Last Kiss

Hello guys so here's first post...! it a short story since hindi pa ako nakakagawa or sabihin nating magpapatikim muna ako ng gawa ko sainyo. Ito muna... thankz... by the way this is you newest writter here in Bulong ng Hangin, Chan Erange (the g should be pronounced as j)

guyz comment is very much appreciated...need those comment...para malaman ko kun gusto nyo akong gumawa ng story....

Last Kiss

By: Chan Erange

                “Hay acquaintance party nanaman, anu nanaman kaya mangyayari, ang boring na dalawang taon na akong nag attend ng parting to ganun na ganun pa rin.” Sabi ko habang nagbibihis ng green na polo. Papaalis na sana ako ng malimutan ko ang ticket ko sa party.

“Naku naman oo.” At nabasa ko uli ang nakalagay dito Traffic Jam (Acquaintance Party 2012) Color Coded Green for Singles Yellow for Taken And Red for Complicated “Mabuti pa nag red na lang ako” sabi ko sa sarili ko. Bago pa man ako makarating sa school eh tad tad na ako ng mga text nila Karla parang hindi ako darating.

Message:

       Karla: wer ka na dito na me! Tagal!!

       Me: andali unta na dyn nsa jeep na. . .

       Karla: bilis na!

       Me: sbihan mo si manong!

       Karla: K!!

       Me: Adik

            Pagpasok ko sa school ay agad kong hinanap sina Karla at ang iba pa naming barkada. Di nga nagtagal at nakita ko rin ang mangkukulam.

“Uy Kyle andito kami!” sabi ni Karla habang kumakaway kasama niya ang mga barkada namin. Agad naman ako lumapit

“Karla san ang registration?” tanong ko

“Di ba obvious katabi ko oh” sabay turo

“Sorry naman madilim lang ho!” sabi ko naman

“Sige na mag register ka na bes kasi magsisimula na” sabi naman nito

“Ito na nga diba” habang hinahanap ng assistant ang pangalan ko.

“Good evening ladies and gents welcome to Acquaintance Party 2012 Traffic Jam” pagsasalita nang MCs.

 Makalipas ang halos isa’t kalahating oras ay natapos din ang program at simula na ng sayawan. Parang nakawala sa hawla ang mga estudyante habang ako ay nakaupo at nagmumuni-muni habang kinakain ang dinner na ibinigay ng student body. I was in that state ng may biglang magtanong saakin.

“Hey need a companion?”tanong ng lalake

“No I’m alright” sagot ko naman habang busy parin sa pagkain

“Masyado kang emo ngayon toms no?” sabi ng lalaki. Nang marinig ko ang nickname na iisang tao lang ang tumatawag sakin ay napatigil ako sa pagkain at humarap sa nagtatanong.

“Kuya Raf!” naibulaslas ko at napayakap bigla.

“Oh easy lang na miss mo ako no?” tanong ni Kuya Raf

“Hindi Hindi kita na miss” sabay kalas. Na miss ko talaga tong kuya kuyahan ko. Kasi dati kaming mag on kaso we decided na mas maganda na Bestfriends lang kami kasi an raming complications sa relationship namin kaya ayun. Pero simula nang nawala kami never ako ulit nagka boyfriend. Ahead rin siya sakin ng isang taon kaya nga kuya diba at dahil nga ahead nakapag OJT na siya sa ibang bansa.

“Musta OJT sa ibang bansa I heard my niligawan ka daw doon” tanong ko ng makaupo siya sa tabi ko.

“Bakit selos ka?” sarkastiko nitong tanong

“WAG NA NGA” napa lakas kong sabi

“Uy bat ka naninigaw” sabi nito na nagtatampo tampohan

“Ay sorry na pa lakas. An ingay kasi” Pagaalibi ko

“Ok lang, at dahil sinigawan mo ako sasayaw tayo” sabay hila niya sa kamay ko

            Parang kahapon lang lahat ng pinagsamahan namin. Sa ganitong party ko rin siya nakilala sa victory party yata yun last year. Habang hawak niya ang kamay ko ay hindi ko mapigilan maalala ang mga masasaya naming araw sympre hindi ko rin malilimutan ang mga masasamang alaala. Hindi rin siya masyadong nagbago pinagkaiba lang eh medyo tumaba siya, siguro dala na rin ng pagkain sa ibang bansa. Tumigil kami sa gitna kung saan hindi masyadong pansin ng mga tao. Baka anu pang isipin. Nagsisimula na kaming sumabay sa beat ng magbago ang kanta at mood.

            Somebody that I used to know

            By: Boyce Avenue

            Nagsialisan na ang mga taong sumasabay kanina. At Pinalitan naman sila ng sandamakmak na mag syota. Habang kaming dalawa ay nasa gitna parin nakatayo walang ginagawa, walang kibuan hanggang sa humawak siya sa aking baywang at simulang sumayaw sa sweet na tugtug. Wala na siyang siyang pakialam ngayon, kung may makakita man o ma issue kaming muli. Ibang iba na siya sa Rafael Esquivias na kilala ko. He became sweeter, gentler, and unconscious sa mga taong nakapaligid sa kaniya. Malapit nang matapos ang tugtug ng basagin niya ang katahimikan sa aming dalawa.

            “Tell me toms……….” Putol na sabi niya bago ako sumabat

            “Tell you what tops?” tanong ko rin sa kaniya

            “…….Do you still love me?” pagpapatuloy niya sa kaniyang sasabihin kanina.

            To be honest I still love him pero nagka closure na kami O naclose nga ba? Tanong ko na sa sarili ko.

            “Kyle Edwards Do you still love me?” concreto ngunit malabing niyang tanong ngayon.

            “Ahhh Ehhh” hindi ako makapagsalita ng maayos parabang nawala ang boses ko sa tanong niya. Mga ilang segundo ako rin akong ganoon ng magising ako sa pagkakashock at na pansing tapos na ang tugtug at tinakasan ang kamay niyang nakapulupot sa aking katawan. Dali Dali akong pumunta sa isang booth na nagbebenta ng mga cocktail drinks. And out of nowhere omorder ng isang baso. Siguro para mabawasan ang tension na bumabalot sa aking puso’t isipan. Hindi nga nagtagal at nakita ko na siyang papalapit sa akin.

            “Toms pasensya ka na kanina” bulong niya sa akin habang hinahabol ang kaniyang hininga.

            “Tara patapos na rin to bar tayo. Sama mo na sila kung gusto mo” pagbawe niya sa ginawa niya kanina.

            “Tops pwede tayong dalawa nag magusap as in tayo lang” pagdidismiss sa suggestion nya

            So umalis kami sa aquintance party at pumunta sa boulevard kung saan kami naging kami at eventually naghiwalay. Napaka memorable ng place nito maraming mga naganapo dito na taning dagat at mga ilaw ng boulevard ang saksi. Since mag aalas thres na ng umaga ay wala ng masyadong tao. Huming  muna ako ng malalim bago simulan ang nobela ko simula na sagot sa tanong niya kanina.

“Yes I’m still in love with you that every day of my life I regret breaking up with you. Pero tops hindi ibig sabihin na pwede pa tayong maging tayo uli at hindi ko rin sinasabi na hindi na pwedeng maging tayo uli. If mag kita tayo in the future malay mo magbalikan ta……..” tatapusin ko pa sana ang sinasabi ko ng isang masidhing halik ang pumigil sa aking pagsasalita. It was the sweetest kiss I could ever imagine. Nagbago na nga talaga siya his kiss was still sweet but more intimate and much more hot. Siguro dahil na rin sa pagka miss ko sa kaniya or talgang hinahanap hanap ko lang yung comfort na nandyan siya.

            Tumigil siya at hinarap muli ako.

            “Toms cut me off again” malumanay niyang sinabi. Sa hindi ko maintindihang dahilan eh parang aso naman akong sumagot

            “I won’t” sabi ko.

            Maybe we needed to be in each other arms again. Siguro masyado lang talaga akong nadala sa reputasyon niya noong President pa siya ng student body. He was respected and baka ako pa ang maging dahilan na I misjudge siya ng mga tao.

            “Toms tayo na ulit ha!” parang bata niyang sinabi.

            “Anu pa nga ba, ikaw talaga Kuya Rag kahit kailan nadadala mo ako sa mga ganyan ganyan mo” sabi ko

            “Pero serious wag mo na akong iiwan ha!” sabi niya saakin habang hawak ang aking kamay ng mahigpit.

            “Yes I’ll never leave you again” sabi ko habang finifeel ang moment.

            “Don’t dare leave me Rafael Esquivias” dagdag ko habang tumutulo ang luha sa aking mata.

            “I won’t” sabi niya

            But as they say no relationship last and with that last scene I woke up in my room with the sun beaming at my eyes.

“Panaginip nanaman pala” sabi ko sa sarili ko

Nakatulog pala ako ulit habang hawak ang huli naming picture. It’s been half a year simula ng nawala siya. I never believe that he was dead until I saw him in the hospital full of blood. Hindi ko alam ang gagawin , para akong baliw na umiiyak sa harap niya. But he said he won’t leave me that was the thought I was holding on to. That was the night I’ll never forget. He even kissed me after we had dinner that night.

“Rafael I really missed you” pabulong kong sabi habang inaalala ang mga nagyari.

It was exactly 3 months after that night ng nagkabalikan kami. He texted me to prepare we were going somewhere. He even gave me an hour to prepare. Matatapos na san ako mag ayos ng mag ring ang cellphone ko. Si JP tumatawag bestfriend niya. I answered the call and never believe what I heard.

“Kyle it JP I have a bad news for you. Raf Raf is dead we are here at the hospital kun saan siya dinala.”

Hindi ko na alam ang gagawin I just rush at the hospital and saw him covered with blood. Hindi ako makapaniwa sa nagyayari para bang isang bagongot lang ang lahat. Nandoon ako sa state na yun ng lumapit si JP at may binigay saakin. It was a ring with a card stating

“Toms I will never let you slip off my hand again so will you marry me?”

End

Read more...

Perfect Two - Episode 14

Author's Note: Sorry po sa sobrang tagal na update. Masyado lang po kasing busy sa school and sa pag-aayos ng mga requirements for college applications. Pasensiya na po talaga :(

Maraming salamat po sa mga nagbasa ng last episode. Again sorry po talaga.

Oh and btw, a quick recap: Jessa is Mr Santos' wife. Vincent is their son. The main character's name is Marvin Theopher,. Napansin ko kasing napapagbaligtad ng iba yung mga names hehehe.

Anyway eto na po ang Episode 14. Sana po magustuhan niyo. Just leave comments below.

Episode 14 - Forgive me

---------------------------------------------------

“Jessa? What are you doing here?” I asked her. What brings her here? How did she even know kung saan ako nakatira? And why is she crying? Did something bad happen?

“Marvin’s at the hospital..” she said.

Hindi ako nakasagot. Hindi ko alam kung anung dapat kong maramdaman. Ayan na naman ako. Should I feel happy na kinarma siya? Or should I feel sad about it? Parang ang sama ko naman kung magiging masaya pa ako, nasaktan na nga yung tao. Pero teka, sinaktan din naman niya ako diba? Hindi ba pwedeng fair na kami ngayon?

“He wants to see you..” she said.

“Why?” tanong ko.. gusto niya akong makita? Baka naman kapag nagkita kami eh mapadali ang kamatayan niya.

“Please… this is his only wish before he…” she stopped for a while.  “Before he dies…” she said.

“Before he what? What do you mean? He’s going to die?” I was shocked with what I heard. He’s going to die?

“He didn’t tell you?” she was surprised too.

“No..” I just said. Tell me about what? Is she telling me the truth? Or baka naman niloloko land din niya ako gaya ng panlolokong ginawa sa akin ng asawa niya.

“He has diabetes. He’s been better before.. pero nitong mga nakaraang linggo, bumalik ang panghihina niya, hindi namin alam kung bakit, kapag naman sinasabi namin magpatingin siya sa doctor, sinasabi niya pagod lang siya.. hanggang sa nitong mga nakaraang araw, palagi na lang siyang malungkot at umiiyak, hindi natutulog.. at ikaw lang ang hinahanap niya. lagi niyang ipinagpipilit na puntahan ka, gusto ka raw niyang hingan ng tawad..nung isang araw, nag-collapse siya at isinugod namin siya sa ospital. The doctors said that he can only be better if he helps himself, and I don’t think he’s considering on helping himself.. I don’t know what to do.. he doesn’t want to eat..he doesn’t wan to talk to anyone, not even to his own child..” pagsasalaysay niya. Nagsimula na siyang umiyak. “All he wants is to see you..”

Bigla akong napatulala. This is all because of me. He’s there in the hospital because of me, because I made everything worse, and his family is suffering because of me. And he will die if I don’t go to him..Pero hindi ko alam kung paano siya haharapin? Anung sasabihin ko sa kanya?

“I promised him that I will bring you to him. Please Theopher, you’re our only hope.. hindi ko alam kung anung gagawin ko kapag nawala siya. I don’t want to lose him. Paano na kami ng anak namin?” sabi niya.

Si Vincent, ang anak ni Jessa at ni Mr. Santos. Bigla kong naalala ang mukha ng bata. Ang bata pa niya para mawalan ng ama. Ang bata pa niya para pagdaanan ang lahat ng ito..

Biglang may tumusok sa puso ko. Now isn’t the time to be mean and heartless. Kahit na malaki ang kasalanan niya sa akin, hindi ko maiwasang isipin ang isang inosenteng batang masasaktan kapag pinairal ko ang pride ko.

So I decided to come with her. Hindi naman ako ganun kasama para tanggalin ang karapatan ng isang bata na ma-enjoy ang buhay kasama ng kanyang ama. Kung ako lang ang makakapagligtas sa kanya, kahit labag sa loob ko, gagawin ko.

“What hospital is he in?” I asked her.

And she told me what hospital his husband is admitted. Bigla namang lumabas si mommy sa likuran ni Jessa.

“Anak? What’s happening here? May problema ba?” tanong niya.

“Mommy!” sabi ko. “U-Uhhmm nothing mom..” I just told her.

Kaagad pinunasan ni Jessa ang mga luha niya at pinilit ngitian si mommy.

“Uhh mom, lalabas lang po ako saglit, sasamahan ko lang po itong kaibigan ko, nasa ospital po kasi yung asawa niya.” Paalam ko kay mommy.

“Ha? Bakit anung nangyari?” tanong ni mommy.

“Mahabang kwento po, kailangan na po namin umalis mommy, magpapahatid na lang po kami sa driver natin. At pakisabi na lang po kay Paul na aalis lang ako sandali.” Sabi ko na lang.

“O sige mag-iingat kayo ha.” Sabi ni mommy.

At umalis na kaming dalawa ni Jessa sa bahay namin. Hindi na ako nagpalit pa ng damit. Hindi kami nag-usap sa daan. And the silence started to creep me out. I became nervous all of a sudden. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya kapag nagkita na kami.. Baka hindi ko mapigilan ang galit ko. Baka lumala lang siya kapag mali ang sasabihin ko. Pero nagtaka ako, alam na kaya niya and kung anu ang maeron kami noon ng asawa niya? Natatakot naman akong magtanong. Mukha namang hindi pa niya alam, dahil kung alam na niya, hindi siya pupunta sa bahay namin para kumbinsihin akong sumama sa kanya,. Kung alam niya kung anu yung nangyari, edi sana pinatay na niya ako kanina pa.

Mga ilang oras din ang nakalipas at narating din namin ang ospital. Mabuti na lang at walang traffic. Nagmamadaling naglakad si Jessa papasok ng ospital. Sinundan ko naman siya. We passed a dozen of rooms. May isa pa nga kaming nadaanan na isang kwarto na may nag-iiyakan. Bigla akong napatigil sa paglalakad. Nakadama ako ng matinding lungkot sa aking nakita.

“Itay!! Bakit mo kami iniwan?!” sigaw ng isang batang babae habang umiiyak sa harap ng bangkay ng kanyang ama.

“Roman!! Bakit?! Roman!” sigaw naman ng isang babae, marahil ay iyon ang asawa niya.

Patay na ang padre de pamilya. Lahat ng anak niya at ang asawa niya ay nasa paligid niya. Mas lalo akong nahabag ng makita ko ang isang batang umiiyak, nasa limang taong gulang pa lamang siya marahil. Nakita ko sa kanya ang anak ni Jessa. Iyak ng iyak yung bata. Hindi ko na napigilan na pumatak ang luha ko. Ng mapalingon ako sa kaliwa ko, nakita ko si Jessa na lumuluha habang nakatingin lang din sa pamilyang nag-iiyakan. Marahil ay nagtatanong siya sa sarili niya na, paano kung ganoon ang mangyari sa kanilang mag-ina? Paano kapag namatay ang asawa niya? Kakayanin kaya niya?

Bigla siyang napatingin sa akin at pinunasan ang mga luha niya. Tumango siya at nagsimula muli siyang lumakad. Tumingin akong muli sa pamilya bago sinundan si Jessa. Mga ilang kwarto rin siguro ang nilampasan pa namin at narating na namin ang kwarto ng asawa ni Jessa.

Nasa labas yung anak niya at may kasamang lalaki, marahil ay kapamilya nila. Umiiyak yung bata.

“Mama!” sabay takbo ng bata sa nanay niya. “Hindi na ako love ni Papa! Ayaw niya ko usap! Di na niya ko love!”

Parang may tumusok sa puso ko. Umiiyak ang batang ito at iniisip niya na ayaw sa kanya ng daddy niya at hindi na siya nito mahal. Kawawa naman siya.

Iyak pa rin siya ng iyak. Niyakap siya ni Jessa. “Anak, don’t say that.” Hinarap niya ito at hinawakan sa magkabilang pisngi. Pinahid ang mga luha niya ng kanyang ina. “Mahal na mahal ka ni Papa. Okay? Lagi mo yang tatandaan. Mahal na mahal ka niya. At mahal na mahal ka rin ni Mama. Okay?” sabi niya. Umiiyak na rin si Jessa.

“Vincent.” Sabi ko. Humarap sila sa akin. Umupo ako para magkalevel kami nung bata. Hinawakan ko ang mga braso niya. Nakatingin lang siya sa akin habang lumuluha pa rin.

“Tama ang sinabi ng Mama mo,. Mahal na mahal ka ng Papa mo.” Sabi ko.

“eh bakit ayaw niya usap sa akin?” sabi niya.

“May problema lang kasi ang Papa mo ngayon. Pero don’t worry, promise ko sa’yo, kakausapin ko ang daddy mo.” Sabi ko. “Tapos papagalitan ko siya kasi pinapaiyak ka niya.” Sabi ko sabay tawa. Natawa rin naman ang bata. I can’t take it when I see a kid crying. Kahit na hindi kami magkakilala, feeling ko kapatid ko yung bata, at sobra akong naaapektuhan kapag umiiyak sila.

“Talaga po?” sabi niya.

“Oo, promise ko sa’yo yan.” Sabi ko.

“Tenchu!” sabi niya sabay yakap sa akin. Niyakap ko rin naman siya. Napaluha naman ako. I have to do something. Kawawa naman itong batang ito, walang kamalay-malay, wala namang ginagawang masama, wala namang kasalanan, pero nagdudusa siya ng ganito.

Pagtingin ko kay Jessa, nakangiti lang siya sa akin at sinabing, “thank you.”

“O, wag ka na iyak ha.” Sabi ko sa bata. Tumango naman ito.

“O, Vincent, kay tito Mark ka muna ha. Pupuntahan lang namin si Papa mo sa loob” sabi ni Jessa. Sinunod naman siya nung bata.

Tumayo ako para sundan si Jessa papunta sa pinto ng kwarto ng kanyang asawa.

Binuksan ni Jessa ang pinto. Pumasok siya, ako nama’y tumigil sa harap ng pintuan. Parang may biglang pumigil sa akin. Parang hindi ko siya kayang makita. Hindi ko alam kung bakit.. Para akong estatwang nakatayo sa harap ng bukas na pintuan. Tumalikod si Jessa at niyaya akong pumasok. Nakatitig lang ako sa kanya. Parang gusto ko na lang umalis. I was about to run away when I heard a voice.

“Nandiyan na ba si Li-” napatigil siya sa pagsasalita. “Si Theopher?” tanong niya.

His voice was soft, like he’s whispering and trying to get some air to talk.

“Yes hon, he’s here.” Jessa replied. Pinuntahan niya ako sa pinto. “Theopher,” sabi niya at saka tumango.

Kinakabahan pa rin akong harapin siya. Sinubukan kong galawin ang mga paa ngunit parang ayaw nitong gumalaw. Nilapitan ako ni Jessa at saka kinuha ang mga kamay ko. Niyaya niya ako para pumasok sa loob. Wala nang nagawa ang mga paa ko kungdi ang sumunod kay Jessa.

I was shocked when I saw him. He looks different now. It’s only been days since the last time I saw him, and now look at him. He looks paler, his eyebags darker and his eyes are red, probably because of all the crying he did. He also looked thinner.

He smiled at me. I can’t help not to weep. A tear fell off my right eye. This is all my fault. He is here because of me and he’s dying because of me.

“Pwede mo muna ba kaming iwan dalawa dito? Gusto ko lang siyang makausap.” Sabi ni Mr. Santos sa kanyang asawa.

Tumango naman si Jessa at lumabas na ng kwarto. Pagkasara ng pinto, nanatili pa rin akong nakatayo at nakatingin sa kanya.

“Little Vinvin ko.” Sabi niya.

Sa pagkakarinig ko ng sinabi niyang iyon, biglang nagflashback sa isip ko ang lahat ng nangyari sa amin: the first time we met, the first time he made me feel like there are butterflies in my tummy, the first time I saw him in person, the first time I hugged him, and also the first time I realized that loving him is the biggest mistake I made. That even brought more tears to my eyes. But I can’t feel the anger anymore. All I have inside me right now is pity; pity on him. And also regrets. Nagsisisi ako naging harsh ako sa kanya. Kung alam ko lang..kung alam ko lang.

He stretched out his hand to reach me. I went near and sat beside him. I actually held his hand. It was cold. At first I don’t want to touch his hand, not because I’m not yet ready, but I was afraid that I might move the tube thingy of the dextrose connected to him. Speaking of ready, I don’t know what came in to me, maybe I was possessed by a “good” soul or something, but I suddenly felt like I have no grudges for him.

“I’m sorry..” he said. At nagsimula na siyang umiyak. It broke my heart even more to see him cry. “I’m sorry dahil nagsinungaling ako sa’yo, I’m sorry dahil nasaktan kita, I’m really really sorry.” Dagdag pa niya.

I don’t know what to say. Ilang beses na siyang naghihingi ng tawad sa akin. At hindi ko masabing, kalimutan na lang natin ang mga nangyari and move on. Dahil maski sa sarili ko, hindi ko alam kung napatawad ko na nga ba talaga siya sa nangyari. Kaya tinanung ko na lang siya, “Why didn’t you tell me about your illness?”

“Because ayokong kaawaan mo ko, ayokong maging mabait ka sa akin ng dahil lang sa may sakit ako. Gusto kong tingnan mo ako bilang isang normal na tao.” He said.

“I never looked at you as if you were different. Even if you told me about this, nothing will change.” I replied. Ganun naman kasi talaga ako, oo, siguro may konting special treatments like hindi ko siya papagurin and all that, pero sa ibang bagay, hindi ko naman siya pipigilan at huhusgahan ang isang tao ng dahil sa sakit niya.

Natahimik lang kaming dalawa. Mga ilang segundo rin siguro ang nakalipas ng magsalita siyang muli.

“Buti naman at pumayag ka na pumunta dito.” Sabi niya.

“Because it’s my fault kung bakit ka nandiyan.” Sabi ko.

“It’s not yours, it’s mine. Ako nga diba ang nanakit sa’yo?” sabi niya.

“Pero ako yung nagmatigas na wag kang patawarin sa ginawa mo.” I can’t help not to feel bad.  And because of that, nagsimula na akong umiyak.

“Kung hindi lang ako nagsinungaling sa’yo, hindi mangyayari ang lahat ng ito. Kasalanan ko ang lahat ng ito. Kasalanan ko! Sana mamatay na lang ako. Para mapatawad mo ko..” sabi niya.

“Don’t say that!” sabi ko. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung magpapakamatay siya ng dahil sa akin.

“But if it is the only way, then I’ll” napatigil siya at napahawak sa dibdib niya. “Ahh!” sabi niya.

“Are you ok?!” nagsimula na akong mag-panic.

“Yeah, I’m okay,” he said. At medyo kumalma na siya. Kumirot siguro ang dibdib niya.

Natakot ako bigla, akala ko may masama ng nangyari. “Do you want me to call the nurse?” I asked.

“No. It’s okay, I’ll be fine.” He said.

Nagkatitigan lang ulit kami.

“Your wife…told me that you don’t want to talk to anyone, nor to eat.” Sabi ko.

Hindi naman siya sumagot.

“Your son is crying outside, he told me na ayaw mo raw makipag-usap sa kanya. Iniisip niya na hindi mo na siya mahal. Iyak siya ng iyak. Hindi ka ba naaawa sa kanya?” tanong ko.

Hindi siya sumagot.

“Don’t do this to yourself…kuya.” I said.

At sa pagkakarinig niya ng salitang “kuya”, his face lit up.

“You called me kuya…I miss you calling me that…” he said, and he started to cry again.

“You have to be strong… labanan mo tong sakit mo…wag mong hayaang maging hadlang ako sa paggaling mo…because, I…” napatigil ako…siguro nga ito na ang tamang oras para sabihin ko ito. “I forgive you.”

Napangiti siya ngunit lumuluha pa rin.

“But you have to forgive yourself too… Your wife needs you, your son needs you…” I said.

Siguro’y na-realize niya na tama ang sinasabi ko. Niyakap niya ako bigla. “Thank you..” sabi niya

Napatawad ko na siya. Besides, ako rin naman talaga ang may kasalanan, kung hindi ako nagpahulog, edi sana hindi mangyayari ang lahat ng to. Pero on the second thought, kung hindi nangyari ang mga bagay na ito, edi hindi ko malalaman na mahal pala ako ni Paul. Hindi ko masasabi sa kanya na mahal ko rin siya. Hindi magiging kami. Hindi ako magiging masaya ngayon, diba? So Kahit na ilang timbang luha ang lumabas sa mga mata ko, mero pa ring magandang kinalabasan. tama nga ang sabi nila, there’s a rainbow after the rain.

Napaluha na lang ako. Hindi dahil sa lungkot, kungdi dahil sa saya. Masaya ko ngayon kasi ang gaan gaan sa loob na wala nang galit, wala ng kahit anong hinanakit.

Napansin niya ang pagluha ko. “don’t cry, it reminds me of what I did to you. And it hurts me.”

“Shhh, I already told you. Wala na yun.. kalimutan na natin yun. Okay?” sabi ko.

At nagngitian kami.

“Promise me, you will do whatever it takes to feel better… okay?” sabi ko.

“I promise.” He said, at hinawakan niya ang kamay ko.

Bigla ko namang naalala yung anak niyang si Vincent. “Wait lang ha.” Sabi ko at pumunta sa pinto.

“San ka pupunta?” tanong niya.

“basta.” Sabi ko na lang.

Lumabas ako at nakita ko sina Jessa at yung Mark. Nakakandong naman si Vincent sa nanay niya. Napatingin sila sa akin.

“Vincent, halika tawag ka ni daddy mo.” Sabi ko.

Nanlaki ang mga mata niya at bumukas ang kanyang bibig at nagpamalas ng isang matamis na ngiti. Kaagad siyang tumakbo papunta sa akin.

“Talaga po?!” sabi niya.

Tumango naman ako habang nakangiti. Nakangiti lang naman samin si Jessa.

“Tara?” sabi ko at tumango siya.

Binuksan ko ang pinto at pumasok kaming dalawa.

“Papa?” sabi ni Vincent.

“Anak.” Sabi naman ng tatay niya.

“Papa!” sabi nung bata sabay takbo sa papa niya. Kaagad itong umakyat sa kama ng papa niya at niyakap siya. “akala ko di mo na ko love.” Sabi niya.

“Sorry anak.. sorry.. hindi na mauulit anak..sorry..” sabi naman ng tatay niya.

Naluha naman ako sa nakita ko. Hindi ko namalayang nasa tabi ko na rin pala si Jessa. Pagtingin ko sa kanya, nagpapahid na rin siya ng luha. Niyakap niya ako at bumulong, “Thank you, thank you so much.. Ito na siguro ang pinakamagandang Christmas gift na natanggap ko, ang bumalik sa amin ang asawa ko… Salamat talaga Theopher.. maraming maraming salamat.”

“Wala yun.” Sabi ko na lang.

Napatingin kaming dalawa sa mag-ama.

“Anak, lagi mong tatandaan ha, mahal na mahal ka ni papa. Wag mong iisipin na hindi kita love. At pagpasensyahan mo na rin ang papa ha. Nagagalit man ako minsan, pero hindi ibig sabihin nun hindi na kita mahal.” Sabi ng tatay niya.

“I love you too papa!” sabi naman ni Vincent.

Nagstay muna ako sandali at pagkatapos ay nagpaalam na rin. Bago ako umalis,

“Salamat.” Sabi ng asawa ni Jessa.

Nginitian ko naman siya.

“Magkikita pa ba tayo ulit?” tanong niya.

“Oo naman.” Sabi ko.

Ngumiti naman siya. “Ingat ka dun ha. Sabihin mo sa akin kapag pinaiyak ka ng boyfriend mo, bubugbugin ko yun. Lalo na hindi pa ako nakakaganti sa ginawa niya sa akin.” Sabi niya.

Bigla ko naman naalala na halos bugbugin nga pala siya ni Paul noon.

“Sorry nga pala sa ginawa sa’yo ni Paul ha.” Sabi ko naman.

“Wala yun, tama lang ang ginawa niya.” Sabi niya sabay tawa. “Pinoprotektahan ka lang niya, dahil mahal ka niya.” Sabi niya.

Ngumiti na lang ako. “Magpagaling ka ha. At wag mo nang papaiyakin yang si Vincent, sige ka kapag nagsumbong na naman sa akin yan, naku!” pagbabanta ko sa kanya.

“Opo! Parang ikaw pa ang kuya sa ating dalawa ha.” Sabi niya sabay tawa.

Natawa na rin ako. Okay na nga talaga kami. Siguro hindi mo maiaalis sa memory ko kung anung nangyari noon, pero handa akong kalimutan ang pride ko para magpatawad, lalo na para sa kapakanan ng maraming tao.

“Pwede ba kitang yakapin ulit?” tanong niya.

“Sure.” Sabi ko.

Niyakap niya ako at pagkatapos ay nagpaalam na ako sa kanila.

Masaya ako dahil wala na akong iniintinding problema, except sa pagtatago ng relasyon namin ni Paul. Wala ng galit sa loob ko. At puro saya na lang ang nasa puso ko. Siguro dahil na rin sa Christmas spirit kaya ganito ang nararamdaman ko. Mabilis kaming nakarating sa bahay namin.

Mga ilang oras din siguro akong nawala. Naabutan kong kumakain na ng tanghalian ang pamilya ko.

Pumunta ako sa dining area.

“Oh kamusta na yung kaibigan mo?” tanong ni mommy.

“Okay naman po siya.” Sabi ko naman.

Napansin ko namang wala si Paul doon.

“Si Paul po?” tanong ko.

“Nasa kwarto mo pa.” sabi ni mommy.

“Kumain na po ba siya?” tanong ko.

“Hindi pa nga eh, sabi niya hihintayin ka daw niya. Sabi ko nga baka matagalan ka pa, pero sabi naman niya na tumawag ka na pauwi ka na.” sabi ni mommy.

Huh? Pero hindi naman ako tumawag sa kanya ah. Hmmm..

“Ah sige po tatawagin ko lang po siya para makakain na rin kami.” Sabi ko na lang.

Kaagad akong nagpunta sa kwarto. Naabutan ko siyang nakahiga at nakatingin lang sa kisame.

Lumapit ako sa kanya at niyakap siya.

“San ka galing?” tanong niya.

“Pinuntahan ko lang si..” napatigil ako. Hindi ko masabi sa kanya yung pangalan, baka kasi magalit siya.. “Yung asawa ni Jessa.” Sabi ko.

Tumingin siya sa akin. Pagkatapos ay tumingin na ulit sa kisame.

“Naku, nagtatampo ang labs ko.” Sabi ko. First time kong gamitin yung word na “labs.” He calls me that, I think it’s corny, pero ayan lumabas na lang sa bibig ko.

“Bakit ba kasi pumunta ka pa dun?” sabi niya.

I sighed. “Paul, gusto ko lang naman maging maayos na ang lahat. Besides, it’s Christmas, shouldn’t we just forget all the bad things and be happy?” sabi ko naman.

He sighed. “Nag-alala lang naman kasi ako sa’yo. Baka kasi may ginawa na naman sa’yo yung bugok nay un.” Sabi niya.

“Awwee ang sweet naman ng labs ko.” Sabi ko.

“Siyempre naman, ayokong iiyak ang labs ko, lalo na ng dahil sa lalaki.” Sabi niya.

Hinalikan ko naman siya sa pisngi. Napangiti naman siya sa ginawa ko.

“Sa pisngi lang?” sabi niya.

“Aba, demanding!” sabi ko naman.

“Hmp! Wag na nga!” sabi niya. Tumayo siya at tinungo ang banyo.

Tumayo na rin ako at hinatak ko ang kamay niya. “Naku, tampo na naman ang labs ko.”

Hinarap ko siya sa akin. Binilot ko ang mga kamay ko sa leeg niya, nilagay naman niya ang mga kamay niya around my waist.

Nginitian ko siya at hinalikan sa labi.

Hindi ko napansing naiwan ko palang nakabukas ang pintuan. Nagulat na lang ako sa pagpasok ni Daddy.

“Anak hali-” napatigil si daddy sa kanyang sasabihin.

Nanlaki ang mga mata ko. Bigla akong natakot. Nakita niya kaming naghahalikan ni Paul.

“Dad.” Ang nasambit ko na lang.

-----------------------------------------------

Until the next episode,

Vin.

Read more...

Irreversible

MSOB BOOK ANTHOLOGY

Dalisay Diaz

Has written several novel and short stories published in her blog (http://theimmaculatedalisay.blogspot.com/) that includes mostly Suspense, Thriller, Drama, Deceit, Greed, Power, Wealth, Vengeance Sex, Action, Comedy and Romance. Her novel, Kung Kaya Mo ng Sabihing Mahal Mo Ako is her first attempt on suspense-drama followed by Task Force Enigma Series which made her known as an articulate and no-nonsense writer.

Now, despite her busy schedule, she devoted a portion of her precious time to come-up with an Eight Chapter suspense-thriller that will surely make you think, gasp and tumble in surprise.

Presents...

Teaser:


“What if death is with you all the time?”


Established newscaster si Roblen sa isang nangungunang TV network. He was on top of his field at talaga namang kinikilala ang kanyang kredibilidad sa napiling larangan. Then came Nicole, a beautiful brunette who easily captured his heart. At 28, marami na ang nagsasabing dapat na siyang mag-asawa at ito nga ang kanyang napipisil na maging kabiyak.


He wooed her and asked for Nicole’s hand in marriage and he was not disappointed with her answer. Nagulat man ay natuwa ang marami sa kanilang whirlwind romance. But the whole happily-ever-after scenario was about to change when people and friends from his past started to die brutally, one by one, on the day he announced his engagement with Nicole. Nagsimula rin ang mga pagtatangka sa buhay nilang dalawa nang magbalik sila sa Baryo San Jose, ang bayang sinilangan niya.


He got the shock of his life when police declared who the suspect was. It was no other than Anthony, his best-friend who died fifteen years ago. Paano matutuloy ang kasal nila ni Nicole kung nakaamba sa kanila palagi ang kamatayan na dulot ng paghihiganting isang dekada na ang nakakalipas.

abangan...

Read more...

Exchange of Hearts 4

Chapter 4: Lihim

Isang sasakyan na mabilis ang takbo ang kasalukuyang nagpapalitan nang putok sa sasakyan na humahabol sa kanya. Sugatan ang driver nang sasakyang ito at tila di na nakakapagmaneho nang maayos nang biglang nahulog ang sakayan sa bangin. May dalawang matandang magbubukid na nakakita sa nangyari at tinulungan agad ang taong nag drive nang kotse, nung dinadala nong isa ang tao sa malayong lugar naiwan ang isa upang maghanap annag mahahalagang bagay, nang biglang narinig nang matanda “iputok mu na at ipasabog yang sasakyan nang matuluyan na yan” at biglang sumabog na lang ang sasakyan habang nadoon pa ang matandang lalaki.

Ilang minuto na din ang nakalipas nang madala sa isang pampublikong ospital ang driver nang sumabog na kotse. “Nurse tulungan nyo po kami, nakita ko po siya sa isang accidente sa kalsada” sabi nang angdala sa kanya. Nang nakita ito nang isang estudyanteng nurse nagulat ito at namutla di alam ang gagawin, halos di makilala ang lalaki sa mga sugat nito sa mukha.

Nilapitan sila nang doctor habang pinapahiga nang ibang nurse ang pasyente sa higaan, nag assess ang doctor sa pasyente at wala namang nakitang malala sa bata maliban sa kanyang sugat sa noo, Nilapatan na nang lunas at oxygen ng mga Nurses ang pasyente nung kinausap nang doctor ang nagdala sa kanya, hinay-hinay na man na lumapit ang estudyanteng nurse sa pasyente para tignan ito nang mabuti nang malinis na ang mukha nito ay nagulat siya sa nakita.

“Lance!” Sigaw pa nito.

“Kilala mo ba itong lalaking to iho?” sabi nang doctor sa kanya.

“Opo, Bestfriend ko po ito, anu po ang lagay niya doc?”

“Stable pa naman ang lagay niya, humihinga siya nang normal pero ang kinakabahan ko if my internal injuries siya na di natin nalalaman kailangn niyang e CT scan na wala naman tayo dito, may contact ka ba sa mga magulang niya o kung sino man ang pwede nating makausap para sa costudiya niya?”

“Ulilang lubos na po siya, kapitbahay po kami at kami nlng po ang nagdadamayan sa kanya, pwede po akong immediate guardian, Refer nlng po natin siya sa ospital sa maynila, para po makakuha tayo nang magandang findings”

Pagkatapos nang paguusap nilang dalawa ay di na mapakali si Dennis sa nangyari sa kaibigan, pano humantong sa ganito ang sitwasyon? At mukhang kinakabahan siya sa mga susunod na mangyayari.

[Dennis]

Maaga pa nung na refer siya sa ospital malapit sa amin at pinagdaanan na niya ang mga test na kailangan niyang kunin, sa puntong ito di ko parin lubos naisip bakit nagkaganito siya? Nawala siya nang maraming araw tapos makikita ko siya ngayon nakaratay sa ospital na ito.

Nakatayo lang talaga ako sa paanan nang kanyang higaan nang dumating ang doctor na tumingin sa kanya, “Ikaw ba ang kapatid niya?” tanong nito sa akin na nakatulala lang sa kaibigan ko.

Nagulat naman ako pero malumanay ko paring na tanong ang doctor “Ah… Besfriend po niya ako, at guardian narin po, may resulta na po bah?”

“We found a epidural hemorrhage dito banda sa gitna nang frontal at parietal area niya, malala ang sitwasyon and we need to surgically remove the hematoma bago pa lumala ang kaibigan mo”

Nanlumo ako sa narinig ko, bilang nursing student alam ko na malala ang sitwasyon niya, and worst pwede niya talaga itong ikamatay.

“We have prepared the Operating Room and we need to subject him for craniotomy fast and…”

“Gawin niyo na doc” Pagbara ko sa doctor, “di na tayo magtagal pa, baka mas lalong lumala, ako nap o ang pipirma nang consent, gawin niyo lang po lahat para sa kaibigan ko…” maluhaluha kong sabi habang napatingin ako sa kanya. “… ayoko siyang mawala. Mahal na mahal ko po siya!” at dagling dumaloy ang tubig sa aking pisngi.

At inayos na nila ang lahat at dinala si Lance sa OR, habang nandoon lang ako nakatayo sa isang tabi. Hanggang sa may babaeng yumakap sa akin, dumating na pala ang kaibigan kong si Beth.

“Friend, I came here as soon as I heard, anong lagay niya okey nab a siya?”

“Na.. nasa OR siya ngayon, he is undergoing Craniotomy…” at napahagulgol na ako sa iyak habang yakap yakap ko siya. “Beth, bakit siya pa? bakit sa lahat nang tao siya pa?”

“Napakabait niya, matulungin, maalaga, lahat na siguro nang kabutihan nakuha na niya pero bakit sa kanya pa nangyari to? Sana ako na lang ang nasagasaan sana ako na lang ang nandoon ngayon at hindi na siya”

[Kurt]

Gabi na pero magisa pa rin ako sa opisina ko sa harap nang view ko nang buong Makati, hawak ang baso nang Scotch sa kamay ko. At naalala ko ang nakita ko kanina sa libing, Hindi ako makapaniwala pero alam ko buhay pa si Carlsen, buhay pa ang KAPATID ko.

Di ko man maamin sa lahat pero karapat dapat din ako sa companya dahil isa din naman akong Montenegro, anak ako ni Felix sa kasintahan niyang si Hera, di sila nagkatuluyan dahil na arrange na ang kasal nila ni Luisa. Di ko man sila nakilala nang lubos ay napamahal din ako sa mga umampon sa akin noong namatay ang nanay ko sina Don Diego Trinidad, alam nila ang tunay kong pagkatao, hinubog nila kung ano man ako ngayon at tinuring nila akong parang sariling anak.

“Buhay ang kapatid ko, pero nasaan siya? Kailangan ko siyang makita, kailangan niya akong makilala, ako na ang po-protecta sayo bunso, umuwi ka lang kay kuya” Isip-isip ni Kurt noong mga panahong iyon.

“uhhmm…” sabi nang isang pamilyar na tao na nilingon ko naman. Si Eunice pala yun.

“Gabi na po sir, bat po nandito pa kayo?” sabi niya na parang nahihiya pa. Tumalikod lang ako sa kanya makikita ko sa reflection nang bintana na mukhang nadismaya ito at nagbalak nang umalis “Samahan mo muna ako!” sabi kong bigla.

Pero lumabas pa din ito, napatingin naman ako sa kinatatayuan niya at nadismaya sa nakita. Mas lumalim ang naisip ko, mula noon hanggang ngayon mag-isa lang ako, mag-isang tumataguyod sa sarili ko. Napalapit ako sa desk ko at napaupo, at napatong ko ang manga kamay ko sa lamesa at hinigaan ito.

At ilang sagliut lang narinig ko na may pumatong nang baso sa lamaesa napaharap ako dito, si Eunice pala may dalang kape. Nang makita ko ang mukha niya nakita kong mabuti ang talagang napakaamo niyang mukha at ang mga ngiti niyang nakakaakit.

“Alam niyo po, di po dapat pinapansin ang problema, isa lang po itong pagsubok nang diyos…at wala po siyang pagsubok na binibigay na di natin kayang lampas an, ngiti na po kayo.” Sabi niya na parang wala lang dinadalang puot at galit.

“Alam niyo po, gawin niyo na po ang lahat nang bagay para maging Masaya ngayon, di niyo po alam baka magaya lang po kayo kay Sir Carlsen, nawala nang maaga, kaya wag niyo pong ituon sa problema lahat nang attension niyo, maging Masaya naman po kayo.”

At isang ngiti lang ang naibigay ko sa kanya. At biglang dumating si Valerie “uhgm Mr. Trinidad?” sabi niya na naka tayo sa may pintuan nang opisina ko “Matutuloy pa ba ang dinner natin?” tanong nito.

Tumayo ako at pinuntahan siya sa may pintuan, at bago umalis nilingon ko si Eunice.

“Thanks for the Coffee!” at binigyan siya nang malambing na ngiti.

{After 2 months}

Sumama narin si Criselda kina Elenor at Luisa sa states para pamahalaan ang ipapatayong expansion nang Montenegro companies sa New York. Matiwasay pa naman ang pamamalakad ni Kurt sa companya at mas lalong naenganyo ang mga trabahador nila dahil sa pamamalakad nito.

Umalis na din si Lance at pumunta sa Paris kasama si Caleb, doon siya huhubugin ni Caleb sa lahat nang kailangan niyang malaman para mag-umpisa nang isang negosyo, at doon din siya magpapatuloy nanag pag-aaral, nanibago man siya sa bagong sitwasyon ay tinatagan niya talaga ang loob niya para sa kakambal na akala niya noong patay na.

Habang si Carlsen na napagkamalan ni Dennis na si Lance ay nasa state of Coma parin pagkatapos nang kanyang sugery. Mahigit dalwng buwan na siya sa ganoong estado at hindi na alam ni Dennis kung magigising pa ang inakala niyang kaibigan.

[Dennis]

“Ilang araw ka nang nakaratay sa higaan na iyan” malungkot na sabi ko sa matalik kong kaibigan. Hawak-hawak ko ang kamay niya at hinihintay ko na magkaroon siya nang kahit anu mang reaction pero ilang araw na akong nabibigo.

“Miss na miss na kita Lance, alam ko naririnig mo ako… alam mo na Mahal na Mahal kita at di ko kayang mawala ka sa buhay ko Lance”

Hanggang sa tumulo na lang bigla ang mga luha ko at nakita kong gumalaw ang kamay niya.

“Lance!” parang nabigla ako na natuwa na ewan ang ambivalent nang feeling ko noong mga panahong iyon, pero biglang “toooooooot, tooooooooot, tooooooot” humuni yung cardiac monitor niya. Natarnta man ako ay natawag ko pa din ang nakatokang nurse sa station.

Pumasok sila pati ang mga doctor, at sinimulan nilang e CPR si lance, nataranta na talaga ako dahil nagiging flat line na kanyang cardiac monitor.

“Lance, nagkakamalay ka na, wag mo akong iwan” sabi ko na nagsimula nang mapaluha.

“Sir, sa labas nlang po muna kayo” sabi nang isang nurse sa akin. Sumama naman ako sa kanya at napaiyak na lang sa lobby, nawawalan na ako nang pag-asasa mga nangyayari.

Ilang minuto pa lang ang nakalipas ay lumabas na ang doctor at sinabing okey na ang lagay niya at nakita nila na gumana na ulit ang vital organs niya kaya kinuha nlng nila ang Mechanical ventilator at titingnan nila for 24hours kung may progress na ang kanyang lagay.

Bumili nalang ako nang kape at pagkain sa labas nang ospital, mga alas dos na nun nang madaling araw.

Nang makabalik na ako dire diretso akong pumasok at pinatong lahat nang mga pinamili ko sa lamesa.

“Lance ko, namili ako nang pagkain oh, yung paborito nanting Chicken Skin, miss ko na tong kainin kasama ka, kelan ka pa ba gigising?” Utal ko.

“Sino ka?” nagsalita ang lalaking nasa kama. Kinabahan ako pero parang natutuwa sa narinig ko, GISING na ang bestfriend ko.

“LANCE” napalingon ako sa tuwa.

“Lance ba pangalan ko? Nasaan ako? Anung nangyari sakin? Sino ka?” parang hindi magandang panghitain sakin ang pinagsasasabi ni Lance. Lumabas ako para tawagin ang doctor para maobserbahan nila ang mga nagyayari.

“I’m Sorry to say this but he has Post Traumatic Amnesia, normal sa mga may epidural hematoma tong kandisyon na ito, at hindi tannin malalaman kung babalik pa ba ang kanyang memorya. Ang kailangan niya ngayon ay ang pagmamahal at suporta galling sa mga nagmamahal sa kanya”

Umalis na ang doctor nang magpakilala ako sa kanya.

“Pwede mo nab a masagot ang mga tanong ko kanina?” tanong niya sa akin.

“Ikaw si Lance Mercado, 21 ka na, nandito ka dahil na aksidente ang sasakyan na minamaneho mo”

“eh sino ka naman?”

“Ako si Dennis, bestfriend mo…” sabi habang papalapit ako sa kanya.

“… at Boyfriend mo!”

_Abangan_

Read more...

Perfect Two - Episode 13

Author's Note: Maraming maraming salamat po sa walang sawang nagbabasa at sumusuporta sa series na ito. Sorry po dahil natagalan ang update..busy po kasi, lalo na ngayon na back to school na naman po ako.. anyway, thank you po sa mga nagcomment sa previous episode na sina: _ian_ , _xtian, kuya win, Josue, Jerwin, Ernes_aka_jun, kuya kambal, Franklin, Marshy, Hem, Al Justin, kuya Jeffrey, Kevin, Anjo, kuya Jennor, kuya dhenxo at lahat ng anonymous.. :) Maraming salamat din po sa mga nagcomment dun sa mga nauna pang episodes. anyway, eto na! Enjoy reading! Leave comments below! :D

Episode 13 - "I Love You"

I stared at him. His eyes are still watery but he’s smiling at me.

Si Paul…my bestfriend…I still remember the first time we met..

“P— ” I was about to say something when someone knocked on my door. Napatingin ako sa pinto at tumingin muli kay Paul.

Great timing! I don’t know what to tell Paul. As in hindi ko talaga alam kung anung sasabihin.. Baka nga puro “Paul” na lang ang lumabas sa bibig ko, kasi wala talaga akong maisip..Good thing someone interrupted!

Yumuko si Paul at pumunta sa bathroom. I felt a bit guilty. I felt like I broke his heart.. Pero wala pa naman akong sinasabi diba?

“Anak?” Si mommy.

Binuksan ko yung pinto at bumungad sa akin ang aking ina na nakangiti.

“Mom,” sabi ko.

“You’re lolo’s downstairs.” Sabi niya.

Bigla akong naging excited. Well, you see, I’m a lolo’s boy.. and a mommy’s boy,…and a daddy and lola’s boy.. well.. I’m everybody’s. hahaha.. anyway, me and my lolo are very close to each other.. He taught me a lot of stuff.. Whenever he’s not at work, we always go to the clubhouse to play badminton. I was actually closer to him than my brothers. He use to tell me that when I was 3, whenever he comes home from work tired and exhausted, once daw na i-hug ko lang siya ang i-kiss, nawawala ang pagod niya.

We used to go the lake near our village and fish. I always catch the little ones and I used to be sad, because he always get the big ones. He used to tell me that it’s okay and just try again next time till I get the big ones and never give up. One afternoon, I was lucky to catch a big fish. I was so happy that I even showed it to my lola. From that day, I learned to be patient.. I realized that things don’t pop up instantly, you have to wait for the right time. And he taught me not to give up. You see, my lolo didn’t come from a rich family. The things that we have now are not inherited from his parents or any relatives. All these things are all from his hard work. I remember when he used to tell me that room is like the size of their house before. He has 3 siblings and he is the oldest. He never knew his dad. His mom told him he left them for another woman. He never really looked for him. And when I asked why, he told me, “Kung gusto niya kaming makita at makilala, pupuntahan niya kami.. Pero hindi niya ginawa.. Isa pa, hindi naman ako naghahanap ng ama, nabuhay akong ang nanay ko lang at ang mga kapatid ko ang nandiyan sa tabi ko..At masaya na ako doon..” His mom, my great grandma, used to sell rice cakes in the streets.

“I used to help my mom to sell them,. Sumisigaw ako ng ‘Kakanin! Bili na po kayo ng kakanin!’..Lagi ko yun ginagawa bago ako pumasok sa eskwela at pag-kauwi ko..We don’t have electricity in our house..Lampara lang at kandila ang ilaw namin..Wala akong sapatos noon, tapos yung tsinelas ko upod na at natatanggal na yung dahon. Kaya ang ginagawa ko, nilalagyan ko ng alambre para hindi kumalas.”

Natatawa pa siya habang nagkukuwento sa akin. He had a rough childhood, as the oldest of the children, he volunteered to work para matulungan ang nanay niya sa mga gastusin. Naging kargador siya sa palengke, naglalako ng mga basahan, nagtitinda ng kakanin, nagtatawag ng pasahero sa jeep.. He worked hard para lang may maipakain sa mg akapatid niya. Pero hindi pa pala dun nagsimula ang kalbaryo sa kanyang buhay. Namatay ang dalawa niyang kapatid at ang kanyang ina nung nasunog ang bahay nila. Naglalako siya ng kakanin kasama ang isa pa niyang kapatid ng malaman nilang nasusunog na ang bahay niya. Huli na ng makarating sila sa bahay nila. Naiwan sa loob ng bahay nila na natutulog ang dalawa niyang kapatid ng magsimulang lumaki ang apoy. Sinubukan iligtas ng nanay nila ang mga kapatid niya ngunit pati siya’y na-trap sa loob. Nasunog sila ng buhay. Iyak siya ng iyak habang yakap-yakap ang nakababata niyang kapatid na lalaki. He was just 15 that time. He was about my age, and comparing my life to his, I might the luckiest kid in the world.

Pagkalibing ng kanilang ina, tumira sila sa tiyahin nila. Mabait naman daw ito, wala siyang asawa’t anak kaya itinuring na lamang niyang mga anak ang dalawang magkapatid. Pinag-aral sila nito. Hindi naman nakalimutan ng lolo na ibalik ang kabutihan ng kanyang tiyahin sa kanya. Nag-aral siya ng mabuti. Nakapagtapos ng Business Administration at namasukan sa isang kompanya, not knowing that he’s going to build his own company in the future. Ng makaipon ay nakapagpatayo sila ng maliit na restaurant at ipinangalan sa kanyang tiyahin, ang Castillo de Veronica. Iyon din kasi ang gusto ng tiyahin niya dahil mahilig itong magluto. Bata pa lang siya’y tinuruan na siyang magluto ng nanay niya. At kagaya ng kanyang ina, magaling din magluto ang kanyang tiyahin. Kaya nahasa ang talento niya sa pagluluto. At dahil na rin sa galing niyang mamahala, lumago ang kanilang kabuhayan. Namatay ang kanyang tiyahin sa katandaan. Iyak siya ng iyak dahil ito ang kinikilala niyang ina at napakalaki ng utang na loob niya dito. Ngunit masaya itong namatay dahil sa naibigay ng lolo sa kanya ang matagal niyang pangarap ang makapagpatayo ng isang restaurant. His younger brother, the only one he had left, also died in a car accident. He was left alone and sad, and that’s when my lola came to his life.

And the product is what we have today. He has his own company. He has branches nationwide. He has a daughter and 3 grandchildren.

“Ayain mo na rin si Paul para makilala siya ng lolo mo.” Dagdag pa ni mama.

“Sige po tata--” hindi pa ko tapos sa sasabihin ko ng biglang nagsalita si mommy.

“Paul halika’t para makilala ka ng papa.” Sabi ni mommy.

Napalingon ako kay Paul. He looked at me pero there’s nothing I can see in his eyes. He was expressionless. Then he looked at my mom and gave away a smile.

“Sige po tita.” Sabi niya.

We walked down together, not saying anything and not even looking at each other. Ewan ko, parang ang layo layo na niya, even though we’re just inches apart. I tried to clear my mind. I can deal with that later.

“Theopher!” sigaw ni lolo. My lolo always call me Theopher and before, little Theo, maybe because I was named after him. He’s Mr. Teodoro Castillo.

“Lolo!” tumakbo ako papunta sa kanya at binigyan siya ng mahigpit na yakap.

“How’s my little Theo?” tanong niya.

“Lolo, I’m not little anymore.. I’m big na oh!” sabi ko.

“No matter how old you are, no matter how big you get, you’re still my little Theo” sabi ng lolo. He smiled at me and then looked at Paul. “I see you have a guest.”

Napatingin ako kay Paul pero kaagad din ako nagbago ng tingin ng bigla siyang tumingin sa akin. “Ah opo, Lolo, meet Paul, my bestfriend.” Parang nag-hesitate pa akong sabihin yung “bestfriend.” That’s coz I know that he doesn’t wan to be just my bestfriend..

“Nice to meet you po Mr. Castillo.” Sabay alok ng hand shake.

Inabot naman ni lolo yung kamay ni Paul at nakipagkamay. “Just call me lolo. Besides, bestfriend mo naman tong apo ko, you’re already part of the family.” Nginitian niya si Paul.

Napangiti naman ako sa sinabi ng lolo. Mabait naman kasi talaga ang lolo ko. Lahat ng kaibigan ko, wini-welcome niya palagi.

“Teka nagugutom na ba kayo?” tanong ni lolo.

“Hmm…medyo po.” Sabi ko na medyo natatawa.

“Do you want to help me cook for dinner?” yaya ni lolo.

Cooking is one of our bonding times. Siya nga ang nagturo sa akin magluto eh.

“Sure Lo!” sabi ko naman.

“Do you want to join us, Paul?” tanong niya.

It would be awkward for the both of us..

“Hindi na po, kayo na lang po.. magpapahinga na lang po ako sa taas.” Sagot naman ni Paul.

“Ahh ganun ba, sige.” Sabi naman ni lolo.

“Sige po akyat na po ako, excuse me.” Paalam ni Paul at umakyat na siya.

Nakatingin ako sa kanya habang umaaakyat siya ng hagdan.

Mukhang napansin naman ng lolo na parang may something sa aming dalawa ni Paul. “May problema ba kayo apo?” tanong niya.

“Po?” tanong ko, pretending that I didn’t hear what he said.

“Sabi ko, may problema ba kayo? Para kasing hindi kayo magbestfriend, parang nag-iiwasan kayo ng tingin. May ginawa ba siya sa’yo?” tanong niya.

“Naku wala po lolo. Wag niyo na lang po yun initindihin. Tara na po!” yaya ko kay lolo.

“Sige, pero kapag may ginawa yan sa’yo sabihin mo lang kay lolo ha? Marami tayong tauhan, kayang kaya natin siyang ipa-” hindi pa tapos ang sasabihin ni lolo when I cut him.

“Lolo!” sabi ko.

“What?! I’m just saying.” Sabi niya at tumawa.

I know he was just kidding. Ganyan kasi ang lolo ko, napaka-protective sa amin, lalo na sa akin..ewan ko ba.

We went to the kitchen and started cooking

“So have you thought of what are you going to take for college?” tanong ni lolo habang naghihiwa ng sibuyas.

I was cutting celery naman. “Hmmm hindi pa nga po eh, pero I want to take something related to business, para na rin po makatulong sa company,.” Sagot ko naman.

“That’s good.. At least now I have someone to leave all these after I retire.” Sabi niya. “Kasi naman yang mommy mo, ayaw pa tanggapin ang offer ko. Nagpumilit pang pumunta sa America, eh pwede namang dito na lang kayo. Pwede naman magtrabaho sa kompanya ang mommy at daddy mo. Pero wala naman akong magagawa, kundi ang suportahan na lang sila sa mga desisyon nila. As long as safe ang mga apo ko and happy kayo, happy na rin ako.” Dagdag pa niya.

Hindi naman kasi marunong magtampo ang lolo. He always look at the bright side. Nung umalis kami, he just think na gusto lang maging independent ng mga parents ko, na hindi umasa sa kanya. Actually that’s what my parents want, they want to live a normal and simple life, yung hindi sila kailangan yukuan ng mga tao sa trabaho, yung hindi sila binibigyan ng special treatments. Kasi kung dun sila sa company ni lolo magttrabaho, hindi ganun ang mangyayari. Kaya pinili na lang nila pumunta sa America.

Nginitian ko naman si Lolo. “Don’t worry lolo, someday, matutulungan na rin po kitang mamahala ng company.” Sabi ko naman.

Ngumiti naman siya pabalik.

Nag-usap pa kami ng mga kung anu-anu tulad ng kung kamusta ang pag-aaral ko, anong itsura ng school ko, kung mababait ba ang mga tao doon at kung anu-ano pa..

Bigla naman sumagi sa isip ko si Paul.. anu na kayang ginagawa niya ngayun? Natutulog kaya yun? Okay lang kaya siyang mag-isa? Ewan ko bigla kaong nalungkot.. Para kasing gusto ko, nandito siya, kasama kong nakikipagtawanan sa lolo ko..pero hindi ko rin naman kasi siya masisisi kung bakit ganun siya ngayon.. Pero diba sabi naman niya handa siyang maghintay? Eh bakit siya ganun?

“Don’t let opportunities pass in front of you…” sabi ng lolo.. we were talking about opportunities in my future career. Pero I can’t help relate it to Paul. He’s already there at hindi ko na kailangan maghanap pa.. He’s good looking, he’s nice, and he loves me.. Pero bakit hindi ko magawang tanggapin ang pag-ibig niya.. Napaka-unfair ko naman sa kanya. I’ve known him for quite some time, and I know him so much.. Pero bakit ako natatakot na masaktan, kung alam ko namang hindi niya gagawin sa akin yun?

“Kapag may dumating na maganda sa buhay mo, wag mo nang pakawalan! Grab it! Dahil isang beses lang yan darating sa buhay mo..At baka pagsisihan mo sa huli..” dagdag pa ni lolo. At dun napaisip ako. Paul always make me feel safe and secure. Paul makes me happy..Paul protects me..Paul catches me whenever I fall…Paul wipes away my tears..Paul loves me.. I can’t be happy without Paul..I can’t stop crying if he’s not there to hug me..I never felt such peacefulness at night, and that’s because he’s there with me, and I know that when I wake up, he’s still there.. I can’t live without Paul.. and I think..i think…I love Paul Rivera..

Right after we cooked, I went straight to my room. Pagbukas ko ng pinto nakita kong wala siya sa kama. Chineck ko yung bathroom at nakita kong nakabukas yung pinto. Kakahubad lang niya ng T-shirt nung pumasok ako sa bathroom..Nagulat siya ng makita ako. Tumingin siya sa akin pero bumaling kaagad ang tingin niya.

“O nandiyan ka pala.” Sabi niya. “May kailangan ka bang gawin?” tanong niya.

Hindi ako sumagot.. Hindi ko alam kung bakit ako pumasok sa banyo in the first place..Basta may nagtulak na lang sakin..At parang wala na akong pakielam sa kung nau man ang mangyayari..Basta gusto kong sabihin sa kanya..na mahal ko rin siya..

“Sige lalabas muna ako.” Sabi niya. Nasa likod ko ang pinto. Pumunta siya sa harap ko at hinawakan ang door knob sa likod ko. “Excuse me.” Sabi niya.

Pero sa halip na umalis ako. Hinawakan ko ang kamay niya na nakahawak sa door knob at sinarado ang pinto at pinihit ang lock.

I stared at him. And he stared back. I touch his face and then I kissed him..He kissed me back.. I wrapped my arms around his neck and he wrapped his arms around my body..

It was the first time I have given my lips away. At hindi ko pinagsisihan ang ginawa ko.. Dahil kung mayroon man akong pagbibigyan ng halik ko, si Paul yun..ang taong nagmamahal sa akin..at ang taong mahal ko..Siguro mahal ko na nga siya..Dahil hindi ko siya matiis, hindi ko kayang nagtatampo siya, hindi ko kayang wala siya sa tabi ko..

Nagkalas ang mga labi namin at nagdikit ang mga noo namin..I looked up and my eyes met his.

“So does this mean that you’re giving me a chance?” tanong niya.

I smiled at him and nodded. He hugged me so tight and lifted me. “Yes!!” sigaw niya. “Yeah!!”

Binawal ko naman siya. “Paul! Tumigil ka nga! Baka may makarinig sa’yo o!” sabi ko. But I wasn’t mad, I was actually happy.. Ewan ko..basta ang alam ko, magaan ang feeling ko..

“Ayy sorry..” sabi niya at tumawa siya. He put me down and put both his hands on my cheeks. “I’m so happy Vin..You don’t know how good this feeling is..I promise you..i will never hurt you..I will never make you cry..I will never leave you..I love you so much..” and he kissed me.

“I love you too Paul..” and I’m officially confirming, na mahal ko nga siya..Matagal na..ayaw ko lang din aminin sa sarili ko..pero ngayon..buo kong tinatanggap.. Niyakap niya ulit ako.. I can’t take off the smile in my face..for once, I felt like I made the right decision..I felt sure about this..Unlike with Mr. Santos, I know na hindi nagsisinungaling si Paul..alam kong mahal niya ako..

I didn’t even think about what I said next. “You know Paul, I haven’t taken a shower yet.”

He just gave me a devilish smile and kissed me harshly.. I didn’t stop him.. I let him do what he wants and I just followed his lead. He took off my shirt.. I pulled down his shorts. But our lips never left each other.. He took off my shirts and all we’re wearing are our boxers. I wrapped my arms around his neck. He lifted me up, and I wrapped my legs around his waist. He slowly walked to the shower. Isinandal niya ako sa dingding. I gasped when my bare skin touched the cold tiles. Napangiti naman siya. I stepped down. He took my hands and put it in sides of his boxers. He’s telling me to take it off. Bigla akong kinabahan for a second..Pero nandito na ako, ngayon pa ba ako mag-baback-out? Bahala na. He touched the sides of my boxers..Parang sinasabi niya na sabay namin tanggalin. I swallowed once and then I pulled down my boxers. He also pulled down his. He grabbed my boxers off my hands and threw it out with his. He pressed his entire body to me.. And I felt his naked body touch mine. I don’t care kung anu nang mangyari..Basta ang alam ko, I’m ready for what can happen..And since si Paul naman to, hindi ko na kailangang mangamba, at mabahala.

He kissed me again and slowly slid his lips down to my neck. He turned on the shower and I felt the warm water rushing to my body. I hugged him tight.. and I gave him the power to do whatever he wants to my body..

At nangayri na nga ang nangyari. (I’m still 17 so sex scenes are still prohibited. Hahahah!)

After taking a shower and did what we did (lol), naisipan namin magbubble bath. We we’re sitting on the bath tub. I was on top of him and leaning on him. His arms were wrapped around my body and my fingers are in between his fingers.

We were both quiet when I said a joke. “I thought you’re not gonna hurt me?”

“huh?” clueless na tanong niya.

“ang sakit kaya!” I told him.. Masakit naman talaga..first time ko kaya!

Mukhang na-gets naman niya,. “Ahh..” at tumawa siya. “Sorry po…Yaan mo next time, I’ll be gentle..hindi na kasi ako nakapag-pigil eh..nakakagigil ka kasi!” hinalikan niya ako sa pisngi.

Kinilig naman ako.. It’s been a while since I felt this.

“I love you Marvin Theopher Castillo Rivera..” sabi niya at tumawa siya

Rivera..Parang ang sarap pakinggan na nasa pangalan ko ang surname niya. I turned my body to face him. “Rivera? Bakit sinagot na ba kita?” pambibiro ko..

“Hindi pa, pero simula ngayon, asawa na kita.” Sabi niya.

Kinilig ako sa sinabi niya. “Ang bilis mo naman!” sabi ko.

“Siyempre kailangan mabilis! Hindi na dapat pinapakawalan! Baka mapunta pa sa iba. Eh ngayon na sakin ka na, wala nang makakaagaw sa’yo. At kung makuha ka man nila, sinusuguro ko sayong gagawin ko ang lahat para mababawi kita.” Ngumiti siya sa akin.

Ang sweet sweet niya talaga. Talaga ngang mahal niya ako.

“Bolero ka talaga!” biro ko.

“Kapag ikaw ang kausap ko..Walang halong bola.. Kapag may sinabi ako sa’yo, iyon ang sinasabi ng puso ko.. At alam mo iyan..” seryosong sagot niya.

Napangiti niya ako sa sinabi niya. Hinalikan niya ako. “I love you..” sabi niya.

“I love you too..” sagot ko naman.. at nagyakapan na kaming muli.

Pagkalabas namin ng banyo, dumiretso kaagad kami sa kama. Wala kaming suot kungdi underwear lang. Nakatulog akong nakayakap sa kanya.. For the past few days, ang reason ng pagyakap ko sa kanya ay para tumahan ako sa pag-iyak, pero ngayon, hindi na ako umiiyak.. I’m happy, happy na alam kong mahal ako ng taong mahal ko.

When I woke up, he was  staring at me. “O nacute-an ka nanaman sa akin.” Biro ko.

“Cute ka naman talaga eh..” sabi niya ng nakangiti.

Nginitian ko lang din siya pagkatapos ay hinalikan niya ako. Bumangon na kami at nagbihis. 7PM na. 5 hours away before Christmas and I feel like it’s Christmas already..and I had the best gift ever.

Bumababa kami sa hagdan ng biglang nakipag-holding hands si Paul. Tinry ko namang tanggalin kasi nga baka may makakita sa amin..at alam kong magagalit sina daddy pag nalaman niyang ganito ako..at may relasyon kami ni Paul.. tinry kong tanggalin ang kamay niya ngunit hinigpitan pa niya ito. Tumingin ako sa kanya at pinandilatan siya ng mata ngunit ngumiti lang siya sa akin..

“Paul!” sabi ko.

Nakababa na kami ngunit ayaw pa rin niyang tanggalin ang kamay niya. Natatakot na ako..pano kung may makakita sa akin? Lagot ako nito! Ano ba kasing nasa isip nito at ayaw pang tanggalin yung kamay niya!

Humarap ako sa kanya. “Paul sige na tanggalin mo na, please..” pagmamakaawa ko.

“Kiss ko muna.” Sabi niya.

“Ha?! Ayoko nga! Mamaya may makakita sa atin!” sabi ko.

“Eh di ko tatanggalin to.” Itinaas niya ang kamay naming magkaholding hands.

Although kinikilig ako, hindi ko maiwasan na wag matakot. Kasi naman tong mokong na to eh!

“Ano? Kiss or holding hands?” tanong niya.

Arrgghhh asar naman kasi to! No choice.. Lumingon ako sa paligid. Mukha namang walang tao, kaya minabilis ko na. hinalikan ko siya sa lips.

“O ayan na! Tanggalin mo na!” sabi ko.

“Ang bilis naman! Gusto ko matagal!” hirit pa niya.

“Ang duga mo! Sabi mo kiss lang! Walang time na napagkasunduan! So tanggalin mo na tong kamay mo or hindi ka na ulit makakatanggap ng kiss galing sakin!” pagbabanta ko sa kanya.

Para namang daig pa niya ang nakakita ng multo sa bilis ng pag kalas niya sa kamay ko,,. Napangiti naman ako.. Eh yun lang naman pala katapat nito eh.

Lumabas kami sa backyard namin at naabutan naming nakaupo ang silang lahat habang  nagiihaw ng hotdogs at barbecue naman sina daddy at mommy.

“O Paul, Marvin, lika kayo’t kumain kayo o.” yaya ni Daddy.

Naunang kumuha si Paul. Kumuha siya ng dalawang stick ng barbecue at ibinigay sa akin yung isa.

“Thanks,” sabi ko pagkaabot niya ng barbecue.

Nginitian naman niya ako.

Naupo kami sa gilid ng pool at inilaglag at ibinabad ang mga paa sa tubig. We were both staring at the sky.

“Ito na siguro ang pinakamasayang pasko ko.” Sabi niya. He kept his voice low so that they wouldn’t here us.

I looked at him. He stared back at me.. “Me too.” Sabi ko naman.

Oo, ito na nga siguro ang pinakamasayang pasko ko..nandito ako sa Pilipinas, kasama ang buong pamilya ko..at higit sa lahat kasama ko ang taong mahal ko..kasama ko si Paul.

We waited until 12 midnight. We were both sitting there when the fireworks burst in the sky and lit up the night. Ganyan kasi dito, tuwing Christmas at New Year, may pa-fireworks and clubhouse.

I was amazed on how bright the colors were. It was beautiful. Paul held my hand and kept it hidden between our legs. I just stared at him and he smiled. Nginitian ko na lang din siya..Bahala na, kung makita nila.. Basta ang alam ko, I want to share this beautiful moment with the person I love.

“Merry Christmas!” sigaw ni daddy.

Bigla naman kaming nagkalas sa pagkaka-holding hands namin at lumapit sa kanila para makipagyakapan at bumati ng “Merry Christmas.”

Nagkapalitan ng mga regalo, nagkainan, at pagkatapos ay nagyayang uminom ng wine. We always drink wine every Christmas and New Year. I started when I turned 15. Pero sinenyasan ako ni Paul na umakyat na sa kwarto pagkatapos ng isang glass ng wine..mukhang may pinaplano na naman to ah..

Nagpaalam na kami sa kanila na matutulog na..pero hindi naman talaga kami matutulog.. Right after he closed and locked the door on my room, he searched for my lips and kissed me. He didn’t even bother to open the lights. I tasted the wine in his lips and tongue.

We are slowly walking to my bed and taking off of our clothes at the same time. He threw me into bed and went on top of me.

“Are you ready for your Christmas present?” tanong niya.

“Surprise me.” Sabi ko.

At sa gabing iyon, pinagsaluhan namin ang kaligayahan..Happy ako sa nangyari sa amin..Kung kasalanan ang tawag mo sa ginawa namin, ito ang kasalanang hindi ko pinagsisisihan.. at ito na ang pinakamagandang kasalanang ginawa ko. Mahal ko nga talaga si Paul.. Hindi ko ibibigay ang katawan ko sa kanya, kung hindi ko siya mahal..hindi ko siya hahayaang halikan ako kung hindi ko siya mahal..hindi ako kikiligin ng ganito, kung hindi ko siya mahal…kaya mahal ko siya..

Nagising ako ng may kumakatok sa pinto. Nagbihis muna ako pagkatapos ay binuksan ang pinto.

“O mommy, good morning po Merry Christmas.” Bati ko sa mommy ko at pagkatapos at bumeso sa kanya.

“Merry Christmas din anak..may bisita ka nga pala sa baba.” Sabi niya.

Bisita? Sino naman kaya ang manghihingi sa akin ng aguinaldo?

Thinking na kakilala ko naman yung bisita, sinabi ko na lang na, “Sige po mommy, maghihilamos lang po ako.”

“Sige anak.Sumunod ka kaagad ha.” Sabi ni mommy.

“Opo.” Sagot ko naman,

Isinara ko ang pinto at tinungo ang bathroom. Pagkatapos kong maghilamos, lumapit ako kay Paul, na ngayo’y nag-iinat na.

“Morning.” Sabi ko pagkatapos ay kumandong sa kanya at inilagay ang mga kamay sa leeg niya.

“Morning Labs ko. Merry Christmas.” Hahalik na sana siya ng pinigilan ko siya at tinakpan ang bibig niya.

“Umm! Magmumog ka muna!” sabi ko sabay tawa.

“ehhh sige na labs..please..isa lang po..tapos mumog na ko..” pagmamakaawa niya na parang isang bata.

Pinagbigyan ko naman siya. Hinalikan ko siya sa labi. “O sige na mumog ka na.” Tumayo ako at pumunta sa pinto. “Bababa na ko, sunod ka na lang.”

“Sige, love you.” Sabi niya sabay kindat at nguso.

“Sira!” sabi ko.. Pagkatapos ay sumimangot siya. Hay nako itong mokong talaga na to.. Para mapangiti siya, sinabi ko, “I love you too,.”

At ngumiti naman siya. Bugok talaga to..kung hindi lang kita mahal! Naku!!

Bumaba na ako at pumunta sa sala baka kasi nandoon yung bisitang sinasabi ni mommy.

Nagulat ako sa nakita ko..Isang babaeng nakaupo sa couch namin..Nakatingin lang siya sa cellphone niya at hindi siya mukhang masaya. May lungkot sa kanyang mukha at mga mata. Ng magkita ang mga mata namin, biglang tumulo ang isang luha sa kanyang mata. What is she doing here?

Jessa…

-------------------------------------------

Until the next episode,

Vin.

Read more...