabulin kita ah!” sigaw ni Vince. “Madapa ka sana!” sigaw pa nito.

“Lumakad na nga tayo!” aya naman ni Jona sa mga kasamahan.

“Sige at baka hindi na tayo makarating sa ilog.” sang-ayon naman ni Emil.

Ilang lakad pa at hakbang ay narating na nila ang dulo ng kanilang nais puntahan. Ang ilog –

“I miss this place!” sigaw ni Emil.

“Sinong bang hindi?” sang-ayon ng iba pa nilang kasama.

“Emil!”tawag ni Vince kay Emil.

“Bakit Vince?” tanong naman ni Emil dito.

“Pwede ba tayong mag-usap?” sabi ni Vince. “Iyong tayong dalawa lang!” habol pa nito.

“Sige ba!” sagot ni Emil.

Sa may gilid nang ilog sila lumugar, naupo sa mga batuhan habang ang kanilang mga paa ay nakasawsaw sa malinis na tubig ng ilog na iyon.

“Ano un?” tanong na ulit ni Emil.

“Tungkol sa sinabi ko sa’yo nung nakaraang gabi!” simula ni Vince. “I really mean it!” saad pa nito.

Humugot muna ng isang malalim na buntong-hingnga si Emil bago muling nagsalita.

“You deserve someone better!” saad ni Emil. “Nasa tabi-tabi lang iyon, naghihintay na ibukas mo ang mga mata mo para sa ibang bagong perspektiba ng buhay!” sambit pa nito habang nakatingin kay Jona na nagtatampisaw naman sa dagat.

“Pero” tutol naman ni Vince.

“Hindi ko kayang dalin sa ibang level ang pagmamahal ko para sa’yo. Mahal kita bilang kapatid at bilang kuya ko!” saad pa ni Emil. “Nagpapasalamat nga ako kasi sa haba ng panahon nating magkasama, lagi kang nandiyan para sa akin, para ipagtanggol ako at para maging kuya ko.” pasasalamat pa ni Emil.

“Wala na ba talagang pag-asa?” malungkot na tanong ni Vince dito.

“Isang matipid na ngiti lang ang tugon dito ni Emil.

“Okay!” tanging nasabi ni Vince saka tumayo. “Pero hindi ibig sabihin nito na sumusuko na ako!” saad pa ni Vince na pilit pinapasigla ang sarili.

“Mahirap lokohin ang sarili Vince!” biglang nasabi ni Emil. “Hindi mo lang siguro napapansin na may ibang taon d’yan sa paligid mo ang tunay na nagmamahal sa’yo at tunay mong mahal! Hindi mo lang mapansin kasi naguguluhan ka pa sa nararamdaman mo para sa akin!” wika pa nito.

“Okay na nga ako di’ba?” sagot ni Vince saka humakbang palayo kay Emil.

Pinipilit pigilin ni Vince ang mga luha sa pagpatak. Sa katotohanan lang ay labis siyang nasaktan sa mga narinig niya mula kay Emil. Hindi niya kayang tanggapin na hindi siya kayang mahalin nito nang higit sa pagiging kapatid. Hindi kaya ng kalooban niya ang kalungkutan.

“Guys!” saad ni Vince pagkabalik sa umupukan. “Mauna na akong umuwi! May gagawin pa pala ako!” paliwanag ni Vince saka biglang tumakbo palayo.

“Hoy Vince! Ang daya mo talaga!” sigaw ng isa nilang kabarkada.

“Vince! Hindi ko naman alam na minamahal mo pala ako! Alam ko, naguguluhan ka lang pero maliliwanagan ka din!” saad ni Emil sa sarili.

Hindi na nga sila nagtagal at nagpasya na ding umuwi. Masaya ang lahat maliban kina Vince at Emil. Hindi nakatulog si Emil nang gabing iyon dahil sa pag-aalala niya sa kinakapatid. Hindi naman niya sinasadyang masaktan ito at higit pa ay hindi naman niya ginusto ang naging sitwasyon nila. Sapat na para pawiin ang kung anumang kalungkutang mayroon siya ay mga text ni Ken sa kanya.

Kinabukasan –

“Nay maaga po akong aalis ngayon!” paalam ni Emil sa ina.

“Sige hijo!” saad naman ni Aling Choleng. “May lakad din nga pala kami ng Kuya Benz mo!” habol pa ng matanda.

“At saan naman kayo pupunta ha nanay?” tanong ni Emil sa ina. “Kayo ah, maglalamyerda kayo noh!” pabirong banat ni Emil sa ina.

“Hindi!” tanggi naman ni Aling Choleng. “Isasama lang daw niya ako sa bahay ng kaibigan niya.” paliwanag ni Aling Choleng.

“Sinong kaibigan?” biglang napaisip si Emil sa kung sinong kaibigan ang tinutukoy na iyon.

“Mamayang hapon pa kami aalis kaya naman magluluto na muna ako ng hapunan mo.” sabi pa ng matanda.

“Naku nay! Makikikain na lang ako kila ninong ng hapunan!” tutol naman ni Emil.

“Ipagluluto na kita! Huwag ka ng tumanggi!” pamimilit ni Aling Choleng.

“Hay naku nay! Bahala nga kayo.” masayang tugon ni Emil saka tumingin sa relos nila sa dingding. “Late na ako nito!” wika ni Emil saka nagmamadaling pumunta ng batalan para maligo at mabilis na nagbihis at agad na umalis.

“Good Morning Emil!” bati ni Ken pagdating ni Emil sa usapang lugar.

“Sorry late na naman ako!” paumanhin ni Emil dito.

“Ayos lang!” saad pa ni Ken. “Sabi kasi sa’yo susunduin na kita sa inyo.”

“Start na tayo!” saad ni Emil.

“Hindi man lang kakamustahin kung ano ba nangyari sa lakad ko kahapon?” may pagtatampo sa tinig ni Ken.

“Asus!” biglang sagot ni Emil. “Naikwento mo na lahat sa text!” nakangiting habol pa nito.

“Basta, iba pa din iyong personal na pag-uusapan!” pilit ni Ken.

“Naku naman oh!” reklamo ni Emil. “Kukulitin pa ako!” sabay ang pagkunot ng noo.

“Ito naman!” sagot ni Ken. “Binibiro ka lang naman! Alam mo namang tiklop ako sa’yo!” dagdag pa nito.

“Tiklupin mo mukha mo!” banat ni Emil.

“Sorry hindi nafofold ang gwapo kong mukha.” ganting biro ni Ken.

“Magkapatid nga kayo ni Vince!” saad ni Emil. “Pareho kayong mayabang na pilosopong wala sa lugar!”

“Tara na nga!” aya ni Ken saka hinawakan sa kamay si Emil.

“Saan na naman ba tayo pupunta?” tanong ni Emil dito.

“Kahit saan basta kasama ka!” sagot ni Ken na may pilyong ngiti.

“Ewan ko sa’yo!” masayang tugon ni Emil.

Pagkasakay nga ng kotse ay agad na inistart ni Ken ang makina at pinaharurot na ito.

“Pwedeng mag-request?” tanong ni Emil na walang kahiya-hiyang nararamdaman.

“Hindi!” sagot ni Emil.

“Hahalikan kita ulit sige ka!” pananakot pa ni Ken subalit gusto naman niyang iyon nga ang mangyari.

“Hindi mo na ako matatakot!” sagot naman ni Emil.

“Sige na!” pamimilit naman ni Ken na biglang lumambing sa binatang writer.

“Hindi pwede! Ayoko! Tapos!” turan ni Emil.

“Ah ganun pala!” wika ni Ken saka biglang inihinto ang sasakyan.

Tulad nang nangyari nung nakaraang gabi ay hinawakan ni Ken si Emil sa dalawang pisngi at kanyang inilpait ang mukha sa mukha nito at nasa katong hahalikan. Walang kakaba-kabang gagawin iyon ni Ken lalo pa at sa pakiramdam niya ay nawili na siyang angkinin ang mga labi ng binatang sinisinta at lalo niyang kinasasabikan at ang pagdating ng oras na pormal nang magiging sila.

Muling naging mabilis ang tibok ng puso ni Emil. Kahit na nga ba sabihin na magiging pangatlong beses nang maaangkin ni Ken ang kanyang mga labi ay waring sa pakiramdam niya ay unang beses pa lang itong mahahalikan. Hindi siya sigurado, pero sa tingin niya ay may relasyon na sila ni Ken, hindi lang relasyon bilang magkatrabaho o magkaibigan, sa tingin niya ay mas malalim pa duon. MU kumbaga, mula sa Malabong Usapan, patungong Magulong Unawaan, hanggang sa Maharot na Usisaan at ang ending ay hiwalayan o magiging sila nang pormal.

Biglang iwas ang ginawa ni Emil, hindi dahil sa ayaw niya o nakakaramdam pa siya ng hiya, bagkus ay natatakot siyang mapunta sa wala ang kung anumang relasyong hahantyngan nila. Para sa kanya ay mas pinili niyang umiwas na lang at ng sa ganuon ay maingatan ang lahat ng bagay na mahahalaga sa kanila kung sakaling duon na nga humantong ang lahat.

“Sige na nga!” wika ni Emil. “Ano ba iyong request mo?” tanong pa nito sabay iwas ng tingin kay Ken at layo sa mukha ng binatang aktor. Ngayon lang niya naramdaman ang hiya para sa binata at hindi pa niya kayang makiharap dito ng maayos.

Kita naman ang pagkadismaya ni Ken sa ginawang pag-iwas na iyon ni Emil. Naudlot na ang sana’y mapagbibigyang kahilingan.

“Pakiss naman ako!” walang prenong turan ni Ken.

“Ano?” nakakabiglang reaksyon ni Emil.

“Joke lang iyon.” bawi ni Ken sa unang sinabi kahit na nga ba sa totohanan ay iyon talaga ang nais niyang hilingin dito. “Kanta ka naman oh!” sagot ni Ken na bagamat nanghihinayang ay pinilit niyang umarte na tila walang nangyari na kahit ano.

“Sus! Iyon lang pala eh!” sagot pa ni Emil. “Anong kanta ba?” tanong pa nito.

“Paru-parong Bukid saka Magtanim ay Di Biro.” pagpapagaan ni Ken sa usapan nilang dalawa.

“Patawa ka no!” may pilit at nakaka-asar na tawang sinabi ni Emil. “Ano nga? Iyong tunay!” sabi pa nito.

“I wanna grow old with you Emil!” sabi ni Ken dito.

“Sa Westlife ‘yun di ba?” paninigurado pa ni Emil dito.

“Seriously, I wanna grow old with you Emil.” sambit ulit ni Ken.

“Kaya nga! Ung sa Westlife nga!” pilit ni Emil.

“I mean” saad pa ni Ken saka tumingin kay Emil at hinawakan ito sa mga kamay. “I wanna grow old with you Emil!” buong sinseridad at pagsuyong sinambit ni Ken.

Bagamat musika ito para kay Emil ay nakaramdam naman siya ng takot para sa kung anung bagay na sa simula’t-sapul ay kinatatakutan na niyang mangyari. Biglang nagbago ang timpla ni Emil at bumakas sa mukha nito ang matinding kalungkutang nadarama.

“Bakit ka biglang nalungkot?” buong pag-aalalang tanong ni Ken kay Emil.

“Wala!” maang na sagot ni Emil.

“Joke lang ‘yun! Dapat nga masaya ka kasi nagpapatawa ako!” pagtatakip pa ni Ken.

“Iyon na lang ang kakantahin ko ah.” saad ni Emil.

“Sige! Basta gandahan mo!” tugon naman ni Ken.

Sinimulan na nga ni Emil ang pagkanta –

Another day

Without your smile

Another day just passes by

But now I know

How much it means

For you to stay

Right here with me

The time we spent apart will make our love grow stronger

But it hurt so bad I can't take it any longer

I wanna grow old with you

I wanna die lying in your arms

I wanna grow old with you

I wanna be looking in your eyes

I wanna be there for you

Sharing everything you do

I wanna grow old with you

A thousand miles between us now

It causes me to wonder how

Our love tonight remains so strong

It makes our risk right all along

The time we spent apart will make our love grow stronger

But it hurt so bad I can't take it any longer

I wanna grow old with you

I wanna die lying in your arms

I wanna grow old with you

I wanna be looking in your eyes

I wanna be there for you

Sharing everything you do

I wanna grow old with you

Things can come and go I know but

Baby I believe

Something's burning strong between us

Makes it clear to me

I wanna grow old with you

I wanna die lying in your arms

I wanna grow old with you

I wanna be looking in your eyes

I wanna be there for you

Sharing everything you do

I wanna grow old with you

Pakiramdam ni Ken ay para siyang hinaharana ni Emil ng mga sandaling iyon. Pakiramdam niya ay sasabog ang dibdib niya sa labis na kasiyahan sa isiping si Emil ang kasama niya pagtanda.

Habang kumakanta ay buong puso niya inawit ito para kay Ken. sa katotohanan ay ito talaga ang nais niyang mangyari, ang makasama si Ken hanggang sa kabilang buhay pa. Ngunit, dala ng takot at pangamba ay pinipilit na niyang kalimutan at inuumpisahang ibaon. Subalit sadyang ang puso ay tila isang mabangis na leon na magwawala at nanunugod at pilit na kakawala sa anumang oras.

Matapos makakanta ay naging tahimik na muli ang pagitan ng dalawa. Hindi na nakuha pa ni Ken na magsalita dahil may epekto pa din siya nang kalutangan dahil sa kantang iyon ni Emil.

“Nandito na tayo!” pagbabalita ni Ken.

Nagprisinta na si Ken na siya ang magbubukas ng pinto ng kotse para kay Emil at inalalayan pa niya ito hanggang sa makababa.

Pamilyar ang lugar kay Emil. Sa wari niya ay naging bahagi iyon ng kanyangn nakaraan. Iyon nga lang ay medyo Malabo pa sa kanya ang bawat detalye, ngunit isa lang ang sigurado niya, nasa Bulacan sila at kung tama ang hinala niya ay nasa Pulilan sila – ang lugar kung saan unang umusbong ang pag-ibig sa puso niya at ang lugar na puno ng alaala ng kanyang kamusmusan at ang lugar na puno ng bakas nang samahan nila ni Ken.

“Ken! Ano ba talaga ang takbo ng utak mo?” katanungan ni Emil sa isipan para kay Ken.

“Welcome sa bahay namin!” wika ni Ken pagkabukas niya ng pintuan.

Natatakpan ng mga puting tela ang lahat ng kasangkapan sa loob, ang mga upuan, ang mga muwebles, mga lamesa, ang mg decoration. Makikita mo ding matagal ng hindi nagagamit ang bahay na iyon at walang nakatira sa loob ng mahabang panahon. Puno ng alikabok at sapot ng gagamba at sa wari niya ay may mga multo na din duon.

Kung sa labas ay nakakamangha na dahil sa malawak na hardin na kitang naaalagaan ang iba’t-ibang halamang namumulaklak, mas nakakamangha ang loob niyon. Ang bahay na sinauna pa ang pagkakayari, ang bintana ay gawa sa capiz, ang sahig na gawa sa kahoy at may silong, mga eleganteng chandelier nabagamat natatakpan ng tela at alikabok ay makikita pa din ang kagandahan, ang mataas na kisame at ang istruktura nitong taltong-palapag.

Naaalala na ni Emil, alam na niya kung nasaang lugar siya at ang lugar na ito ay may bakas ng kanyang kahapon.

“Ken, saan ba tayo pupunta talaga ah?” tanong ni Bien kay Ken na naka-angkas sa bisikleta nito.

“Basta!” sagot ni Ken dito. “Hintayin mo na lang kung saan tayo hihinto.” saad pa ng batang si Ken.

“Malayo na tayo sa bahay namin, nakaka-dalawang kanto na din tayo.” waring pagkukwento pa ni Bien. “Saan ba talaga tayo pupunta?” pilit na tanong ni Bien.

Maya-maya pa ay biglang inihinto ni Ken ang bisikleta at –

“Nandito na tayo!” sambit ni Ken.

“Wow!” masayang reaksyon ni Bien. “Ang ganda! Pero ano naman ba ang ginagawa natin dito?” tanong pa ni Bien.

“Dito ako nakatira at ipapakilala kita sa mama at papa ko!” masayang pagbabalita ni Ken.

“Mayaman pala kayo Ken! Ang laki-laki ng bahay ninyo, sana ganyan din ang bahay naming.” sambit ni Bien. “Nakakahiya naman sa mama at papa mo. Uuwi na lang ako.” dugtong pa niya.

“Bakit ka naman mahihiya? Ako nga lagi akong nasa inyo di ba? tugon naman ni Ken na patanong.

“Basta nakakahiya pa rin!” si Bien naman.

“Ano ka ba!” awat ni Ken saka inalalayan si Bien papasok sa gate nila.

“Hoy Emil!” pagsira ni Ken sa pag-alaala ni Emil sa nakaraan. “Lutang ka na naman!” saad pa ng binata.

“May naalala lang ako!” sagot naman ni Emil.

“Start na tayo para maipasyal pa kita dito!” saad pa ni Ken.

“Sige ba!” sagot naman ni Emil.

“Duon na lang tayo sa labas, masyadong maalikabok dito.” suhestiyon naman ni Ken. “Salamat na lang sa kapit-bahay naming at inaalagaan pa ang mga halaman dito.” dugtong pa ni Ken.

“Kahit saan, basta masasagot mo lahat ng tanong ko!” wika ni Emil saka ngumiti ng pagkatamis-tamis.

“Sandali lang!” saad ni Ken pagkaupo nila sa may terrace ng kanilang lumang bahay. “May tumatawag!” sabi pa nito saka tumayo at sinagot ang tawag.

Naiwan si Emil mag-isa at muling bumalik sa gunita niya ang nakaraan.

“Ken, ang ganda talaga ng bahay niyo at ang bait pa ng mama at papa mo!” bati ni Bien kay Ken habang pababa sila ng hagdan.

“Sabi ni Papa ako daw ang magmamana nito eh!” turan naman ni Ken.

“Swerte mo naman!” tila may inggit sa tinig ni Emil. “Mababait na ang magulang mo tapos may bahay ka pa ng malaki! Hindi katulad ko!” lumungkot sa saad ni Bien.

“Huwag kang mag-alala Bien!” wika naman ni Ken saka hinawakan sa dalawang kamay si Bien at tinitigan sa mga mata nito. “Magiging sa’yo din ang bahay na’to!” wika pa ni Ken saka nagbigay ng isang matamis na ngiti.

“Hah!?” nagtatakang usal ni Bien.

“Basta! Magiging sa’yo din ito!” wika naman ulit ni Ken na pinapatigil na sa pagtatanong pa si Bien.

“Sabi mo eh!” saad ni Bien saka nagbigay ng isang inosenteng ngiti.

“Lutang ka na naman!” gulat ni Ken kay Emil.

Biglang lingon si Emil kay Ken na may blangkong aura.

“Okay na!” saad pa ni Ken. “Simula na tayo!” wika pa nito.

Nagsimula na nga ang usapan ng dalawa. Kinuhanan din niya ng larawan ang ibang bahagi ng lumang bahay na iyon para maisama gagawin niyang artikulo sa Metro-Cosmo. Hindi naman kahabaan pero sapat na para maikwento na ni Ken ang lahat ng tungkol sa buhay niya at ng kanyang pamilya nuong bata pa siya. Nalungkot naman si Emil dahil hindi man lang nagawang ikwento ni Ken ang tungkol sa naging pagkakaibigan nila. Labis ang sakit na mayroon sa puso niya dahil sa pakiramdam niya ay tuluyan ng kinalimutan ni Ken ang lahat tungkol sa pagkakaibigan nito kay Bien.

Habang pababa ng hagdan ay muling nagsalita si Ken.

“Sa susunod na pupuntahan natin may ikukwento pa ako kaya maghanda ka na ng mga tanong mo!” sabi pa ni Ken.

“Sabi mo eh!” may pilit na ngiting sagot ni Emil.

Biglang huminto si Ken sa may paanan ng hagdan na iyon.

“Bakit?” nagtatakang tanong ni Emil.

“Alam mo bang dito ko ititira ang taong mahal ko.” simula ulit ni Ken.

“Maswerteng nilalang!” may kabang hindi maintindihang saad ni Emil.

“May isang tao akong mahal na mahal. Higit pa sa buhay ko na handa kong ialay ang lahat para sa kanya.” buong katapatang sambit ni Ken.

“Interesting!” utal-utal na wika ni Emil na sa totoo lang ay balak niyang ibahin ang aura ng paligid nila subalit ang kaba niya at pagkabalisa ay siya namang pumipigil sa balaking iyon.

“May isang tao akong pinangakuan na mapapasakanya ang bahay na ito!” nakangiting saad ni Ken saka hinarap si Emil.

Nanatiling tikom ang bibig ni Emil na sa wari niya ay alam na niya kung sino ang binabanggit ni Ken. Hindi niya mawari ngunit sa tingin niya ay nakain na niya ang dila niya at natunaw na ang lalamunan nya.

“Kilala mo ba kung sino?” pinalamlam ni Ken ang mga mata saka itinitig sa mga mata ni Emil.

Walang naging sagot si Emil. Tikom ang kanyang bibig dahil hindi niya alam kung paanong magbibigay reaksyon. Umaasa siyang hindi siya ang tinutukoy na iyon ni Ken. Oo, nuong una ay gusto niyang maging sila ni Ken, na maalala nito ang kabataan nila at ituloy ang naudlot nilang pagmamahalan, ngunit dala ng pangamba at takot ay bigla niya itong tinalikuran at pilit na kakalimutan. Mgulo – magulong-magulo ang tunay na nararamdaman ni Emil.

Hinawakan ni Ken ang mga kamay ni Emil at saka nilakipan muna niya ang pisngi ng isang simpatikong ngiti bago tuluyang nagsalita ng buong katapatan at buong sinseridad.

“Ang taong nasa harap ko!” sambit ni Ken. “Ang taong susulat, sumusulat at sumulat ng kwento ng buhay ko! Ang taong hawak ko ang mga kamay ngayon! Ang taong inaangkin ko at mamahalin habang-buhay!”

Huminga ulit ng malalim si Ken bago ituloy ang nais sabihin.

“Ikaw Bien Emilio Buenviaje-Angeles ang taong gusto kong makasama habang buhay at hanggang kabilang buhay!” nakangiting saad ni Ken saka hinalikan ang mga kamay nila Emil.

“Mahal na mahal kita Bien!” buong sinseridad ulit na sinabi ni Ken na may kalakip na simpatiko at malambing na ngiti.

“Ikaw ang taong dahilang sa pagtibok at pagpintig ng puso ko! Ikaw bestfriend Bien ang dahilan ko sa lahat.” habol pa ni Emil.

Hindi namamalayan ni Emil na unti-unti nang dumadaloy mula sa kanyang mga mata ang mga luha. Masaya siya sa pagmamahal na iyon ni Ken para sa kanya dahil iyon ay isang pangarap niya na nabigyan ng katuparan. Masaya siya dahil naaalala ng binata ang pinagsamahan nila at ang batang pangako nila. Sa kabila ng kasiyahan ay naruon ang pangamba at takot sa puso niya na siyang matimbang na lumalamon sa kaligayahang taglay niya. Ito ang sanhi upang ang wagas niyang pag-ibig at kaligayahan ay mapalitan ng kakaibang sakit, pagkabalisa at kaguluhan sa nararamdaman niya.

“Mahal din kita Ken!” sa wakas ay nakapagsalita na din si Emil. “Kaya lang” biting habol ng binata.

“Kaya lang ano?” tanong ni Ken.

“Kaya lang ayokong masira ang lahat ng dahil sa akin! Ayokong mabalewala ang pinaghirapan mo ng dahil sa akin. Ayokong maging ako ang dahilan ng lahat ng magiging kabiguan at pagdurusa mo. Ayokong ako at ang pagmamahal ko ang maging mitsa para tingnan ka ng iba at hindi sa mabuit mong ginawa. Ayokong maging makasalanan ka sa paningin ng iba dahil sa akin.” paliwanag ni Emil. “Ayokong sa bandang huli sa wala din tayo tutungo. Natatakot akong wala tayong kahahantungan. Natatakot akong nawala pa maging ang pagkakaibigan natin.” buong pusong pagpapahiwatig ni Emil sa takot na mayroon siya.

“Magtiwala ka lang Bien!” madiing sambit ni Ken.

“Sorry Ken!” paumanhin ni Emil saka kumalas sa pagkakahawak ni Ken.

“Hindi Ken! Ayoko sanang isipin na mali ang pagmamahal ko para sa’yo dahil nasasaktan ako, pero iyon ang talagang nararamdaman ko. Kaya Ken please!” sentimyento ni Emil na puno ng sakit at paghihirap.

“Bien ko!” buong kalungkutang nasambit ni Ken. “Anong pagkakaiba sa pagmamahal ko sa’yo, sa pagmamahalan natin kumpara sa pagmamahalan ng iba? tanong pa nito.

“Madami!” sagot ni Emil na patuloy sa pagdaloy ang mga luha sa mata. “Sa sobrang dami ay hindi ko kaya ang sakit kung iisa-isahin ko pa.” dugtong pa ni Emil.

“Mali ka Emil!” madiing wika ni Ken na punong-puna ng kalungkutan an gang mga luha sa mata ay isa-isa nang pumatak. “Sa prinsipyo lang nila tayo nagkaiba, sa batayan lang nila tayo naiba.”

Muling pumailanlang ang katahimikan sa pagitan ng dalawa hanggang sa muling nagsalita si Emil

“I’m really sorry.” buong pusong paumanhin ni Emil sa binata saka pinahid ang mga luha ni Ken sa mga mata at muling nagsalita. “Sa prinsipyo nga na sumusugat at papatay sa nagmamahal na ako at sa nagmamahal na ikaw.” pagwawakas ni Emil saka ito tumakbo palayo kay Ken.

“Bien!” sigaw ni Ken saka hinabol si Emil.

Huli na para maabutan pa niya ang binata. Nakasakay na ito kaagad sa jeep at tila nawalan na din siya ng lakas para sundan ito.

Si Emil, kahit na may ibang taong kasakay sa jeep ay hindi mapigilan ang pagluha dahil sakit na naidulot sa kanya ng biglaang desisyon niyang iyon.

“Patawarin mo ako Ken! Ito lang ang alam kong bagay para sa ikakabuti mo. Makakalimutan mo din ako, at mahahanap mo ang taong nababagay sa’yo. Hindi ako ang para sa’yo at kailanman ay hinding-hindi magiging ako. Magiging komplikado at miserable lang ang buhay mo sa piling ko at higit pa, wala akong tiwala sa mata ng lipunang nakamasid sa atin lalo na sa’yo.” sentimyento ni Emil sa sarili.

Alam na ni Emil kung papaano makakauwi sa kanila. Palibhasa ay laking Pulilan din at pamilyar ang mga daan at sakayan at nagagawi din naman siya sa Pulilan kahit minsanan. Kulang isang oras din ang biniyahe niya para makauwi at sinikpa niyang pasayahin ang aura para hindi maghinala ang mga taong nakaligid sa kanya.

“Emil!” masayang bati ni Jona kay Emil.

“Kamusta na Jona?” may pilit na ngiting tugon ni Emil.

“May problema ka ba friend?” nag-aalalang tanong ni Jona nang mapansing may kakaiba sa presensiya ni Emil.

“Wala ‘to!” maang na sagot ni Emil. “Pagod lang ako, naninibago pa kasi sa bagong trabaho eh!” palusot pa niya.

“Ganun ba?” pagpapanggap ni Jona na naniniwala siya kay Emil. “Basta pag may problema ka, tutulungan kita. Hindi naman yata tama na laging ikaw ang bida pag-payuhan na!” habol pa nito.

“Ikaw talaga!” natawang tugon ni Emil. “Oo, basta ba lagi kang nandiyan!” sabi pa nito.

“Sige friend!” paalam ni Jona saka tuluyang umalis.

Wala ang nanay ni Emil ng dumating siya sa kanila. May pagkain nasa mesa pero sa tantiya niya ay hindi dn siya makakakain kay naman pinasya niyang matulog na lang. Napansin din niyang battery empty ang cellphone niya at hindi na niya pinag-aksayahan pa ng oras para i-charge iyon dahil ayaw niyang mabasa ang mga text ni Ken o kaya naman ay sagutin ang mga tawag nito.

Si Ken naman ay pinilit magpakatatag at pinuno ng pag-asa ang buo niyang kalooban at pilit pinasaya ang puso niyang darating dn ang oras at araw na tatanggapin ni Emil ang pagmamahal niya dito. Higit pa at alam niyang mahal din siya nito. Gagawin niyang lahat para maalis ang lahat ng pangamba at takot ni Emil at papatunayan niyang siya ang karapat-dapat niyang mahalin at ibigin.

Hindi na din niya ito tnext o tinawagan dahil mas gusto niyang makapag-isa muna ang minamahal at huwag na munang bigyan ng alalahanin. Pinaandar ang kotse at nilisan ang luma nilang bahay at bago umuwi ay dinaanan muna si Emil sa bahayat siniguradong nasa mabuti na itong kalagayan.

“Ken!” bati ni Vince sa kapatid. “Bigla kang napadalaw.”

“Nasa bahay na ba si Emil?” puno ng pag-aalalang tugon ni Ken.

“Si Emil!” tila may kurot sa pusong sagot ni Vince. “Hindi ko alam!” sarkastikong sagot nito.

“Please!” pakiusap ni Ken. “Huwag na tayong mag-away kay Emil. Let us be fair with each other. Huwag naman sanang tuwing pag-uusapan si Emil laging aangil ang isa sa atin.” buong pusong pakiusap ni Ken sa kapatid.

Nakuha naman ni Vince ang punto ng kapatid. Hindi nga naman tama na nag-aaway sila dahil kay Emil at lalong hindi iyon magandang tingnan lalo pa at magkapatid sila. “Sorry Ken!”paumanhin ni Vince. “Hindi ko kasi alam kung nakauwi na si Emil.” saad pa nito.

“Please! Paki-check naman kuya!” pakiusap ni Ken.

Naawa si Vince sa kapatid dahil sa tingin nito ay may kung anung naganap sa pagitan ng dalawa kanina. Alam niyang nagkaroon ng tampuhan ang mga ito at kita niya kung gaano ang pag-aalala ni Ken para kay Emil. Walang pagdadalawang-isip na pinuntahan ni Vince sa bahay.

“Natutulog na!” wika ni Vince pagkabaliksa bahay nila.

“Salamat Kuya!” napangiting pasasalamat ni Ken. “Alis na ako!” paalam pa nito.

“Sandali lang Ken!” awat ni Vince sa kapatid.

“Bakit kuya?” tanong ni Ken.

“Ano ba ang nangyari sa inyo ni Emil?” kinakabahan man ay pilit na itinanong ni Vince ito sa kapatid.

Hindi alam ni Ken kung dapat ba siyang magkwento sa kapatid lalo’t higit ay alam niyang may pagtatangi din ito para kay Emil. Hindi din siya sigurado kung dapat ba niyang sabihin lahat o piliin lang ang sasabihin. Gayunpaman ay pinagbigyan niya ang kapatid dahil sa pabor nito sa kanya. Batid niyang malalaman din naman ni Vince ang lahat at mas masasaktan ito kung malalaman niyang may itinago siya sa kanya. Buong kwento, bawat detalye. Lahat ‘yun ay sinabi niya kay Vince.

Sa pakiramdam ni Vince ay para siyang tinutusok sa kaloob-looban niya at at hinihimanting ang kanyang puso, lalo na sa bahaging sinabi din ni Emil na mahal niya si Ken. Alam niyang panahon na para gumawa ng desisyon, mahirap man sa kanya ay dapat na siyang mamili.

“Ingatan mo si Emil!” halos maluhang wika ni Vince sa kapatid.

“Kuya?!” nahihiwagaang tanong ni Ken dito.

“Hindi mo ba ako narinig? Sabi ko ingatan mo si Emil kung hindi ako ang makakatapat mo!” ulit uli ni Vince na may himig pa ng pagbabanta.

“Kuya!” hindi makapaniwalang nausal ni Ken.

“Ipinapaubaya ko na sa’yo si Emil. Ayokong maging malaking hadlang pa sa inyo. Alam ko na mahal na mahal ka ni Emil at alam ko namang ikaw lang ang makakapagpasaya sa kanya.” sabi pa ni Vince. “Pero huwag kang bibitiw! Naguguluhan lang si Emil sa ngayon. Unang beses siyang papasok sa ganyang bagayat sa isang kumplikadong sitwasyon pa. Pero naniniwala akong matututunan ding harapin ni Emil lahat ng takot niya! Kilala ko si Emil, sa simula lang yan!” pagpapayo pa ni Vince sa kapatid na bagamat puno nang pait at sakit ang puso niya ay alam niyang tama ang ginagawa niya. Ayaw niyang maging makasarili, lalo’t higit madaming tao ang masasaktan niya.

“Salamat Kuya!” maligayang saad ni Ken. “Pangako! Aalagaan ko si Emil!” sabi pa nito.

Isang matamis na ngiti ang sagot ni Vince sa kapatid. Matapos ang pag-uusap na ito ay napagpasyahan ni Ken na umuwi na at magpahinga. Sisimulan na din niya ang plano para makuhang muli ang tiwala ni Emil at makuhang muli si Emil na hindi naman nawala sa kanya.

Sa kabilang bahagi ng Pilipinas –

Nang hapon ngang iyon ay pinuntahan ni Benz si Aling Choleng sa bahay nila. Nanay nang maituturing ni Benz si Aling Choleng at maluwag at buong puso niyang tinatanggap ito maging nang kanyang tunay na nanay.

“Tita Choleng!” tawag ni Benz sa nanay ni Emil.

“Ano ka ba Benz, sabing nanay na lang!” wika pa nito.

“Sorry po nanay!” nakangiting paumanhin ni Benz dito.

“Ayos na ba itong suot ko?” tanong pa ng ginang kay Benz.

“Ayos lang po!” magalang na sagot ni Benz. “Ito po, binili ko na din kayo ng damit! Eto na lang posana ang isuot ninyo.” tila pakiusap pa ni Benz dito.

“Sige! Magpapalit na muna ako ng damit.” sagot naman ni Aling Choleng. “Nasaan na nga pala iyong kaibigan mo?” usisa pa nito.

“Nasa bahay na po nila.” tugon ni Benz., “Sa bahay na po tayo didiretso kasi.” habol pa ng binata.

Matapos makapagpalit ng damit ay agad nang umalis ang dalawa. Binabagtas nila ngayon ang daan na hindi na bago para kay Choleng. Patungo sila sa isang lugar na kilala niya at alam na alam niyang puntahan. Ilang minuto din silang nagbyahe na sa wari niya ay mahigit kalahating oras din. Inihinto ni Benz ang sasakyan sa lugar na kilalang-kilala niya. Isang lugar na puno ng kanyang alaala. Napaluha si Choleng sa mga alaalang ibinibigay sa kanya ng nakaraan at lahat ng saya at sakit ay muli niyang nararamdaman. Nakaramdam ng kaba si Choleng, nanginig ang buo niyang katawan.

“Nay! Nandito na po tayo!” balita ni Benz sa ginang sabay lingon dito.

“Bakit po kayo umiiyak? nag-aalalang tanong ni Benz dito.

“Wala ito!” sagot naman ni Choleng saka pinahid ang luha sa mga mata.

Pinagbuksan ni Benz ng pinto si Choleng. Sa una ay naging mabigat ang mga paa ni Choleng na away niyang bumaba sa kotse subalit dala ng pangako sa bagong anak ay pinilit niya ang sarili na itago ang lahat.

“Goedenavond!” bati ni Vaughn kay Benz.

“Good Evening Vaughn!” balik na bati ni Benz dito. “Meet nanay Choleng!” pakilala ni Benz saka turo kay Aling Choleng na nasa likuran lang niya.

“Pasok po kayo Tita!” anyaya ni Vaughn dito.

“Salamat hijo!” putol-putol na wika ni Choleng.

“Huwag kayong kabahan nanay!” pagpapanatag ni Benz sa nanay-nanayan niya.

Pagpasok sa loob ay sinalubong siya ng mga maids nila Vaughn.

“Upo po muna kayo at tatawagin kolang po sila Mama!” saad pa ni Vaughn.

“Benz anak!” sabi ni Aling Choleng. “Sumama ang pakiramdamko, baka naman pwede na tayong umuwi!” pakiusap nito kay Benz.

“Pasensiya na po nanay!” paumanhin ni Benz dito. “Sige po, papaalam lang po ako kila Vaughn tapos po au babalik na tayo.” sabi pa ng binata.

Ilang sandali pa at bumaba na si Vaughn kasama ang kanyang mama at ang kanyang lola na may alalay na pababa at may naghihintay na ding wheel chair sa ibaba ng hagdan.

“Chona?!” naluluhang paniniguradong saad ng mama ni Vaughn nang makalapit na kay Choleng.

“Cecilia!” sagot naman ni Choleng na nakaramdam ng panlalamig sa buong katawan.

“Chona! Ikaw nga!” sabi ulit ni Cecilia saka tinakbo ito at niyakap.

“Cecilia!” sagot ni Choleng na ngayon nga ay kumawala na ang mga luhang napigil kanina sa pagpatak.

“Bakit hindi ka bumalik?” tanong nito kay Cecilia.

“Nasira ang buhay ko at ayokong magpakita sa inyo na nasira ang buhay ko dahil sinuway ko kayo!” sagot naman ni Cecilia.

“Hinintay ka naming ng mahabang panahon.” sabi pa ni Cecilia. “Alam mo bang bago mamatay ang papa, ikaw lagi ang hinahanap niya at ikaw ang huli niyang hinanap!” balita pa ni Cecilia.

“Patay na ang papa?” gulat na tanong ni Chona. “Hindi man lang ako nakahingi ng tawad sa ginawa kong pagsuway! Naging mapagmalaki ako nun, sana nakinig ako sa kanya, sana hindi ko siya sinuway.” pagsisisi pa ni Choleng.

“Alam mo bang mula ng mawala ka, unti-unting lumambot ang puso niya.” sabi pa ni Cecilia, “Kahit na anong pilit namin sa kanya para puntahan ka na sa bahay-bahayan mo, ayaw niya, kasi ang gusto niya ikaw ang unang lumapit. Pero hindi ka pa din niya pinabayaan, pinaalagaan ka kay Mando ay nagbibigay ng tulong kay Mando para sa anak mo at sa’yo.” dugtong pa nito.

“Hindi ko man lang nagawang magpasalamat!” umiiyak pa ding wika ni Choleng.

“Puno nang pagsisisi si Papa at ang gusto niya ay makahingi siya ng tawad sa’yo dahil hindi ka niya nagawang unawain nang mga panahong kailangan mo nang pang-unawa. Pinagsisisihan niya at ang naisip lang niya ay ang reputasyon ng pamilya at hindi ang kaligayahan mo, nang kanyang mga anak.” sabi pa ni Cecilia. “Nagpapasalamat nga ako sa’yo, kasi dahil sa’yo, lagi na kaming pinapakinggan ni Papa.” nakangiting wika ulit nito na puno ng pasasalamat.

“Si Mama?” tanong pa ni Choleng.

Itunuro lang ni Cecilia ang matandang naka-upo sa wheel chair na ngayon nga ay umiiyak na din. Agad itong tinakbo ni Choleng at mahigpit na niyakap.

“Sorry Ma!” buong pusong paghingi ni Choleng nang tawad sa ina.

Masaya ang pakiramdam nila Benz at Vaughn dahil nagawa nilang mapagkita ulit ang magkakambal na sina Maria Consolacion Buenviaje at Maria Cecilliana Buenviaje-Cruz na nagkahiwalay sa loob ng mahabang panahon.

“Siguradong matutuwa sila Kaka, Diko, Ditse at Sanse pag nalaman nilang nakita ka na namin!” masayang saad pa ni Cecilia.

Dahil na din sa kahilingan nang nanay ni Choleng ay isasama niya ito sa kanila para makita nila si Emil at makuha na din ang lahat ng gamit nila para sa mansiyon na ng Buenviaje tumira.

Puno ng saya ang nasa puso nilang lahat dahil sa nangyaring pagtatagpong iyon. Lumabas na muna sila Vaughn at Benz para bigyang ng oras ang mga ito para makapag-usap at makapagsama. Batid nila kung gaano kahalaga ang bawat sandaling pagsasama ng mga ito.

“Biruin mo kakambal pala ng mama mo ang nanay ni Emil!” simula ni Benz sa usapan.

“Oo nga eh!” sagot pa ni Vaughn. “Sa haba ng panahon na hinanap namin si Tita Chona, hindi ko akalaing ikaw lang pala ang makakasagot ng lahat.” dugtong pa ni Vaughn.

Inakbayan lang ni Benz si Vaughn habang nakaupo sa may hardin nang mansiyon na iyon.

“Bakit ba lagi na lang ikaw ang sagot sa lahat ng problema ko?” sabi ulit ni Vaughn. “Pero mas nagpapasalamat ako, kasi ikaw ang binigay na sagot sa katanungan ng puso ko!” dugtong pa ni Vaughn na may isang nakakawiling simpatikong ngiti.

“Loko mo!” tanggi ni Benz. “Sagot ka d’yan!” tutol ni Benz. “Alam mo, mas malaki ang dapat kong ipagpasalamat, kasi may isang Von James Buenviaje Cruz na habang buhay akong mamahalin at aalagaan.”

“Siyempre naman, may Benz Aaron Tan Angeles din kasing mag-aalaga sa akin habang buhay!” ganting wika ni Vaughn.