Parafle na Pag-ibig 20

Monday, May 23, 2011

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
MSOB Fanpage: http://www.facebook.com/home.php#!/pages/Michael-Shades-of-Blue-Fan-Page/175391315820611 
(Sana mag like po kayo sa fanpage natin)


******************************************


Parang perpekto na ang buhay ko. Pati ang mga estudyante sa unibersidad ay masaya na ring nakabalik na ang idolo nilang si Aljun sa posisyon bilang presidente ng student council. At hindi lang iyan, karamihan sa kanila ay aktibong sumuporta sa aming love team. Kahit mga lalaki, mga babae, karamihan ay aktibong sumuporta din. Marahil ay dahil iyon sa sobrang kabaitan ni Aljun kaya kahit nalaman nilang ako na isang lalaki din ang minahal niya, wala silang paki, at iniidolo pa rin nila siya. Totoo nga ang sinabi nilang kapag pinanindigan mo ang isang bagay lalo na kapag ito ay mahirap gawin, dito mo masusukat kung sino ang mga taong totoong nagmahal sa iyo. 

May mga bumabatikos din, syempre. Hindi naman nawawala iyon, sa ganoong klaseng relasyon ba naman na hindi normal na nakikita ng mga tao, at sa katulad pa naming parehong hindi naman bakla kung pumorma. Ngunit ang mga grupong ito ay hindi lantarang nagsasalita. Marahil ay takot na uulanin ng batikos sa mga die-hard na taga suporta ni Aljun at lalo na sa grupo ni Fred. 

Pero ayaw ko na ring pansinin sila kapag may narinig ako. Naisip ko kasi, hindi naman nila maibibigay ang kaligayahang hinahanap ko sa buhay. 

Dahil dito, naisip kong baka hindi naman talaga totoo ang sumpa. Wala nang balakid sa aming pagmamahalan ni Aljun, naintindihan kami ng mga tao, wala na si Giselle, at si Emma ay nasa Canada na. At higit sa lahat, tanggap kami ng aming mga magulang. “Sana ganito na lang... Sana wala nang hahadlang pa sa aming pagmamahalan.” Ang nasabi ko sa aking sarili.

At tinanggal na rin sa student center ng unibersidad ang mga kartolinang signature campaign ng mga estudyante laban sa dalawang propesor na siyang kumampi kay Giselle. At ang ipinalit dito ay ang malaking tila poster ng isang pelikulang, “Aljun-Gener... for life!” At may mga pirma na rin ito, karamihan ay nagpahayag ng good wishes sa amin. 

Gusto ko sanang ipatanggal ito. Nahiya ako at natakot na baka masita pa kami ng Admin ng university at pagbawalan sa aming relasyon. Ngunit ang sabi naman ni Aljun ay hayaan na lang daw ito tutal hindi naman kami ang naglagay noon.

“Bakit ikinahihiya mo ba ako?” biro ni Aljun sa akin.

“Tado! Gusto mo bang ipatawag tayo ng director ng Student affairs o ng guidance councilor o Presidente ng university?”

“Why not? Kung mangyari iyan, imbitahan natin silang mag-sponsor sa ating kasal”

“Nyeee! Paano tayo makasal?”

“E, di kasal-kasalan... sa loob ng office ng director ng student affairs, o kaya office ng university president” sabay ngiti.

“Ilusyonado!” 

Tahimik. Napaisip kasi ako sa salitang kasal. Syempre, sino ba ang hindi nangarap noon sa taong mahal nila sa buhay.

“Seriously... hindi ka nahihiya sa ating relasyon?” tanong ko din sa kanya.

“Bakit ako mahihiya? Andami ngang mga estudyante sa unibersidad na boto sa love team natin di ba? Ngayon lang nangyari ang ganyan. At pati ang mga madre, kung napapansin mo, dedma lang sila. Siguro kinikilig ang mga iyan... Baka ang iba ay sikretong nangangarap na sana ay may girl-girl” at tumawa uli.

“Tado!” sagot ko.

Tahimik.

“P-paano iyan? G-ganito na lang ba tayo? I mean, sa status na ganito...? Habang buhay na in a relationship ang nasa fb natin? Kasi hindi naman tayo pwedeng ikasal...”

Read more...

Task Force Enigma : Cody Unabia 14 - Finale

Chapter 14


Masakit ang ulong nagmulat ng mata si Kearse. Nahihilo siya. Wari ba’y sumakay siya sa isang napakabilis na tsubibo. Pulos puti ang paligid. Ang dingding. Ang kisame. Ang pinto. Ang ilaw. Puti lahat. Napasisip siya sa kabila ng pumipitik na sakit ng ulo. 


Ang villa ni Jhay-L! Sumabog!


“Syet! Tegi na yata ako”. Nasabi niya sa isip.


Iginala pa niya ang paningin pero parang pinipigilan ang leeg niya. Nakaramdam siya ng kirot sa bahaging iyon. Sinubukan niyang tumayo pero parang napakabigat ng pakiramdam niya.


“Ganito ba talaga lahat ng namamatay? Mabigat sa pakiramdam?”


Nanakit ang lalamunan niyang bigla. Gusto niyang umatungal ng iyak pero tanging ungol lang ang lumalabas sa kanyang makipot at magandang labi.


“Weh?” 


“Sino yun? Eh sa iyon ang naisip kong description ng maganda kong bibig. Eksenadora ka. Mama Dalisay ikaw ba iyan?”


“Wala ng iba.”


“Thank goodness. Pero bakit mo naman ako pinatay dito? Akala ko ba ako ang bida? Bakit ganoon?”


“Hindi ka pa patay. Nasa ospital ka. Kung hahayaan mo akong ipagpatuloy ang pagsusulat at hindi muna ako kakausapin ay malamang na todasin nga kita sa istoryang ito.”


“Ay ganoon ba? Hoxia Zsa Padilla. Magsulat ka na ng bonggang-bongga.”


Busy tone...


“Ay? Telephone ulit?”


Naramdaman niya rin ang pananakit ng mga mata hanggang sa ang mainit na dampi ng pagtulo ng kanyang luha ay maramdaman din niya.


Buhay siya!

Read more...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

  © Blogger template Brownium by Ourblogtemplates.com 2009

Back to TOP