Chapter 2: In Love With Brando

By: JoshX

 

Akala ko ay umaga na nang magising ako sa pagkakatulog. Pero mali pala ako dahil pagkamulat ko ay bukas pa ang ilaw sa aking kuwarto at wala pa ang karaniwang dampi ng papasikat na araw sa aking mukha na lampasan sa bintana na may kurtinang kulay asul. Isa pa ay nanakit ang aking ulo at ilang parte ng aking katawan. Saka biglang bumalik sa aking alaala ang mga nangyari, ang naging ekwentro ko kina Jimson, Collin at Bino. Paano ako nakarating dito sa aking silid? Hindi na rin ako naka-uniporme. Sa mesita sa isang tabi nakapatong ang damit kong may mantsa ng dugo na hinubad ng kung sinomang nagdala sa akin dito at isang maliit na palanggana lulan ang isang ice bag.

  

Sa kuwadraduhing alarm clock na nakapatong sa side table ko nalaman na maghahating-gabi na pala. Katabi nito ang isang maliit na pasong kulay brown na natatamnan ng isang uri ng cactus mahigit sa limang pulgada ang taas. Kung hindi lang ito kulay green at walang mga tinik para itong isang jumbo hotdog na nakatusok sa paso. Nang tingnan ko ng malapitan ay may nakataling card sa paso, “Para sa’yo Utoy. From: Kuya Brando.”

  

Doon ko pa lang napansin na may kasama pala ako sa aking silid. Si Kuya Brando, nakatalikod sa akin at nakaharap sa kabilang bintana at halos pabulong sa kausap sa kaniyang cell phone para hindi ako magising. Nakasuot ng yellow na semifit na polo shirt at straight cut na pantalong maong na kulay itim. Lalo siyang pumuti sa kulay ng shirt niya.

  

Si Kuya Brando ang nagligtas sa akin!

  

Kahit nanakit pa ang aking katawan hindi naman mapigilan ang tuwa sa aking dibdib. Palagi talagang hulog ng langit sa akin si Kuya Brando. Pero bakit siya pala ang susundo sa akin? Ang alam ko’y nasa Maynila siya?

  

Naulinigan kong sabi niya sa kausap, “Pasensiya na, hindi kita masasamahan, may emergerncy lang…Nadiyan kana pala…Huwag ka namang magtampo…hindi ko lang talaga siya maiwan..sige try ko tapos tawagan kita ulit.” Nag dial siya ng numero pero mukhang walang nasagot. Naka ilang dial pa siya pero wala pa rin. Sa huling dial ay mukhang iyong kausap naman kanina. “Hindi ko talaga siya makontak…hayaan mo babawi na lang ko sa susunod. Enjoy,” saka ibinulsa ang telepono.

  

Sino kaya yung kausap niya? Malamang may lakad sila nung kausap niya at kaya hindi niya mapagbigyan ay dahil nandito siya ngayon kasama ako. Pero pwede naman siyang umalis at nandito naman sina—Nasaan nga pala sina Kuya Rhon at Tiya Beng?

  

Lumuwang ang pagkakangiti ni Kuya Brando nang bumaling sa akin. “Gising ka na pala Utoy.” Akmang babangon sana ako sa higaan nang lapitan ako para pigilan. Umupo siya sa gilid ng kama, ang kanang kamay ay inilagay sa aking dibdib at ang kaliwa ay sa likod ng aking ulo upang ako’y ihigang muli. Langhap ko na naman ang pamilyar na amoy ng peras at banilya. “Huwag muna Utoy. Baka mahilo ka pa. Mas maiging nakahiga para makabawi ka ng lakas.” Tumingin siya sa mga mata ko saka ngumiti. Ang ganda talaga ng mga mata niyang kulay brown. Kahit bata pa ako, iba na rin ang epekto nun sa akin. Parang isang tingin lang niya, tunaw agad anomang pagpupumilit kong bumangon.

  

“Akala ko’y hindi na kita makikita kanina,” sabi niya na sumeryoso ang mukha. “Kung hindi ay patay ako kay Rhon.”

  

Ngeks! Okay na sana ang pag-a-assume ko pero bakit may Kuya Rhon pa!

  

“Itinanong kita sa guard kanina pero sabi nga nila’y mukhang nainip ka na daw sa paghihintay ng susundo at umalis na. Kaya ang ginawa ko’y naglakad-lakad ako sa pagbabaka-sakaling hindi ka pa nakakasakay. Hanggang sa marinig ko ang ingay at komosyon ng mga tao at ikaw na pala ang pinagpipiyestahan. Nakapagitna ka sa kanila na nakahandusay sa lupa, duguan ang ilong mo. Dadalhin sana kita sa Ospital pero nakita ko namang hindi naman malala ang tama mo maliban diyan sa pasa sa mukha at ilang parte ng katawan mo. Iniuwi na lang kita dito, binihisan saka dinampian ng yelo ang mga pasa mo para madaling maglaho. Ano ba ang nangyari? Sinong gumawa sa iyo niyan?”

   

Iyon ang tanong na hindi ko napaghandaan kung ano ang isasagot. Kung sasabihin ko ba ang totoong nangyari at magsusumbong o mananahimik na lang para hindi na lumaki pa lalo ang gulo at baka umabot pa kay Mommy.

  

“Yun bang mga kaklase mong nakita ko kaninang umaga ang may gawa sa inyo niyan?”

  

Bull’s eye! Ano ba? Sasabihin ko ba ang totoo o hindi?Kung magsisinungaling naman ako, parang unfair naman yata iyon kay Kuya Brando at siya pa na espesyal sa akin ay nagawa kong magsinungaling.

  

On instinct nasabi ko na lang, “Wa-wala silang kinalaman sa nangyari Kuya Brando. Hindi sila kundi tatlong batang palaboy na napag-tripan yata ako. Pilit na kinukuha ang bag ko. Nang lumaban ako, pinagtulungan nila akong tatlo.”

  

Mariin ang pgkatitig niya sa mga mata ko. Siguro’y tinatantiya kung nagsasabi ako ng totoo. Buti na lang at pinilit kong tumingin sa kaniya ng diretso.

  

“Nakilala mo ba sila? Tanda mo ba ang mga mukha nila?

  

Umiling ako.

  

“Kahit kapag nakita mo?”

  

Iling ulit. “Medyo madilim na kasi Kuya kaya hindi ko na sila namukhaan.”

  

Hindi rin talaga ako napaamin ni Kuya Brando. Kahit kita ko ang disappointment sa mukha niya ay hindi ko na lang ito pinansin. Binago ko na lang ang topic, “Nasaan pala sina Kuya Rhon at Tiya Beng, kuya?

  

“Kanina ko pa nga tinatawagan si Rhon, hindi ko naman makontak, hindi ko naman alam cell number ni Tiya Beng. Pero sabi sa akin kanina ni Rhon nang tawagan niya ako, nagsabi daw ang Tiya na hindi makakauwi at mago-overnight na daw sa Tagaytay.”

  

“Tinawagan ka ni Kuya Rhon?” tanong ko sa kaniya.

  

Tumango siya. “May emergency practice daw sila sa UB Chorale kaya hindi ka niya masusundo. Sabi ko nga’y male-late ako dahil yung pabalik ng Batangas ay traffic sa South Expressway. Pero kayanin ko daw kaya naman minadali ko talaga pagmamaneho. Sa lakas naman talaga sa akin ng kuya mo.”

  

Ngeks! Assuming na naman ako na dahil talaga sa akin kaya siya nagmadaling makabalik.Na nag-aalala siya na mag-isa akong uuwi. Dahil lang pala sa utos ni Kuya Rhon.

  

“Si Kuya Rhon lang?” tanong ko na parang inaasam kong isagot niya na malakas din ako sa kaniya.

  

Nahulaan naman niya ang gusto kong marinig. “Siyempre pati ikaw malakas sa akin. Heto nga -- ,” sabay turo niya sa cactus na nasa side table, “Binili ko pa iyan para sa iyo. Nang makita ko iyan naalala kita. Alam ko kasing mahilig ka rin sa cactus.”

   

Natuwa naman ako sa sagot niya at touched ako sa thoughtfulness na pinakita niya. “Salamat talaga kuya, hulog ka talaga ng langit sa akin. Kaya nga love na kita eh,” sabay hawak sa kamay niya. Talanding bata ka nanantsing pa, sabi naman ng isip ko.

  

Ngumiti siya at parang awtomatiko na rin sa kaniya na ginulo niya ng kamay ang aking buhok. Nakalimutan niyang medyo masakit pa rin ang aking ulo.

  

“Aray,” sabay tutop sa aking noo.

  

“Naku sori Utoy, nakakatuwa ka kasi. Pasensiya na nakalimutan ko.” Paumanhin niya sabay inayos ng marahan ang aking buhok.

  

“Lalo tuloy sumakit,” pag-iinarte ko.

  

Halos matawa naman ako nang sabihin niyang, “Akin na hihipan ko para mawala.” Talagang bata pa ang turing niya sa akin. Sabagay nuebe anyos pa lang naman ako. Sa mga bata kasi kalimitang ginagawa iyon na kapag nasaktan, hihipan ni Nanay o kaya ni Tatay at instant wala na ang sakit. Pinabayaan ko naman siyang gawin iyon dahil siyempre gusto ko ring mapalapit sa kaniya.

  

Tumabi siya ng upo sa aking kanan saka ako inakbayan ng kaliwang kamay niya. Ang kanang kamay naman ay humawak sa aking ulo para ilapit ang aking noo sa kaniyang mapulang labi. Bigla akong kinabahan lalo na nang maisip ko na nakadikit ako sa katawan niya. Gumuhit sa ilong ko ang amoy ng peras at banilya. Wala sa loob kong naipatong ang kanang kamay ko sa kaliwang hita niya. Ramdam ko sa aking palad ang tigas ng masel ng hita niya.

  

Eksaktong hihipan na niya ako sa noo nang sinadya kong mag-angat ng mukha. Dahil doon ay nagawa kong halikan ang kaniyang mga labi. Walastik! Ang sarap halikan ng mga labi ni Kuya Brando. OMG pwede mo na akong kunin Lord!

  

Nagulat din si Kuya Brando at sa biglang paggalaw ng kaliwang hita niya ay napadausdos ang kamay ko sa mismong tapat ng ari niya.

  

“Pilyo ka ha,” sabi niya nang maalis sa pagkakahinang ang aming mga labi at inalis ang kamay ko sa ibabaw ng harapan niya. “Kay bata mo pa, kung ano na ang naiisip mong gawin.”

  

Bigla naman ang takot na naramdaman ko dahil baka nagalit siya.Paano na lang kung isumbong ako ni Kuya Brando? Nasarapan nga ako ng ilang segundo pero paano na lang ang maaring kahitnatnan nito?

  

Nakahinga lamang ako ng maluwag nang sumungaw sa mga labi niya ang makahulugang ngiti. “May pagmamanahan,” sabi niya na hindi ko naman maintindihan kung anong ibig sabihin.

  

Ilang beses pa rin tinangkang tawagan ni Kuya Brando si Kuya Rhon pero hindi pa rin namin siya makontak hanggang kinabukasan. Nakatulugan ko na si Kuya Brando sa kakasubok. Umaga na nang dumating ang Tiya Beng, nauna ng dalawang oras kay Kuya Rhon. Nakauwi na si Kuya Brando sa boarding house niya. Gaya ng sinabi ko kay Kuya Brando, iyon din ang pinangatawanan ko na sa kanilang dalawa, na hindi ko nakilala ang tatlong batang kalye na gumulpi sa akin.

  

Hindi pa ako pinapasok ni Tiya Beng nang kinalunisan dahil may kaunting bakas pa sa aking balat ang mga pasang tinamo ko sa mga bully boys. Hapon nang dumating si Harry para dalawin ako.

  

“Okay lang ako ‘Tol,” paniniyak ko sa kaniya. Nasa may hardin kami noon. Ang cactus sa paso na bigay sa akin ni Kuya Brando ay inihilera ko sa mga iba pang cactus na inaalagaan ko.

  

“Alam kong sila Jimson ang gumawa sa’yo nito,” sabi niya na malungkot ang ekspresyon ng mukha. “Dahil sa akin kaya ka nagkaganito.”

  

“Sshh,” saway ko sa kaniya. Inilibot ang tingin sa paligid at baka nasa likuran namin si Tiya Beng. Nang masiguro kong wala, tumingin ako ng diretso sa kaniyang mga mata. “Huwag kang maingay, hindi ko inamin dito na sila Jimson nga ang gumulpi sa akin. Huwag mong ngang sisihin ang sarili mo.”

  

“Kung hindi mo ako ipinagtanggol sa kanila, hindi ka sana madadamay.”

  

“Kung hindi kita ipinagtanggol, e di hindi tayo ganito ka-close ngayon,” sabi ko sabay hawak ng kamay niya. “At least ngayon magkaibigan na talaga tayo.” Gusto kong mawala ang guilt na nadarama niya.

  

Medyo umaliwalas ang kaniyang mukha. “Totoo, magkaibigan na talaga tayo?”

  

Nakangiti kong tugon sa kaniya “Oo, naman.”

  

“Ang bait mo talaga sa akin Rhett. Ang laki ng pinagbago ko dahil sa’yo. Ikaw ang nagturo na kung nasa katwiran ka naman at walang masamang ginagawa dapat ay hindi ka napayag na api-apihin na lang ng kahit sino.”

  

Natuwa naman ako na parang maiiyak sa sinabi niya. Hindi ko alam na kahit paano’y may pagbabago rin akong nagawa sa kaniya. Masarap pala ang pakiramdam na may nagagawa kang isang bagay para sa isang tao para sa development nito.

  

“Goodbye na ako sa weakling na si Harry. Hayaan mo Rhett, makakabawi rin ako sa’yo sa mga susunod na araw.” Sabi niyang makahulugan ang ngiti.

  

Wala naman sa hinagap ko na ang pambawing sinasabi ni Harry sa akin ay ang malalaman ko mismo kay Eunice nang pumasok na ako sa skul pagkatapos ng dalawang araw na pagliban.

  

“Wala si Harry kahapon pa,” bungad ni Eunice pagpasok ko pa lang ng silid aralan.

  

Wala pa ang aming guro, kaniya-kaniya namang ingay ang iba naming mga kaklase. Pagtingin ko sa likuran wala din sa upuan sina Jimson. Pinaghandaan ko pa naman sana ang paghaharap naming ito. Hindi dahil sa gusto ko silang gantihan kung hindi dahil gusto ko lang ipakita sa kanila na balewala sa akin ang ginawa nila. “Bakit?” alalang tanong ko.

  

“Suspendido ng dalawang linggo.”

  

“Ha? Anong nangyari?”

  

“Nakipagsuntukan kina Jimson, Collin at Bino kahapon. Ngayon ko lang nalaman na matapang pala iyon. Taliwas sa alam ng karamihan na lalampa-lampa. Kung nakita mo lang siya kahapon Rhett, hindi mo iisipin na siya si Harry nang makipagsuntukan sa mga bully boys.”

  

Malaki na nga ang pinagbago ni Harry. Mula sa isang weakling ay naging strong-willed na siya. Pero hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot sa pagbabagon iyon dahil naisip ko na iyon ang naging dahilan ng pagkasuspendi niya sa klase. Yun pala ang pambawi niya sa akin, ang ipaghiganti niya ako.

  

“Pati yung tatlo suspendido din.”

  

Tinawagan ko si Harry sa cell phone. Sinabi kong pupuntahan ko siya pagkalabas ng alas-dose dahil eksakto namang wala ang aming guro sa mga susunod na subjects. Natuwa naman siya sa sinabi ko at naiinip na nga daw siya sa bahay. Tinext ko na rin si Kuya Rhon na doon na lang ako sunduin ng alas-kuwatro.

  

Hindi rin naman kalakihan ang bahay nina Harry, halos kasin-laki lang ng sa amin. Nasa trabaho ang Mommy niya at lumabas naman ng bahay ang kaniyang tiyuhin nang dumating ako kaya kami lang dalawa ang tao sa bahay.

  

Dumiretso na kami sa kaniyang silid. May sarili pala siyang tv, music player at PSP.

  

“Hindi ka na dapat nakipag-away sa kanila,” sabi ko sa kaniya. Pinagmasdan ko ang mukha niya, wala akong maaninag na kahit isang pasa bunsod ng nangyari.

  

“Okay lang yun. At Rhett hindi ko pinagsisihan iyon. Naiganti na kita sa kanila. Hindi naman ako nasaktan e.”

  

“Mukha nga,” nakangiting sabi ko. “Sabi ni Eunice ang galing mo daw kahapon.”

  

Napangisi siya. “Hindi naman. Nagkalakas loob lang akong gamitin ang itinuro sa akin ni Daddy na taekwondo. Ikaw ang nagpalakas sa loob ko Rhett. Sa iyo ko muling naramdaman kung paano maging matapang.”

  

Napabilog naman ako ng mata. “Talaga marunong ka ng taekwondo?”

   

“Medyo.”

  

“Turuan mo naman ako.”

  

“Sige, pero sa ibang araw na tayo mag-umpisa.”

  

Kung anu-ano lang naman ang napagkwentuhan namin pagkatapos. Pamilya niya, pamilya ko, mga kaklase naming babae na napansin kong medyo boring sa kaniya at mga lalaki din na mukhang gustong-gusto niyang topic, mga bagong palabas sa TV, pagkain, games etc. Gusto ko sanang itanong sa kaniya ang tungkol sa paratang sa kaniya na bakla siya kaya lang hindi ko alam kung paano umpisahan ang tungkol doon.

  

Alas-tres na ng hapon, isang oras na lang bago ako sunduin ni Kuya Rhon ay bigla na lang nanahimik si Harry sa gitna ng aming kwentuhan. Tumingin sa akin na parang may gustong sabihin pero nag-aalangan.

   

“Bakit,” nahihiwagahan kong tanong sa kaniya. Naisip ko na baka gusto niyang aminin sa akin na bakla nga siya. Sa akin naman bale wala iyon. Kahit ano pa siya. Sa totoo lang ako man din sa aking sarili ay nagtatanong, kagaya din ba niya ako?

  

Matagal siyang nanahimik wari’y nananantiya kung magsasalita. “Nood tayo,” sabi niya pagkatapos ng isang minutong pananahimik.

  

Hayy…iyon lang pala! “Sige, anong panonoorin natin?”

  

Lumabas siya ng silid at pagbalik niya ay may dalang player at isang VCD na pelikula. Natatawa siya habang isinasalang ito na hindi ko naman alam kung bakit. Mukhang ayos naman ang umpisa ng pelikula na may pamagat na Sleeping Temptation. Dalawang magkaklase ang bida na roommate din sa boarding house na inuupahan kapwa nasa high school pa lang. Matatangkad at talagang mga artistahin ang itsura.

   

“Sa tiyuhin ko ang palabas na iyan,” sabi sa akin ni Harry. Pinagmamasdan ang aking mukha na para bang may hinihintay siyang reaksyon galing sa akin.

  

Saka ko na lang nalaman nang magulantang ako sa mga sumunod na nangyari sa pelikula. Yung isang bidang lalaki ay mahimbing ang tulog sa kama nang pumasok ang isa pang bida. Noong una’y pinapanood lamang nya ang nakahiga hanggang umupo siya sa gilid ng kama nito sabay tanggal sa kumot na nakapatong sa harapan ng nakahiga. Close up ang camera sa suot na maluwang na boxer shorts ng nakahiga, aninag ang medyo malambot pang ari na bakat sa shorts at nakapaling sa kaliwa. Nagbago ang anggulo ng camera, tumungo sa harapan ng nakahiga kaya kita ang buong katawan nito at ang isa pang bidang nasa gilid ng kama.

   

Marahang inililis ng nakaupo ang laylayan ng shorts. Ingat na ingat para hindi magising ang nakahiga. Close up ulit ang camera sa laylayan, pag-angat nito lumabas ang ulo ng ari. Hinawakan ito ng nakaupo saka marahang hinimas hanggang sa tumigas na ito. Nakapagtataka namang hindi pa rin nagigising ang bidang nakahiga maging nang tuluyan ng hubarin ng nakaupo ang kaniyang boxer shorts at tumambad ang nag-uumigting na pagkalalaki.

   

OMG nalaki pala ng ganun iyon, samantalang itong sa akin maliit lang. Iba pati ang dulo ng sa akin kumpara sa ari ng nakahiga. Ganoon din kaya ang kay Kuya Brando?

  

“Bakit ganito ang pinapanood natin,” tanong ko kay Harry na nasa TV pa rin nakatutok ang aking mata. Hindi ko alam kung bakit parang gusto ko din ang pinapanood.

  

“Ayos naman di ba? Marami pang ganyan si Tiyo. First time nga akong nanood niyan kasama niya ay ginaya namin ang ginagawa ng mga bida.”

  

Nagulat pa ako nang isubo ng nakaupo ang ari ng nakahiga na himbing pa rin sa pagtulog. Sinusubo pala iyon? Ano kayang lasa?

  

“Ibig sabihin ginawa mo rin iyan sa Tiyuhin mo?” tanong ko sa kaniya na ang tinutukoy ay ang paglabas-pasok ng ari ng nakahiga sa bibig ng nakaupo tapos ay parang sinisilindro ang kahabaan nito saka didilaan at isusubo pagdating sa pinakaulo.

  

“Oo naman. Sinisipsip ko iyon na parang lollipop. Hindi ko nga alam kung bakit sarap na sarap din si Tiyo kapag ginagawa ko sa kaniya iyan.”

  

“Hindi ba masama iyan?”

  

“Ewan ko. Siguro hindi kasi sabi ko nga sa ‘yo sarap na sarap naman si Tiyo at naliligayahan naman siya.”

  

Hindi talaga nagigising yung nakahiga hanggang sa kasabay ng pagsubo ng nakaupo sa pinakaulo ng malaking ari ay sinakmal ng kamay nito ang katawan ng ari at mabilis na nagtaas-baba.

  

“Paano mo naman nasabi na nasasarapan yung Tiyo mo?”

  

“Nahalinghing siya. Paimpit ang daing niya. Saka puro Ah at Oh ang sinasabi niya.”

  

“Gusto mo naman ang ginagawa mo?”

  

“Noong una natakot ako, pero nang mga sumunod natuwa na ako lalo na kapag nakikiusap pa sa akin si Tiyo na gawin ko iyon sa kaniya. Sinubukan nga rin niyang gawin sa akin kaya lang sabi niya bata pa raw kasi ako kaya wala pang lalabas kagaya niyan,” sabay turo niya sa ari nung lalaking nakahiga na mula sa pinadulo nito ay may likidong kulay puti na lumabas kumalat sa dibdib nito at tiyan, ang iba’y sa mukha ng lalaking nakaupo at ang iba’y umagos mula dulo pababa sa katawan ng malaking ari dumaloy sa kamay na nakahawak.

  

“Ano iyong lumabas?” inosente kong tanong.

  

“Sabi ni Tiyo, yan daw ang tinatawag na tamod, magkakaroon din daw ako niyan mga tatlong taon pa sa edad na dose at malamang ikaw din.”

  

“Kinain mo din?” tanong ko sa kaniya nang makita kong hinimod ng lalaking nakaupo ang tamod sa malaking ari at nilunok. Ganun din ang nagkalat na tamod sa tiyan at dibdib ng nakahiga.

  

“Hindi, pero tinikman ko, para akong kumain ng puti ng hilaw na itlog.”

  

Naudlot ang aming panonood nang tumunog ang doorbell. Dali-daling pinatay ni Harry ang VCD. Nasa labas na pala si Kuya Rhon para sunduin ako.

  

Nakauwi na kami ni Kuya Rhon ay hindi pa rin mawala-wala ang pinanood namin ni Harry sa aking isipan. Para tuloy naiimadyin ko na ako yung nakaupo at si Kuya Brando ang nakahiga!

   

May mga pagbabago akong napansin kay Kuya Rhon nang mga sumunod na araw, palagi na lang itong mas maaga kung umalis kaya naman kaming dalawa na lang palagi ni Kuya Brando ang magkasabay. Kung tutuusin mas pabor nga sa akin iyon dahil solo ko si Kuya Brando pero ramdam ko ang lungkot sa kaniya kapag magkasama kaming naglalakad patungong sakayan. Kapag ganung malungkot siya parang nalulungkot na rin ako. Hindi ko na napigilan ang sarili kong tanungin si Kuya Rhon isang araw.

  

“Kuya Rhon, magkagalit ba kayo ni Kuya Brando?”

  

Umiling siya.

  

“Bakit parang iniiwasan mo siya?”

  

“Rhett, bata ka pa. Kahit sabihin ko sa ‘yo ang dahilan hindi mo pa rin iyon maiintindihan.”

  

“Paano ko maiintindihan kung sa umpisa pa lang ay ayaw mo ng i-explain?”

  

“Basta.”

  

“Sige na Kuya Rhon, magbati na kayo ni Kuya Brando,” gusto ko ng umiyak na sumamo ko sa kaniya. Natatakot kasi ako na baka pag tuluyan na silang hindi nagbabatian ay hindi na rin pumunta si Kuya Brando at baka hindi ko na rin siya makikita at tuluyan na siyang mawawala sa akin.

  

“Rhett ayaw ko nang makulit.” Iyon lang ang sagot niya saka nagmamadaling umalis.

   

Tinanong ko din si Kuya Brando.

  

“Hindi naman kami magkagalit,” sabi niya pero alam kong hindi iyon totoo.

  

“Kuya Brando, kung magkagalit man kayo ni Kuya Rhon sana ‘wag mo akong idadamay ha, plis?”

  

Pilit ang ngiting namutawi sa kaniyang labi. “Oo naman.”

  

“Hindi mo ako iiwasan?”

  

“Oo.”

  

“Hindi mo ako iiwanan at hindi ka lalayo?”

  

“Oo.”

“Pramis?” itinaas ko ang aking kanang kamay.

  

“Ang kulit mo talaga,” sabi niya saka ginulo na naman ng kamay ang aking buhok.“Pramis!”

  

“Bakit ka niya iniiwasan?”

  

“Hindi ko alam e. Itanong mo na lang sa kuya mo.” Iyon lang at nanahimik na ulit siya hanggang makasakay kami ng dyip.

  

Alam kong may kakaiba talagang nangyayari kina Kuya Rhon at Brando, ramdam ko iyon sa cold treatment ni Kuya Rhon sa tuwing hihintayin siya ni Kuya Brando na makauwi ng bahay para magkita sila at magkausap man lamang. Dati-rati ay halos hindi ako makasingit sa kwentuhan nila kapag ganoong nagpapagabi sa amin si Kuya Brando bago umuwi sa tinutuluyang boarding house. Ngayon ay halos kami na lang dalawa ni Kuya Brando ang nagkukulitan. Si Kuya Rhon ay babati lang tapos ay magkukulong na sa kaniyang kuwarto. Ok din naman sa akin dahil lalong maganda ang bonding namin at mas naging close. Pero ano nga ba ang nangyayari sa kanila?

   

Isang Sabado ng umaga, narinig ko silang nag-uusap sa silid ni Kuya Rhon. Lumabas ako ng aking silid para makinig. Eksakto naman na medyo awang ang pinto. Marahan kong itinulak sapat para makita ko si Kuya Rhon na nakaharap sa bintana habang si Kuya Brando naman nakaupo sa gilid ng kama.

  

“Ano ba talaga ang problema, bakit ayaw mo na? Ano bang nagawa ko na hindi mo nagustuhan?” halos maiiyak na si Kuya Brando.

   

Pumihit si Kuya Rhon paharap sa kaniya. “Wala sa iyo ang problema, nasa akin. Naisip kong wala na rin patutunguhan ang relasyong ito.”

  

“Hindi pwedeng basta basta ganun na lang ang isasagot mo sa akin. Mahal na mahal kita Rhon. Sa ‘yo umiikot ang mundo ko.”

   

Kuya Brando sana sa akin mo na lang iyan sinasabi. Sana ako na lang si Kuya.

   

“Patawarin mo ako Brando at mas gusto ko na ang ganito dahil mas lalo ka lang masasaktan kapag nagpatuloy pa tayo.”

  

Lumapit si Kuya Brando at yumakap kay Kuya Rhon naiiyak na sinabing, “Gagawin ko lahat ng gusto mo basta bigyan pa natin ng isang pagkakataon ang relasyon natin.”

  

Kumawala si Kuya Rhon sa pagkakayakap ni Kuya Brando. “Buo na ang desisyon ko. Tapusin na lang natin ito dahil sooner or later sa ganito din tayo hahantong. Huwag na nating patagalin pa.”

  

“Hindi Rhon, ayaw kong mawala ka sa akin.” Lumuhod pa ito sa harap ni Kuya Rhon.

  

Huwag mong gagawin ‘yan Kuya Brando, huwag plis… Naiiyak na ako sa awa kay Kuya Brando.

  

Parang naiinis naman na nakukulitan si Kuya Rhon na hinawakan sa magkabilang balikat si Kuya Brando para itayo. “Tama na Brando, tapos na tayo. Naiintindihan mo ba? Wag na nating ipilit pa. Hanggang dito na lang talaga.”

  

Nagpunas ng luha si Kuya Brando.“May iba pa bang sangkot dito?”

  

Hindi na sumagot si Kuya Rhon. And Silence Means Yes.

  

Sa pagkatangay ko sa nangyari, hindi ko na nagawang umalis sa pinto nang bumukas ito at lumabas si Kuya Brando. Mugto ang mata at bakas sa mukha ang pagiging disoriented na lulugo-lugong umalis.

   

Mawawala na nang tuluyan si Kuya Brando, hindi ko na siya makikitang muli.

  

Naabutan na rin ako ni Kuya Rhon na napako sa labas ng pintuan.

  

“Bad ka, inaway mo si Kuya Brando!” asik ko sa kaniya.

  

Pumasok siya sa kaniyang silid saka inilapat ang pinto.

  

Tumakbo naman ako palabas ng bahay para habulin si Kuya Brando. Pero wala na siya. Tingin sa kanan, tingin sa kaliwa, tingin sa malayo, wala na talaga ni anino ni Kuya Brando. Nanatili ako sa gitna ng kalsada kasabay ng agos ng luha ko ang pagbagsak ng malakas na ulan. Tama pala ang sabi nila na magandang umiyak sa ilalim ng ulan dahil walang makakapansin na umiiyak ka lalo na at kasama mong lumuluha ang langit.

   

Itutuloy