Chapter titles of HILING

Sunday, June 26, 2011

all these are just working titles unless indicated with a specific chapter.....

THE WISH (CHAPTER 1)

THE BEST FRIEND AND THE NEW INSTRUCTOR (CHAPTER 2)

THE QUEEN AND THE CONFUSED PRINCE (CHAPTER 3)

THE ROYAL FAMILY (CHAPTER 4)

THE FIRST DAY ACCIDENT (CHAPTER 5)

 
THE LOST SON (CHAPTER 6)

THE BROKEN FAMILY

REVENGE OF THE BROKEN QUEEN

RECOVERY OF A BROKEN HEART

THE FALL OF THE QUEEN

THE NEW QUEEN

THE SIN [FORBIDDEN LOVE]

THE FINAL FALL OF THE QUEEN

A FALSE WISH COME TRUE

SECRET REVEALED [THE REAL PARENT]

THE FIRST KISS

DEATH OF A HEART

FINDING A FALSE LOVE

THE FINAL WISH

THE FORCED LOVE

GRANTING OF THE FINAL WISH

i edit ko ito lagi before posting each of the chapters...

so it is up to you to predict the title of the next title...

and one more thing di pa ito final na eto lang ang chapter malay nyu baka madagdagan ito so just stay updated......

Read more...

Kahit Makailang Buhay - 1

By: Mikejuha

email: gemtbyox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

------------------------------------------------------------------------------



Ako si Xander, at ito ang kwento ko:


Alas 9 ng umaga at maulan-ulan. Tila nakiramay ang panahon sa naramdamang lungkot na dinaranas ko at ng mga taong labis na nagmahal kay Jasmine. Ngunit sa kabila ng pagdidilim ng paligid, hindi ko ininda ito at halos hindi ko naramdaman ang lamig at patak ng ulan sa aking katawan.

May isang kilometro lang ang layo patungong sementeryo galing simbahan. Habang nilalakad ko at ng mga kamag-anak, kaibigan at kaklaseng nakiramay ang kahabaan ng kalsadang iyon, nakabuntot sa sasakyan ng funeral service na nagdala sa kabaong ni Jasmine, umaalingawngaw naman ang tugtog na “Mahiwaga”. Walang humpay ang pagpatak ng aking mga luha. Bumabalik-balik sa aking alaala ang huli naming pag-uusap bago nangyari ang aksidenteng ikinamatay niya. 

“Xander… antayin mo ako d’yan ha? Babalik ako” ang text niya noong hinihintay ko siya sa parola, ang lugar na paborito naming tagpuan kapag gusto naming maligo, magpic-nic, mag-usap, magpahangin, sarilinin ang isa’t-isa... ang lugar kung saan namin pinag-uusapan ang pagbuo ng aming mga pangarap... 

Si Jasmine ang aking kasintahan, childhood friend, at bagamat isang taon pa lang kaming officially na naging kami, siya na ang mahal ko simula pa noong ako ay magkamalay. Magkaibigan ang aming mga pamilya; at kahit noong hindi ko pa siya niligawan, sobrang close na namin sa isa’t-isa. Kumbaga, formality na lang ang ligawan dahil ramdam ko namang mahal din niya ako. Pareho kaming labing-limang taong gulang lang noon.

Hindi siya dapat na pumasok sa eskuwelahan sa araw ng kanyang pagkaaksidente. Sabado kasi iyon at cancelled ang practice nila sa cheering. Ngunit may kukuhanin lang daw siya sa locker niya sa school at babalik din kaagad. Pumayag ako. Nauna akong pumunta sa parola, dala-dala ang baong pagkain namin.

“Dalian mo Jas ah!” ang sagot ko. “Wala akong kasama dito at nagugutom na ako.” Ang inis kong text sa kanya.

“Ang kulit naman... Babalik nga kaagad ako eh!” Ang may halong inis din niyang sagot.  
“Promise yan ha?”

“Promise. Babalik ako kaagad. Mag-antay ka lang d’yan…”

Ngunit iyon na pala ang huli niyang text. Nabangga ang sinakyan niyang school bus at sa lakas ng impact, nahulog ito sa bangin. Noong naretrieve na ang kanyang katawan, lasog-lasog ito, bali-bali ang mga buto.

Noong natanggap ko ang tawag ng mama ko at ipinarating sa akin ang masamang balita, pakiramdam ko ay biglang gumuho ang mundo ko. Parang sasabog ang aking dibdib at utak; gusto kong maglupasay, sumigaw nang sumigaw.

At iyon na ang huli kong naalala. Nawalan ako ng malay. Noong manumbalik ito sa ospital at nakita ko ang aking mga magulang at kaibigan, doon na ako tuluyang naglupasay at nagsisigaw. Parang iyon na ang katapusan ng aking mundo. Pakiramdam ko ay wasak na ang aking mga pangarap. 

Masakit ang loob ko hindi lang dahil nawala sa akin si Jasmine kundi sobrang naawa ako sa dinanas niyang hirap. Naimagine ko pa ang pinagdaanan niya, ang sakit, ang takot, ang paghahanap niya marahil sa akin… Sa kanyang pagkaaksidente, pakiramdam ko ay hindi siya namatay kaagad. At habang ininda niya ang matinding sakit sa sugat at pagkabali ng kanyang mga buto, ramdam kong ako ang nasa kanyang isip. Alam kong hinahanap niya ako. Ngunit ni hindi ko man lang siya natulungan. Ni hindi man lang niya ako nakita o nakausap, ni hindi man lang niya naramdaman ang aking suporta…

Sobrang sakit. Nahabag ako kay Jasmine at may naramdaman akong poot ako sa aking puso kung bakit nangyari ito sa kanya at hindi na lang sa akin. Napakarami kong katanungan. Parang ayaw ko nang maniwalang may Diyos pa.

“Jasminnnnnneeeeeeee!!!” Ang malakas na tili ni Tita Agnes, ang mommy ni Jasmine noong ipinuwesto ang kabaong sa bungad bukana ng nitso upang bigya ng huling sulyap ang bangkay bago ito ipasok sa nitso. Wala akong ibang ingay na narinig kundi ang mga hikbi, iyak, hagulgol, at tili ng pighati sa huling sulyap na iyon. 

Napakasakit, pigil man ang sarili, nakakabingi ang panaghoy ng aking puso. Walang patid ang aking paghihikbi at pagdaloy ng aking mga luha. Niyakap ko pa ng mahigpit ang kabaong ni Jasmine na halos ayaw ko nang pakawalan pa ito. 

Noong tuluyang ipinasok na sa nitso ang kanyang kabaong, hindi ko na nakayanan ang magkahalong pagod at puyat, stress, at matinding lngkot. Bumagsak na naman ako at nawalan ng malay. 
Dinala pala nila ako sa bahay at doon na muling nanumbalik ang aking malay. Hindi ko na naman napigilan ang sariling hindi maglupasay sa sakit na naramdaman.

Kinagabihan, habang tulog na ang lahat, lihim akong lumabas ng bahay, dala-dala ang maliit na radio casette na paborito naming dalhin ni Jasmine kapag nagpupunta kami sa parola. Noong nandoon na ako, pinatugtog ko ang aming kanta at naupo ako sa damuhan, nakaharap sa kanyang nitso.

May kadiliman ang paligid. Malamig ang simoy ng hangin at napakatahimik ng lugar. Tanging ang tunog lamang ng kanta na nanggaling sa aking dala-dalang casette ang umaalingaw-ngaw at ang paminsan-minsang bugso ng hangin at mahihinang tahol at ungol ng aso sa may kalayuan. 

“Jas... ang daya mo naman. Sabi mo, babalik ka kaagad. Bakit iniwanan mo ako? Nagpromise ka pa sa akin na hindi ka magtatagal, at na hintayin kita. Paano na lang iyan? Nand’yan ka na? Paano na lang ako Jassssssss???” at humagulgol na.

“Pasensya ka na ha? Alam kong masakit ang sinapit mo. Alam kong ako ang laman ng isip mo sa huling sandali ng iyong buhay. Ngunit wala ako sa piling mo. Naawa ako sa iyo eh. Patawarin mo ako, Jas.”

“Alam mo, nagsisisi ako na hindi man lang kita pinigilan sa pagpunta mo pa sa school. Sana hindi ka naaksidente Jasssss. Sana... ako na lang ang namatay. Kasi, ansakit-sakit pala kapag ikaw ang iniwanan. Paano na lang ang mga pangarap natin? Paano na lang ako? Hindi ko kaya Jas...”

Mistula akong isang baliw na nakikipag-usap sa isang taong hindi na maaaring magsalita pa. 
Noong mapagod, sinasariwa ko naman ang mga ala-ala naming dalawa, lalo na ang isang beses na nasumpungan naming mapagkuwentuhan ang nabasa niyang nobelang “Romeo and Juliet”.

“Ang saklap naman ng pag-ibig nila ano? Nagmahalan nga sila ngunit mortal namang magkalaban ang kanilang mga pamilya…” ang sabi niya, ang boses ay nalungkot sa trahedyang sinapit ng magkasintahan. Pansin kong ramdam talaga niya ang sakit na naranasan ng magkatipan sa kuwento.

“Oo nga eh.” Sagot ko.

“Naawa ako sa kanila. Puwede kayang mangyari ang ganoon sa totoong buhay?” tanong niya.
“Oo naman. Marami ngang ganyang kasong magkaaway ang pamilya di ba? May mga kasong patayang nagaganap din nga eh.”

“Bilib ako sa tatag ng kanilang pagmamahalan Xan… Sana ganoon din ang sa atin.” Ang sabi niya.

“Mabuti na lang kabaligtaran ang sa atin. Ang mga magulang natin ay sila pa ang atat na atat na ligawan kita. Daddy mo pa nga itong excited at nangungilit talaga sa akin” sabay tawa.

Natawa na rin si Jasmine. “Kaya dapat magpasalamat tayo kasi, parang wala na akong mahihiling pa sa buhay. Ang mga magulang ko ay maunawain at mahal na mahal ako. Ang mga taong nakapaligid naman sa akin ay supportive katulad nina tito at tita.” pahiwatig niya sa aking mga magulang. “At higit sa lahat… may boyfriend akong sobrang mabait at mahal na mahal din ako.”

“At di hamak na guwapo at pinagpapantasyahan ng maraming kababaihan!” dugtong kong biro.

“Iyon nga lang... may kayabangan at sobrang bilib sa sarili” biro din niya.
Tawanan.

“Bilib talaga ako sa ipinamalas nilang pagmamahalan. Isang wagas na pag-ibig; isang pag-ibig na walang kinikilalang hadlang. Kahit kamatayan ay hindi kayang pumigil sa kanilang pagmamahalan.” 

Tahimik. 

Syempre naman, naantig din ako sa klase ng pag-ibig na ipinamalas ng mga karakter sa kuwento. Para tuloy may isang nabuong tanong sa aking isip kung saan inihalintulad ko ang sarili sa kalagayan ni Romeo at kung mangyari man ang ganoong klaseng pagsubok sa aming pagmamahalan ay kaya ko rin bang gawin ang ginawa niyang pagpakamatay...

Read more...

DAGLAT presents: TEE LA OK

Read more...

DAGLAT presents: SEE LAU II part 5

iam.emildelosreyes@yahoo.com

------------------------------------------------------

ito na po ang last part ng SEE LAU: Ang Ikalawang Aklat

sana po ay maibigan ninyo kung anuman ang nakayanan kong isulat para sa inyo.

malapit na din pong magsimula ang SEE LAU: Ang Ikatlong Aklat

at ang ikalawang handog ng DAGLAT Series ang

TEE LA OK: Ang Unang Umaga

SALAMAT po sa mga sumubaybay at sa lahat ng nakipagsapalaran

kasama nina Martin, Fierro at Cris.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Ikalimang Bahagi: /ee-ka-lee-ma-ang/ - /ba-ha-gee/

Isa – Dalawa – Tatlo – Apat

“Martin Mahal, mag-resign ka na ngayon sa AGC.” malambing na pakiusap ni Fierro kay Martin.

“Bakit mahal? Nakakahiya naman kay Cris.” tanggi ni Martin.

“Please mahal!” pamimilit ni Fierro. “Basta, trust me!” sabi pa ni Fierro saka tinitigan ng sinsero niyang mata ang naguguluhang mata ni Martin.

“Hay! Paano ko ba tatanggihan ang gusto ng mahal ko.” napabuntong-hiningang sabi ni Martin. “Sige po, mag-resign na ako bukas.” paninigurado ni Martin.

“Salamat mahal!” nakangiting pasasalamat ni Fierro.

“Nga pala, official candidate na ako sa Ginoong Lakambini.” pagbabalita ni Martin.

“Talaga?” umaliwalas ang mukhang sabi ni Fierro.

“Opo, si nanay na kasi ang kausap kaya wala na akong tanggi.” sabi pa ni Martin.

“Magaling!” pumapalakpak ang tengang tugon ni Fierro. “Promise! You’ll win and ako ang bahala!” paninigurado pa nito.

“Pakapalan na lang ng mukha to!” sabi pa ni Martin. “Eto, month activities ng G.L.” sabi ni Martin saka abot kay Fierro ng isang papel.

“Saturday, may pictorial kayo and kailangan ninyo ng male outfits. Casual, formal at barong-tagalog.” simula ni Fierro. “Ako na ang bahala dito, ipagpapagawa kita ng katulad ng ginamit ko sa Lakan ng Lahi.”

“Hala! Baka sabihin nila hiram lang.” tanggi ni Martin.

“Hindi iyon, siyempre iibahin natin ng konti iyong kulay pero dapat pareho tayo. Para sweet.” sabi ni Fierro saka tumawa ng nakakauto.

“Ikaw talaga!” sabi ni Martin saka yakap kay Fierro.

“Sunday, aatend kayo ng mass at pictorial ulit para sa promotion.” sabi ulit ni Fierro. “Kailangan na ninyo dito ng female outfits. Dalawang casual, dalawang smart-casual at isang dress.”

“Makakakita ka na ng taong gorilla.” sabi ni Martin saka tumawa ng malakas.

“Loko mo!” sabi ni Fierro. “Iisipin ko pa nga kung gorilla o tao eh. Siguro binabaeng gorilla.” ganting panloloko ni Fierro.

“Sira ka!” sabi ni Martin saka sampa sa likod ni Fierro.

Naging mabilis naman si Fierro kaya madali niyang naibuwal si MArtin papunta sa hita niya at duon niyakap at kiniliti.

“Honestly, mas maganda ka kay Danielle pag naging babae ka.” bulong ni Fierro kay Martin.

“Utuin mo lelang mo!” sagot ni Martin saka napasalampak sa sahig.

“Di wag kang maniwal!” sabi ni Fierro. “Inuuto lang naman kita eh.” habol pa ng binata.

“Loko!” sabi ni Martin saka muling niyakap ang kasintahan.

“Ako na ang bahala sa’yo dito. Pasasamahan kita sa secretary ko at siya na ang bahala sa’yo.” sabi pa ni Fierro saka pisil sa pisngi ni Martin.

“Thank you!” pasasalamat ni Martin saka hinalikan si Fierro.

Kinabukasan –

“Sorry Sir Cris pero simula po ngayon hindi na ako papasok.” sabi ni Martin. “Effective one month poi tong resignation ko, pero gagamitin ko na din po iyong leave of absence ko ngayon.” sabi pa ulit ni Martin.

“But why?” na-alarmang tanong ni Cris saka tayo sa upuan nito.

“Sorry Sir! Personal po kasi.” paliwanag ni Martin.

“Please! Kung dahil kay Kuya Fierro to, forget about this resignation.” pakiusap ni Cris saka hinaplos ang pisngi ni Martin.

“Sir, hindi po ito tungkol kay Kuya Perry.” sabi ni Martin.

“Then?” tanong pa ulit ni Cris.

“Sorry talaga Sir Cris pero…” hindi pa man natatapos ni Martin ang sasabihin ay bigla siyang hinalikan ni Cris.

“Sorry Martin!” biglang paumanhin ni Cris kay Martin. “Is that enough reason for you to stay?” tanong ni Cris.

“No Sir!” tugon ni Martin. “The other way Sir! It’s enough reason for me to leave your company.” sabi ni Martin saka tumalikod at lumabas sa opisina ni Cris.

“Stupid Cris!” sisi ni Cris sa sarili pagkalabas ni Martin saka umupo sa upuan. “I really missed you Martin!” bulong pa ng binata sa sarili.

Sa bahay pagkauwi ni Martin ay ikunuwento niya lahat kay Fierro ang nangyari.

“Gagong Cris yan!” nanggigigil na wika ni Fierro. “Samahan mo ako at papatayin ko iyong lokong iyon.” sabi pa nito.

“Kaya ayokong sabihin sa;yo! Nagiging marahas ka eh.” sabi pa ni Martin. “Pabayaan mo na lang, mas maganda na at nakapag-resign na ako ng mas maaga.” sabi pa ni Martin.

“Martin!” sabi ni Fierro saka hinalikan si Martin.

“Ayan, nahugasan na ng labi ko ang halik ni Cris!” simpatikong biro ni Fierro kay Martin. “Huwag mo nang isipin iyong papansin na lokong iyon.” nakangiti pa nitong sabi.

Pinaghandaan talaga ni Fierro ang gagawing pagsabak ni MArtin sa Ginoong Lakan kaya naman ipinawax niya lahat ng body hair ng binata, ibinili ng wig at iba pang accessories na pambabae at saka kung anu-ano pang magagamit ng kasintahan. Linggo, sa pictorial ng Ginoong Lakambini –

“Sir Fierro, naayusan ko na po si Sir Martin.” sabi ng sekretarya ni Fierro na siyang in-charge kay Martin.

“Pwede ko nab a siyang makita?” tanong ni Fierro.

“Kuya Perry!” malambing na wika ng isang tinig mula sa likuran.

Natulala si Fierro sa nakita niyang anyo ni Martin. Pinagsuot ito ng puting off-shoulder na fitted dress na above knee, may raffles sa lining, accented nang bulaklak sa gawing waist. Pinagsuot din ng si Martin ng three inches na heels na halatang hindi pa sanay dahil napapatid-patid pa ang binata. Wavy ang mahabang buhok nito at saka may specialized na dangling na hikaw na de-clip. Bakat na kitang may korte ang katawan nito na talagang bumobote ng softdrink.

“Sino ka?” natutulalang tanong ni Fierro sa taong kaharap.

“Si Sir Martin po iyan!” sabi ng sekretarya ni fierro.

“Mammmmartin.” utal na sabi ni Fierro na hindi makapaniwala sa nakikita. “I do expect na maganda ka, pero I never thought this gorgeous and beautiful.” sabi pa ng binata.

Naging sentro ng atensiyon si Martin ng mga oras na iyon. Oo, maraming naging magaganda sa mga lalaking kalahok, pero kakaiba ang naging dating ni Martin. Konting pino lang sa kilos nito at practice sa lakad at pagdadala ng damit ay pwede nang isabak sa beauty contest na pambabae. Lahat ng mata, mapalalake, babae, bakla o tomboy ay nakuha niya ang atensiyon.

“Shit Martin! Dapat talaga hindi ka na sumali!” bulong ni Martin sa sarili na kitang namumutla at nahihiya.

“Tara na!” sabi ni Fierro na tila ipinagmamalaki si Martin saka inabot ang kamay nito. “Good work Suzane!” bati pa niya sa secretary niya.

Napako ang titig ni Fierro kay Martin na hindi makapaniwala sa pagbabaogng anyo ng kasintahan.

“Kung naging babae lang talaga yan malamang niligawan ko nay an.” sabi ng isang lalaking malapit kay Fierro.

“Sorry kayo! Pero pagmamay-aro ko iyang pinagnanasaan ninyo.” bulong ni Fierro sa sarili na naging dahilan para mapangiti iton ng todo.

Sa bahay, pagkatapos ng activity ng G.L. –

“Ganda mo talaga kanina!” bati ni Fierro kay Martin.

“Utuin daw ba ako.” sagot ni Martin.

“Naku nanay! Kung nakita ninyo si MArtin kanina, hindi ninyo aakalaing lalaki.” sabi pa ni Fierro sa nanay ni Martin.

“Hay, kaya ko nga pinayagang isali yan duon kasi madami na ding nagsasabing ganuon nga daw ang itsura ni Martin.” pagkampi ng nanay ni Martin kay Fierro.

“Nanay naman!” pa-cute na sabi ni Martin.

Mabilis na lumakad ang araw at sa wakas, kinabukasan ay ang pinakahihintay ng lahat, ang coronation ng Ginoong Lakambini.

“Kaya ko kaya to bukas?” tanong ni Martin kay Fierro.

“Kaya mo yan! Kita mo daming na-impress sa’yo.” pagpapalakas nang loob ni Fierro.

“Kinakabahan kasi ako, actual na bukas. Malay mo mga poker face lang iyong kalaban natin, tapos bukas sila magboboom.” wika pa ni Martin.

“Hindi iyan! Basta naniniwala ako magagawa mo yan! Remember, title holder ang asawa mo, kaya lamang ka na sa kanila!” pagyayabang pa ni Fierro.

“Title holder sa kayabangan.” Pang-aalaska ni Martin. “Kaya nga lalo akong napepressure eh.”

“Sige, di ba ang bukang-bibig nila, malakas ang laban ni Martin, pasok na pasok iyong 24, angat iyong last candidate.” paliwanag ni Fierro sa kasintahan. “Tapos tingnan mo pasok ka pa sa top five sa talent at magpeperform ka pa bukas. Di ba additional exposure yun?” sabi pa ulit ni Fierro saka kumanta ng “Cause baby you're a firework, come on, show 'em what you're worth, make 'em go, oh, as you shoot across the sky.”

“Tahimik ka nga!” sabi ni Martin na nahihiya sa sarili. “Una’t huli ko nang mag-Kathy Perry!” sabi pa ni Martin.

“Bagay na bagay nga sa’yo kanina eh.” papuri pa ni Fierro. “Kita mo, ikaw lang ang hindi nag-damit babae sa talent kanina tapos ikaw pa iyong pinakamataas na score sa talent.”

“Kinakabahan ako bukas, kasi dib a kailangan lalaki kaming top five sa talent bukas. Kailangan ko na namang mang-surprise.” sabi pa ni Martin.

“Kaya mo yan! Basta isipin mo mahal na mahal kita!” sambit pa ni Fierro.

“Anung konek ng mahal mo ako sa laban ko bukas?” nag-iisip na sabi ni Martin.

“Kasi dahil mahal kita alam mong anuman ang mangyari, nandirito lang ako para sa’yo.” simpatikong ngiti ni Fierro.

“Hay! Salamat Kuya Perry!” pasasalamat ni Martin. “Nandun din naman si Danielle kung sakaling kailanganin ko nang assistance.” lahad pa ni Martin.

Natahimik ang pagitan ng dalawa –

“Speaking of Danielle, bakit kaya ilag sa iyo ngayon iyong babae na iyon?” tanong ni Martin kay Fierro.

Biglang natigiilan si Fierro sa tanong na iyon ni Martin. “ewan ko?” tanging nasabi ni Fierro.

Kinabukasan, sa gabi nga ng coronation ng Ginoong Lakambini ay buong suporta ang ipinakita ng nanay ni Martin sa anak, nandun din ang ampon nilang si Gelo, Fierro, Zach, Jayson, Jules, Mark, mga kaibigan ni Martin at sa di kalayuan ay si Cris. Si Suzane na secretary ni Fierro ang siyang kasama ni Martin sa back stage para maging personal na assistant at manager nito sa loob.

Ilang sandali pa at lumabas na ang mga kalahok suot ang kanilang barong-tagalog. Lutang na lutang ang kagwapuhan ng lahat ng kalahok at dito nagpakilala sila isa-isa. Naging madagundong ang buong stadium nang lumabas na si Martin. Hindi man siya ang pinaka-gwapo ay dala niya ang image na nabuo sa loob ng isang buwan. Pagkatapos nito ay lumabas naman ang mga kalahok suot ang kanilang national costume at sa bihis babae na. Ang ingay ay lalong naging malakas sa oras na ito at tilian ay lalong nagpayanig nang lumabas na ang huling kalahok.

Kahit na nga ba ilang beses na nakita ni Fierro si Martin na naka-bihis babae ay hindi pa din niya maikailang na-starstruck siya lagi higit na ngayong pinalutang talaga ni Suzane si Martin. Maging ang ibang supporters ni Martin ay hindi makapaniwala sa transformation na naganap sa kaibigan nila. Matapos ang national costume ay pinarampa naman ang mga kalahok suot ang kanilang sports wear at sinundan ng casual wear. Pagkatapos ng casual wear ay tinawag isa-isa ang top five sa talent para muling magpakita ng husay. Kumanta si Martin ng isang Mariah Carey song na nagpahupa sa ingay ng buong paligid.

“Treated me kind

Sweet destiny

Carried me through desperation

To the one that was waiting for me

It took so long

Still I believed

Somehow the one that I needed

Would find me eventually

I had a vision of love

And it was all that you've given to me

Prayed through the nights

Felt so alone

Suffered from alienation

Carried the weight on my own

Had to be strong

So I believed

And now I know I've succeded

In finding the place I conceived

I had a vision of love

And it was all that you've given to me

I had a vision of love

And it was all that you've given me

I've realized a dream

And I visualized

The love that came to be

Feel so alive

I'm so thankful that I've received

The answer that heaven

Has sent down to me

You treated me kind

Sweet destiny

And I'll be eternally grateful

Holding you so close to me

Prayed through the nights

So faithfully

Knowing the one that I needed

Would find me eventually

I had a vision of love

And it was all that you've given to me

I had a vision of love

And it was all that you

Turned out to be”

Kasama ni Martin ang koro ng bayan nila sa ginawang pagkanta at animo’y isang production number sa finals ng American Idol o kaya ng X-Factor ang ginawa ni Martin. Isang mini-concert ang tema ng talent ni Martin.

Pagkatapos ng talent ay tinanghal nga si Martin na Best in Talent at saka muling pinarampa ang mga kalahok suot ang kanilang evening gowns. Pagkarampa ay pumili na ng top five para maglaban sa korona at nakasama duon si Martin. Isang question and answer portion na lang ang at malalaman na kung sino ang mananalo.

“What is the biggest mistake you did in your life?” tanong ng host kay Martin.

“Like what Ms. Venus Raj said, I don’t have major major mistake in my life.” simula ni Martin na naging sanhi ng tawanan ng mga tao.

“Seriously, the greatest mistake I can do is to shut my mouth up even if the world is asking for the truth. Stay on the safe side, comfortable and seated while many are dying of hunger and thirsts. The greatest mistake I can do is to act as if I can not be the change this world is asking and needed; to close my eyes just to escape the reality, the cover my ears to prevent the yearnings pass through my hearing and to kill myself and my dignity as a man of many colors.” seryosong sagot ni Martin. “Thank you!” pahabol pa nito na nagsasabing tapos na siyang magsalita. At yumanig na muli sa palakpakan ang buong stadium.

“Whoa! What a powerful answer!” tanging nasabi ng host na tila may hang-over pa sa sagot ni Martin.

“Now you have your top five, I am sure that everyone here had their bets and just a while we will know our first Ginoong Lakambini.” sabi pa ng isang host.

Samantala –

“Fierro may sasabihin ako sa’yo.” harang ni Danielle kay Fierro na papasok sana sa loob pagkatapos ng question and answer.

“Bakit Danielle?” may pagka-ilang na tugon ni Fierro.

“Dun tayo sa walang tao.” suhestiyon ng dalaga saka lumakad papunta sa isang kwarto sa backstage na animo’y tambakan ng props.

“What is it Danielle?” tanong ni Fierro na kinakabahan sa kaseryosohan ni Danielle.

“Buntis ako at ikaw ang ama.” sabi ni Danielle.

Napipi si Fierro sa narinig. Pakiramdam niya ay sinampal siya ng balitang iyon. Hindi niya kung papaano haharapin ang sinabing iyon ng dalaga. Ayaw niyang maniwala at ayaw niyang isipin na maniniwala siya.

“Narinig mo ba ako?’ nanginginig sa sabi ng dalaga. “Buntis ako! May nabuo sa ginawa natin nung nakaraan, nung nag-iisa ka at kailangan mo ng kausap.” At tumulo na ang mga luha sa mata ng dalaga. “Paano na ‘ti Fierro?” tanong pa ng dalaga saka hinampas ang dibdib nito.

“It’s a joke?” sa wakas ay nakapagsalita na si Fierro.

“Sana nga joke lang to pero totoo!” madiing wika ni Danielle.

Napailing na lang si Fierro sa balitang ito at muling nagsiksik sa utak niya si Martin at ang kinabukasan niya kasama ang minamahal na binata. Unti-unti na ding tumulo ang luha sa kanyang mga mata, dala ng kalungkutan at kasawiang hindi pa nagaganap subalit posibleng maganap.

Ilang minuto din sila sa ganuong posisyon nang may mangalampag at sumisigaw –

“Nasaan na si Martin?” tanong ng stage manager ng G.L.

“Si Martin daw!” sigaw ng isa.

“Hanapin nyo si Martin, 30 seconds na lang at papasok na ulit sila.” sabi pa nito.

Naalarma at nag-alala agad si Fierro sa pagkawala ni Martin kaya naman kinalas niya ang yakap ni Danielle at dali-daling lumabas para hanapin ang katipan.

“Miss Suzane, nasaan na ang alaga mo?” tanong ng stage director kay Suzane.

“Sabi niya C.R. lang daw siya tapos pagkabalik niya gumawa siya ng sulat tapos pinapabigay kay Sir Fierro tapos iyon alam ko pumila na siya d’yan.” kwento ni Suzane.

Muling tiningnan ni Fierro ang silid na pinag-usapan nila ni Danielle at nakita niyang katabi ito ng C.R. Puno ng kaba niyang kinuha ang sulat kay Suzane at tulad ng inaasahan at ayaw niyang mangyari –

“Tulad ng sinabi ko dati, ayokong manira ng pamilya at ayokong may isang bata ang lalaki na hindi magkasama ang nanay at tatay. Martin” pagkabasa ni Fierro sa sulat ay mabilis siyang tumakbong palabas ng backstage at tulirong hinanap si Martin.

Si Martin –

Dali-daling nagpalit ng damit at mabilis na tumakbo palayo sa lugar. Pagod man siya ay mas pagod at nanghihina ang puso niya sa kung anumang lihim na nalaman. Gustuhin man niyang ngumiti ay hindi niya magawa dahil wasak na wasak na ang buo niyang pagkatao at durog na ang kanyang puso. Wala sa loob na tumutulo ang luha sa kanyang mga mata at blanko ang isip na palakad-lakad. Nadaan siya sa isang eskinitang may malaking pader at dito ay may namataan din siyang sako ng uling. Kumuha ng uling at nagsimulang sumulat sa pader – “Tama ako sa simula pa lang! Walang kinabukasan para sa lalaki at lalaki, dahil si Eba ang ginawa para kay Adan at hindi ang isa pang Adan!” nakasaad sa sulat ni Martin sa pader. Lalong naging emosyonal si Martin, tumakbo na tila wala ng bukas at nagpakalango sa lason ng gabi.

“Mali ka Martin! Nagkamali ka lang nang Adan na pinili at magkamali lang din ang Adan na napili mo.” sabi ng isang tinig na kanina pa nakasubaybay kay Martin pagkabasa sa sinulat ni Martin sa pader.

Umupo si Martin sa harap ng Barasoain Church at duon inilabas ang lahat ng hinagpis at lungkot. Iniyak niya ang lahat lahat at pinilit inisip kung papaano sisismulang muli ang lumigaya.

“Wala nang Kuya Perry! Wala ng tatawag na mahal! Wala ng mangungulit sa gabi, wala nang yayakap sa akin at magsasabi ng I love you, wala ng papawi sa pagod ko, wala nang magpapalakas sa loob ko, wala na ang planadong hinaharap at higit sa lahat, wala nang Percival na mamahalin ko ng ganito.” himutok ni Martin habang inaalala at sinasariwa ang nakaraan sa pagitan nila ni Fierro.

Sa kompetisyon –

Labis na nag-alala ang nanay ni Martin sa hindi nito paglabas kasama ang top five. Agad itong pumunta sa backstage para tingnan ang anak. Nawalaan ng mala yang matanda nang malaman niyang wala duon si Martin.

Dahil sa pagkawala ni Martin ay hindi ang binata ang tinanghal na Ginoong Lakambini.

Read more...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

  © Blogger template Brownium by Ourblogtemplates.com 2009

Back to TOP