No Boundaries - C15

Tuesday, February 1, 2011

Ang Pagdating ni Dok Matthew

“Sarap umiyak dito sa hardin diba? Kahit naman sino, kailangang umiyak. Bahagi na iyon ng pagiging tao” sabi ng doktor.
Si Dr. Matthew Cervantes Jr. ay ang bagong doktor ng seminaryo. Bukod sa pagsisilbi niya ng libre sa seminaryo ay regular na doktor din siya sa isang ospital sa Maynila. Isang dating seminarista na lumabas ng seminaryo para hanapin ang isang bagay na tunay na ikaliligaya ng puso niya. Sa pagbabalik niya sa kanyang bayan ang Santiago ay duon niya nakita ang madaming kakulanga ng lipunan. Napagtanto niya na madami sa mga kababayan niya ang namamatay ng hinid man lang nakakakita ng doktor sa tanang buhay nila. Sa pag-iral ng likas na kabaitan ay naantig ang kanyang puso upang tumulong sa mga ganitong uri ng tao. Hindi naglaon ay nakita niya ang sarili na pinag-aaralan ang medisina.
Kahit tutol ang kanyang pamilya sa bagong landas na tinatahak ay pinanindigan niya ito. Hindi siya natakot na mawala ang kung ano pa man sa kanya. Sa ngayon, mas iniisip niya ang pagtulong sa mga kapwa. “Hindi ko ipagkakait ang tulong sa nangangailangan sa paraang alam kong kaya kong gawin.” Ito ang naging pamantayan niya sa pagtulong sa kapwa.
Ngayon ngang nakapagtapos na siya ng medisina at isa ng ganap na doktor ay pinili niyang maging doktor sa isang pampublikong ospital at isang volunteer doctor na pumupunta sa mga mahihirap na lugar para mag-abot ng tulong. Hindi din niya ipinagkait ang libreng serbisyo sa kanyang dating tahanan, ang San Agustin Seminary. Pinupuntahan niya ang seminaryo ng dalawang beses sa isang linggo. Buhat ng una silang makapg-usap ni Nicco ay naging malapit na ang bata sa kanya.
Dalawang buwan na ang lumilipas at walang kambal na nagpakita sa seminaryo. Labis na kalungkutan ang nararamdaman ni Nicco. Lalo’t higit sa isiping galit sa kanya ang Kuya Andrei niya. Linggo nuon, nasa hardin si Nicco, parehong lugar kung saan niya unang nakausap ang doktor. Umiiyak ng palihim ang batang si Nicco ng muli ay makita siya ng doktor.

Read more...

No Boundaries - C14

Panahon ng Pagpili ni Nicco

“Niks, ano na , sasama ka na ba sa amin pag-uwi?” Mahinang tanong ni Andrei kay Nicco.
Mahigit isang buwan na din ng sabihin ni Nicco ang makabuluhang pahayag na iyon kay Andrei. Sa totoo lang ay nagdadalawang isip si Nicco ukol sa bagay na iyon. Iniisip niya kung tama bang iwan ang seminaryo para kay Andrei o ipagpatuloy ang pagpapari para sa mga taga-San Isidro. Hati ang puso ni Nicco ukol sa bagay na iyon. Alam niya na nagtatampo sa kanya ang Kuya Andrei niya dahil binigo niya ito sa pag-asang magkakasama sila at lalabas siya ng seminaryo.
“Kuya, pasensiya na. hindi po ako makakasama sa inyo.” malungkot na tinig ni Nicco.
“Ganuon ba? Ayos lang, sa susunod na lang.” nakangiti ngunit kita ang kalungkutan.
Nang sumunod na Linggo, tanging si Andrei lang ang pumunta ng seminaryo. Bago ito para kay Nicco kayat tinanong niya ang Kuya Andrei niya “Oh, bakit ikaw lang? Nasaan si Kuya Andrew?” nakangiti niyang tanong.
“Naiwan sa Manila, medyo busy” sagot ni Andrei “gusto nga n’ya na makapunta dito” dagdag pa niya.
“Ganuon ba sayang naman” wika ni Nicco “Kamusta na ang Andrei ko?” tanong niya kay Andrei.
“Kailan mo ba talaga balak sumama sa akin pabalik ng San Isidro?” Imbes na sagutin ay nagtanong si Andrei “May balak ka bang sumama o pinapaasa mo lang ako sa wala?” dugtong pa nito.
“Kuya, hindi ko po talaga sinasadya kung napapaasa kita” malungkot na tinig ni Nicco “Nahihirapan po kasi akong mag-isip kung ano ang gagawin ko.”
“Ganuon na nga din yon, para bang pinapaasa mo ako sa wala. Sana sinabi mo na ng mas maaga ng hindi ako masyadong umaasa sa iyo.” mahinahon ngunit malungkot na tinig nito.
“Hindi naman sa ganuon kuya, kaya lang –“ hindi na naituloy pa ni Nicco ang sasabihin dahil nagpaalam na aalis na si Andrei.

Read more...

No Boundaries - C13

Pag-amin ni Andrei

“Nicco ano ang masasabi mo sa nangyari sa mga kasamahan mong nahuli?” tanong ni Fr. Rex kay Nicco.
Bagamat nagulat sa pangyayaring iyon ay nagsalita ang batang seminarista. “Bakit hindi natin sila bigyan ng pagkakataong magsalita? Tanungin natin kung bakit nila nagawa yun. Paano natin malalaman ang katotohanan o makapagdedesisyon ng tama kung sa simula pa lang ay masama na ang husga natin sa kanila?” nanginginig na sagot ni Nicco.
“Halimbawang nalaman na natin ang dahilan? Ano ang susunod nating gagawin sa kanila?” tanong ng Rector.
Kahit alam ni Nicco na maari niyang ikatanggal sa seminaryo dahil taliwas ito sa gusto ng nakararaming pari duon ay sinabi niya ang nasa loob ng kanyang puso “Siguro marapat na bigyan natin sila ng panahon para makapag-isip. Ipabatid natin sa kanila kung bakit mali iyon? Hindi dapat na iduduldol sa harap nila ang naging pagkakamali nila, hayaan silang maintindihan kung bakit sila mali.”
“Paano kung nalaman na nila kung saan sila nagkamali at bakit sila nagkamali? Ano na sa palagay mo ang dapat gawin?” tanong ni Fr. Cris, isang pari duon na halata ang pagkadisgusto sa kanyang sinabi.
“Hayaan silang mabatid kung ano ba talaga ang gusto o mas gusto nila? Kung sa palagay nila ay gusto pa din nilang ituloy ang pagpapari, wag nating ipagkait ang bagay na ikaliligaya ng puso nila. Pero dapat lagi nating ipaalala na may katapat itong sakripisyo. Dahil mahalaga din tayo para mailagay siya sa tamang daan” sagot ni Nicco, sa loob loob niya “eto na din naman ako, matanggal na kung matanggal, ang mahalaga nasabi ko ang laman ng puso ko.”
“Ibig mo bang sabihin na kahit dinungisan niya ang seminaryo ay tatanggapin pa natin siya? Hindi ka ba nahihiya sa ganoon? Paano kung ulitin nya iyon?” tanong ulit ni Fr. Cris.
Magsasalita na sana ulit si Nicco nang sumingit si Fr. Rex “Hindi mo ba narinig ang sinabi ng bata? Kasama tayo sa pagdadala sa kanya sa tamang landas. Ibig sabihin nagkaroon din tayo ng pagkukulang kung bakit nila nagawa ang ganuong pagkakamali.” Pagtatanggol nito kay Nicco.

Read more...

No Boundaries - C12

Si Nicco, Andrei at Andrew: Muling Pagkikita

Mag-iisang buwan na din mula nang magpaalam si Nicco sa bayan ng San Isidro para tuparin ang pangarap niya at ng kanyang pamilya para sa kanya. Mag-iisang buwan na din buhat ng magpaalam siya kay Andrei na labis na nagpabago sa kanya bilang siya, na gumising sa isang kakaibang damadamin na nuon lang niya naramdaman. Ilang araw na lang din at malapit ng magsimula ang pasukan sa mga kolehiyo sa Maynila kung saan mag-aaral sina Andrei at Andrew. Si Andrew ay patuloy na hinahanap ang isang mukhang labis na nagbigay sa kanya ng kaba at tuwa sa minsang pagkikita. Si Andrei naman ay labis ang kalungkutan sa nagyaring paghihiwalay nila ni Nicco na gumising sa isang kakaibang siya.
Nautusan ng pamunuan ng San Agustin Seminary na pumunta si Nicco kay Fr. Rex para ihingi ng payo ang problemang hinaharap ng seminaryo. Labis ang tuwang naramdaman ni Nicco at sa isip niya “Makikita ko ulit si Andrei, bago ako bumalik sa seminaryo kailangan kitang makita Andrei.” at napangiti si Nicco sa ganitong isipin at ngayon nga ay nasa harap na siya ng opisina ng simbahan ng San Isidro at duon hinihintay si Fr. Rex.
Sa kabilang banda ay nakatakda ng lumuwas patungong Maynila sina Andrei at Andrew para duon mag-aral. Napagkasunduan ng dalawa na humingi muna ng basbas kay Fr. Rex bago sila umalis ng San Isidro. Kaya naman ng umaga ding iyon, ay nagtungo sila sa simbahan para makipagkita kay Fr. Rex. Ang kalungkutang nararamdaman ni Andrei ay biglang sumaya ng makita ang isang pamilyar na itsura sa harap ng opisina. Si Andrew naman ay biglang nakaramdam ng matinding kaba ng maaninagan din ang parehong taong nakita ni Andrei.
“Sarado pa ang opisina, napaaga ata ako ng alis sa seminaryo.” pabulong na wika ni Nicco.
“Oo nga, napaaga ka, pero ayos lang kasi nakita kita” sabi ng isang tinig “buti na lang maaga din akong pumunta”
Walang kabang nilapitan ni Andrei si Nicco at gayon pa man ang pagkakagulat ay nakita ang mga ngiting gumuhit sa mga labi nito. Si Andrew ay nawala ang kaba at tila hindi makapaniwala sa nakikitang kakilala ng kuya niya ang taong matagal na niyang hinahanap. Gayon din si Nicco na parang nagtataka sa dalawang Andrei na ngayon ay nasa harap niya.
“Andrei? Sino sa inyo si Andrei” nakangiting wika ni Nicco.
Hindi tulad dati na may kaba sila sa dibdib tuwing nagkikita, tila ang kaba ay napalitan na lamang ng hindi mapantayang kaligayahan.

Read more...

No Boundaries - C11

Pagpasok sa Banal na Buhay ni Nicco

Mahigit isang buwan na din buhat ng magkita sila Andrew at Nicco ay labis pa din ang pagsisisi ni Andrew sa kanyang nagawa. Pinanghihinayangan din niya ang pagkakataon para makilala ang lalaking biglang nagpagulo at nagpakabagabag sa kalooban niya. Kahit ano mang paghahanap ang gawin niya kay Nicco ay hindi niya ito matagpuan kahit na sa simbahan ay lagi niya itong hindi naabutan.
Sa kabilang banda, higit na din sa isang buwan ng huling magkita sila Andrei at Nicco. Ang huling pagkikitang nagkaroon ng alitan sa pagitan ng dalawa. Nais mang hanapin ni Nicco si Andrei ay hindi niya alam kuing saan ito hahanapin maging si Chad ay hindi nadin nakikita pa si Andrei sa San Isidro.
Ganun pa man, si Andrei ay patuloy na umaasa na sila ay magkikita na muli ni Nicco at magkakaayos. Labis ang pangambang naiwan kay Andrei dahil sa naganap sa pagitan nila ni Nicco. Hindi ito mapanatag sa isiping galit sa kanya si Nicco. Hindi naman niya magawang umuwi sa San Isidro para makipagkita kay Nicco dahil inaasikaso niya ang kanyang mga papel para sa pag-aaral sa Maynila. Higit isang buwan din siyang nanatili duon dahil pinapuntahan ng papa niya ang kanilang mga kamag-anak para bumisita at mangamusta.
Sabado ng makauwi si Andrei sa San Isidro ay nais niyang makita agad si Nicco, ngunit pinagpasyahan niyang magsimba muna sa bayan bago puntahan ang binata sa kanilang bahay. Hindi malaman ni Andrei ang nararamdaman dahil sa palagay niya ay muli na namang kumakabog ang kanyang dibidib sa hindi maipaliwanag na dahilan. Habang nasa upuan ay naririnig ni Andrei ang mga taong may iisang bulung-bulungan.
“Mapalad ang San Isidro dahil bibiyayaan na tayo ng Panginoon ng kababayang pari.” usal ng isang ale.
“Tama ka mare!” sang-ayon ng isa pa.
Samantala, si Nicco naman ang naatasang magserve sa misang iyon, sapagkat kinabukasan ay papasok na siya sa seminaryo at ang misang ito ay inaalay ng San Isidro para sa kanyang maluwalhating pagtahak sa banal na buhay. Sa likod ng simbahan kung saan manggagaling ang pari ay madami na ang bumabati kay Nicco dahil sa gagawin nito.

Read more...

Dreamer - C2


Ang Ambisyoso at Ang Mayabang

Ano pa ba ang inaasahan mula sa taong nakagawa nang kasalanan sa isang taong mas mataas sa kanya na kung saan nakasalalay ang trabaho niya? Ano pa nga ba kung hindi magpakitang gilas at magpasikat sa kanyang trabaho upang ang kasalanan ay mapalitan nang magandang komento. Iyang bagay na iyan ang ginawa ni Emil sa buong taping nila. Inaalala ang kanyang ina na nasa malubhang kundisyon at nangangailangan nang suportang pinansyal kung kaya’t hindi siya dapat ngayon mawalan nang trabaho.

“And..” sigaw ni Benz. “Cut!” tila haring pagpuputol nito sa eksenang ginagawa.
“That was a very nice shot!” pagbati ni Benz. “Congratulations!” masaya pa nitong sinabi.
“Direk!” tawag ni Mae sa binatang direktor.
“Yes!” sagot ni Benz.
“May humahanap po sa inyo.” pagbabalita pa nang dalaga.
“Sino daw?” tanong naman ni Benz.
“Julian po ang pakilala niya.” muling sagot ni Mae.

Umaliwalas man ang mukha ni Benz ay mababanaag mo pa din ang pagtataka nito at mababasa ang kaunting pagkadismaya sa nalaman kung sino ang bisita niya.

Samantalang si Emil naman ay pumunta muna sa van na sinakyan niya papunta sa location kasama ang ibang crew at maging ng kanilang direktor.

“Nasaan na ba iyon?” tila yamot na paghahanap ni Emil sa kung anong nawawala.
“Tatanga-tanga ka kasing Emil ka!” pangaral niya sa sarili. “Pati cellphone iwinawala mo!”
Nasa kalagitnaan nang matinding paghahanap si Emil nang may sumakay sa harapan nang kotse. Tinted ang lahat nang bintana at natatakpan nang malaking puno ang harapan nang kotse kung kaya’t hindi mo talaga makikita o maaninag ang nasa loob nito.

Read more...

Dreamer C1



Lights, Camera and Action

“Marcel!” paanas na tawag nang director sa head scriptwriter. “Sino ba ang gumawa nang script na’to?” irritable nitong turan.

“Si Emil po direk!” natatakot na sagot ni Marcel sa kanilang gwapo at halimaw na punong bathala.

“Punyeta, tawagin mo nga iyang nagmamarunong na iyan!” utos pa ng gwapong halimaw kay Marcel.
“Opo direk!” agad na sagot ni Marcel at dali-daling tinakbo si Emil.

“Bilisan mo!” paalala nang direktor.
“Emil! Emil! Emil!” hindi pa man nakakalapit ay agad na tawag ni Marcel kay Emil.
“Bakit Sir Marcel?” kinakabahang tanong ni Emil.
“Pinapatawag ka ni direk!” hihingal-hingal na pagbabalita ni Marcel kay Emil.
“Bakit na naman kaya?” nagtataka at kinakabahang tanong ni Emil.
“Basta, lapitan mo na lang.” saad ni Marcel na agad naman na sinunod ni Emil.
“Direk Benz!” simula ni Emil. “Pinapatawag ninyo daw po ako.” magalang na wika nito.
“Scriptwriter ka bang talaga?” simula ni Benz. “Ang mga linya mo ang kokorni!” wika pa nito at agad na hinarap ang script na ginawa ni Emil.

“Pero direk!” tila pagtutol ni Emil sa paratang nang direktor.
“Pakinggan mo ‘to!” tila pagmamanipula ni Benz sa usapan nila ni Emil para hindi na ito makapagpaliwanag. “Oh! Laura na aking iniirog, ang abang puso ko nawa ay dinggin!” tila pamamahiya ni Benz kay Emil.
“Direk, kasi po” papapaliwanag sanang ulit ni Emil.
“What the hell! Shut up! Okay!” kontra ni Benz. “Listen! Here’s another one. Paano mo naatim na ako ay iyong iwanan sa gitna nang kagubatan. Labis ang panglaw ang nararamdaman ng aking pusong ikaw lamang ang bumubuhay.”
“Ano tayo? Balagtasan?” tila panunuya ni Benz kay Emil.
“Direk, let me explain first!” madiing wika ni Emil.
“Okay!” kibit balikat na may ngiting aso na sagot ni Benz na napansin din ang pagkakalukot nang mukha ni Emil.

Read more...

No Boundaries - C10

Si Sandra ang Unang Pag-ibig ni Nicco

“Sandra, halika lumapit ka dito.” tawag ng lalaki kay Sandra na nuon ay walong taon pa lamang.
Unti-unting lumapit si Sandra sa lalaki. “Daddy ikaw ba yan?”
“Oo anak ako nga” sagot ng lalaki.
Pamaya-maya pa ay sumigaw ang batang si Sandra “Daddy wag po” umiiyak ang kawawang bata.
“Hayop ka, ano ang ginagawa mo sa anak ko” sabi ng isang tinig sabay hampas sa likod ni Roberto ng isang silyang gawa na narra.
Nagising si Sandra sa yugyog ng kanyang ina. “Nananaginip ka ata iha?” tanong ni Aling Florencia “naalala mo na naman ba ang tito Robert mo?”
“Ah, opo” matipid na sagot ni Sandra.
“Anak, huwag mo na lang isipin iyon. Matagal ng lumipas iyon. Wala kang dapat ipag-alala. Matagal ng namatay ang tito Robert mo. Hindi ka na nya magagawan pa ng masama.”
“Opo inay, alam ko po iyon, kaya lang patuloy pa din akong dinadalaw ng bangungot na iyon” saad ni Sandra “pero alam nyo inay lalong akong napatibay nang pangyayaring iyon.” Dagdag pa ng dalaga.
“Aba, mainam kung magkagayon” pagsang-ayon ni Aling Florencia “hala, sige mag-ayos ka na at lumabas ka na para kumain ng agahan.”
“Sige po inay” magalang na sagot ni Sandra.
Si Sandra Bea Marie Navarro ay anak ng nasirang si Josefino Navarro at ni Senyorita Florencia Navarro – Peralta na napangasawa naman ni Roberto Peralta matapos mamatay ang asawa nitong si Josefino. Ang kanyang ina na si Florencia ay isang haciendera sa San Isidro, subalit itinakwil ng pamilya gawa ng pag-ibig nito sa kanyang ama na si Josefino na isang magsasaka. Sa tulong na din ng butihing mga kamag-anak nila Florencia ay nagawang makaahon sa buhay subalit si Josefino ay namatay matapos mabaril ng hindi sinasadya. Makalipas ang isang taon ay nakapag-asawa na muli si Florencia at ito ay si Roberto Peralta. Pinagtangkaan si Sandra na pagsamantalahan ng kanyang ama-amahan subalit hindi ito natuloy dahil nadin sa kanyang ina. Sa isang malakas na hampas sa likod na iginawad dito ay nawalan ito ng malay kung kayat madaling nadakip ng mga pulis. Namatay ang kanyang ama-amahan sa bilangguan sa sakit sa atay na hindi na nagawang malunasan pa.

Read more...

No Boundaries - C9

Kabiguan ni Nicco

“Good morning idol Niks” bati ni Chad sa bagong gising na kaibigan “pinapasabi ni tatay mo aalis lang daw sya sandali. Babalik din naman daw.”
“Sana’y na ko lagi naman kasing ganuon yun. Bakit ba kay aga andito ka” sabi ni Nicco “ahh, dadalin mo ulit ako sa kapahamakan ano.”
“Hindi ah, mangangamusta lang sana.” sagot ni Chad na ngingiti-ngiti “saka may dadalaw sa iyo ngayon.”
“Sino? Mga kapatid kong di nakakaalala?” sabay tawa ng mahina pagkasabi.
Alam ni Richard Raymond Cruz o Chad ang tungkol sa kwento ng pamilya ni Nicco at sa lihim na sama ng loob sa mga ito. Si Chad na ang maituturing na best friend ni Nicco. Kaso lubhang malihim si Nicco kaya ¼ lang ang alam ni Chad sa mga kwentong ito.
“Dalawang linggo na mula ng graduation natin ni wala isa sa kanila ang nagpakita” sabi ni Nicco na tila ba may halong pagsusumbong.
“Baka naman busy? Intindihin mo na lang”
“Busy? Hindi din siguro. Lagi ko nga silang iniintindi. Pinipilit ko silang intindihin. Pero hanggang kailan? Pinipilit ko silang intindihin, pero ako? Kailan ba nila ako sinubukang intindihin. Ayaw nga nila ako pakinggan, intindihin pa kaya?” pasasaad ni Nicco na tila labis ang pagdaramdam.
“Nicco” tanging nasambit ni Chad, alam niyang mas kailangan ng kaibigan ang tagapakinig kaysa sa isang kausap.
“Minsan nga kahit hindi ko alam kung ano ang dapat kong intindihin, iniintidi ko pa din. Sasabihin pa nilang ako ang hindi nakakaunawa. Paano ko sila mauunawaan kung ayaw nilang sabihin o magsalita ng tapat at tunay nilang nararamdaman. Hindi ako manghuhula para malaman ang tunay nilang nararamdaman. Wala akong kakayahang basahin ang puso at isipan nila. Tao lang ako, hindi ako Diyos para magawa ko iyon. Saka ako? Kailan ba nila tinanong ang nararamdaman ko? Lagi bang sila na lang ng sila? Bawal ba akong magsalita, bawal ba akong alalahanin? Hindi sila nakikinig pag ako na ang nagsasalita.” kita na ang kalungkutan kay Nicco habang inuusal anbg mga katagang iyon.

Read more...

No Boundaries - C8

Si Andrew at Nicco

Kahit lumipas na ang magdamag, hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa isip ni Andrew ang binatang narinig niya sa kapitolyo. Ang bawat ngiti nito, pikit ng mga mata, buka ng bibig, maging ang tinig nito na paulit-ulit niyang naririnig. Habang nagmamaneho ay masusing minamasdan ng binata ang daan ng San Isidro na para bang may hinahanap. Pagkalabas ng San Isidro ay tila bagang pipi ito na hindi man lang nagsasalita at bakas ang lalim ng iniisip.
“Andrew, what’s wrong?” tanong ni Steph na napansin na malalim ang iniisip ng manliligaw.
“Wala lang ito, iniisip ko lang kasi iiwan mo na ako ngayon” sagot ni Andrew na may halong paglalambing “ayan, nandito na tayo sa airport.”
“Sakto, may 15minutes pa pala tayo para magsama” nakangiting sambit ni Steph. Tanging ngiti lang ang ginawad ni Andrew sa mga katagang iyon.
Di nga nagtagal at nakaalis na ang eroplanong kinalululanan ni Steph at nagdesisyon na ding umuwi si Andrew. Sapagkat may dala ding sariling kotse ang mga magulang ni Steph sa paghahatid sa anak kung kaya’t mag-isang nagbyahe ang binata sa pag-uwi. Sa pagpasok nya ulit sa San Isidro ay patuloy pa din niyang hinahanap ang binatang biglang binalingan ng kanyang interest.
Kinaumagahan, araw ng Linggo, napagpasyahan ni Andrew na magsimba sa bayan ng mag-isa. Hindi tulad ng nakagawian na sa bisita sa barrio sila nagsisimba ng kakambal kasama si Aling Martha. Saktong sa pagdating niya ay naghahanda na ang mga sacristan para sa pagsisimula ng misa. Duon ay naulinigan niya ang mga pagbati sa isang tao at ang isang pamilyar na tinig na nagpapasalamat sa mga bumabati. Nais sanang makita ni Andrew ang pinanggagalingan ng tinig na iyon subalit kasabay sa paglapit niya ay ang pagsisimula na ng prusisyon mula sa pinto ng simbahan patungong altar. Napagpasyahan ni Andrew na sa harapan umupo at ipagpamamaya na lang ang gagawing paghahanap sa binatang nagpapagulo sa isipan niya.
Mula sa ibaba ay kitang kita ni Andrew ang mga mukhang nasa itaas ng altar. Sa pag-ikot ng kanyang paningin ay napakong bigla ang kanyang mga mata sa binatang kanina pa niya hinhanap. Biglang bumilis ang tibok ng knayang puso at tila napakaingay sa loob ng kanyang dibdib. Hinidi niya maialis ang mga mata sa anyo na kahapon pa niya hinahanap. Lalong bumilis ang tibok ng kanyang puso ng makitang tumingin din ito sa gawein niya at siguradong siya ang nginitian nito.

Read more...

No Boundaries - C7

Muling Pagtatagpo ni Nicco at Andrei

Isang lingo na din mula ng magkakilala sila Nicco at Andrei. Hindi nadin malinaw para kay Nicco ang anyo ng binatang si Andrei. Kahit anong pilit ang gawin ni Nicco ay hindi nya mabuo ang larawan nito sa isipan. Tanging natatandaan na lamang niya ang ang kabog ng kanyang dibdib at panginignig ng kanyang kamay at binti nung mga panahong iyon. Maging ang ginawang paghalik nito sa kanya na unang beses niyang nalasap.
“Nicco, gumising ka na at tanghali na” pang-iistorbo ng isang pamilyar na tinig sa nahihimbing na si Nicco “bilisan mong kumilos at may pupuntahan tayo.”
“Kung makagising ka parang wala ng bukas” sagot ni Nicco at pagkagulat ng makita ang taong gumising sa kanya “Chad, ano ang ginagawa mo dito?”
“At kung matulog ka parang wala ng bukas” nakangiting sagot ni Chad “may pupuntahan nga tayo, pinagising ka na sa akin ni Mang Juancho para makalakad na tayo agad.”
Sa paglalakad ng dalawa papuntang bayan ay nagtanong ulit si Nicco “Saan ba talaga tayo pupunta? Ano naman ang gagawin natin dito sa kapitolyo? Niloloko mo lang ata ako eh.”
“Hindi kita niloloko. Panahon na para ipakita mo yung talentong matagal mo nang tinatago.” sagot ni Chad.
“Ano namang talent un?” tila nagtatakang tanong ni Nicco.
“Ang pag-awit. Lagi kitang naririnig na kumakanta sa inyo. Sayang naman ang talent kung hindi ipapakita sa marami. Baka mapanis yan.” nakangiting saad ni Chad.
“Di bali nang mapanis wag lang mapahiya.” pagkasabi nito ay biglang huminto ng may mapansin “sira ka ba, mamaya na pala ung contest eh.”
“Eh ano naman ngayon, kantahin mo ung lagi mong kinakanta sa kwarto mo” sagot ni Chad “ung No Boundaries. Ganda nga ng version mo eh.”
Matapos sabihin ito ay lumapit na si Chad sa nagsusulat ng mga kasali at ipinalista na si Nicco. “Miss, open pa po di ba kayo sa listing na sasali di ba? Pakilagay po Niccollo Emmanuelle Ray de Dios galing ng San Isidro.”
Huli na ng mapansin ni Nicco ang ginawa ng kaibigan kaya’t wala siyang nagawa kundi ang umayon na lang. “Naku Chad, pag ako napahiya mamaya hindi kita mapapatawad. Dahil sa ginawa mo, ikaw dapat ang maghanda ng lahat at ako’y walang alam sa ganyang mga bagay.”
“Ayaw mo nun, ikaw ang magdadala ng pangalan ng San Isidro, wag ka mag-alala, ung nanalo dati ay galing ng San Isidro at judge un ngayon. Sabi nga nya humanap ako ng representative natin eh. Sigurado ipapanalo ka nun.” pagkasabi ay tumawa nalang ito.

Read more...

No Boundaries - C6


Ang Kambal na si Andrew

“Saan ka na naman ba nanggaling ikaw na bata ka?” pambungad na tanong ni Governor Don Joaquin.
“Kila Steph lang po. Dumaan lang po ako sandali.” mahinahong sagot ni Andrew kahit na sa totoo ay medyo asar ito sa ama dahil nais pa niyang makasam si Steph.
“Halika na at aalis na tayo.” Pagkasabi nito ni Governor Don Joaquin ay pahangos na dumating si Aing Martha.
“Ano po ang kailangan n’yo Aling Martha?” tanong ni Andrew
“Anong oras po ba ang balik n’yo? Di po ba at ika-pitong taon ngayon ng kamamatayan ni Doña Rita?” saad ni Aling Martha.
“Oo nga pala, nakalimutan ko. Aling Martha ikaw na lang po ang bahala para sa kamamatayan ni Doña Rita mo.” sambit ni Don Joaquin “baka kasi gabihin kami.”
Habang umaandar ang kotse ay may namumuong galit sa ama dahil maging ang kamatayan ng ina ay nakalimutan nito. “wala ka na ngang silbing ama, wala ka pa ding silbing asawa.” Paghihimagsik ng isipan ng binata.

Kasabay nito ay naibubulong din ng isipan ni Andrew ang nangyari nung nakaraang pitong taon. “Pitong taon na din pala nang patayin si Mama. Ang mga magnanakaw na yun, pati si Mama dinala nila. Hindi na nakuntento sa mga nanakaw, pumatay pa. Kaawa-awa si Mama, wala akong nagawa para iligtras siya sa mga hayop na un.” Habang naiisip ni Andrew ang ganitong mga bagay ay pinipigilan niyang umiyak.

Si Em-Ehm Andrew Mark del Rosario o Andrew ay ang kakambal ni Andrei. Lumaki silang kambal ng magkamukang magkamuka. Hindi mo nasasabi kung sino ang sino sa dalawa. Tanging sa pag-uugali lang nagkakaiba. Kung si Andrei ay tahimik, iyon naman ang ikinagulo ni Andrew. Mabilis kumilos, maliksi at gagawin agad isang bagay na ibig nito. Laging sinasabi kung ano ang laman ng kanyang isip, subalit tikom na pag ang kanyang papa ang kausap. Tulad ni Andrei, mabait at maasahan din si Andrew. Mahilig magkimkim ng sama ng loob ngunit inilalabas din sa mga kaibigan at lalong higit kay Aling Martha. Tulad ni Andrei, madami din ang nahuhumaling sa anyo at bikas ng binata. Lalo’t higit sa ugaling palakaibigan nito. Di tulad ni Andrei na madalas mapagkamalang suplado, iba ang aura ni Andrew mula sa kakambal.

Si Andrew din ang sanhi ng kabiguan ni Andrei sa pag-ibig kay Stephanie. Lingid sa kaalaman ni Andrei ay alam na ni Andrew ang pagbabalak na ligawan nito si Steph. Pinili na lamang ni Andrew ang manahimik dahil natatakot siyang masira ang samahan nilang kambal. Sa paniniwala ni Andrew, hindi na baling makaaway niya ang lahat wag lang ang kakambal. Mahal niya ang kakambal at ito lang ang lagi niyang kasama sa lungkot. Laging dumadamay ito sa kanya sa lahat ng problema.

“Andrew” basag ni Governor Don Joaquin sa katahimikan “kanina ka pa walang imik diyan ah.”
“Wala po papa, may iniisip lang po ako.”
“Ang Mama mo na naman ang iniisip mo, tama ba ako?”
Natahimik si Andrew.
“Iho, wag mo na lang isipin un, nakalipas na yun. Mas mahalaga tanggapin na lang na wala na talaga si Mama mo at maging masaya.”
Sa isip-isip ni Andrew “hindi ako katulad nyo mabilis lumimot at kalimutan ang mahal ko. Hindi ako manhid kagaya nyo na walang pakiramdam at hindi marunong masaktan.” Mula ng mamatay ang kanilang ina ay hindi man lang nila nakitang umiyak ang Papa nila.
Ilang sandali pa at inabot na nila ang kapitolyo kung saan ang kanyang ama ang pangunahing tagapagsalita para pagbubukas ng proyekto ng lalawigan para sa mga batang lansangan. Nais na sanang umuwi ni Andrew para makabisita sa puntod ng ina, subalit may kung ano sa puso n’ya na nagpipigil para umalis. Kahit pinapauna na siya ng ama ay pinili pa rin niyang manatili sa lugar na iyon.
Sa kabilang banda naman, dahil sa paghanga ng Gobernador sa batang si Nicco ay inanyayahan din itong magsalita sa naturang programa. Sa unang sulyap pa lang ni Andrew sa binatang si Nicco, tulad ni Andrei ay agad itong nahumaling na titigan ang maamong mukha ni Nicco. Tila ba isang anghel ang nasa entablado ngayon ang naiisip ni Andrew. May kung anong tinig na pilit siyang sinasaway at pinipigilang titigan ang binata. Subalit, pinilit sumuway ni Andrew. Naisip niyang kung lalagyan ng mahabang buhok ang binatang iyon ay magiging marikit na dilag at hindi mo aakalaing lalaki din pala. Naisip niyang bigla kung sino ang mas maganda si Nicco o si Steph. Dahil sa malalim na pag-iisip ay hindi na niya napansin ang nangyayari sa paligid. Maging ang pangalan ng kanyang iniisip ay hindi na niya nagawang mapakinggan at maintidihian. Natauhan na lamang siya ng sinabi nito na –
this is the best possible world. Kaya naman, marapat at tungkulin nating mahalin ang mga bagay na nakaligid sa atin. Matuto tayong pahalagahan at bigyang importansya ang kahit gaano kaliit na bagay ang mayroon tayo. Hindi dapat tayo mawalan ng pag-asa, sapagkat sa bawat kabiguan ay laging mayroong naghihintay na kabutihan ang maidudulot nito. Wag isipin na ang kalagayan natin sa ngayon ay isang sumpa o parusa. Wag natin hayaang tayo ay maliitin, anu man ang estado, ang tao ay tao pa din. Kumilos tayo para mabago ang buhay natin, kumilos tayo para makamit ang buhay na para sa atin ay isang pangarap na lamang.”
“Gwapo sana” mahinang usal ni Andrew “kaso mali ang sinabi nya. Best possible world ka jan. Di mo ba alam para lang yan sa mga taong walang pakialam sa mundo, sa mga taong manhid.” Tulad ni Andrei negatibo din ang pananaw niya sa mundo, bunga na din ito ng nangyari sa kanilang mama at sa inaasal ng kanilang ama, isabay pa dito ang pressure na dala ng pagiging del Rosario.
Gabi na ng umuwi ang mag-ama. Habang nasa loob ng sasakyan ay namayani ang katahimikan. “ang ganda nung sinabi ni Nicco di ba?” pagbasag ni Don Joaquin sa katahimikan.
“Sino pong Nicco? Un po ba yung nagsalita kanina?” tanong ni Andrew.
“Oo Andrew, siya nga. Nakilala ko yun sa SINHS at talagang napahanga ako, maging si Kuya Andrei mo ay humanga.”
Tahimik na lang si Andrew at hindi na kumontra dahil hindi naman siya mananalo sa ama, sa huli siya pa ang lalabas na mali. Pero sabi ng isip niya, “pareho kasi kayong manhid ni Nicco na yun kaya nagandahan ka, saka pinasasakay ka lang ni Kuya Andrei.” Sa pag-iisip nito ay tila ba nangingiti si Andrew.

Read more...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

  © Blogger template Brownium by Ourblogtemplates.com 2009

Back to TOP