Irreversible

MSOB BOOK ANTHOLOGY

Dalisay Diaz

Has written several novel and short stories published in her blog (http://theimmaculatedalisay.blogspot.com/) that includes mostly Suspense, Thriller, Drama, Deceit, Greed, Power, Wealth, Vengeance Sex, Action, Comedy and Romance. Her novel, Kung Kaya Mo ng Sabihing Mahal Mo Ako is her first attempt on suspense-drama followed by Task Force Enigma Series which made her known as an articulate and no-nonsense writer.

Now, despite her busy schedule, she devoted a portion of her precious time to come-up with an Eight Chapter suspense-thriller that will surely make you think, gasp and tumble in surprise.

Presents...

Teaser:


“What if death is with you all the time?”


Established newscaster si Roblen sa isang nangungunang TV network. He was on top of his field at talaga namang kinikilala ang kanyang kredibilidad sa napiling larangan. Then came Nicole, a beautiful brunette who easily captured his heart. At 28, marami na ang nagsasabing dapat na siyang mag-asawa at ito nga ang kanyang napipisil na maging kabiyak.


He wooed her and asked for Nicole’s hand in marriage and he was not disappointed with her answer. Nagulat man ay natuwa ang marami sa kanilang whirlwind romance. But the whole happily-ever-after scenario was about to change when people and friends from his past started to die brutally, one by one, on the day he announced his engagement with Nicole. Nagsimula rin ang mga pagtatangka sa buhay nilang dalawa nang magbalik sila sa Baryo San Jose, ang bayang sinilangan niya.


He got the shock of his life when police declared who the suspect was. It was no other than Anthony, his best-friend who died fifteen years ago. Paano matutuloy ang kasal nila ni Nicole kung nakaamba sa kanila palagi ang kamatayan na dulot ng paghihiganting isang dekada na ang nakakalipas.

abangan...

Read more...

Exchange of Hearts 4

Chapter 4: Lihim

Isang sasakyan na mabilis ang takbo ang kasalukuyang nagpapalitan nang putok sa sasakyan na humahabol sa kanya. Sugatan ang driver nang sasakyang ito at tila di na nakakapagmaneho nang maayos nang biglang nahulog ang sakayan sa bangin. May dalawang matandang magbubukid na nakakita sa nangyari at tinulungan agad ang taong nag drive nang kotse, nung dinadala nong isa ang tao sa malayong lugar naiwan ang isa upang maghanap annag mahahalagang bagay, nang biglang narinig nang matanda “iputok mu na at ipasabog yang sasakyan nang matuluyan na yan” at biglang sumabog na lang ang sasakyan habang nadoon pa ang matandang lalaki.

Ilang minuto na din ang nakalipas nang madala sa isang pampublikong ospital ang driver nang sumabog na kotse. “Nurse tulungan nyo po kami, nakita ko po siya sa isang accidente sa kalsada” sabi nang angdala sa kanya. Nang nakita ito nang isang estudyanteng nurse nagulat ito at namutla di alam ang gagawin, halos di makilala ang lalaki sa mga sugat nito sa mukha.

Nilapitan sila nang doctor habang pinapahiga nang ibang nurse ang pasyente sa higaan, nag assess ang doctor sa pasyente at wala namang nakitang malala sa bata maliban sa kanyang sugat sa noo, Nilapatan na nang lunas at oxygen ng mga Nurses ang pasyente nung kinausap nang doctor ang nagdala sa kanya, hinay-hinay na man na lumapit ang estudyanteng nurse sa pasyente para tignan ito nang mabuti nang malinis na ang mukha nito ay nagulat siya sa nakita.

“Lance!” Sigaw pa nito.

“Kilala mo ba itong lalaking to iho?” sabi nang doctor sa kanya.

“Opo, Bestfriend ko po ito, anu po ang lagay niya doc?”

“Stable pa naman ang lagay niya, humihinga siya nang normal pero ang kinakabahan ko if my internal injuries siya na di natin nalalaman kailangn niyang e CT scan na wala naman tayo dito, may contact ka ba sa mga magulang niya o kung sino man ang pwede nating makausap para sa costudiya niya?”

“Ulilang lubos na po siya, kapitbahay po kami at kami nlng po ang nagdadamayan sa kanya, pwede po akong immediate guardian, Refer nlng po natin siya sa ospital sa maynila, para po makakuha tayo nang magandang findings”

Pagkatapos nang paguusap nilang dalawa ay di na mapakali si Dennis sa nangyari sa kaibigan, pano humantong sa ganito ang sitwasyon? At mukhang kinakabahan siya sa mga susunod na mangyayari.

[Dennis]

Maaga pa nung na refer siya sa ospital malapit sa amin at pinagdaanan na niya ang mga test na kailangan niyang kunin, sa puntong ito di ko parin lubos naisip bakit nagkaganito siya? Nawala siya nang maraming araw tapos makikita ko siya ngayon nakaratay sa ospital na ito.

Nakatayo lang talaga ako sa paanan nang kanyang higaan nang dumating ang doctor na tumingin sa kanya, “Ikaw ba ang kapatid niya?” tanong nito sa akin na nakatulala lang sa kaibigan ko.

Nagulat naman ako pero malumanay ko paring na tanong ang doctor “Ah… Besfriend po niya ako, at guardian narin po, may resulta na po bah?”

“We found a epidural hemorrhage dito banda sa gitna nang frontal at parietal area niya, malala ang sitwasyon and we need to surgically remove the hematoma bago pa lumala ang kaibigan mo”

Nanlumo ako sa narinig ko, bilang nursing student alam ko na malala ang sitwasyon niya, and worst pwede niya talaga itong ikamatay.

“We have prepared the Operating Room and we need to subject him for craniotomy fast and…”

“Gawin niyo na doc” Pagbara ko sa doctor, “di na tayo magtagal pa, baka mas lalong lumala, ako nap o ang pipirma nang consent, gawin niyo lang po lahat para sa kaibigan ko…” maluhaluha kong sabi habang napatingin ako sa kanya. “… ayoko siyang mawala. Mahal na mahal ko po siya!” at dagling dumaloy ang tubig sa aking pisngi.

At inayos na nila ang lahat at dinala si Lance sa OR, habang nandoon lang ako nakatayo sa isang tabi. Hanggang sa may babaeng yumakap sa akin, dumating na pala ang kaibigan kong si Beth.

“Friend, I came here as soon as I heard, anong lagay niya okey nab a siya?”

“Na.. nasa OR siya ngayon, he is undergoing Craniotomy…” at napahagulgol na ako sa iyak habang yakap yakap ko siya. “Beth, bakit siya pa? bakit sa lahat nang tao siya pa?”

“Napakabait niya, matulungin, maalaga, lahat na siguro nang kabutihan nakuha na niya pero bakit sa kanya pa nangyari to? Sana ako na lang ang nasagasaan sana ako na lang ang nandoon ngayon at hindi na siya”

[Kurt]

Gabi na pero magisa pa rin ako sa opisina ko sa harap nang view ko nang buong Makati, hawak ang baso nang Scotch sa kamay ko. At naalala ko ang nakita ko kanina sa libing, Hindi ako makapaniwala pero alam ko buhay pa si Carlsen, buhay pa ang KAPATID ko.

Di ko man maamin sa lahat pero karapat dapat din ako sa companya dahil isa din naman akong Montenegro, anak ako ni Felix sa kasintahan niyang si Hera, di sila nagkatuluyan dahil na arrange na ang kasal nila ni Luisa. Di ko man sila nakilala nang lubos ay napamahal din ako sa mga umampon sa akin noong namatay ang nanay ko sina Don Diego Trinidad, alam nila ang tunay kong pagkatao, hinubog nila kung ano man ako ngayon at tinuring nila akong parang sariling anak.

“Buhay ang kapatid ko, pero nasaan siya? Kailangan ko siyang makita, kailangan niya akong makilala, ako na ang po-protecta sayo bunso, umuwi ka lang kay kuya” Isip-isip ni Kurt noong mga panahong iyon.

“uhhmm…” sabi nang isang pamilyar na tao na nilingon ko naman. Si Eunice pala yun.

“Gabi na po sir, bat po nandito pa kayo?” sabi niya na parang nahihiya pa. Tumalikod lang ako sa kanya makikita ko sa reflection nang bintana na mukhang nadismaya ito at nagbalak nang umalis “Samahan mo muna ako!” sabi kong bigla.

Pero lumabas pa din ito, napatingin naman ako sa kinatatayuan niya at nadismaya sa nakita. Mas lumalim ang naisip ko, mula noon hanggang ngayon mag-isa lang ako, mag-isang tumataguyod sa sarili ko. Napalapit ako sa desk ko at napaupo, at napatong ko ang manga kamay ko sa lamesa at hinigaan ito.

At ilang sagliut lang narinig ko na may pumatong nang baso sa lamaesa napaharap ako dito, si Eunice pala may dalang kape. Nang makita ko ang mukha niya nakita kong mabuti ang talagang napakaamo niyang mukha at ang mga ngiti niyang nakakaakit.

“Alam niyo po, di po dapat pinapansin ang problema, isa lang po itong pagsubok nang diyos…at wala po siyang pagsubok na binibigay na di natin kayang lampas an, ngiti na po kayo.” Sabi niya na parang wala lang dinadalang puot at galit.

“Alam niyo po, gawin niyo na po ang lahat nang bagay para maging Masaya ngayon, di niyo po alam baka magaya lang po kayo kay Sir Carlsen, nawala nang maaga, kaya wag niyo pong ituon sa problema lahat nang attension niyo, maging Masaya naman po kayo.”

At isang ngiti lang ang naibigay ko sa kanya. At biglang dumating si Valerie “uhgm Mr. Trinidad?” sabi niya na naka tayo sa may pintuan nang opisina ko “Matutuloy pa ba ang dinner natin?” tanong nito.

Tumayo ako at pinuntahan siya sa may pintuan, at bago umalis nilingon ko si Eunice.

“Thanks for the Coffee!” at binigyan siya nang malambing na ngiti.

{After 2 months}

Sumama narin si Criselda kina Elenor at Luisa sa states para pamahalaan ang ipapatayong expansion nang Montenegro companies sa New York. Matiwasay pa naman ang pamamalakad ni Kurt sa companya at mas lalong naenganyo ang mga trabahador nila dahil sa pamamalakad nito.

Umalis na din si Lance at pumunta sa Paris kasama si Caleb, doon siya huhubugin ni Caleb sa lahat nang kailangan niyang malaman para mag-umpisa nang isang negosyo, at doon din siya magpapatuloy nanag pag-aaral, nanibago man siya sa bagong sitwasyon ay tinatagan niya talaga ang loob niya para sa kakambal na akala niya noong patay na.

Habang si Carlsen na napagkamalan ni Dennis na si Lance ay nasa state of Coma parin pagkatapos nang kanyang sugery. Mahigit dalwng buwan na siya sa ganoong estado at hindi na alam ni Dennis kung magigising pa ang inakala niyang kaibigan.

[Dennis]

“Ilang araw ka nang nakaratay sa higaan na iyan” malungkot na sabi ko sa matalik kong kaibigan. Hawak-hawak ko ang kamay niya at hinihintay ko na magkaroon siya nang kahit anu mang reaction pero ilang araw na akong nabibigo.

“Miss na miss na kita Lance, alam ko naririnig mo ako… alam mo na Mahal na Mahal kita at di ko kayang mawala ka sa buhay ko Lance”

Hanggang sa tumulo na lang bigla ang mga luha ko at nakita kong gumalaw ang kamay niya.

“Lance!” parang nabigla ako na natuwa na ewan ang ambivalent nang feeling ko noong mga panahong iyon, pero biglang “toooooooot, tooooooooot, tooooooot” humuni yung cardiac monitor niya. Natarnta man ako ay natawag ko pa din ang nakatokang nurse sa station.

Pumasok sila pati ang mga doctor, at sinimulan nilang e CPR si lance, nataranta na talaga ako dahil nagiging flat line na kanyang cardiac monitor.

“Lance, nagkakamalay ka na, wag mo akong iwan” sabi ko na nagsimula nang mapaluha.

“Sir, sa labas nlang po muna kayo” sabi nang isang nurse sa akin. Sumama naman ako sa kanya at napaiyak na lang sa lobby, nawawalan na ako nang pag-asasa mga nangyayari.

Ilang minuto pa lang ang nakalipas ay lumabas na ang doctor at sinabing okey na ang lagay niya at nakita nila na gumana na ulit ang vital organs niya kaya kinuha nlng nila ang Mechanical ventilator at titingnan nila for 24hours kung may progress na ang kanyang lagay.

Bumili nalang ako nang kape at pagkain sa labas nang ospital, mga alas dos na nun nang madaling araw.

Nang makabalik na ako dire diretso akong pumasok at pinatong lahat nang mga pinamili ko sa lamesa.

“Lance ko, namili ako nang pagkain oh, yung paborito nanting Chicken Skin, miss ko na tong kainin kasama ka, kelan ka pa ba gigising?” Utal ko.

“Sino ka?” nagsalita ang lalaking nasa kama. Kinabahan ako pero parang natutuwa sa narinig ko, GISING na ang bestfriend ko.

“LANCE” napalingon ako sa tuwa.

“Lance ba pangalan ko? Nasaan ako? Anung nangyari sakin? Sino ka?” parang hindi magandang panghitain sakin ang pinagsasasabi ni Lance. Lumabas ako para tawagin ang doctor para maobserbahan nila ang mga nagyayari.

“I’m Sorry to say this but he has Post Traumatic Amnesia, normal sa mga may epidural hematoma tong kandisyon na ito, at hindi tannin malalaman kung babalik pa ba ang kanyang memorya. Ang kailangan niya ngayon ay ang pagmamahal at suporta galling sa mga nagmamahal sa kanya”

Umalis na ang doctor nang magpakilala ako sa kanya.

“Pwede mo nab a masagot ang mga tanong ko kanina?” tanong niya sa akin.

“Ikaw si Lance Mercado, 21 ka na, nandito ka dahil na aksidente ang sasakyan na minamaneho mo”

“eh sino ka naman?”

“Ako si Dennis, bestfriend mo…” sabi habang papalapit ako sa kanya.

“… at Boyfriend mo!”

_Abangan_

Read more...

Perfect Two - Episode 13

Author's Note: Maraming maraming salamat po sa walang sawang nagbabasa at sumusuporta sa series na ito. Sorry po dahil natagalan ang update..busy po kasi, lalo na ngayon na back to school na naman po ako.. anyway, thank you po sa mga nagcomment sa previous episode na sina: _ian_ , _xtian, kuya win, Josue, Jerwin, Ernes_aka_jun, kuya kambal, Franklin, Marshy, Hem, Al Justin, kuya Jeffrey, Kevin, Anjo, kuya Jennor, kuya dhenxo at lahat ng anonymous.. :) Maraming salamat din po sa mga nagcomment dun sa mga nauna pang episodes. anyway, eto na! Enjoy reading! Leave comments below! :D

Episode 13 - "I Love You"

I stared at him. His eyes are still watery but he’s smiling at me.

Si Paul…my bestfriend…I still remember the first time we met..

“P— ” I was about to say something when someone knocked on my door. Napatingin ako sa pinto at tumingin muli kay Paul.

Great timing! I don’t know what to tell Paul. As in hindi ko talaga alam kung anung sasabihin.. Baka nga puro “Paul” na lang ang lumabas sa bibig ko, kasi wala talaga akong maisip..Good thing someone interrupted!

Yumuko si Paul at pumunta sa bathroom. I felt a bit guilty. I felt like I broke his heart.. Pero wala pa naman akong sinasabi diba?

“Anak?” Si mommy.

Binuksan ko yung pinto at bumungad sa akin ang aking ina na nakangiti.

“Mom,” sabi ko.

“You’re lolo’s downstairs.” Sabi niya.

Bigla akong naging excited. Well, you see, I’m a lolo’s boy.. and a mommy’s boy,…and a daddy and lola’s boy.. well.. I’m everybody’s. hahaha.. anyway, me and my lolo are very close to each other.. He taught me a lot of stuff.. Whenever he’s not at work, we always go to the clubhouse to play badminton. I was actually closer to him than my brothers. He use to tell me that when I was 3, whenever he comes home from work tired and exhausted, once daw na i-hug ko lang siya ang i-kiss, nawawala ang pagod niya.

We used to go the lake near our village and fish. I always catch the little ones and I used to be sad, because he always get the big ones. He used to tell me that it’s okay and just try again next time till I get the big ones and never give up. One afternoon, I was lucky to catch a big fish. I was so happy that I even showed it to my lola. From that day, I learned to be patient.. I realized that things don’t pop up instantly, you have to wait for the right time. And he taught me not to give up. You see, my lolo didn’t come from a rich family. The things that we have now are not inherited from his parents or any relatives. All these things are all from his hard work. I remember when he used to tell me that room is like the size of their house before. He has 3 siblings and he is the oldest. He never knew his dad. His mom told him he left them for another woman. He never really looked for him. And when I asked why, he told me, “Kung gusto niya kaming makita at makilala, pupuntahan niya kami.. Pero hindi niya ginawa.. Isa pa, hindi naman ako naghahanap ng ama, nabuhay akong ang nanay ko lang at ang mga kapatid ko ang nandiyan sa tabi ko..At masaya na ako doon..” His mom, my great grandma, used to sell rice cakes in the streets.

“I used to help my mom to sell them,. Sumisigaw ako ng ‘Kakanin! Bili na po kayo ng kakanin!’..Lagi ko yun ginagawa bago ako pumasok sa eskwela at pag-kauwi ko..We don’t have electricity in our house..Lampara lang at kandila ang ilaw namin..Wala akong sapatos noon, tapos yung tsinelas ko upod na at natatanggal na yung dahon. Kaya ang ginagawa ko, nilalagyan ko ng alambre para hindi kumalas.”

Natatawa pa siya habang nagkukuwento sa akin. He had a rough childhood, as the oldest of the children, he volunteered to work para matulungan ang nanay niya sa mga gastusin. Naging kargador siya sa palengke, naglalako ng mga basahan, nagtitinda ng kakanin, nagtatawag ng pasahero sa jeep.. He worked hard para lang may maipakain sa mg akapatid niya. Pero hindi pa pala dun nagsimula ang kalbaryo sa kanyang buhay. Namatay ang dalawa niyang kapatid at ang kanyang ina nung nasunog ang bahay nila. Naglalako siya ng kakanin kasama ang isa pa niyang kapatid ng malaman nilang nasusunog na ang bahay niya. Huli na ng makarating sila sa bahay nila. Naiwan sa loob ng bahay nila na natutulog ang dalawa niyang kapatid ng magsimulang lumaki ang apoy. Sinubukan iligtas ng nanay nila ang mga kapatid niya ngunit pati siya’y na-trap sa loob. Nasunog sila ng buhay. Iyak siya ng iyak habang yakap-yakap ang nakababata niyang kapatid na lalaki. He was just 15 that time. He was about my age, and comparing my life to his, I might the luckiest kid in the world.

Pagkalibing ng kanilang ina, tumira sila sa tiyahin nila. Mabait naman daw ito, wala siyang asawa’t anak kaya itinuring na lamang niyang mga anak ang dalawang magkapatid. Pinag-aral sila nito. Hindi naman nakalimutan ng lolo na ibalik ang kabutihan ng kanyang tiyahin sa kanya. Nag-aral siya ng mabuti. Nakapagtapos ng Business Administration at namasukan sa isang kompanya, not knowing that he’s going to build his own company in the future. Ng makaipon ay nakapagpatayo sila ng maliit na restaurant at ipinangalan sa kanyang tiyahin, ang Castillo de Veronica. Iyon din kasi ang gusto ng tiyahin niya dahil mahilig itong magluto. Bata pa lang siya’y tinuruan na siyang magluto ng nanay niya. At kagaya ng kanyang ina, magaling din magluto ang kanyang tiyahin. Kaya nahasa ang talento niya sa pagluluto. At dahil na rin sa galing niyang mamahala, lumago ang kanilang kabuhayan. Namatay ang kanyang tiyahin sa katandaan. Iyak siya ng iyak dahil ito ang kinikilala niyang ina at napakalaki ng utang na loob niya dito. Ngunit masaya itong namatay dahil sa naibigay ng lolo sa kanya ang matagal niyang pangarap ang makapagpatayo ng isang restaurant. His younger brother, the only one he had left, also died in a car accident. He was left alone and sad, and that’s when my lola came to his life.

And the product is what we have today. He has his own company. He has branches nationwide. He has a daughter and 3 grandchildren.

“Ayain mo na rin si Paul para makilala siya ng lolo mo.” Dagdag pa ni mama.

“Sige po tata--” hindi pa ko tapos sa sasabihin ko ng biglang nagsalita si mommy.

“Paul halika’t para makilala ka ng papa.” Sabi ni mommy.

Napalingon ako kay Paul. He looked at me pero there’s nothing I can see in his eyes. He was expressionless. Then he looked at my mom and gave away a smile.

“Sige po tita.” Sabi niya.

We walked down together, not saying anything and not even looking at each other. Ewan ko, parang ang layo layo na niya, even though we’re just inches apart. I tried to clear my mind. I can deal with that later.

“Theopher!” sigaw ni lolo. My lolo always call me Theopher and before, little Theo, maybe because I was named after him. He’s Mr. Teodoro Castillo.

“Lolo!” tumakbo ako papunta sa kanya at binigyan siya ng mahigpit na yakap.

“How’s my little Theo?” tanong niya.

“Lolo, I’m not little anymore.. I’m big na oh!” sabi ko.

“No matter how old you are, no matter how big you get, you’re still my little Theo” sabi ng lolo. He smiled at me and then looked at Paul. “I see you have a guest.”

Napatingin ako kay Paul pero kaagad din ako nagbago ng tingin ng bigla siyang tumingin sa akin. “Ah opo, Lolo, meet Paul, my bestfriend.” Parang nag-hesitate pa akong sabihin yung “bestfriend.” That’s coz I know that he doesn’t wan to be just my bestfriend..

“Nice to meet you po Mr. Castillo.” Sabay alok ng hand shake.

Inabot naman ni lolo yung kamay ni Paul at nakipagkamay. “Just call me lolo. Besides, bestfriend mo naman tong apo ko, you’re already part of the family.” Nginitian niya si Paul.

Napangiti naman ako sa sinabi ng lolo. Mabait naman kasi talaga ang lolo ko. Lahat ng kaibigan ko, wini-welcome niya palagi.

“Teka nagugutom na ba kayo?” tanong ni lolo.

“Hmm…medyo po.” Sabi ko na medyo natatawa.

“Do you want to help me cook for dinner?” yaya ni lolo.

Cooking is one of our bonding times. Siya nga ang nagturo sa akin magluto eh.

“Sure Lo!” sabi ko naman.

“Do you want to join us, Paul?” tanong niya.

It would be awkward for the both of us..

“Hindi na po, kayo na lang po.. magpapahinga na lang po ako sa taas.” Sagot naman ni Paul.

“Ahh ganun ba, sige.” Sabi naman ni lolo.

“Sige po akyat na po ako, excuse me.” Paalam ni Paul at umakyat na siya.

Nakatingin ako sa kanya habang umaaakyat siya ng hagdan.

Mukhang napansin naman ng lolo na parang may something sa aming dalawa ni Paul. “May problema ba kayo apo?” tanong niya.

“Po?” tanong ko, pretending that I didn’t hear what he said.

“Sabi ko, may problema ba kayo? Para kasing hindi kayo magbestfriend, parang nag-iiwasan kayo ng tingin. May ginawa ba siya sa’yo?” tanong niya.

“Naku wala po lolo. Wag niyo na lang po yun initindihin. Tara na po!” yaya ko kay lolo.

“Sige, pero kapag may ginawa yan sa’yo sabihin mo lang kay lolo ha? Marami tayong tauhan, kayang kaya natin siyang ipa-” hindi pa tapos ang sasabihin ni lolo when I cut him.

“Lolo!” sabi ko.

“What?! I’m just saying.” Sabi niya at tumawa.

I know he was just kidding. Ganyan kasi ang lolo ko, napaka-protective sa amin, lalo na sa akin..ewan ko ba.

We went to the kitchen and started cooking

“So have you thought of what are you going to take for college?” tanong ni lolo habang naghihiwa ng sibuyas.

I was cutting celery naman. “Hmmm hindi pa nga po eh, pero I want to take something related to business, para na rin po makatulong sa company,.” Sagot ko naman.

“That’s good.. At least now I have someone to leave all these after I retire.” Sabi niya. “Kasi naman yang mommy mo, ayaw pa tanggapin ang offer ko. Nagpumilit pang pumunta sa America, eh pwede namang dito na lang kayo. Pwede naman magtrabaho sa kompanya ang mommy at daddy mo. Pero wala naman akong magagawa, kundi ang suportahan na lang sila sa mga desisyon nila. As long as safe ang mga apo ko and happy kayo, happy na rin ako.” Dagdag pa niya.

Hindi naman kasi marunong magtampo ang lolo. He always look at the bright side. Nung umalis kami, he just think na gusto lang maging independent ng mga parents ko, na hindi umasa sa kanya. Actually that’s what my parents want, they want to live a normal and simple life, yung hindi sila kailangan yukuan ng mga tao sa trabaho, yung hindi sila binibigyan ng special treatments. Kasi kung dun sila sa company ni lolo magttrabaho, hindi ganun ang mangyayari. Kaya pinili na lang nila pumunta sa America.

Nginitian ko naman si Lolo. “Don’t worry lolo, someday, matutulungan na rin po kitang mamahala ng company.” Sabi ko naman.

Ngumiti naman siya pabalik.

Nag-usap pa kami ng mga kung anu-anu tulad ng kung kamusta ang pag-aaral ko, anong itsura ng school ko, kung mababait ba ang mga tao doon at kung anu-ano pa..

Bigla naman sumagi sa isip ko si Paul.. anu na kayang ginagawa niya ngayun? Natutulog kaya yun? Okay lang kaya siyang mag-isa? Ewan ko bigla kaong nalungkot.. Para kasing gusto ko, nandito siya, kasama kong nakikipagtawanan sa lolo ko..pero hindi ko rin naman kasi siya masisisi kung bakit ganun siya ngayon.. Pero diba sabi naman niya handa siyang maghintay? Eh bakit siya ganun?

“Don’t let opportunities pass in front of you…” sabi ng lolo.. we were talking about opportunities in my future career. Pero I can’t help relate it to Paul. He’s already there at hindi ko na kailangan maghanap pa.. He’s good looking, he’s nice, and he loves me.. Pero bakit hindi ko magawang tanggapin ang pag-ibig niya.. Napaka-unfair ko naman sa kanya. I’ve known him for quite some time, and I know him so much.. Pero bakit ako natatakot na masaktan, kung alam ko namang hindi niya gagawin sa akin yun?

“Kapag may dumating na maganda sa buhay mo, wag mo nang pakawalan! Grab it! Dahil isang beses lang yan darating sa buhay mo..At baka pagsisihan mo sa huli..” dagdag pa ni lolo. At dun napaisip ako. Paul always make me feel safe and secure. Paul makes me happy..Paul protects me..Paul catches me whenever I fall…Paul wipes away my tears..Paul loves me.. I can’t be happy without Paul..I can’t stop crying if he’s not there to hug me..I never felt such peacefulness at night, and that’s because he’s there with me, and I know that when I wake up, he’s still there.. I can’t live without Paul.. and I think..i think…I love Paul Rivera..

Right after we cooked, I went straight to my room. Pagbukas ko ng pinto nakita kong wala siya sa kama. Chineck ko yung bathroom at nakita kong nakabukas yung pinto. Kakahubad lang niya ng T-shirt nung pumasok ako sa bathroom..Nagulat siya ng makita ako. Tumingin siya sa akin pero bumaling kaagad ang tingin niya.

“O nandiyan ka pala.” Sabi niya. “May kailangan ka bang gawin?” tanong niya.

Hindi ako sumagot.. Hindi ko alam kung bakit ako pumasok sa banyo in the first place..Basta may nagtulak na lang sakin..At parang wala na akong pakielam sa kung nau man ang mangyayari..Basta gusto kong sabihin sa kanya..na mahal ko rin siya..

“Sige lalabas muna ako.” Sabi niya. Nasa likod ko ang pinto. Pumunta siya sa harap ko at hinawakan ang door knob sa likod ko. “Excuse me.” Sabi niya.

Pero sa halip na umalis ako. Hinawakan ko ang kamay niya na nakahawak sa door knob at sinarado ang pinto at pinihit ang lock.

I stared at him. And he stared back. I touch his face and then I kissed him..He kissed me back.. I wrapped my arms around his neck and he wrapped his arms around my body..

It was the first time I have given my lips away. At hindi ko pinagsisihan ang ginawa ko.. Dahil kung mayroon man akong pagbibigyan ng halik ko, si Paul yun..ang taong nagmamahal sa akin..at ang taong mahal ko..Siguro mahal ko na nga siya..Dahil hindi ko siya matiis, hindi ko kayang nagtatampo siya, hindi ko kayang wala siya sa tabi ko..

Nagkalas ang mga labi namin at nagdikit ang mga noo namin..I looked up and my eyes met his.

“So does this mean that you’re giving me a chance?” tanong niya.

I smiled at him and nodded. He hugged me so tight and lifted me. “Yes!!” sigaw niya. “Yeah!!”

Binawal ko naman siya. “Paul! Tumigil ka nga! Baka may makarinig sa’yo o!” sabi ko. But I wasn’t mad, I was actually happy.. Ewan ko..basta ang alam ko, magaan ang feeling ko..

“Ayy sorry..” sabi niya at tumawa siya. He put me down and put both his hands on my cheeks. “I’m so happy Vin..You don’t know how good this feeling is..I promise you..i will never hurt you..I will never make you cry..I will never leave you..I love you so much..” and he kissed me.

“I love you too Paul..” and I’m officially confirming, na mahal ko nga siya..Matagal na..ayaw ko lang din aminin sa sarili ko..pero ngayon..buo kong tinatanggap.. Niyakap niya ulit ako.. I can’t take off the smile in my face..for once, I felt like I made the right decision..I felt sure about this..Unlike with Mr. Santos, I know na hindi nagsisinungaling si Paul..alam kong mahal niya ako..

I didn’t even think about what I said next. “You know Paul, I haven’t taken a shower yet.”

He just gave me a devilish smile and kissed me harshly.. I didn’t stop him.. I let him do what he wants and I just followed his lead. He took off my shirt.. I pulled down his shorts. But our lips never left each other.. He took off my shirts and all we’re wearing are our boxers. I wrapped my arms around his neck. He lifted me up, and I wrapped my legs around his waist. He slowly walked to the shower. Isinandal niya ako sa dingding. I gasped when my bare skin touched the cold tiles. Napangiti naman siya. I stepped down. He took my hands and put it in sides of his boxers. He’s telling me to take it off. Bigla akong kinabahan for a second..Pero nandito na ako, ngayon pa ba ako mag-baback-out? Bahala na. He touched the sides of my boxers..Parang sinasabi niya na sabay namin tanggalin. I swallowed once and then I pulled down my boxers. He also pulled down his. He grabbed my boxers off my hands and threw it out with his. He pressed his entire body to me.. And I felt his naked body touch mine. I don’t care kung anu nang mangyari..Basta ang alam ko, I’m ready for what can happen..And since si Paul naman to, hindi ko na kailangang mangamba, at mabahala.

He kissed me again and slowly slid his lips down to my neck. He turned on the shower and I felt the warm water rushing to my body. I hugged him tight.. and I gave him the power to do whatever he wants to my body..

At nangayri na nga ang nangyari. (I’m still 17 so sex scenes are still prohibited. Hahahah!)

After taking a shower and did what we did (lol), naisipan namin magbubble bath. We we’re sitting on the bath tub. I was on top of him and leaning on him. His arms were wrapped around my body and my fingers are in between his fingers.

We were both quiet when I said a joke. “I thought you’re not gonna hurt me?”

“huh?” clueless na tanong niya.

“ang sakit kaya!” I told him.. Masakit naman talaga..first time ko kaya!

Mukhang na-gets naman niya,. “Ahh..” at tumawa siya. “Sorry po…Yaan mo next time, I’ll be gentle..hindi na kasi ako nakapag-pigil eh..nakakagigil ka kasi!” hinalikan niya ako sa pisngi.

Kinilig naman ako.. It’s been a while since I felt this.

“I love you Marvin Theopher Castillo Rivera..” sabi niya at tumawa siya

Rivera..Parang ang sarap pakinggan na nasa pangalan ko ang surname niya. I turned my body to face him. “Rivera? Bakit sinagot na ba kita?” pambibiro ko..

“Hindi pa, pero simula ngayon, asawa na kita.” Sabi niya.

Kinilig ako sa sinabi niya. “Ang bilis mo naman!” sabi ko.

“Siyempre kailangan mabilis! Hindi na dapat pinapakawalan! Baka mapunta pa sa iba. Eh ngayon na sakin ka na, wala nang makakaagaw sa’yo. At kung makuha ka man nila, sinusuguro ko sayong gagawin ko ang lahat para mababawi kita.” Ngumiti siya sa akin.

Ang sweet sweet niya talaga. Talaga ngang mahal niya ako.

“Bolero ka talaga!” biro ko.

“Kapag ikaw ang kausap ko..Walang halong bola.. Kapag may sinabi ako sa’yo, iyon ang sinasabi ng puso ko.. At alam mo iyan..” seryosong sagot niya.

Napangiti niya ako sa sinabi niya. Hinalikan niya ako. “I love you..” sabi niya.

“I love you too..” sagot ko naman.. at nagyakapan na kaming muli.

Pagkalabas namin ng banyo, dumiretso kaagad kami sa kama. Wala kaming suot kungdi underwear lang. Nakatulog akong nakayakap sa kanya.. For the past few days, ang reason ng pagyakap ko sa kanya ay para tumahan ako sa pag-iyak, pero ngayon, hindi na ako umiiyak.. I’m happy, happy na alam kong mahal ako ng taong mahal ko.

When I woke up, he was  staring at me. “O nacute-an ka nanaman sa akin.” Biro ko.

“Cute ka naman talaga eh..” sabi niya ng nakangiti.

Nginitian ko lang din siya pagkatapos ay hinalikan niya ako. Bumangon na kami at nagbihis. 7PM na. 5 hours away before Christmas and I feel like it’s Christmas already..and I had the best gift ever.

Bumababa kami sa hagdan ng biglang nakipag-holding hands si Paul. Tinry ko namang tanggalin kasi nga baka may makakita sa amin..at alam kong magagalit sina daddy pag nalaman niyang ganito ako..at may relasyon kami ni Paul.. tinry kong tanggalin ang kamay niya ngunit hinigpitan pa niya ito. Tumingin ako sa kanya at pinandilatan siya ng mata ngunit ngumiti lang siya sa akin..

“Paul!” sabi ko.

Nakababa na kami ngunit ayaw pa rin niyang tanggalin ang kamay niya. Natatakot na ako..pano kung may makakita sa akin? Lagot ako nito! Ano ba kasing nasa isip nito at ayaw pang tanggalin yung kamay niya!

Humarap ako sa kanya. “Paul sige na tanggalin mo na, please..” pagmamakaawa ko.

“Kiss ko muna.” Sabi niya.

“Ha?! Ayoko nga! Mamaya may makakita sa atin!” sabi ko.

“Eh di ko tatanggalin to.” Itinaas niya ang kamay naming magkaholding hands.

Although kinikilig ako, hindi ko maiwasan na wag matakot. Kasi naman tong mokong na to eh!

“Ano? Kiss or holding hands?” tanong niya.

Arrgghhh asar naman kasi to! No choice.. Lumingon ako sa paligid. Mukha namang walang tao, kaya minabilis ko na. hinalikan ko siya sa lips.

“O ayan na! Tanggalin mo na!” sabi ko.

“Ang bilis naman! Gusto ko matagal!” hirit pa niya.

“Ang duga mo! Sabi mo kiss lang! Walang time na napagkasunduan! So tanggalin mo na tong kamay mo or hindi ka na ulit makakatanggap ng kiss galing sakin!” pagbabanta ko sa kanya.

Para namang daig pa niya ang nakakita ng multo sa bilis ng pag kalas niya sa kamay ko,,. Napangiti naman ako.. Eh yun lang naman pala katapat nito eh.

Lumabas kami sa backyard namin at naabutan naming nakaupo ang silang lahat habang  nagiihaw ng hotdogs at barbecue naman sina daddy at mommy.

“O Paul, Marvin, lika kayo’t kumain kayo o.” yaya ni Daddy.

Naunang kumuha si Paul. Kumuha siya ng dalawang stick ng barbecue at ibinigay sa akin yung isa.

“Thanks,” sabi ko pagkaabot niya ng barbecue.

Nginitian naman niya ako.

Naupo kami sa gilid ng pool at inilaglag at ibinabad ang mga paa sa tubig. We were both staring at the sky.

“Ito na siguro ang pinakamasayang pasko ko.” Sabi niya. He kept his voice low so that they wouldn’t here us.

I looked at him. He stared back at me.. “Me too.” Sabi ko naman.

Oo, ito na nga siguro ang pinakamasayang pasko ko..nandito ako sa Pilipinas, kasama ang buong pamilya ko..at higit sa lahat kasama ko ang taong mahal ko..kasama ko si Paul.

We waited until 12 midnight. We were both sitting there when the fireworks burst in the sky and lit up the night. Ganyan kasi dito, tuwing Christmas at New Year, may pa-fireworks and clubhouse.

I was amazed on how bright the colors were. It was beautiful. Paul held my hand and kept it hidden between our legs. I just stared at him and he smiled. Nginitian ko na lang din siya..Bahala na, kung makita nila.. Basta ang alam ko, I want to share this beautiful moment with the person I love.

“Merry Christmas!” sigaw ni daddy.

Bigla naman kaming nagkalas sa pagkaka-holding hands namin at lumapit sa kanila para makipagyakapan at bumati ng “Merry Christmas.”

Nagkapalitan ng mga regalo, nagkainan, at pagkatapos ay nagyayang uminom ng wine. We always drink wine every Christmas and New Year. I started when I turned 15. Pero sinenyasan ako ni Paul na umakyat na sa kwarto pagkatapos ng isang glass ng wine..mukhang may pinaplano na naman to ah..

Nagpaalam na kami sa kanila na matutulog na..pero hindi naman talaga kami matutulog.. Right after he closed and locked the door on my room, he searched for my lips and kissed me. He didn’t even bother to open the lights. I tasted the wine in his lips and tongue.

We are slowly walking to my bed and taking off of our clothes at the same time. He threw me into bed and went on top of me.

“Are you ready for your Christmas present?” tanong niya.

“Surprise me.” Sabi ko.

At sa gabing iyon, pinagsaluhan namin ang kaligayahan..Happy ako sa nangyari sa amin..Kung kasalanan ang tawag mo sa ginawa namin, ito ang kasalanang hindi ko pinagsisisihan.. at ito na ang pinakamagandang kasalanang ginawa ko. Mahal ko nga talaga si Paul.. Hindi ko ibibigay ang katawan ko sa kanya, kung hindi ko siya mahal..hindi ko siya hahayaang halikan ako kung hindi ko siya mahal..hindi ako kikiligin ng ganito, kung hindi ko siya mahal…kaya mahal ko siya..

Nagising ako ng may kumakatok sa pinto. Nagbihis muna ako pagkatapos ay binuksan ang pinto.

“O mommy, good morning po Merry Christmas.” Bati ko sa mommy ko at pagkatapos at bumeso sa kanya.

“Merry Christmas din anak..may bisita ka nga pala sa baba.” Sabi niya.

Bisita? Sino naman kaya ang manghihingi sa akin ng aguinaldo?

Thinking na kakilala ko naman yung bisita, sinabi ko na lang na, “Sige po mommy, maghihilamos lang po ako.”

“Sige anak.Sumunod ka kaagad ha.” Sabi ni mommy.

“Opo.” Sagot ko naman,

Isinara ko ang pinto at tinungo ang bathroom. Pagkatapos kong maghilamos, lumapit ako kay Paul, na ngayo’y nag-iinat na.

“Morning.” Sabi ko pagkatapos ay kumandong sa kanya at inilagay ang mga kamay sa leeg niya.

“Morning Labs ko. Merry Christmas.” Hahalik na sana siya ng pinigilan ko siya at tinakpan ang bibig niya.

“Umm! Magmumog ka muna!” sabi ko sabay tawa.

“ehhh sige na labs..please..isa lang po..tapos mumog na ko..” pagmamakaawa niya na parang isang bata.

Pinagbigyan ko naman siya. Hinalikan ko siya sa labi. “O sige na mumog ka na.” Tumayo ako at pumunta sa pinto. “Bababa na ko, sunod ka na lang.”

“Sige, love you.” Sabi niya sabay kindat at nguso.

“Sira!” sabi ko.. Pagkatapos ay sumimangot siya. Hay nako itong mokong talaga na to.. Para mapangiti siya, sinabi ko, “I love you too,.”

At ngumiti naman siya. Bugok talaga to..kung hindi lang kita mahal! Naku!!

Bumaba na ako at pumunta sa sala baka kasi nandoon yung bisitang sinasabi ni mommy.

Nagulat ako sa nakita ko..Isang babaeng nakaupo sa couch namin..Nakatingin lang siya sa cellphone niya at hindi siya mukhang masaya. May lungkot sa kanyang mukha at mga mata. Ng magkita ang mga mata namin, biglang tumulo ang isang luha sa kanyang mata. What is she doing here?

Jessa…

-------------------------------------------

Until the next episode,

Vin.

Read more...

I'm still alive

Hindi po ito horror story pero po medyo horrific lng tlga dapat ang approach.

First of all sana po may sumusubaybay pa sa My life's playlist.

Super back to scratch pa po ang story.

Since dumadaan po ito sa reworks kaya more or less may dagdag bawas sa flow ng story.

Ito nga po pala ang isa sa mga reworked.

http://www.wattpad.com/7015828-my-life-playlist-sino-nga-ba-sya-my-life%27s


Bagong chapter po ng my life's playlist : Sino nga ba sya

Some nights :)

Sana po may readers pa po ako sa earth.
I will get back on to posting here this week.


SUper thanks sa po lahat ng dating readers at possible readers out there :)

Read more...

My Life's Playlist (reinvented)

If your expecting an update of the story I'm sorry po :(

But here's the whole explanation with the good news and bad news.

Its been a year since I started writing My Life's Playlist just to share the pain, the hardship, the struggle, the happiness, the joy, the kilig moments and all the things in between.

For many reasons I stopped writing.
One is because my desktop had parts failure.
Another is that my own love life crashed and burned.
I was able to buy a laptop but that time I was too busy with the last semester of my college.
After that it was job hunt, then employment and then I got sick.
I had to quit my job because of it.
Tried to go back to writing but a relative was hospitalized for a while.
Tried bring my laptop to the hospital but unfortunately an accident happened.
When I got better I started with the job hunt again and thankfully I got a bit of what I dreamed of.
Borrowed some money to start of and to fix the laptop.
I noticed there was quite a number of inconsistency in my story so reworks needed to be done.

So long story short, I wrote MLP, stopped, was very problematic, got better and now I'm back.
There are many re-works on the story, new chapters to be typed and new songs that comes with it.
In the coming chapters masasagot na ang maraming katanungan na I think was part of the inconsistencies.
Sino nga ba si Emman at anu na nangyari sa kanya?
Bakit maraming karakters ang biglang naglaho?
Bakit may name inconsistencies?
So tune in, follow me, add me up para po malaman nyo po ang mga sagot.
Hopefully I would be featuring a cover of a song.

www.wattpad.com/user/KirkChua



And with My life's playlist I could really say:



Life is like a playlist...





Each day is a song...





with different rhythms,





different tunes...





different beats...





different melodies...





played by different artists for different people...





but one thing is common, each song has a message...





a feeling...





a thought...





and just like life, it keeps on goin'.

Read more...