Unexpected Love Chapter 25 (Jom & Jam)

Tuesday, May 31, 2011

Heto na po ang Final Chapter ng Unexpected Love.. salamat po sa mga patuloy na sumubaybay sa kwento kong ito.. eto ang kauna unahanng kwento na sinulat ko na umabot sa ending...

maraming...... maraming........ maraming........maraming.......... salamat po... kayo po ang naging inpirasyon ko kahit na umabot ako sa puntong gusto ko nang itigil ang pagsusulat ay andiyan kayo sa likod ko para supportahan ako.... at ipagpatuloy ang pagsusulat..

again... maraming salamat sa inyo....

-3rd-

________________________________________________________________________
____________________________________________________________

---------------------------------------Jom----------------------------------
Nagising ako.. panaginip lang lahat ng iyon.. nasa ospital parin ako at si jeffrey parin ang nakita ko sa loob ng kwarto namin, walang kahit sinong bisita. Nang may pumasok na nurse ay nag paalam ako kung pwede kong dalawin si Momy at si Jam pero di niya ako pinayagan, bigla daw kasi nag sabi si dok na wag kaming palabasin ng dito, at makakalabas lang kami dito pag dating ng araw na lalabas na kami ng ospital.
Kahit ang mga bisita ay nilalagyan na lang ng oras, bigla kaming nagtaka ni jeffrey kung bakit biglaan ang kanilang paghihigpit sa amin. Pero kahit papanu ay nakikita namin nag di kami maxadi napapagod dahil sa mga bisita at naging mabilis ang aming pag galing. 2 araw matapos kaming maconfine sa ospital ay pinayagan na kaming lumabas, pag labas na pag labas namin ng ospital ay agad naming tinungo ang kwarto ni momy pero laking gulat namin nang wala na dito si momy sinunod naming tinungo ay ang ICU kung nasan si Jam pero tulad ni momy ay wala na rin si Jam sa ICU, agad naming tinungo ang information center para tanungin kung asan ang 2 pasyente.
Ako: excuse me miss, asan na po ba ang pasyente sa ICU si Mr. Del Rosario? At yung isa pang pasyente si Mrs. Delcastillo na nasa Room 201
Nurse: ay sorry po sir pero ayon po sa record eh lumabas na po ang pasyente sa Room 201 at regarding po kay mr. del rosario na nasa ICU ay ayaw pong ipasabi ng kanyang mgaulang kung asan siya.
Ako: ganun po ba? Bakit po hindi saamin pina alam ang pag labas ng pasyente sa Room 201 kami po ang mga anak niya at kami na lang po ang natitirang mga kamag anak niya? Sino po ang kumuha sa kanya?
Nurse: ahhh ganun po ba... si Miss Joana Del Rosario po ang sumundo sa kanya kanina dito...
Ako: wait.. sumundo? You mean may malay na si momy?
Nurse: opo, kahapon pa po, nakak pag salita na nga po...
agad akong nabuhayan ng loob dahil sa narinig ko mula sa nurse, nilingon ko si Jeffrey at alam ko bakas sa mga kanyang mga mukha ang pananabik kahit na hindi siya nag sasalita.
Pag labas namin ng ospital ay nagulat kami pareho ni Jeffrey nang may lumapit sa amin na isang lalaki at saka kami inalalayan.
Ako: teka sino ka?
???: ahh sir, pinapasundo po kayo ni madam Del Rosario sa akin....
Nag tinginan kami ni Jeffrey at pareho kami nag tatanong at nag iisip kung sino si madam Del Rosario na nag pasundo sa amin....
Agad na kaming sumakay sa dala niyang sasakyan, at habang bumabyahe kami ay nag salita ulit ang driver...
Driver: sir matulog na lang po muna kayo at malayo pa ang ating byahe.. baka po mamayang hating gabi pa tayo makakarating doon or bukas ng madaling araw, depennde po... kaya nga po etong van ang ipinadala sa akin ni madam para maka pag pahinga kayo..
Ako: kukya.. pwede ba kaming mag tanong kung sinong madam ang tinutukoy mo?
Driver: sorry po sir, pero kabilin bilinan po si madam ay huwag ko daw po sabihin sa inyo...
Jeffrey: kuya may balita ka ba kung asan si Jam?
Driver: ahhh si sir Jam po... meron po....
Ako: talaga kuya... pwede mo bang sabihin kung asan siya?
Driver: sorry din po sir pero bawal din po eh...
Ako: bakit naman, ang daming bawal ha.. kaibigan naman kami ni jam ah...
Driver: sir... mahigpit po iyon na bilin sa akin ni madam.. isa pa po ang sabi niya sa akin ay pag nagpumilit daw po kayo ay sabihin ko sa inyo pero sa isang kundisyon...
Ako: anu ba ang kundisyon na iyon??
Tahimik lang na nakikinig sa amin si Jeffrey, ewan ko kung talagang ugali niya ang maging tahimik at hindi makisali sa mga usapan pero sa kanyang pagmamasid ay bakas din sa ukha niya ang pag tataka at pananabik..

Read more...

Someone Like Rhon 10

Sa sobrang sarap ng mga labi ni Kenn, tuluyan na akong nagpaagos sa gusto niyang mangyari.

Kakaibang Kenn nga lang ang naging kaniig ko nang gabing iyon. Nawala ang gentleness sa kaniya pero hindi pa rin niya maitago sa akin ang kagustuhang mapaligaya ako at the same time na maligaya siya.

Lahat ng ginawa ko sa kaniya ay ginawa rin niya sa akin. Inangkin niya ako ng paulit-ulit hanggang ang maghari sa buong silid ay mga daing at halinghing ng bawat isa. And when it was finally over, saka ko lang napansin ang suot niyang kwintas.

Ang kwintas niya na may pendant na half-head ng unicorn. Tamang-tama sa binigay na description sa akin ni Aling Soledad. Ang kwintas na kailangan ko para makabalik sa aking panahon ay nasa pag-iingat pala ni Prince Kenn.

Ibig sabihin, maaaring si Kenn ang isa sa magkapatid na tinutukoy ni Aling Soledad. At kung malalaman ko kung sino ang kapatid niya, magiging madali na sa akin ang lahat.

Magsasalita na sana ako para malinawan ang mga sinasabi ni Kenn mula pa kanina at itanong na rin sa kaniya ang tungkol sa suot niyang medalyon nang bumalikwas na ito ng bangon sa kama. Mabilis na nagbihis. Kumuha ng perang papel sa kaniyang wallet at inihagis sa aking hinihigaang kama.

"I won't take anything free from Drigo," iyon lang ang sabi niya saka lumabas na ng silid.

Nang makalabas si Kenn at muling sumara ang pinto saka ko lang naramdaman na para lang akong isang lalaking parausan. Ginamit saka binayaran at biglang iniwan.

Hindi ko man lamang nalaman kung bakit galit siya sa akin. Kung sino ba ang tinutukoy niyang Drigo at pinagkamalang isa ako sa mga tauhan nito.

Hindi kaya si Drigo ang nakapulot sa akin? Kaaway ba siya ni Kenn? Anong motibo nito? Ano ang sinasabi ni Kenn tungkol sa bargain? 
  
Gulong-gulo na talaga ang isip ko. Sa sobrang dami ng mga nangyayari, parang hindi na kayaning i-absorb ng isip ko. Kailan kaya matatapos itong mga nangyayari sa akin? Kung makakabalik lang sana ako sa taong kasalukuyan, magiging maayos na ang lahat.

Kailangan ko na talagang makabalik sa hinaharap. Kailangan ko ang kalahati ng medalyon na nakay Prince Kenn. Kailangan kong mahanap ang kalahating iyon, madali na lang na makuha iyong kalahati kay Kenn kung sakali.

Sa galit na ipinaramdam niya sa akin kanina, mukhang hindi na magiging maayos pa ang lahat sa amin. Kung nitong nagdaang araw ay siya ang rason kung bakit nagdadalawang isip akong bumalik sa taong kasalukuyan, mukhang nagbago na ito ngayon. Gusto ko ng bumalik sa 2011. Nami-miss ko na si Mommy at si Rhett na din. Kailangan na rin ako ng trabaho ko, kailangan ko na ring harapin ang buhay ko.

I don't belong in this era. I don't belong to Kenn. I'm already out of his life after all.



"MASYADO NG MATAGAL ANG ginugugol mong oras doon pero hanggang ngayon wala pa ring nangyayari."

Iyon ang nabasa ni Edong na isinulat ng kaniyang inang si Laura sa bigkis ng papel na ipinabasa sa kaniya. Kaaalis lang ni Samuel noon pagkatapos siyang tulungan sa paglilinis ng mga kalat na gaya dati ay sinadya ni Laura.

Read more...

Unexpected Love Chapter 24 (Multiple PoV)

Saturday, May 28, 2011

heto na po ang Chpater 24 ng Unexpected Love.. sana po magustuhan ninyo... malapit na malapit na po ang ending ng Unexpected Love...

maraming salmat po sa mga sumusuporta sa Unexpected Love at sa akin.. you guys are my inspiration para ipagpatuloy ko ang pag susulat....

maraming...... maraming........ maraming........ maraming....... salamat po.......



------------Jom--------

Kahit na hinang hina ako nang nakita ko ang pagbagksak ng katawan ng taong mahal ko ay di ko alam kung saan ako kumuha ng lakas para tumakbo at yakapin siya. Wala nang malay si Jam at ang damit niya ay halos mapuno na agad ng kanyang dugo pilit ko itong tikapan ng aking mga kamay para kahit papanu ay mabawasan ang pagdurugo maging sila ay pilit na lumapit para alalayan si Jam, si Joana naman ay pinuntahan ang kanyang kuya na may tama din ng baril sa likod pero sa kasamaang palad ay wala nang buhay si Brad, doon namnin napagtanto na tumagos pala ang balang tumama kay Brad sa likod.
Kinarga ko ang katawan ni Jam at isinakay namin ito sa kotse nila Aelvin at saka dirediretcho kami sa ospital, at nang makuha na si Jam ng mga doktor ay ako naman at si Jeffrey ang inasaikaso din ng iba pang nurse. Pagkatapos ay ipinaconfine na rin kami dahil sa mga sugat, pasa, at mild dehydration na sinapit naming magkapatid. Si Jam naman ay wala paring malay at kasalukuyang nasa ICU dahil sa dalawang tama ng bala sa tiyan at isa malapit sa dibdib. Buti na lang daw at nakaligtas pa xa. Nalaman ko rin na sa parehong ospital din pala naka confine si momy.
Minabuti ko na lang na magphina na muna ako para makabawi ako ng lakas, si Jeffrey naman ay nasa maayos nang kalagayan, isang daplis lang ng bala ang tinamo niya sa may hita. Hinimatay siya dahil na rin sa kakulanagan ng lakas, at pagkain.
Kinaumagahan ay binigyan ako ng pahintulot ng doktor na bisitahin si momy at si Jeffrey, si Jam ay wala paring malay at patuloy na nasa critikal na consdisyon. Pag dating ko sa kwarto ni Jeffrey ay nakita ko na gising na siya at kahit papanu ay nakagagalaw na rin.
Ako: tol.. kumusta ka na?
Jeffrey: ok lang ako tol.. si Jam... kumusta?
Ako: critial pa rin daw ang lagay niya tol...
Jeffrey: kasalanan ko to tol.. kung di ko sinabi.. kung kinimkim ko na lang.. sana... wala tayo sa ganitong situwasyon ngayon...
Ako: tol.. wag mong sisisihin ang sarili mo... ako dapat ang sisihin dito, dahil kung di dahil sa pagmamhal ko kay Jam ay di siguro tayo magkakaganito.. kaya tol... wag mong sisihin ang sarili mo ok....
Jeffrey: tol.. si momy.. kumusta na siya?
Ako: bibisitahin ko nga tol... pinayagan ako ng doktor na bisitahin siya sa kwarto niya... gusto mo sumama?
Jeffrey: ewan ko tol.. di ko alam.. parang di pa ako pwedeng lumabas dito eh...
Nilingon ko ang nurse na umaalalay saakin na parang nagpapaalam kung pwede kong isama si Jeffrey sa pagdalaw kay momy. Agad naman itong nakuha ng nurse at saka tinawag ang isang doktor para makahinig ng ermiso kung pwedeng lumabas si Jeffrey ng kwarto. Agad namang pumayag ang doktor na mabisita namin si momy nang sabay... pareho kami ni Jeffrey naka wheelchair na inihatid sa kwarto ni momy at sa pag pasok namin ay doon ako parang biglang inagawan ng lakas nang makita ko ang ponakamamahal kongina na wala paring malay at maraming mga life support machines ang naka kabit sa kanya. Inilapit kami ni Jeffrey sa tabi ni momy at saka akonagsalita na sinundan din ni Jeffrey
Ako: momy... ako to.... so Jom... momy...
Jeffrey: momy.... andit na kami.... ligtas na kami.... please....
Sa aming sinabi ay parang lumundag ang aming mga puso nang nakita namin ang pag galaw ang isa niyang daliri..
Iyon lang ang nagawa ni momy pero para saaming magkapatid ay napakalaking bagay na iyon. Alam namin ligtas na si momy at nasa way of recovery na siya ilang minuto lang kami doon nanatili gawa nang kailangan din naman naming magpahinga para tuluyan din kaming makapag recover. Pag labas namin ay nabigla kami nang inihatid kaming magkapatid sa iisang kwarto sa halip na magkahiwalay nang kwarto. Tinanong ko ang nurse at doon namin nalaman na si Paul mismo ang nag request na ilagay na lagn kami sa iisang kwarto para magkasama kaming dalawa.

Read more...

Parafle na Pag-ibig 20

Monday, May 23, 2011

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
MSOB Fanpage: http://www.facebook.com/home.php#!/pages/Michael-Shades-of-Blue-Fan-Page/175391315820611 
(Sana mag like po kayo sa fanpage natin)


******************************************


Parang perpekto na ang buhay ko. Pati ang mga estudyante sa unibersidad ay masaya na ring nakabalik na ang idolo nilang si Aljun sa posisyon bilang presidente ng student council. At hindi lang iyan, karamihan sa kanila ay aktibong sumuporta sa aming love team. Kahit mga lalaki, mga babae, karamihan ay aktibong sumuporta din. Marahil ay dahil iyon sa sobrang kabaitan ni Aljun kaya kahit nalaman nilang ako na isang lalaki din ang minahal niya, wala silang paki, at iniidolo pa rin nila siya. Totoo nga ang sinabi nilang kapag pinanindigan mo ang isang bagay lalo na kapag ito ay mahirap gawin, dito mo masusukat kung sino ang mga taong totoong nagmahal sa iyo. 

May mga bumabatikos din, syempre. Hindi naman nawawala iyon, sa ganoong klaseng relasyon ba naman na hindi normal na nakikita ng mga tao, at sa katulad pa naming parehong hindi naman bakla kung pumorma. Ngunit ang mga grupong ito ay hindi lantarang nagsasalita. Marahil ay takot na uulanin ng batikos sa mga die-hard na taga suporta ni Aljun at lalo na sa grupo ni Fred. 

Pero ayaw ko na ring pansinin sila kapag may narinig ako. Naisip ko kasi, hindi naman nila maibibigay ang kaligayahang hinahanap ko sa buhay. 

Dahil dito, naisip kong baka hindi naman talaga totoo ang sumpa. Wala nang balakid sa aming pagmamahalan ni Aljun, naintindihan kami ng mga tao, wala na si Giselle, at si Emma ay nasa Canada na. At higit sa lahat, tanggap kami ng aming mga magulang. “Sana ganito na lang... Sana wala nang hahadlang pa sa aming pagmamahalan.” Ang nasabi ko sa aking sarili.

At tinanggal na rin sa student center ng unibersidad ang mga kartolinang signature campaign ng mga estudyante laban sa dalawang propesor na siyang kumampi kay Giselle. At ang ipinalit dito ay ang malaking tila poster ng isang pelikulang, “Aljun-Gener... for life!” At may mga pirma na rin ito, karamihan ay nagpahayag ng good wishes sa amin. 

Gusto ko sanang ipatanggal ito. Nahiya ako at natakot na baka masita pa kami ng Admin ng university at pagbawalan sa aming relasyon. Ngunit ang sabi naman ni Aljun ay hayaan na lang daw ito tutal hindi naman kami ang naglagay noon.

“Bakit ikinahihiya mo ba ako?” biro ni Aljun sa akin.

“Tado! Gusto mo bang ipatawag tayo ng director ng Student affairs o ng guidance councilor o Presidente ng university?”

“Why not? Kung mangyari iyan, imbitahan natin silang mag-sponsor sa ating kasal”

“Nyeee! Paano tayo makasal?”

“E, di kasal-kasalan... sa loob ng office ng director ng student affairs, o kaya office ng university president” sabay ngiti.

“Ilusyonado!” 

Tahimik. Napaisip kasi ako sa salitang kasal. Syempre, sino ba ang hindi nangarap noon sa taong mahal nila sa buhay.

“Seriously... hindi ka nahihiya sa ating relasyon?” tanong ko din sa kanya.

“Bakit ako mahihiya? Andami ngang mga estudyante sa unibersidad na boto sa love team natin di ba? Ngayon lang nangyari ang ganyan. At pati ang mga madre, kung napapansin mo, dedma lang sila. Siguro kinikilig ang mga iyan... Baka ang iba ay sikretong nangangarap na sana ay may girl-girl” at tumawa uli.

“Tado!” sagot ko.

Tahimik.

“P-paano iyan? G-ganito na lang ba tayo? I mean, sa status na ganito...? Habang buhay na in a relationship ang nasa fb natin? Kasi hindi naman tayo pwedeng ikasal...”

Read more...

Task Force Enigma : Cody Unabia 14 - Finale

Chapter 14


Masakit ang ulong nagmulat ng mata si Kearse. Nahihilo siya. Wari ba’y sumakay siya sa isang napakabilis na tsubibo. Pulos puti ang paligid. Ang dingding. Ang kisame. Ang pinto. Ang ilaw. Puti lahat. Napasisip siya sa kabila ng pumipitik na sakit ng ulo. 


Ang villa ni Jhay-L! Sumabog!


“Syet! Tegi na yata ako”. Nasabi niya sa isip.


Iginala pa niya ang paningin pero parang pinipigilan ang leeg niya. Nakaramdam siya ng kirot sa bahaging iyon. Sinubukan niyang tumayo pero parang napakabigat ng pakiramdam niya.


“Ganito ba talaga lahat ng namamatay? Mabigat sa pakiramdam?”


Nanakit ang lalamunan niyang bigla. Gusto niyang umatungal ng iyak pero tanging ungol lang ang lumalabas sa kanyang makipot at magandang labi.


“Weh?” 


“Sino yun? Eh sa iyon ang naisip kong description ng maganda kong bibig. Eksenadora ka. Mama Dalisay ikaw ba iyan?”


“Wala ng iba.”


“Thank goodness. Pero bakit mo naman ako pinatay dito? Akala ko ba ako ang bida? Bakit ganoon?”


“Hindi ka pa patay. Nasa ospital ka. Kung hahayaan mo akong ipagpatuloy ang pagsusulat at hindi muna ako kakausapin ay malamang na todasin nga kita sa istoryang ito.”


“Ay ganoon ba? Hoxia Zsa Padilla. Magsulat ka na ng bonggang-bongga.”


Busy tone...


“Ay? Telephone ulit?”


Naramdaman niya rin ang pananakit ng mga mata hanggang sa ang mainit na dampi ng pagtulo ng kanyang luha ay maramdaman din niya.


Buhay siya!

Read more...

Task Force Enigma : Cody Unabia 13

Sunday, May 22, 2011

by Dalisay


Chapter 13

“Just don’t forget to press this device whenever trouble trouble arises. Okay?”

Nag-aalalang sabi ni Cody sa kanya habang iminu-muwestra ang isang mukhang remote ng kotse sa harapan niya. Hindi niya tuloy maiwasang makaramdam ng kilig sa kabila ng panganib na susuongin. Kailangan niyang linlangin at paamuin si Jhay-L Lagman na isang suspected drug dealer para mahuli ito.

“It’s okay Cody. Kakausapin ko lang naman siya at aalamin kung mayroon siyang mga sikretong aktibidades sa loob ng kanyang engrandeng villa di ba?”

“Kearse...” nakakunot noong sambit nito.

“Bakit?”

“Bakit parang... excited ka masyado?”

“Uy hindi ah. Kita mo nga oh, kalmado lang ako.” Eksaherado pa niyang itinuro ang sarili.

“Tumigil ka nga diyan!” nangingiti naman nitong sabi sabay iling.

Bahagya nitong inayos ang mic na nakatanim sa kanyang kwelyo pati na rin ang micro-camcorder na nakalagay sa kunwari ay brooch na nakakabit sa bulsa ng polo niya.

“Behave ka doon ah.” Parang tatay na habilin nito.

“Opo, Daddy.”

“Kapag naglikot ka doon, Daddy will spank you.” Pilyong sabi nito habang pasimpleng hinihimas ang hita niya papalapit sa bandang puwitan.

He was too close for comfort that Kearse find it so hard to resist Cody. Mabilis niyang inilingkis ang kamay sa batok nito at isinabunot ang mga iyon sa malago nitong buhok. Itinapat niya ang ilong sa matangos na ilong nito. Ninamnam niya ang sarap na dulot nuon.

Damang-dama niya rin ang mainit na hininga nitong dumadampi sa kanyang mukha. Bahagya iyong hinihingal. Tanda ng may kung anong pinipigilan ang nagmamay-ari. Nailapat niya ang isang libreng kamay sa dibdib ni Cody. Napangiti siya ng maramdaman ang kakaibang pintig ng puso nito. Saliw iyon sa sariling tibok ng kanyang puso.

“Pwede bang i-spank mo na lang ako Daddy?” malanding sambit ni Kearse.

“No way baby.” Cody replied hoarsely.

“Why not?” hinihingal na niyang tugon.

“I may not stop if I start now.”

“Then why stop?”

Cody made a guttural sound like he was from deep within the depths of the world. “Maraming istorbo sa labas.”

Wala sa loob na napatingin si Kearse sa salaming bintana ng van na kinaroroonan nila. Napatawa siya ng makita ang natatawang reaksiyon ni Jerick na nasa labas lang ng sasakyan. Tinted naman ang salamin pero para bang mas nahihiya siya sa ginagawa  nitong pagtitig mula sa labas.

“S-si Jerick lang iyan eh.” Reklamo niya.

“I know. Mas masahol pa iyan sa napakaraming usisero at usisera combined.”

Bahagya nitong inilayo ang sarili sa kanya pero kitang-kita pa rin niya ang kakaibang kislap ng mga mata nito. The carnal desire that he felt from him was still evident in his eyes. Kearse can’t help but feel a dizzy as if he was shocked by an unknown electircal current. It was as if electricity came from a man and a man. It was all but a shivering delight.

“Ganoon ba?” Aniyang di mapigilan ang frustration sa tinig.

“Better safe than sorry Baby. Baka maidaldal tayo niyan sa lahat.” Sagot nito sabay pisil ng kanyang pisngi.

Naiinis na tinampal niya ang kamay nito.

“O, nagtampo naman agad.”

Tinitigan niya si Cody.

“Hanggang kailan mo pipigilan ang sarili mo Cody? I know you want me.”

Napa-angat ang kilay nito sa sinabi niya. “Aren’t we being conceited here?”

Ibinaba niya ang kamay na nasa dibdib nito at ipinagapang iyon sa crotch area nito. Napangiti siya ng maramdaman ang hindi pa nababantuang pagnanasa na nakakapa niya doon. Napaungol naman si Cody na parang sugatang sundalo.

“I am always conceited Daddy. Lalo pa at alam kong tama ako.” He answered his question with a shiver. Mas siya ang na-excite ng maramdaman niya ang kahandaan nito sa kabila ng kayo ng maong nito. He can’t help but think that maybe, just maybe, he was larger than life.

Nanginginig na inawat siya nito. Kinuha ang kanyang pangahas na kamay at itinaas iyon bago siya siniil ng isang mapusok na halik. It was demanding. Urging him to respond as hot as possible. Their tongues intertwined and he felt heaven.

“Cody...” aniya sa pagitan ng paghinga.

“Kearse...”

Read more...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

  © Blogger template Brownium by Ourblogtemplates.com 2009

Back to TOP