Midnight Blue

By Glenmore Bacarro

Halos dalawang buwan na ang nakakaraan, mula ng bumisita ako sa lugar na ito. Hindi ko alam kung ano ang dahilan ko kung bakit bumalik pa ko dito, alam kong mahirap makahanap ng kwento sa lugar na tulad nito, at alam kong malapit nako sa deadline para sa colum ko ng mga sarisaring kwento sa school organ namin, siguro may isa akong dahilan… umaasa parin ako na makita ko uli siya.

Napansin ko na siya sa unang araw palang ng ‘community duty’ namin sa health clinic sa lugar nila. Isa akong nursing student at kasama sa aming related learning experience ang pagboboluntaryo ng aming serbisyo sa mga mahihirap na komunidad. Nakita ko siyang nakatambay sa may tindahan sa tapat ng clinic at tahimik na nagyoyosi, gwapo siya, maputi at makinis parang hindi siya nababagay sa lugar na iyon, matangkad at may matipunong katawan. Marahil ay napansin niya akong nakatingin sa kanya, dahil bigla siyang tumingin din sa akin at tinaas ang hawak na yosi na para bang sinsabi niyang gusto mong humitit? Namula ako sa pagkapahiya, hiya sa sarili dahil ngayun lang ako humanga sa isang katulad ko…kapareho kong lalaki din, at hiya sa kanya dahil bukod sa bago palang ako sa lugar na iyon ay hindi ko rin siya kilala. Iniwas ko bigla ang aking tingin at hindi na ko nangahas na sulyapan pa siya, aware ako na nakatingin na siya sa’kin at ng naglakas loob akong sulyapan siya ay nakita ko siyang patalikod at iiling iling na naglakad papalayo…marahil ay nakangiti siya ani ko sa aking sarili at saglit na nagsisisi sapagkat hindi ko nasulyapan ang mga ngiting iyon.

Natapos ang buong araw at naghahanda na kami sa paguwi ng makita ko uli siya, nakatayo sa isang poste ng meralco at muli ay nayoyosi. Muli ay hindi ko maialis ang aking tingin sa kanya. Mukhang malalim ang kanyang iniisip kung kaya nagkaroon ako ng sapat na oras para siya ay matititgan. Muli, hindi ko mapigilan ang paggapang ng kilig sa ‘kin, at lihim kong pinagalitan ang aking sarili sa isang kahibangan na ngayun ko lang naramdaman.

“Uy, sino tinitingnan mo?” siko sakin ng isa kong kagrupo si  Jordan, at sinundan niya ng tingin ang aking tinatanaw. Nangiti siya at tiningnan niya ako ng makahulugan…alam kong ang iba sa aking mga karupo ay may pagdududa na sa aking kasarian dahil maging ako man s asarili ko ay pinagdududahan ko ang aking pagkalalaki. Hindi na siya umimik ng  makita niya ang aking tinititigan…magsasalita sana ako upang depensahan ang aking sarili pero inunahan niya ako ng pagtapik sa aking balikat sabay sabing “Wag ka magalala, kaibigan ka parin namin.”
Napamaang ako sa tinuran niya. Iniwan niya akong natulala, ibinalik ko ang aking tingin sa lalaking nagyoyosi  at kumabog ang aking dibdib ng makita ko siyang titig na titig sa akin… sa kanyang mga mata hindi ako sigurado kung ano ang nakita ko…kung paghanga o lungkot, malalim at alam kong may iba sa lalaking ito.
“Guys bilis bilisan niyo, baka gabihin kayo, malayo pa naman ang labasan at medyo delikado sa lugar naito…lalo na sa mga tulad niyong istudyante.” Ang narinig kong turan ng aming c.i. nagkumahog akong ayusin ang mga gamit ko at ng nglakad na kaming palabas sa lugar na iyon dinaanan naming siya, nakayuko lang siya at nagsindi uli ng yosi. Ng iiwas ko ang tingin ko sa kanya ay nakita kong nakatitig sakin si Jordan. Titig na makahulugan.

Nagkayayaan kami ng grupo na uminom sa bahay ng isa sa amin bago umuwi sa kanikanilang mga bahay. Alas diyes pa naman ng umaga ang duty naming kinabukasan, nagkaayaan at dalawa lang sa grupo ang hindi sumama, dalawang babae, ako at limang lalake kaming lahat, kasama si Jordan. Gwapo si Jordan, ma appeal pero hindi ako nagkaroon ng malisya sa kanya simula pa noon. Kahit maraming girls at mga bading ang kinikilig at naghahabol sa kanya, palibhasa matalino at may dugong espanyol. Sa una ay maayos ang inuman, palibhasa mga istudyante kame, may kanya kanyang alawans kaya nag beer kami, redhorse at bumili na kami agad ng dalawang case kahit alam naming hindi namin kakayanain yun dahil bukod sa wala sa amin ang lasenggo eh mahihina kami pagdating sa beer. Kalagitnaan ay nagsialisan na ang iba at yung mga babae. Nadako ang usapan sa sex at hindi ko akalain na ilalag ako ni Jordan sa mga kagrupo ko at nauwi sa tuksuhang lasing ang usapan. Tinutukso ako sa kasarian ko at alam kong naasar na ako dahil nagpumilit na akong umuwi. Marahil ay nakonsensya si Jordan at nagpumilit siya na sabay na kami tutal ay pareho lang kami ng uuwiang lugar, magkasunod na kanto lang ang layo ng bahay nila sa boarding house na inuupahan ko. Wala na rin ako nagawa kahit asar ako sa kanya dahil hilong hilo na rin ako.
Ako ang unang bababa pero bumaba na din siya at sinabing lalakarin nalang niya hanggang sa kanila. Hindi ako umimik dahil masama parin ang loob ko sa kanya naglakad kami ng tahimik at nang makarating nako sa bhause ko at akmang bubuksan na ito ng ngsalita siya.
“Sorry, di ko sinasadya.” Tumigil lang ako sandali at akmang papasaok na ng hinarang niya ang kanyang katawan sa pinto. Tumitig siya sa akin at sa isang iglap ay siniil niya ako ng halik…hindi ko alam kung dahil sa kalasingan kung bakit hindi ko siya nagawang itulak at hinayaan ko siyang ipagpatuloy ang ngayo’y masuyo na niyang halik. Ng maghiwalay ang aming mga labi ay nakatitig lang ako sa kanya at nagtatanong…
“Mahal kita, Nel” anas niya… “…matagal na.”
Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko…alam kong hindi ko siya mahal pero hindi ko magawang kontrahin ang nagsususmamo niyang mga mata. Iniiwas ko ang aking mga mata sabay sabing “Hindi pwede… hindi dapat…” ngunit muli dumampi ang mga labi niya.
Tuluyan nang nawala sa huwisyo ang utak ko at nagpadala ako sa tawag ng libog…dahil aminin ko man o sa hindi sa unang halik palang niya tinigasan na rin ako.
Hinila ko siya papasok sa loob ng bhause, itinulak niya pasara ang pinto habang siil parin ako ng halik. Nasasarapan ako sa halik niya at sa isang sulok ng aking isip ay hindi si Jordan ang humahalik sa akin kundi ang lalaking iyon…
Sa isiping iyon ay lalo akong nalibugan sa ginagawa sa akin ni Jordan… nakipagsabayan ako sa kanyang halik, dahan dahan kong sinisipsip ang kanyang dila at nilalaro din ito sa loob ng aking bigbig…napapaungol siya at sabay ang mumuting kagat niya sa aking pangibabang labi…masarap ang halik niya, manamis namis, lasang beer ng hinaluan ng lalaking lalaking amoy ng hininga niya. Isa isa niyang hinuhubad ang mga butones ng uniform ko at ginaya ko na rin sya, paisa isa hanggang sa tuluyang tanging mga brief na lang naming ang natira, hinimas ko ang kanyang bukol at nadama ko ang tirik na tirik na niyang pagkalalki…hinila ko sya ng mga ilang hakbang patungo sa may sofa at pabagsak kaming tumumba…masuyo at marahas parin ang maga halik ni Jordan, at minamasahe ng mga kamay niya ang aking likuran, dibdib, puson…masasarap ang mga sensasyong iyon, habang halos ginagaya ko lamang ang lahat ng mga ginagawa niya sa akin...alam ko na alam niya na iyon ang una ko sa pakikipagtalik sa isang lalaki. Bumaba ang halik niya sa leeg ko, ramdam ko ang init at basang labi niya sabay ng mga mumunting kagat at sipsip…napapaungol ako sa sarap...pinapadaan niya ang dila pababa sa aking dibdib at dagling pinagsawaan ang aking utong…tanging mga ungol lamang ang naisusukli ko sa nakakakiliting sarap na hatid nito…bumaba siya ulit paunti unti at dama ko ang init ng kanyang dila sa puson at at ang masusuyong haplos sa aking katawan, habang tuluyana na niyang hinubad ang suot kong brief at saglit na tinitigan ang naghuhumindig kong ari…
hinawakan niya ito at ikinulong sa kanyang mga palad at dahan dahan at tila ba nanunudyong dampian ng halik ang pinakaulo nito…halik at panakanaka ay dinidilaan niya ang butas nito…napapaungol ako sa sarap, ganun pala ang pakiramdam. Halos nagmakawa ako sa kanya na ituloy lang niya ang ginagawa...nahugot ko ang aking hininga ng maramdaman ko ang init at basa niyang pagsubo sa ulo ng burat ko,,,at dahang dahang isubo ang kabuuan nito...napasinghap ako sa sarap at sa kiliting sensasyon ng kanyang ginagawa…napasabunot ako sa kanyang buhok ng ramdam ko ang higpit at pressure ng kanyang patsupa, hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdamang sarap... “Ooooohhhh…shitttt ang sarrrapppp…ahhhhh” magaling si Jordan, duda akong matagal na niya itong ginagawa…sa patuloy niyang paglabas masok pagsubo sa akin ay alam kong malapit na akong labasan...at marahil ay naramdaman niya ito dahil mas lalo niyang binilisan at hinigpitan ang kanyang pagtsupa...kasabay ng aking ungol ay ang pagsubo niya ng buo sa aking titi at bumulwak ang aking katas sa loob ng kanyang bibig sabay sa pagnmasahe sa aking bayag at pagkurot sa aking utong…halos mapasigaw ako sa sarap. Mga ilang segundo ding sumirit ang aking katas at sinimot niya lahat iyon…hinahabol ko ang aking hininga at nawalan ng lakas ng tumigil siya sa pagtsupa sa akin at pagsimot sa aking katas..muli siyang humalik sa aking dibdib at nagjakol habang sinususo ako..ilang sandali lang din ang lumipas ng pumulandit ang kanyang katas. Nakatitig lang ako sa kanya at hindi makapaniwala sa mga nangyari. Tumingin siya sa akin at ngumiti, niyakap niya ako at ilang sandali pa ay nakatulog  na siya…

Nagpatuloy ang relasyong hindi ko mawari kung ano sa amin ni Jordan…alam kong hindi ko siya mahal pero masarap siya sa kama..ilang beses ding naulit ang aming pagtatalik ngunit alam kong hanggang kama lang nararamdaman ko sa kanya… patuloy parin akong lihim na umiibig sa lalaking araw araw kong nakikitang nakatambay sa may poste ng meralco. At kung minsan nararamdamn ko ang hinanakit sa akin ni Jordan at ang kanyang selos sa lalaking ni hindi ko pa nakikilala.

Isang araw na halos wala kaming ginagawa sa clinic ay inatake kami ni Jordan ng kalibugan. Sa likod ng clinic kahit tanghaling tapat ay iniraos naming ang nagiinit naming katawan. Pagakatapos naming nagtsupan ay pinauna ko na si Jordan pabalik at maghihintay ako ng ilang sandali para hindi kami mahalata. Ng papalabas na ako sa tabing na pader ay laking gulat ko ng makita kong nakatayo lang at naksandall sa pader sa kabila ng pinagtalikan naming ni Jordan ang lalaking lihim kong iniibig…natulala ako at napako sa kinatatayuan at namula sa pagka pahiya. Tiningnan niya ako ng makahulugan at ngumiti siya sa akin...ang unang beses kong nakitang ngiti na tumunaw sa aking puso, ang mapupula niyang labi at ang mapuputing pantay pantay na mga ngipin...itinaas niya ang kanyang hawak na yosi at lumakad papalayo. Para akong tuod na nakatulala lang sa kung saan siya nakatayo kanina. Ng hapon ding iyon, hindi ko siya nakita sa dati niyang tambayan. Ako ang naatasan isang hapon na maghouse visit sa isang batang maysakit, sinamahan ako ng isa kong kagrupong babae. Pagakatapos naming gawin ang dapat gawin ay umalis din kami agad sa takot na baka kung anung mangyari sa amin doon. Huli na ng mapansin kong naiwan ko aking stethoscope at napagpasyahan ko na balikan ito sapagkat kakailanganin ko din ito kinabukasan sa school, wala kaming community duty kinabukasan. Uwian na ng maisipan kong daanan ang gamit kong naiwan at hindi nako nasamahan ni Jordan dahil sa tumawag ang kangyang mommy at magpapasama sa kung saan. Naglakas loob akong puntahan ang bahay ng batang maysakit kahit wala akong kasama, hapon na noon at papadilim na. Maayos ko naman narating ang bahay ngunit sa pagtataka ko at pagtataka ng lahat hindi namin mahanap ang nawawala kong gamit. 

Nilisan ko ang bahay na namumroblema sa kung ano ang gagamitin ko kinabukasan…hindi ko napansin ang lalaking nakatayo sa di kalayuan at akmang lalagapasan ko na siya ng magsalita ito “Pwede makisindi?” mala musikang boses na nagpakaba sa dibdib ko, madilim na nuon at naaaninag ko ang gwapong mukha ng lihim kong iniibig.
“Ha?” ang sagot patanong ko, dahil sa bukod sa hindi ako nagyoyosi eh wala din akong hawak na sigarilyo.
Ngumiti siya at hindi ko mapigilan ang mapanganga sa nakakahipnotismo niyang mga ngiti.
“Pwede ba kitang ihatid?” sa halip ay tanong niya at lumapit na siya sa akin at nuoy nasilayan ko ng malapitan ang napakaganda niyang mukha.
Marahil ay umoo ako dahil ang sunod ko na lang na naalala ay sabay kaming naglalakad patungong labasan. Walang imik at tahimik lang siyang humihitit ng yosi, may dala pala siyang lighter at naghatid sa akin ng kilig ang katotohanang marahil ay paraan niya lamang iyon upang mapansin ko siya.
Nasa may labasan na kami at sa hintayan ng sasakyan ng nagsalita siya…
“Gusto mo…videoke muna tayo?” sabi niyang nakatingin sa isang videoke hause sa amay di kalayuan...walang tao nuon dahil maaga pa kaya umoo ako dahil na rin sa ayaw ko pang matapos ang nga sandaling iyon.
Parang kilala na siya sa lugar na yon dahil parang sanay na sa kanya ang mga tagabantay sa videoke hause nayun… at sa kamalas malasan pa ng umorder siya ng inuming nakalalasing ay hard ito...wala daw stock ng beer… hindi nako nakapalag dahil sa bukod sa hindi niya ko tinanong kung umiinom ba ako ay basta nalamang sya umorder, sabay sabing “…pasensya na, wala silang redhorse.”
Maganda ang boses ni Jet, kasing swabe at lamig ng kanyang personality… nasa tono naman siyang kumanta pero hindi kagalingan. Nakailang kanta at ilang tungga din kami ng emperador ng maramdaman kong hindi na kinakaya ng sikmura ko ang alak.
Napasugod ako sa banyo dahil nasusuka na ko at nakasunod naman siya sa akin ng may pagaalala. Dahil na rin siguro sa hiya kaya hindi rin ako tuluyang nasuka…napapikit nalang ako dahil umiikot na ang paningin ko at sumandal sa dingding.
“Okay ka lang?” anang tinig na nagaalala...tumango lang ako sabay yuko sa may grripo at pinadaloy ang tubig at naghilamos…naramdaman ko ang kanyang kamay na hinahagod ang aking likuran… masarap sa pakiramdam ang kanyang ginagawa at kumabog ang aking dibdib at nawala ang aking pagkahilo…inaamin ko nagkaroon ako ng malisya sa simpleng hagod lang niya. Marahil ay naramdaman niya ang aking pagkabalisa kung kayat inalis niya ang kamay sa likod ko. Tumayo ako, humarap sa kanya nakita kong titig na titig siya sa akin…
Dahan dahan niyang kinuha ang aking kaliwang kamay at dinala ito sa kanyang pisngi, pumikit siya na animoy nananaginip at masuyo niyang dinampian ng halik ang likod ng aking palad..  dumilat siya, at muli ay nakita ko sa kanyang mga mata ang lungkot, lungkot na minsan ko ng nakita sa kanyang mga mata… hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko ng mga panahong iyon dahil dama ko ang bigat ng pagiisa at sakit ng kalooban na kanyang dinaranas… hinawan ko ang kanyang mukha, pinadaan ko ang aking mga daliri sa linya ng kanyang panga at marahang pinisil ang kanyang pisngi… dahan dahan kong inilapit ang aking mukha at idinampi ang aking mga labi sa kanyang napaamang na mga labi..tamis ng halik ng tunay na pagibig,., marahan, masuyo…ngayon ko napatunayan na siya ang iniibig ko. Ng bumitaw ako at titigan sya ay siya ring pagdaloy ng luha sa kanyang mga mata, dama ko ang lungkot…pinunasan ko ng aking mga daliri ang kanyang mga luha at muli ay dinampian ko siya ng halik, at sa pagkakataong ito gumanti siya ng halik at marahan nagsisimula ng maglakbay ang aming mga kamay.
Sa paglapit ng aming mga katawan ay naramdaman ko ang unti unting pagkabuhay ng kanyang sandata, na sya ring naging dahilan upang tuluyan na ring tumigas ang aking ari.
ipinasok ko ang aking kanang kamay sa pantalon at loob ng brief niya at pinisil at piniga ko ang naghuhumindik na niyang sandata, sa ginawa kong iyon ay napaungol siya, na siyang hinihintay ko upang ipasok ang maalab kong dila sa loob ng kanyang bibig…ginalugad ko ang loob nito at nilalaro laro ko ang dila niya, at napaungol ako sa sarap ng sipsipin niya ng marahan ang dila ko… umatras siya ng bahagya at inilock ang pinto ng banyo, at muli ay siniil niya ako ng halik… tinanggal ko ang kanyang damit at ganun din ang ginawa niya sa akin.. ibinababa ko ang aking halik sa kanyang leeg, at iginuguhit ko aking dila pababa sa kanyang dibdib…salitang kinakagat ng marahan at sinisipsip,,, pababa sa puson habang tinatanggal ko ang kanyang pantalon kasama ng kanyang puting brief. Ibinaba ko ang aking halik hanggang sa taas na bahagi ng kanyang hindi kalaguang bulbol… hinihimas ko ang kanyang bayag at sarap na sarap siya sa aking ginagawa… nilaro ng dila ko a ulo ng kanyang ari at napapasinghap siya sa sarap… dahan dahan kong isnubo ang kabuuan ng ulo nito at nilaro laro ng dila ko…habang patuloy ako sa paghimas sa kanyang bayag at itaas  na  bahagi ng kanyang bulbol…
masarap siya at hindi nakaksawang laruin ang kanyang sandata… dahan dahan kong isinubo ang kabuuan nito at sinubukang sagarin ngunit hindi ko kakayanin dahil sa may kalakihan ang kanyang kargada… napapalakas ang kanyang ungol habang tsinutsupa ko siya, binibilisan ko ang paglalabas masok ng aking bigbig sa kanyang ari at sinasabayan niya ito ng mala ritmikong galaw at pagkantot… sinisipsip ko at sinsagad hanggang kaya sabay ng paghigop sa kanyang ari… tanging ungol at manaka nakang pagsasabi ng “ang galling mooo…” ang kanyang nasasambit. “Ooooohhhh….”
Nang marahil ay malapit na siyang labasan ay pinatigil niya ako at nagpalit kami ng pwesto siya naman ang sumuso sa akin at pinagsawaan din niya ang ari ko,… halos ilang minuto lang ng ramdam kong sasabog na ako ..tumigil siya at sinabihan ako ng “ako muna” sabay palit kami uli ng pwesto at pinasubo niya sa akin ang matigas pain niyang ari..ilang saglit lang ng pagsuso sa kanyang ari sabay sa pagjajakol ko ng akin ay halos sabay kanming nilabasan…pumulandit sa loob ng aking bigbig ang mainit niyang katas at ilang ulit kong naramdaman ang pagnginig ng kanyang kalamnan sabay sa pagsabog din ng aking katas sahig ng banyo… patuloy ko siyang tsinupa hanggang nasaid ang huling patak ng kanyang tamod…
pinatayo niya ako at niyakap ng mahigpit.

Dumaan ang mga araw, ngunit hindi na naulit sa amin iyon ni Jet, though lagi ko siyang nakikita ay walang pagkakataon na wala si Jordan sa tabi ko… isang araw bago ang huling araw ng duty naming sa lugar na iyon ng absent si Jordan ay nagawa naming ni Jet na magsolo ngunit hindi na naulit ang pagtatalik namin..
“Handa mo bang iwan si Jordan para sa akin?” tanong niya nung araw na iyon. Hndi ako nakasagot dahil mahirap gawin ang hinihingi niya,,hindi ko kayang saktan si Jordan kahit hindi siya ang mahal ko..
Tumitig sitya sa akin at animoy nasaktan sa tagal ng aking kasagutan..noon din ay sinagot ko siya ng oo…
Ngumiti siya sabay sabing  “Ayoko na rito, Nel…gusto ko ng magbagong buhay kasama ka.. May ipon na ako...handa na para sa bagong simula.” Tinitigan ko siya at nakita kong seryoso siya...muli ang lungkot at takot ay nababanaag ko sa kanyang mga mata..
“Sa makalawa, pagkatapos ng duty niyo...sasama na ako sa iyo.” Sabi nitong sa malayo nakatingin… “Kahit hindi tayo magsama sa iisang bubong… basta ayoko na rito.”
Hindi  ko siya nasagot… marahil ay dahil sa hindi rin ako handa.
“Pwede bang sa Sunday na lang? Tutal dalawang araw lang mula bukas makalawa…” ang sabi ko.
Tumango siya… “Alam mo kung san mo ko makikita…”

Dumating ang araw na iyon, sa pagdadalawang isip ko ay natagalan ako bago maghanda para puntahan siya…ngunit dumating si Jordan at marahil ay alam niya na iiwanan ko na siya… nagmakaawa siya at muli ay lumambot ang puso ko sa kanya… ng gabing iyon pinagsaluhan naming ni Jordan ang sarap ng kataksilan…alam kong nagtataksil ako kay Jet sa kadahilanang siya talaga ang mahal ko.

Hindi kami nagkita ni Jet, hindi ko siya nasipot…at mula noon nawala ang komunikasyon namin. Sa hindi ko pagsipot hindi ko na rin siya natawagan at wala siyang reply sa mga text ko…alam ko galit siya…hindi ko na siya nahanap.

---

Halos dalawang  buwan na ang nakakaraan, mula ng bumisita ako sa lugar na ito. Hindi ko alam kung ano ang dahilan ko kung bakit bumalik pa ako dito, marahil ay nagbabakasakali lang ako na makita ko siya uli…wala na kami ni Jordan, at gaya ng sabi ko wala na rin kaming komunikasyon ni Jet…bumalik ako sa lugar na ito upang makahanap ng kwento para maipasa sa editor namin…deadline na sa makalawa.

Sa muling pananariwa ng nakaraan sa lugar na ito ay hindi ko maiwasang mapangiti ng mapait. Nasaan na kaya si jet? Makikita ko parin kaya siya sa poste ng meralco?
Sa paglalakad ko ay pumailanlang ang isang awitin na nagpangiti sa akin…naalala ko ang swabe at baritonong tinig ng lalaking minsan ay minahal ko, o maaaring patuloy na minamahal ko.

Hinanap ko ang pinanggalingan ng tugtog at napakunot ang noo ko ng makita ko ito. Lumapit ako at nagkaroon ng interes na maaring dito ay may mahahagilap akong kwento. Naupo ako sa isa sa mga silya doon at nakatitig lang sa harapan… marahil ay gusto ko lang magpahinga kaya naisipan kong pumasok…naramdaman kong may naupo sa tabi ko, nilinga ko siya at kita ko sa kanyang mga mata ang pagdadalamhati, may katandaan na ang aleng ito at mugto ang mga mata… “Kilala mo ang anak ko?” ang tanong niya sa akin na pagaralgal na boses.
Alanganing napangiti ako sapagkat hindi talaga doon ang sadya ko…
“Kung alam ko lang…” anas niya na animoy hindi alintana ang aking presensya.. nagkaroon ako ng interes na maaaring maisusulat ko ang buhay ng anak ng aleng ito…
“Maaari mo bang ikwento sa akin kung sino siya…?” ang sabi kong ininguso ang nasa harapan.
tumango siya...at inilabas ko ang aking celphone para gawing recorder at ang aking ballpen at pad paper.

“Alam kong matagal na siyang nagtitiis…” panimula niya.. “Kung sana nakinig lang ako noon, sana ay naagapan ko pa siya…sana hindi ito nanagyari sa kanya…sana hindi ito ginawa ng hayop niyang amain…” tumulo ang kaninang luha ay pilit niyang pinipigil…hindi niya natapos ang kanyang kwento dahil sa kanyang emosyon kaya naghanap ako ng makakapagkwento sa akin ng buo…

Mula pa pala pagkabata ay minomolestya na siya ng kanyang amain… ginawa siyang sex slave, parausan lalo na kung lulong sa droga ang kanyang stepfather..nagsimula ang panggagahasa sa kanya nung siya ay grade six palang…nagbulag bulagan ang kanyang ina dahil sa pagmamahal nito sa kanyang pangalawang asawa… hindi nagka girlfriend o walang nagging kaibigan ang biktima dahil sa takot na siya ay pandirihan at takot na rin sa kanyang amain…

Papaalis na ako noon sa lugar na iyon na hindi man lang sumisilip sa biktima…nireview ko ang mga nakalap kong data para sa isang kwentong maaaring mailathala sa aming school organ ng binigay ko ang huling katanungan… “Paano siya namatay?”
“Dahil sa bugbog…nalaman ng amain niya na makikipagtanan na siya o lalayas na siya, hindi sinipot…bumalik ayun binugbog… halos dalawang bwang nakaratay sa ospital bago namatay…”
“Kanino siya makikipagtanan?...Maari ko ba siyang makausap?” ang tanong ko…
Tinitigan ako ng babaeng kausap ko at sinabin ng pabulong… “Atin atin lang to…ang alam ko makikipagtanan siya sa taong nagngangalang Midnight Blue…diba pangalang lalaki yun?” aniya na may kalakip na makahulugang ngiti. “Sino si Midnight Blue?” tanong pa nito na animoy alam ko ang sagot.

Napamaang ako…matagal bago ako naglakas ng loob na lumapit sa puting kabaong na kanina pa ay tila kumakaway sa akin. Napapalibutan ito ng mga putting bulaklak… sa paglapit ko, nakita ko ang isang mukha ng puno ng katahimikan…isang mukha na nakaaklas sa lungkot, isang mukha na payapa… dumaloy ang isang patak ng luha sa aking pisngi.

Habang tinutupi ko ang liham ko sa aking editor ay  pinapakinggan ko ang pintig ng aking puso gamit ang nawala kong stethoscope… marahil ay nagtataka kayo kung paanong naibalik sa akin ito, tulad ng pagtataka ko kung bakit hindi parin tumitigil ang puso ko sa pagtibok gayung ang pagibig nito ay hindi na kailanman matatagpuan dito sa ibabaw ng mundo.

Lea,
editor-in-chief
Fatima Tribune

I am sorry to tell you that I can’t provide a story for this month’s issue. I am still searching for the pieces that had been taken away from me…my heart…my love…my soul.

                                                                                                          

                                                                                                            Yours,
                                                                                                            Nel M.B
                                                                                                            a.k.a Midnight Blue

Read more...

Ang Kwintas, ang Snickers at Si Patrick. (Part 19)

Salamat sa mga patuloy na sumusubaybay ng series na ginawa ko. Ganun din sa mga silent readers na nagbabasa rin ng series ko. Nawa'y kung merong mga GRAMMAR FLAWS kayo na makikita especially this EPISODE, ipagpaumanhin ninyo na lang kasi first time ko lang magsulat.

Salamat din sa mga:

Kaibigan ko, kaklase ko sa block section ng MBA sa PLM, mga ka-officemate ko na habang tina-type ko ito ay binabasa ng patago ang nobela ko, sa bestfriends ko at mga barkada ko, at higit sa lahat, kay Patrick na siyang naging dahilan para makapagsulat ako ng ganito. (Sino siya?! Well... Secret!! Hehehehe..)

Siyempre, sa mga avid readers na palaging nagko-comment ng nobela ko:

Sina Dada, jac, mArk, mcfrancis, j.v, -Ram, Nujum, LightRundle, Erion, coffee prince( number one fan ng novel ko..) Kuya Nitro, mga anonymous readers (mga mentor ko pagdating sa grammar and spelling) Ross ram, Aqua16, Sen Janus(Don't worry, i will post some of my missing parts of my story ASAP, but not now..) dark_ken(fan ako ng novel niya..) jasper.escamillan(nag-iwan pa ng number sa akin, don't worry, I'll text u if I have some spare time Hahaha!!) Ernes_aka_jun, Magno, Jay aka Jcoi, chris018, jayfinap(in-add ako sa account niya at isa sa mga idol ko pagdating sa series) zenki, ogie8906, at si JhayCie. Guys.. Sana nagustuhan ninyo ang story ko!!!

ANY COMMENTS, OPINIONS AND VIOLENT REACTIONS ARE AFFABLY WELCOME!!!

(This story is based on my real life. I changed the names of those persons involved including myself to keep our characters confidential and personal.)

Any commonality to any individual, place, or written works are absolutely COINCIDENTAL.

DISCLAIMER: The author withholds all his prerogatives to the work, and requests that in any use of this material that his rights are purely respected. No part of this story maybe reproduced or transmitted in any form or by any means: replicating, copying, duplicating or otherwise, without the prior consent or permission of the author himself.

To visit my accounts, just get me in track here, AyT?!:

Blog: http://pinnohy.blogspot.?com/

FB: http://www.facebook.com/pINNOHy

TWITTER: @pINNOHy (just follow me and I'll follow you back!!)

---------------------------------------------

Part 19

"Joseph, oh, bat napasugod ka ng hindi oras dito?" sabi ni mommy habang inaayos ang dadalhing isang box ng bote sa water station sa labas.

"Mommy naman, may sasabihin si Joseph sa akin eh!! Ikaw talaga!!"
Sabi ko na may halong pagkayamot dahil sa pagkabitin sa sinabi sa akin si Joseph.

Nang nasiguro na ni mommy na kumpleto na ang bote ay napagdesisyunan na niya kaming iwanan sabay bilin sa akin na bantayan ang bahay. Napabalik ako ng tingin kay Joseph at nagsabi na ng saloobin ko.

"You know what, Joseph, I love Cheney with all my life. Napansin ko this past few days na mas nagiging close sila ni Lei over me. Nagseselos ako!! Totoo iyon!! Wala akong choice kaya nagawa ko yun kay Lei."

"Jay, mali eh!! As in sobra!! Wag ganun!! Hindi mahal ni Lei si Cheney!! Na-concern lang siya kasi tinuturing niyang ate si Cheney. Tulad ng sa'yo. Di ba kuya ka niya, alam mo yan, bro!! Dahil mas kilala kita kaysa sa mga kabarkada natin!!" paliwanag ni Joseph habang nakatingin sa akin.

"Si Lei kasi eh!! Pasensiya na bro!!(bigla akong napaiyak) kasi silang dalawa, parang mas close sila sa isa't-isa eh. Parang antagal na nilang magkakilala?! Ayun ang dahilan kung bakit ako naging ganun sa kaniya!!"

"Bro.. Kahit bali-baligtarin mo ang pangyayari, Mali ka pa rin. Oh! You should never, never doubt what nobody is sure about. Ayan tuloy ang nangyari sa iyo. Tsk..tsk..tsk.."

"Teka ano ba yung gusto mong sabihin sa akin kanina about Lei?!"

"Oh, forget about it!! Wala na naman akong pakialam dun eh. Basta, ang gawin mo bro, try to fixed everything!! Wag mong ipapabukas, kundi ngayon na!!"

Binuksan ni Joseph ang isang bote ng Colt 45 gamit ang ngipin nito. Napahanga ako dahil bihira lang ako makakita ng ganung style.

"Putah, bro.. Innate yang talent mo ah?! Kailan mo pa natutuhan yang ganyang style ng pagbukas?!"

"it's all about genes, bro!! Hehehehe..." sabi ni Joseph sabay tapik sa balikat ko.

Nag-inuman kaming magkasama hanggang sumapit ang alas ocho ng gabi. Buti na lang at tinext ako ni Joseph para masabi ko ang lahat-lahat ng gusto kong sabihin. Masakit para sa akin na pagselosan sina Cheney at Lei, at ngayong na-confirmed ang hinala ko na hindi pala totoo, parang gumuho ang galit ko sa kanila. Gusto kong ibalik ang lahat-lahat ng nangyari sa aming tatlo bago pa nangyari ang hindi inaasahang komosyon naming dalawa ni Lei. Gusto ko siyang mapatawad, gusto ko ring ibuhos ang aking nararamdaman sa mali kong move na ikinasira ng aming relasyon na matagal at halos 3 years kong pinangalagaan.

Tinext ako ni Cheney at sabay humingi ng sorry. Pinapapunta niya ako sa bahay nila para pag-usapan ang lahat ng nangyari kanina noon sa eskwelahan. Ngreply naman ako at agad pumunta sa bahay nila pagkatapos.

Nandun si Lei. Nakayuko habang inaayos ang nasira niyang salamin. Bigla akong naawa sa baby bro ko kasi iyun lang ang tanging salamin na gamit-gamit niya simula nang nagkakilala kami noong 2nd year. Nasa harapan si Cheney ng gate nila at sabay yaya sa akin na pumunta sa loob.

"Cakie, marami kaming dapat sabihin sa'yo.. Tungkol sa akin, tungkol kay Lei. Pero maupo ka muna diyan."

Pinaupo ako ni Cheney. Nakayuko pa rin si Lei. Masakit isipin na aabot sa ganito ang sitwasyon naming tatlo, nang dahil sa selos at sa maling hinala ko para sa kanila.

"I know, it's hard for you to tell, pero, I have to live my life for 3 to 6 months. Oo, the doctor had already declare me that I couldn't longer survive the chemotherapy. I have the chances of 35% survive. I have Acute Lymphocytic Leukemia and I'm on my pre-terminal stage. This form of Leukemia is rapidly progressing that is characterized by the presence in the blood and bone marrow of large numbers of unusually immature white blood cells destined to become lymphocytes. Mahirap para sabihin, pero the doctors have discovered that my bone marrow is too weak for me to create another red blood cells, that's why you noticed that I was felt dizzy and weak this past few weeks." sabi niya habang nakaupo ng hindi nakatingin sa kanya.

"Our school, together with our school clinic has just give me 3 weeks to spend each of you in school before I will file my leave of absence that might end, in gods will, until I am fully recovered. Ayaw kong sabihin ito sa iyo, pero, hindi maiwasan ni Lei ang sakit at hirap na nakikita niya sa akin kaya inakap niya ako na naging dahilan para pagselosan mo siya. Mahal kita, at alam ko din na mahal mo siya.. Oo, matagal ko nang alam na nagmamahalan kayo!! I knew this even before. Kahit masakit sa akin, pero tanggap ko na iyon, kaya Jacob, gusto ko na MAHALIN MO SI LEI tulad ng pagmamahal ko sa'yo!!!"

"Stop playing fool in front of me, Cakie!! I know, you're doing this just because you want me to love Lei over you!! Don't be too insensitive!! Oo, mahal ko siya!! Pero mahal din kita!! I don't wanna give up our relationship in an instant!! and please, I don't have the heart to play tricks together with all of you!!" sigaw ko sa kanila sabay turo sa kanila.

Napatayo ako sa kinauupuan ako sabay alis sa kanila. Ewan!! Hindi ko alam kung anong gagawin. Tumakbo akong papalayo sa bahay ni Cheney. Umuwi sa bahay at nagkulong sa kwarto. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Nalilito ako! Totoo ba ang narinig ko na iiwanan na ako ni Cheney? Paano na ang pagmamahal ko sa kanya? Hindi ba niya pinapahalagahan ang pagmamahal ko sa kanya? Insensitive ba siya? O sadyang binubuhay lang niya sa puso ko si Patrick sa katauhan ni Lei. Nalilito ako!!!!!!!!!

Kinuha ko ang sentimental box ko na medyo naalibukan na sa aparador sa ibaba. Binuksan at nakita ko ang nag-iisang picture naming tatlo. Kinuha ko iyon at tinignang mabuti. Ang babata pa namin, at ang sasaya. Si Patrick, nakaakbay sa leeg ko, samantalang naka peace-sign si Cheney at nakangiting nakaharap. Bigla akong napatawa. Naisip ko na sa pagkakataong iyon na ang magkakaibigan sa masayang larawan ay unti-unti nang magkakawatak-watak sa paglipas ng panahon hanggang sa napayuko ako. Umiyak. Inilabas ko ang lahat ng hilahil ko simula nang nag-away kami ni Lei hanggang sa pagtatapat ni Cheney ng kanyang nakakamatay na sakit. Nagmahal lang ako ah?! Wala akong ginawang mali sa mata ng diyos! Pagmamahal ang tawag dun!! At iyon ang dahilan kung bakit ako nabubuhay sa kabila ng pagkakawatak-watak ng pamilya ko!

Umiyak ako. Tumangis. Bumilang ang mga luha ko sa pagpatak hanggang sa tuluyang bumagsak na parang napakalakas na ulan. Bakit ako pinabayaan ng mga minahal ko? Bakit ako sinaktan nila na ang tanging hangad ko lang sa buhay ko ay ang mahalin nila? Ang sakit!! Naninikit hanggang sa mga kalamnan ko at mga ugat nito. Para akong sinampal ng napakalakas ng mga mahal ko sa buhay bilang ganti sa pagmamahal at pagkalinga sa kanila.

"Bakit!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Napakapit ako sa kutson ng hinihigaan ko. Ang tangis na naramdaman ko ay nagiging mapusok sa paglipas ng oras. Para akong baliw! Ipinagkait sa akin ang mga oras na kailangan kong lumigaya sa gitna ng pag-iwan sa akin ng mahal ko. Sana pinatay na lang nila ako!! Sana sinaksak na lang nila ako sa likod. Sana hindi ko na lang sila nakilala!! At sana, Sinumpa na lang nila ang mga oras na una ko silang nakilala.

Pinilit kong balikan ang lahat-lahat ng nangyari sa akin sa buong isang araw. Ang hirap ipaliwanag. Isang araw na puno na hinagpis at pagtangis. Sa pagbabalik-tanaw ko ay bigla na namang bumugso, hindi isa, kundi dire-diretsong daloy ng luha na ramdam ko mula sa mukha ko hanggang sa dibdib ko. Biglang nanginig ang mga kalamnan ko. Agad akong napahigang nakadapa sa kutson at naramdaman ko ang basang-basang unan sa mukha ko. Wala akong pakialam. Sa pagtangis ko, siguro matatapos din ito, pero ang sakit at galit sa puso ko ay hinding hindi magbabago sa paglipas ng panahon.

Hindi ko pala namalayan na nakatulog ako. Mukhang mahaba ang oras. Pinasya ko munang pumikit nang ako ay magising para hindi gaanong masakit sa mata ang biglaang pagdilat ko. Naalala kong muli ang nangyari sa akin. Oo nga pala, bilang na lang ang araw na makakasama ko si Cheney. At ang sidhi ng galit ko kay Lei ay muling bumalik. Makasarili siya. Sinarili niya ang kalagayan ni Cheney at ipinagkait niya sa akin ang katotohanan tungkol sa pagkakasakit niya. Wala siyang pinag-iba kay Patrick!! Wala talaga!!

Tinext ako ni Cheney at tinatanong niya ako kung ok ako. Hindi ako sumagot. Napagdesisyunan ko sa sarili ko na hindi ko sila papansinin hanggang sa mawala ang kirot sa katotohanang ipinagkait. Masama na kung masama, pero kailangan kong gumanti sa kanila.

Dumating ang oras na kinailangan kong pumasok sa eskwelahan. Napansin ko na namumula ang mga mata ko. Hindi ko maimulat ang isa, kaya pumunta muna ako sa CR para maghilamos at magawan na rin ng remedyo ang namumulang mata ko. Pinatakan ko ito ng eye-drops. Medyo um-Ok naman. Sakto at kailangan kong pumunta sa school para mag-practice mag cotillion mamaya.

Nakita ako ni mommy na namumula ang mga mata ko. Pinuna niya iyon sabay lapit sa akin at ako ay tinanong.

"Bunso, alam ko na!! Wag mo nang sabihin ang tungkol sa nangyari sa iyo nina Cheney kagabi. Pasensiya na anak at nabigo din kita." sabi ni mommy sa akin habang nakaharap ng mabuti sa mga mata kp habang ako naman ay nakaupo.

"Tungkol saan, mommy?"

"Anak, wag kang sinungaling. Akala mo, hindi alam ni mommy ang lahat, Oo at alam ko ang pinagdadaanan mo. Si Cheney at Lei, Hindi ba?!" sabi niya sa akin.

Nakapamewang siya, senyales na mayroon siyang nalalaman sa akin. Ganun si mommy kasi lumaki ako na laging siya ang kasama ko. Mahal ako ni mommy, at ramdam ko iyon, dahil siya mismo ang nagtatanong sa akin kung ano ang nangyayari sa akin kahit pa noong bata pa ako, pwera sa pagmamahalan namin ni Patrick.

"Mom, I don't wanna cry!! Pwede, mamaya na lang?!"

Tumayo ako sa harapan niya. Agad niyang kinuha ang kanang braso ko sabay inilagay sa dibdib niya. Ganun si mommy, especially noong nag-open si Kuya Kenneth sa kanya sa Gender Preference niya noon.

"Bunso ko!! Mahal na mahal ka ni mommy!! Alam mo iyon. Minsan, kinakantahan kita, ano ba yon?(sabay tingin sa taas) ah!! Naalala ko na!!(pagkatapos ay tumingin sa akin) yung "SMILE" na kanta ni Charlie Chaplin.. Bata pa ako nun noong una ko iyon napakinggan. Alam mo ba bunso na kinakanta ko sa'yo iyon noong bata ka pa habang natutulog!! Gustong-gusto mong naririnig iyon sa akin. Nahinto lang iyon noong nagka-edad ka ng 13. Bata ka pa iho, pero ang dami-dami mo nang napagdaan sa buhay mo. Minsan nagmahal ka, pagkatapos ay nasaktan ka. Umasa ka na sana babalikan ka ng mahal mo. Lumipas ang mga taon at binuksan mo ulit ang puso mo para mahalin si Cheney. Naging masaya ako nun! Dun ko lang nalaman kung gaano mo ka-importante sa buhay mo si Cheney. Anak, tulad ka din ng mga kapatid mo. Nagmahal tapos nasaktan. Kaya tibayin mo ang iyong loob anak! Pagsubok lang iyan ng katatagan mo, patawarin mo sila!!"

Tama! Tama si mommy!! First time ko lang naramdaman sa kanya ang ganong feeling sa isang anak. Wala na akong pakialam kung kanino pa nalaman ni mommy ang mga nagyayari sa buhay ko. Ngayon ko lang napagtanto na may nagmamahal pala sa akin at iyon pala ay ang mga magulang ko na nagpalaki at nag-aruga sa akin noong pang bata ako. Hinele ako ni mommy pagkatapos niya akong payuhan gamit ang kanta na kinakanta niya sa akin habang ako ay natutulog noong bata pa ako. Ramdam ko sa kanya ang pagiging ina. Hindi tumagal at biglang dumaloy sa pisngi ko ang mga luha. Sa totoo lang, ayaw ko nang umiyak nun. Pero dahil sa pagkalinga niya sa akin ay biglang dumaloy mula sa mga mata ko ang luha na palatandaan na hindi ko pa kayang harapin ang bukas para sa aming tatlo. Lumuha ako hanggang dumating sa puntong napahagulgol ako sa dibdib niya na parang namatayan ng mahal sa buhay. Hinimas ni mommy ang likod ko sabay sabi niyang ilabas ko lang daw ang lahat-lahat. Sa isang umagang iyon, naramdaman ko ang pagkalinga sa akin ng aking ina na hindi ko naramdaman sa mga minahal ko sa buhay.

Limang minuto akong nakasandal sa dibdib niya. Nang pagkatapos ay napansin kong basang-basa ang daster na suot-suot niya. Kumuha ako sa kwarto nila ni daddy ng masusuot pamalit sa nabasang damit pagkatapos ay ibinigay ko iyon sa kanya. Medyo namaga pa ng lalo ang mga mata ko, kaya napagdesisyunan kong magsuot ng shades.

Umalis ako sa bahay dala ang pag-asang haharapin ko ang bukas para sa aming tatlo ni Cheney, at sa puntong iyon, ay handa at kaya ko na silang patawarin.

Nakita ako ni Hiro sa eskwelahan na nakasuot ng shades. Alam niya ang pinagdaanan ko kaya lumapit siya sa akin at nagsorry. Alam din pala niya ang kondisyon ni Cheney. Nahirapan daw silang sabihin sa akin ang totoo, kaya itinago nila sa akin ang katotohanan. Pinansin ko siya at tinapik sa balikat. Sa araw na iyon, ipinangako ko sa sarili ko na hindi ako iiyak. Wala dapat na luha ang papatak sa akin dahil naibuhos ko na ang lahat kagabi at kaninang umaga. Sinamahan ako ni Hiro sa pila ko. Malungkot ang mukha niya. Parang apektado siya sa mga pangyayari sa pagitan namin nina Cheney.

"Ay, Jay, hindi pala papasok si Cheney. Mukhang may sakit siya. Nagtext siya sa akin at mataas ang lagnat nito. Jay, sana, wag na wag kang magagalit sa amin.. Hangad lang namin na intindihin ang kalagayan ni Cheney gayong may taning na ang buhay niya."

Hindi ako umimik. Masakit para sa akin ang ginawa nila, pero, kailangang kong nagpakatatag, tulad ng sinabi sa akin ni mommy, tsaka one more thing, sawa na akong umiyak. Napayuko si Hiro. Tinapik ko ang kanang balikat nito sabay sabing "It's alright!!"

Umiyak siya na tulad ko kanina. Buti na lang at naka-shades ako, kaya hindi niya rin alam kung umiiyak ako sa puntong iyon o hindi. Tulad ng sinabi ko kanina, hindi ako umiyak. Pinagmamasdan ko lang si Hiro na umiiyak sa akin. Kinuha ko ang ulo nito sabay nilagay ko sa dibdib ko. Mas grabe palang umiyak tong hunghang na ito. Akala mo, gagago-gago pero pusong mamon din pala!

Nagdesisyon akong umuwi na lang dahil ayaw kong me makakita sa section namin, o kaya sa buong campus tungkol sa nangyayari sa akin. Public Figure ako dito, kaya kailangan kong mag-ingat.

Nakarating ako sa daanan ng Pacheco St. at kaagad kong binagtas iyon. Sa dulo, as usual, mga tambay. Mga kababata kong tambay na walang inaatupag kundi makipag-inuman at maglaro ng pusoy dos sa harap ng tindahan ni Aling Perla. Tinawag ako nito para makipag-inuman, pero tumanggi ako. Tsaka na at kapag maganda ang mood ko.

May bigla sa isip ko na puntahan si Cheney. Gusto ko siyang makita at handang-handa ko na siyang patawarin. Sana, andun din si Lei para makausap ko ng puso-sa-puso.

Pumunta ako at nakita ko na sarado ang gate. Tinawag ko mula sa terrace nila si Cheney pero walang sumasagot, hanggang sa may lumabas sa loob ng bahay nila at nakita ko ang mommy niya. Pinapasok niya ako.

"Pasok ka iho, ikaw pala yan, Jacob.. Teka, diyan ka lang at tatawagin ko si Cheney sa kwarto."

Tinawag ni Tita si Cheney sa taas. Walang tao sa loob at ramdam sa bahay nila ang lungkot na talagang nararamdaman ko sa loob ng bahay nila. Tumayo ako at kinuha sa bulsa ng pantalon ko ang mp3 para magpatugtog ng kanta na kaka-download ko lang sa Limewire. Walang anu-ano, habang inaayos ang kurdon ng earphone habang nakatayo ay biglang bumaba si Cheney sa itaas. Ngumiti siya sa akin.

"Cakie, ikaw pala iyan, tena sa taas. Andun si Lei!!"

Agad akong sumunod sa kanya sa likuran habang umaakyat. Sa kwarto, nakita ko si Lei, natutulog sa baba ng kama ni Cheney. Hinayaan ko na lang siyang tulog para mabawi niya ang lungkot at pait ng sakit na nagawa ko sa kanya.

"Kamusta si Lei, Cakie? Naku, wag na wag mong pababayaan yang baby bro ko ah!! Love ko yan!!" pabirong sinabi ko kay Cheney.

"Oo naman, tsaka anong baby bro mo, baby bro ko din yan!! Kapatid ko yan noh!!" sabay gatong ni Cheney sa akin.

Tumawa kaming dalawa ni Cheney nang napansin kong umuungol si Lei ng bigla.

"Jacob... Jacob!! I missed you!!" ungol ni Lei habang natutulog.

"Oh, how astonishing!! Nagsasalita habang natutulog si baby bro ko!! Nakakatawa naman siya!!" sabi ko kay Cheney.

Bigla akong hinawakan ni Cheney sa kamay. Ramdam ko ang init ng mga palad nito. Naging seryoso siya sa pagkakataong hinawakan niya ako.

"Cakie, I know, it's hard!! Masakit talaga!! Hanggang ngayon, Hindi ko pa tanggap na hanggang 6 months na lang ako dito sa mundo. Acute kasi eh, Kung chronic, baka me pag-asa daw akong mabuhay.." sabi ni Cheney habang hawak-hawak ako sa mga kamay ko.

"It's ok, my cakie. Mahirap, pero uunti-untiin kong tatanggapin ang lahat-lahat. Masakit, pero kakayanin ko ito!!"

"My cakie!!"

Umiyak si Cheney sa harapan ko. Sa sobrang sakit dulot ng taning sa buhay niya. Oo, iilang araw ko na lang siyang masisilayan sa mundong ito, kaya, sino ba naman ako para magalit ng ganun sa kanila. Niyakap ko si Cheney. Nararamdaman ko ang init at luha na dumadaloy sa uniform ko. Umiyak siya at humagulgol. Agad kong tinanggal ang salamin sa mata ko at inilapag iyon sa kama niya. Hinipo ko ang mga buhok nito na mahahaba. Ang bango niya!! Parang binuhusan ng jasmine na bulaklak ang kanyang buhok. Ang gaganda ng bawat hibla. Ibang-iba talaga!! Tumingin ako sa mga mata niya pagkatapos umiyak. Pinunasan ko, gamit ang aking mga hinlalaki ang luha niya. Medyo namumula si Cheney at napansin kong lumalamlam ang kanyang mga mata na parang puyat kung iisipin. Hinawi ko ang buhok nito at inilagay sa kabilang parte ng ulo niya. Ang ganda niya. Namumula ang matangos na ilong nito. Ang mga mata nitong kulay brown na mahahaba ang pilik mata ang nagbibigay paalala sa akin ng pagkakaparehas ni Patrick sa kanya.

Nang natapos siyang umiyak ay hinalikan ko siya. Oo, gusto kong sulitin ang mga oras na nalalabi sa aming relasyon. Mawawala siya sa akin, pero ang pagmamahal at ang alaala na ibinigay niya sa akin ang tangi kong kayamanan na minsan, sa buhay ko, nagmahal ako ng isang kaibigan, bukod kay Patrick.

Walang anu-ano ay biglang naalimpungatan si Lei. Agad niyang kinusot ang mga mata. Nang nakaaninag ay nakita niya akong kayakap si Cheney.

"Kuya.. Ikaw ba yan?! Bumalik ka na, Big bro ko?!" tanong niya habang kinukusot pa din ang mga mata nito.

Tumayo si Lei at sabay inalalayan ni Cheney. Pinaupo niya ito sa kama niya sabay bumaba para kumuha ng makakain. Tinitigan ako ni Lei. Ngumiti ako. Nang nakita niyang ngumiti ako ay napatayo siya sa harapan ko at niyakap niya ako sabay halik sa pisngi ko.

"Kuya ko!! Kuya ko!! Sorry for everything I have done!! Nagawa ko lang iyon dahil ayaw kong nakikitang nasasaktan si Cheney!! Sorry big bro!! Sorry talaga!!!" sigaw niya habang tumatangis habang nakayakap sa akin.

Habang kayakap ko si Lei, agad akong dumungaw at nakita ko sa likod niya ang salamin na basag. Sa kanya ito. Ito yung salamin na tinapakan ko noong nagalit ako sa kanya. Inilapag ko ang salamin sa kama ni Cheney sabay kuha sa mukha ni Lei gamit ang mga dalawa kong mga kamay.

"Baby bro, nakita ko ang salamin sa likod mo. Alam mo, iyan ang unang nagustuhan ko sa'yo, bukod sa matalino ka at love na love mo si Big bro..!!"

Kinuha ko ulit ang salamin. Ipinakita ko sa kanya ito. Habang hawak-hawak, kinikilatis ko ang sira at kung papaano ko ito natapakan.

"Baby bro, ako ang dapat magsorry sa iyo. Alam mo, love na love ka ni Big Bro!! Sana love mo din siya, tulad ni Big bro sa baby bro niya. Teka, ako na ang bahala na palitan ang salamin mo. Ako nakabasag niyan, kaya hayaan mong ako ang magpalit niyan." sinabi ko habang nakatingin sa basag na salamin.

Niyakap ulit ako ni Lei. Ramdam ko sa likod ko ang init ng mga luha niya na bumabakat sa uniform ko. Ramdam ko din ang bango ng uniform niya na kahit ilang araw niyang suot iyon ay nanunuot pa rin sa damit ang pabangong nagpapaalala sa akin sa una kong minahal. Tiwala ako sa puntong ito, simula ngayon, bubuuin ko ang unti-unting nawawalang pagkakaibigan naming tatlo nina Cheney at Lei.

Lumipas ang isang linggo na mgkakasama kami. Dun kami sa kwarto ni Cheney nakatambay. Ang saya naming hinarap ang mga pagsubok ng aming samahan. Binili ko ng salamin sa mata si Lei na naghahalagang 2,000 pesos. Tinanong niya ako kung saan daw ako nakakuha ng ganoong kalaking halaga, pero hindi ko na lang siya kinibo. Andun din ang mga barkada ko, sina Jayson, Joseph, Nikol at Hiro. Minsan, pumupunta sa bahay ni Cheney ang mga hunghang kong mga kaibigan at nanggugulo kaya ang malungkot na bahay nila ay unti-unting sumasaya ng dahil sa amin. Napapansin ko din na mas madalas siyang lagnatin at sobra kung pagpawisan, buti na lang at mayroon siyang gamot pang-maintennace para mawala ng kaunti ang mga nararamdaman nito. Sa eskwelahan naman, tulad ng dati, magkakasama kami nina Lei at Cheney. Minsan, nagamit ko ang impluwensiya ko sa school noon kaya malaya akong maglabas-pasok sa buong campus para bumili ng Jolibee malapit sa Puregold Tayuman na pinagsasalu-saluhan naming tatlo.

Tinutulungan namin si Cheney sa nalalapit na JS Prom para maging organizer ng isa sa pinaka-importanteng okasyon ng bawat estudyante. in fact, may binubuo kaming supresa ni Hiro, katulong ko na mag-organized ng JS Prom para sa kay Cheney.

Hindi ko din sinabi ang tungkol sa pagkikita namin ni Patrick. This time, gusto ko silang sopresahin dahil sa wakas ay makikita ko na ang pinakamamahal ko sa buong buhay ko. Alam na pala ng barkada ang tungkol kay Patrick, kaya wala na akong dapat na ilihim pa, bukod lang dito sa mangyayari sa amin sa February 5. Sana, dumating si Patrick!! Sana mahagkan ko siya!! At sana, matuloy na ang naunsyami naming pagmamahalan.....

Itutuloy....

Read more...

Ang Kwintas, ang Snickers at Si Patrick. (Part 18)

Salamat sa mga patuloy na sumusubaybay ng series na ginawa ko. Ganun din sa mga silent readers na nagbabasa rin ng series ko. Nawa'y kung merong mga GRAMMAR FLAWS kayo na makikita especially this EPISODE, ipagpaumanhin ninyo na lang kasi first time ko lang magsulat.

Salamat din sa mga:

Kaibigan ko, kaklase ko sa block section ng MBA sa PLM, mga ka-officemate ko na habang tina-type ko ito ay binabasa ng patago ang nobela ko, sa bestfriends ko at mga barkada ko, at higit sa lahat, kay Patrick na siyang naging dahilan para makapagsulat ako ng ganito. (Sino siya?! Well... Secret!! Hehehehe..)

Siyempre, sa mga avid readers na palaging nagko-comment ng nobela ko:

Sina Dada, jac, mArk, mcfrancis, j.v, -Ram, Nujum, LightRundle, Erion, coffee prince( number one fan ng novel ko..) Kuya Nitro, mga anonymous readers (mga mentor ko pagdating sa grammar and spelling) Ross ram, Aqua16, Sen Janus(Don't worry, i will post some of my missing parts of my story ASAP, but not now..) dark_ken(fan ako ng novel niya..) jasper.escamillan(nag-iwan pa ng number sa akin, don't worry, I'll text u if I have some spare time Hahaha!!) Ernes_aka_jun, Magno, Jay aka Jcoi, chris018, jayfinap(in-add ako sa account niya at isa sa mga idol ko pagdating sa series) zenki, ogie8906, at si JhayCie. Guys.. Sana nagustuhan ninyo ang story ko!!!

ANY COMMENTS, OPINIONS AND VIOLENT REACTIONS ARE AFFABLY WELCOME!!!

(This story is based on my real life. I changed the names of those persons involved including myself to keep our characters confidential and personal.)

Any commonality to any individual, place, or written works are absolutely COINCIDENTAL.

DISCLAIMER: The author withholds all his prerogatives to the work, and requests that in any use of this material that his rights are purely respected. No part of this story maybe reproduced or transmitted in any form or by any means: replicating, copying, duplicating or otherwise, without the prior consent or permission of the author himself.

To visit my accounts, just get me in track here, AyT?!:

Blog: http://pinnohy.blogspot.?com/
FB: http://www.facebook.com/pINNOHy
TWITTER: @pINNOHy (just follow me and I'll follow you back!!)

---------------------------------------------
Part 18

"Cheney, are you Ok?! Kung gusto mo, ihahatid muna kita sa inyo, kung di mo talaga kaya?" tanong ko kay Cheney habang naglalakad papunta sa sakayan ng jeep.

"Cakie, I'm all fine! Siguro stressed lang ito dahil sa pressure sa school. I can handle myself, so don't worry!!" sabi niya habang minamasahe ang magkabilang sentido ng ulo.

Nang huminto ang jeep sa harapan namin ay kaagad kong pinasakay si Cheney. Mukhang may tinatago siya sa akin noong mga panahong medyo hindi maganda ang pakiramdam nito.
Nang nakasakay kaming dalawa sa jeep, malapit sa labasan, ay agad na sumandal sa kanang balikat ko si Cheney. Napapikit siya ng hindi oras. Hinawakan ko ang mukha niya. Mukhang may pinagdadaanan nga! Kilalang-kilala ko si Cheney dahil 10 years ko na siyang kaibigan at 4 years naman kaming maging magnobya. Namumula si Cheney, mas maputi si Lei sa kanya kaya medyo naaninag ko sa kanya ang mamula-mula nitong balat. Matangos ang ilong nito at na aakalaing mo'y parang pinagbiyak na bunga sila ni Lei. Pinunasan ko ang pabagsak na mga luha niya dala na rin siguro ng paghikab niya bago sumandal sa akin.

Nakapunta kami ng school ganap na alas 6:15 ng umaga. Medyo madami ng tao at hinihintay na lang ang flag ceremony bago kami pumunta sa classroom. Magkatabi lang kami ni Cheney ng kwarto. Section 2 kasi kaming dalawa ni Lei samantalang section 3 naman siya. Alalang-alala pa rin ako kay Cheney noong mga panahong medyo matamlay siyang nakatayo sa pila niya. Binati siya ng mga kaklase niya pero parang walang narinig ang nobya ko sa kanila.

Hindi ko muna pinansin si Cheney at baka dumagdag lang ako as one of her stressors sa kanya, kanya nagpasiya muna akong kausapin si Arah, still consistently President ng section namin, simula 3rd year. Nag-usap kami tungkol sa mga mangyayari sa JS Prom sa February. Motive na kulay daw para sa mga girls, kung magsusuot ng gown ay kulay blue, para sa mga senior tulad namin, at pink naman sa mga juniors. Malaya daw kaming mga lalaki na pumili ng isusuot namin, ayon sa gusto, basta formal at elegante. Sa mga sasayaw naman sa cotillion, kasama daw akong sasayaw dahil naging Mr. Junior ako last year. Pili lang ang sasali para sa JS ball kaya't buti na lang at isa ako sa mga napili.

Si Cheney ay isa sa mga organizer ng JS Prom. Mamaya ay aattend siya sa meeting na gagawin ng Ang Barranggayette-SSG council para plantsahin ang gagawing aktibidades sa di-makakalimutang araw na iyon ng nga tulad kong gagraduate na sa March. Makayanan kaya niyang asikasuhin iyon, gayong panay ang sakit ng ulo niya sa di-malamang dahilan?

At last, at nakita ko sa pila si Lei. Mukhang late na naman siya. Pinuntahan ko siya para malaman ang dahilan ng pagkaka-late niya at tulad ng sinabi niya sa text, ay ang dahilan ng pagkakalate niya.
Nagsimula na ang flag ceremony na ang kaklase ko ang nag-lead ng prayer at national anthem, tapos yung sophomore na section one naman ang nag-panatang makabayan at maya-maya'y nagsimula nang umandar ang pila papunta sa mga room.

Nakita ko si Nikol, Hiro, Jayson at Joseph na magkasama. Hinila ako ng isa sa kanila sabay gulo sa naka- fly away style ng buhok ko. Agad kong sinuntok ang bayag ni Nikol para tigilan ako sa ginagawa nito sa akin at napaatras siyang bigla ng di-oras pagkatapos nun.

"Aw..... Tangina mo, Jacob!! Ang sakit!! Yung alaga ko pa pinuntirya mo!! Gago!!" sabi niya sa akin habang hawak-hawak ang itlog nitong mukhang nabasag ko.

"Sorry!!! aga-aga tapos guguluhin mo buhok ko. Dapat nga magpasalamat ka pa dahil iyan lang ang inabot mo sa akin!!"

"Loko ka, Jacob!! Pasalamat ka't kaibigan kita, kundi nagulpi de palo kita ng hindi oras!!" bulalas ni Nikol habang hawak-hawak pa din ang alaga nito at nagsimulang maglakad.

Para kaming mga baliw. Ang iingay namin sa corridor paakyat papunta sa room. Hiyaw dito, hiyaw doon. Buti na lang at kami ang unang-unang section na umakyat sa taas, kundi napagalitan kami ng mga nakapasok na sa ibang room.

Tanghali na nang magpasyang pumunta si Cheney sa meeting ng Ang Baranggayette-SSG. Nagtext siya sa akin at samahan ko daw si Lei na kumain sa canteen kaya niyaya ko ang kinakapatid ko na kumain kasama niya. Kinuha niya ang pulbos sa bag niya bago kami lumabas sa room at pumunta sa canteen. Tinanggal niya ang kanyang salamin. Nagpulbos siya at nang natapos ay pinatingin niya sa akin ang mukha nito kung pantay ang pulbos sa mga mukha niya. Hindi ko na lang sinabi sa kanya na medyo may natirang pulbos sa mga ilalim ng mga mapupungay na mga mata nito, kaya ako na lang ang nagpunas sa kanya gamit ang hinlalaki ko.

Nagpunta kami sa Library para silipin kung nandun si Hiro, pero wala daw siya dun. Kaya't nagpasiya na lang kaming dalawa na pumunta sa canteen at doon kumain. Nang pagkapunta ay naghanap kami ng uupuan namin at sakto kaming nakakita sa gilid ng canteen malapit sa pintuan palabas. Umupo kami at sabay lagay ng mga bag sa lamesa. Hindi sumama sa akin si Lei sa pila dahil may baon daw siya. Agad niyang nilabas iyon at tumambad sa akin ang Sbarro na mukhang binili ng Tita niya para sa kanya. Dalawang styro na nakaplastic ang inilagay niya sa lamesa. Pagkatapos ay umalis ako sa harapan niya at nagtungo sa bilihan sa harapan.

Tumagal ng 5 minuto akong nakapila sa harapan, kaya medyo mabilis ng kaunti ang andar ng pila compare sa mga araw na peak na peak sa dami ng estudyante na kumakain dito. Tumabi ako kay Lei sabay baba ng binili ko. Isang tasang laing at pritong isda at pagkatapos ay RC cola ang binili ko. Agad kaming nagsimulang kumain.

Habang kumakain, nakikita ko sa kanya na mukhang alalang alala siya na hindi ko mawari habang sinusubo niya ang kanyang pagkain. Mukhang may problema itong baby bro ko!! Kinuha ko ang isang styro na inalok niya sa akin sabay hati sa gitna para pagsaluhan namin dalawa. Wala pa rin siyang imik. Ang tahimik niya. Para silang dalawa ni Cheney na balisang-balisa na hindi ko mawari. Hanggang may natanggap akong message mula sa CP ko na kinahinto ng aming kinakain sa sobrang gulat.

"hi jacob. This is me,mam Ortega. Kindly go here at the clinic together with Lei because Cheney was collapsed while we're having our meeting. Thanks!!"

Si Ma'am Ortega, ang isa sa mga organizer na kasama ni Cheney ang nagtext sa akin gamit ang number ni Cheney. Hindi ko alam ang gagawin nun noong nalaman ko iyon. Agad kong pinahinto si Lei sa kinakain sabay iwan ang pinagkainan namin na hindi pa gaanong tapos.

Kumaripas ng takbo si Lei, wari'y siya ang pinaka apektado sa nangyari kay Cheney, gayong ako ang BF niya at dapat na gumagawa ng ganun sa kaniya. Pawis na pawis na hinanap namin ni Lei ang clinic at dun ay nakita namin si Cheney na kausap ang doctor sa loob.

"Cheney, what happened? Sabi ko sa'yo, magpahinga ka na lang sa bahay at ako na lang gagawa ng paraan para dun sa meeting mo eh.." Sabi ni Lei kay Cheney habang nakatingin ako sa dalawa.

"Sorry Lei, Matigas lang talaga ulo ko. Gusto ko kasing maayos agad yung meeting namin so I have nothing to worry para dun after all. I want to make that day, a very special to all of us!! Yun ang gusto ko!!" sabi ni Cheney habang nakatingin kay Lei na parang maiiyak.

"I understand!! Cheney!! I understand!!". Sabi ni Lei kay Cheney na mas nag-aalala pa kaysa sa akin.

Hindi na ako nagsalita dahil lahat ng gusto kong malaman kay Cheney ay nasabi na ni Lei. Kinuha ni Lei si Cheney sa akin at sabay yakap nito sa nobya ko. Hindi ko alam kung ano ang gustong ipalabas ng dalawa sa akin sa mga ginagawa nila sa isa't-isa. Para akong tanga nung mga araw na yon. Nagdududa na ako sa dalawa dahil parang mas alam pa nila ang nangyayari sa isa't-isa kaysa sa akin. Para akong iba para sa kanila. Parang antagal-tagal na nilang magkasama kung magturingang dalawa!!

"Mukhang nakakaistorbo ata ako sa inyo.... Aalis na lang ako! NAKAKAHIYA naman sa inyo eh!!" sabi ko sa kanila habang naglalakad papalayo sa kanila.

Oo, nagseselos ako!! Nagseselos ako sa dalawang espesyal sa buhay ko. Para kasing me tinatago sila sa akin.. Ilang araw at ilang taon ko na ring napapansin ang pagiging closeness nilang dalawa sa isa't-isa. Ewan ko ba kung magagalit o magtatampo ako para sa kanila, ngunit sa puntong iyon ay kailangan ko munang mapag-isa.

Mahal ko si Cheney, same goes with Lei. Pero mas lamang ng napakaraming beses si Patrick. Ang sakit!! Ayaw kong ipilit para sa sarili ko na may pagtingin si Lei kay Cheney. magkakaibigan kami, at ayaw kong masira iyon ng dahil sa maling persepsyon ko sa dalawa. Lumakad ako nang nakayuko. Dahan-dahan. Sa puntong iyon gusto kong lumayo sa kanila. Gusto kong ituon ang sarili ko sa mga nararamdaman ko para sa dalawa. Sana mali ang pananaw ko. Kung magkakatotoo, hinding-hindi ko papalagpasin si Lei at makakaaway ko siya lalaki sa lalaki, kung kinakailangan.

Habang lumalakad ay biglang pumasok sa akin si Patrick. Sana nandito siya at nakikinig sa mga hinaing ko sa buhay ko. Sana nandito siya para protektahan naman niya ako laban sa mga nagpapaiyak sa akin. Sana siya ang nagpupunas ng mga luha ko sakaling gusto kong ilahad ang mga masasasakit na nangyayari sa buhay ko. Sana , andiyan siya para sa akin. Sana nga!!

Nagpasya akong hindi muna kibuin ang dalawa. Ayaw kong tapakan ang pride ko sa mga nakita kong modes of affection nilang dalawa. Bumaba ako sa hagdan at pumunta ng library.

Sa library, pansin ko na walang gaanong tao. Wala si Ma'am Pelaez na adviser ng Booklovers Club kung saan member ako. Inilagay ko ang bag ko sa bag shelves. May biglang pumasok sa isipan ko na balikan ulit ang bag ko para tignan ang ibinigay sa akin ni Cheney kaninang umaga.

From: Jan Patrick V. Francisco

To: Mark Jacob C. Inocencio

Iyon ang nakita ko sa parang Christmas Card na hindi ko pa nabubuksan. Na-excite akong buksan iyon kaya hindi ako nagdalawang isip na sirain ang envelope nito.

"Have a blessed merry christmas and prosperous new year!!"

Maganda ang Christmas Card. Kulay pula ito na nakalagay ang unang letter ng pangalan namin na naka- intertwined sa isa't-isa. Ang ganda!! Parang naalala ko ang lahat-lahat! Nang binuksan ko ang Christmas Card ay ito ang nabasa ko.

"My dear Jacob.

Merry Christmas!!

This must be the first time that I write to you since I was went abroad. I long to you! I hope you feel the same like mine. It's been a long years that were not seeing and getting in touch for once ever since. By the way, how's my gift to you last time before I flew back from states? Did you like it? Well, I hope you have always wearing that.

You know what, I have a good news from you!! I'm already here in the Philippines because my mom wants me to finished my school and to earned a diploma here. Sorry if I can't make it up to you as of now because I have a lot of things to do. I was fascinated knowing that you're doing great in school and earned a lot of honors, Cheney has already told me about it. I hope your love and affection for me will always be the same as time goes by.

By the way, I want to see you in date and time that has written at the back of this letter. I'm expecting you to be there. I love you with all my heart and please, let us keep our love burning in our hearts as time flies by. I'm looking forward to see you there.

-Patrick"

Napansin ko na may naburang word sa totoong pangalan ni Patrick. Parang nabura gamit ang correctional ink. Siguro may kasunod pang pangalan si Patrick bukod dun. Hindi ko na lang yun pinansin. Nang tinignan ko ang likod ng Christmas card ay may napansin akong date, location, at oras na pagkakakitaan namin.

"February 5, 2005. Sto Niño Parish Tondo. 2:00pm. I'm expecting you there!!"

Masayang masaya akong nakita ko ang mga mensaheng ibinigay sa akin ni Patrick. Bigla akong nagkaroon ng lakas ng loob para harapin siya. Gusto kong harapin si Cheney para sabihin sa kanya ang magandang balita hatid ng sulat na ibinigay niya sa akin. Pero, nagmatigas pa din ako. Kailangan nilang mag-sorry sa akin dahil para akong tanga na nanonood sa ginagawang modes of affection ng dalawa.

Agad kong inilagay ang sulat na mayroong mga ngiti sa aking mga labi. Para akong babae noong araw na iyon. Biglang tumibok ng napakalakas ang puso ko. Makikita ko na siya sa wakas!! After 9 years of not getting in touch. Ni hindi ko na nga maalis sa isip ko kung ano ang gagawin kapag sumapit ang oras at panahon na tinakda niya para sa amin na magkita. Hindi ko rin maiwasan na ma-imagine siya kung ano ang hitsura niya ngayon. Gwapo siya noong bata at halatang-halata ang kulay ng buhok nito na kapag naaarawan ay akala mo'y parang foreigner dahil iba ang kulay ng buhok nito kaysa sa ordinaryong buhok na nakikita ko.

Nagtext sa akin si Lei. Mukhang na-guilty sa ginawa niya sa akin. Nagsorry siya dahil sa nangyari sa kanila ni Cheney na kina-selos kong bigla. Hindi muna ako nagreply. Gusto ko munang palipasin ang sama ng loob dulot ng ginawa nila.

Nagkita kami ni Lei ng hindi inaasahan. Hindi ko siya pinansin. Lumayo ako sa kanya pero lumalapit pa rin siya. Hindi ako makapag-timpi kaya kinompronta ko siya.

"Ano ba!!! Pwede ba layuan mo ako!! Bistado na kita!! Ahas ka!!!" sigaw ko kay Lei.

Wala na akong pakialam sa mga taong nakatingin sa amin. Hinding-hindi ko palalagpasin ang pagkakataong ito na sinaktan nila ang pride ko. Agad na kinuha ko ang mga kwelyo ni Lei at sabay dikit sa mukha ko.

"Tangina mo!! Lei!!! Putang Ina ka!! Inahas mo si Cheney sa akin!! Bakit ka mas concerned sa kanya to think na ako ang BF at kaibigan ka lang niya!!"

Nahulog ang salamin nito sa lapag. Sa sobrang gigil ko ay binasag ko ang mga salamin nito sa mga mata gamit ang sapatos ko. Tumingin ako sa kanya na parang nangungusap. Binitawan niya ang aking mga kamay sabay suntok sa mukha ko at sabay napahiga ng hindi oras.

"Hindi mo alam, Kuya!! Hindi mo alam!!! Lahat ng namamagitan sa amin ni Cheney ay may dahilan!! Malalaman mo din ang lahat-lahat ng tungkol sa amin pero hindi muna ngayon!! Sana maintindihan mo muna ako, for once and for all, HINDI KO MAHAL SI CHENEY!!! Ano masaya ka na?!"

Bigla akong natauhan sa sinabi sa akin ni Lei. Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa dahil sa impormasyon na narinig ko mula sa kanya. Mali pala ako!! Umalis siya sa akin sabay dampot sa salamin niyang nasira ko. Tumayo ako at inayos ang uniform at umalis na din pagkatapos.

Habang naglalakad, naisipan kong puntahan si Cheney sa clinic. Wala na daw siya at pumunta na daw sa klase niya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin sa kanya. Nakakahiya na kinompronta ko si Lei na mali ang inaakala kong impormasyon sa kanila. Sinisisi ko ang sarili ko. Ewan ko kung bakit ako naghinala ng ganun sa kanila. Nakakapanghinayang!!

Umuwi ako na sising-sisi sa nagawa kong komosyon sa eskwelahan. Naging pangit ang image ko na dati nang maganda nang dahil sa hinalang lingid pala sa katotohanan. Wala akong kaibigan noong mga panahong iyon. Wala si Cheney sa tabi ko, at si Lei na baby bro ko.

Nagtext sa akin si Joseph at batid niya ang nangyari sa amin ni Lei.

"Punta me senyo m2ya. Mrmi kng kelangang sbihin sa akin. Ku2ha lng ako ng maiinom at mukhang mahaba-habang usapan toh!!"

Ni-replyan ko siya na pumunta siya sa amin. Nasa bodega si mommy at wala naman si daddy kaya ako lang mag-isa sa kwarto.

Makalipas ang dalawang oras at agad na pumunta si Joseph. May
dalang Colt 45 na tatlong bote at chicharon na pulutan. Bihira lang akong uminom sa buong buhay ko, at ngayon ko lang gagawin iyon. Sumigaw si Joseph sabay tingin sa bintana sa baba at sumenyas na pumasok na sa loob.

"Si Lei ano???" sabi niya habang umuupo sa tabi ko.

"Oo siya!!"

"Sabi ko na nga ba, eh!! Mali ang ginawa ni Lei!! Dapat nakinig siya sa akin!!" sabi ni Joseph

"Ano ba iyon? Bakit ganun si Lei sa akin?! Masikreto siya!!"

"Sa totoo ang, Jacob, kasalanan namin talaga ito. Matagal na!! As in sobra!! Nung first year pa namin ito alam!! Na si Lei at si...."

"Sino?!..."

"Si Lei at si—"

Itutuloy....

Read more...

Ang Mga Bakla Noon....Paano na Ngayon?

I saw this picture in one of my friends wall. Natawa talaga ako. Imagine ang kinatatakutang Rajah Manggubat at ang kanyang magigiting na mga sandig ay mga bading pala? hahahahaha.

Anyway alam ko naman na joke time lang yun. Ngunit naisip ko lang, may mga bakla din kaya noong unang panahon? Kaya nag research talaga para malaman ko ang kasagutan at eto na iyon.

 "In Babaylan Source: The Soul Book, Francisco Demetrio, Gilda Cordero-Fernando, Fernando N. Zialcita, and Roberto B. Feleo (1991) noted how, prior to the arrival of the Spaniards in the Philippines in 1521, being non-heterosexual/non-straight, so to speak, was divine.  Those were the times of the “babaylan, once the central figure of the Hiligaynon supernatural world since he/she is believed to have exclusive powers to cure illnesses, exorcise evil spirits from objects or the human body, or serve as medium between the spiritual and physical worlds.”

“Without him/her, the spiritual life of the (Hiligaynon) community will be in shambles because he/she is the only person who has the knowledge on how to deal with the engkanto (supernatural elements) and other spirits that abound in the Hiligaynon preternatural belief system,” the Filipino authors say.

The babaylan, also called as a shaman, baylan, daetahan, tambalan, ormanggagaway, embodies both the feminine (Earth) and the masculine (sky, or supernatural) elements."

Oh see? imagine sikat pala ang mga bakla noong unang panahon? makapangyarihan at pinaniniwalaan ng mga tao. Subalit nang dumating mga kastila at bininyagan ang ating mga ninuno sa simbahang katolika ay unti unti na ring nakakalimutan ng lipunan ang kahalagahan ng mga binabae sa lipunan at ang dating paggalang ay napalitan ng pangdidiri. Ang dating kapangyarihan ay naging maruming kasalanan sa mga mata ng mga Kristyano.

Read more...

BF ni Classmate ang Crush ko...

I was browsing my friends wall in FB nang makita ko ang isang pamilyar na picture. He was one of my crushes dati, pero di naman ako pinapansin. Akala ko ay di siya pumapatol sa tulad ko dahil nga macho na ay lalaking lalaki talaga ang dating ng mokong. Pero may message siya sa wall ng friend ko at eto ang message nya:

Nagulat ako sa revelation, ang crush ko dati na hindi man lang ako pinansin ay ka relasyon ng kaibigan kong mukhang paa? I am sorry for the lack of words pero yun ang totoo. Maitim na ay kamukha pa niya si Jaya. Syempre dahil sa gusto kong i prove kung totoo ba talaga ang aking nabasa ay binisita ko rin ang wall ng crush ko at ito ang aking nabasa sa wall niya:

After I read this, na convince na talaga ako na sila talaga. Bigla naman akong nag self pity at feel ko na napakapangit ko. Ini-isip ko kung bakit ako di nya pinansin eh nagparamdam at sinabi ko pa sa kanya na type ko siya. Pero ang classmate ko na bading na bading as in bakla talagang tingnan ay pinatulan niya at proud pa sila sa kanilang paglalandian sa mga wall nila. Samantalang ako ay loveless at walang pumapansin.

Ganito lang siguro ang buhay ng mga bakla. Kapag hindi ka mayaman at hindi kagwapuhan ay kawawa ka talagang tingnan. Hindi pinapansin. Habang yung mga mayayaman kahit pa kamukha ni Pokwang ay ang dami daming nabibingwit.

Sana ay katulad ng mga kwento dito sa blog ko ay makatagpo din ako ng taong mamahalin ako ng totoo, yung di tinitingnan ang panlabas kong mukha o ang kapal ng aking bulsa.

Read more...

An Angel Came

This is a sequel of the storyI’ll See You. If you haven’t read it yet, just click here–>I’ll See You

I was standing in the middle of a beautiful meadow. It was night, and there was a majestic full moon hovering in the night sky, washing everything in a surrealistic glow. There were no stars. Perhaps they were outshined by the moonlight.

The meadow was full of blossoming lavenders and daffodils, filling the air around me with their floral scent. I walked reluctantly as the wind blew the soft grasses against my legs in whirls. In a distance, I could see a huge and old oak tree, silhouetted as the moon threw it with shadows.

This place is familiar, I thought as I made my way towards the huge old oak tree. As I got there, I saw a mat spread underneath the tree. And on it, a girl sat with her back turned on me. Her hair billows as if she had been caught by the breeze. Her white dress danced with her hair.

“Hi, Tom,” she said in a voice that was so familiar. I knew that voice. I loved that voice. I just knew it. My heart knew it. “I know you’d come.”

She didn’t turn to me. I wondered why she’d known my presence. Perhaps I’d made some noise.

Absentmindedly, I walked towards her, and sat down on the mat. She still didn’t look at me. She just sat there, wrapping her knees with her arm. Her face was hidden by the shadow. The tiny dabs of light that was passing through the branches and leaves of the tree weren’t enough to illuminate her face.

“How are you, Tom?” a jolt of electricity sizzled through my body. Her voice. It was really familiar. “It has been so long.”

“Yeah, too long,” I answered unknowingly. “I’m doing well.”

She stood up and stepped out of the mat. She walked out of the shade of the oak tree, and into the moonlight. Her white dress seemed emitting a bluish white radiance, making her appear like a divinity. She had her back on me.

“Come over here, Tom,” she called. And so I hurried over her side. She extended her hand to me. It seemed like there’s a light within her, and was coming out in every pores of her skin. She’s really gleaming.

“Come on, Tom,” she turned to face me, and I felt like my heart skipped a beat or two. Even her face was familiar to me. I stared into her amber eyes, just like mine. It felt like I was staring into my own eyes. She’s beautiful. “Trust me.”

Reluctantly, I took her hand. It was seemed so cold it felt like burning. Or the other way around. I didn’t know and wasn’t sure. She gripped me on my wrist, and a sense of trust sizzled in me. The gentle touch of her hand seemed familiar.

Suddenly, I heard ruffling of feathers. I looked over me to see giant wings flapping gently. Her wings. They were white as the snow in winter, and were so soft to stare. My breath was caught with pleasure as they slowly furled and unfurled from her back.

“Who are you?” I asked her, my voice barely a whisper.

“I’m your angel. I’m always beside you and I’m gonna stay here forever. You may never see me all the time, but I never left your side.” She smiled the most beautiful smile I’d ever seen in my entire life. A smile that was making my heart beats fast, knowing I’ve seen that smile before. “I will take care of you forever.”

Then her wings flapped and she was slowly ascending into the air. I swallowed hard and bit my lip, knowing what would happen next. My feet slowly left the soft grass. I was ascending, I was flying, and I can’t help myself but to smile.

“Cool!” I yelled in happiness. The wind was howling in my ear like an angry wolf. It was so cold, but I didn’t mind.

“Do you like it, Tom?” she asked as we circled the meadow.

“Like the what, my angel? Your wings or the flying?” I asked, unable to hide the happiness and excitement from my voice.

“Uhm. Both,” she said, and I could hear a smile in her voice.

“They’re beautiful. Do you know that I’ve always wanted to have wings? How would I become an angel?”

“Just be good.” She turned to face me and my heart jumped because I thought we’ll going to fall. But we didn’t. She tapped me on my nose with her index finger as she whispered. “Always”.

“Yes, ma’am!” I said, and tried hard to salute but failed.

“Hold on, we’ll fly higher.” She said, and we sped up higher. The trees and mountains passed through my eyes in a blur.

“Can we go to the clouds, my angel?” I pleaded.

“Sure, my little brother.” She winked at me, and I love as she called me brother.

“Whooohooh!” I yelled the excitement out of my heart.

She laughed.

I frowned, “Why are you laughing, my angel?”

“Nothing. I’m just happy I am with you.”

“Really? Me, too. I’m happy I’m with you.”

“Oops! Hold on. I’m gonna set you down now.” She said as she guided and settled me onto the cloud.

“See? I’m right!” I exclaimed as I slowly feel the soft cottony texture of the cloud on my sole. I sat down, loving the thought that I had touched and felt and lied on the cloud.

“You’re right about what?” she asked as she sat opposite me. She furled her wings on her back. She ran her fingers on the clouds.

“That I can lie on the cloud. Mama said I can’t. She said I will fall because it won’t hold me. Cloud’s a mixture of air and water.”

She laughed.

She reached on her side, to her wing. She picked a feather and blew it up onto the air. We watched it as it slowly danced in the zephyr, before it landed on her lap.

She picked it up and tickled my nose. I giggled. She laughed.

“Stop it, angel. Stop it before my pants get wet,” I rolled onto the cloud. I was gasping for my breath. Then I stilled as I felt like I stepped into a major case déjà vu.

I sat up and stared at her. Our eyes met; hers were filled with tears. I could see a longing in her eyes. I reached out to her and wiped out the tears in her eyes. I don’t want to see her crying. It didn’t felt right.

She held my hand on her face. She pressed it as she closed her eyes, feeling the warmth of my palm.

“Happy birthday, Tom!” She said in a sobbing whisper.

Then it finally hit me.

“Sam?” I said, my voice a broken whisper. I could slowly feel the lump in my throat forming and my eyes were slowly stinging as the tears formed. “Sam!”

I threw my arms around her. I hugged her tight, loving the feeling of her inside my arms again. I missed her so much.

“I miss you so much, Tom!” she said as she unfurled her wings and wrap them around me.

“I miss you, too. And Happy birthday to you, too.” I cried, my tears just won’t stop from leaking down to my cheeks. “Would you never leave me again?”

“Yes, I will never leave you again.” She left a gentle kiss on my cheek. And when I opened my eyes, she was gone. Her voice echoed around me, “I’ll see you again someday, Tom.”

I sat up on my bed. I was alone, in my room. I looked at my alarm clock, and said it’s 12:00 in the midnight; our birthday. I looked outside the window, and onto the silhouetted trees. I could hear the owls hooting outside.

“Just a dream,” I whispered. A tear rolled down to my cheek.

I looked at Sam’s empty bed, still not wanting to believe that she was gone almost a year ago. I sauntered around the moonlit room, and then sat on her bed. There on the pillow, a feather lied silently, peacefully. It was white as the snow in winter. Just like her wings in my dreams.

I picked it up and ran my fingers all over it. It was Sam’s. I knew it. I felt it.

An angel came in my sleep.

I was standing in the middle of a beautiful meadow. It was night, and there was a majestic full moon hovering in the night sky, washing everything in a surrealistic glow. There were no stars. Perhaps they were outshined by the moonlight.

The meadow was full of blossoming lavenders and daffodils, filling the air around me with their floral scent. I walked reluctantly as the wind blew the soft grasses against my legs in whirls. In a distance, I could see a huge and old oak tree, silhouetted as the moon threw it with shadows.

This place is familiar, I thought as I made my way towards the huge old oak tree. As I got there, I saw a mat spread underneath the tree. And on it, a girl sat with her back turned on me. Her hair billows as if she had been caught by the breeze. Her white dress danced with her hair.

“Hi, Tom,” she said in a voice that was so familiar. I knew that voice. I loved that voice. I just knew it. My heart knew it. “I know you’d come.”

She didn’t turn to me. I wondered why she’d known my presence. Perhaps I’d made some noise.

Absentmindedly, I walked towards her, and sat down on the mat. She still didn’t look at me. She just sat there, wrapping her knees with her arm. Her face was hidden by the shadow. The tiny dabs of light that was passing through the branches and leaves of the tree weren’t enough to illuminate her face.

“How are you, Tom?” a jolt of electricity sizzled through my body. Her voice. It was really familiar. “It has been so long.”

“Yeah, too long,” I answered unknowingly. “I’m doing well.”

She stood up and stepped out of the mat. She walked out of the shade of the oak tree, and into the moonlight. Her white dress seemed emitting a bluish white radiance, making her appear like a divinity. She had her back on me.

“Come over here, Tom,” she called. And so I hurried over her side. She extended her hand to me. It seemed like there’s a light within her, and was coming out in every pores of her skin. She’s really gleaming.

“Come on, Tom,” she turned to face me, and I felt like my heart skipped a beat or two. Even her face was familiar to me. I stared into her amber eyes, just like mine. It felt like I was staring into my own eyes. She’s beautiful. “Trust me.”

Reluctantly, I took her hand. It was seemed so cold it felt like burning. Or the other way around. I didn’t know and wasn’t sure. She gripped me on my wrist, and a sense of trust sizzled in me. The gentle touch of her hand seemed familiar.

Suddenly, I heard ruffling of feathers. I looked over me to see giant wings flapping gently. Her wings. They were white as the snow in winter, and were so soft to stare. My breath was caught with pleasure as they slowly furled and unfurled from her back.

“Who are you?” I asked her, my voice barely a whisper.

“I’m your angel. I’m always beside you and I’m gonna stay here forever. You may never see me all the time, but I never left your side.” She smiled the most beautiful smile I’d ever seen in my entire life. A smile that was making my heart beats fast, knowing I’ve seen that smile before. “I will take care of you forever.”

Then her wings flapped and she was slowly ascending into the air. I swallowed hard and bit my lip, knowing what would happen next. My feet slowly left the soft grass. I was ascending, I was flying, and I can’t help myself but to smile.

“Cool!” I yelled in happiness. The wind was howling in my ear like an angry wolf. It was so cold, but I didn’t mind.

“Do you like it, Tom?” she asked as we circled the meadow.

“Like the what, my angel? Your wings or the flying?” I asked, unable to hide the happiness and excitement from my voice.

“Uhm. Both,” she said, and I could hear a smile in her voice.

“They’re beautiful. Do you know that I’ve always wanted to have wings? How would I become an angel?”

“Just be good.” She turned to face me and my heart jumped because I thought we’ll going to fall. But we didn’t. She tapped me on my nose with her index finger as she whispered. “Always”.

“Yes, ma’am!” I said, and tried hard to salute but failed.

“Hold on, we’ll fly higher.” She said, and we sped up higher. The trees and mountains passed through my eyes in a blur.

“Can we go to the clouds, my angel?” I pleaded.

“Sure, my little brother.” She winked at me, and I love as she called me brother.

“Whooohooh!” I yelled the excitement out of my heart.

She laughed.

I frowned, “Why are you laughing, my angel?”

“Nothing. I’m just happy I am with you.”

“Really? Me, too. I’m happy I’m with you.”

“Oops! Hold on. I’m gonna set you down now.” She said as she guided and settled me onto the cloud.

“See? I’m right!” I exclaimed as I slowly feel the soft cottony texture of the cloud on my sole. I sat down, loving the thought that I had touched and felt and lied on the cloud.

“You’re right about what?” she asked as she sat opposite me. She furled her wings on her back. She ran her fingers on the clouds.

“That I can lie on the cloud. Mama said I can’t. She said I will fall because it won’t hold me. Cloud’s a mixture of air and water.”

She laughed.

She reached on her side, to her wing. She picked a feather and blew it up onto the air. We watched it as it slowly danced in the zephyr, before it landed on her lap.

She picked it up and tickled my nose. I giggled. She laughed.

“Stop it, angel. Stop it before my pants get wet,” I rolled onto the cloud. I was gasping for my breath. Then I stilled as I felt like I stepped into a major case déjà vu.

I sat up and stared at her. Our eyes met; hers were filled with tears. I could see a longing in her eyes. I reached out to her and wiped out the tears in her eyes. I don’t want to see her crying. It didn’t felt right.

She held my hand on her face. She pressed it as she closed her eyes, feeling the warmth of my palm.

“Happy birthday, Tom!” She said in a sobbing whisper.

Then it finally hit me.

“Sam?” I said, my voice a broken whisper. I could slowly feel the lump in my throat forming and my eyes were slowly stinging as the tears formed. “Sam!”

I threw my arms around her. I hugged her tight, loving the feeling of her inside my arms again. I missed her so much.

“I miss you so much, Tom!” she said as she unfurled her wings and wrap them around me.

“I miss you, too. And Happy birthday to you, too.” I cried, my tears just won’t stop from leaking down to my cheeks. “Would you never leave me again?”

“Yes, I will never leave you again.” She left a gentle kiss on my cheek. And when I opened my eyes, she was gone. Her voice echoed around me, “I’ll see you again someday, Tom.”

I sat up on my bed. I was alone, in my room. I looked at my alarm clock, and said it’s 12:00 in the midnight; our birthday. I looked outside the window, and onto the silhouetted trees. I could hear the owls hooting outside.

“Just a dream,” I whispered. A tear rolled down to my cheek.

I looked at Sam’s empty bed, still not wanting to believe that she was gone almost a year ago. I sauntered around the moonlit room, and then sat on her bed. There on the pillow, a feather lied silently, peacefully. It was white as the snow in winter. Just like her wings in my dreams.

I picked it up and ran my fingers all over it. It was Sam’s. I knew it. I felt it.

An angel came in my sleep.

I was standing in the middle of a beautiful meadow. It was night, and there was a majestic full moon hovering in the night sky, washing everything in a surrealistic glow. There were no stars. Perhaps they were outshined by the moonlight.

The meadow was full of blossoming lavenders and daffodils, filling the air around me with their floral scent. I walked reluctantly as the wind blew the soft grasses against my legs in whirls. In a distance, I could see a huge and old oak tree, silhouetted as the moon threw it with shadows.

This place is familiar, I thought as I made my way towards the huge old oak tree. As I got there, I saw a mat spread underneath the tree. And on it, a girl sat with her back turned on me. Her hair billows as if she had been caught by the breeze. Her white dress danced with her hair.

“Hi, Tom,” she said in a voice that was so familiar. I knew that voice. I loved that voice. I just knew it. My heart knew it. “I know you’d come.”

She didn’t turn to me. I wondered why she’d known my presence. Perhaps I’d made some noise.

Absentmindedly, I walked towards her, and sat down on the mat. She still didn’t look at me. She just sat there, wrapping her knees with her arm. Her face was hidden by the shadow. The tiny dabs of light that was passing through the branches and leaves of the tree weren’t enough to illuminate her face.

“How are you, Tom?” a jolt of electricity sizzled through my body. Her voice. It was really familiar. “It has been so long.”

“Yeah, too long,” I answered unknowingly. “I’m doing well.”

She stood up and stepped out of the mat. She walked out of the shade of the oak tree, and into the moonlight. Her white dress seemed emitting a bluish white radiance, making her appear like a divinity. She had her back on me.

“Come over here, Tom,” she called. And so I hurried over her side. She extended her hand to me. It seemed like there’s a light within her, and was coming out in every pores of her skin. She’s really gleaming.

“Come on, Tom,” she turned to face me, and I felt like my heart skipped a beat or two. Even her face was familiar to me. I stared into her amber eyes, just like mine. It felt like I was staring into my own eyes. She’s beautiful. “Trust me.”

Reluctantly, I took her hand. It was seemed so cold it felt like burning. Or the other way around. I didn’t know and wasn’t sure. She gripped me on my wrist, and a sense of trust sizzled in me. The gentle touch of her hand seemed familiar.

Suddenly, I heard ruffling of feathers. I looked over me to see giant wings flapping gently. Her wings. They were white as the snow in winter, and were so soft to stare. My breath was caught with pleasure as they slowly furled and unfurled from her back.

“Who are you?” I asked her, my voice barely a whisper.

“I’m your angel. I’m always beside you and I’m gonna stay here forever. You may never see me all the time, but I never left your side.” She smiled the most beautiful smile I’d ever seen in my entire life. A smile that was making my heart beats fast, knowing I’ve seen that smile before. “I will take care of you forever.”

Then her wings flapped and she was slowly ascending into the air. I swallowed hard and bit my lip, knowing what would happen next. My feet slowly left the soft grass. I was ascending, I was flying, and I can’t help myself but to smile.

“Cool!” I yelled in happiness. The wind was howling in my ear like an angry wolf. It was so cold, but I didn’t mind.

“Do you like it, Tom?” she asked as we circled the meadow.

“Like the what, my angel? Your wings or the flying?” I asked, unable to hide the happiness and excitement from my voice.

“Uhm. Both,” she said, and I could hear a smile in her voice.

“They’re beautiful. Do you know that I’ve always wanted to have wings? How would I become an angel?”

“Just be good.” She turned to face me and my heart jumped because I thought we’ll going to fall. But we didn’t. She tapped me on my nose with her index finger as she whispered. “Always”.

“Yes, ma’am!” I said, and tried hard to salute but failed.

“Hold on, we’ll fly higher.” She said, and we sped up higher. The trees and mountains passed through my eyes in a blur.

“Can we go to the clouds, my angel?” I pleaded.

“Sure, my little brother.” She winked at me, and I love as she called me brother.

“Whooohooh!” I yelled the excitement out of my heart.

She laughed.

I frowned, “Why are you laughing, my angel?”

“Nothing. I’m just happy I am with you.”

“Really? Me, too. I’m happy I’m with you.”

“Oops! Hold on. I’m gonna set you down now.” She said as she guided and settled me onto the cloud.

“See? I’m right!” I exclaimed as I slowly feel the soft cottony texture of the cloud on my sole. I sat down, loving the thought that I had touched and felt and lied on the cloud.

“You’re right about what?” she asked as she sat opposite me. She furled her wings on her back. She ran her fingers on the clouds.

“That I can lie on the cloud. Mama said I can’t. She said I will fall because it won’t hold me. Cloud’s a mixture of air and water.”

She laughed.

She reached on her side, to her wing. She picked a feather and blew it up onto the air. We watched it as it slowly danced in the zephyr, before it landed on her lap.

She picked it up and tickled my nose. I giggled. She laughed.

“Stop it, angel. Stop it before my pants get wet,” I rolled onto the cloud. I was gasping for my breath. Then I stilled as I felt like I stepped into a major case déjà vu.

I sat up and stared at her. Our eyes met; hers were filled with tears. I could see a longing in her eyes. I reached out to her and wiped out the tears in her eyes. I don’t want to see her crying. It didn’t felt right.

She held my hand on her face. She pressed it as she closed her eyes, feeling the warmth of my palm.

“Happy birthday, Tom!” She said in a sobbing whisper.

Then it finally hit me.

“Sam?” I said, my voice a broken whisper. I could slowly feel the lump in my throat forming and my eyes were slowly stinging as the tears formed. “Sam!”

I threw my arms around her. I hugged her tight, loving the feeling of her inside my arms again. I missed her so much.

“I miss you so much, Tom!” she said as she unfurled her wings and wrap them around me.

“I miss you, too. And Happy birthday to you, too.” I cried, my tears just won’t stop from leaking down to my cheeks. “Would you never leave me again?”

“Yes, I will never leave you again.” She left a gentle kiss on my cheek. And when I opened my eyes, she was gone. Her voice echoed around me, “I’ll see you again someday, Tom.”

I sat up on my bed. I was alone, in my room. I looked at my alarm clock, and said it’s 12:00 in the midnight; our birthday. I looked outside the window, and onto the silhouetted trees. I could hear the owls hooting outside.

“Just a dream,” I whispered. A tear rolled down to my cheek.

I looked at Sam’s empty bed, still not wanting to believe that she was gone almost a year ago. I sauntered around the moonlit room, and then sat on her bed. There on the pillow, a feather lied silently, peacefully. It was white as the snow in winter. Just like her wings in my dreams.

I picked it up and ran my fingers all over it. It was Sam’s. I knew it. I felt it.

An angel came in my sleep.

Read more...