Chapter 16 to 18 : Ang Kuya Kung Crush ng Bayan

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com

--------------------------------------

Mistulang gumuho ang mundo ko sa narinig. Ang buong larawan na naglalaro sa isip ko ay kalagayan ko kung wala na siya, ang mga pagbabago, ang mga nakasanayan ko sa kanya siguradong hahanap-hanapin ko, ang mga kulitan namin, mga harutan, ang pag-aalaga niya sa akin, ang mga magagandang experience na naranasan ko sa kanya… Parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit.

“P-aano na lang ang pag-aaral mo…?” ang nasambit ko na lang.

“Ano pa ba ang silbi ng pag-aaral ko kung ang kapiranggot na pera na gagastusin ko sa mga pangangailangan dito ay mas kakailanganin para sa mga gamot ng nanay?”

Natahimik ako sa sagot niya. “Pero bakit kailangang iwan mo ang nanay mo?” tanong ko uli. Gusto ko sanang idagdag pa ang tanong, “Ako… paano na lang kung wala ka? Hahayaan mo na lang ba akong mag-isa?” Ngunit wala akong lakas ng loob na itanong ito sa kanya. Tiniis ko na lang na itago ito sa aking isipan.


“Wala akong choice… Kung nandito naman ako ngunit walang maitutulong sa kalagayan namin, wala din. Mas mabuti nang nandoon ako, at least, makakatulong ako sa kahirapan namin.”

Tahimik.

Nagpatuloy siya. “Hindi ko alam kung may nagmamahal ba talaga sa akin e. Sa panahon ng pangangailangan ko, wala akong masasandalan, wala akong malalapitan, walang kadamay. Pati ang girlfriend ko, hindi ako maintindihan. Kesyo daw kailangan ko pa ring bigyan siya ng atensyon, tinitext, tinatawagan, tangina niya. Mas iniisip pa niya ang kalandian niya kesa kalagayan ng boyfriend niya.” Lumingon siya sa akin. “Ikaw na lang sana ang pag-asa ko. Ngunit wala ka rin. Hindi kita mahagilap…”

Napayuko ako sa sinabi niya. Inalipin ng hiya ang kalamnan ko at hindi magawang tingnan siya. At namalayan ko na lang ang sariling humagulgol nang humagulgol sa naghalong sama ng loob, awa sa sarili, at matinding pagsisisi, hinayaang dumaloy ang lahat nang sama ng loob na kanina pa ay nag-uumapaw na sumabog. Hindi na rin ako nakapagsalita. Pinaubaya ko na lang sa kanya ang magsalita nang magsalita. Iyon bang feeling na hopeless kang bigyang explanations ang lahat dahil wala kang mgagawa at alam mong nasaktan mo ang damdamin ng isang tao at ang lahat ng kamalian ay nasa iyo, kaya hahayaan mo na lang maipalabas niya ang lahat ng saloobin at lulunukin na lang ang lahat ng sasabihin niya.

“Sabagay, ganyan lang naman talaga eh… ako palagi ang nagpapakumbaba, umiintindi sa iyo, nagpaparaya. Yan naman palagi ang role ko, diba? Ni hindi ko nga nakitang naapreciate mo ang mga ginagawa ko. Parang wala lang ang lahat. Spoiled ka na nga sa mga magulang mo, spoiled ka pa sa akin… Hindi mo lang alam, nasasaktan din ako.”

Nanatili pa rin akong nakayuko. 

“Tapos heto, nalalaman ko na lang na kayo na pala ni Paul Jake…” dugtong niya.

At sa sinabi niyang iyon, doon na tila may kumalampag sa tenga ko. Bigla kong itinaas ang ulo at tiningnan siya. “Wala kaming relasyon ni Kuya Paul Jake!” ang sambit kong mataas ang boses.

“Wala hah… Ipaliwanag mo nga kung bakit magkayakap kayo, nagsubuan pa ng pagkain at halos mag lips to lips na lang sa harap ni Shane?”

Pakiramdam ko ay may kung anong bumara sa lalamunan ko sa narinig, hindi malaman kung sasabihing palabas lang namin iyon dahil sa sobrang sama ng loob at paseselos ko noong malamang may relasyon sila ni Shane. Pakiramdam ko ay namula ang mukha ko “E… Hindi nga kami kuya, maniwala ka.” Ang sabi ko na lang, ang boses ay mustulang nagmamakaawa.

“Bakit mo ba itinatanggi? Hindi naman ako magagalit e. Di ba sabi mo pa nga na mabait iyong tao, matino at nakakaintindi sa iyo? Happy nga ako para sa inyo eh.” ang sabi niya. Ewan kung sarcasm iyon o talagang tunay na masaya siya.

“Hindi nga kami kuya, maniwala ka…” 

“Hindi ako naniniwala. Hanggang may maganda at convincing kang paliwanag kung bakit kayo nagyakapan ni Paul Jake, saka pa lang ako maniniwala na hindi nga kayo. At… oo nga pala, nasaan na iyong singsing ko?” ang biglang pag-iba niya sa topic. 

Nabigla ako sa narinig. “Ha? E… itinago ko Kuya”

“Hindi kaya hindi mo isinuot iyon dahil mumurahin lang iyon sa tingin mo, o kaya ay dahil kay Paul Jake?”

“Bakit ka ba ganyan mag-isip?!” ang bulyaw ko hindi alam kung paano i-explain na tinanggal ko iyon sa daliri ko dahil sa selos; dahil noong tsinitsismis na nagsama na sila ng girlfriend niya at tinanong ko siya tungkol dito, ang ibinalik na sagot niya lang sa akin ay “lalaki siya…” Sobra akong nasaktan kaya pinaalis ko siya sa kwarto ko at napagpasyahang tanggalin na lang ang singsing sa daliri.

“Bakit hindi ka makapagpaliwanag ng maayos?” tanong uli niya.

“Nagseselos ako! Nagseselos ako!” sigaw ng isip ko ngunit hindi ko magawang maipalabas ang mga katagang iyon sa bibig ko. “Iniingatan ko iyon, kuya...” ang nasabi ko lang.

“Ok… sana nga. Dahil kapag nawala iyon, makatikim ka sa akin” ang pagbabanta niya.

Tahimik.

“M-mahal mo ba ako, tol?”

Biglang nanlaki ang mga mata ko sa di inaasahang tanong na iyon, nakatingin sa kanya, nalilito kug aaminin ba o hindi.

“Hoy! Tinatanong kita!” bulyaw niya noong nakitang nakatunganga na lang ako.

“A… O-opo kuya. M-mahal kita...” ang nasambit ko

“Bilang kuya ba o higit pa…” ang casual niyang pagfollow up.

Ramdam ko na naman ang pagkabog ng dibdib ko. “K-kuya?” tanong ko, kunyaring hindi ko siya narinig.

“ang tanong ko… “ pag-ulit niya, “Mahal mo ba ako bilang kuya o higit pa…”

“E…” ang katagang lumabas sa bibig ko, ang mga mata ay nakatutok sa kanya, mistulang nagmamakaawang huwag nang igiit iyon.

“Iyan ang hirap sa iyo e. Ginawa mong kumplikado ang isang bagay.” Ang naisagot lang niya. 

Ewan, hindi ko maintindihan kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa sinabi niyang iyon. Hindi na lang ako kumibo. Ano pa nga ba ang isasagot ko. Tila hinuhusgahan na niya ang saloobin ko. 

“Paano iyan, pupunta na ako ng Canada, baka in three to four months daw sabi ni Shane.”

Hindi pa rin ako nakakibo. Ngunit sa kaloob-looban ko, naramdaman ko ang pamumuo ng mga luha sa aking mga mata.

“Wala ka bang balak na pigilan ako?”

“Gusto…” ang maiksi kong sagot.

“Bakit?”

“Mam-miss kita…”

“Ano ba ang ma-miss mo sa akin?”

At iyon na… hindi ko na napigilan ang mga luhang muling pumatak sa mga mata ko. “Iyong paghahatid mo sa akin sa bahay kapag galing school tayo. Iyong doon ka matutulog at tabi tayo sa kama. Iyong samahan natin sa team at kapag umaalis tayo. Iyong practice natin sa team. Iyong magkakantahan tayo sa kwarto ko at lalo na kapag kakantahin natin ang paborito nating kanta na “Back To Me”. Iyong gimikan natin. Iyong pagluluto mo sa bahay ng paborito kong mga pagkain, ang pag-aalaga mo sa akin…” at humagulgol na naman ako. 

“Hug ka na nga lang sa akin?” sambit niya.

Tumayo ako sa kinauupuan at sumampa sa kama niya at niyakap ko ang parteng dibdib niya.

“Arrggghh!” ang mahina naman niyang inda sa sakit marahil na nagalaw ng kaunti ang operasyon niya.

Sa pagykap kong iyon sa kanya, lalo akong humagulgol. 

Tinapik-tapik naman ng isang kamay niya ang likod ko. “Mami-miss din kita Tol... Ma-miss ko ang kakulitan mo, ang pagkamataray mo, ang harutan natin, ang pag-aalaga mo rin sa akin. At lalo na ito, ma miss ko - ” sabay hablot naman ng isa niyang kamay sa buhok ko at idiniin ang ulo ko upang magtapat ang mga bibig namin.

“Kuy-!” ang nasambit ko sa pagkagulat. At hindi ko na naitoloy pa ang sasabihin gawa ng paglapat ng mga labi namin. Naghalikan kaming parang hindi siya kaoopera pa lamang.

Ako na rin ang kumalas sa halikan namin at agad na bumalik sa upuan, nagkunyaring wala lang nangyari. “M-mahal mo ba si Shane?” ang naitanong ko.

Hindi siya nakasagot agad. Binitiwan lang niya ang isang malalim na titig.

Nasa ganoon akong paghintay sa isasagot niya noong bigla namang bumukas ang pinto. 

Ang mama ko. Hindi nakasama ang papa dahil daw sa appointment sa mga kliyente. Palihim kong pinahid ng luha ang mga mata ko at ang basa ko pang pisngi. Naupo naman si mama sa isang bakanteng upuan sa gilid ng kama ni kuya Rom.

“Kumusta hijo!” Bati ng mama ko kay kuya Rom. Nakamasid lang ako at nakikinig sa kanilang pag-uusap.

“OK naman po Tita… Salamat po sa pagbisita.”

“Bakit pa ba humantong sa ganito Romwel? Bakit hindi ka man lang nagsabi sa amin ng problema mo?” ang tila paninisi ng mama ko kay Kuya Rom.

“Ok lang po, Tita. Nahihiya kasi ako sa inyo.”

“Ang batang ito, oo. Panganay na anak na ang turing namin sa iyo. Mahal mo si Jason, mahal ka rin namin. Lahat ay pwede mong sabihin sa amin at kahit na ano ang problema mo, tutulong kami sa iyo.”

Tila may tumusok naman sa puso ko sa narinig at halos mapaiyak muli dahil sa panghihinayang. Kahit na alam kong ang ibig sabihin niyang pagmamahal ni Kuya Rom sa akin ay bilang kapatid, natuwa pa rin ako na napansin niya ito at kinonsente pa sa kabila nang minsan ay mas mahigpit pa si Kuya Rom sa akin kesa sa kanila.

“P-asensya no po talaga Tita…”

“Ano na ngayon ang plano mo?” tanong ng mama ko sa kanya.

Ngunit imbes na sagutin ang tanong, tumingin siya sa akin na parang ang ipahiwatig ay gusto niyang ang mama ko lang ang makarinig. 

Napansin iyon ng mama ko. “Jason, labas ka muna ha? May pag-uusapan lang kami ng Kuya Romwel mo.”

Bigla naman akong nagtaka kung bakit i-sikreto pa nila ang pag-uusapan. Tuloy hindi ko maiwasang hindi magselos. Kasi ba naman ako ang tunay na anak tapos sila ang mas close. Ngunit wala akong magawa kungdi ang lumabas. Noong nasa labas na ako, nandoon pa pala si Shane sa may hallway, naghihintay at noong makita ako, agad akong nilapitan.

Inirapan ko lang siya. “Hmpt!” sabi ko.

Parang wala lang sa kanya ang ginawa ko. Tuloy pa rin ito. “So… what’s up?” sambit niya.

“What’s up your face!” sagot ko.

“Come on Jason, don’t be such a child. Gusto kong maging kaibigan mo rin.”

“Pwes, ayoko no!”

“Sige ka, hindi ko ibabalik sa iyo ang Kuya Romwel mo…”

“Aba! Blackmail din ang hirit nitong kumag na to!” sa isip ko lang. “At bakit? Kung kakaibiganin ba kita ay hindi mo na siya isasama sa Canada?”

“Hahaha! Now you’re talking. Pag-isipan ko pa…” sagot niya.

“Pwes dalian mo ang pag-iisip at magdesisyon ka na kaagad na huwag mo siyang isama! Dahil kung isasama mo talaga siya, susunugin ko ang bahay mo para hindi kayo matuloy. Saan ka nga ba nakatira?” birit ko.

“Hahaha! Kakatuwa ka talaga. OK… magdesisyon na ako ngayon na. Ngunit sa isang kondisyon: sagutin mo ang isang tanong ko.”

“Bagal naman. Dali…”

“Mahal mo ba si Romwel?”

Bigla naman akong natameme, parang may humambalos na frying pan sa ulo ko at may sound effect pang “Toinks!”. “Bakit napunta d’yan ang usapan? At anong paki mo?!” ang mataray kong sagot.

“Woi… mahal niya, you can’t deny it!”

“Hoy! Mahal ko nga si Kuya Romwel dahil kuya ko siya. At anong pakialam mo doon? It’s none of your business!”

“Halika nga, mag-usap tayo ng masinsinan” ang sabi niya sabay hablot sa kamay ko at hila sa akin.

“Ano ba? Saan ba tayo pupunta?” sigaw ko.

“Doon lang tayo sa canteen, may pag-uusapan tayo…”

Upang mapadali ang kung ano man ang gusto niyang pag-usapan namin, sumunod na rin ako.

Noong nandoon na kami. “Ok… gusto ko lang malaman kung mahal mo nga ba si Romwel, iyon lang.”

“Aba’t ang haliparot na to! Maghahanap pa yata ng gulo!” sa isip ko lang. “At bakit mo ba iginigiit ang tanong na iyan? Sabi mo boyfriend mo na si Kuya Rom, at pupunta na kayo ng Canada. Ano pa ba ang gusto mo?”

“Syempre, pag mahal mo kasi ang isang tao, gusto mong malaman lahat ang tungkol sa kanya, di ba? Kasi plano naming magpakasal sa Canada e…” ang mistulang may pang-iinggit pa niyang pagkasabi.

Natulala naman ako sa narinig. Para kasing hindi pa siya masyadong common sa aking pandinig. “Ano kamo? Did I hear it correctly? Magpakasal? As in magmamartsa kayo sa center isle ng simbahan at may mga flower girls, best men, brides maid, ring bearers, exchange of vows, etc, etc?”

“Yup! Sa Canada, pwede iyon.”

“Aba! Ang taray!” sigaw ng isip ko. “Ah… OK!” ang sagot ko na lanag. At dahil sa na preskohan ako sa approach niya, bigla ding pumasok sa isip ko ang asarin siya. Malay ko, baka aawayin niya si Kuya Romwel at hindi na sila matuloy na mag-Canada pa. Kaya may naisip akong isagot na pangontra sa tanong niya. 

“So…? Mahal mo si Romwel?”

“Actually, nagmamahalan nga kami ni Kuya Romwel. Binigyan nga niya ako ng singsing eh. Hindi ko lang naisuot siya ngayon. Marahil ay kung pwede lang kaming magpakasal dito, nagpakasal na kami. Sa katunayan nga niyan, palagi siyang doon natutulog sa bahay namin, sa kwarto ko, at magkatabi kami… Sweet no? Kaya sa tanong mo kung mahal ko si Kuya Romwel? Oo naman! Super! Mahal na mahal ko siya! At mahal na mahal din niya ako1 At hindi ako papayag na basta-basta mo na lang siyang aagawin sa akin! Haliparot!” ang mataray kong sabi.

“Ah… good!” tumango-tango siya. “Tama nga ang hinala… Thank you, Jason” Iyon lang. Tumayo siya, kinamayan ako at umalis na.

“Aba! Ang taray niya rin ha? Tiyak, may world war 3 iyon. Sana di na niya isasama si Kuya Rom sa Canada! Nyahaha!” sigaw ko sa sarili. At syempre, ini-expect ko na rin na pagagalitan ako ni Kuya Rom kapag nalamang may sinasabi akong ganoon kay Shane. “Ok lang iyon dahil kahit ipa-reimburse pa ni Shane ang lahat ng nagastos niya kay Kuya Rom, sasagutin naman iyon ng mga magulang ko.” Sa sarili ko lang.

Bumalik agad ako sa bungad ng kwarto ni Kuya Rom. Eksakto namang paglabas ng mama ko galing sa loob.

“Ma! Anong pinag-usapan ninyo ni Kuya Rom?” tanong ko kaagad.

“Ah… ang nanay ni Kuya Romwel mo, sa atin na siya titira kapag maayos na ang operasyon at makalabas na ng ospital”

“Ay ganoo! Maganda iyan ma, para maalagaan natin siya.” Ang masaya kong tugon. “Atsaka ma… si Kuya Romwel, i-adopt na rin natin para sama-sama na tayo, hindi na siya aalis pa papuntang Canada!” dugtong ko.

Natawa naman si mama. “Kausapin mo ang kuya Romwel mo! Ok lang sa akin” At nagmamadaling umalis at may meeting pa raw siya.

Pumasok agad ako sa kwarto ni Kuya Romwel. “Kuya… totoo bang sa amin na titira ang mama mo paglabas niya galing ospital?”

Tumango si Kuya, nakangiti at mistulang masayang-masaya. Dahil sa tuwa, agad akong sumampa sa kama niya, niyakap-yakap at hinahalik-halikan ang mukha at labi niya.

Nasa ganoon kaming paglalambingan noong biglang bumukas ang pinto. 

Si Shane. At kitang-kita niya ang ginagawa naming lambingan!
--------------------------------------------------


“Ba’t ka basta-bast na lang pumasok nang hindi man lang kumakatok?!” Bulyaw ko kaagad sa kanya, inunahan ko na baka sakaling madala ko sa takot.

Ngunit kalmante lang si Shane. Marahil ay kinimkim lang ang galit niya o sadyang ganyan lang talaga ang mga puti, hindi gaanong seloso. “A… magkuya nga talaga kayo no?” Sagot niya, walang bakat nag alit sa mukha niya. Noong nasa gilid na siya ng kama ni Kuya Rom, pahapyaw niya akong itinulak at hinarangan na akong makalapit pa kay Kuya Rom.

Naupo na lang ako sa gilid, ang mukha ay di maipinta sa sobrang pagka-inis habang pinagmasdan ang sunod niyang gagawin.

“Musta na ang honey ko…?” sabay sampa sa kama at yakap kay Kuya Rom at “Muuuaaaaahhhhhh!” ang paghalik niya sa lips. Pagkatapus, niyayakap-yakap niya ito at hinahaplos-haplos ang mukha ni Kuya Rom, ipinamukha sa akin ang pagka-sweet nila. “Musta na ang pakiramdam mo sweetheart? Masakit pa ba ang hiwa ng sugat…?”

“Ewwwwwww! Kadiri!” sigaw ko sa sarili. “Huwag mong daganan si Kuya Rom! Pinapatay mo iyong tao eh!” sigaw ko naman kay Shane, sabay irap.

Lumingon sa akin si Shane. “Ah… may tao pala dito. Sorry, hindi ko napansin. Ano nga ba pala ang problema mo? Naiinggit ka?” ang pang-iinis niyang sabi sabay tawa.

“Ako naiinggit? Hindi kaya... At hoy! Para malaman mo, hindi kayo bagay no? Ang tanda mo na kaya… Yukkkkk!”

“Waaahhhhh! May pa-yukkkk yukkk ka pa. At sino? Sinong bagay sa kanya? Isang mas bata ba ang bagay para kay Kuya Rom mo? Sino?” tanong niya, parinig sa sinabi ko sa kanya sa canteen na magkasintahan kami ni Kuya Romwel.

Mistulang nakalunok naman ako ng isang garapun na polvoron at bumara ang lahat ng ito sa lalamunan ko. Hindi agad ako nakapagsalita. Natulala. “E… babae ang bagay sa kanya no!” ang naisagot ko.

“Babae talaga? Hindi lalaki na kasimbata mo? Kasing-edad mo?”

“Amffff!” Sa isip ko lang, ang mga mata ay nagbabanta sa kanya ipinahiwatig na huwag subukang i-buking na sabihin ang gawa-gawang sinabi ko sa kanya tungkol sa amin ni Kuya Rom. “Babae ang sinabi ko! Hindi lalaki! Bingi ka ba?” bulyaw ko.

Ngunit hindi nagpa-intimidate ni Shane. Tumawa ito ng malakas, nang-aasar. “E, bakit sinabi mo sa akin sa canteen kanina na magkasintahan kayo ni Kuya Romwel mo? Sabi mo pa nga na binigyan ka niya ng singsing, diba? Na kulang na lang ay magpakasal kayo! Di ba iyan ang sabi mo?” ang pang-iinis niya.

Ramdam ko naman ang pamumutla ng mukha ko sa narinig, hindi agad nakasagot. Tiningnan ko si Kuya Rom na ang mga mata ay seryosong nakatutok sa akin, tila naghintay sa maari kong reaksyon at isasagot. “Totoo bang sinabi mo iyan?” ang tanong ni Kuya Rom noong hindi kaagad ako nakasagot.

Tiningnan ko uli si Shane, ang mukha ko ay nagpupuyos sa galit. “Sinungaling iyan Kuya! Huwag kang maniwala d’yan!”

“Sinungaling pala ha? Di ba sabi mo pa nga na hinahatid ka palagi ni Romwel sa bahay at palaging doon siya natutulog sa bahay ninyo at magkatabi pa kayo sa kama kapag natutulog at may ginagawa kayo?”

“Argggg! Huwag kang maniwala sa kanya Kuya!” sigaw ko.

Ngunit lalo akong ininis ni Shane. “Gusto mo, kantahin ko pa ang paborito ninyong kanta na ipinagmamalaki mo?” At kinanta nga niya ang parehong paborito naming kanta ni Kuya Rom, “Sometimes I feel like I'm all alone, wondering how, what have I done wrong…”

“Tama na yan!” sigaw ko kay Shane. “Kuya, huwag kang maniwala sa kanya. Sinungaling iyan!” baling ko naman kay Kuya Rom.

“At ang sabi mo pa nga na itinapon mo na sana ang singsing sa ilog kaso, sinisid talaga ito ni Romwel at ibinigay uli sa iyo. Waaahhhh! Sweet naman!” dugtong pa ni Shane.

Hindi ko na natiis pa ang mga patutsada ni Shane. Sa sobrang galit at hiya, dali-dali akong tumakbo palabas ng kwarto, pahid-pahid ng isa kong kamay ang mga luhang hindi ko napigilang dumaloy sa pisngi ko. Pakiramdam ko ay nagtawanan sila noong makalabas na ako sa loob ng kwarto.

Tinawag ko kaagad ang driver na simbilis naman ng kidlat na pinaandar ang sasakyan noong pagkaupo na pagka-upo ko pa lang sa tabi niya. Habang umaandar ang sasakyan, hindi ko naman mapigilan ang pag-iyak, hindi alintana ang driver na marahil ay nagtataka kung bakit. Patuloy na dumadaloy ang mga luha ko sa aking mga mata at hinayaan ko na lang ang mga itong pumatk ng pumatak sa aking damit.

Iyon ang huli naming pagkikita ni Kuya Romwel. Dahil sa pangyayaring iyon, sobrang nasaktan ako, nahiya, at inalipin ng pagkaawa sa sarili. At syempre, dahil sa sila ang magkasintahan, pakiramdam ko talaga ay pinagtatawanan nila ako at kinukutya. Sobrang sakit ang naramdaman ko dahil sa iyon na nga lang sana ang huling mga pagkakataon na makasama ko siya, at hayun, nagkaletse-letse pa ang lahat. Ang iniisip kong planong huwag bibitiw sa kanya at ipaglaban ang naramdaman ko ay biglang natabunan ng kawalang pag-asa. Feeling ko talo na talaga ako. Nagtampo rin ako ng kaunti kay Kuya Romwel kasi ni hindi ko man lang naramdamanng ipinagtanggol niya ako. Kaya nakaukit talaga sa isip ko na out of place ako, parang excess baggage na lang kumbaga. “Bakit ko isisingit ang sarili ko sa kanila? Parang sobrang ang kapal ko naman kung igigiit ko ang sarili ko sa kanila. Hayaan ko na lang sila...” ang nasabi ko na lang sa sarili.

Simula noon, pilit ko nang inaalis sa aking isipan si Kuya Romwel. Masakit, syempre, ngunit tuloy pa rin ang takbo ng mundo ko, kahit na kadalasan ay natulala na lang ako, nawawala sa concentration.

Hindi na rin ako sumali pa sa volleyball team namin. Kasi, lalo akong nasasaktan kapag nagpa-praktis at naalala ko si Kuya Rom. Nanghinayang si Kuya Paul Jake ngunit naintindihan naman niya ang kalagayan ko. Sinabi ko rin sa kanya ang lahat ng nangyari at nanghihinayang siya. Marahil ay kung hindi rin kay Kuya Paul Jake ay lalong napakahirap tanggapin ng lahat. Siya rin ang nagpayo sa akin na “Kapag mahal ko daw ang isang tao, bigyang laya ko din daw ito kapag hiningi ng pagkakataon dahil kung sadyang para sa akin ang taong ito ay kusa din itong babalik sa akin. At kung hindi naman daw ito babalik, ay huwag akong mag-alala dahil darating din daw iyong sadyang para sa akin.” Maganda ang sinabing iyon ni Kuya Paul Jake.

Pero syempre, kapag napaibig ka na kasi sa siang tao, kahit na ano pa ang napakaganda at comforting na salita ang maririnig mo, walapa ring pakialam ang puso mo. Lalo na, si Kuya Romwel. Sa kanya ako unang nakaramdam ng pagmamahal. Siya ang nagturo sa puso kong umibig. Sa kanya ko naramdamang ang isang pagmamahal, ang pag-aalaga, ang paglalambing, ang mga bagay na ni minsan ay hindi ko pa naranasan sa tanang buhay ko. Masaya ako kapag kasama siya. Sa kanya ko unang naranasan ang halik, ang pakikipagtalik… Parang may malaking kulang sa akin na siya lang ang pwedeng pumuno. At ngayong mawawala na siya, ang malaking kulang na iyon ay muli na namang naging kulang…

Magdadalawang buwan at wala pa rin kaming contact ni Kuya Romwel. Pinanindigan ko na talagang huwag siyang dalawin sa ospital. Alam ko namang maayos siya dahil nandoon ang mahal niyang si Shane kaya hindi na ang kalagayan niya ang sumisiksik sa isip ko kundi ang sariling naramdamang sakit na kapag pumunta ako ay makikita silang sweet sa isa’t-isa at iinggitin lang nils ako, o kaya’y pagkaisahang kutyain. Nalalaman ko lang ang mga kaganapan sa ospital kina papa at mama na paminsan-minsan ay bumibisita sa kanya. Napag-alaman ko ring nasa isang ospital naman ng Maynila ang mama ni Kuya Romwel dahil sa isinasagawang kidney transplant. Nagtaka nga din sila kung bakit hindi na raw ako bumibisita kay Kuya Rom. Sinasagot ko na lang na pupunta din ako isang araw.

Isang gabi, may natanggap akong text message. “Tol… ito ang bago kong number. Binigyan ako ni Shane ng cp at heto makakapagtext na ako sa iyo. Na miss kita. Bat di ka na dumalaw sa akin?”

Tumulo ang luha ko sa pagkabasa sa text na iyon. Sumisiksik na naman kasi siya sa isip ko, at bumabalik-balik na naman ang sakit na naramdamn sa pagkakaroon nila ng relasyon ni Shane at ang nakatakdang nilang paglisan. Nagtatalo ang isip ko kung sasagutin ba ang text na iyon o hayaan na lang. At nanaig ang hayaan na lang. Naisip ko kasi na dahil galing kay Shane iyong cp, siguradong binabasa nito ang mga text ko para kay Kuya Rom.

Maya-maya, nagtext uli, “Next week tol, aalis na kami papuntang Canada. Tapos na ang lahat ng requirements at may visa na ako. Minamadali ni Shane ang lahat. Nakalabas na ako ng ospital at dito kami ngayon sa Manila, sa inay.”

Lalo akong napahagulgol noong mabasa ang salitang aalis na sila. At lalong hindi ako nagreply.

Nagtext uli. “Sana tol, huwag kang magalit sa akin. Miss na miss na kita. Sana magkita pa tayo bago kami umalis…”

“Ayoko nga… masyado mo akong sinaktan. Palagi na lang ganyan… hindi na ako papayag na masaktan mo pa muli. Hanggang dito na lang dapat ang sakit na mararamdaman ko. Ito na ang huli…” bulong ko sa sarili.

Hindi na uli siya nagtext.

Dumating ang takdang araw na sinabi ni Kuya Rom na aalis sila. Umagang-umaga, may text si Kuya Rom sa akin. “Tol… alam kong natatanggap mo ang mga texts ko. Bakit ganun? Wala kang reply. Sana tol, ipakita mo man lang sa akin na may halaga ako sa iyo, na ma-miss mo rin ako. Sana kahit sa airport man lang magkita tayo kahit sa huling pagkakataon…”

“Wala nang silbi ang lahat...” ang bulong ko sa sarili. At muli, hindi na rin ako nagreply pa.

Alas 10 ng gabi, ang sinabi niyang oras ng flight nila ni Shane patungong Canada. Nasa kwarto ako, hindi dalawin ng antok. Kinuha ko ang itinagong singsing na bigay sa akin ni Kuya Rom at isinuot ito. Habang hinahaplos-haplos ko ito, pilit ko namang ibinalik sa alaala ang eksenang sinisisid niya ito sa ilog noong itinapon ko ito doon at hindi niya nilubayan ang pagsisid hanggang sa makuha niya.

Umupo ako sa gilid ng kama ko, uminum ng beer, hinayaang lumabas ang matinding lungkot na bumalot sa buong katauhan ko sa mga sandaling iyon ng kanyang paglisan. Ini-imagine ko na masaya sila ni Shane sa airport, nagtatawanan, nagkukwentuhan tungkol sa maaring gawin nila sa Canada. Tila sinaksak ng maraming beses ang aking puso sa pagkakataong iyon habang walang humpay naman ang pagdaloy ng aking mga luha.

Binuksan ko ang camera at tiningnan ang mga larawan namin ni Kuya Rom na naka-store sa sa camera ko. Inisa-isa kong pagmasdan ang mga ito at pilit na binalikan sa ala-ala ang mga pangyayari sa oras ng pagkuha ng bawat isa nito; ang masasayang harutan namin, ang mga pa-cute niyang kuha, ang mga nakakaaliw at katawa-tawang mga posing, at ang pinakapaborito kong kuha sa lahat ay iyong may ninakawan niya ako ng halik sa pisngi at kinunan niya ng nakaw iyon.

Nandoon din ang mga kuha namin sa beach na naka-swimming trunk lang siya at hunk na hunk ang porma. May close up, may nagpi-flex siya ng muscles, may nakababad sa tubig, may nakadapa sa buhanginan...

Hindi ako nakontento, tinumbok ko ang music corner at naupo sa sofa kung saan kami palaging umuupong magkatabi kapag nagsa-sound trip. Pinatugtug ko ang paborito naming kanta -

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home back to me...”

Habang bumabakat sa isip ang kahulugan ng bawat kataga ng kanta, lalo naman akong napahagulgol, inalipin ng matinding pagkaawa sa sarili. Sumiksik sa isip na hinding-hindi na talaga maaaring mangyari pa na maging kami ni Kuya Rom. Nag-alalang sa pagharap ng bukas ay hinding-hindi na siya masisilayan pa, na tuluyan nang mawawala sa akin ang taong siyang nagpapaligaya sa akin.

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni at pag-iiyak noong may text sa cp ko. “Tol... nasgsimula nang mag-check ang flight namin. May itatanong lang ako bago ako sumakay ng eroplano. MAHAL MO BA AKO???” naka-capital letters talaga ang tanong niya.

Tila binuhusan naman ako ng malamig na tubig sa nabasa, ang kalampag ng dibdib ay mistulang nakakabingi. “Bakit? Ano pa ba ang silbi niyan kung sasagutin ko ang tanong ngunit aalis ka rin naman?!” sagot ko.

“SAGUTIN MO AKO TARANTADO KA!” ang tila nagagalit na text niya.

“BAKIT?!” sagot ko din.

“KAPAG OO ANG SAGOT MO, HINDI NA AKO TUTULOY PA! DALIII! AKO NA LANG ANG HININTAY NILA!”

E, ano pa nga ba ang magawa ko? Siya na lang daw ang hinintay eh, at syempre, dahil iyon sa sagot ko. Parang gusto ko na lang sanang sagutin na, “Di maghintay sila! Mahirap bang gawin iyan!” Hindi naman kasi talaga ako totally na nanniniwala na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko e; dahil nasa airport na sila, handa na ang lahat, maganda ang future niya doon sa Canada... Wala na siyang mahihiling pa sa piling ni Shane. At magbaback out siya basta-basta na lang dahil lang sa akin? Ngunit sa huli, nanaig pa rin ang tunay kong naramdaman, at syempre pa, kahit papaano, may excitement ding dulot iyon sa akin noong sinabi niya na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko. At umaatikabong “OO! Mahal Kita Kuya. Mahal na mahal!” ang naisagot ko.

Wala pang 30 seconds noong maisend ko ang sagot kong iyon, bigla na lang akong nagulat noong may kumalampag sa may bahaging bintana ng kwarto ko. Kinabahan ako dahil may naalala akong ganoong eksena dati kung saan dumaan siya sa bintana upang makaakyat sa kwarto ko.

Dali-dali kong tiningnan ang may parteng iyon ng kwarto ko. At halos hindi ako makakilos sa pagkabigla sa nasaksihan ng aking mga mata. Si Kuya Romwel nga.

“Wala man lang hug d’yan o kiss?” tanong kaagad niya.

Syempre, takbo ang lola niyo sa kanya at sabay lingkis sa kanya. “Kala ko ba nasa airport ka?”

“Hah? Hindi ba airport to?” ang biro niya.

“Kuya naman eh... niloloko mo ako.”

“Bakit hindi ka natuloy?”

“May naiwanan kasi akong taong hinding-hindi ko matiis na mahal na mahal daw ako, at na-realize ko na mahal na mahal ko rin...” sabay lapat ng mga labi niya sa mga labi ko.
---------------------------------------------------


Sa gabing iyon, muli naming pinagsaluhan ang tamis ng aming pagmamahalan. Mas mainit, mas nag-aalab kaysa nauna naming pagniniig. At masasabi kong nasa ibang level na rin ang pagsisiping namin. Sa pagkakataong iyon, ibang klaseng pagpapaligaya naman ang itinuro sa akin ni Kuya Rom. Sa kalagitnaan ng init na aming tinatamasa, biglang lumabas sa mga bibig niya ang, “Tol... ipapasok ko sa iyo.”

May bahid na takot man ang marinig iyon sa kanya, hindi naman ako lantarang umayaw. Naisip ko na kapag mahal mo ang tao, ibibigay mo sa kanya ang kung ano man ang gusto niya na kaya mong ibigay. “K-kuya, hindi ko pa naranasan ang ganoon. B-baka masakit po, parang hindi ko kaya... anlaki pa naman niyan!” tukoy ko sa ari niya.

“Dahan-dahanin ko lang tol... please? Libog na libog na ako e.”

At dahil sa sobrang libog ko na rin, hindi ko na magawang tanggihan pa ang kagustuhan ni Kuya Rom. Habang hinagod niya ng halik ang aking bibig, leeg at kinagat-kagat ang tila butil sa ilalim ng aking utong, ipinasok naman ang isang daliri niya sa butas ng aking likuran matapos lagyan ito ng pampadulas.

“Ahhhhhhhh!” Ang ungol ko habang kinakalikot ng daliri niya ang kaloob-looban noon. Hindi ko maipaliwanag ang magkahalong kiliti sa ginagawa ng bibig niya sa katawan ko at sa daliri niya sa ilalim ng aking butas. At habang inilabas-masok niya ito, hindi ako makgandaugaga paghalinghing. “Ahhhhhh, ahhhhh, ahhhhhh!”

“Masarap ba tol? Masarap ba?” Ang tanong niyang sinabayan din ng ungol.

“O-opo kuya. Masarap po…” ang sagot ko.

Maya-maya, pinahiga niya akong nakatihaya sa kama at itinaas ang mga paa, ipinatong ang mga ito sa kanyang mga balikat. Pagkatapos lagyan ng pamapadulas ang tigas na tigas at ga-kabayo sa laki niyang pagkalalaki, itinuon niya ito sa butas ng aking likuran.

“K-kuya, dahan-dahan lang po... masakit!” ang sambit ko noong naramdaman kong pwersahan niyang idiniin ang ari niya sa lagusan ng butas ko.

“Relax ka lang tol... mabilis lang ito. Dahan-dahanin ko lang.”

“D-dahan-dahan lang Kuya...” Sagot ko, kagat-kagat ang sariling labi.

Dahan-dahan nga niyang ibinaon ang kanyang sandata. Dahil sa sobrang kipot pa ng aking likuran, naka-ilang ulit din niyang pinilit na mapasok ito. Kitang-kita kong pinapawisan na siya ngunit hindi pa rin maipasok iyon at ngingiwi-ngiwi naman ako kapag nakatutuko na doon at dinidiin niya. “K-uya, wag na lang po. Hindi ko yata kaya.” Ang nasabi ko noong mapansing hirap na hirap na kaming dalawa sa kahit anong posisyon ang gagawin namin. Nand’yan yung lalagyan niya ng unan ang may parteng puwetan ko, nand’yan iyong patuwarin niya ako…

Ngunit tila naalipin na si Kuya sa kamunduhan. Pagkatapos ng ilang minuto, nakapasok din ang ulo ng ari niya sa butas ko. Sobrang sakit ang naramdaman ko. Tila napupunit ang buo kong lukuran at ang kaloob-looban nito. “Arrgggggggg! Kuya, ansakittttttttt! Arrgghhhhhhh!” ang pigil kong pagsigaw, ang mukha ay hindi ma-drowing sa tindi ng sakit.

“Rrelax ka lang tol.” Ang sabi niya habang inihinto ang pagdiin ng kanyang harapan sa butas ko, hinayaang nakapasok ang halos kalahati ng katawan ng kanyang tirik na tirik na ari.

Pakiramdam ko naman ay nagdurugo ang pwet ko sa sobrang sakit. Ang mukha ko ay nakangiwing nagmamakaawa habang tila matanggal na ang sariling labi sa lakas ng pagkakagat ko nito. Pilit namang inabot ng mga labi ni kuya ang leeg ko at hinahalik-halkian ito, tila nagdedeliryo. “Tolllllll, ansaraaapp.” At noong kinagat-kagat at sinipsip-sipsip na naman niya ang utong ko, mistulang nalimutan ko na ang sakit na dulot nang bahagyang pagkapasok ng ari niya sa likuran ko.

Noong makitang tila nasasarapan na naman ako, itunuloy na naman ni Kuya ang pagdiin ng ari niya hangngang sa makapasok na ang buong katawan nito sa kaloob-looban. “Arrrgggggggg! Ansakit kuya! Ansakitttttt poooooo!!!!!” sigaw ko.

Ngunit naalipin na ng kamunduhan si Kuya Rom at hindi na niya napansin pa ang daing ko. “Tol... sandali lang to, tol.” Ang sambit niya habang umuulos na nakasampa sa akin. “Ansarap mo tol! Tol... tol... tol... Ahhhhh! Ahhhhh! I love you tol... ansarap!” ang narinig kong magkahalong ungol at banggit niya sa pangalan ko.

Wala na akong magawa pa kungdi ang tiisin ang matinding sakit sa patuloy niyang pag-ulos. Hanggang sa naramdaman kong tila lalong lumalaki pa ang ari niyang nakabaon sa likuran ko at binilisan nang binilisan ang pagbayo, idiniin ng husto ang pagpasok ng ari niya. “Tol... lalabasan na ako tol. And’yan na ako tollllllll. Ahhhhhhhh! Ahhhhhhhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhhh! Tollllllllllllllll” ang sambit niya. Hanggang sa ang narinig ko na lang sa kanya ay ang mabilis at habol-habol niyang paghinga.

Noong mahimasmasan na, dahan-dahan niyang hinugot ang pagkalalaki niya sa ilalim ng butas ko. Sobrang hapdi ang naramdaman ko. “Argggh!” ang nasambit ko. Hindi ako halos makakilos sa sobrang kirot. Noong tiningnan ko ang beedsheet, may bakat ng mga dugo ito.

Humiga siya sa gilid ko at tumagilid, niyakap ako. “Sorry tol... Sobrang na-miss lang kita, at atat na atat talaga ako sa iyo. Salamat at pinagbigyan mo ako.” Ang sabi ni Kuya Rom sabay halik niya sa bibig ko. Naghalikan kami. Inabot ng isa niyang kamay ang ari ko at nilaro-laro ito hanggan sa tumigas. Binati niya ito habang patuloy niya akong hinahalikan sa bibig, sa leeg, sa dibdib... hanggang sa naramdaman ko na lang na tila marating ko na ang sukdulan. “Ahhhhh! Kuya, lalabasan na ako! Ahhhhhhh!” sambit ko, sinambunutan ng malakas ang buhok ni Kuya Rom na nagpaubaya na lang sa ginawa ko sa kanya. At pumulandit ang dagta ko sa dibdib, pati na rin sa mukha ni Kuya Rom. Naghalikan uli kami, pinaglalaruan ng mga dila namin ang katas na galing sa ari ko. Hanggang sa unti-unting humupa ang init na naramdaman ng aming mga katawan.

Maya-maya, bumalikwas ako sa higaan at tinungo ang shower. Noong maupo ako sa inodoro at umire, Sobrang hapdi pa rin ang naramdaman ko. Tiningnan ko ang laman ng inodoro. Magkahalong dagta ni Kuya Rom at dugo ang naghalo sa tubig na lumabas galing sa aking likuran.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang naramdaman. Masaya na napagbigyan ko ang mahal kong Kuya at masakit dahil natatakot na baka hahanap-hanapin ko ang ganoon at tuluyan na akong maalipin sa isang damdaming hindi ko alam kung kaya bang tanggapin ng aking mga magulang.

Noong bumalik na ako sa kama, nakahiga pa rin si Kuya Rom, bakat sa mukha ang abot-langit na saya. Humiga ako sa tabi niya. Tumagilid siya paharap sa akin at hinalikan ako sa bibig. “Mwah! Sarap talaga ng bunso ko!” sambit niya.

Hindi ako sumagot. Naglalaro sa isip ang eksenang nangyari, ang ibang level na pagtatalik na namagitan sa amin sa gabing iyon.

Maya-maya naitanong ko ang tungkol sa kanila ni Shane. “T-too bang boyfriend mo si Shane?”

“Hindi ah… sinet-up ka lang namin upang umamin ka…” ang agad niyang sagot.

“Waaahhhhh!” ang pag-react ko, nagulat sa sinabi niya. “Set-up lang?”

“Ang totoo niyan, isang philantropist si Shane at ang mga magulang niya. Iyon bang mahilig sa kawang-gawa, tumutulong sa mga taong nangangailangan. Ganyan ang pamilya ni Shane. At dahil milyonaryo, hindi mahirap sa kanila ang gumastos para sa mga taong gusto nilang tulungan. Noong isinugod ko sa ospital ang inay, walang-wala akong pera. May isang duktor na naawa sa kalagayan naming mag-ina at ini-refer niya kami kay Shane na nagkatong nandito din sa Pinas. Pabalik-balik na lang kasi siya dito dahil sa kanyang projects sa mga mahihirap. Sinubukan kong tawagan siya. At laking pasalamat ko noong pinuntahan niya agad ako sa ospital…”

“E… paano mo na-open sa kanyang i-set up ako? At bakit”

“Noong magkausap kami ni Shane, nagmungkahe siyang isama niya ako sa Canada. Marahil ay naawa siya sa kalagayan ko o baka rin ay may iba siyang plano. Alam ko, may gusto din siya sa akin. At kapag sumama ako sa kanya, nakikinita kong may ibang patutunguhan ang lahat. Nabanggit niya kasi na may partner siya sa Canada, kasal sila ngunit nagkalabuan na at nagpaparinig na single na siya at available. Syempre, iba ang kaagad ang sumiksik sa isip ko. Malaki ang utang na loob ko sa kanya at nagpaparinig pa sa akin ng ganoon, bagamat wala naman siyang lantarang sinabi. Ngunit, ewan… bigla kitang naisip noong binanggit niya ang indecent proposal niyang iyon. At ang naisagot ko na lang sa kanya ay pag-isipan ko...”

“At…?”

“Iyon… nasabi ko rin sa kanya ang tungkol sa iyo. At napagdesisyonan ko na kapag inamin mong mahal mo ako, hindi na ako sasama sa kanya. Ngunit kapag wala ka namang inamin na mahal mo ako, sasama na ako sa kanya. At iyon ang napagkasunduan namin. Kaya naisipan naming I setup ka. Alam mo naman ang ugali ng mga kagaya ni Shane, sport lang sila.” Sabay tawa. “Kaya, hayun umalis si Shane na mag-isa. Pero babalik din iyon sa isang buwan. Aayusin lang niya ang legal separation nila ng partner niya at babalik uli siya dito upang maghanap ng isang makakasamang Pinoy, dahil Pinoy daw ang type niya.” paliwanang niya. “Kaw ha… kunyari ka pa, mahal mo naman pala ako!” pahabol pa niya.

“Kuya… naman eh! Dina-drama nyo lang ako.” Ang nasabi ko na lang.

“Hirap mo kasing umamin e…” sabi niya.

“E… paano kasi, wala ka namang sinabing mahal mo ako! Alangan namang ipangalandrakan kong mahal kita samantalang andami mo pang babae.”

“E, binigyan ka nga ng singsin eh. Hindi pa ba sapat iyon? Hindi mo ba naaamoy?”

“Wala kayang amoy iyong singsing..” biro ko.

“Ganoon? Gusto mo pangigilan kita uli?” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti. “Hmmmm! Sarap mo talagang asarin, nakakapangigigil!”

“Sige, panggigilan mo ako at tatadyakan ko yang opera mo!” biro ko. “E, bakit pala naghalikan kayo sa ospital ni Shane? At sa harap ko pa? Tapos, nagtatawanan kaya kayo noong dali-dali akong lumabas doon”

“Kaya nga kami nagtawanan kasi hindi naman kasama iyon sa usapan na halikan niya ako e. Siyempre, nagulat ako kaya hindi ko napigilan ang sariling matawa. Biniro ko nga sa pananantsing niya eh.”

“Kaya siguro dahil nasarapan ka rin! Hindi mo man lang inisip na nasaktan ako…”

“Nasarapan? Hehe. Nagselos ba. Hmmm! Sarap talaga ng pakiramdam kapag nagseselos ang love mo!” sabay dukot niya sa panga ko at hinalikan ako sa lips. “Mwah! Kung ikaw iyong kahalikan ko, masasarapan ako. At syempre naman, inisip kita. Pero buking ka na kasi e. Kahit galit ka, alam ko ang kiliti mo. Pupuntahan lang kita dito sa bahay at konting lambing, sigurado, pawi na ang lahat ng galit mo sa akin…”

Sobrang touched naman ako sa sinabing iyon ni Kuya Rom. Tinitigan ko siya. “Mahal mo ba talaga ako Kuya?”

Tumango siya, seryosong nakatitig sa akin.

“Bakit mo ako mahal?”

“Huwag mo nang tanungin pa. Kapag nagmahal ka nang malalim, hindi mo ito kayang ipaliwanag. Kasi kapag ang pagmamahal mo ay may kaakibat na dahilan, ibig sabihin, mababaw lang ito. Kapag ang dahilan na iyan ay naglaho, maglalaho na rni ang pagmamahal mo. Kaya ang sagot ko sa tanong mo? ‘Hindi ko alam’” paliwanag niya. “Basta mahal kita. Iyon na iyon.”

Tumango na lang ako, napaisip sa sinabi niya.

“Ikaw, bakit mo ako mahal?” balik niya sa tanong ko.

“Hindi ko rin alam Kuya. Basta, ang alam ko, masaya ako kapag kasama kita…” ang nasiagot ko na lang.

“Ibig sabihin, malalim ang pagmamahal mo sa akin?”

Tumango lang ako. At naramdaman ko na lang na hinaplos niya ang pisngi ko habang tinitigan ng mapupungay niyang mga mata ang aking mukha. At muli, inangkin namin ang gabi…

Noong makalabas na ng ospital ang inay ni Kuya Rom, doon na rin siya tumira sa amin. Ang maganda pang nangyari ay nag-hire pa talaga ang mama ko ng nurse para maalagaang mabuti ang kalagayan ng inay niya.

Masaya ako dahil pakiramdam ko ay wala na akong mahihiling pa. Si Kuya Rom ay kasama ko sa sa lahat ng oras, at gabi-gabi kaming nagtatabi sa pagtulog.

Sa school, pinakiusapan din namin ang lahat niyang professor na pagbigyan si Kuya Rom at huwag i-drop sa mga subjects dahil sa hindi naman niya kagustuhan ang nangyari sa inay niya. At pinagbigyan namannila siya. Kaya, balik eskwela na naman kami at balik sa dating set-up, maliban na lang sa hindi na niya nagbo-boarding house dahil doon na siya umuuwi sa bahay namin.

Ang mga magulang ko naman ay sobrang tuwa na kasama na namin si Kuya Rom sa bahay. Ang lakas din kasi ng hatak ni Kuya Rom sa mga magulang ko. Kapag nagkasama kami niyan at nagkukwentuhan, parang ang saya-saya nila kapag kausap siya. Tawanan, biruan. Lahat kasi ng kasipagan, kabaitan, ganda ng pakikisama ay ipinakita ni Kuya Rom sa kanila. Kapag may problema ang mga magulang ko, nandyan palagi si Kuya Rom nagbo-volunteer kapag kaya niya, na siya ang bahala, siya ang gagawa… Pati sa pagluluto ng pagkain namin pinasukan na rin ni Kuya Rom, pati ang pamamalengke, paggi-general cleaning ng bahay at pag-aayos ng mga furnitures at arrangement. Kahit ang paghahardinero, paglilinis ng mga sasakyan, ginagawa din niya. Sobrang sipag ni Kuya Rom. At pati ako, natuto rin kahit papaano sa mga ginagawa niya. Kaya, sobrang hanga ang mga magulang ko sa kanya. At siguro din ay talagang likas na magkatugma ang mga panlasa nila.

At ang isa rin sa mga magagandang nangyari ay binigyan kami ng mga magulang ko ng isang kotse na siya naming ginagawang service ni Kuya Rom kahit saan kami magtungo. Syempre, si Kuya Romwel ang nagdadala gawa nang wala pa ako sa legal na edad upang magkaka-driver’s license. Pagpasok ng school, naka-kotse kami, kapag naggagala, naka-kotse. Kahit saan. Siya ang driver ko, ang bodyguard at naman, kuya, as in… hehe.

Lumipas ang isang buwan at nakabalik na si Shane galing Canada. At sa nalaman kong kabaitan niya, kinaibigan ko na rin siya. Masayang kausap si Shane. Mabait… at kapag may time kami ni Kuya Rom, isinasama namin siya sa bonding namin. Ang saya-saya.


May isang beses na nagpunta kami sa lupain namin sa bukid, sama-sama kaming nagba-bonding. Doon, ipinakilala ko si Julius kay Shane. Naging magkaibigan sila at sa tingin ko naman ay masaya si Julius. Kapag namamasyal kami sa lupain, nakaangkas kami sa kabayo, magkapares kami ni Kuya Rom ns siyang nagrerenda habang si sina Shane at Julius naman sa isang kabayo, si Julius ang nagdala habang yakap-yakap naman ng mahipit ni Shane ang katawan niya. Ngingiti-ngiti lang kami ni Kuya Rom sa kanila. Syempre, malaswa ang iniisip namin sa pagyakap ni Shane kay Julius habang si Julius naman ay nagmistulang isang inosenteng tila walang kaalam-alam sa mundo. Ewan ko din lang kung ano ang laman ng utak niya, hehe... At habang ganoon ang drama ni Shane, si Julius naman ay paminsan-minsang tumitingin sa akin, sa amin ni Kuy Rom na mistulang may ibig ipahiwatig.

Anyway, sa kabuuan, masaya kaming lahat. Pakiwari ko ay nasa akin na ang lahat at wala na akong mahihiling pa sa set-up naming iyon.

Isang linggo matapus ang gradution ni Kuya Rom, namatay ang nanay niya. Sobrang nasaktan siya na halos hindi na namin siya makausap. Syemptre, mahal na mahal niya ang kanyang nanay, sa salita niya, na iyon na lang ang “nag-iisang pamilya niya” at iniwanan pa siya. Ramdam ko ang lungkot ni Kuya Rom, ang kanyang pagkahabag sa sarili, pakiramdam na nag-iisa nalang siya sa mundo.

Pinayuhan siya ng mga magulang ko na huwag nang malungkot dahil kahit papaano, nandiyan naman kami na nagmahal, at hanadang sumuporta sa kanya, at welcome siya sa pamilya namin sa lahat ng oras. Sinabi din ng mama ko sa kanya na ang pagpanaw ng nanay niya ay ipinagkaloob ng maykapal at iyon ang plano ng nasa taas para sa kanya; na kahit papaano, dapat pa rin siyang magpasalamat dahil nakapagpahinga na ang nanay niya, atsaka naabutan at nasaksihan pa nito ang paggraduate niya sa kanyang kursong pinili.

Pagkatapos na pagkatapus mailibing ang kanyang nanay, ibinunyag ko kay Kuya Rom ang sorpresang napagdesisyonan ng aking mga magulang para sa kanya. At ang pasya nilang ito ay upang i-assure kay Kuya Rom na hindi siya pababayaan ng pamilya namin.

Nasa kuwarto kami noon nakahiga nang pareho. “Kuya… may sasabihin ako sa iyo”

“Ano iyon?” tanong niya.

“Sabi ng papa ko, aampunin ka daw namin ng legal… Kung papayag ka daw.”

Kitang-kita ko ang excitement ni Kuya Rom noong marinig ang sinabi ko. “T-talaga?”

“Oo. Maging Iglesias na rin ang family name mo kung papayag ka, pareho na tayo. Payag ka kuya?”

“Sige tol… payag ako! Tutal, wala na rin akong kamag-anak eh. Atsaka, napalaki ng utang na loob ko sa pamilya ninyo. Sino ba ang hindi matuwa na ako ay magiging legal na kapamilya niyo na.”

“Talaga Kuya? Yipeeeeeeeee!” sigaw habang nagtatalon-talon sa kama.

“Yahoooooo!!! Sigaw din niya, sinabayan ako sa pagtatalon-talon. “Tunay na kapatid na kita tol. Mwah! Mwah!” ang masaya niyang sabi.

Kaya kinabukasan, ipinalakad kaagad ng papa ko ang lahat ng mga papeles upang maging legal na kapamilya na namin si Kuya Rom. At dahil sa pera ang pinagalaw ng papa ko, wala pang isang linggo, official nang “Iglesias” ang apilyedo ni Kuya Rom. Syempre, proud na proud ako na may Kuya akong kasing guwapo, kasing tangkad, kasing bait, kasing responsable ni Kuya Rom. At sigurado ako, sobrang proud din ang mga magulang ko sa kanya.

Akala ko tuloy-tuloy na ang kaligayahan naming iyon. Ngunit isang araw habang may ginawa kami ni Kuya Rom sa kwarto, hindi pala namin nai-lock ang pinto. At habang nasa posisyon kaming umiindayog si Kuya Rom, nakatayo sa gilid ng kama at ako naman ay nakatihaya at ang dalawang paa ay nakapatong sa mga balikat niya, napupuno sa mga ungol namin ang buoung kwarto, biglang bumukas ang pinto.

“Ang papa ko!” sigaw ng utak ko. Kitang-kita ko ang pagkagulat niya, nanlaki ang mga mata, hindi makapaniwala sa nasaksihan.

Biglang tinanggal ni Kuya Rom ang ari niyang nakapasok pa sa butas ko habang dali-dali ding umalis si papa na walang pasabi at isinara ang pinto, iniwanan kaming dalawa ni Kuya Rom.

Nagkatinginan kami ni Kuya Rom. Ang mga mata ay may bahid na takot at pangamba. Dali-daling nagdamit si Kuya Rom, humiga sa kama, bakas sa mukha ang takot at matinding lungkot.

“Huwag kang mag-alala kuya... at least ngayon, alam na nila ang tungkol sa atin” ang pag-encourage ko.

“Nakakahiya tol... Pagkatapos kong maging legal na kapatid mo, heto, nabisto pa tayo... marahil ay naisip ng papa mo na inahas ko ang pamilya ninyo.”

“Huwag kang magsalita ng ganyan, kuya. Mahal ka nila di ba? Alam ko iyan.”

“Kahit na. Mali pa rin ang ginawa natin; ng ginawa ko sa iyo. Ako ang dapat na magtuwid sa iyo sa landas at nagtitiwala sila sa akin na aalagaan kita, hindi aabusuhin. Pwede nga nila akong ipakulong eh... dahil lalo na 16 ka pa lang, underage.”

“Hindi ako papayag niyan, Kuya. Kapag ipinakulong ka nila, sasama ako sa kulungan o kaya, magpakamatay ako… makikita nila. Basta, huwag ka nang mag-isip ng ganyan”

Tahimik. Maya-maya, may kumatok. Si Mama.

“Jason, Romwel... baba na kayo, naghihintay ang papa ninyo. Dinner na!” sigaw ni mama, ang boses ay tila wala namang bahid na galit.

“Susunod na po kami ma!” sagot ko, hindi na binuksan ang pinto at hindi na siya sinilip pa.

“Ok, antayin namin kayo! Dalian ninyo!”

Nagtinginan uli kami ni Kuya.

“Parang ayaw kong bumaba tol...” sabi ni Kuya Romwel

“Huwag kang mag-alala, Kuya. Kakampi mo ako. Ipaglaban kita kung sakali mang may sasabihin o gagawin ang papa ko sa iyo. Tara na baba na tayo... Harapin natin ito nang sabay para magkaalaman na.”

Sa pagpipilit ko, sumama na rin si Kuya Rom na bumaba at tumuloy sa hapag kainan.

Nakaupo na sina mama at papa sa hapag-kainan at naghintay na lang sa amin. Ramdam ko na pinag-usapan na nila ang nasaksihan ng papa ko sa ginawa namin ni KuyaRom.

Agad kaming naupo. Walang imikan. Sumasandok kami ng pagkain na tila bilang na bilang ang paggalaw dahil sa nararamdamang tensyon na namuo at nakaambang sumabog.

Nasa kalagitnaan na kami ng kainan noong. “Uhum!” ang pagpaparinig ni papa.

Bigla namang kinalampag ang dibdib ko. “Ok… this is it!” sigaw ko sa sarili.

“Romwel...” ang sabi ng papa ko inihinto ang pagsubo ng pagkain, tiningnan si Kuya Romwel. “...inampon kita dahil nakita ko sa iyo ang pagkamature at responsible mo. Hanga ako sa iyo sa maraming bagay. At nasabi ko sa sarili ko na napakaswerte ko kung isa ka sa maging anak ko... Sa pag-ampon ko sa yo, inaasahan kong alagaan mo si Jason, bigyan ng guidance, turuan ng mga bagay na makakatulong sa kanyang pagmature dahil ang anak naming iyan ay batang-isip, at spoiled. Iyan ang unang dahilan kung bakit namin napagdesisyonang ampunin ka...”

Tiningnan ko si Kuya Romwel at nakayuko lang ito, hindi kumukilos, malungkot na malungkot ang mukha na tila iiyak na at hinayaang nakalatag sa mesa ang dalawang kamay.

Nagpatuloy si papa. “Ang pangalawang dahilan kung bakit ka namin inampon ay dahil gusto ko – personal na gusto ko – na dadami ang lahi ng mga Iglesias. Nag-iisang anak ko lang si Jason. At hindi ako papayag na magiging bakla pa ito... kayong M-G-A anak ko!” ang pag-empahsize niya sa katang ‘mga anak’ na ibig sabihin ay kasama si Kuya Rom. “By hook or by crook, gusto kong magkakaapo, at gusto ko, puro mga lalaking apo na magtataguyod sa pangalang iniwanan ng tatay ko; mga lalaking siyang magpapatuloy na mamamahala sa mga lupain at hasyenda ng mga Iglesias. Sa unang dahilan, mukhang pumalpak ako sa iyo, Romwel. Nakakahiya, nanginginig ang kalamnan ko sa nasaksihan sa ginawa ninyo. You failed me miserably, you disappointed me, you disgraced me, you betrayed me. Alam mo ba iyon?” Npahinto ang papa ko, tila kumuha ng buwelo.

Nakayuko pa rin si Kuya Rom at walang kibo.

Nagpatuloy uli si papa. “At sa pangalawang dahilan, mukhang madidisappoint pa rin ako sa iyo! Sayang lang ang apelyidong ibinigay ko sa iyo... Ngunit hindi ako papayag na gawin ninyong kabulastugan ang pagiging magkapatid ninyo! At kung susuwayin pa rin niyo ang gusto ko, mabuti na sigurong umalis ka sa pamamahay ko, Romwel!” sigaw ni papa kay Kuya Rom.

Mistulang tinamaan ng kidlat si Kuya Romwel sa narinig. Hindi makakibo. Nanatiling nakayuko na mistulang estatwa. Marahil kung hindi lang pagkawalang-galang sa papa ko ang pag-walk out sa hapag-kainan ay siguradong ginawa na niya ito. Ngunit nanatili siyang nakaupo at bagamat dama ko ang naramdaman niyang hiya sa sarili. Buong tapang niyang tinanggap ang lahat nang masasakit na salita ng papa ko.

“S-sir... nanghingi po ako ng sorry. Ako po ang may kasalanan ng –“

“You don’t need to explain, Romwel. Alam kong ikaw ang may kasalanan ng lahat dahil ikaw ang nasa eksaktong edad!” ang pag-cut ni papa sa pag-expalin sana at panghingi ng tawad ni Kuya Rom.

“Hindi si Kuya Romwel pa, ako. Ako ang –“

“Shut up!” ang bulyaw ni papa, pag-cut din sa pagdepensa ko sana kay Kuya Rom.

Wala na akong magawa pa kungdi ang tumahimik. Ramdam ko naman ang pagkaawa ng mama ko kay Kuya Rom. Ngunit ramdam ko rin ang pagpanig niya sa papa ko.

“Simula ngayon, hiwalay na kayo ng Kwarto ni Jason at ayaw kong magsama pa kayo sa kahit saang lakad. At ikaw Jason, pinagbawalan na kitang makipag-usap kay Kuya Romwel mo. At ang dati mong driver ang siyang magiging driver mo uli at siyang maghahatid-sundo sa paaralan mo sa susunod na pasukan. Lahat ng mga kasambahay natin ay babantayan kayo at kapag nalaman kong nag-uusap kayo, makakatikim kayo sa akin. Ikukulong ko kayo sa kanya-kanyang kuwarto ninyo.”

Awang-awa ako kay Kuya Romwel. Alam ko, mali din naman talaga ang ginawa namin. “Pero kasalanan ba kung nagmahalan kami ni Kuya Rom?” Ang naitanong ko sa sarili. Sa puntong iyon, hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng mga luha ko, lalo na noong marinig ang huling sinabi ng papa kong hindi na niya kami papayagan ni Kuya Romwel na mag-usap at magsama pa.

Bigla akong tumayo at tumakbo papuntang kwarto ko. At doon, nag-iiyak nang nag-iiyak.

Maya-maya, kumatok ang mama ko at pumasok kasama si Kuya Romwel. “Jason, anak... nandito si Kuya Romwel mo. Pinakiusapan ko ang papa mo na makapag-usap muna kayo at kunin na rin niya ang mga gamit niya dito upang ilipat sa kuwarto sa may basement, doon na siya matutulog. 15 minuto lang ang ibinigay ng papa ninoy na mag-usap. Pagkatapos ng 15 minuto ay dapat tapos na sa pagliligpit ang Kuya mo at lalabas na siya ha?” ang wika ng mama ko. At lumabas na siya ng kwarto, iniwan kaming dalawa ni Kuya Romwel.

Agad-agad akong niyakap ng mahigpit ni Kuya Romwel at hinalikan sa labi. Noong kumalas siya, “Tol... baka iyan na ang huli kong halik sa iyo?”

“B-bakit Kuya? Pwede pa naman tayong magkita sa labas nang patago, di ba?”

“Hindi Tol... tama ang papa mo. Malaki ang tiwalang ibinigay niya sa akin. Nasira ko na ito. At ngayon, gusto kong buuin muli ang tiwalang ipinagkaloob niya sa akin.”

“A-anong ibig mong sabihin?”

“Napagdesisyonan ko tol, na tanggapin ko na lang ang alok ni Shane na pumuntang Canada...”

Mistulang gumuho naman ang mundo ko sa narinig, parang piniga ang puso sa sobrang sakit. “A-ano?!! Ang sigaw ko. “Paano na lang ako Kuyaaaa???!”

“Tama lang siguro ito upang tuluyang hindi na tayo ma-tukso sa isa’t-isa, at na maituwid natin ang mga pagkakamali natin...”

“Bakit kuya? Mali ba ang umibig? Sabihin mo kuya mali ba??? May ginawa ba tayong hindi maganda? May inagrabyado ba tayo?”

“Oo… ang mga magulang mo. Natapakan at naagrabyado natin sila.”

“Hindi kuya! Paninindigan natin ang pagmamahalan natin! Hindi ako papayag na umalis ka, hindi!” at tuluyan na akong humagulgol.

Niyakap ako ni Kuya Rom. Hinaplos-haplos ang aking likod, ang buhok, ang mukha. “Tol... huwag kang malungkot. Mahal na mahal kita. Palagi mong tandaan iyan. Ano man ang magyayari, saan man ako magpunta, palaging ikaw ang nasa puso ko.”

“Pero bakit kailangan mong umalis? Bakit hindi mo panindigan ang pagmamahal mo para sa akin?”

“Tol... kapag nagmahal ka, minsan ay kailangan mo ring masaktan upang maramdaman mo kung gaano mo kamahal ang isang tao. Hindi kailangang nand’yan siya palagi sa tabi mo. Minsan, kailangan mo ring magparaya, pagbigyan siyang tuparin ang ninanais at hangarin niya sa buhay, lumipad, lumaya, hanapin ang sarili... Dahil kapag mahal ka niya, sa bandang huli, ikaw pa rin ang hahanapin at babalikan niya.”

“Bakit kailangan mo pang lumayo? Ano ba ang gusto mong patunayan?”

“Ang maipakita ko sa papa mo na kaya kong tumayo sa sarili, maipagmamalaki niya ako, at mabibigyan ko siya sa inaasam-asam niyang mga apo... na siyang magpalaganap sa apelyido niyang ‘Iglesias’”

“Kuya.... hindi ko kayang mawala ka sa akin Kuya. Maawa ka sa akin!”

“Huwag kang mag-alala tol... Babalik ako para sa iyo” ang sabi niya, sabay kalas sa pagkakayakap ko, tinumbok ang pintuan at umalis na.

“Kuyaaaaaaaaaaa!!!!!”


(Itutuloy)